حسام آبنوس’s Reviews > حافظ به سعی سایه > Status Update

حافظ بد است حال پریشان تو ولی
بر بوی زلف دوست پریشانی‌ات نکوست

از کران تا به کران لشکر ظلم است ولی
از ازل تا به ابد فرصت درویشان است

مجو درستیِ عهد از جهان سست‌نهاد
که این عجوزه عروسِ هزار دامادست

رضا به داده بده و ز جبین گره بگشای
که بر من و تو درِ اختیار نگشادست

دلا مَنال ز بی‌داد و جورِ یار که یار
تو را نصیب همین کرده است و این دادست

حافظ هر آنکه عشق نورزید و وصل خواست
اِحرامِ طوفِ کعبه‌ی دل بی‌وضو ببست

که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست
که نه در آخرِ صحبت به ندامت برخاست

هر که زنجیر سر زلف پری‌رویی دید
دل سودازده‌اش بر من دیوانه بسوخت

ترسم این قوم که بر دُرد کِشان می‌خندند
در سرِ کارِ خرابات کنند ایمان را
.
.
.
هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است
گو چه حاجت که بر افلاک کشی ایوان را

ترسم این قوم که بر دُرد کِشان می‌خندند
در سرِ کارِ خرابات کنند ایمان را
.
.
.
هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است
گو چه حاجت که بر افلاک کشی ایمان را

ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش
پیرانه‌سر بکن هنری، ننگ و نام را