Η Αρχή – Ο Αετός Πριν Ανοίξει τα Φτερά

Ο έρωτάς μου για την Αθήνα. Μια πόλη που με πήρε από το χέρι σαν παιδί – χωρίς να με ρωτήσει τίποτα. Και τώρα, χρόνια μετά, την κοιτάζω και της ψιθυρίζω: «Σε θυμάμαι… όπως με θυμάσαι κι εσύ». Απλά μεγάλωσα λίγο. Την κέρδισα άραγε; Ή εκείνη κέρδισε εμένα; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο τι ένιωσα.
Όλα ξεκίνησαν σαν παιχνίδι. Σε μια μικρή αποθήκη με κούτες και εργαλεία, με ψυχρό λευκό φως που με έπνιγε. Εκεί, πάνω σε ένα παλιό λάπτοπ, έψαχνα σπίτι στην Αθήνα— σαν παιδί που ψάχνει κρυψώνα στο «κρυφτό». Κοιτούσα περιοχές που δεν μου θύμιζαν τίποτα, σαν ονόματα από θησαυρό-χάρτη. Δεν είχα υδρόγειο. Μόνο μια καρδιά που χτυπούσε σαν τρελή και μου έλεγε μια λέξη: «Πάμε;» Δεν είχα σχέδιο. Δεν είχα πυξίδα. Ήταν όπως όταν μικρός τρέχεις ξαφνικά από το πάρκο στο σπίτι χωρίς λόγο. Απλά τρέχεις. Και κάτι μέσα σου χαμογελά.

My love affair with Athens. A city that took me by the hand like a child—without asking me anything. And now, years later, I look at it and whisper: "I remember you… just as you remember me." I’ve just grown a little. Did I win it? Or did it win me? I don’t know. I only know what I felt.

It all started like a game. In a small storage room with boxes and tools, under cold white light that felt suffocating, I was searching for a place to live in Athens—like a child looking for a hiding spot in a game of hide-and-seek. I looked at neighborhoods that meant nothing to me, like names from a treasure map. I had no globe. Only a heart pounding like crazy, telling me one word: "Go?" I had no plan. No compass. It was like when you suddenly dash from the park to home as a kid for no reason at all. You just run. And something inside you smiles.