“Κατεβαίνοντας τις ίδιες σκάλες του ηλεκτρικού, μια ανάμνηση ξεπήδησε ζωντανή,
σαν να με περίμενε στη γωνία.

Θυμήθηκα εμένα,
γεμάτο ανόητη έπαρση, να περπατάω με το κεφάλι ψηλά, σαν επισκέπτης.
Εδώ, σε έναν κόσμο που αρχίζει ήδη να με αγκαλιάζει ολοκληρωτικά.

Τότε δεν έβλεπα τίποτα.

Τόσο απορροφημένος, που δεν υπολόγισα το πιο σημαντικό.
Εσένα.

Δεν ήξερες ακόμα ότι φεύγω.
Και εγώ, θολωμένος από τον πόνο και την τρέλα μου για φυγή, σου τηλεφώνησα απότομα.
«Φεύγω!»
είπα μονολεκτικά και μετά σιωπή.

Δεν απάντησες αμέσως. Αλλά κατάλαβες ότι το εννοούσα.
Το έλεγα καιρό – δεν το έκανα.
Δεν τολμούσα.

Κι εσύ, με μια πικρή απογοήτευση, μου είπες με φωνή που έσπαγε:
— Φύγε!

Μας θυμάμαι να τα λέμε ακόμη εκεί,
μακριά από το όνειρο, ανήμπορος να σταματήσω τη χιονοστιβάδα της ανασφάλειας που με έσπρωχνε.
Σου απάντησα με θράσος:
«Πώς; Άνεργος, χωρίς να ξέρω κόσμο;…»
— Ναι ρε, φύγε έτσι!
Έτσι έφυγα.
Άνεργος, μόνος, χωρίς σπίτι.
Τζάμπα η αναμονή, τζάμπα οι προσδοκίες.
Άδικο είχες;
Τώρα που βλέπω όλα αυτά να ξεδιπλώνονται,
αναρωτιέμαι αν οι λέξεις σου ήταν η αφορμή για να συνειδητοποιήσω ότι το μόνο που μου έμενε ήταν να φύγω.”