Mohammad Reza > Recent Status Updates

- آنارشی یعنی بی‌حکمرانی و بی فرمانی. آنارشیست هرج و مرج طلب نیست با فرمان دادن و فرمان بردن مخالف است و عقیده دارد باید نوع دیگری نظم وجود داشته باشد و آزادانه بدون فشار حکومت به وسیله مردم مراعات شود.

ـ قهرمان جنبشی که این قربانیان را بلعید، شخص نبود، آرمان بود.

ـ باکونین سرخورده به همسرش نوشت : ما توده ها را که نمیخواستند برای کسب آزادی به جوش و خروش بیایند، به حساب نگرفه بودیم. وقتی این جوش و خروش نباشد، چه سود

ما نخستین خوانندگان نیستیم _ هرگز نبوده ایم. چه بسیار و بارها که متن را، پیش از ما، بدون ما، و برای ما، (بد) خوانده اند: حال، هیچ خوانشی باکره نیست_ هرگز نبوده است _ خواندن روسپی گری است؛ اما بکارت مدام متن را چه کسی میتواند منکر شود ؟

#لذت_متن
#رولان_بارت
مقدمه ای از پیام یزدانجو

از داستان بگذرید و فقط لذت ببرید، در نهایت سادگی و دیوانگی

مورخ از اینکه نمی‌تواند در حیات انسان معنایی غیر از آن که خود انسان به آن داده است، بیابد، تأسف نخواهد خورد؛ بگذارید از این که ما خود به حیاتمان معنا و مفهوم می‌بخشیم و گاه این معنی بر مرگ غالب می‌شود، احساس غرور کنیم. سعادتمند انسانی است که قبل از مرگ، تا آنجا که می‌تواند از میراث تمدن خوشه چینی کند و آن را به فرزندان خود منتقل سازد. چنین انسانی تا واپسین دم حیات مدیون و شاکر این میراث زوال ناپذیر خواهد بود، و میدان

ژوزف دومستر پاسخ می‌دهد: من نمیدانم که انسان بد نهاد چگونه دلی دارد، اما از آنچه در دل انسان شریف میگذرد خبر دارم؛ و آن خوف است.

--------
تا در جهان فقر هست، خدایان هم وجود خواهند داشت.

عجبا از این کتاب و داستان و کلمات...

ژاک میگوید : کار شیطان است! همه از صبح تا شام از زندگی بد میگویند، اما هیچکس دلش نمی‌آید از آن دست بکشد! نکند زندگی دنیوی رویهم رفته آنقدر ها هم بد نباشد؟ یا شاید از آن دنیا می‌ترسند؟

پایان های خوب هم اضافه شد

یکی از ترسناکترین تجربیاتم

کاخوفسکی: من برای دوست داشتن به دنیا آمدم، دوست داشتن تمام دنیا. قلبم به روی همه باز بود...ولی عجیب است! به‌کار هیچ‌کس نیامد!

و گفته اند داوود (ع) پرسید: پروردگارا چرا به گناهم افکندی. خداوند فرمود: زیرا پیش از آنکه گناه کنی بر من چونان ورود شهریاران بر بندگانش وارد می‌شدی و اینک بر من، چونان ورود بندگان بر شهریارانشان، وارد می‌شوی #عشق_الهی #ویلیام_چیتیک

و چشم های تو با من همیشه می‌گفتند:
رها شو از تن خاکی
از این خیال که در خیل خواب ها داری
مرا به خواب ببین
بیا به خانه من،
خوب من
به بیداری!

به این افسانه شیرین به خواب می رفتیم

و چشم های سیاهت سکوت می آموخت.
ز چشم های سیاهت همیشه میخواندم
به قدر ریگ بیابان دروغ می‌گویی
درون آن برهوت
این من و تو «ما» مبهوت
فریب خورده به سوی سراب می رفتیم

#حمید_مصدق