“Δάσκαλοι, άνθρωποι φρόνιμοι, κομπώνουνται και σφάνουν,
σ' έτοιες δουλειές δεν ξεύρουσι τά λέσι και τά κάνουν.
Κ' εγώ, Φροσύνη, πώς μπορώ, και λες μου και κερδαίνω,
να πολεμήσω έτσι γδυμνή έναν αρματωμένο,
οπού βαστά στα χέρια του σαΐτες και δοξάρι,
νικά έτσι τον ανήμπορον, σαν και το παλικάρι;
Και πώς μπορώ ν' αντισταθώ, που οι δύναμές μου επέσα',
κ' ενίκησε κ' ευρίσκεται εις την καρδιά μου μέσα;”