Sadjad Abedi

“نیامد
اگرچه هق هقم از خواب، خواب تلخ بر آشفت خواب خسته و شیرین بچه های جهان را
ولی گریستن نتوانستم
نه پیش دوست نه در حضور غریبه نه کنج خلوت خود گریستن نتوانستم
که آفتاب بیاید
نیامد.”
― Reza Baraheni

“بسوزانند روزی جای دیوانش زبانش را
اگر عریان بگوید شاعری وضع زمانش را

و باید از کنار واقعیت بگذرد شاعر
که بیرون آورند از کاسه زاغان دیده گانش را

چنان نابود شد ایران که امیدی به آرش نیست
رساند گر به یکدیگر دو بازوی کمانش را

سگ اینجا زخم جفتش را که می لیسد در این فکر است
که چندی بعد بر دندان بگیرد استخوانش را

کنون سالار اگر از پشت می آید در بر این قصد است
که خودت در گردنه غارت نماید کاروانش را

تمام خانه ها خالی ست امکان دارد آخر دزد
که بر دیوار خود بگذارد امشب نردبانش را

تو هم قربانی خشم خدایانی بیا ای نوح
به روی عرشه و پایین بیاور بادبانش را

قضا شد سینه ی سهراب را رستم بدراند
اگر حتی ببیند روی بازویش نشانش را

گمانم سوی گمراهی رود با پای خود انسان
اگر ابلیس هم یک دم رها سازد عنانش را”
― علی کریمی کلایه, خانه‌ای که وسط اتوبان است

“... به همین خاطر است که جان من پیوسته به سوی عهد عتیق و شکسپیر باز می گردد: آن جا حداقل احساس می کنی که موجودی انسانی سخن می گوید؛ آن جا مردم نفرت می ورزند، عشق می ورزند، مردم دشمنانشان را به قتل می رسانند و فرزندانشان را نسل بعد از نسل نفرین می کنند؛ آن جا مردم گناه می کنند.”
― Søren Kierkegaard, Either/Or: A Fragment of Life

“One ought, every day at least, to hear a little song, read a good poem, see a fine picture, and, if it were possible, to speak a few reasonable words.”
― Johann Wolfgang von Goethe, Wilhelm Meister's Apprenticeship