Πολυχρόνης Κουτσάκης's Blog, page 11

Τα μαθηματικά λένε μια άλλη ιστορία

Δύο κείμενα σήμερα, με το πρώτο να είναι μαθηματικο-μπασκετικό.Αυτό που πρέπει, νομίζω, να κρατήσει κανείς ως συμπέρασμα από την χθεσινή ήττα του μπασκετικού Ολυμπιακού, της πιο συμπαθητικής ομάδας που έχει περάσει από την Ελλάδα σε οποιοδήποτε σπορ, είναι ότι το να διδάσκεις ήθος πρέπει να έχει και κάποια λογικά όρια. Ας πούμε, ο Γιανγκ, που αποκτήθηκε πέρυσι ως βασικός σέντερ, είχε την ατυχία στην αρχή της περυσινής χρονιάς να τραυματιστεί πολύ σοβαρά. Δεν κατάφερε να επανέλθει ποτέ. Μπράβο στον Ολυμπιακό που τον κράτησε πέρυσι, τον βοήθησε να συνέλθει. Ε, φέτος που ήταν φανερό ότι το παιδί πάλι δεν μπορεί να προσφέρει παρά μόνο απέναντι σε αδύναμες ομάδες στην Ελλάδα, έπρεπε ο Ολυμπιακός να πάρει έναν άλλο σέντερ – χθες το παιχνίδι χάθηκε από τα ψηλά κορμιά της Φενέρ. Το να κρατήσεις για 2ηχρονιά έναν παίχτη που δεν σε βοηθάει για να τον υποστηρίξεις στην δύσκολη φάση της καριέρας του είναι υπέροχο αν σε ενδιαφέρει να διαχέεις ένα feel good συναίσθημα. Αλλά από τη στιγμή που ήδη έχεις πολύ μικρότερο προϋπολογισμό από τους αντιπάλους δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα κάνεις ξανά και ξανά το θαύμα να σηκώσεις την κούπα.Όμως πιο πολύ με ενδιαφέρει να χρησιμοποιήσω τα μαθηματικά για να σχολιάσω όσα γράφονται για τον Ομπράντοβιτς. Ο οποίος είναι προφανώς ένας πολύ καλός προπονητής, από τους καλύτερους στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που αξίζει τα τρόπαια που έχει πάρει. Όμως μπορεί κανείς στ’ αλήθεια να πει ότι είναι ο καλύτερος προπονητής στην ιστορία; Οι δημοσιογράφοι είναι βέβαιοι και τον αποθεώνουν. Τα μαθηματικά λένε μια άλλη ιστορία.Ο Ομπράντοβιτς σήκωσε σε πολύ νεαρή ηλικία δύο Ευρωλίγκες (1992,1994) με καλές ομάδες που δεν ήταν όμως φαβορί. Τις σήκωσε με μπόλικη δόση τύχης (από τότε τον φωνάζουν «Γκαστόνε») αλλά και με εξαιρετικό κοουτσάρισμα και δεν σηκώνει συζήτηση η επιτυχία του εκείνες τις δύο πρώτες φορές.Από το 1994 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 23 χρόνια, από τα οποία προπονεί ομάδες τα 22. Στα 22 χρόνια έχει σηκώσει άλλες επτά Ευρωλίγκες. Το νούμερο είναι εξαιρετικό. Είναι όμως απίστευτο;Πρώτη κρίσιμη λεπτομέρεια: σε όλα αυτά τα 22 χρόνια προπονεί πάμπλουτες ομάδες, των οποίων ο προϋπολογισμός είναι κατά μέσο όρο μέσα στους 3-4 μεγαλύτερους προϋπολογισμούς της Ευρωλίγκας.Δεύτερη κρίσιμη λεπτομέρεια: αντίθετα με το ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ η καλύτερη ομάδα (που συνήθως είναι η ομάδα με τους καλύτερους, άρα και ακριβότερους παίχτες) κατά κανόνα κερδίζει. Οι εκπλήξεις στο μπάσκετ είναι σπάνιες και στο κορυφαίο επίπεδο μόνο οι ακριβότερες ομάδες έχουν σοβαρές πιθανότητες να πάρουν την Ευρωλίγκα.Οπότε, τι μας λένε τα Μαθηματικά; Μας λένε ότι, έχοντας έναν από τους 3-4 μεγαλύτερους προϋπολογισμούς στην Ευρωλίγκα κάθε χρόνο, ο Ομπράντοβιτς θα έπρεπε να παίρνει κατά μέσο όρο μία κούπα κάθε 3-4 χρόνια. Άρα θα έπρεπε στα 22 χρόνια να έχει πάρει 6-7 κούπες. Έχει πάρει 7. Είναι δηλαδή ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να είναι.Φυσικά, ένας μέτριος ή κακός προπονητής, ακόμα και με πανάκριβη ομάδα θα τα θαλάσσωνε, αλλά δεν συζητάμε αυτό εδώ γιατί ο Ομπράντοβιτς είναι πολύ καλός.Απλώς, τα νούμερα αποδεικνύουν ότι τα αποτελέσματα που φέρνει, με δεδομένο ότι είναι πολύ καλός, είναι περίπου τα αναμενόμενα για ένα σπορ όπως το μπάσκετ, όπου ο καλύτερος (και  ακριβότερος) κερδίζει.

Αντίο, Αριστοτέλη

Εντάξει, λυπάμαι λιγάκι, αλλά πρέπει να ομολογήσουμε πως ήταν ώρα του. Για τον Αριστοτέλη, λέω. Έκανε μια καλή προσπάθεια το παλικάρι, πριν από 2400 περίπου χρόνια, και έθεσε τους νόμους της λογικής και του συλλογισμού.Ε, κάποια στιγμή λογικό ήταν να βρεθεί κάποιος να τον ξεπεράσει. Και πρέπει να νιώθουμε περήφανοι που αυτός ο κάποιος ήταν και πάλι από την πατρίδα μας. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ελισάβετ Σκούφα εδραίωσε σήμερα έναν νέο τύπο λογικής, την Σκουφολογική, η οποία καταργεί το ξεπερασμένο σύστημα του Αριστοτέλη και ανοίγει νέους δρόμους στην ανθρώπινη νόηση. Η κυρία Σκούφα είχε δηλώσει πριν λίγους μήνες: «Το πλεόνασμα 3,5% που ζητούν οι Ευρωπαίοι μετά το 2018 είναι μια παράλογη απαίτηση».Σήμερα δήλωσε στη Βουλή: «Εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ λέμε ‘όχι’ κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με παράλογες απαιτήσεις».Και κατέληξε την ομιλία της δηλώνοντας περήφανα πως με βάση όσα είπε θα ψηφίσει 'ναι' για απαιτούμενο πλεόνασμα 4% μέχρι το 2022.Όπερ έδει δείξαι.Αντίο, Αριστοτέλη.

Η δεύτερη ευκαιρία - Μάιος 2017

Όπως είχα γράψει εδώ: (http://polyk.blogspot.com.au/2016/10/blog-post_26.html) αποφάσισα, 16 χρόνια μετά την πρώτη μου ποιητική συλλογή που είχε τίτλο «Ο Μυθοποιός», να δημοσιεύσω την 2η ποιητική μου συλλογή στο πολύ φιλόξενο λογοτεχνικό περιοδικό Fractal.Τα ποιήματα δημοσιεύονται σε τετράδες, και η τετράδα των ποιημάτων του Μαΐου δημοσιεύτηκε μόλις, εδώ: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-tou-polychroni-koutsaki/Για όσους θέλουν να διαβάσουν τα ποιήματα των προηγούμενων μηνών, τα links ακολουθούν.Οκτώβριος: http://fractalart.gr/koutsakis-poems/Νοέμβριος: http://fractalart.gr/koutsakis-4-poems/Δεκέμβριος: http://fractalart.gr/4-poems-polichronis-koutsakis/Ιανουάριος: http://fractalart.gr/polichronis-koutsakis-4-poems/Φεβρουάριος: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-tou-polichroni-koutsaki/
Μάρτιος: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-tou-polichronis-koutsakis/
Απρίλιος: http://fractalart.gr/polychronis-koutsakis-4-poems/

Αποκλειστικές πληροφορίες! Όλη η αλήθεια για την εναέρια μονομαχία του Πάνου Καμμένου

Με αποκλειστικές πληροφορίες από το Πεντάγωνο έρχεται σήμερα το blog. Πληροφορίες που δεν έχουν διαρρεύσει τις τελευταίες μέρες όχι μόνο για λόγους εθνικής ασφάλειας, αλλά και λόγω της έμφυτης σεμνότητας που διακρίνει τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Πάνο Καμμένο.Το πλατύ κοινό δεν γνωρίζει ότι ο κ. Καμμένος δεν περιορίζεται στα τυπικά του καθήκοντα, αλλά δύο φορές την εβδομάδα ανεβαίνει ως συγκυβερνήτης σε F-16 και πετάει πάνω από το Αιγαίο για να επιβλέπει την εθνική μας ασφάλεια. Σε προχθεσινή αναχαίτιση τουρκικών αεροσκαφών, το F-16 του κ. Καμμένου βρέθηκε ξαφνικά περικυκλωμένο από έξι τούρκικα αεροσκάφη που του την είχαν στήσει μπαμπέσικα. Τα πυρά των Τούρκων τραυμάτισαν σοβαρά τον κυβερνήτη του F-16, που έχασε τις αισθήσεις του, αναγκάζοντας τον υπουργό να αναλάβει τον έλεγχο του αεροσκάφους, κάτι που έκανε χωρίς δυσκολία αφού έχει δει 35 φορές το Top Gun. Μετά από 2 high yo-yo, 3 low yo-yo, μία μανούβρα Χερμπστ και μία Πουγκάτσεφ Κόμπρα, που είναι η αγαπημένη κίνηση του υπουργού, οι Τούρκοι πιλότοι ήταν τόσο ζαλισμένοι ώστε 3 αεροσκάφη τράκαραν μεταξύ τους και ανατινάχτηκαν, άλλα δύο έπεσαν από τα πυρά του υπουργού και ο έκτος κατατρομαγμένος έφυγε πίσω για την Τουρκία.Ο υπουργός οδήγησε με ταχύτητα και ασφάλεια το αεροσκάφος πίσω στη βάση του, σήκωσε στα στιβαρά του μπράτσα τον τραυματισμένο κυβερνήτη και τον έβαλε ο ίδιος μέσα στο νοσοκομειακό. Βγαίνοντας, ο άνεμος που φυσούσε μανιασμένα έκλεισε την πόρτα του νοσοκομειακού πριν προλάβει ο υπουργός να τραβήξει το χέρι του, και η πόρτα του μάγκωσε το μεσαίο δάχτυλο.Μετά, ο υπουργός για να χαλαρώσει από την ένταση της αερομαχίας πήγε σε έναν αγώνα πόλο γυναικών να δει την ομάδα που υποστηρίζει, και οι άθλιοι της αντιπολίτευσης ισχυρίζονται πως έκανε χειρονομία με το μεσαίο δάχτυλο στους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας.Όπως είναι φανερό από την φωτογραφία ο υπουργός προσπαθεί απλώς να εξηγήσει την άποψή του στους απέναντι οπαδούς, και δεν μπορεί, από τον πόνο, να κουνήσει το χτυπημένο του δάχτυλο. Θα του ήταν πανεύκολο να εξηγήσει τι πραγματικά συνέβη, αλλά δεν θα το κάνει, επειδή δεν του αρέσει να διαφημίζει τους αγώνες του στον αέρα, στη θάλασσα και στη στεριά υπέρ του έθνους.Και αυτή είναι όλη η αλήθεια.

GO BACK, Πανελλήνιες, GO BACK

Και αφού έγραψα το πικρό αστείο στον τίτλο, να πάω κατευθείαν στα σοβαρά. Μια ερώτηση έχω μόνο προς αυτόν τον κύριο που είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας: «Τα παιδιά, ρε; Τώρα βγαίνεις και κοροϊδεύεις μες τη μούρη τα παιδιά;»Θα καταργήσει, είπε, τις πανελλήνιες. Και την επόμενη μέρα ο υπουργός Παιδείας, ο Γαβρόγλου, που καθόταν δίπλα του, έδωσε συνέντευξη και είπε πως ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ πώς θα γίνει αυτό.Θα μειωθούν οι μαθητές στις τάξεις, θα καταργηθεί το φροντιστήριο ως τόπος μάθησης, θα διοριστούν καθηγητές, είπε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Και την επόμενη μέρα ο υπουργός Παιδείας διευκρίνισε πως ούτε αυτά ξέρουν πώς θα γίνουν, και για τους διορισμούς καθηγητών δεν ξέρει τον αριθμό.«Από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο επεκτείνεται το πρόγραμμα του ολοήμερου σχολείου σε όλες τις σχολικές μονάδες της χώρας, σε κάθε απομακρυσμένο χωριό, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας» είπε αυτός ο κύριος που είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας. Και την επόμενη μέρα ο Γαβρόγλου εξήγησε πως εννοούσαν ότι θα βάλουν το ολοήμερο σε κάποια λίγα σχολεία σε ακριτικές περιοχές που δεν υπάρχει. Αλλά για να πάει το παιδί σε ολοήμερο παραμένει ο όρος ότι πρέπει είτε να δουλεύουν και οι δυο γονείς του είτε να έχουν κάρτα ΟΑΕΔ αν είναι άνεργοι είτε να προέρχονται από ευπαθείς ομάδες. Οπότε σε όσες οικογένειες δουλεύει ένας γονιός ή δουλεύουν και οι δύο αλλά ο ένας δουλεύει «μαύρα», το ολοήμερο να το ξεχάσουν. Δεν έχει λογική το να συζητάμε, όπως κάνουν πολλοί, το δήθεν σύστημα που σκέφτεται ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπαίνουν όλοι στην τριτοβάθμια χωρίς εξετάσεις τάχα ή να μπαίνουν με τον βαθμό του σχολείου (ώστε οι καθηγητές με τους γονείς να «σκοτώνονται» για τους βαθμούς των παιδιών).Δεν έχει λογική, επειδή αν προσέξετε τις δηλώσεις του κυρίου που είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας, είπε ότι «τα σχεδιάζουν» όλα αυτά. Και την επόμενη μέρα ο Γαβρόγλου είπε πως αυτά τα σχεδιάζουν σε βάθος τριετίας. Σε τρία χρόνια θα έχουμε 2020. Ο ΣΥΡΙΖΑ όλα δείχνουν πως δεν θα είναι κυβέρνηση. Οπότε λένε ότι να’ναι, σιγά μην το εφαρμόσουν. Μετά θα λένε «αν ήμασταν κυβέρνηση, θα το εφαρμόζαμε».Βγαίνουν, δίνουν μια συνέντευξη τύπου, κάνουν ντόρο, γεμίζουν το webμε τίτλους: «Καταργούνται οι πανελλήνιες», πουλάνε ελπίδα και περιμένουν να πάρουν μερικές ψήφους παραπάνω.Εντάξει, κοροϊδεύουν τα παιδιά για να το πετύχουν. Ε, και;

Αυτό που ξέρω

Δεν έχω ιδέα αν ο Μακρόν θα είναι καλός πρόεδρος. Θα δω και θα κρίνω. Αυτό που ξέρω είναι πως όσοι ψηφίζουν σε όλη την Ευρώπη υπέρ του μίσους, επειδή το μίσος τους τάζει (δήθεν) καλύτερο οικονομικό μέλλον πρέπει να κοιταχτούν καλά στον καθρέφτη. Και να προσπαθήσουν να μην ουρλιάξουν.

H Ιστορία της χώρας σε δύο λεπτά

Πάω στοίχημα ότι μπορώ να σας πω την σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας μέσα σε δύο λεπτά, με ένα διήγημα που δυστυχώς δεν είναι δικό μου.
Ο διευθυντής της φιλαρμονικής μάς δέχτηκε πολύ ευγενικά. «Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος;» ρώτησε.«Έχουμε να λαβαίνουμε ακόμα πενήντα χιλιάδες».«Πολύ πιθανόν, αν και δεν είμαι βέβαιος ότι γνωρίζω για ποιον λόγο. Μπορείτε παρακαλώ να μου εξηγήσετε;»«Για προκαταβολή», εξήγησα εγώ.«Φυσικά, κι αυτό συμβαίνει συχνά. Αλλά προκαταβολή, για ποιο πράγμα;»«Για τη συμμετοχή μας στη φιλαρμονική».«Ναι, αυτό θα αποτελούσε μια πρώτη βάση για συζήτηση. Ωστόσο, αν δεν απατώμαι, πρώτη φορά σας βλέπω. Μήπως έχουμε υπογράψει κάποιο σχετικό συμβόλαιο;»«Όχι ακόμα, αλλά μπορούμε να το υπογράψουμε αμέσως».«Ασφαλώς. Θα ήθελα όμως πρώτα να μου εκθέσετε σε γενικές γραμμές την πρότασή σας. Είστε μουσικό συγκρότημα;»«Για την ώρα όχι, θα γίνουμε όμως».«Και ποιο θα είναι περίπου το ρεπερτόριό σας;»«Θα προκύψει σιγά-σιγά, μόλις μάθουμε να παίζουμε».«Να παίζετε, τι;»«Κάποια όργανα, φυσικά».Η χοντροκεφαλιά του τύπου είχε αρχίσει να μ’ εκνευρίζει.«Δηλαδή, τώρα δεν ξέρετε τίποτα;»«Τι σημασία έχει αν ξέρουμε ή δεν ξέρουμε. Το μέλλον μας ανήκει έτσι κι αλλιώς. Δεν βλέπετε πως είμαστε νέοι;»«Μα και βέβαια. Μου επιτρέπετε όμως να προτείνω κάτι; Μάθετε πρώτα να παίζετε, μετά παίξτε λίγο, και μετά βλέπουμε. Το μέλλον αναμφίβολα σας ανήκει».Κι έτσι δε μας έδωσε την προκαταβολή, ο φασίστας. Βγήκαμε έξω, κοινωνικά εκμηδενισμένοι. Στον τοίχο κρεμόταν μια αφίσα, θα έπαιζαν κάποιον Μότσαρτ.«Ποιος είν’ αυτός;» ρώτησε ο… εντάξει, δε θυμάμαι ποιος από μας, γιατί η μνήμη μου δε λειτουργεί και πολύ καλά, προπαντός τα πρωινά.«Σίγουρα κάποιος γέρος».Πάψαμε ν’ ασχολούμαστε με την τέχνη και πιάσαμε να φτιάχνουμε βόμβες. Τη μία λέμε να την τοποθετήσουμε στη φιλαρμονική, ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη έχει απόλυτη προτεραιότητα.
Το διήγημα το έγραψε ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα, ο Πολωνός Σλάβομιρ Μρόζεκ, και περιλαμβάνεται στην καταπληκτική συλλογή πολύ μικρών διηγημάτων «Η ζωή για αρχάριους» (εκδόσεις Γνώση).Αν αντικαταστήσουμε στην φράση «Δεν βλέπετε πως είμαστε νέοι;», την λέξη «νέοι» με οποιαδήποτε από τις λέξεις: «αδικημένοι», «αριστεροί», «δεξιοί», «πασόκοι», «γατόνια», «λεβέντες», τότε το διήγημα εξηγεί άψογα πώς έζησαν τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί Έλληνες, πιστεύοντας πως τους ανήκει το σύμπαν. Γιατί τους ανήκει; Έτσι, χωρίς να χρειάζεται δικαιολογία. Θα πάρω όσα περισσότερα μπορώ με τον λιγότερο δυνατό κόπο, αλλιώς θα τα κάψω όλα εδώ πέρα. Γιατί; Επειδή έτσι.Το «επειδή έτσι» είναι σκοτάδι, και το σκοτάδι μόνο σκοτάδι μπορεί να φέρει. Και το έφερε.Ο μόνος τρόπος για να πάρεις ίσως όσα σου αξίζουν είναι αυτός:https://www.youtube.com/watch?v=EBGb40yh4SY

H Σχολή που πρέπει αμέσως να κλείσει

Δεν γνωρίζω καλά τα δημοτικά πράγματα της Θεσσαλονίκης – άλλοι φίλοι είναι θετικοί για το έργο του δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη, άλλοι όχι. Αλλά αυτό που έγινε σήμερα δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του έργου του δημάρχου. Έχει να κάνει με την αρρώστια που πότισε την παγκόσμια πολιτική ζωή ο Ντόναλντ Τραμπ – την ιδέα ότι αν χρησιμοποιήσεις τα κοινωνικά δίκτυα και τα ΜΜΕ για προπαγάνδα, πατώντας προσεκτικά πάνω σε ευαίσθητα σημεία των ανθρώπων, τότε θα κερδίσεις επειδή η αλήθεια δεν έχει καμία σημασία. Σε αυτή την Σχολή του Ντόναλντ μάλλον αποφάσισε να μπει και ο βουλευτής Θεσσαλονίκης και αναπληρωτής Τομεάρχης Εσωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, υπεύθυνος για θέματα Μακεδονίας-Θράκης, Κώστας Γκιουλέκας. Σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς αν η Νέα Δημοκρατία θέλει να πάρει την κυβέρνηση για να πορευτεί έτσι. Τι έγινε λοιπόν στην Θεσσαλονίκη; Γονείς και παιδιά ενός δημοτικού σχολείου που κλείνει και θα μεταφερθεί αλλού επειδή οι υπηρεσίες του δήμου έκριναν το κτίριο ακατάλληλο, πήγαν στο δημαρχείο για να διαμαρτυρηθούν. Και ο Μπουτάρης, εκνευρισμένος που οι γονείς είχαν φέρει τα πιτσιρίκια μέσα στο δημαρχείο για να φωνάζουν, φαίνεται ξεκάθαρα στο βίντεο να λέει στους συνεργάτες του και σε έναν γονιό που είναι και εκπαιδευτικός ότι «δεν είναι μπουρδέλο εδώ» και να ζητάει να βγουν τα παιδιά έξω από το δημαρχείο ώστε αμέσως μετά να γίνει συζήτηση. Καταρχάς να πω ότι ο Μπουτάρης έχει απόλυτο δίκιο – δεν μπορεί οι γονείς να βάζουν τα παιδιά τους μπροστά για να διαμαρτύρονται. Αυτή την κουλτούρα, με τις καταλήψεις στα γυμνάσια και στα λύκεια, την έχουμε πληρώσει ακριβά, και τώρα φαίνεται ότι κάποιοι γονείς θέλουν να την επεκτείνουν και στα δημοτικά!Αλλά δεν είναι αυτό το κυρίως θέμα μου. Το θέμα μου είναι η δήλωση του Κώστα Γκιουλέκα, που λέει τα εξής απίθανα:"Το είδαμε κι αυτό! Ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης να υβρίζει χυδαιότατα, με εκφράσεις πεζοδρομίου, μικρά παιδιά μέσα στο Δημαρχείο! Για άλλη μια φορά ο Μπουτάρης ξεπέρασε όλα τα όρια! Είναι ντροπή να χρησιμοποιεί εκφράσεις χαμαιτυπείου αναφερόμενος σε παιδιά δημοτικού και εκπαιδευτικούς επειδή «τόλμησαν» να διαμαρτυρηθούν για το σχολείο τους! Ο Γιάννης Μπουτάρης αποδεικνύεται συνεχώς πολύ κατώτερος των περιστάσεων!".Αν κάποιος διαβάσει την δήλωση χωρίς να δει το βίντεο, όπως θα συμβεί με πάρα πολλούς ανθρώπους που έχουν τόσα στο κεφάλι τους ώστε να μην ψάξουν την αλήθεια, θα σχηματίσουν την χειρότερη εικόνα για τον Μπουτάρη. Μα, να βρίζει παιδιά; Δεν ντρέπεται;Μόνο που ο Μπουτάρης στο βίντεο δεν βρίζει τα παιδιά, δεν τον βλέπουν καν τα παιδιά όταν το λέει, το απευθύνει στους συνεργάτες του και στον γονιό που έχει πάει να τον δει. Αν αυτή η Σχολή του Τραμπ συνεχίσει να βρίσκει υποστηρικτές, τα πράγματα θα γίνουν πολύ μαύρα στο μέλλον.Ορίστε και το βίντεο, από την LIFO, που αποδεικνύει τι συνέβη:http://www.lifo.gr/now/politics/143720

Εκείνος ο καριόλης ο Πρωταγόρας

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την δολοφονία του εξάχρονου κοριτσιού από τον πατέρα της, διάβασα όλα εκείνα τα άρθρα που περίμενα να διαβάσω. Τα πολιτικώς ορθά-ψύχραιμα-νηφάλια άρθρα, από ανθρώπους που καθώς τα γράφουν αισθάνονται με κάθε τους λέξη πόσο πολιτισμένοι είναι και πόσο σημαντικό έργο παράγουν για να μορφώσουν τους βάρβαρους που τους περιτριγυρίζουν. Στις συναντήσεις μου, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με εφήβους σε όλη την Ελλάδα, στα πλαίσια του μήνα εφηβείας που διοργανώνουν οι εκδόσεις Πατάκη, βλέπουμε κάποια βίντεο και μιλάμε με τους εφήβους για θέματα που τους αφορούν. Στην αρχή της συνάντησης τους υπόσχομαι πως ότι κι αν μου λένε θα τους λέω το ανάποδο, ώστε να τους δείξω ότι υπάρχουν πάντα κι άλλες πλευρές της αλήθειας. Δεν είναι δική μου εφεύρεση φυσικά αυτό, το εφάρμοσε πρώτος ο Πρωταγόρας πριν από 25 αιώνες, και προετοίμαζε ανάλογα τους μαθητές του, να επιχειρηματολογούν υπέρ και των δύο πλευρών.Όμως στο τέλος κάθε θέματος λέω στους εφήβους και την πραγματική μου άποψη, διότι καλή είναι η ρητορεία υπέρ και των δύο πλευρών ως άσκηση, αλλά κάπου πρέπει να καταλήγει όλο αυτό, όταν ζυγίσεις τα θετικά και τα αρνητικά κάθε πλευράς. Μόνο αν καταλήγει κάπου μπορεί ένας άνθρωπος να αποκτήσει ηθικό έρμα, αλλιώς είναι φτερό στον άνεμο.Οπότε, ναι - τα ξέρω όλα τα επιχειρήματα εις βάρος της θανατικής ποινής, και είμαι κι εγώ γενικά εναντίον της, επειδή κάποια από τα σχετικά επιχειρήματα στέκουν όταν μιλάμε για εγκλήματα μεταξύ ενηλίκων.Όμως υπάρχουν και τα εγκλήματα εις βάρος παιδιών. Εγκλήματα που καταλήγουν με τα παιδιά νεκρά ή χαρακωμένα, στο σώμα και στην ψυχή, για όλη τους τη ζωή. Σε πρόσφατο άρθρο σε μεγάλη ελληνική εφημερίδα, που φιλοδοξούσε να εξηγήσει στους απολίτιστους αναγνώστες γιατί δεν αρμόζει στον πατέρα που σκότωσε την εξάχρονη η θανατική ποινή, η αρθρογράφος παρουσίασε τα βασικά επιχειρήματά της, γράφοντας:«Συνεπώς η θανατική ποινή:-δεν είναι μέσο εκδίκησης, γιατί ο στόχος δεν είναι η ικανοποίηση της κοινής γνώμης στο όνομα του θύματος-δεν λειτουργεί αποτρεπτικά για την τέλεση νέων εγκλημάτων-δεν αποκαθιστά το άδικο που προκάλεσε ο δράστης,  αφού η επιβολή της δεν φέρνει πίσω τα θύματα-δεν επιτρέπει αποκατάσταση αν διαπιστωθεί ότι επιβλήθηκε άδικα».Σε αυτά τα επιχειρήματα, άλλοι «πολιτισμένοι» αρθρογράφοι σε άλλα μέσα ενημέρωσης πρόσθεσαν και τα ψυχολογικά προβλήματα του πατέρα που σκότωσε το κοριτσάκι και τόνιζαν πως πρόκειται απλώς για μια τραγωδία, τίποτα περισσότερο.Λοιπόν, είναι απαραίτητο σε μερικές περιπτώσεις να αφήνουμε στην άκρη τις θεωρίες του Πρωταγόρα και να αποφασίσουμε αν έχει νόημα η διαφύλαξη του ιερότερου των ιερών που μας δόθηκαν στη γη, δηλαδή της αθωότητας και του μέλλοντος των παιδιών. Τα επιχειρήματα ενάντια στη θανατική ποινή για τους δολοφόνους παιδιών και τους παιδόφιλους δεν αντέχουν ούτε στο πρώτο φύσημα του ανέμου.Η θανατική ποινή στους ανθρώπους αυτούς όντως δεν είναι εκδίκηση, ούτε φέρνει πίσω τα θύματα. Αλλά είναι μια απόδειξη ότι η κοινωνία που υποστηρίζει αυτή την τιμωρία έχει ιεραρχήσει την αθωότητα των παιδιών της ως ιερό και δεν ανέχεται την καταπάτησή του.Το αν λειτουργεί αποτρεπτικά για την τέλεση νέων εγκλημάτων είναι θέμα που δεν έχει διευκρινιστεί στην παγκόσμια βιβλιογραφία (πιθανότερο είναι να μην λειτουργεί αποτρεπτικά), αλλά είναι βέβαιο ότι αποτρέπει την τέλεση νέων εγκλημάτων από τους ίδιους δράστες – κάτι που ειδικά στους παιδόφιλους συμβαίνει πολύ συχνά όταν ξαναβγαίνουν από την φυλακή και ξαναβιάζουν παιδιά.Και, στις περιπτώσεις δολοφόνων παιδιών και παιδόφιλων που υπάρχει ομολογία του δράστη και πλήθος στοιχείων δεν τίθεται θέμα άδικης τιμωρίας αθώων.Μια κοινωνία που «κατανοεί» τα ψυχολογικά προβλήματα ενός πατέρα επειδή δεν γούσταρε ότι το παιδί του είχε κινητικό πρόβλημα, που «κατανοεί» ότι σκότωσε αυτό το παιδί, ότι το τύλιξε με τρεις κουβέρτες και το πέταξε στα σκουπίδια, ότι έδωσε εντολή στο άλλο του παιδί να πει ψέματα για να τον καλύψει και πήγε και κοιμήθηκε, μια τέτοια κοινωνία είναι μια κοινωνία που μπορεί να ανεχτεί τα πάντα.Και της αξίζουν όσα ανέχεται.

Ένα απλό, λαϊκό, Παναθηναϊκό αγόρι

Εγώ πρέπει να σας πω ότι χάρηκα με την τηλεοπτική συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα. Όχι βέβαια με την ουσία όσων είπε, αλλά χάρηκα επειδή βρήκα την απάντηση σε μια απορία που είχα για καιρό. Για να σας εξηγήσω την απορία μου, αντιγράφω τις παρακάτω γραμμές από πρόσφατο κείμενο του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη (του «Καιρού» στην παλιά Ελευθεροτυπία): «Πουθενά στην Ευρώπη δεν αναλαμβάνει την ηγεσία μιας χώρας ένας άνθρωπος που δεν έχει στοιχειώδεις γνώσεις κανενός αντικειμένου οικονομίας, πολιτικής, διπλωματίας, στρατηγικής, διαχείρισης, παιδείας, άμυνας, γεωπολιτικής, τεχνολογίας».Επειδή τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς, η απορία μου ήταν σε τι θα μπορούσε να είναι καλός ο Τσίπρας. Εντάξει, δεν έχει δουλέψει ποτέ, οπότε μπορεί να αδυνατείνα δουλέψει (ακόμα κλαίγεται επειδή έκατσε σε μια σάλα με το σακάκι του για 17 ώρες για να διαπραγματευτεί για την πατρίδα του, μιλάμε για τον νέο Κολοκοτρώνη δηλαδή) αλλά ΑΝ δούλευε, τι θα μπορούσε να κάνει καλά;Το ανακάλυψα στην συνέντευξη, εκεί που άρχισε να δίνει ρεσιτάλ λέγοντας ότι «κάνει τον σταυρό του για το πλεόνασμα» (ξέχασε πως είναι άθεος), ότι «Σιγά ρε παιδιά» που περνάει ζόρικα ο κόσμος, αφού ο ίδιος κυκλοφόρησε και είδε κόσμο να πηγαίνει βόλτα πασχαλιάτικα, και ότι «ο Μητσοτάκης και ο Βρούτσης κυβερνούσαν 40 χρόνια και τα έκαναν, άντε να μην πω πως τα έκαναν» (ο Μητσοτάκης είναι 49 χρονών και ο Βρούτσης 53, άρα κυβερνούν από τα 9 και τα 13 τους, αντίστοιχα, την χώρα). Όλες αυτές οι λαϊκές εκφράσεις (ο σταυρός, το σιγά ρε παιδιά, άντε να μην πω τώρα) που ήταν προφανώς προβαρισμένες πριν από τη συνέντευξη είχαν τον ξεκάθαρο στόχο να κάνουν όσους θεατές δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν να νιώσουν καλά. Πως ο πρωθυπουργός είναι ένας απ’ αυτούς, ένα απλό λαϊκό παιδί. Άρα τους λέει αλήθεια και στα υπόλοιπα, δεν τους λέει παραμύθια του κακού καιρού.Κάπου εκεί λοιπόν, ακούγοντάς τον, συνδύασα τα λόγια του στο μυαλό μου με το ότι ο Τσίπρας είναι φανατικός Παναθηναϊκός και συνειδητοποίησα τι δουλειά θα έκανε εξαιρετικά: θα γινόταν Έλληνας αθλητικογράφος.Οι Έλληνες αθλητικογράφοι, με κάποιες μόνο φωτεινές εξαιρέσεις, πιστεύουν πως χρέος τους είναι να ρίξουν όσο περισσότερο παραμύθι μπορούν στα μυαλά των αναγνωστών (όπως ο Τσίπρας στα μυαλά των ψηφοφόρων) για να συνεχίσουν οι αναγνώστες να τους διαβάζουν (και τον Τσίπρα να τον ψηφίζουν).Δεν ξέρω αν διαβάσατε τον τελευταίο μήνα αναλύσεις Ελλήνων αθλητικογράφων για τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού με την Φενερμπαχτσέ στην Ευρωλίγκα (και δεν έχει σημασία ότι μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, τα ίδια ισχύουν για όλες τις μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα). Πολύ συνοπτικά, για να μην κουράσω, η Φενέρ: - έχει πολύ μεγαλύτερο προϋπολογισμό από τον Παναθηναϊκό- έχει πολύ πιο ομοιογενή ομάδα από τον Παναθηναϊκό, αφού στήνεται επί 4 χρόνια τώρα - έχει ως προπονητή τον Ομπράντοβιτς, έναν από τους καλύτερους προπονητές στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ - προέρχεται από μια καταπληκτική περυσινή χρονιά, όπου διέλυσε σχεδόν τους πάντες και έχασε την Ευρωλίγκα στον τελικό στην παράταση - έχει μεγαλύτερο κίνητρο από τον Παναθηναϊκό, αφού το FinalFourγίνεται φέτος στην Τουρκία, οπότε έχει ακόμα μεγαλύτερες πιθανότητες, με όλο τον κόσμο στο πλευρό της, να σηκώσει την κούπα. - έκανε μόλις μία λιγότερη νίκη από τον Παναθηναϊκό όλη τη χρονιά, παίζοντας με σοβαρές απουσίες και τραυματισμούς (και όλοι αυτοί οι παίχτες ήταν πια έτοιμοι). Με βάση τα παραπάνω, ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι η ελληνική ομάδα κινδυνεύει να φάει τόσο ξύλο όσο ο Τσακαλώτος κάθε φορά που περνάει τα σύνορα για διαπραγματεύσεις.Αντί γι’ αυτό, τι συμπέραναν οι Έλληνες αθλητικογράφοι στις αναλύσεις τους πριν τα παιχνίδια; Ότι «είναι η μεγάλη ευκαιρία του Παναθηναϊκού», ότι «μπορεί να ξορκίσει το φάντασμα του Ομπράντοβιτς», ότι «ο Παναθηναϊκός δίκαια θεωρείται φαβορί», ότι, ότι, ότι. Και βέβαια, ο Παναθηναϊκός έφαγε ένα 3-0 στο κεφάλι και αποχαιρέτησε την Ευρωλίγκα, με τους «ντοπαρισμένους» από τους αθλητικογράφους οπαδούς να μένουν άλαλοι γι’ αυτό που έβλεπαν. Σαν τους ντοπαρισμένους από τον Τσίπρα ψηφοφόρους που έφαγαν 80 δις επιπλέον χρέος και 12 δις επιπλέον μέτρα στο κεφάλι, εκεί που ετοιμαζόντουσαν να δουν τη Μέρκελ να σέρνεται πίσω από τον ηγέτη Αλέξη.Ο πολιτικός Τσίπρας και οι Έλληνες αθλητικογράφοι κυνηγούν τον επιούσιο, θέλουν να επιβιώσουν. Ζυγίζουν τους πελάτες τους και τους πουλάνε τα παραμύθια που τους αρέσουν.