Πολυχρόνης Κουτσάκης's Blog, page 10

H Ιστορία έχει πάντα δίκιο (μέρος 3ο)

Αμιγώς μπασκετικό κείμενο σήμερα, με λίγη επιπλέον κουβέντα περί ηθικής.Είναι απόλαυση να παρακολουθεί κανείς το NBA, όχι μόνο επειδή ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες μπορεί να δει πραγματικά πολύ καλό μπάσκετ, αλλά και επειδή σου αφήνει το αμερικάνικο πρωτάθλημα μια διάχυτη αίσθηση δικαιοσύνης κάθε χρόνο, κάτι που στην Ελλάδα και στην Ευρώπη δεν συμβαίνει (π.χ., ο πρωταθλητής Ελλάδας Παναθηναϊκός και η πρωταθλήτρια Ευρωλίγκας Φενερμπαχτσέ ήταν πολύ μέτριες ομάδες σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά και φορμαρίστηκαν για πέντε παιχνίδια η κάθε ομάδα – σε αυτά τα πέντε παιχνίδια ήταν οι καλύτερες ομάδες και πέτυχαν τους στόχους τους, αλλά όποιος παρακολουθούσε τα πρωταθλήματα ολόκληρη τη χρονιά δεν αισθάνεται πως ήταν δίκαιο το αποτέλεσμα).Στο ΝΒΑ αντίθετα, όπως έχω γράψει και σε προηγούμενα κείμενα εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2016/04/h.htmlκαι εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2016/06/h.html, η Ιστορία δικαιώνει και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα τους καλύτερους.Το ίδιο έγινε και φέτος, σε πολλά επίπεδα: Συζήτηση για τον GOAT (Greatest of all Time): Ο Λεμπρόν Τζέιμς έχασε για μια ακόμα φορά σε τελικούς, πλέον έχει 3 τίτλους (τον έναν από απίστευτη τύχη) σε 8 προσπάθειες. Η συζήτηση για το αν είναι καλύτερος του Τζόρνταν (6 στα 6, απόλυτος κυρίαρχος απέναντι στους μεγαλύτερους παίκτες που έπαιξαν ποτέ, οι οποίοι παραδέχονται πως ήταν καλύτερός τους) αρχίζει να γίνεται γελοία, σε σημείο που είδα αθλητικογράφο υποστηρικτή του Λεμπρόν σε μεγάλο αμερικάνικο κανάλι να φέρνει ως επιχείρημα για το ότι ο Λεμπρόν είναι καλύτερος από τον Τζόρνταν το ότι ο Τζόρνταν είχε πρόβλημα εθισμού στον τζόγο και ο Λεμπρόν έχει έντονη ανθρωπιστική δράση. Αν είναι έτσι, έπρεπε η Μητέρα Τερέζα να βγαίνει κάθε χρόνο MVP στο ΝΒΑ. Ο Λεμπρόν είναι εξαιρετικός παίκτης, δικαιώθηκε πέρυσι φέρνοντας επιτέλους ένα πρωτάθλημα στην ομάδα της περιοχής απ’ όπου κατάγεται, αλλά έχει φτάσει σε οκτώ τελικούς επειδή έχει επιλέξει να παίζει στην αδύναμη περιφέρεια της Ανατολής. Μόλις βρίσκει απέναντι δυτικές ομάδες συνήθως χάνει. Όπως εύστοχα είπε και ο Πολ Πιρς σε μια εκπομπή, "πώς συζητάμε αν ο Λεμπρόν είναι καλύτερος του Τζόρνταν; Έχουμε συμφωνήσει καν αν έχει ξεπεράσει τον Μάτζικ;" Όσο για την δήλωση του Λεμπρόν ότι ο ίδιος δεν έχει παίξει ποτέ σε σούπερ ομάδα (άρα είναι αδικημένος που αντιμετωπίζει τους Γουόριορς), αυτή η ατάκα διεκδικεί βραβείο κωμικής απάντησης. Ο Λεμπρόν έπαιξε στο Μαϊάμι έχοντας ως συμπαίκτη τον Ουέιντ (μέσα στους 10 καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ εκείνη την εποχή), τον Μπος (μέσα στους 20 καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ εκείνη την εποχή), τον Ρέι Άλεν (ένας από τους 2-3 μεγαλύτερους σουτέρ στην ιστορία του αθλήματος, και αυτός που χάρισε στον Λεμπρόν έναν από τους τίτλους του) και 3-4 πολύ καλούς ρολίστες. Ξεκαρδιστικός, πραγματικά.Ο Κέβιν Ντουράντ πήρε επιτέλους ένα πρωτάθλημα, θα ήταν κρίμα ένας τόσο χαρισματικός σκόρερ να μην σηκώσει ποτέ κούπα. Για να το πάρει, έγινε «κακό παιδί»: παράτησε τον φίλο του τον Γουέστμπρουκ στην Οκλαχόμα και πήγε σε μια σούπερ ομάδα για να μετατραπεί από απόλυτος σταρ ένα ακόμα γρανάζι της μηχανής της. Επίσης, για να πάρει το πρωτάθλημα, έπρεπε (αυτός, το «καλό παιδί») να ανεχτεί ως συμπαίκτη του τον Ζάζα Πατσούλια, έναν παίκτη τόσο βρώμικο ώστε προκάλεσε τον τραυματισμό του Λέοναρντ, του καλύτερου παίχτη των Σαν Αντόνιο Σπερς στον τελικό της Δύσης, για να κερδίσει η ομάδα του.Και εδώ φτάνουμε στο μεγάλο ηθικό ερώτημα της φετινής χρονιάς: πώς είναι δίκαιο το αποτέλεσμα, αφού στο πρώτο παιχνίδι του τελικού της Δύσης οι Σπερς ήταν 23 πόντους μπροστά μέχρι τη στιγμή που ο Πατσούλια έκανε το έγκλημα εις βάρος του Λέοναρντ: https://www.youtube.com/watch?v=0LrUoQbsmEgΓια την άθλια κίνηση του Πατσούλια διαμαρτυρήθηκε έντονα και ο προπονητής των Σπερς, ο Γκρεγκ Πόποβιτς.Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι δίκαιο (όσο κι αν προσωπικά θα προτιμούσα να πάρουν οι Σπερς το πρωτάθλημα) επειδή χρόνια πριν, στους Σπερς έπαιζε ένας παίκτης, ο Μπρους Μπόουεν, που έκανε τακτικά ακριβώς την ίδια άθλια κίνηση με τον Πατσούλια εις βάρος αντιπάλων, και είχε προξενήσει σοβαρούς τραυματισμούς. Τότε, ο Πόποβιτς είχε υπερασπιστεί σθεναρά τον παίκτη του, δηλώνοντας πως αυτό είναι το στιλ του και δεν πρέπει με τίποτα να το αλλάξει.Είπαμε: η Ιστορία έχει πάντα δίκιο.

Ούτε με ενέσεις (α, ρε Σάκη)

Έγραψα πριν λίγες μέρες ότι μερικοί άνθρωποι, όπως εκείνοι στο υπουργείο Παιδείας, χρειάζονται ενέσεις ντροπής μήπως και ανακαλύψουν τι σημαίνει η λέξη. Τελικά, μετά το χθεσινό Eurogroup, πιστεύω ότι ισχύει εκείνη η έκφραση που λέγαμε μικροί: «ούτε με ενέσεις». Δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτή την κυβέρνηση.Οι άνθρωποι αυτοί είναι μια ιδιαίτερη ράτσα ανθρώπων. Ότι κι αν δηλώσουν πως έχουν ως στόχο, μόλις αποτύχουν θα το αλλάξουν και θα πουν ότι ήθελαν κάτι άλλο, μετά κάτι άλλο, μετά κάτι άλλο, κατεβάζοντας τον πήχη διαρκώς, ώστε τελικά ότι κι αν πάρουν θα δηλώσουν πως αυτό ακριβώς ήθελαν και είναι απολύτως επιτυχημένοι. Δεν είναι οι μόνοι που ζουν έτσι τη ζωή τους, αλλά είναι οι μόνοι που ζουν έτσι τη ζωή τους εις βάρος της πατρίδας τους.Θα θυμάστε πως από τότε που ήταν ακόμα στη αντιπολίτευση, ένα ήταν το μεγάλο τους ζητούμενο: θα έσβηναν το χρέος. Το οποίο ακόμα και σε πρόσφατες δηλώσεις του ο πρωθυπουργός έλεγε πως είναι μη βιώσιμο. Πριν ένα μήνα λοιπόν ο πρωθυπουργός είπε πως θα βάλει γραβάτα, δηλαδή θα πάρει από τους Ευρωπαίους απόφαση μείωσης του χρέους. Επειδή φυσικά ούτε χθες δεν πήραν τίποτα για το χρέος, πέρα από μια υπόσχεση ότι «θα δούμε, του χρόνου, αν είναι βιώσιμο», η κυβέρνηση δήλωσε πως η συμφωνία «μετατρέπει τους ευρωπαίους εταίρους, σε συμμάχους στο στόχο της ανάπτυξης, αφού όσο περισσότερο μεγεθύνεται η ελληνική οικονομία, τόσο λιγότερο θα χρειαστεί να απομειώσουν το χρέος». Άρα ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ! Θα αναπτυχθούμε τρελά! Αλλάξαμε στόχο! Πώς θα αναπτυχθούμε τρελά; Βάζοντας, όπως ανακοινώθηκε χθες ως νέο μέτρο, διπλές εισφορές στους ελεύθερους επαγγελματίες: αν δουλεύουν κάπου ως μισθωτοί θα πληρώνουν τις εισφορές τους ως μισθωτοί και μετά ξανά εισφορές ως ελεύθεροι επαγγελματίες – αλλά θα παίρνουν μία σύνταξη, παρά τις διπλές εισφορές. Τρελή ανάπτυξη θα φέρει αυτό. Α, και μην ξεχνάμε τα άλλα τεράστια κέρδη της κυβέρνησης από το χθεσινό Eurogroup: πήραν λιγότερα λεφτά από αυτά που ζητούσαν, δέχτηκαν ως στόχους πλεονάσματα που ο ίδιος ο Τσίπρας λέει πως είναι ανέφικτα, το ΔΝΤ έμεινε στο πρόγραμμα για να μας σκίζει χωρίς να βάζει πλέον λεφτά! πήραν μια μούτζα στο θέμα των συμβάσεων εργασίας, και του χρόνου φαίνεται πως θα βγούμε στις αγορές ώστε αντί να δανειζόμαστε με 2% επιτόκιο, όπως τώρα, θα δανειζόμαστε με 6-7%. Οπότε όχι μόνο δεν θέλουμε μείωση χρέους, αλλά θέλουμε κι άλλο χρέος! Φορτώστε περισσότερες γενιές! Θρίαμβος. Θα βγουν στις τηλεοράσεις πάλι όλοι οι απίθανοι τύποι που δήλωναν «δεν ψηφίζω με τίποτα νέα μέτρα» και τα ψήφισαν όλα χωρίς τσίπα, και θα λένε πως είναι καταπληκτική η συμφωνία, πως «στο τέλος κερδίζουν οι καλοί» όπως δήλωσε και ο αρχηγός τους.Το ερώτημα βέβαια είναι: γιατί τέτοια ξετσιπωσιά; Γιατί μετά από τα νέα εξοντωτικά μέτρα που ψήφισαν και το νέο διαπραγματευτικό Βατερλώ δεν παραιτείται ούτε ένας τους, αφού βλέπουν πόση ζημιά κάνουν στην πατρίδα τους; Την απάντηση, όπως έχω ξαναπεί, την ξέρει και την έχει δώσει τέλεια ο Σάκης Ρουβάς: http://polyk.blogspot.com.au/2016/05/blog-post_9.html

Η νέα Ελένη Λουκά, ο γυμνασιάρχης και ο γάιδαρος που πετάει

Δύο θέματα σήμερα στο μπλογκ.Αυτό που είδαμε στο Δίστομο ήταν ένα σόου από την νέα Ελένη Λουκά, την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Με τον Μανώλη Γλέζο διαφωνώ σε πολλά, αλλά είναι χωρίς συζήτηση ένας Έλληνας ήρωας και ένας πραγματικός κύριος. Το να βγαίνει η Κωνσταντοπούλου και να τον βρίζει ως προδότη, παρέα με τους οπαδούς της, χαρακτηρίζει απλώς εκείνους. Όσον αφορά στην ουσία του θέματος, ναι, η Γερμανία μας χρωστάει πολεμικές αποζημιώσεις και ο Μανώλης Γλέζος κάνει αγώνα επί χρόνια για το θέμα. Άλλοι αναλυτές εκτιμούν το ποσό ως μεγάλο αλλά όχι σημαντικό (10-15 δις), άλλοι το εκτιμούν τεράστιο (300 δις) – δεν είμαι ειδικός επ’ αυτού. Όμως το να καταθέτει ο Γερμανός πρέσβης στεφάνι εις μνήμην των Ελλήνων σφαγιασθέντων από τους προγόνους του, δείχνει ότι η Γερμανία, που εκπροσωπείται από τον πρέσβη, αναγνωρίζει την ευθύνη της για την σφαγή. Αυτό μας νομιμοποιεί ως χώρα να ζητάμε και την οικονομική αποζημίωση που προς το παρόν η γερμανική κυβέρνηση αρνείται να δώσει, άρα (πέρα από την ηθική διάσταση, που ορθά έθεσε ο Γλέζος) θέλουμε οπωσδήποτε ο πρέσβης να συνεχίσει να καταθέτει το στεφάνι. Το να τον εμποδίσεις να καταθέσει στεφάνι, θα του έδινε άλλοθι να μην καταθέσει ούτε τις επόμενες χρονιές, άρα να σταματήσει να αναγνωρίζει την ευθύνη. Οπότε, το σόου της Κωνσταντοπούλου έχει μόνο στόχο την δημοσιότητα και τις ψήφους ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ της πατρίδας.Δεύτερο θέμα, που δεν έχει καταφέρει η Ελλάδα να το λύσει εδώ και 26 χρόνια: δικαιούνται οι μαθητές των σχολείων να κάνουν τις καθιερωμένες, ως έθιμο πλέον, ετήσιες καταλήψεις τους; Κατά την γνώμη μου η συζήτηση αυτή έχει τόσο νόημα όσο το να συζητάμε αν ο γάιδαρος πετάει. Ένας παλιός μου συμμαθητής (25άρης κι αυτός δηλαδή 

Ενέσεις ντροπής

Θα ήθελα να είμαι χημικός. Να εφεύρω μια ένεση που να προσφέρει λίγη ντροπή στους ανθρώπους που η ντροπή τους λείπει.Την περασμένη εβδομάδα ζήσαμε την χειρότερη στιγμή του Κώστα του Γαβρόγλου στο υπουργείο Παιδείας μέχρι τώρα – και λέω «μέχρι τώρα», διότι όπως μας έχει δείξει ο Κώστας ο Γαβρόγλου υπάρχουν διαρκώς νέοι πάτοι τους οποίους κυνηγάει να φτάσει. Όπως θα μάθατε, τρεις μαθητές ενός γυμνασίου στο Ρέθυμνο καταδικάστηκαν σε 80 ώρες κοινωνική εργασία επειδή πρωτοστάτησαν σε κατάληψη του σχολείου τους και ο γυμνασιάρχης τους κατήγγειλε στον εισαγγελέα. Γιατί το έκανε αυτό; Την απάντηση μας την δίνει ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του σχολείου, ο οποίος σημειωτέον είναι αντίθετος στην απόφαση του γυμνασιάρχη: «Χωρίς να ενημερώσει κανέναν, κάλεσε απευθείας τις εισαγγελικές αρχές. Ίσως γιατί κατά την περσινή κατάληψη, τραυματίστηκε σοβαρά μαθητής από τζάμι και φοβήθηκε για κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας των μαθητών. Ίσως όμως, να μην γνώριζε και τι τροπή θα έπαιρναν τα πράγματα».Το υπουργείο Παιδείας βγήκε με ανακοίνωσή του και επιτέθηκε και στον γυμνασιάρχη και στον δικαστή για την απόφασή του, και μετά το ξανασκέφθηκε και έβγαλε νέα ανακοίνωση όπου είχε μείνει μόνο η επίθεση στον γυμνασιάρχη. Από κοντά και ο πρόεδρος της Βουλής, κ. Βούτσης, που δήλωσε για την υπόθεση ότι «η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από ενεργούς πολίτες» και η ΕΛΜΕ Ρεθύμνου που έβγαλε ανακοίνωση για τον γυμνασιάρχη: «Ο συγκεκριμένος συνάδελφος χρειάζεται να απομονωθεί από τον Σύλλογο του, το Σωματείο αλλά και την τοπική κοινωνία. Το ΔΣ προτείνει στην επόμενη ΓΣ την διαγραφή του εν λόγω διευθυντή δια παντός από το Σωματείο μας».Να ανακεφαλαιώσουμε; Τρεις μαθητές γυμνασίου πρωτοστατούν σε κατάληψη σχολείου. Στο ίδιο σχολείο έγινε κατάληψη και πέρυσι και μαθητής τραυματίστηκε σοβαρά. Οι γονείς των μαθητών προφανώς δεν μπορούν να ελέγξουν τα 14χρονα παιδιά τους, αφού αν μπορούσαν τα παιδιά δεν θα ήταν στην κατάληψη. Ο γυμνασιάρχης καταγγέλλει τους τρεις μαθητές, οι οποίοι τιμωρούνται με την κολοσσιαία ποινή να δουλέψουν 80 ώρες το καλοκαίρι σε κάποια γραμματεία του δήμου Ρεθύμνου.Και το υπουργείο Παιδείας, ο άμεσος προϊστάμενος για την παιδεία στη χώρα, επιτίθεται στον γυμνασιάρχη. Δίνει το σήμα: «παιδιά, καταλήψεις παντού, κι εμείς μαζί σας είμαστε, άντε, πηγαίνετε να εκτονώσετε την οργή σας για τις αποφάσεις που εμείς παίρνουμε, αλλά κατά βάθος σας αγαπάμε». Το συζήτησα με φίλους, Έλληνες και Αυστραλούς εδώ στην Αυστραλία, και οι Έλληνες τραβούσαν τα μαλλιά τους. Οι Αυστραλοί δεν μπορούσαν καν να καταλάβουν τι είναι αυτό που τους λέω για καταλήψεις σε γυμνάσια και ότι το επίσημο κράτος λέει ναι στις καταλήψεις σχολείων. Το υπουργείο γράφει στην ανακοίνωσή του: «Τέτοια θέματα πρέπει να επιλύονται με ευθύνη των διευθυντών σχολείων, των συλλόγων διδασκόντων και των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων, εντός της σχολικής μονάδας και όχι με προσφυγή στις δικαστικές αρχές». Δηλαδή, πώς ακριβώς να επιλύονται; Ακριβώς όμως. Θέλω μια ξεκάθαρη, λεπτομερή, εξονυχιστική περιγραφή του τρόπου επίλυσης. Εδώ και 26 χρόνια έχουμε κάθε χρόνο καταλήψεις στα σχολεία της χώρας και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Και ακόμα λέμε «εντάξει μωρέ, να το συζητήσουμε το θέμα» - σωστά, έχουμε καιρό μέχρι να πιάσουμε τον μισό αιώνα. Η θεωρία του Δαρβίνου περί εξέλιξης των ειδών είναι φανερό ότι παραμένει άγνωστη στην Ελλάδα.Όσοι γονείς πιστεύουν πως είναι δίκαια τα αιτήματα των παιδιών τους (και κάποια αιτήματα των συγκεκριμένων παιδιών ήταν δίκαια), οργανώνονται οι ίδιοι για να τα διεκδικήσουν, δεν βάζουν τα πιτσιρίκια μπροστά για να κλείνουν τα σχολεία τους. Η λέξη κλειστό δίπλα στην λέξη σχολείο δεν στέκει, είναι αντίθετες έννοιες.  Α, υπήρξε και ανακοίνωση που υπογράφεται από 5μελή και 15μελή συμβούλια μαθητών του Ρεθύμνου. Η ανακοίνωση γράφει: «Καταγγέλλουμε την προσπάθεια της συγκυβέρνησης να τρομοκρατήσει μαθητές που αγωνίστηκαν για το αυτονόητο τους δικαίωμα στην μόρφωση. Η πρωτοφανής αυτή απόφαση δείχνει ότι στόχος της συγκυβέρνησης, του κράτους και της ΕΕ είναι να καταστέλλεται όποιος σηκώνει κεφάλι ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, των αντιλαϊκών μέτρων που τσακίζουν το λαό και τη νεολαία της χώρας μας. Συνδέεται με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στα πλαίσια του 4ου μνημονίου και βάζει πρόσθετα εμπόδια στο δικαίωμα στην απεργία. Αν νομίζουν ότι με αυτά τα μέτρα ο λαός θα κάθεται παθητικά να δέχεται τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική τους είναι γελασμένοι. Ο λαός μας έχει αποδείξει ότι όσα μέτρα καταστολής και να πάρουν, δεν τρομοκρατείται».Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, δεν υπήρξε ανακοίνωση από μαθητές. 

Ας μιλήσουμε για ξύλο

Ένα πολύ προσωπικό κείμενο για να γελάσετε (ή να κλάψετε), ειδικά όσοι αγαπάτε τα βιβλία και ακόμα περισσότερο όσοι είστε ή θέλετε να γίνετε συγγραφείς.
Ευχαριστώ πολύ το Διάστιχο, τον Μάκη Τσίτα και την Αντωνία Γουναροπούλου που μου ζήτησαν το κείμενο:
http://diastixo.gr/aprosopo-2/7156-poluxronis-koutsakis

It's never over till it's over

Πριν από 19 χρόνια, λίγο πριν κλείσω τα 24, είχα την μεγάλη χαρά να δω το πρώτο μου βιβλίο να εκδίδεται. Ο τίτλος ήταν "Το κάψιμο της σημαίας". Η ιδέα για να γράψω το βιβλίο μου είχε έρθει βλέποντας μια εκπομπή του Χατζηνικολάου με αφορμή το κάψιμο της ελληνικής σημαίας, για πρώτη φορά σε ζωντανή μετάδοση από το Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Οι μισοί καλεσμένοι ζητούσαν την παραδειγματική τιμωρία των δραστών που βεβηλώνουν το σύμβολο του έθνους και οι άλλοι μισοί έλεγαν πως δεν πρέπει να τιμωρηθούν τα παιδιά, απλώς διαμαρτύρονται ενάντια στο κράτος, δεν είναι το έθνος ο στόχος τους. Κι επειδή όπως συμβαίνει με όσους βγαίνουν στην τηλεόραση, όλοι τους έμοιαζαν τρομερά σίγουροι για όσα έλεγαν, σκέφτηκα πόσο ενδιαφέρον θα είχε να μην έχουν ιδέα τι λένε. Να καίει τη σημαία στο Μετσόβιο ένας εντελώς απολιτικός νέος, ο οποίος βρίσκεται εκεί μόνο και μόνο για να πλησιάσει κάποιον - πρόκειται για το πρώτο βήμα της εκδίκησής του για τον θάνατο της κοπέλας του.
Το βιβλίο, που όπως καταλαβαίνετε από τα παραπάνω είναι ένα θρίλερ με πρωταγωνιστές φοιτητές, γνώριζα ότι είναι εδώ και χρόνια εκτός κυκλοφορίας, γι' αυτό έμεινα άναυδος όταν έμαθα, χθες μόλις, ότι το βιβλιοπωλείο ΜΑΤΙ, που συνεργαζόταν με τον τότε εκδότη μου, τους "Μοντέρνους Καιρούς" έχει στην αποθήκη του 400 αντίτυπα από "Το κάψιμο της σημαίας"!
Τα αντίτυπα πωλούνται ήδη από σήμερα, όπως με ενημέρωσε ο υπεύθυνος του βιβλιοπωλείου και των εκδόσεων Μάτι Σάββας Προβατίδης, προς 4 Ευρώ το ένα, στο φεστιβάλ βιβλίου Θεσσαλονίκης, στο περίπτερο 82. Θα πωλούνται από τα τέλη του μήνα και από το site του βιβλιοπωλείου. Οπότε, αν κάποιος ενδιαφέρεται για το πώς έγραφα όταν κάποτε ήμουν νέος, ξέρει πια πού να βρει το βιβλίο.

Μα ίντα λέεις μωρέ κοπελιά

Σπουδαία νέα σας έχω σήμερα, ειδικά για τους λεύτερους και τις λεύτερες. Όπως διάβασα (εδώ: http://www.huffingtonpost.gr/2017/05/24/life-sologamy-h-nea-tasi-thelei-tis-gynaikes-na-pantreyontai-tous-eaytous-tous_n_16765112.html) και είδα και στο σχετικό βίντεο όπου μιλάει μια νύφη, η νέα παγκόσμια lifestyle τάση λέγεται Sologamy και την ακολουθούν κυρίως γυναίκες. Οι οποίες σχεδιάζουν την τελετή του γάμου τους, φροντίζουν την αίθουσα, τους καλεσμένους, διαλέγουν σούπερ νυφικό και δαχτυλίδι, και μετά πηγαίνουν και παντρεύονται… τον εαυτό τους. Είναι λέει έκφραση αγάπης προς τον εαυτό, όλη αυτή η ιστορία, γι’ αυτό έχουν φτιαχτεί και σελίδες στο δίκτυο που σε βοηθούν να παντρευτείς τον εαυτό σου, μάλιστα μπορείς να οργανώσεις και την καθημερινή αποστολή ευχετήριας κάρτας από τον εαυτό σου προς εσένα, για να γιορτάζετε τον γάμο σας.Άντε, να το αρχίσουν και οι άντρες το ίδιο σπορ, και μετά να ξεκινήσει μια διαμάχη ανάμεσα σε όσους είναι παντρεμένοι με τον εαυτό τους και σε όσους διατηρούν μια απλή ερωτική σχέση με τον εαυτό τους, για το τι είναι ηθικότερο να κάνει κανείς και αν πρέπει η σχέση να επισημοποιείται ή μπορεί να παραμένει μυστική και παράνομη. Ίσως αν επισημοποιηθεί να μην υπάρχει και κίνδυνος να τυφλωθούμε, όπως ακούγαμε μικροί.

Για τα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες

Για τα παιδιά που φέτος παίρνουν μέρος σε αυτή την εθνική τραγωδία που λέγεται πανελλήνιες εξετάσεις, και για τα παιδιά των μικρότερων τάξεων που ακούνε υποσχέσεις-τέρατα από την κυβέρνηση ότι τάχα μου σε 3-4 χρόνια θα μπαίνουν όλοι στο πανεπιστήμιο έτσι, χαλαρά, σαν σαββατιάτικη βόλτα. Καλή δύναμη.

To μίσος

Ο δολοφόνος των παιδιών στο Μάντσεστερ είναι αδελφός του Άντερς Μπρέιβικ, του Νορβηγού δολοφόνου που εκτέλεσε 77 νέους το 2011. Είναι αδερφός και με πολλούς άλλους τρομοκράτες και σίριαλ κίλερς.Η αδερφοσύνη τους προφανώς ΔΕΝ υφίσταται μέσω του Ισλάμ – ο Μπρέιβικ, π.χ., όπως και άλλοι ακροδεξιοί απεχθάνεται το Ισλάμ.Η αδελφοσύνη τους προφανώς ΔΕΝ υφίσταται μέσω της Λουθηρανής εκκλησίας, στην οποία γράφτηκε στα 15 του ο Μπρέιβικ.Η αδερφοσύνη τους προφανώς ΔΕΝ υφίσταται μέσω της απέχθειάς τους για τον καπιταλισμό - πάμπολλοι δολοφόνοι δεν έχουν κανένα ιδεολογικό πλαίσιο σκέψης.Η αδελφοσύνη τους προφανώς ΔΕΝ υφίσταται εξαιτίας καμιάς κοινής θρησκείας, ράτσας, φύλου, ιδεολογίας, κοινωνικής τάξης ή σεξουαλικής προτίμησης.Η αδελφοσύνη τους προέκυψε επειδή όλοι τους μεγάλωσαν, ουσιαστικά, σε μία οικογένεια. Σε μία μεγάλη, άρρωστη οικογένεια που τους ενώνει.Η οικογένεια αυτή αποτελείται από όλες τις οικογένειες που κακοποιούν τα παιδιά τους, από όλες τις οικογένειες που διδάσκουν στα παιδιά τους το μίσος, Καθώς μαθαίνουμε λεπτομέρειες για το παρελθόν του δολοφόνου στο Μάντσεστερ, ανακαλύπτουμε πως το στενό οικογενειακό του περιβάλλον ζούσε μέσα στο μίσος.Όταν μαθεύτηκε το οικογενειακό παρελθόν του Μπρέιβικ, έγινε γνωστό ότι η μάνα του τον είχε κακοποιήσει με διάφορους τρόπους όταν ήταν παιδί, και του έλεγε συχνά στην παιδική του ηλικία πως ευχόταν να πεθάνει (το παιδί της!).Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε πριν λίγες μέρες το Χαμόγελο του Παιδιού, με αφορμή την 25η Μαΐου, παγκόσμια ημέρα εξαφανισμένων παιδιών, το 2016 σημειώθηκε σε όλη την Ευρώπη αύξηση κατά 12% στα παιδιά που καλούν τις γραμμές βοήθειας, γιατί έφυγαν τα ίδια ή κάποιος φίλος τους από το σπίτι. Η φυγή από το σπίτι είναι ο λόγος για 3 στις 5 εξαφανίσεις παιδιών. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών στην Ευρώπη δεν εξαφανίζονται επειδή τα απήγαγε κάποιος, αλλά επειδή τα παιδιά δεν άντεχαν στο σπίτι τους κι έφυγαν. Εκτός από αυτή την τραγωδία, υπάρχει και η τραγωδία όσων παιδιών δεν αντέχουν στο σπίτι τους αλλά δεν βρίσκουν το θάρρος να φύγουν, και μένουν. Συνεχίζουν να ποτίζονται με το μίσος, είτε επειδή υφίστανται αδιανόητες συμπεριφορές είτε επειδή οι γονείς τους τα μπολιάζουν με μίσος απέναντι σε άλλους ανθρώπους.Οι άνθρωποι ΔΕΝ δολοφονούν επειδή τους το επιβάλλει η θρησκεία, η ράτσα, το φύλο, η ιδεολογία, η κοινωνική τάξη ή η σεξουαλική τους ταυτότητα. Οι άνθρωποι δολοφονούν, συχνότατα, επειδή είναι βαθιά δυστυχισμένοι και προέρχονται από οικογένειες που τους κατέστρεψαν όταν ήταν παιδιά. Απλώς, φορτώνουν τις δολοφονίες που κάνουν σε κάποια από τις παραπάνω δήθεν αιτίες για να έχουν κάπου να στηριχτούν, για να νιώθουν λιγότερο τέρατα.Υπάρχει ένας τρόπος να γυρίσει αυτός ο τροχός που έχει πάρει πολύ στραβή τροχιά, παγκοσμίως:Όποιος διδάσκει στα παιδιά του αλλά και στους γύρω του, μέσω της συμπεριφοράς του, πως δεν μισούμε: όσους πιστεύουν σε άλλο Θεό, όσους έχουν άλλο χρώμα, όσους γουστάρουν να κάνουν σεξ διαφορετικά από μας, όσους αγαπάνε άλλη ομάδα, όσους ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, όσους ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, όσους πιστεύουν στον καπιταλισμό, όσους πιστεύουν στον κομουνισμό, όσους ζουν διαφορετικά απ' ότι εμείς γουστάρουμε ή καλύτερα απ' ότι εμείς μπορούμε. Πως δεν χαιρόμαστε, κρυφά ή φανερά, με τον πόνο, τον θάνατο, τις απόπειρες δολοφονίας εναντίον όσων δεν έχουν τις ίδιες πεποιθήσεις με μας. 
Πως κάνουμε διάλογο με όποιον διαφωνούμε για να δούμε αν υπάρχει δυνατότητα συνεννόησης, για να τον πείσουμε ή για να μας πείσει με λογικά επιχειρήματα, όχι με συνθήματα, όχι με ειρωνείες, όχι με τσαμπουκάδες. Κι αν βεβαιωθούμε πως δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με λογικά επιχειρήματα, τότε δεχόμαστε αυτό που θέλουν οι περισσότεροι, γιατί άλλος τρόπος να μην γίνουμε ζούγκλα δεν υπάρχει. 
Πως απομονώνουμε όσους αρρωστημένους χρησιμοποιούν δημόσιο βήμα για να δημιουργήσουν την ζούγκλα, με στόχο να αποκτήσουν εξουσία και δημοσιότητα.Όποιος τα κάνει όλα αυτά για τα παιδιά και για τους γύρω του, έχει βάλει τον σπόρο για να γίνει πραγματικότητα αυτό που είπε ο Μαχάτμα Γκάντι: «με έναν ευγενικό τρόπο, μπορείς να συνταράξεις τον κόσμο».

Ποιος έχασε την ντροπή για να την βρουν

Αυτή η τεράστια εφημερίδα που λέγεται Αυγή, ξέρετε, αυτή που δημοσίευε το 2014 οδηγίες για το πώς δεν θα πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ και δημοσίευσε πέρυσι το κορυφαίο άρθρο «Σας γαμώ το Χάρβαρντ» (http://polyk.blogspot.com.au/2016/07/blog-post.html) έκανε πάλι προχθές το θαύμα της.Δημοσίευσε ρεπορτάζ με τίτλο: «Πάνω από τη Γερμανία και τις ΗΠΑ η Ελλάδα στο νέο παγκόσμιο δείκτη ποιότητας της υγείας».Τον διαβάζει κανείς, τον τίτλο, και σκέφτεται: «μωρέ μπράβο! Δίκιο έχουν οι υπουργάρες μας του ΣΥΡΙΖΑ που λένε πως από τότε που ανέλαβαν την Υγεία την έχουν απογειώσει. Και όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε για τα νοσοκομεία μας που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη για την περίθαλψη ασθενών, είναι σίγουρα ψέματα των άθλιων συστημικών μέσων ενημέρωσης που θέλουν να συκοφαντήσουν την κυβερνησάρα μας».Και επειδή πολλοί άνθρωποι διαβάζουν ΜΟΝΟ τίτλους, αυτό ακριβώς θέλει να πετύχει με τον τίτλο της και η Αυγή. Να περάσει την λάθος πληροφορία. Επειδή αν κάνει τον κόπο κάποιος να διαβάσει όλο το ρεπορτάζ, ανακαλύπτει πως η αξιολόγηση της Υγείας των χωρών έγινε από το 1990 έως το 2015. Πριν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή. Την υγεία στην χώρα μας, λοιπόν, την έφεραν σε θέση ψηλότερη από την Γερμανία και τις ΗΠΑ οι «καταραμένες» προηγούμενες κυβερνήσεις.Προφανώς δεν θέλω με αυτό να πω ότι έκαναν καλή δουλειά στην Υγεία οι προηγούμενοι, διότι όποιος γνωρίζει έστω και λίγα πράγματα, γνωρίζει για το «πάρτι» που γινόταν στα νοσοκομεία. Αλλά το να κοκορεύεσαι με πονηρούς τίτλους για μια επιτυχία που δεν σου ανήκει, ε, πρέπει να είσαι η Αυγή για να το κάνεις αυτό. Αν υπήρχε μία εφημερίδα στην Ελλάδα που θα έπρεπε να τονίζει στον τίτλο το πότε επιτεύχθηκε η καλή αξιολόγηση της χώρας, ώστε να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της, αυτή θα έπρεπε να ήταν η Αυγή.Α, επίσης, σε τρία σημεία του κειμένου δηλώνεται ως χρηματοδότης της έρευνας το ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς, αλλά αυτό δεν αναφέρεται στο ρεπορτάζ της Αυγής. Ίσως τα ονόματα των καπιταλιστών να είναι δύσκολα αναγνώσιμα από τα αγνά επαναστατικά δημοσιογραφικά μάτια.Παρακάτω μπορείτε να βρείτε το άρθρο της Αυγής και το linkγια την επιστημονική δημοσίευση:http://www.avgi.gr/article/10813/8162987http://www.thelancet.com/pdfs/journals/lancet/PIIS0140-6736(17)30818-8.pdf