ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu] Quotes

“ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟುಗೂಡಿ ಒಂದು ದೇವರನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವನೇನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೋ? ಯಾರ್ಯಾರು ನನ್ನನ್ನು ನಂಬುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಯಾರ್ಯಾರು ನಂಬುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹುಡುಕಿ ಹೋಗಲಾರ . ಅವನ ಚಿಂತೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಲ್ಲವೋ? ಅವುಗಳನ್ನೂ ಬದುಕಿಸಿ ಇರಿಸಿದ್ದಾನಲ್ಲ . ಅವನನ್ನು ತಿಳಿಯಬೇಕಾದರೆ ನಾವು ಅವನನ್ನು ಹುಡುಕಿದ ಹಾಗೆ ಅವನೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬರಬೇಕಾದುದು ಇಲ್ಲ . ನಾವೇ ಅವನಲ್ಲಿ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುತ್ತೇವೆ. ನಾವೇ ಅವಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ನಮಗೆ ಇಷ್ಟ ಕಂಡಂತೆ ನಡೆದಾಗ ದೇವರ ಇಚ್ಛೆ ಅನ್ನುತ್ತೇವೆ . ಅನಿಷ್ಟ ಪ್ರಾಪ್ತಿಸಿದಾಗ ಅನಿಷ್ಟ ಎನ್ನುತ್ತೇವೆ. ದೇವರು (?) ಕೊಟ್ಟ ಆಯುಷ್ಯವನ್ನು ಇದ್ದಷ್ಟು ಕಾಲ ಎಲ್ಲರ ಜೊತೆ ಒಳ್ಳೆಯ ರೀತಿಯಿಂದ ಬಾಳಿ ಬದುಕುವುದೇ ಪೂಜೆ ಎಂಬ ಬುಧ್ಧಿ ಯಾಕೆ ಬರಬಾರದು ನಮಗೆ?”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“ನಾನು ದೇವರನ್ನು ನಂಬುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ನಾನು ನೋಡಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಯಾವುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವೋ ಅದನ್ನು ನಂಬುವುದಿಲ್ಲ. ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸರು ನಂಬಿದ್ದರು. ಅದನ್ನು ತಪಸ್ಸಿನಿಂದ ಕಂಡುಕೊಂಡರು. ನನಗೆ ರಾಮ ಎಂದರೆ ರಾಜಾ ರವಿವರ್ಮ ಅವರ ಚಿತ್ರ. ಕೃಷ್ಣ ಎಂದರೆ ಗುಬ್ಬಿ ವೀರಣ್ಣನವರ ಕೃಷ್ಣಲೀಲಾ ನೆನಪಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಾವು ನಂಬಿ ಬಂದಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ ಆ ರೀತಿ ಆಗಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಅನುಕೂಲವಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ದೇವರನ್ನು ನಂಬುತ್ತೇನೆ ಎಂಬುದು ಸರಿಯಲ್ಲ.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“ಹುಟ್ಟಿ ಬಂದಿದ್ದೇವೆ, ಕೈ, ಮೂಗು, ಬಾಯಿ, ಪಡೆದು. ಅವೆಲ್ಲ ಇರುವುದು ಯಾತಕ್ಕೆ? ಕಚ್ಚಲಿಕ್ಕೆ ಹುಲಿಯ ‘ಬಾಯಿ ಕೊಡು’, ಹೊರಲಿಕ್ಕೆ ಆನೆಯ ‘ಮೈ ಕೊಡು’, ನುಸುಳಲಿಕ್ಕೆ ನುಸಿಯ ‘ಶರೀರ ಕೊಡು’ ಅಂದರೆ ಹೇಗಾದೀತು? ಎಲ್ಲರಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಬೇಕಾದರೆ ಅವನು ಕೊಡುವುದಾವುದು ಎಲ್ಲಿಂದ? ಅವನೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದಾನೆ ಎಂತ ತಿಳಿಯುವುದಾದರೆ, ಕೊಡುವಷ್ಟನ್ನು ಕೊಟ್ಟೆ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದಾನೆ ಎಂತ ತಿಳಿಯಬೇಕು.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“Trees and plants are not bothered by such thoughts. They don't go and beg of God, 'Give me this or give me that.' It is only man who does that. If illusion exists, it should be applicable to every life. If it is valid for us and not for a plant, then it can never be 'maya'.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“நீ போரில் கொல்லப்பட்டுச் செத்தால் உனக்குச் சொர்க்கம் கிடைக்கும்' என்றான் அவனே. 'சொர்க்கத்துக்கு ஆசைப்படுவதும் தப்பு' என்று சொன்னதும் அவனேதான். 'காமம் கோபம் இரண்டும் கெட்டவை' என்றதும் அவனே; கோபத்துக்கு அடிமையாகி 'அம்பை விடு' என்றும் அவனே சொன்னான். 'உடம்பு முக்கிமல்ல' என்றான் அவன்; 'கௌரவர்களின் உடம்பைக் கொல்' என்றதும் அவன்; 'ஆத்மாவுக்குப் பழியில்லை' என்று சொன்னான். 'நீ போர் செய்யாமல் விட்டால் உன் குலத்துக்குப் பழி ஏற்படும்' என்று சொன்னதும் அவனே. ஒரே வாயில் இவற்றை எல்லாம் விழுங்குவது ரொம்ப கஷ்டம் இல்லையா, குழந்தை? அவை சாமர்த்தியமான பேச்சுக்கள். அதில் நம்பிக்கை ஏற்படுவதில்லை எனக்கு.'

"கிருஷ்ண பரமாத்மா அதைச் சொன்னது உண்டா, இல்லையா?"

"கிருஷ்ணன், ராமன் இவர்களெல்லாம் கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னால் பிறந்த மக்கள் என்கிறேன் நான். நம்மவர்கள் யாருமே 'இது என் புத்தியில் தோன்றியது. எனக்கு இப்படித் தோன்றுகிறது' என்று சொன்னவர்களே அல்ல. தங்களுக்கு தோன்றியதையெல்லாம் கடவுளின் வாயில் திணித்து அதை அவனிடமிருந்தே உலகின் மீது உமிழச் செய்வார்கள்..."

"...உனக்கு உதாரணம் ஒன்று சொல்கிறேன். நான் பெண்ணாக இருப்பதால் எனக்கு அது தெரிகிறது. கீதையில் ஒரு பேச்சு வருகிறது. பெண்கள் கெட்டவர்கள்களானால் குலங்கள் கலந்துவிடும் என்று சொல்கிறான் ஒருவன்! பெண்ணையும் ஆணையும் படைத்த கடவுளுக்கு குலங்கள் கலக்க வேண்டுமானால் பெண் மாத்திரம் கெட்டால் போதாது, ஆணும் தவறு செய்ய வேண்டும் என்று தெரியாதா, என்ன? அவன் வாயில் அந்தப் பேச்சை வைத்த புத்திசாலிக்கு ஆண் நிரபராதி என்று தோன்றியிருக்க வேண்டும். நான் சொல்கிறேன் — ஒருவர் அல்ல, பத்துப்பேர் தங்களுக்குத் தோன்றியதையெல்லாம் கண்ணன் வாயில் திணித்துவிட்டார்கள்; கடவுளே சொன்னது என்றால் நாம் அதற்கு எதிராக ஏதாவது முணுமுணுப்போமா!”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“உனக்கு உதாரணம் ஒன்று சொல்கிறேன். நான் பெண்ணாக இருப்பதால் எனக்கு அது தெரிகிறது. கீதையில் ஒரு பேச்சு வருகிறது. பெண்கள் கெட்டவர்கள்களானால் குலங்கள் கலந்துவிடும் என்று சொல்கிறான் ஒருவன்! பெண்ணையும் ஆணையும் படைத்த கடவுளுக்கு குலங்கள் கலக்க வேண்டுமானால் பெண் மாத்திரம் கெட்டால் போதாது, ஆணும் தவறு செய்ய வேண்டும் என்று தெரியாதா, என்ன? அவன் வாயில் அந்தப் பேச்சை வைத்த புத்திசாலிக்கு ஆண் நிரபராதி என்று தோன்றியிருக்க வேண்டும். நான் சொல்கிறேன் — ஒருவர் அல்ல, பத்துப்பேர் தங்களுக்குத் தோன்றியதையெல்லாம் கண்ணன் வாயில் திணித்துவிட்டார்கள்; கடவுளே சொன்னது என்றால் நாம் அதற்கு எதிராக ஏதாவது முணுமுணுப்போமா!”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“நீ போரில் கொல்லப்பட்டுச் செத்தால் உனக்குச் சொர்க்கம் கிடைக்கும்' என்றான் அவனே. 'சொர்க்கத்துக்கு ஆசைப்படுவதும் தப்பு' என்று சொன்னதும் அவனேதான். 'காமம் கோபம் இரண்டும் கெட்டவை' என்றதும் அவனே; கோபத்துக்கு அடிமையாகி 'அம்பை விடு' என்றும் அவனே சொன்னான். 'உடம்பு முக்கிமல்ல' என்றான் அவன்; 'கௌரவர்களின் உடம்பைக் கொல்' என்றதும் அவன்; 'ஆத்மாவுக்குப் பழியில்லை' என்று சொன்னான். 'நீ போர் செய்யாமல் விட்டால் உன் குலத்துக்குப் பழி ஏற்படும்' என்று சொன்னதும் அவனே. ஒரே வாயில் இவற்றை எல்லாம் விழுங்குவது ரொம்ப கஷ்டம் இல்லையா, குழந்தை? அவை சாமர்த்தியமான பேச்சுக்கள். அதில் நம்பிக்கை ஏற்படுவதில்லை எனக்கு.'

"கிருஷ்ண பரமாத்மா அதைச் சொன்னது உண்டா, இல்லையா?"

"கிருஷ்ணன், ராமன் இவர்களெல்லாம் கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னால் பிறந்த மக்கள் என்கிறேன் நான். நம்மவர்கள் யாருமே 'இது என் புத்தியில் தோன்றியது. எனக்கு இப்படித் தோன்றுகிறது' என்று சொன்னவர்களே அல்ல. தங்களுக்கு தோன்றியதையெல்லாம் கடவுளின் வாயில் திணித்து அதை அவனிடமிருந்தே உலகின் மீது உமிழச் செய்வார்கள்.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“அப்படியே இங்கும் அங்குமாகச் சுற்றிப் பார்த்த போது ஒரு மரத்தின் அடியில் கல்லில் செதுக்கிய ஒரு சிலை கண்ணில் பட்டது. அது இரண்டு அடி உயரமுள்ள தலையில்லாத சிலை. உட்கார்ந்த நிலையில் இருந்தது. வடிவ அமைப்பைப் பார்த்தால் தியானம் செய்கிற புத்தர் உடையது என்று தோன்றியது.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“வாழ்க்கை நிலையானதா? மனிதன் நிலையானவனா? அப்படியிருக்கும் போது அவர்கள் ஏற்றுக்கொண்ட தெயவம் நிலையாக இருக்குமா?”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“அவனே பிறப்பித்த ஒரு புழுவைக் கொல்வதற்கு ஒரு அவதாரம் வேண்டுமா? எவ்வளவு கொடிய மனிதனாக இருந்தாலும், இராட்சதனாவே இருந்தாலும்—கடவுளின் முன்னால் அவன் ஒரு புழு; அதைவிடவும் குறைந்தவன். அதைக் கொல்லுவதற்கு ஒரு அவதாரமா? இராவணனைக் கொல்லுவதற்கு இராமனுடைய அவதாரம் என்று வைத்துக்கொள். கொடியவர்களின் உபத்திரவம் தொடங்கியது என்று புகார் வந்தது எப்போது? இவன் தசரதராஜனின் மகனாகப் பிறந்து பதினாறு அல்லது பதினெட்டு வயது வரை வளர்ந்து, அப்புறமும் பதினாலு வருஷம் வனவாசம் செய்து இராவணனைக் கொல்லுகிறான். 'இராவணனின் கொடுமை அதிகமாயிற்று' என்று புகார் கொடுத்தார்களே, 'டக்' என்று புறப்பட்டு வந்து கொன்றுவிட்டுத் திரும்பியிருக்க வேண்டும். முப்பத்திரண்டு வருஷகாலம் வேண்டிய அநியாயத்தைச் செய்வதற்கு அவனுக்கு வாய்ப்புக் கொடுக்க வேண்டுமா? அதுவரை, அவனை நம்பிய நல்லவர்கள் கதி என்ன? இது என் புத்திக்கு ஏனோ தானோ என்று தோன்றுகிறது.

இன்னும், அவன் யாரை அழிக்கவேண்டி இருந்தாலும் மனித உருவத்தையோ அல்லது வேறு ஒன்றையோ எடுக்கவேண்டுவது ஏன்? ஒரு இடியை வீழ்த்தினால் வேண்டாததை எரித்துவிடலாம். அதற்கு ஒரு நாடகம் வேண்டுமா?”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“துஷ்டர்களை அழிப்பதற்குத் தெய்வம் அவதாரம் செய்யவேண்டுமா? மரம் பெரியதா இலை பெரியதா?"

"மரம்."

"ஓர் இலையை உதிர்த்துக் கொள்வதற்காக மரமே கூத்தாடுவதைப் பார்த்திருக்கிறாயா? இல்லாவிட்டால், இவ்வளவு அவதாரம் ஏன் என்று கேட்கிறேன். அவனுக்கு வேறு வேலையே இல்லாததனாலா? கடவுள் எத்தனை பேர்? இருந்தான் என்றால் உலகத்துக்கெல்லாம் ஒருவனே போதாதோ?”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“நீ மரவட்டையைப் பார்த்திருக்கிறாய் அல்லவா? அதைத் தொட்டால் என்ன செய்கிறது? உடனே சட்டென்று சுருட்டிக் கொண்டு படுத்துவிடுகிறது. வெளியிலிருந்து ஏற்படும் ஆபத்திற்கு, தான் சுருட்டிப்படுத்துக் கொண்டுவிட்டால் அந்த ஆபத்து விலகிப்போகும் என்பது அதன் யோசனை.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“கனவு, மயக்கம் என்கிறார்கள் அல்லவா, குழந்தை, அது இதுதான். தானே தன் மோகத்தைக் களைந்து எறிய முடியாத கடவுள், இவர்களுடைய மோகத்தை வெட்டி, இவர்களைக் காப்பாற்றுவான் என்பது. அந்த கடவுளுக்கு மனைவி இருப்பது மோகம் அல்ல என்று சொன்னால் மனைவி எதற்கு?”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“அறிவு வளர வளர; அலிபாபா போன்ற அற்புத நிகழ்ச்சிகள் கொண்ட கதைகள் எனக்குப் பிடிக்காமல் போயின. நமது இராமாயணக் கதைகளும் அப்படிப்பட்டவை தான் என்று தோன்றத் தொடங்கியது.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“மனத்தையே அடிப்படையாகக் கொண்டு வாழ்ந்து வரும் மனிதகுலம் இந்த உலகில் நிலைத்து நின்ற குறுகிய கால எல்லைக்குள்- எண்ணற்ற அண்டங்களோடு கூடியதும் கோடிக்கணக்கான ஆண்டுகளாக இருந்து வருவதுமான பிரம்மாண்டத்தில், அதன் ஒரு சிறகின் ஒரு நுண்ணிய இழையைக் கூட நன்றாக அறிந்திருக்க முடியாது. ஆனால் தன் சிற்றறிவுக்குத் தெரிந்த அற்புதங்கள் அதிசயங்கள் ஆகியவற்றில் மகிழ்ந்து- இந்த உலகம் என்பது என்ன, யார் அதைப் படைத்தது, ஏன், நான் யார், ஏன் வாழ்கிறேன்- என்னும் கேள்விகளைக் கேட்கத் தொடங்கியது. கேள்வி மட்டும் எழுப்பினால் போதாது என்று, தன் பிடிக்குள் அடங்காத விஷயத்தையும் அடங்கி விட்டதாகவே நினைத்து, மனத்தைக் கற்பனை உலகில் பறக்கவிட்டு அங்கே கண்ட கனவை உண்மை, சத்தியம்- என்று சொல்லிக் கொண்டும் வந்தது.

அவரவர்கள் கண்ட கற்பனை எவ்வளவு அழகானதோ அடக்கமானதோ, அதையொட்டி அவர்கள் சொன்னதே சத்தியம் ஆயிற்று. அவ்வளவு விரிவாகக் கற்பனையை வளர்க்க முடியாதவர்கள் மூட நம்பிக்கையால் பெரியவர்கள் சொன்ன ஒவ்வொரு சொல்லும் எழுத்தெழுத்துக்கு உண்மை என்று நினைத்து நம்பிவந்தார்கள். ஆயிரம்பேர் ஆயிரம் வகையாகப் பரப்பிய இந்தக் கற்பனை அழகுகள் ஒன்றொடொன்று மோதுவதற்குக் காரணமாக அமைந்ததும் உண்டு.

பாரததேசம், இங்கேயே இருந்த மக்களுக்கோ பிறகு வந்த எந்த மக்கள் கூட்டத்துக்குமோ தடை சொன்னதில்லை. இங்கே இருந்தவர்கள் பாரம்பரியமாகப் பெற்று வந்த கற்பனைச் சித்திரங்களை இந்த நாவலின் மூகிப்பாட்டி தனது கற்பனைச் சிறப்பால் துருவிப் பார்க்கிறாள்.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“Forget all this. You always say 'Amma' and 'Amma'. Is she at least real?"

"She is as real as you and I. She is real so long as we live. We do realize that something much greater than all of us exists. What that is, we cannot fathom. But yet when we see this vast creation, we are compelled to think that there is something beyond it all. Our ancestors gave that something a name. That was 'Amma'. To children, 'Amma' is the biggest thing in life. She gives us birth. We don't know what caused us to be born, but believing that some such power exists, we seek it addressing it as 'Amma'. We worship it and adore it. I see nothing wrong in such an attitude. But the pity is, all our behaviour ends in adoration and worship. We wave arathi, break coconuts and beg her for so many things. Has that Amma have no other children? She has crores and crores of them. Why not live with the rest of her children in harmony and take that itself as a mode of worship? Why should we imagine that we alone know the truth and that the faith of others is false? Why should we think that our god alone is great and that of others is inferior? A mother cannot bear the sight of any of her children in tears.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“Did not Sri Krishna Paramatma himself say these things?"

"Your Rama and Krishna are babes of yesterday, according to me. All our wise ancestors did not say what they thought was true; they thrust their ideas into the throats of their gods, and saw to it that they were spewed out on mankind. I told you of Kapali worship; much of it is ugly and obscene. My brother read out to me authorities for such deeds too. They were supposed to have been told by Siva to his great lady Parvathi! I have no faith in these avatars. Who is not an avatar? You are one; I am one. All of us are Amma's children; it is not Nara and Narayana alone; worms, insects, stones and dirt are His creations, they are all parts of His being.

" I will mention to you one pertinent point, which I can easily see since I am a woman. In the Gita, you find a remark that if woman become wicked, races will become mixed. A god who created both sexes should know that both will have to become wicked to go astray. To the author who put those words into the mouth of Arjuna, the 'male' was an innocent being. This document is a jumble of thoughts, which occurred to ten different persons, but they were all put into the mouth of one mythical Krishna. The trick was to make it authoritative by showing that the Paramatma himself uttered them.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“Your Krishna Paramatma said one thing there and here he says something quite opposite. How can these two be reconciled?' Take for instance this one idea. It is supposed that such a lengthy discourse was given by Lord Krishna, isn't that true? Where? On the battlefield. When? After Dharma, Kaurava, and Satyaki had sounded their war conches! Just when the battle was about to commence! If Krishna went on with a long sermon to Arjuna on the battlefield, what did the others do? Did they sleep? Go home and return when the sermon was over? It sounds unbelievable. This Krishna said, "The atma does not die." He said that the atma or the soul alone is real and not the body. He said, 'You are not the one that is actually going to kill.' 'Do your duty,' he said, 'Don't seek the fruits thereof.' Now, think of all those statements. It was the same Krishna who also said, 'If you die in the battle in an attempt to kill your enemy, you will go to heaven.' But he himself told you not to yearn for the fruits of your actions! He told you that passion and anger are evil. He asked Arjuna to kill his enemy. He stated that the body was an illusion. Yet, it was he who ordered the destruction of the enemy's body. Nothing can stain the soul—that was what he said. 'If you don't carry on the war, you are going to suffer ignominy' he also declared. It is hard to swallow all these contradictory statements. They really are clever words; but I cannot believe them.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“When we were looking around, we discovered a grove of trees in which lay a truncated icon carved in soap stone. It was a seated figure, but without the head. But yet, it looked like a meditating figure of Buddha.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“Then came another fancy dress show. The followers of this new religion did not remain here long. Once again, the natives of this region changed their costumes. Then came a flood of gods—Durga, Siva, Vishnu, Narayana, Janardhana and so on, not in ones and twos but in scores and hundreds."

"Is Durga not an old Goddess?"

"Amma is the oldest; then came the linga. People created new myths about old gods, gave the old gods new names and bestowed new avatars on them. New gods came to satisfy the new taste of men. The people then built new temples and spires and pulled down edifices built for other gods; and then built new ones. They had such powerful gods, but they themselves split into different clans. What was the result? Instead of saying, 'We are children of one God" they broke humanity to pieces. They wrote a thousand legends; they quarrelled among themselves. So long as each life lived in harmony with other lives, there was peace and happiness. Instead of doing that, and fading away from the earth when one's turn came, a group of people appeared who taught others to kick away God's gift. 'I alone right,' 'God is on my side,' they shouted and went on quarrelling with their neighbours. Silly people. What an illusion!”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“She came out and remarked "Why should you shout your evening prayers? Should Shudras hear them?" Naturally I lowered my voice and somehow finished my prayers. As I was coming from the well, i thought: "My Sita was born too late. She should have been born in the age of Manu the Law-giver. It would have even better if she had been in his house or at least among his people. Instead of wondering that a man like me is still saying his evening prayers, she is objecting to the volume!”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“I knew my granny would never beg this or that of God. She never respected such beggers, or that attitude. I remember her having made this remark once, "You think she does not know each individual's troubles; it is only after you file a petition before her that she will come to know of them!”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“So you don't believe the Ramayana and the Bharatha and in Rama and Krishna?"

"What I believe are a few sober statements the works contain. Like Rama and Krishna ever so many gods were created. So much so, there are more gods than men. I have been so often telling you that if a god really has power he needs no incarnation. All these legends are like the fictitious ghosts that we create for children.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“Will it be proper?"

"What?"

"To marry outside their caste?"

"You are a fool. The castes that God created are only two, male and female. We men created a thousand castes. Animals don't have castes. A male will not marry a male or a female another female. The union of male and female is God's will. If some people come in the way of God's will, they are to be blamed.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“Let me say this for arguement's sake. Are the Mahabharata and Ramayana true tales? Are incarnations a fact?"

"How many times must I tell you that? It is we who bestowed rebirths on the gods. It is our minds that do it. Does God need to assume an 'avatar' to create the world or to preserve it?”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“Karma is the term that we use for deeds, good or bad. That good deeds lead to a good life in the next birth and bad deeds to a bad life is a belief that many people entertain. But how did the very first life originate? For Karma to originate, a life has to be lived somewhere. Soul and body have to appear together. It is only after that a living being is capable of Karma. Before that no karma can exist. If it does, it is not our karma, but that of God.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“Granny, I want to consult you about something."

"What is it?"

"In the Ramayana there are Rama and Sita, in the Bhagavatha there are Krishna and Satyabhama and in the legends Shiva and Parvathi. These deities are supposed to take birth on the earth as incarnations in order to protect the weak and punish the wicked."

"Yes, the Ramayana and the Bhagavatha tell us so. These things could also be the proverbial 'brinjals'. Do you know why I think so? God is supposed to be omnipresent; would it be necessary for Him to be born in order to sweep away the accumulated dust and dirt? Not exactly dust and dirt but say - wicked demons like a Ravana or a Hiranyakasipu. Why should God take the trouble of being born as an earthly being, when He could kill instantly anyone He chooses by hurling a thunderbolt? We can consider our lives also to be 'avatars' or incarnations, for that matter. Insects, birds, animals-all these are incarnations!”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“No temple is permanent; no god is permanent. Even if there is an ever-lasting god, we can never fathom his nature. After having created numerous gods that mirror our limited intelligence, like fools some say 'This is truth', 'That is truth.' These very fools, whenever they meet with calamities, rush to those gods and beg them to 'do this for me and do that.' What else can they do but beg? They have suffered enough in this world and should have some hope to feed on. If they get such satisfaction they will say, 'God gave me this.' It really means that the 'Paramatma' or the Supreme Soul was highly pleased with their devotion and rewarded them. Suppose not such thing happens; then they simply say: 'It did not appeal to Him; so God did not fulfil my desire.' Since we created this 'Paramatma' and began to worship Him we have not given Him a single day's respite. We have begged of Him ever so many things continuously. Some sensible people like the sages did not do such things. But they threw upon Him the burden of punishing the wicked and protecting the weak. What does that mean?"

"You mean that begging even of a god is wrong?" I asked.

"I feel so. It would be a nice thing if we did not beg of any one. We are not children. Children plead with their mother, 'Mummy, I feel hungry, please give me something to eat.' If we were children we also could have asked things of God.

"We are born with legs, arms, eyes, a nose and a mouth. Why do we have them all? Should we still pray to God for a tiger's mouth that we may bite and an elephant's body to carry things? How is it ever possible for God to fulfil so many wishes? If it is 'He' who has created us, why not think that He has provided us the wherewithal to exist? This begging business is ugly. There are millions and billions of living things like birds and insects. Do you see them ever begging? Do they even beg for food? Even when a tiger appears before a doe, the doe does not seek God's help. Should man who has intelligence not have at least as much self-respect as these creatures?”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“Man is not eternal and so his gods also cannot be.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]

“If people had commonsense why should they call Indra, Varuna, Agni and Mitra by different names and also offer them food separately? When god was conceived in terms of genders, two names came into being. Can he have sex? Being unable to guess his or its nature, we gave a thousand names, created a thousand gods. When this led to confusion, we wanted to extricate ourselves by saying, 'God is one and He plays a thousand roles.'

"All that is one? All this is one type of play, not the play of knowledge but that of ignorance."

"A play is a play. Ignorance is ignorance. Otherwise, would people kill in front of Amma's temple, sheep and goats and buffalo, all created by her? If she was the one that filled us with life-giving blood, would she then quench her thirst by drinking it? In ancient days they used to offer human sacrifice before Amma, thinking that she liked it best. Ignorance leads to injustice...that should not happen.”
― Kota Shivarama Karanth, ಮೂಕಜ್ಜಿಯ ಕನಸುಗಳು [Mookajjiya Kanasugalu]