“Ετούτον είναι φυσικό, Αδέρφι, στον αζάπη,
να μην μπορεί να βγει η παλιά, παρά με νιάν Αγάπη.
Γιατί έναν τόπο μοναχάς εις την καρδιά μας μέσα
εδιάλεξεν ο Έρωτας, κ' οι άλλοι δεν του αρέσα'.
Κ' εκεί έχει ένα ψηλό θρονί, όπου συχνιά καθίζει·
το απομονάρι μας κορμί, ως του φανεί τ' ορίζει.
Κι ως κινηθεί η Πεθυμιά, κι αρχίσει και νικά μας,
Αφέντης οπού κάθεται κι ορίζει την εξά μας,
ζιμιό σ' Αγάπη βάνει μας, γιατί άλλο δεν κατέχει,
μόνον Αγάπες κ' Ερωτιές, κι' ουδ' άλλες έγνοιες έχει.
Κείνη, οπού ορεγομέσταν-ε, στο νου μας την-ε βάνει,
και δίδει τση ζιμιό εξά, κι ως θέλει μας-ε κάνει.
Κι ο λογισμός κ' η όρεξη πάντά'ναι μετά κείνη,
οπού μας επρωτόβαλε σ' τσ' Αγάπης την οδύνη.
Τα μάτια μοναχά'χουσι, σαν κείνα που θωρούνε,
σύβαση με τον Έρωτα, και μιά βουλή κρατούνε.
Μπορούν, όντε του σβαστού', να βγάλουσι την πρώτην
Αγάπη από το λογισμό, να βάλουν άλλη νιότην.
Κι ως δού' άλλα κάλλη και ρεχτούν, του Έρωτα μηνούσι,
και νιάν Αγάπη κτίζουνε, και την παλιά χαλούσι·
διώχνουν την από την καρδιάν, τον Πόθο μεταλλάσσουν,
και τούτα φέρνουν οι καιροί κ' οι μέρες, σαν περάσουν.”