“«Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για να αποφύγουμε έναν πόνο,» μου είχε πει κάποτε ο life coach μου.
Στην αρχή το αγνόησα. Ίσως γιατί δεν ήμουν έτοιμος
να το ακούσω.
Όμως, με τον καιρό με χτύπησε κατάμουτρα.

Τότε ξεκίνησαν οι ερωτήσεις:
Είμαι σημαντικός;
Είμαι αγαπητός;
Ή κοροϊδεύω τον εαυτό μου;
Κρύβω τα όνειρά μου. Θάβω τους στόχους μου.
Πνίγω την ψυχή μου.
Γιατί φοβάμαι τον πόνο που συνοδεύει το όνειρο.

Έχτισα μια φυλακή που την ονομάζω ασφάλεια.
Και κλείστηκα μέσα.

«Ασχολούμαι με τα ασφαλή προβλήματα:»
Τσακώνομαι με τη σύντροφό μου.
Κατηγορώ την κυβέρνηση, την πόλη, τη χώρα,
τον κόσμο.
Φταίνε όλοι, εκτός από εμένα.
Γιατί έτσι είναι πιο εύκολο. Κάθε μέρα περνάω από
τον ίδιο δρόμο. Αντέχω το ίδιο μποτιλιάρισμα.
Το σχολιάζω, γκρινιάζω.
Να κυνηγήσω το όνειρό μου; Αυτό με παραλύει.
Με τρώει.
Γιατί είναι γεμάτος από όσα φοβάμαι να αντικρίσω.
Αν δεν υπάρχει το «ασφαλές πρόβλημα,» τι μένει;
Εγώ και η γύμνια της ψυχής μου. Ο σκοπός μου.
Όσα με τρόμαζαν.

Και τώρα με ρωτάω:
Ποιον πόνο να αγκαλιάσω;
Τον γνώριμο που με καθηλώνει;
Ή τον άγνωστο που μπορεί να με λυτρώσει;”