Εμμανουήλ Κανακάκης > Εμμανουήλ's Quotes

“You don’t get born twice, unless you choose to.
Δεν γεννιέσαι δύο φορές, εκτός αν το επιλέξεις.”
― Εμμανουήλ Κανακάκης, Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει

“«Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για να αποφύγουμε έναν πόνο,» μου είχε πει κάποτε ο life coach μου.
Στην αρχή το αγνόησα. Ίσως γιατί δεν ήμουν έτοιμος
να το ακούσω.
Όμως, με τον καιρό με χτύπησε κατάμουτρα.

Τότε ξεκίνησαν οι ερωτήσεις:
Είμαι σημαντικός;
Είμαι αγαπητός;
Ή κοροϊδεύω τον εαυτό μου;
Κρύβω τα όνειρά μου. Θάβω τους στόχους μου.
Πνίγω την ψυχή μου.
Γιατί φοβάμαι τον πόνο που συνοδεύει το όνειρο.

Έχτισα μια φυλακή που την ονομάζω ασφάλεια.
Και κλείστηκα μέσα.

«Ασχολούμαι με τα ασφαλή προβλήματα:»
Τσακώνομαι με τη σύντροφό μου.
Κατηγορώ την κυβέρνηση, την πόλη, τη χώρα,
τον κόσμο.
Φταίνε όλοι, εκτός από εμένα.
Γιατί έτσι είναι πιο εύκολο. Κάθε μέρα περνάω από
τον ίδιο δρόμο. Αντέχω το ίδιο μποτιλιάρισμα.
Το σχολιάζω, γκρινιάζω.
Να κυνηγήσω το όνειρό μου; Αυτό με παραλύει.
Με τρώει.
Γιατί είναι γεμάτος από όσα φοβάμαι να αντικρίσω.
Αν δεν υπάρχει το «ασφαλές πρόβλημα,» τι μένει;
Εγώ και η γύμνια της ψυχής μου. Ο σκοπός μου.
Όσα με τρόμαζαν.

Και τώρα με ρωτάω:
Ποιον πόνο να αγκαλιάσω;
Τον γνώριμο που με καθηλώνει;
Ή τον άγνωστο που μπορεί να με λυτρώσει;”
― Εμμανουήλ Κανακάκης, Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει

“Είμαι τελείως μόνος αυτό το διάστημα. Όλο δουλεύω.
Το ρολόι δεν κάνει ήχο, μα ακούω το χρόνο να περνάει.
Μέσα μου, ο εκνευρισμός. Τον ελέγχω, μα κάποιες φορές γίνεται ηφαίστειο.
Συσσώρευση δεκαετιών βλέπεις.
Και ξέρεις ποιος τον γέννησε;
Η παλιά ταυτότητα.
Το «καλό παιδί.»
Η άμυνα που είχα χτίσει για να μην νιώθω άβολα. Για να μην προκαλώ.
Για να γίνω αποδεκτός.
Τι κατάφερα;
Ούτε αποδεκτός έγινα, ούτε άνετος ήμουν ποτέ.
Έσκυβα το κεφάλι για να αποφύγω τις φωνές.
Συμφωνούσα για να μην υπάρξει ρήξη.
Χαμογελούσα όταν μέσα μου ήθελα να ουρλιάξω.
Κι έτσι έμαθα να καταπίνω.
Το «καλό παιδί» πλήρωσε ακριβά τη θέση του στον κόσμο.
Σιγά-σιγά, το κουτάβι μεγαλώνει. Δεν τρέμει.
Μαθαίνει τη δύναμή του.
Δεν γαβγίζει – άσκοπα και αν χρειαστεί, ξέρει να δαγκώνει.”
― Εμμανουήλ Κανακάκης, Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει

“Ξεκινάει από τις μικρές στιγμές,
τις αυθόρμητες, τις ανθρώπινες,
εκείνες που σε ταρακουνούν και σου θυμίζουν –
όχι,
σου ουρλιάζουν –
ότι η ζωή
δεν είναι αναμονή,
είναι
φωτιά στα στήθη,
είναι
άλμα στο κενό.”
― Εμμανουήλ Κανακάκης, Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει

“Αυτή είναι η πρώτη μέρα που δεν με νοιάζει τι έμεινε πίσω. Ό,τι χάθηκε, ας μείνει εκεί.
Μόνο όταν το βάρος πέσει από τις πλάτες σου, συνειδητοποιείς πως η ελευθερία δεν είναι κάτι που αποκτάς –
ήταν πάντα εκεί.”
― Εμμανουήλ Κανακάκης, Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει

“Κατεβαίνοντας τις ίδιες σκάλες του ηλεκτρικού, μια ανάμνηση ξεπήδησε ζωντανή,
σαν να με περίμενε στη γωνία.

Θυμήθηκα εμένα,
γεμάτο ανόητη έπαρση, να περπατάω με το κεφάλι ψηλά, σαν επισκέπτης.
Εδώ, σε έναν κόσμο που αρχίζει ήδη να με αγκαλιάζει ολοκληρωτικά.

Τότε δεν έβλεπα τίποτα.

Τόσο απορροφημένος, που δεν υπολόγισα το πιο σημαντικό.
Εσένα.

Δεν ήξερες ακόμα ότι φεύγω.
Και εγώ, θολωμένος από τον πόνο και την τρέλα μου για φυγή, σου τηλεφώνησα απότομα.
«Φεύγω!»
είπα μονολεκτικά και μετά σιωπή.

Δεν απάντησες αμέσως. Αλλά κατάλαβες ότι το εννοούσα.
Το έλεγα καιρό – δεν το έκανα.
Δεν τολμούσα.

Κι εσύ, με μια πικρή απογοήτευση, μου είπες με φωνή που έσπαγε:
— Φύγε!

Μας θυμάμαι να τα λέμε ακόμη εκεί,
μακριά από το όνειρο, ανήμπορος να σταματήσω τη χιονοστιβάδα της ανασφάλειας που με έσπρωχνε.
Σου απάντησα με θράσος:
«Πώς; Άνεργος, χωρίς να ξέρω κόσμο;…»
— Ναι ρε, φύγε έτσι!
Έτσι έφυγα.
Άνεργος, μόνος, χωρίς σπίτι.
Τζάμπα η αναμονή, τζάμπα οι προσδοκίες.
Άδικο είχες;
Τώρα που βλέπω όλα αυτά να ξεδιπλώνονται,
αναρωτιέμαι αν οι λέξεις σου ήταν η αφορμή για να συνειδητοποιήσω ότι το μόνο που μου έμενε ήταν να φύγω.”
― Εμμανουήλ Κανακάκης, Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει

“Ο αέρας της νυχτερινής Αθήνας με μαγεύει.
Είναι η μυρωδιά της, η αίσθηση της απελευθέρωσης που κρύβει, σαν να αναπνέω το ίδιο οξυγόνο με την ίδια την πόλη!

Εδώ, δεν έχει σημασία ποιος είσαι ή τι φοράς.
Ο καθένας έχει τον κόσμο του, την ιστορία του,
και όλοι μαζί συνυπάρχουμε με μια φυσική,
σχεδόν ανεπαίσθητη αρμονία.
Εκείνοι που ζουν με έναν τρόπο
που δεν καταλαβαίνεις αν δεν τον ζήσεις.
Οι πρωτευουσιάνοι!
Και όμως,
παρά το αστικό τους περίβλημα,
δεν είναι ψηλομύτες.

Αντίθετα, είναι ανοιχτοί, ζεστοί, χωρίς κόμπλεξ.
Τους κοιτάζω, μαγεμένος.

Μιλούν με αμεσότητα, με αυθεντικότητα,
και αυτό τους κάνει ακόμα πιο ελκυστικούς.

Κάθε τους κίνηση,
κάθε τους λέξη με συγκλονίζει.

Η ευγένεια τους, η φυσικότητά τους
με κάνει να αισθάνομαι ψηφίδα του κόσμου τους.
Τους αγαπώ, γιατί είναι αληθινοί.”
― Εμμανουήλ Κανακάκης

“Με φαντάζομαι σε ένα σπίτι φτιαγμένο από όνειρα.
Τζάμια παντού.
Χωρίς τοίχους, χωρίς κλεισούρες.
Ο κόσμος έξω κι εγώ μέσα – μα ελεύθερος.
Όλα υπεραυτόματα, Πισίνα στη μέση.
Έξω βροχή. Κρύο.
Κι εγώ μέσα, με τη ζεστασιά του τζακιού να με τυλίγει.”
― Εμμανουήλ Κανακάκης, Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει