“Καλά το λεν οι φρόνιμοι, η Αγάπη φόβο φέρνει,
κ' εις ένα πράμα, οπού αγαπά, λίγες φορές γιαγέρνει.
Χίλια σημάδια να θωρεί άνθρωπος, να κατέχει
άδολα πως τον αγαπά, αναπαημό δεν έχει.
Μα λέγει, και ξαναρωτά, και ξαναδοκιμάζει
τήν αγαπά, αν τον αγαπά, και πάντα του λογιάζει.
Οληνυκτίς σ' τσ' αγκάλες τση να μένει μετά κείνη,
'τό σηκωθεί, το βάσανον του Πόθου τον-ε κρίνει.
Και φαίνεταί του χάνει την, και πως τον απαρνάται,
κι ολημερνίς κι οληνυκτίς τρομάσσει και φοβάται.
Και πάντα ξόμπλι-ν εγνοιανό στήν αγαπά γυρεύγει,
κ' ετούτη η έγνοια η πελελή συχνιά τον-ε παιδεύγει.”