Ερωτόκριτος Quotes

“Ετούτον είναι φυσικό, Αδέρφι, στον αζάπη,
να μην μπορεί να βγει η παλιά, παρά με νιάν Αγάπη.
Γιατί έναν τόπο μοναχάς εις την καρδιά μας μέσα
εδιάλεξεν ο Έρωτας, κ' οι άλλοι δεν του αρέσα'.
Κ' εκεί έχει ένα ψηλό θρονί, όπου συχνιά καθίζει·
το απομονάρι μας κορμί, ως του φανεί τ' ορίζει.
Κι ως κινηθεί η Πεθυμιά, κι αρχίσει και νικά μας,
Αφέντης οπού κάθεται κι ορίζει την εξά μας,
ζιμιό σ' Αγάπη βάνει μας, γιατί άλλο δεν κατέχει,
μόνον Αγάπες κ' Ερωτιές, κι' ουδ' άλλες έγνοιες έχει.
Κείνη, οπού ορεγομέσταν-ε, στο νου μας την-ε βάνει,
και δίδει τση ζιμιό εξά, κι ως θέλει μας-ε κάνει.
Κι ο λογισμός κ' η όρεξη πάντά'ναι μετά κείνη,
οπού μας επρωτόβαλε σ' τσ' Αγάπης την οδύνη.
Τα μάτια μοναχά'χουσι, σαν κείνα που θωρούνε,
σύβαση με τον Έρωτα, και μιά βουλή κρατούνε.
Μπορούν, όντε του σβαστού', να βγάλουσι την πρώτην
Αγάπη από το λογισμό, να βάλουν άλλη νιότην.
Κι ως δού' άλλα κάλλη και ρεχτούν, του Έρωτα μηνούσι,
και νιάν Αγάπη κτίζουνε, και την παλιά χαλούσι·
διώχνουν την από την καρδιάν, τον Πόθο μεταλλάσσουν,
και τούτα φέρνουν οι καιροί κ' οι μέρες, σαν περάσουν.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“και πράματα που φαίνουνται εύκολα στην αρχή τως,
είναι βαριά και δύσκολα πολλά στην τέλειωσή τως·”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“κι όλα τα πράματα ο Καιρός χαλά και μεταλλάσσει.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Εσένα φαίνουνται εύκολα, γιατί δεν είσαι σ' τούτα,
και δεν ψηφάς τες ομορφιές, τραγούδια ουδέ λαγούτα.
Μα οπού'ναι μέσα στη φωτιάν, κατέχει ίντά'ναι βράση,
κι ουδέ κιαμιά άλλη το γρικά α' δεν το δοκιμάσει.
Παιγνίδι μας-ε φαίνεται, 'τό δούμε φουσκωμένη
από μακρά τη θάλασσα, κι άγρια, και θυμωμένη,
με κύματα άσορα και θολά, βρυγιά ανακατωμένα,
και τα χαράκια όντε κτυπούν κι αφρίζουν ένα-ν ένα.
Κ 'εκείνους τσ' ανακατωμούς και ταραχές γρικούμε,
και δίχως φόβο από μακρά, γελώντας τσι θωρούμε.
Μα κείνος που στα βάθη της είναι και κιντυνεύγει,
και να γλιτώσει απ' τη σκληρά, ξετρέχει και γυρεύγει,
αυτός κατέχει να σου πει κι απόκριση να δώσει,
ίντά'ναι ο φόβος του γιαλού, αν είναι και γλιτώσει,
και των κυμάτω' ο πόλεμος, και των ανέμω' η μάχη.
Και δε γνωρίζει το κακό κιανείς, α' δεν του λάχει.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Τό δού' μιαν κόρην όμορφην, η Πεθυμιά'ναι πρώτη
να τους κινά να ρέγουνται τση λυγερής τη νιότη.
Και πάντα τούτη η Πεθυμιά είναι με την ολπίδα,
κ' έχουν τα μάτια προδοτή σαν κείνα που την είδα'.
Και με την άκραν του ματιού μαντάτο τση μηνούσι,
και μετ' αυτό τον Πόθον τως τση λεν κι ομολογούσι.
Κι α' δούν πως έχει ανταμοιβή λιγάκι η δούλεψή τως,
η πεθυμιά τως θρέφεται, πληθαίνει η παιδωμή τως·
αξάφτει η βράση τση καρδιάς, η ολπίδα μεγαλώνει,
και κάθε λίγη στην αρχή παρηγοριά τώς σώνει.
Τη δούλεψη σπουδάζουσιν, ώστε να την-ε φέρου'
σ' τό θέλουν, και συχνιάζουσιν αργά και ταχυτέρου.
Και τα βιβλία τσ' Ερωτιάς ανοίγουν και θωρούσι,
κι αν έχου' να κερδέσουσιν, εύκολα το γρικούσι.
Μα σαν τη λυγερήν ιδούν, και πάντα ξεγνοιασμένη,
σε πόρτα, εις παραθύρι τση, ποτέ τση δεν προβαίνει,
και ανεγνωριά στους κόπους τως δείχνει με κάθε τρόπο,
παίρνουνται κάτω το ζιμιό, σκολάζουσι τον κόπο.
Κ' εκείνος που επαιδεύγετον, η Πεθυμιά του σβήνει,
και τη δουλειάν οπ' άρχισεν, άπρακτην την αφήνει·
πλιό δεν κοπιά το λογισμό, μηδέ το νουν παιδεύγει,
μα βάνει άλλο λογισμό, κι άλλη δουλειά γυρεύγει.
Σα δε συναπαντήξουσι, τα μάτια να σμιχτούσι,
εύκαιρα βασανίζονται εκείνοι π' αγαπούσι.
Τούτό'ν' το πρώτο ερμήνεμα ενός που αναντρανίζει
μιά λυγερήν, κι αρέσει του, και δούλεψιν αρχίζει.
'Τό δει μιά, δυό, και τρεις φορές, κ' οι όρεξες δε σάζουν,
ουδ' οι καρδιές συβάζουνται, μηδέ τα μάτια μοιάζουν,
εκείνον οπ' ορέγετο, σ' άργητα τον-ε φέρνει,
σκολάζει, και ξεγνοιάζεται, πλιό δεν ξαναγιαγέρνει.
Και δεν μπορεί μιάν άσπλαχνην άνθρωπος ν' αγαπήσει,
γιατί έτσι το αποφάσισε της Ερωτιάς η κρίση.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Ωσάν αγάπησες εσύ, θαρρώ στον Κόσμο άλλος
ποτέ να μην αγάπησε, μικρός ουδέ μεγάλος.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Καλά το λεν οι φρόνιμοι, η Αγάπη φόβο φέρνει,
κ' εις ένα πράμα, οπού αγαπά, λίγες φορές γιαγέρνει.
Χίλια σημάδια να θωρεί άνθρωπος, να κατέχει
άδολα πως τον αγαπά, αναπαημό δεν έχει.
Μα λέγει, και ξαναρωτά, και ξαναδοκιμάζει
τήν αγαπά, αν τον αγαπά, και πάντα του λογιάζει.
Οληνυκτίς σ' τσ' αγκάλες τση να μένει μετά κείνη,
'τό σηκωθεί, το βάσανον του Πόθου τον-ε κρίνει.
Και φαίνεταί του χάνει την, και πως τον απαρνάται,
κι ολημερνίς κι οληνυκτίς τρομάσσει και φοβάται.
Και πάντα ξόμπλι-ν εγνοιανό στήν αγαπά γυρεύγει,
κ' ετούτη η έγνοια η πελελή συχνιά τον-ε παιδεύγει.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Όποια με το αίμα τση καρδιάς μιά σγουραφιά τελειώσει,
κάνει την όμορφη πολλά, κι ουδέ μπορεί να λιώσει.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Γιατί το γράμμα στην καρδιάν είναι δίχως μελάνι,
και δεν μπορεί πλιό να λιωθεί, παρά όντεν αποθάνει.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Τούτον εδόθη σ' όλους μας· ό,τι κι αν πεθυμούμεν,
μ' όλον οπού'ναι δύσκολον, εύκολον το κρατούμεν.
Κ' εύκολα το πιστεύγομεν κείνο που μας αρέσει,
και κάθα είς σ' τούτο μπορεί να σφάλει και να φταίσει.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Δάσκαλοι, άνθρωποι φρόνιμοι, κομπώνουνται και σφάνουν,
σ' έτοιες δουλειές δεν ξεύρουσι τά λέσι και τά κάνουν.
Κ' εγώ, Φροσύνη, πώς μπορώ, και λες μου και κερδαίνω,
να πολεμήσω έτσι γδυμνή έναν αρματωμένο,
οπού βαστά στα χέρια του σαΐτες και δοξάρι,
νικά έτσι τον ανήμπορον, σαν και το παλικάρι;
Και πώς μπορώ ν' αντισταθώ, που οι δύναμές μου επέσα',
κ' ενίκησε κ' ευρίσκεται εις την καρδιά μου μέσα;”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Και το κακό, ως κι αν είν' μικρό κι άφαντο στην αρχή του,
α' δε σκολάσει, γίνεται πολύ στην τέλειωσίν του.
Κι α' δεν του πάρει τη θροφήν κιανείς από την πρώτη,
κι αναθραφεί, βλάφτει πολλά τα γέρα και τη νιότη.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“ετούτο η Φύση το'δωκε στη σάρκα την καημένη,
κάθε κορμί να συμπονεί τ' αλλού την πονεμένη.
Και τον οχθρόν του να θωρεί κιανείς, πως πά' να θάψουν,
δεν ημπορούν τα μάτια του, παρά να τον-ε κλάψουν.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Και δεν κατέχω ίντα να πω, κ' ίντα ν' αποφασίσω,
τίνος να κάμω θέλημα, και πάλι ποιού ν' αφήσω.
Φόβος και Πόθος πολεμά, κ' εγώ'μαι το σημάδι,
και δεν μπορώ τούτα τα δυό να τα συβάσω ομάδι.
Κριτή μ' εβάλαν και τα δυό, κι απόφαση γυρεύγουν,
πολλά με βασανίζουσιν, πολλά με κιντυνεύγουν.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“πράμα που δεν αφέντεψεν, α' χάσει, δε λυπάται.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Με φρόνεψη ελαχτάριζε, με γνώση ετυραννάτο,
μέσα εκαψοφλογίζουντο, κι όξω δεν εγρικάτο.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Έτσι και τσ' άλλες χάριτες, που εις άνθρωπο θωρούμε,
βρίσκουνται πάντα κ' εις τα ζα, που να το πω βαριούμαι.
Και μόνον ο λογαριασμός είναι που διαχωρίζει
το ζον από τον άνθρωπο, για κείνο όλα τα 'ρίζει·
φτάνει το λάφι, ως κι α' γλακά, και τα θεριά μερώνει,
και τα πουλιά, αν πετούν ψηλά, στη γην τα χαμηλώνει.
Εκείνος ο λογαριασμός όλα τα βασιλεύγει,
νικά, μερώνει τ' άγρια, και τα θεριά παιδεύγει.
Κι απείτις και το χάρισμα ετούτον απαρνήθης,
τη στόρηση της ανθρωπιάς εξέσκισες κ' εγδύθης.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος

“Κ' ίντα δεν κάνει ο Έρωτας σε μια καρδιά π' ορίζει!
Σαν τη νικήσει, ουδέ καλό, ουδέ πρεπό γνωρίζει.
Κ' ίντα δεν κάνει ο πίβουλος, όντε το νίκος έχει,
και πού τα βρίσκει τα πολλά, τα τόσα που κατέχει!
Με πόσες στράτες μάς γελά, με πόσες μάς πειράζει,
πώς μας-ε δείχνει δροσερόν εκείνον οπού βράζει!
Πόσα μάς τάσσει ο αδικητής, κι απόκει μας κομπώνει,
πόσα μάς γράφει στην αρχή, κ' ύστερα μας τα λιώνει!
Και ποιός μπορεί ν' αντισταθεί, την ώρα οπού θελήσει
ν' αρματωθεί με πονηριές, να μας-ε πολεμήσει;
Έτσι νικά τα γηρατειά, ωσά νικά τη νιότη.
Χαρά στον όποιος του χωστεί, και φύγει από την πρώτη!
Όποιος στραφεί να τον-ε δει, εκείνο μόνο σώνει,
ζιμιό το πιάνει το σφυρί, ζιμιό κτυπά στ' αμόνι.
Μα οπού του φύγει ως τον-ε δει, και φίλο δεν τον έχει,
μ' όλον οπού βαστά φτερά, σφαίνει όσο κι αν κατέχει.
Μα λίγοι είναι οπού φεύγουσι, λίγοι είναι οπού γλιτώνουν,
λίγοι είναι οπού τον-ε νικούν, όντε τον-ε μαλώνουν.
Το νίκος έχει στην αρχή, στο τέλος, κ' εις τη μέση·
κιανένα δεν εμάλωσε, να μην τον-ε κερδέσει.”
― Vitsentzos Kornaros, Ερωτόκριτος