Sign in with Facebook
more photos (5)
Εμμανουήλ Κανακάκης’s Followers (1)
Εμμανουήλ hasn't connected with his friends on Goodreads, yet.
Εμμανουήλ Κανακάκης
Goodreads Author
Born
in salonica, Greece
Website
Genre
Influences
Charles Bukowski
Member Since
June 2025
URL
https://www.goodreads.com/emmanouilkanakakis
|
Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
—
published
2025
|
|
* Note: these are all the books on Goodreads for this author. To add more, click here.
Η Αρχή – Ο Αετός Πριν Ανοίξει τα Φτερά
Ο έρωτάς μου για την Αθήνα. Μια πόλη που με πήρε από το χέρι σαν παιδί – χωρίς να με ρωτήσει τίποτα. Και τώρα, χρόνια μετά, την κοιτάζω και της ψιθυρίζω: «Σε θυμάμαι… όπως με θυμάσαι κι εσύ». Απλά μεγάλωσα λίγο. Την κέρδισα άραγε; Ή εκείνη κέρδισε εμένα; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο τι ένιωσα.
Όλα ξεκίνησαν σαν παιχνίδι. Σε μια μικρή αποθήκη με κούτες και εργαλεία, με ψυχρό λευκό φως που με έπνιγε. Εκεί, πά Read more of this blog post »
Όλα ξεκίνησαν σαν παιχνίδι. Σε μια μικρή αποθήκη με κούτες και εργαλεία, με ψυχρό λευκό φως που με έπνιγε. Εκεί, πά Read more of this blog post »
Εμμανουήλ’s Recent Updates
|
Εμμανουήλ Κανακάκης
wrote a new blog post
|
|
|
Εμμανουήλ Κανακάκης
shared
a
quote
“Με φαντάζομαι σε ένα σπίτι φτιαγμένο από όνειρα.
Τζάμια παντού. Χωρίς τοίχους, χωρίς κλεισούρες. Ο κόσμος έξω κι εγώ μέσα – μα ελεύθερος. Όλα υπεραυτόματα, Πισίνα στη μέση. Έξω βροχή. Κρύο. Κι εγώ μέσα, με τη ζεστασιά του τζακιού να με τυλίγει.” Εμμανουήλ Κανακάκης |
|
|
Εμμανουήλ Κανακάκης
wants to read
|
|
|
Εμμανουήλ Κανακάκης
wants to read
|
|
Christine ARGYROPOULOU
is on page 30 of Είσαι το λιμάνι μου
|
|
|
"
Σας ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σας! Η συναισθηματική σας εμπλοκή με το βιβλίο μου με γεμίζει περηφάνια και χαρά!»
"
|
|
|
Aug 16, 2025 04:39AM
|
|
|
"Το προσωπικό ταξίδι του ήρωα από το σκοτάδι στο φως, από τον πυθμένα στην κορυφή καταγράφεται με ημερολογιακή γραφή. Πρόκειται για ένα ταξίδι αυτογνωσίας, ένα μοίρασμα του συγγραφέα με το κοινό γιατί ο Ε. Κανακάκης πιστεύει πραγματικά στη μεταμόρφωση"
Read more of this review »
|
|
|
"Πάρα πολύ ωραίο βιβλίο . Μέσα από τον ίδιο τον συγγραφέα και την ζωή του σε κάνει να καταλάβεις πόσα πράγματα μπορείς να αλλάξεις προς το καλύτερο αν απλά "ξυπνήσεις" ,αν δεις την ζωή αλλιώς και την δεις με τα μάτια που πρέπει . Μόνο τότε θα μπορείς "
Read more of this review »
|
|
“Με φαντάζομαι σε ένα σπίτι φτιαγμένο από όνειρα.
Τζάμια παντού.
Χωρίς τοίχους, χωρίς κλεισούρες.
Ο κόσμος έξω κι εγώ μέσα – μα ελεύθερος.
Όλα υπεραυτόματα, Πισίνα στη μέση.
Έξω βροχή. Κρύο.
Κι εγώ μέσα, με τη ζεστασιά του τζακιού να με τυλίγει.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
Τζάμια παντού.
Χωρίς τοίχους, χωρίς κλεισούρες.
Ο κόσμος έξω κι εγώ μέσα – μα ελεύθερος.
Όλα υπεραυτόματα, Πισίνα στη μέση.
Έξω βροχή. Κρύο.
Κι εγώ μέσα, με τη ζεστασιά του τζακιού να με τυλίγει.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
“«Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για να αποφύγουμε έναν πόνο,» μου είχε πει κάποτε ο life coach μου.
Στην αρχή το αγνόησα. Ίσως γιατί δεν ήμουν έτοιμος
να το ακούσω.
Όμως, με τον καιρό με χτύπησε κατάμουτρα.
Τότε ξεκίνησαν οι ερωτήσεις:
Είμαι σημαντικός;
Είμαι αγαπητός;
Ή κοροϊδεύω τον εαυτό μου;
Κρύβω τα όνειρά μου. Θάβω τους στόχους μου.
Πνίγω την ψυχή μου.
Γιατί φοβάμαι τον πόνο που συνοδεύει το όνειρο.
Έχτισα μια φυλακή που την ονομάζω ασφάλεια.
Και κλείστηκα μέσα.
«Ασχολούμαι με τα ασφαλή προβλήματα:»
Τσακώνομαι με τη σύντροφό μου.
Κατηγορώ την κυβέρνηση, την πόλη, τη χώρα,
τον κόσμο.
Φταίνε όλοι, εκτός από εμένα.
Γιατί έτσι είναι πιο εύκολο. Κάθε μέρα περνάω από
τον ίδιο δρόμο. Αντέχω το ίδιο μποτιλιάρισμα.
Το σχολιάζω, γκρινιάζω.
Να κυνηγήσω το όνειρό μου; Αυτό με παραλύει.
Με τρώει.
Γιατί είναι γεμάτος από όσα φοβάμαι να αντικρίσω.
Αν δεν υπάρχει το «ασφαλές πρόβλημα,» τι μένει;
Εγώ και η γύμνια της ψυχής μου. Ο σκοπός μου.
Όσα με τρόμαζαν.
Και τώρα με ρωτάω:
Ποιον πόνο να αγκαλιάσω;
Τον γνώριμο που με καθηλώνει;
Ή τον άγνωστο που μπορεί να με λυτρώσει;”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
Στην αρχή το αγνόησα. Ίσως γιατί δεν ήμουν έτοιμος
να το ακούσω.
Όμως, με τον καιρό με χτύπησε κατάμουτρα.
Τότε ξεκίνησαν οι ερωτήσεις:
Είμαι σημαντικός;
Είμαι αγαπητός;
Ή κοροϊδεύω τον εαυτό μου;
Κρύβω τα όνειρά μου. Θάβω τους στόχους μου.
Πνίγω την ψυχή μου.
Γιατί φοβάμαι τον πόνο που συνοδεύει το όνειρο.
Έχτισα μια φυλακή που την ονομάζω ασφάλεια.
Και κλείστηκα μέσα.
«Ασχολούμαι με τα ασφαλή προβλήματα:»
Τσακώνομαι με τη σύντροφό μου.
Κατηγορώ την κυβέρνηση, την πόλη, τη χώρα,
τον κόσμο.
Φταίνε όλοι, εκτός από εμένα.
Γιατί έτσι είναι πιο εύκολο. Κάθε μέρα περνάω από
τον ίδιο δρόμο. Αντέχω το ίδιο μποτιλιάρισμα.
Το σχολιάζω, γκρινιάζω.
Να κυνηγήσω το όνειρό μου; Αυτό με παραλύει.
Με τρώει.
Γιατί είναι γεμάτος από όσα φοβάμαι να αντικρίσω.
Αν δεν υπάρχει το «ασφαλές πρόβλημα,» τι μένει;
Εγώ και η γύμνια της ψυχής μου. Ο σκοπός μου.
Όσα με τρόμαζαν.
Και τώρα με ρωτάω:
Ποιον πόνο να αγκαλιάσω;
Τον γνώριμο που με καθηλώνει;
Ή τον άγνωστο που μπορεί να με λυτρώσει;”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
“Κατεβαίνοντας τις ίδιες σκάλες του ηλεκτρικού, μια ανάμνηση ξεπήδησε ζωντανή,
σαν να με περίμενε στη γωνία.
Θυμήθηκα εμένα,
γεμάτο ανόητη έπαρση, να περπατάω με το κεφάλι ψηλά, σαν επισκέπτης.
Εδώ, σε έναν κόσμο που αρχίζει ήδη να με αγκαλιάζει ολοκληρωτικά.
Τότε δεν έβλεπα τίποτα.
Τόσο απορροφημένος, που δεν υπολόγισα το πιο σημαντικό.
Εσένα.
Δεν ήξερες ακόμα ότι φεύγω.
Και εγώ, θολωμένος από τον πόνο και την τρέλα μου για φυγή, σου τηλεφώνησα απότομα.
«Φεύγω!»
είπα μονολεκτικά και μετά σιωπή.
Δεν απάντησες αμέσως. Αλλά κατάλαβες ότι το εννοούσα.
Το έλεγα καιρό – δεν το έκανα.
Δεν τολμούσα.
Κι εσύ, με μια πικρή απογοήτευση, μου είπες με φωνή που έσπαγε:
— Φύγε!
Μας θυμάμαι να τα λέμε ακόμη εκεί,
μακριά από το όνειρο, ανήμπορος να σταματήσω τη χιονοστιβάδα της ανασφάλειας που με έσπρωχνε.
Σου απάντησα με θράσος:
«Πώς; Άνεργος, χωρίς να ξέρω κόσμο;…»
— Ναι ρε, φύγε έτσι!
Έτσι έφυγα.
Άνεργος, μόνος, χωρίς σπίτι.
Τζάμπα η αναμονή, τζάμπα οι προσδοκίες.
Άδικο είχες;
Τώρα που βλέπω όλα αυτά να ξεδιπλώνονται,
αναρωτιέμαι αν οι λέξεις σου ήταν η αφορμή για να συνειδητοποιήσω ότι το μόνο που μου έμενε ήταν να φύγω.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
σαν να με περίμενε στη γωνία.
Θυμήθηκα εμένα,
γεμάτο ανόητη έπαρση, να περπατάω με το κεφάλι ψηλά, σαν επισκέπτης.
Εδώ, σε έναν κόσμο που αρχίζει ήδη να με αγκαλιάζει ολοκληρωτικά.
Τότε δεν έβλεπα τίποτα.
Τόσο απορροφημένος, που δεν υπολόγισα το πιο σημαντικό.
Εσένα.
Δεν ήξερες ακόμα ότι φεύγω.
Και εγώ, θολωμένος από τον πόνο και την τρέλα μου για φυγή, σου τηλεφώνησα απότομα.
«Φεύγω!»
είπα μονολεκτικά και μετά σιωπή.
Δεν απάντησες αμέσως. Αλλά κατάλαβες ότι το εννοούσα.
Το έλεγα καιρό – δεν το έκανα.
Δεν τολμούσα.
Κι εσύ, με μια πικρή απογοήτευση, μου είπες με φωνή που έσπαγε:
— Φύγε!
Μας θυμάμαι να τα λέμε ακόμη εκεί,
μακριά από το όνειρο, ανήμπορος να σταματήσω τη χιονοστιβάδα της ανασφάλειας που με έσπρωχνε.
Σου απάντησα με θράσος:
«Πώς; Άνεργος, χωρίς να ξέρω κόσμο;…»
— Ναι ρε, φύγε έτσι!
Έτσι έφυγα.
Άνεργος, μόνος, χωρίς σπίτι.
Τζάμπα η αναμονή, τζάμπα οι προσδοκίες.
Άδικο είχες;
Τώρα που βλέπω όλα αυτά να ξεδιπλώνονται,
αναρωτιέμαι αν οι λέξεις σου ήταν η αφορμή για να συνειδητοποιήσω ότι το μόνο που μου έμενε ήταν να φύγω.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
“You don’t get born twice, unless you choose to.
Δεν γεννιέσαι δύο φορές, εκτός αν το επιλέξεις.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
Δεν γεννιέσαι δύο φορές, εκτός αν το επιλέξεις.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
“«Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για να αποφύγουμε έναν πόνο,» μου είχε πει κάποτε ο life coach μου.
Στην αρχή το αγνόησα. Ίσως γιατί δεν ήμουν έτοιμος
να το ακούσω.
Όμως, με τον καιρό με χτύπησε κατάμουτρα.
Τότε ξεκίνησαν οι ερωτήσεις:
Είμαι σημαντικός;
Είμαι αγαπητός;
Ή κοροϊδεύω τον εαυτό μου;
Κρύβω τα όνειρά μου. Θάβω τους στόχους μου.
Πνίγω την ψυχή μου.
Γιατί φοβάμαι τον πόνο που συνοδεύει το όνειρο.
Έχτισα μια φυλακή που την ονομάζω ασφάλεια.
Και κλείστηκα μέσα.
«Ασχολούμαι με τα ασφαλή προβλήματα:»
Τσακώνομαι με τη σύντροφό μου.
Κατηγορώ την κυβέρνηση, την πόλη, τη χώρα,
τον κόσμο.
Φταίνε όλοι, εκτός από εμένα.
Γιατί έτσι είναι πιο εύκολο. Κάθε μέρα περνάω από
τον ίδιο δρόμο. Αντέχω το ίδιο μποτιλιάρισμα.
Το σχολιάζω, γκρινιάζω.
Να κυνηγήσω το όνειρό μου; Αυτό με παραλύει.
Με τρώει.
Γιατί είναι γεμάτος από όσα φοβάμαι να αντικρίσω.
Αν δεν υπάρχει το «ασφαλές πρόβλημα,» τι μένει;
Εγώ και η γύμνια της ψυχής μου. Ο σκοπός μου.
Όσα με τρόμαζαν.
Και τώρα με ρωτάω:
Ποιον πόνο να αγκαλιάσω;
Τον γνώριμο που με καθηλώνει;
Ή τον άγνωστο που μπορεί να με λυτρώσει;”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
Στην αρχή το αγνόησα. Ίσως γιατί δεν ήμουν έτοιμος
να το ακούσω.
Όμως, με τον καιρό με χτύπησε κατάμουτρα.
Τότε ξεκίνησαν οι ερωτήσεις:
Είμαι σημαντικός;
Είμαι αγαπητός;
Ή κοροϊδεύω τον εαυτό μου;
Κρύβω τα όνειρά μου. Θάβω τους στόχους μου.
Πνίγω την ψυχή μου.
Γιατί φοβάμαι τον πόνο που συνοδεύει το όνειρο.
Έχτισα μια φυλακή που την ονομάζω ασφάλεια.
Και κλείστηκα μέσα.
«Ασχολούμαι με τα ασφαλή προβλήματα:»
Τσακώνομαι με τη σύντροφό μου.
Κατηγορώ την κυβέρνηση, την πόλη, τη χώρα,
τον κόσμο.
Φταίνε όλοι, εκτός από εμένα.
Γιατί έτσι είναι πιο εύκολο. Κάθε μέρα περνάω από
τον ίδιο δρόμο. Αντέχω το ίδιο μποτιλιάρισμα.
Το σχολιάζω, γκρινιάζω.
Να κυνηγήσω το όνειρό μου; Αυτό με παραλύει.
Με τρώει.
Γιατί είναι γεμάτος από όσα φοβάμαι να αντικρίσω.
Αν δεν υπάρχει το «ασφαλές πρόβλημα,» τι μένει;
Εγώ και η γύμνια της ψυχής μου. Ο σκοπός μου.
Όσα με τρόμαζαν.
Και τώρα με ρωτάω:
Ποιον πόνο να αγκαλιάσω;
Τον γνώριμο που με καθηλώνει;
Ή τον άγνωστο που μπορεί να με λυτρώσει;”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
“Είμαι τελείως μόνος αυτό το διάστημα. Όλο δουλεύω.
Το ρολόι δεν κάνει ήχο, μα ακούω το χρόνο να περνάει.
Μέσα μου, ο εκνευρισμός. Τον ελέγχω, μα κάποιες φορές γίνεται ηφαίστειο.
Συσσώρευση δεκαετιών βλέπεις.
Και ξέρεις ποιος τον γέννησε;
Η παλιά ταυτότητα.
Το «καλό παιδί.»
Η άμυνα που είχα χτίσει για να μην νιώθω άβολα. Για να μην προκαλώ.
Για να γίνω αποδεκτός.
Τι κατάφερα;
Ούτε αποδεκτός έγινα, ούτε άνετος ήμουν ποτέ.
Έσκυβα το κεφάλι για να αποφύγω τις φωνές.
Συμφωνούσα για να μην υπάρξει ρήξη.
Χαμογελούσα όταν μέσα μου ήθελα να ουρλιάξω.
Κι έτσι έμαθα να καταπίνω.
Το «καλό παιδί» πλήρωσε ακριβά τη θέση του στον κόσμο.
Σιγά-σιγά, το κουτάβι μεγαλώνει. Δεν τρέμει.
Μαθαίνει τη δύναμή του.
Δεν γαβγίζει – άσκοπα και αν χρειαστεί, ξέρει να δαγκώνει.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
Το ρολόι δεν κάνει ήχο, μα ακούω το χρόνο να περνάει.
Μέσα μου, ο εκνευρισμός. Τον ελέγχω, μα κάποιες φορές γίνεται ηφαίστειο.
Συσσώρευση δεκαετιών βλέπεις.
Και ξέρεις ποιος τον γέννησε;
Η παλιά ταυτότητα.
Το «καλό παιδί.»
Η άμυνα που είχα χτίσει για να μην νιώθω άβολα. Για να μην προκαλώ.
Για να γίνω αποδεκτός.
Τι κατάφερα;
Ούτε αποδεκτός έγινα, ούτε άνετος ήμουν ποτέ.
Έσκυβα το κεφάλι για να αποφύγω τις φωνές.
Συμφωνούσα για να μην υπάρξει ρήξη.
Χαμογελούσα όταν μέσα μου ήθελα να ουρλιάξω.
Κι έτσι έμαθα να καταπίνω.
Το «καλό παιδί» πλήρωσε ακριβά τη θέση του στον κόσμο.
Σιγά-σιγά, το κουτάβι μεγαλώνει. Δεν τρέμει.
Μαθαίνει τη δύναμή του.
Δεν γαβγίζει – άσκοπα και αν χρειαστεί, ξέρει να δαγκώνει.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
“Ξεκινάει από τις μικρές στιγμές,
τις αυθόρμητες, τις ανθρώπινες,
εκείνες που σε ταρακουνούν και σου θυμίζουν –
όχι,
σου ουρλιάζουν –
ότι η ζωή
δεν είναι αναμονή,
είναι
φωτιά στα στήθη,
είναι
άλμα στο κενό.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
τις αυθόρμητες, τις ανθρώπινες,
εκείνες που σε ταρακουνούν και σου θυμίζουν –
όχι,
σου ουρλιάζουν –
ότι η ζωή
δεν είναι αναμονή,
είναι
φωτιά στα στήθη,
είναι
άλμα στο κενό.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
“Αυτή είναι η πρώτη μέρα που δεν με νοιάζει τι έμεινε πίσω. Ό,τι χάθηκε, ας μείνει εκεί.
Μόνο όταν το βάρος πέσει από τις πλάτες σου, συνειδητοποιείς πως η ελευθερία δεν είναι κάτι που αποκτάς –
ήταν πάντα εκεί.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
Μόνο όταν το βάρος πέσει από τις πλάτες σου, συνειδητοποιείς πως η ελευθερία δεν είναι κάτι που αποκτάς –
ήταν πάντα εκεί.”
― Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει
Goodreads Librarians Group
— 304737 members
— last activity 0 minutes ago
Goodreads Librarians are volunteers who help ensure the accuracy of information about books and authors in the Goodreads' catalog. The Goodreads Libra ...more
