Πολυχρόνης Κουτσάκης's Blog, page 9

Λίγος σεβασμός επιτέλους στην Ιστορία (μου)!

Άκουσα τον Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή, να αναφέρει για πολλοστή φορά την φράση «εμείς κουβαλάμε πίσω μας και μια Ιστορία» (εννοεί την ιστορία της αριστεράς στην Ελλάδα). Τον άκουσα και τυχαία θυμήθηκα το εξής:Πριν από 3 χρόνια αποφάσισα να πάω να παίξω «μονό» στο μπάσκετ, ένας εναντίον ενός, με έναν 25άρη φίλο. Είχα μόλις κλείσει τα 40 και ένιωθα πως, παρά τα λίγα κιλά που είχα βάλει, θα τον πατούσα εύκολα. Δεν με απασχολούσε ότι είχα κάποιους μήνες να παίξω. Δεν με απασχολούσε ότι ήταν 15 χρόνια μικρότερος. Δεν με απασχολούσε ότι ο αντίπαλός μου έπαιζε τακτικά μπάσκετ, κατέβαινε σε τουρνουά 3-on-3 με ομάδες, είχε αγωνιστική εμπειρία σε ομάδα της Αθήνας. Θα τον πατούσα εύκολα, για τον απλούστατο λόγο ότι εγώ είχα δει στην τηλεόραση το έπος του 1987, όταν πήραμε το Πανευρωπαϊκό. Είχα νιώσει να εμπνέομαι από αυτό, άρα ήμουν κι εγώ μεγάλος μπασκετμπολίστας.Για κάποιον μυστήριο λόγο έχασα εύκολα 3-0 στα μονά.Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Αφού είμαι μεγάλος μπασκετμπολίστας. Κουβαλάω πίσω μου μια Ιστορία, που είναι όλη δική μου.

Πόσες γενιές δυστυχισμένων φοιτητών ακόμα;

Το έχω γράψει ξανά και ξανά. Δεν βαριέμαι να το γράφω.
Διαβάζω σήμερα τίτλο σε ειδησεογραφικό site, όπου λέει πως οι μαθητές της τρίτης λυκείου συμπληρώνουν από σήμερα τα μηχανογραφικά για να επιλέξουν το όνειρό τους.
Με τα μηχανογραφικά δεν επιλέγεις όνειρο, όπως γράφει ο τίτλος του ρεπορτάζ. Συχνά επιλέγεις εφιάλτη. Με εξαίρεση τους λίγους μαθητές που γράφουν εξαιρετικά και μπαίνουν στην βασική τους επιλογή, για την πλειοψηφία τα μηχανογραφικά είναι τζόκερ. Βλέπεις τους βαθμούς σου στα μαθήματα που εξετάστηκες (συχνά σε άσχετα θέματα με τις απαιτήσεις της σχολής που θες να μπεις), συμπληρώνεις διάφορες σχολές και τελικά μπαίνεις "όπου κάτσει". Κι αυτό το "όπου κάτσει" καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ζωή σου.
Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι γεμάτα με δυστυχισμένους φοιτητές, που μπήκαν σε σχολές που δεν ήθελαν (είτε λόγω τζόκερ είτε επειδή δεν είχαν καλή ενημέρωση για την Σχολή). Και λόγω του τραγικού συστήματος των Πανελληνίων είναι εγκλωβισμένοι στην Σχολή τους και συνειδητοποιούν πως μπορεί ποτέ να μην σπουδάσουν και να μην δουλέψουν στο αντικείμενο που ανακάλυψαν στην πορεία πως τους ενδιαφέρει.
Υπάρχει ένας απλός τρόπος να αλλάξουμε δραστικά την ζωή των επόμενων γενιών των Ελλήνων.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεθεί κάποτε ένας υπουργός Παιδείας και μια κυβέρνηση που να αγαπάει τα παιδιά και να αναλάβει το πολιτικό κόστος της λύσης.
Δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα. Κανείς.
Μέχρι να βρεθεί, συνεχίζω να ποστάρω εδώ την λύση που έχω προτείνει: http://polyk.blogspot.com.au/2015/09/2.html

Ο Αρκάς και η Έλενα Ακρίτα

Το άρθρο της κυρίας Έλενας Ακρίτα στα Νέα εις βάρος του Αρκά (http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5456575/h-periptwsh-arka/) πάσχει τόσο πολύ και από τόσες πλευρές ώστε αναρωτιέται κανείς πώς μια τόσο έμπειρη αρθρογράφος και συγγραφέας μπόρεσε να το υπογράψει. Από πού να το πιάσει κανείς; Από τον πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας «Όλοι εμείς λοιπόν που σας θαυμάζουμε, απογοητευτήκαμε φίλτατε Αρκά»; Επειδή δεν αρέσει πια στην Ακρίτα ο Αρκάς, αυτό σημαίνει πως απογοητεύτηκαν ΟΛΟΙ από αυτόν; Δεν έχει μείνει ΕΝΑΣ άνθρωπος σε όλη την χώρα που να θαύμαζε τον Αρκά και να συνεχίζει να τον θαυμάζει; Η Έλενα Ακρίτα εκπροσωπεί, στο μυαλό της Έλενας Ακρίτα, όλη την χώρα;Μήπως να πιάσει κανείς το άρθρο από το ότι η κυρία Ακρίτα δηλώνει μεγάλη θαυμάστρια του «παλιού» Αρκά αλλά φαίνεται να αγνοεί σκίτσα του όπως το παρακάτω που έκραζαν τις παλιές κυβερνήσεις…


αλλά και «δολοφονικά» πρόσφατα σκίτσα του όπως τα παρακάτω που επιτίθενται σε όλο το πολιτικό σύστημα;
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι η κυρία Ακρίτα γράφει το κείμενό της για να ταυτίσει τον Λαζόπουλο με τον Αρκά, ότι ο ένας δηλαδή έχει θέσει το ταλέντο του στην υπηρεσία της κυβέρνησης και ο άλλος εναντίον της κυβέρνησης.Δηλαδή παίρνει έναν άνθρωπο (Λαζόπουλο) που εδώ και χρόνια προπαγανδίζει ξεκάθαρα υπέρ ενός κόμματος και κάνει προσωπικές επιθέσεις σε όσους είναι αντίπαλοι του κόμματος αυτού, χαϊδεύοντας διαρκώς το κοινό του που είναι πάντα αθώο και για όλα φταίνε οι συγκεκριμένοι πολιτικοί που ο τηλεευαγγελιστής απεχθάνεται. Και τον ταυτίζει με έναν σκιτσογράφο ο οποίος στην συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών του σκίτσων τολμάει και κράζει τον ελληνικό λαό για τα λάθη του, και τονίζει ότι ο λαός φταίει για όσα του συμβαίνουν.Ακόμα και στα σκίτσα του που σατιρίζουν ανελέητα την κυβέρνηση, ο Αρκάς κάνει αυτό που οι σατιρικοί καλλιτέχνες από την αρχαιότητα έκαναν: στέκεται απέναντι στην εξουσία. Ενώ ο Λαζόπουλος την στηρίζει μανιασμένα. Μεταξύ των δύο υπάρχει χάος.Η Έλενα Ακρίτα έχει αποδείξει, μέσα από τα κείμενά της εδώ και πολλά χρόνια, πως είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Αυτό είναι που κάνει το συγκεκριμένο κείμενό της τόσο ακατανόητο.

Εσείς οι αστοιχείωτοι κι εμείς οι στοιχειωμένοι

Στην Ελλάδα δεν χρειαζόμαστε έναν συγγραφέα τρόμου σαν τον Στίβεν Κινγκ. Έχουμε τις ατάκες του Αλέξη Τσίπρα, που χαμογελαστά σπέρνει τρόμο σε όποιον κάνει τον κόπο να ακούσει τι λέει. Προχθές, χαμογελαστά πάλι, είπε πως «εμείς οι αστοιχείωτοι αρκετές φορές τα καταφέρνουμε παρά τα θεσμικά εμπόδια». Οι θεσμοί, δηλαδή η βάση κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος, είναι εμπόδιο για τον πρωθυπουργό της χώρας και την παρέα του. Για παράδειγμα, έχουν δείξει επανειλημμένα πόσο τους ενοχλεί το Συμβούλιο της Επικρατείας, που ίδρυσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1929 για να διασφαλίσει τον έλεγχο της νομιμότητας των διοικητικών πράξεων - να μην επιτρέπεται δηλαδή στις κυβερνήσεις να αυθαιρετούν. Χαμογελαστά πάντα, ο πρωθυπουργός της χώρας μιλάει εναντίον των θεσμών, δηλαδή σπέρνει φασιστικές ιδέες. Η ατάκα του για τους αστοιχείωτους ήταν η δεύτερη σπουδαία ατάκα τρόμου μέσα σε λίγες μέρες – η προηγούμενη ήταν όταν υποδέχτηκε στο Μαξίμου τον Σταύρο Θεοδωράκη, που είχε κάνει μόλις εγχείριση για καρκίνο και του είπε: «αδυνατισμένο σε βλέπω, μην ανησυχείς, εδώ θα σε ταΐσουμε». Χιούμορ που τρέχει απ’ τα μπατζάκια του.Πριν δυο μήνες, ο Χιουμορίστας Αλέξης Τσίπρας πήγε στο υπουργείο Παιδείας και κάλεσε όλα τα ΜΜΕ για να δώσει βαρυσήμαντη συνέντευξη τύπου. Εκεί ανακοίνωσε την κατάργηση των Πανελληνίων και τα ΜΜΕ το έπαιζαν για μέρες ως μέγιστη είδηση. Την επόμενη μέρα, ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου που καθόταν δίπλα του στην συνέντευξη, εξήγησε ότι δεν ξέρουν πώς θα γίνει αυτό. Από χθεσινό ρεπορτάζ (http://www.newsit.gr/ellada/Neo-lykeio-fernei-apo-Septemvri-i-kyvernisi-KSexnietai-i-katargisi-ton-Panelladikon/737056) επιβεβαιώνεται πως δύο μήνες αργότερα εξακολουθούν να μην έχουν ιδέα πώς θα τις καταργήσουν, οπότε λένε ότι τελικά μπορεί να τις καταργήσουν σε βάθος πενταετίας, το 2022 και βλέπουμε – σάμπως αυτοί θα είναι στην κυβέρνηση τότε; Δε βαριέσαι, αδελφέ.Μερικά πράγματα που ανακοινώθηκαν ακόμα από τον πρωθυπουργό και το υπουργείο, αλλά ενώ βρισκόμαστε ήδη στον Ιούλιο δεν έχουν ιδέα πώς θα τα εφαρμόσουν:-        μείωση των εξεταζόμενων μαθημάτων στο Λύκειο, αλλά δεν ξέρουν ποια μαθήματα δεν θα εξετάζονται-        μείωση των διδασκόμενων μαθημάτων στο Λύκειο, αλλά δεν ξέρουν ποια μαθήματα δεν θα διδάσκονται-       εκπαίδευση στο σχολείο και όχι στο φροντιστήριο, αλλά δεν έχουν σκεφτεί με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό-        υποχρεωτική φοίτηση μέχρι την τρίτη Λυκείου, μόνο που δεν ξέρουν τι θα κάνουν με τις άλλες μεταγυμνασιακές δομές (ΟΑΕΔ-ΕΠΑΣ), οι οποίες έχουν πάρει παράταση τουλάχιστον για άλλα 4 χρόνιαΌλες οι ανακοινώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργείου είναι, όπως βλέπετε, βαθιά μελετημένες. Ο Χιουμορίστας δεν έχει κανένα πρόβλημα να δίνει συνεντεύξεις για να κοροϊδεύει τα παιδιά μες τα μούτρα – εξάλλου, αν τα κοροϊδέψει καλά, έχει φροντίσει να έχουν τώρα έχουν πια ψήφο από τα 16 για να τον ψηφίσουν (θυμίζω μερικές ακόμα από τις ελάχιστες χώρες όπου ισχύει η ψήφος κάτω από τα 18: Αιθιοπία, Βόρεια Κορέα, Σουδάν, Νότιο Σουδάν, Αργεντινή, Κούβα, Νικαράγουα).Εγώ που δεν είμαι χιουμορίστας θέλω να πω ότι εσείς οι αστοιχείωτοι δεν τα καταφέρνετε, επειδή όχι μόνο είστε αστοιχείωτοι αλλά είστε και περήφανοι για την ασχετοσύνη σας – την έχετε κάνει σημαία. Όσο για μας, που βλέπουμε την ζημιά που κάνετε στη χώρα, θα παραμείνουμε για πολλά-πολλά χρόνια στοιχειωμένοι από το πέρασμά σας από την εξουσία.

Αχ, τι ωραία να είναι κανείς ευαίσθητος

Θα μάθατε ότι 25 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ζητούν από το ΕΣΡ να παρέμβει ενάντια στην "Ελληνοφρένεια", λόγω σεξιστικού αστείου που έγινε στην εκπομπή. Πριν τέσσερα χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας, αρχηγός της αντιπολίτευσης τότε, έστειλε μια επιστολή στον «σύντροφο Μαδούρο». Τότε, κάποιες γυναίκες υπάλληλοι της πρεσβείας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα διαμαρτυρήθηκαν επειδή ο πρέσβης τις χούφτωνε όποτε γούσταρε, τις ρωτούσε αν είναι υγρές ή στεγνές, εμφανιζόταν ημίγυμνος και απαιτούσε να του κάνουν μασάζ, προσπάθησε να βιάσει μία από αυτές και τις απειλούσε πως θα τις απολύσει όταν έφτασαν στο σημείο να κάνουν και γραπτές καταγγελίες εις βάρος του. Και ο Τσίπρας έστειλε επιστολή στον Μαδούρο ζητώντας του απλώς να αποσύρει τον πρέσβη, γράφοντας: «Μέχρι στιγμής το προσωπικό της πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα και δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας που θα δημοσιοποιούσαν το πρόβλημα, γεγονός που θα το εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα». Αυτά έγιναν πριν τέσσερα χρόνια.                                           
Και σήμερα, για το όντως αντιαισθητικό και χαμηλού επιπέδου κατά την γνώμη μου αστείο της "Ελληνοφρένειας", οι 25 Συριζαίοι βουλευτές που δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την στήριξη του πρέσβη που βασάνιζε τις γυναίκες υπαλλήλους του, ξεσηκώθηκαν!Ανάμεσα στους 25, που δεν τους άρεσε το αστείο (μπορείτε να το βρείτε εδώ: http://news247.gr/eidiseis/politiki/sto-esr-stelnei-h-voylh-thn-ellhnofreneia-gia-seksistiko-sxolio.4738524.html) είναι και ο Τάσος Κουράκης, πρώην αναπληρωτής υπουργός Παιδείας της Ελλάδας και ποιητής, που έχει γράψει τον στίχο: «Δεν είναι ότι κόβω τα στήθη μου / για να συναντηθώ μαζί του / είναι ότι εκείνος ξεριζώνει το αιδοίο του / και γίνεται ένα μαζί μου». 

Ευχαριστούμε, Ντον

Πριν από τρεις μήνες περίπου, έφυγε από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς που έζησαν ποτέ, ο Ντον Ρικλς - εκτός από την τεράστια κοινή αποδοχή του, ήταν και είναι ένας από τους τέσσερις πιο αγαπημένους μου κωμικούς.
Ο Ρικλς ήταν στην πραγματικότητα ένας πολύ γλυκός άνθρωπος, ο οποίος είχε υιοθετήσει μια περσόνα που "πρόσβαλε" τους διάφορους στόχους του, χωρίς να βρίζει, κάνοντας όλους γύρω του, και τον εκάστοτε στόχο να λύνεται στα γέλια. Γι' αυτή του την επιθετική περσόνα τον είχαν ονομάσει "Mr. Warmth", ο "Κύριος Ζεστασιά" δηλαδή.
Στα παρακάτω βίντεο μπορείτε να τον δείτε:
Στο πρώτο βίντεο να κάνει ξεκαρδιστική πλάκα με τον Φρανκ Σινάτρα, με τον οποίο ήταν φίλοι και ο Ρικλς ήταν ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που τολμούσε να διακωμωδεί τις έντονα φημολογούμενες σχέσεις του με την ιταλική μαφία της εποχής εκείνης.
Ακόμα πιο ξεκαρδιστική είναι η φάρσα που είχε κάνει ένα βράδυ στον Σινάτρα: ο Ρικλς είχε βγει για ραντεβού με μια κοπέλα, ελπίζοντας να την "ρίξει" και στο κλαμπ που την πήγε να φάνε ήταν ο Σινάτρα, με τον οποίο δεν ήταν ακόμα κολλητοί φίλοι. Η κοπέλα, κοιτώντας με δέος τον Σινάτρα που ήταν τεράστιος σταρ, ρώτησε τον Ρικλς αν γνωρίζονται. Ο Ρικλς της απάντησε πως είναι σαν αδέρφια, και ως απόδειξη πήγε να χαιρετίσει τον Σινάτρα (που περιβαλλόταν από κάμποσους μπράβους). Μιλώντας του, του ζήτησε μια χάρη: όταν ο Σινάτρα θα έφευγε από το μαγαζί, μήπως θα μπορούσε να περάσει μπροστά από το τραπέζι του Ρικλς και να τον χαιρετίσει εγκάρδια, ώστε η κοπέλα να πειστεί για το πόσο φίλοι είναι; Ο Σινάτρα συμφώνησε. Φεύγοντας από το μαγαζί, σταματάει μπροστά από το τραπέζι του Ρικλς, του λέει εγκάρδια "γεια σου Ντον" και ο Ρικλς γυρίζει και του φωνάζει, τάχα εκνευρισμένος: "Σε παρακαλώ, Φρανκ, δεν βλέπεις πως μιλάω με την κοπέλα εδώ;"!!!
Στο δεύτερο βίντεο μπορείτε να τον δείτε να "επιτίθεται" λεκτικά στον Μάρτιν Σκορτσέζε, σε τιμητική εκδήλωση για τον σκηνοθέτη, ο οποίος τον είχε επιλέξει για έναν ρόλο στο "Καζίνο". Ως απάντηση, χρόνια μετά, σε τιμητική εκδήλωση για τον Ρικλς όπου συμμετείχε η αφρόκρεμα της αμερικάνικης κωμωδίας, ο Σκορτσέζε με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο έκαναν μια αντίστοιχη "επίθεση" στον Ρικλς - μπορείτε να το δείτε στο τρίτο βίντεο.
Ο Ρικλς εμφανιζόταν σε σόου και έδινε παραστάσεις σε καζίνο και σε θέατρα μέχρι και 1-2 χρόνια πριν τον θάνατό του, και ήταν, λίγο πριν τα ενενήντα του, εξίσου εύστοχος και γρήγορος όπως στα νιάτα του. Υπάρχουν πάρα πολλά βίντεο με εμφανίσεις αυτού του θρύλου της κωμωδίας στο Youtube -αξίζει να τα δείτε όλα. Δύο από αυτά είναι το τέταρτο βίντεο, όπου κάνει τον Ντένζελ Ουάσινγκτον σχεδόν να κλαίει από τα γέλια στο σόου του Ντέιβιντ Λέτερμαν, και το πέμπτο βίντεο, με όλες τις εμφανίσεις του στο σόου του Κρεγκ Φέργκιουσον, με τον οποίο είχαν εξαιρετική χημεία:
https://www.youtube.com/watch?v=q5_V9RT8aR8
https://www.youtube.com/watch?v=RONkAEMduSc
https://www.youtube.com/watch?v=hU43I9yWbQQ
https://www.youtube.com/watch?v=I72wiRByxvU
https://www.youtube.com/watch?v=KSqXKNUFYM8&t=6795s

Δεν είσαι εδώ – Νικ και Βάλια

Στις συναντήσεις μου με εφήβους, τον περασμένο χειμώνα στα Χανιά στα πλαίσια του μήνα εφηβείας των εκδόσεων Πατάκη, ένιωσα μεγάλη χαρά όταν είδα πόσα παιδιά είχαν διαβάσει κάποια ή και όλα από τα βιβλία της Τριλογίας της Κρήτης και ήθελαν να μου πουν πώς ένιωθαν γι’ αυτά.  Μια ερώτηση που μου έγινε και στα σχολεία που επισκέφθηκα και στην Δημοτική Βιβλιοθήκη είναι αν υπάρχει κάποιο βιβλίο μου που αγαπώ περισσότερο και αν υπάρχει κάποιο κομμάτι μέσα σε βιβλίο μου που αγαπώ περισσότερο. Και οι δύο ερωτήσεις είναι πολύ δύσκολες. Τουλάχιστον για την Τριλογία, έχω απάντηση για το αγαπημένο μου κομμάτι. Διευκρινίζω ότι είναι εκτός συναγωνισμού τα μικρά κομμάτια με τους δίδυμους Κρητίκαρους Σήφη και Ιορδάνη, τα οποία γελούσα πολύ όταν τα έγραφα και έχουμε ρίξει απίστευτο γέλιο και με τους εφήβους που τα έπαιξαν στο θεατρικό τους ανέβασμα στις παρουσιάσεις των βιβλίων στα Χανιά. Εξαιρουμένων αυτών των κομματιών λοιπόν, το αγαπημένο μου κομμάτι από την Τριλογία είναι η παρακάτω σκηνή από το «Δεν είσαι εδώ», όπου διαβάζουμε όσα σκέφτεται ο Νικ. Ελπίζω να άρεσε σε όσους την διάβασαν και να αρέσει σε όσους την διαβάζουν για πρώτη φορά.
Ίσως να τα αναρωτιέμαι πιο έντονα όλα αυτά, για να μην σκέφτομαι πως είμαι μόνος μου με την Βάλια μέσα στο αυτοκίνητο του μπαμπά. Είναι δέκα το βράδυ κι έχουμε παρκάρει στην διασταύρωση της Κύπρου με την ακτή Μιαούλη, εκεί που ξεκινά η μεγάλη σειρά με τις καφετέριες του Κουμ-Καπί που βρίσκονται πάνω από τη θάλασσα. Ο πατέρας μου μαζί με τους δίδυμους και την Μάρθα έχουν απλωθεί για να καλύψουν όλον τον χώρο γύρω από την Ανατολική Τάφρο, εδώ όπου μας έφερε η παρακολούθηση της Φουράκη. Η Βάλια προσφέρθηκε να τους ακολουθήσει, αλλά ο μπαμπάς της είπε να μείνει στο αμάξι. Της εξήγησε πως σύντομα μπορεί να καλέσει κι εμένα, μόλις εμφανιστεί ο Ευγένιος, και κάποιος πρέπει να μείνει στο αυτοκίνητο, σε περίπτωση που το χρειαστούμε επειγόντως. Πριν βγουν, ο Σήφης με τον Ιορδάνη μου έδωσαν ένα μικρό όπλο που το έδεσα στον αστράγαλό μου κι ένα Desert Eagle .50, ίσως το ισχυρότερο όπλο στον κόσμο, που μπορεί να διαλύσει οποιονδήποτε άνθρωπο φάει τη σφαίρα του. «Ακόμα και τον Ευγένιο», μου είπε ο Σήφης.Δεν έχουμε καλέσει ακόμα τον Βακάκη, γιατί θα φερθεί ως γνήσιος μπάτσος και θα έρθει μαζί με άλλους μπάτσους. Και ο Ευγένιος δεν θα εμφανιστεί ποτέ. Ακόμα κι αν εμφανιστεί ο Ευγένιος και ο Βακάκης τον πιάσει, εμάς αυτό δεν μας ενδιαφέρει. Εμάς μας ενδιαφέρει ο Γιώργος. Που αν είναι ζωντανός, οι άνθρωποι του Ευγένιου μπορεί να τον σκοτώσουν ως αντίποινα. Έχουμε συμφωνήσει να καλέσει ο μπαμπάς ή οποιοσδήποτε άλλος από την ομάδα μας τον Βακάκη μόνο αν τα βρούμε πολύ σκούρα. Ή αν έχουμε ξεκάθαρη ένδειξη για το πού βρίσκεται ο Γιώργος.Ωραία. Εξαιρετικά. Τι άλλο μπορώ να σκεφτώ, για να μην την κοιτάξω; Δεν της έχω ρίξει ούτε βλέμμα, από την ώρα που έφυγαν οι υπόλοιποι.-        Έχω διαβάσει γι’ αυτό το τεστ, μου λέει η Βάλια.Δεν καταλαβαίνω τι μου λέει. Τεστ; Δεν μου έχει λείψει η φωνή σου. Δεν μου έχει λείψει, απλώς, η φωνή σου. Δεν πέρασα μήνες χτυπώντας με γροθιές το κεφάλι μου όταν θυμόμουν στιγμές, όταν άκουγα το γέλιο σου στο κρεβάτι μου σαν να μην είχε φύγει για πάντα. Πρέπει να βγω από αυτό το αυτοκίνητο. Η φωνή της, σε τόση απόσταση, χωρίς ανθρώπους τριγύρω είναι σκοτάδι που θα με καταπιεί.Ίσια ναι πάει ο χρόνος αλλ’ ο έρωτας κάθετακαι ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ Τι τύχη, να μην απαντηθούν ποτέ. Τι απίστευτη τύχη, για όσους γλίτωσαν αυτή τη συνάντηση. -        Λέγεται το τεστ της σοκολάτας. Δίνουν σε παιδιά την ευκαιρία να αρνηθούν να πάρουν μια μικρή σοκολάτα, με αντάλλαγμα να πάρουν δύο σοκολάτες σε λίγα λεπτά, δεν τους λένε σε πόσα ακριβώς. Το ακούω στην φωνή της ότι βουρκώνει. Σκοτάδι. Μην το αφήσω να με καταπιεί. Τα δάκρυά της. Να τα πιω. Πόσο θέλω. Έχω το αριστερό μου χέρι στο τιμόνι. Βάζω και το δεξί. Το κρατάω γερά. Μπήγω τα νύχια μου μέσα του. Κοιτάζω έξω. Να εμφανιστεί, λέει, μπροστά μας ο Ευγένιος τώρα μ’ ένα αυτόματο. Λύτρωση.-        Το κάνουν για να δουν ποια παιδιά έχουν αυτοσυγκράτηση. Το έκαναν πρώτη φορά πριν πάρα πολλά χρόνια, και μετά από δεκαετίες τα παιδιά που είχαν δείξει μεγαλύτερο αυτοέλεγχο αποδείχτηκε ότι στο σχολείο ήταν καλύτεροι μαθητές, έκαναν σημαντικότερα πράγματα στην δουλειά τους και έζησαν πιο υγιεινά από τα παιδιά που όρμησαν στην σοκολάτα.Δεν λέω τίποτα. Δεν την κοιτάζω. Αν δεν την κοιτάζω, μπορεί να σταματήσει.-        Ε, ο Γιώργος ήταν το παιδί που δεν μπορούσε να περιμένει. Από μικρός. Δεν είχε καθόλου υπομονή, λέει, και δεν προσπαθεί πια να κρύψει τα δάκρυά της.Γυρίζω και την κοιτάζω, για πρώτη φορά απόψε. -        Δεν θα ξαναμιλήσεις γι’ αυτόν στον αόριστο. Δεν θα ξαναπείς «ήταν», της λέω.Κάθε αυτοκίνητο που περνάει δίπλα μας, κινούμενο προς τα πάνω, προς το μεγάλο ξενοδοχείο και το παλιό σινεμά της Ρεγγίνας, φωτίζει την φιγούρα της Αντιγόνης Φουράκη που περιμένει τον Ευγένιο στο πάρκινγκ. -        Η κοπέλα που είστε μαζί… είναι πολύ όμορφη, μου λέει η Βάλια, σαν να μην της μίλησα.Ο μπαμπάς, οι δίδυμοι και η Μάρθα παριστάνουν ότι βολτάρουν, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κινηθείς σε αυτή την περιοχή χωρίς να δώσεις στόχο. Αναρωτιέμαι από πού θα έρθει ο Ευγένιος.-        Χαίρομαι που είσαι με κάποια. Ελπίζω να της εξήγησες ότι είμαι απλώς η αδερφή του Γιώργου, μου λέει.Ίσως πρέπει να καλέσω ξανά την Ρέα, να δω αν έχει μάθει κάτι και γι’ αυτό δεν είναι μαζί μας. -        Είναι πολύ σημαντικό για μένα να είσαι καλά.Κάποιος πήρε τηλέφωνο την Ρέα και έφυγε τρεχάτη από το σπίτι μου. Πρέπει να έμαθε κάτι σημαντικό, σίγουρα πρέπει να της τηλεφωνήσω, ναι, αυτό θα κάνω.-        Μετά το να σώσουμε τον Γιώργο, είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μου.Έφευγες στην Αθήνα και δεν ζούσα. Έφευγα κι εγώ μαζί σου. Το σώμα μου που έμενε εδώ δεν σήμαινε τίποτα. Έφευγα. Επέστρεφα όταν επέστρεφες. Τα βιβλία μου επέτρεπαν ίσα-ίσα να αναπνέω. Ζωή μου. Εσύ. Μου την πήρες. Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Το πιάνω αμέσως, σαν σκοινί που μου πέταξε κάποιος την στιγμή που πέφτω στον γκρεμό. Είναι ο μπαμπάς. -        Εμφανίστηκε μόλις. Tην πλησιάζει, μου λέει, ψιθυριστά.Εγώ δεν μπορώ να τον δω ακόμα. Έχει πολύ σκοτάδι από εδώ που βρίσκομαι.-        Από ποιο δρόμο ήρθε; τον ρωτάω για να προσανατολιστώ, να δω πώς πρέπει να κινηθώ.Την απάντησή του δεν την περίμενα με τίποτα.-        Βγήκε μέσα από το τείχος, μου λέει.

Η δεύτερη ευκαιρία - Ιούνιος 2017

Όπως είχα γράψει εδώ: (http://polyk.blogspot.com.au/2016/10/blog-post_26.html) αποφάσισα, 16 χρόνια μετά την πρώτη μου ποιητική συλλογή που είχε τίτλο «Ο Μυθοποιός», να δημοσιεύσω την 2η ποιητική μου συλλογή στο πολύ φιλόξενο λογοτεχνικό περιοδικό Fractal.Τα ποιήματα δημοσιεύονται σε τετράδες, και η τετράδα των ποιημάτων του Ιουνίου δημοσιεύτηκε μόλις, εδώ: http://fractalart.gr/4-poems-polychronis-koutsakis/Για όσους θέλουν να διαβάσουν τα ποιήματα των προηγούμενων μηνών, τα links ακολουθούν.Οκτώβριος: http://fractalart.gr/koutsakis-poems/Νοέμβριος: http://fractalart.gr/koutsakis-4-poems/Δεκέμβριος: http://fractalart.gr/4-poems-polichronis-koutsakis/Ιανουάριος: http://fractalart.gr/polichronis-koutsakis-4-poems/Φεβρουάριος: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-tou-polichroni-koutsaki/
Μάρτιος: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-tou-polichronis-koutsakis/
Απρίλιος: http://fractalart.gr/polychronis-koutsakis-4-poems/
Μάιος: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-tou-polychroni-koutsaki/

Στείλε το παιδί σου εκεί, πιστέ ψηφοφόρε

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τον Νίκο Φίλη ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας ένας άνθρωπος που κατά την γνώμη μου εξευτελίζει ακόμα περισσότερο με την τοποθέτησή του εκεί την θέση του.471 προπτυχιακοί, μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί φοιτητές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου υπέγραψαν επιστολή και λένε: «Η παραβατικότητα, οι κλοπές, τα ναρκωτικά, η πορνεία και η βία είναι πλέον καθημερινότητα για όσους περνάμε ένα μεγάλο μέρος της ημέρας σε αυτούς τους χώρους, ιδιαίτερα στην περιοχή της Πολυτεχνικής Σχολής. Από τα πιο απλά περιστατικά –όπως η διαρκής παρουσία μεγάλου αριθμού χρηστών ναρκωτικών σε χώρους του ιδρύματος π.χ. στο κυλικείο της σχολής – έως τα σοβαρά, δηλαδή την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών στους χώρους του πανεπιστημίου, και τα ακόμη κρισιμότερα, όπως ο θάνατος ανθρώπων εντός του πανεπιστημίου, όλα δημιουργούν αίσθηση μόνιμης ανασφάλειας και φόβου για το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας... Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της βιβλιοθηκάριου των Μηχανολόγων Μηχανικών, η οποία δέχθηκε επίθεση εντός της βιβλιοθήκης τον Σεπτέμβριο του 2016, καθώς και το πολύ πρόσφατο περιστατικό με τη σορό κοπέλας που βρέθηκε σε χώρο της Πολυτεχνικής Σχολής νεκρή από υπερβολική δόση ναρκωτικών... Αρνούμαστε να προσερχόμαστε για μάθημα σε έναν χώρο όπου «ανθίζει» το εμπόριο ναρκωτικών, γεμάτο χρησιμοποιημένες σύριγγες».Τι απάντησε ο υπουργός Παιδείας της χώρας Κώστας Γαβρόγλου:«Στα πανεπιστήμια αυτά τα θέματα λύνονται από μέσα, αν υπάρχει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα και σύλλογος καθηγητών. Αν κάποιοι καλοθελητές θέλουν να το παρουσιάσουν ως κανόνα τι να πω. Ποτέ δεν έχει φέρει λύση η αντιμετώπιση με αστυνομικούς τρόπους». (http://bit.ly/2sUcxLL)Ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα! Δηλαδή να επιτεθούν οι φοιτητές στους εμπόρους ναρκωτικών και στους νταβατζήδες για να τους βγάλουν από το πανεπιστήμιο! Σε ποιο μέρος του κόσμου επιτρέπεται το εμπόριο ναρκωτικών και η πορνεία εντός πανεπιστημίου με επίσημη δήλωση αδιαφορίας από τον υπουργό; Ή, αν το δούμε και ανάποδα, γιατί να περιορίσουμε το ρωμαλέο κίνημα στα πανεπιστήμια; Να έχουμε ρωμαλέα κινήματα και στην κοινωνία, να κυνηγάνε τους εμπόρους ναρκωτικών, ώστε να καταργήσουμε την αστυνομία και να αναλάβουν τον νόμο στα χέρια τους οι πολίτες. Κι αν με ρωτήσετε πού συμβαίνει αυτό με τα ρωμαλέα κοινωνικά κινήματα, θα σας απαντήσω ότι συμβαίνει στις Φιλιππίνες. Όπου ο πρόεδρος έχει καλέσει τον κόσμο να σκοτώνει τους εμπόρους ναρκωτικών όπου τους βρίσκει, με συνέπεια να έχουν σκοτωθεί χιλιάδες άνθρωποι χωρίς να ξέρει κανείς ποιος σκοτώνει ποιον και γιατί.Αυτού του τύπου το ξεκαθάρισμα ονειρεύεται ο ρωμαλέος Κώστας Γαβρόγλου για τα πανεπιστήμια.Λοιπόν, επειδή επιτέλους πρέπει να σταματήσει η υποκρισία των Συριζαίων οπαδών σε αυτή τη χώρα, φθάνουμε σε 2-3 ξεκάθαρες ερωτήσεις: αν είσαι ακόμα οπαδός του Σύριζα και το παιδί σου έδωσε μόλις πανελλήνιες σε θετική κατεύθυνση ή ετοιμάζεται να δώσει του χρόνου, θα το σπρώξεις να πάει στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ; Θα το συμβουλέψεις, μόλις πάει, να οργανωθεί στο ρωμαλέο κίνημα που θα πετάξει δια της βίας έξω από το πανεπιστήμιο τους εμπόρους ναρκωτικών και τους νταβατζήδες; Για να παραφράσω μια διάσημη φράση, “will you put your kids where your mouth is”;Αν το κάνετε, τότε ναι, πιστεύετε αληθινά στην κυβέρνηση, στον Αλέξη Τσίπρα και στον Κώστα Γαβρόγλου. 

Λιγότερο από το μηδέν

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για τα κείμενα όσων χάρηκαν στο Ίντερνετ για τον καρκίνο που εμφάνισε ο Σταύρος Θεοδωράκης και έστειλαν τις κατάρες τους, καθώς και για όσους τον κατηγόρησαν επειδή τόλμησε να πάει σε ιδιωτικό νοσοκομείο για να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν χρειάζεται να συμπαθείς κάποιον πολιτικό αρχηγό για να μην γράψεις τέτοια κείμενα, χρειάζεται στοιχειώδης ανθρωπιά απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις. Το ότι αυτά τα κείμενα γράφονται εις βάρος κάποιου που δεν έχει καν ασκήσει εξουσία (ώστε όσοι εκσφενδονίζουν τις κατάρες ή του επιτίθενται να θεωρούν ότι τους έκανε κάτι κακό με τις πράξεις του και να το χρησιμοποιήσουν ως δήθεν δικαιολογία) είναι δευτερεύον, αλλά όχι ασήμαντο αφού τονίζει το μέγεθος της αδικαιολόγητης ηθικής τους ανυπαρξίας.Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν αυτό το θλιβερό προνόμιο: να αποκαλύπτουν πράγματα που σε παλιότερες εποχές δεν θα τολμούσε κανείς δημόσια να γράψει. Να δείχνουν ποιος είναι ο καθένας. Από εκεί και πέρα, καλά έκαναν οι Γιατροί χωρίς Σύνορα που αποδοκίμασαν το εμετικό ποστάρισμα του πρώην μέλους τους, καλά κάνουν και όλοι όσοι απομακρύνουν από κοντά τους ή από τα δίκτυά τους εκείνους που γράφουν αντίστοιχης ποιότητας κείμενα.Στο τραγούδι του «Μια φορά σ’ αυτή τη ζήση», από το καταπληκτικό cdμε διασκευές «Ξενοδοχείο», ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδάει:«Και εξίστασαι ειπείν σε εαυτώ,μα πως βρέθηκα εδώ.Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό,αυτό το σπίτι, τι να σημαίνει.Και εξίστασαι,η λεωφόρος που να πηγαίνει.Και εξίστασαι ειπείν σε εαυτώ,βαδίζω σωστά, βαδίζω στραβά.Κι από μέσα η φωνή επαυξάνει,Θεέ μου, τι έχω κάνει».Μακάρι να το άκουγαν και να το καταλάβαιναν περισσότεροι.https://www.youtube.com/watch?v=I6kOFwfb-Oo