Kianoush Mokhtarpour > Recent Status Updates

We tend to think of ourselves, human beings, as
A) totally different from other species, and
B) Autonomous, self-governing beings in control of our behaviors

But let's see ourselves in a different way, for a change:
A) A specie just like other species
B) Not a free agent, but a bunch of neurons governed by the laws of biology

Unfortunately, there's a whole lot of convincing evidence supporting this second view.

engaging and deep

Listening to the audio book
Oh, this bewitching voice of Jim Dale
So warm, so rich!

چه اصراریه کتاب غیرداستانی رو سیصد صفحه پر کنی؟
صدوپنجاه صفحه بنویس مشتری بشیم

Man: known, culture, order
Woman: unknown, nature, chaos

It’s a good idea to tell the person you are confronting exactly what you would like them to do instead of what they have done or currently are doing. You might think, “if they loved me, they would know what to do.” That’s the voice of resentment. Assume ignorance before malevolence. No one has a direct pipeline to your wants and needs,

Building a society where the primary objective is to protect one’s fragile self-esteem from the dangers of competition will only lead to a society of weakness, entitlement, and apathy. Life is necessarily competitive; society is necessarily hierarchical. It does no one any favors to pursue a utopian vision of society where no one’s feelings are hurt.

The English historian Henry Thomas Buckle famously remarked: “Men and women range themselves into three classes or orders of intelligence; you can tell the lowest class by their habit of always talking about persons; the next by the fact that their habit is always to converse about things; the highest, by their preference for the discussion of ideas.”

The Bystander Effect

In the late 1960s, psychologists John Darley and Bibb Latané documented what at first glance seems counter-intuitive. The greater the number of people present, the less likely an individual is to help someone in need because it is easier to rationalize that someone else will do it.

Men respond more adversely to sexual infidelity, while women react more harshly to emotional infidelity. Men fear paternity uncertainty [not being sure that they are the actual father of their kid], while women fear abandonment of the relationship.

The humanist psychologist Abraham Maslow [once said]: “I suppose it is tempting, if the only tool you have is a hammer, to treat everything as if it were a nail.”

If you are a climate activist, all calamities are due to man-made climate change. If you are a radical feminist, the patriarchy along with toxic masculinity are to blame.

There is growing scientific evidence that men’s economic and political outlooks (what they think about economic redistribution, military intervention, and other topics) are associated with their physical strength. Those who are stronger and more physically formidable are less likely to support egalitarianism and more likely to support military intervention.

Many progressives have as one of their highest aspirations, to sit on top of the victimology pyramid. Forget about becoming a surgeon, a professor, a lawyer, a professional athlete, an artist, or a diplomat. Those pursuits are laden with the dreadful possibility of personal responsibility and hard work. Let the cries of faux-victimhood open the doors for you.

داستان مادربزرگ

مادربزرگ از خاطراتش می‌گوید. از لهستان گریخته. در کودکی، دوازده سیزده سالگی، به همراه گروهی مخفیانه علیه اشغال‌گران می‌جنگیده. شوهر امروزش هم رئیس همان گروه بوده. کارهای بزرگ. اما به آمریکا که آمدند شدند آدم عادی. کمتر از عادی

شرم و گناه متفاوت‌اند. در احساس گناه از «رفتار»ی که کردیم ناراضی هستیم؛ در شرم از «خود»مون بدمون میاد. به زبون تخصصی، احساس گناه معطوف به «عمل»ـه، شرم معطوف به «عامل»ـه. به علاوه، احساس گناه ما رو به جبران خطا ترغیب می‌کنه، ولی احساس شرم به غرزدن
.
نظر شخصی. گمونم تفاوت‌ دیگه‌ای هم هست. مثلاً تو احساس گناه ناراحتیم از این که اصول خودمون رو زیر پاگذاشتیم، ولی تو شرم نگرانیم که وجه اجتماعی‌مون خراب شده

داستان قاعده‌ی طلایی
زن میانسال هوای پیرزن همسایه را دارد. شاید به این امید که خودش هم روز پیری تکیه‌گاهی داشته باشد

داستان درباره‌ی عمه‌ام
زن جوان زندگی عشقی خودش را با زندگی عمه‌اش مقایسه می‌کند. یکی مقیدتر و پابندتر، یکی آزادتر و مستقل‌تر

آواز پرندگان از رادیو
مادری که (از شدت عشق یا وابستگی؟) دوست دارد بچه‌هایش را بخورد. بچه‌ها در تصادف کشته می‌شوند. مادر نمی‌تواند با نبودنشان کنار بیاید. کمی افسانه‌ایه

احساسات مثبت و منفی الزاماً مخالف هم نیستن. می‌شه در عین حال هم شاد بود هم غمگین. مثل فسنجون که هم شیرینه هم ترش. ترشی ضد شیرینی نیست. احساسات ما هم از ملغمه‌ای از انواع و اقسام عواطف به ظاهر متضاده

چه «انگیزه‌»ای پشت رفتارهای ماست؟

1 Affiliation
ارتبطات با دیگران، پذیرفته شدن در گروه، دوست داشته شدن
2 Achievement
موفقیت در کار، تحصیل، هنر
3 Power
اثرگذاری بر دیگران؛ چه اقتدار مستقیم مثل ریاست و امرونهی، چه غیرمستقیم مثل تبلیغ کتابی که خوشمون اومده

این‌ها انگیزه‌های بین‌فردی بودن
گویا انگیزه‌های درون‌فردی هم داریم
1 Consistency
2 Self-Esteem
3 Authenticity
ولی تهشون رو که بگیریم می‌بینیم ریشه در بین‌فردی دارن

شخصیت آدم‌ها بر اساس پنج معیار تعیین می‌شه

1. Extroversion
برون‌گرایی، میل به بودن با مردم، خوش‌بینی، سرزندگی
2. Neuroticism
درجه‌ی احساسات منفی مثل ترس، اضطراب، غم
3. Agreeableness
بساز بودن، مهربانی، همدردی
4. Conscientiousness
سخت‌کوشی، وظیفه‌پذیری، قابل اتکا بودن
5. Openness
میل به تجربه‌ها و عقاید جدید

هر کدوم اینها یه طیفه. مثلاً می‌شه گفت من فلان درصد برون‌گرا هستم. صفر و صدی نیست
یه عقیده‌ی شخصی هم تو کامنت

داستان هر چیز فصلی دارد

گذر از دنیای گل‌و‌بلبل کودکی به دنیای واقعیت‌های تلخ و مسئولیت‌های سخت بزرگسالی

داستان هدیه‌ی گمشده‌ی نمکین خون

پراحساس. چه داستانگوی دلنشینیه آقای مک‌لاود. حتی توصیف‌ها و تشبیه‌هاش هم خوبن

داستان در پاییز
اسبی که سال‌ها در گرما و سرما پابه‌پای مرد کار کرده حالا پیر شده، و نیاز مالی فروختنش را مدام ضروری‌تر می‌کند. بین اعضای خانواده اختلاف نظر هست: تن دادن به اقتضای زندگی و فروختن اسب، یا حرمت گذاشتن به شرف انسانی و نگه داشتن یار دیرین

عجب قصه‌ای. هم داستان جذاب، هم مضمون جالب، هم شخصیت‌پردازی عالی. به‌به

داستان تاریکی بی‌کران

شهری که مردمش نسل در نسل معدن‌کار‌اند. پسر جوان کوله‌‌بردوش به جاده می‌زند تا از این نوع زندگی فرار کند. در راه متوجه می‌شود که هیچ نمی‌داند؛ نه خودش را می‌شناسد نه عمق ریشه‌های خانوادگی را

یه مطلب نامربوط. جوان این داستان هیجده ساله‌ست. و از نطر رشد شخصیتی واقعاً جوانه. ولی این روزها پسر هیجده ساله با ارفاق نوجوون باشه. سن بلوغ فکری داره عقب می‌ره؟

داستان همسرایان خیابان کینگزلی

مهاجران ارمنی در آمریکا. پسران نوجوان خانواده که دنبال مواد و خلاف افتاده‌اند، و مادرانشان که مراقب و دلنگرانشان هستند؛ می‌خواهند مراقب‌شان باشند اما گویا کاری ازشان ساخته نیست

آیا مادر می‌تونه یک‌تنه تاثیر محیط نامناسب یا دوستان بد رو از بین ببره؟ سرنوشت فرزندمون چقدر دست ماست؟

داستان عضو ثابت خانواده

طلاق گرفته‌اند. همه‌چیز را تقسیم کرده‌اند. بچه‌ها هم نصف هفته اینجا، نصف هفته آنجا. سگ محبوب خانواده آخرین رشته‌ای‌ست که آنها را متصل نگه می‌دارد

من رو یاد داستان‌های کارور انداخت: مرد شکست‌خورده، روایت حداقلی و پوشیده، بی‌طرفی نویسنده