“Εσένα φαίνουνται εύκολα, γιατί δεν είσαι σ' τούτα,
και δεν ψηφάς τες ομορφιές, τραγούδια ουδέ λαγούτα.
Μα οπού'ναι μέσα στη φωτιάν, κατέχει ίντά'ναι βράση,
κι ουδέ κιαμιά άλλη το γρικά α' δεν το δοκιμάσει.
Παιγνίδι μας-ε φαίνεται, 'τό δούμε φουσκωμένη
από μακρά τη θάλασσα, κι άγρια, και θυμωμένη,
με κύματα άσορα και θολά, βρυγιά ανακατωμένα,
και τα χαράκια όντε κτυπούν κι αφρίζουν ένα-ν ένα.
Κ 'εκείνους τσ' ανακατωμούς και ταραχές γρικούμε,
και δίχως φόβο από μακρά, γελώντας τσι θωρούμε.
Μα κείνος που στα βάθη της είναι και κιντυνεύγει,
και να γλιτώσει απ' τη σκληρά, ξετρέχει και γυρεύγει,
αυτός κατέχει να σου πει κι απόκριση να δώσει,
ίντά'ναι ο φόβος του γιαλού, αν είναι και γλιτώσει,
και των κυμάτω' ο πόλεμος, και των ανέμω' η μάχη.
Και δε γνωρίζει το κακό κιανείς, α' δεν του λάχει.”