Status Updates From The Divan

(با صدای شجریان)
از آن به دیر مُغانم عزیز می‌دارند،
که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست.

بهای وصل تو گر جان بود خریدارم
که جنس خوب مبصر به هر چه دید خرید
چو ماه روی تو در شام زلف می‌دیدم
شبم به روی تو روشن چو روز می‌گردید
به لب رسید مرا جان و برنیامد کام
به سر رسید امید و طلب به سر نرسید

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود

زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت

هر که زنجیر سر زلف پری‌رویی دید
دل سودازده‌اش بر من دیوانه بسوخت

باد بر زلف تو آمد شد جهان بر من سیاه
نیست از سودای زلفت بیش ازاین توفیر ما

ترسم این قوم که بر دُرد کِشان می‌خندند
در سرِ کارِ خرابات کنند ایمان را
.
.
.
هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است
گو چه حاجت که بر افلاک کشی ایوان را

ترسم این قوم که بر دُرد کِشان می‌خندند
در سرِ کارِ خرابات کنند ایمان را
.
.
.
هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است
گو چه حاجت که بر افلاک کشی ایمان را

ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش
پیرانه‌سر بکن هنری، ننگ و نام را

با دلارامی مرا خاطر خوش است
کز دلم یکباره برد آرام را

ننگرد دیگر به سرو اندرچمن
هر که دید آن سرو سیم‌اندام را

محرمِ رازِ دلِ شیدایِ خـود
کس نمی‌بینم ز خاص و عام را

صبر کن حافظ به‌سختی روز و شب
عاقبت روزی بیابی کام را

به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر
به دام و دانه نگیرند مرغ دانا را

دل عالمی بسوزی چو عذار برفروزی
تو از این چه سود داری که نمیکنی مدارا