Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 72

Το Πιο Μακρόστενο Βίντεο Που Έχει Μπει Ποτέ Σ’ Αυτό Το Site

Κανονικά βλέπεται, λέει, σε μια στρογγυλή οθόνη 360 μοιρών, μήκους 62 μέτρων και ύψους 6. Κοίτα πως δείχνει εδώ. Ή fullscreen.

Πρωτοχρονιάτικος Μποναμάς: Κέρδισε 10 “Φεβρουάριους”

Ένα από τα πράγματα που έκανα φέτος ήταν αυτό: Έγραψα ένα βιβλίο.

Ο “Φεβρουάριος” είναι ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στην Ελλάδα του 2012, μια ιστορία απώλειας και δυστυχίας και αυτογνωσίας και εκδίκησης γεμάτη με φανταστικούς χαρακτήρες φτιαγμένους για σου θυμίσουν ανθρώπους που ξέρεις, και ίσως τον εαυτό σου. Η υπόθεση είναι η εξής:

Ένας Έλληνας δημοσιογράφος, για πολλούς μήνες άνεργος, αποφασίζει να γράψει την ιστορία του ακριβώς ένα χρόνο μετά από ένα τροχαίο ατύχημα μου στοίχισε τη ζωή της γυναίκας του. Κατά τη διάρκεια αυτού το χρόνου είδε τον κόσμο γύρω του να καταρρέει και τη ζωή του να μεταμορφώνεται ραγδαία. Καθώς η Αθήνα γύρω του φλέγεται, αυτός καταγράφει όλα όσα συνέβησαν, και κλείνει όλους τους ανοιχτούς λογαριασμούς που είχαν απομείνει.

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, για όσους δεν ξέρουν, γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2012 στο Ίντερνετ. Έγραφα ένα κεφάλαιο κάθε ημέρα και στη συνέχεια το ανέβαζα στο februarios.com για να το διαβάζει ο κόσμος. Συνολικά 15.000 άνθρωποι διάβασαν περισσότερα από 100.000 κεφάλαια. Μετά διόρθωσα το κείμενο, έκανα τις απαραίτητες αλλαγές και προσθήκες, και το τελικό βιβλίο κυκλοφόρησε σε χάρτινη και ηλεκτρονική μορφή από τις εκδόσεις Καστανιώτη τον περασμένο Ιούλιο. Μπορείς να διαβάσεις περισσότερες λεπτομέρειες για το πείραμα εδώ, και να δεις ένα storify με όλες τις εξελίξεις εδώ. Α, και φωτογραφίες από την παρουσίαση του βιβλίου, εδώ.

Τώρα, στο πνεύμα των γιορτινών ημερών, μαζί με τις εκδόσεις Καστανιώτη χαρίζουμε 10 αντίτυπα, τα 5 χάρτινα και τα 5 ηλεκτρονικά. Μπορείς να λάβεις μέρος από κάτω ως εξής:

για τα πέντε χάρτινα αντίτυπα

Θέλω το χάρτινο Φεβρουάριο και το email μου είναι: *Το όνομά μου είναι*Θέλω να παίρνω το newsletter αυτουνού εδώ, όταν τ' αρχίσειΘέλω!Μπα

για τα πέντε ebooks

Θέλω τον ψηφιακό "Φεβρουάριο" και το email μου είναι:*Το όνομά μου είναι: *Θέλω να παίρνω το newsletter αυτουνού εδώ, όταν τ' αρχίσειΘέλω!Μπα

*απαραίτητα πεδία, duh

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Όπως αντιλαμβάνεστε, εσείς που θα κερδίσετε τα χάρτινα βιβλία θα τα πάρετε από το βιβλιοπωλείο του Καστανιώτη ή με το ταχυδρομείο (ανάλογα με το πού βρίσκεστε). Για τα ηλεκτρονικά, θα πάρετε έναν κωδικό για να τα κατεβάσετε από το iTunes της Apple. Βεβαίως δεν είναι ανάγκη να έχετε σώνει και καλά iPhone ή iPad για να το διαβάσετε: Πρόκειται για ένα ξεκλείδωτο αρχείο ePub που διαβάζεται σε οποιαδήποτε συσκευή (όλα τα ηλεκτρονικά βιβλία του Καστανιώτη τέτοια είναι).

Μπορείτε να συμπληρώσετε τα παραπάνω πεδία μέχρι τα μεσάνυχτα της Τετάρτης, 2 Ιανουαρίου, οπότε με την ησυχία σας, δεν υπάρχει βιασύνη. Εκτός αν διαβάζετε αυτά εδώ τα λόγια στις έντεκα και είκοσι το βράδυ της Τετάρτης, 2/1/2013, οπότε υπάρχει.

‘Αντε, καλή τύχη και καλό 2013 σε όλους.

(Τι ωραία μα κακομεταχειρισμένη λέξη: “Μποναμάς”)

Μια Οικονομική Ανασκόπηση Του 2012

Από τους Financial Times.

Δες Την Αθήνα Να Καίγεται/Πνίγεται

Αυτή τη φωτογραφία (πάτα τη για μεγαλύτερο μέγεθος) την τράβηξε πριν από λίγες ώρες ο φωτογράφος Γιάννης Λάριος από μια ταράτσα πολυκατοικίας στην Πεντέλη. Απεικονίζει το λεκανοπέδιο της Αθήνας βουλιαγμένο σε μια θολή ομίχλη. Η οποία δεν είναι ομίχλη κανονική, από υδρατμούς: Είναι νέφος από την καύση ξύλων σε χιλιάδες τζάκια και ξυλόσομπες των Αθηναίων που, μετά τη ραγδαία αύξηση της τιμής του, δεν μπόρεσαν να επιλέξουν το πετρέλαιο για να θερμάνουν τα σπίτια τους φέτος.

Η φωτογραφία είναι αληθινή -δηλαδή, στην πραγματικότητα είναι συρραφή τριών φωτογραφιών, χωρίς όμως άλλη επεξεργασία. Μου γράφει ο Γιάννης:

Η φωτογραφία ελήφθη σήμερα 26.12.2012 στις 21:35.

Για την ακρίβεια πρόκειται για τρεις φωτογραφίες που ελήφθησαν η μία δίπλα στην άλλη, με τρίποδο ώστε να δημιουργηθεί “πανοραμικό” κάδρο, και να κρατήσω χαμηλά ISO. Η λήψη έγινε με φωτογραφική μου μηχανή, μια Canon 7D, από ταράτσα πολυκατοικίας στην Πεντέλη. Δεν έχει υποστεί *καμία* απολύτως επεξεργασία, εκτός της σύνδεσης των τριών φωτογραφιών για να γίνει το ενιαίο πανοραμικό κάδρο της πόλης. Ούτε καν color correction ή white balance διόρθωση. Όπως βγήκε. Ένα κρίσιμο “συστατικό” είναι ότι για τη λήψη βοηθήθηκα από το φως του φεγγαριού (ανέμενα για λίγο ώστε να βγει εκτός νεφών) οπότε έδωσε καλύτερο φως και έκανα το κλικ.

Αυτή η εικόνα επιβεβαιώνει γλαφυρά το πρόβλημα που διαπιστώνουμε κάθε μέρα, από το απόγευμα και μετά, όσοι ζούμε σε γειτονιές της Αθήνας, ειδικά σε αυτές με πολλές νέες οικοδομές. Η πόλη μυρίζει καμένο ξύλο. Ξαφνικά, όλα τα τζάκια που τα προηγούμενα χρόνια κάθονταν πεντακάθαρα και αχρησιμοποίητα, διακοσμητικά, άναψαν ταυτόχρονα. Κι αυτό, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου καλό πράγμα, καθόλου χαριτωμένο και καθόλου αθώο. Όπως είχα γράψει και τον περυσινό χειμώνα, είναι καλά τεκμηριωμένο ότι ο καπνός από την καύση του ξύλου είναι εξαιρετικά βλαβερός για την ανθρώπινη υγεία -πολύ χειρότερος από τον καπνό του τσιγάρου. Μπορείς να διαβάσεις τις λεπτομέρειες σ’ αυτό το απλό και κατανοητό άρθρο.

The smoke from an ordinary wood fire contains hundreds of compounds known to be carcinogenic, mutagenic, teratogenic, and irritating to the respiratory system. Most of the particles generated by burning wood are smaller than one micron—a size believed to be most damaging to our lungs. In fact, these particles are so fine that they can evade our mucociliary defenses and travel directly into the bloodstream, posing a risk to the heart. Particles this size also resist gravitational settling, remaining airborne for weeks at a time.

Δυστυχώς πολλοί συμπολίτες μας έχουν την ιδέα του τζακιού συνδεδεμένη συνειρμικά με πράγματα ευχάριστα -το χωριό, τη φύση, την τσίκνα- και δύσκολα αντιλαμβάνονται το μέγεθος του υγειονομικού κινδύνου όταν μια ολόκληρη πόλη εκατομμυρίων ανάβει τζάκι ταυτόχρονα. Αυτή η εθιμική παρανόηση (ας το πούμε έτσι) μαζί με την έλλειψη ενημέρωσης για τους κινδύνους κάνουν πολλούς να αντιμετωπίζουν το θέμα με μια ελαφρότητα και μια αφέλεια.

Ελπίζω η σοκαριστική φωτογραφία του Γιάννη Λάριου, που έχει ήδη κυκλοφορήσει ευρύτατα στα social media, να βοηθήσει λίγο στην ευαισθητοποίηση του πληθυσμού, ή οποιουδήποτε άλλου έχει ευαισθησία να του περισσεύει.

Αν σημαίνει κάτι αυτό, πια.

UPDATE: Περισσότερες φωτογραφίες από την καπνισμένη Αθήνα.

Ο Πρόεδρος Των Social Media

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα (που στην αποπάνω φωτογραφία, από το Μάιο του 2012, τουιτάρει) είναι πολλά πράγματα και, όπως ισχύει με όλους τους Προέδρους των ΗΠΑ, πολλά μπορεί να του σύρει κανείς, από όπου κι αν προέρχεται. Μα εδώ θα ασχοληθούμε με το εξής: Περισσότερο από κάθε άλλο πολιτικό που δραστηριοποιείται και δουλεύει σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, μοιάζει να έχει πάρει χαμπάρι πού περνούν το χρόνο τους περίπου ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι της Γης. Και πηγαίνει και τους συναντά εκεί συχνά και αναπάντεχα αποτελεσματικά.

Ο Μπαράκ Ομπάμα μαζί με την ομάδα του τη χρονιά που φεύγει -μια χρονιά εκλογών για τις ΗΠΑ- χρησιμοποίησε τα social media με μια μαεστρία καταπληκτική, τόσο φρέσκια που με εξέπληττε διαρκώς. Κάνω εδώ μια μικρή ανασκόπηση για να θυμηθούμε τι εννοώ:

Πολλές από τις φωτογραφίες που διακινούνται από το γραφείο του δεν μοιάζουν καθόλου με τις τυπικές φανφαρονικές φωτογραφίες αρχηγών κρατών που καμαρώνουν κορδωτοί δίπλα σε σύμβολα και ομολόγους. Κάποιες από αυτές που βλέπουμε συχνά μοιάζουν σχεδιασμένες (ή επιλεγμένες) ειδικά για να γίνουν viral. Όπως αυτό το fistbump με ένα παιδάκι.

Ή το πρόσφατο στιγμιότυπο με το άλλο παιδάκι που ήταν ντυμένο Σπάιντερμαν:

Ή αυτή η εμφάνιση στην εκπομπή του Τζίμι Φάλον:

Ή αυτή η φωτογραφία που δείχνει ακόμα ένα παιδάκι που ακουμπάει τα μαλλιά του προέδρου. Είχε ζητήσει να τα πιάσει για να επιβεβαιώσει ότι είναι σαν τα δικά του. Η φωτογραφία είχε τραβηχτεί τρία χρόνια νωρίτερα, αλλά φέτος έγινε γνωστή η ιστορία της από αυτό το άρθρο των New York Times.

Άλλες φορές οι φωτογραφίες του γίνονται viral πιο αυθόρμητα, όπως έγινε με ετούτη, την πιο retweeted και liked φωτογραφία στην ιστορία του Twitter και του Facebook αντίστοιχα, μετά την εκλογική νίκη του Νοεμβρίου:

Ο Ομπάμα στο παρελθόν είχε γίνει ήδη meme, αθέλητα. Αυτή η φωτογραφία:

Είχε γίνει αυτό το rage face:

Αυτό φυσικά δεν ήταν προμελετημένο, ούτε και έχει και ιδιαίτερη επικοινωνιακή αξία. Αλλά πρόσεξε:

Οι άνθρωποι που τον συμβουλεύουν (γιατί αρνούμαι να πιστέψω ότι ο ίδιος ξημεροβραδιάζεται στο 9GAG) ξέρουν τι σημαίνει “meme” και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί η δυναμική του για να ενισχύσουν το δημόσιο προφίλ του αφεντικού τους. Αυτή η γνώση είναι σπάνια, και δεν αρκεί να την έχουν τα επιτελεία -πρέπει να μπορεί να την κατανοήσει και το αφεντικό. Ο Πρόεδρος πριν από τις εκλογές έκανε ένα ΑΜΑ στο Reddit, δηλαδή έκατσε για μισή ώρα ο ίδιος με το λάπτοπ και απάντησε ερωτήσεις που του έκανε η κοινότητα των μελών (που αποτελείται κυρίως από nerds κάθε είδους και μορφής, και ασκεί πλέον σημαντική πολιτισμική ισχύ και έχει κατά τη γνώμη μου τεράστιο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον). Από τις 22 χιλιάδες ερωτήσεις που του έκαναν, απάντησε τις δέκα. Ποιες ήταν οι τελευταίες του λέξεις; “NOT BAD”.

Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Και ο εναγκαλισμός με τα memes συνεχίστηκε αξιοθαύμαστα. Όταν η αμερικανική εθνική ομάδα γυμναστικής επισκέφτηκε το Λευκό Οίκο, ο Ομπάμα γνώρισε την Μακέηλα Μαρόνη, της οποίας η ξυνισμένη φατσούλα όταν πήρε μετάλλιο ασημένιο αντί για χρυσό στο Λονδίνο είχε γίνει διάσημη:

Να πώς φωτογραφήθηκε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ με την Μακέηλα:

Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι το εξής: Καθώς ο κόσμος αλλάζει και η τεχνολογία αλλάζει, ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούνται μηνύματα, απόψεις και ιδέες μεταμορφώνεται ραγδαία. Άλλοι το καταλαβαίνουν και προσπαθούν να βρουν τους καλύτερους τρόπους για να εκμεταλλευτούν αυτή την αλλαγή προς το συμφέρον τους, άλλοι αρνούνται. Ο Μπαράκ Ομπάμα αποτελεί case study της πρώτης κατηγορίας.

(γράψε μου στα σχόλια τυχόν παραδείγματα που έχω ξεχάσει)

Ας Ρίξουμε Τα Πυροτεχνήματα Από Το Αερόστατο, Σκέφτηκαν

Δεν ήταν μια καλή ιδέα.

Η Καλύτερη Ομιλία Του TEDxAthens 2012

Για εμένα ετούτη ήταν: Η ομιλία του Κρεγκ Γουόλτσερ από το βιβλιοπωλείο Atlantis της Σαντορίνης. Δεν τον ήξερα. Την τελευταία φορά που είχα πάει στο βιβλιοπωλείο είχα γνωρίσει έναν άλλον της παρέας, τον Κρις, κι όταν πρότεινα στους διοργανωτές του TEDxAthens να προσεγγίσουν τους δημιουργούς αυτού του απίθανου μέρους για τη φετινή εκδήλωση, εκείνον είχα στο μυαλό μου. Δεν φανταζόμουν ότι αυτός ο άλλος που θα ερχόταν θα ήταν τόσο χαρισματικός ομιλητής. Αυτή η ωραία ιστορία για το πώς, πότε και πόσο πρέπει να λες ψέματα ενσαρκώνει ιδανικά την ουσία που έχουν για εμένα τα TEDx events: Της ψυχαγωγίας.

Δες επίσης: Η δεύτερη καλύτερη ομιλία του TEDxAthens2012.

Λινξ 71: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Σ’ ένα νορβηγικό νησί, ένα μακελειό

Η απίστευτη ιστορία της δολοφονίας 77 ανθρώπων σε μια μέρα από ένα παρανοϊκό κτήνος.

When the sun went down, Håkon was in a boat not far from shore. Divers were in the lake, searching the depths for bodies that might have been drowned, and Håkon was providing security. It was very quiet. Håkon could hear waves licking at the sides of the boat, and then, from the island, he could hear something else: a chorus of chirping and buzzing and snippets of pop songs. In the darkness, he saw tiny lights flickering on, then off, then on again, like fireflies. There were hundreds of them, scattered along the Lovers’ Trail and on the lawn below the cafeteria and in the tent field and where the bodies lay. Mobile phones lighting and ringing and nobody answering.

2. Η γυναίκα που δε μπορούσε να σταματήσει να κοιμάται

Το μυστήριο μιας περίεργης πάθησης που προκαλεί ακατάσχετη όρεξη για ύπνο. Θα ταυτιστείς.

3. Η απίστευτη -θανατηφόρα- ισχύς του ανθρώπινου πλήθους 

Με αφορμή ένα μαζικό τσαλαπάτημα που οδήγησε στο θάνατο ενός ανθρώπου κατά τη διάρκεια εκπτώσεων σε αμερικανικό πολυκατάστημα, μια μελέτη για τη δυναμική του πλήθους -και πώς αυτή μπορεί να ελεγχθεί.

With ants, as with human crowds, you see emergent behavior. By using a simple set of local interactions, ants form complex patterns. The difference is that we are selfish individuals, whereas ants are profoundly social creatures. We want to reduce our travel time, even when it is at the expense of others, whereas ants work for the whole colony. In this respect, we are at our most primitive in crowds. We have never evolved a collective intelligence to function in large crowds—we have no way of getting beyond the purely local rules of interaction, as ants can.

4. Ο Λούη Σι Κέι σε μια ωραία, μεγάλη συνέντευξη

It’s all so goddamn interesting. It really is. I love knowing why I was able to sell out in one town, and why I wasn’t in another town. I love knowing what goes into everything—the economics, the technical aspect, and how to create the ideas in the show. It’s great. If you can have access to all of that, why the fuck would you not want to know? I just love learning. I think learning is how you live. The verb of my life is learning.

Αυτό.

5. Πώς να ανοίξεις ένα βιβλιοπωλείο την εποχή του Amazon

Η συγγραφέας Αν Πάτσετ άνοιξε ένα βιβλιοπωλείο στην πόλη Νάσβιλ του Τενεσί. Σήμερα, στην εποχή μας. Εξιστορεί το πώς και το γιατί απολαυστικά.

I was starting to understand the role that the interviews would play in that success. In my 30s, I had paid my rent by writing for fashion magazines. I found Elle to be the most baffling, because its editors insisted on identifying trends. Since most fashion magazines “closed” (industry jargon for the point at which the pages are shipped to the printing plant) three months before they hit newsstands, the identification of trends, especially from Nashville, required an act of near-clairvoyance. Finally, I realized what everyone in fashion already knew: a trend is whatever you call a trend. This spring in Paris, fashionistas will wear fishbowls on their heads. In my hotel room in Australia, this insight came back to me more as a vision than a memory. “The small independent bookstore is coming back,” I told reporters in Bangladesh and Berlin. “It’s part of a trend.”

2012

Η χρονιά που πέρασε μέσα από βιντεάκια, εικόνες, και memes. Χαρτομάντιλα εύκαιρα να ‘χεις, φρόντισε.

Και Τώρα, Νέα Ελληνικά Περιοδικά Στο iPad

Πριν από λίγες εβδομάδες έγραψα για μια αναπάντεχη κι ενδιαφέρουσα τάση: Στην πτωχευμένη Ελλάδα ξαφνικά κυκλοφορούν καινούριες εφημερίδες, γιατί προφανώς αυτό μας έλειπε. Τώρα μοιάζει να εμφανίζεται μια άλλη, αν μπορεί να αποκαλέσει κανείς “τάση” την κυκλοφορία δύο παρόμοιων πραγμάτων σχεδόν ταυτόχρονα: Νέα ελληνικά περιοδικά στο iPad. Κι όταν λέω “νέα” εννοώ εντελώς νέα: Περιοδικά που δεν έχουν χάρτινο αντίστοιχο.

Εχτές κατέβασα το “Μούσα” του ΔΟΛ και το “KOOL” της νέας εταιρείας του Π. Κωστόπουλου σε ένα ολοκαίνουριο iPad 4 που δοκιμάζω και τους έριξα μια ματιά. Εδώ φυσικά δεν θα σου γράψω για το περιεχόμενό τους και για το αν έχουν λόγο ύπαρξης στην Ελλάδα του 2012, υπάρχουν αρμοδιότεροι από εμένα να το κρίνουν αυτό, άλλωστε δεν είμαι και ο καταλληλότερος για να πιάσω “τον παλμό του Ελληνικού κοινού”. Μπορώ, ωστόσο, να τα κρίνω ως τεχνολογικά προϊόντα, δεδομένου ότι αντίστοιχα τεχνολογικά προϊόντα έχω κρίνει αρκετές φορές ως τώρα από τότε που κυκλοφόρησε στην αγορά -και την καρδιά μου- το iPad της Apple, πάντα με τα ίδια αποτελέσματα.

Τα συμπεράσματα είναι κυρίως δύο. Το δεύτερο μπορείς να το μαντέψεις, αν είσαι τακτικός αναγνώστης. Το πρώτο είναι το εξής:

Αν έχεις iPad 3 ή 4 (ή Nexus 10, υποθέτω -το Kool κυκλοφορεί και για Android), δεν σου προτείνω να κατεβάσεις αυτές τις εφαρμογές. Δείχνουν πάρα πολύ άσχημα στη λαμπερή του retina οθόνη.

Και τα δύο περιοδικά είναι σχεδιασμένα ειδικά για την ανάλυση 1024×768 που έχει το πρώτο iPad, το iPad 2 και, πλέον και το iPad Mini. Τα μεγάλα iPad που κυκλοφορούν από τον περασμένο Μάρτιο, όμως, έχουν retina display με ανάλυση 2048×1536, δηλαδή τετραπλάσιο αριθμό πίξελ. Στην οθόνη τους αυτές οι εφαρμογές εμφανίζονται πάρα πολύ άσχημες, με πιξελιασμένες φωτογραφίες και “σπασμένα” γράμματα. Είναι το ίδιο πρόβλημα που αντιμετώπισαν και τα περιοδικά του εξωτερικού όταν κυκλοφόρησε το τρίτο iPad, στις αρχές της περασμένης άνοιξης*.

Το δεύτερο συμπέρασμα το έχω ξαναγράψει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια (εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ ας πούμε) και το έχουν γράψει πολύ πιο ωραία και άλλοι:

- Γιατί το μέλλον των εκδόσεων είναι στο web, όχι σε apps (από το MIT Technology Review)

- Γιατί το μοντέλο των εξειδικευμένων apps δεν ταιριάζει με τον τρόπο που καταναλώνουμε περιεχόμενο σήμερα (από το Giga Om)

- Γιατί τα tablets αποτελούν εχθρό του μοντέλου του “περιοδικού”, όχι λύση (από τον Economist)

- Γιατί όλα αυτά τα tablet apps των περιοδικών ήταν καταδικασμένα απ’ την αρχή (από τον Κρεγκ Μοντ)

Συνοπτικά: Τέτοιου είδους προϊόντα είναι κάπως αδέξιες μεταφορές του μοντέλου του “περιοδικού” σε μια ηλεκτρονική συσκευή, δηλαδή ένα “πακέτο” από άρθρα και φωτογραφίες που κάποιος τα έχει επιλέξει και ο χρήστης κατεβάζει στη συσκευή του. Στην ίδια συσκευή, λίγο παραδίπλα, υπάρχει κι ένα κουμπάκι που λέγεται “Safari” ή “Chrome”, βεβαίως. Το οποίο σου δίνει πρόσβαση σε όλα τα άρθρα και τις φωτογραφίες του παγκόσμιου ίντερνετς. Αυτά τα προϊόντα είναι τεράστια σε μέγεθος και κατά κανόνα δύσχρηστα: Διάβασε στο τελευταίο link πώς κοροϊδεύει ο Κρεγκ Μοντ την ανάγκη να υπάρχει ειδική σελίδα με οδηγίες χρήσης σε ένα τέτοιο app.

Τα δύο ελληνικά παραδείγματα που δοκίμασα είχαν διαφορές (το “ΜΟΥΣΑ” είναι πολύ μικρότερο σε έκταση και είναι εκτός Newsstand) αλλά είχαν και πολλές ομοιότητες μεταξύ τους (δωρεάν, με αρκετά βίντεο και interactive εφέ -συχνά ολόιδια- μεγάλες καθυστερήσεις στο φόρτωμα σελίδων -ειδικά διαφημίσεων-, μικροπροβλήματα στο navigation) και βέβαια πολλές ομοιότητες με τα αντίστοιχα ξένα. Τα πολλά interactive στοιχεία, τα βίντεο και οι διαδραστικές διαφημίσεις μπορεί να μοιάσουν εντυπωσιακά πράγματα σε κάποιον που δεν έχει δει ποτέ ένα Wired στο iPad, ας πούμε, αλλά βέβαια πρόκειται έναν εντυπωσιασμό πρόσκαιρο. Τέτοιος ήταν και στο Wired.

Το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό από όλα, κατά τη γνώμη μου, είναι πως αυτές οι απόπειρες κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα τώρα, στο τέλος του 2012. Αν είχαν κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2011 θα το καταλάβαινα απόλυτα -πάντα τα Ελληνικά media σπεύουν να υιοθετήσουν ξένες ιδέες και προτάσεις, μερικές φορές και άκριτα, άλλες φορές και δημιουργικά- αλλά έκτοτε συνέβη κάτι σημαντικό: Η ιδέα του “περιοδικού στο iPad” καθολικά και παταγωδώς απέτυχε. Κανένας από τους μεγάλους τίτλους του εξωτερικού δεν γνώρισε επιτυχία στο iPad. Το μεγαλύτερο στοίχημα στο χώρο, το The Daily του Ρούπερτ Μέρντοχ, κατέρρευσε μέσα σε ενάμιση χρόνο, και (όπως είχα προβλέψει) έκλεισε. Όλα αυτά τα προϊόντα χρησιμοποιούν τα κόλπα και τα εφέ που έχουν και οι δύο ελληνικές απόπειρες, και τεχνικά εκείνα είναι συχνά αρκετά καλύτερα (τα περισσότερα εμφανίζονται σωστά στα νέα iPad). Και απευθύνονταν σε μια αγορά πολύ μεγαλύτερη από την ελληνική. Και απέτυχαν. Αυτό είναι κάτι που κανείς δεν αμφισβητεί. Έχει τελειώσει. Γι’ αυτό μια τέτοια απόπειρα με τόσο μεγάλη καθυστέρηση φαντάζει άκαιρη**.

Βεβαίως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τέτοιες δοκιμές -όπως και η άλλη, του “Πρώτου Θέματος”- αποτελούν μέρος της αναζήτησης για το μέλλον του Τύπου. Γιατί υπάρχει ακόμα σε εκκρεμότητα το στοίχημα για τη μορφή που θα πάρουν τα media που ξέραμε στο μέλλον. Πώς θα μοιάζουν τα άρθρα και οι φωτογραφίες που παλιά καταναλώναμε στα περιοδικά και τις εφημερίδες; Το ερώτημα είναι ανοιχτό.

Όπως απέδειξαν αυτά τα (σχετικά δαπανηρά, για τους αλλοδαπούς εκδότες) ταμπλετοπειράματα, οπωσδήποτε δεν θα μοιάζουν με πακεταρισμένα μπουκέτα άρθρων μεγέθους πολλών MB που έχουν τη μορφή πιξελιασμένων εικόνων. (Το περιγράφει πολύ γλαφυρά ο Μοντ εδώ***).

Θα μοιάζουν κάπως αλλιώς.

Την ίδια μέρα που κάθισα και μελέτησα αυτά τα δύο “περιοδικά”, βγήκε στα παγκόσμια ίντερνετς κι αυτό. Είναι ένα άρθρο των New York Times, το πρώτο μέρος ενός μεγάλου αφιερώματος σε ένα ατύχημα σε βουνό της πολιτείας Ουάσινγκτον, όπου σκιέρ καταπλακώθηκαν από μια χιονοστιβάδα. Κοίταξέ το. Κοίτα. Άνοιξέ το σε διάφορες συσκευές και δες το. Άνοιξέ το και στο iPad. Δες πώς δείχνει τα βίντεο και το χάρτη και πώς έχει και μέσα στη ροή του κειμένου και βίντεο και φωτογραφίες και παρ’ όλα αυτά είναι απόλυτα ευκολοδιάβαστο και κατανοητό και εύκολο (σκρολάρεις προς τα κάτω -τίποτα άλλο, δε χρειάζεται οδηγίες). Και είναι στο Ίντερνετ. Είναι μέρος του web. Δεν χρειάζεται να περιμένεις δέκα λεπτά για να κατέβει από κάπου. Μπορείς να το βρεις ψάχνοντας στο Google και να το στείλεις στους φίλους σου και στο Twitter και στο Facebook και να αντιγράψεις κομμάτια που θέλεις να κρατήσεις. Και είναι όμορφο.

Κάπως έτσι, νομίζω εγώ****, θα μοιάζει το μέλλον.

*και τα δύο “τεύχη” που δοκίμασα φαίνεται πως χρησιμοποιούν την πλατφόρμα της Adobe, την ίδια που χρησιμοποιούν πολλά ξένα περιοδικά, όπως αυτά της Conde Nast. Αυτό σημαίνει ότι δείχνουν στους αναγνώστες εικόνες όχι πολύ διαφορετικές από σκαναρισμένες σελίδες. Γι’ αυτό εμφανίζεται το πολύ άσχημο αισθητικό αποτέλεσμα εδώ (τα ξένα περιοδικά αργότερα έλυσαν το πρόβλημα) και γι’ αυτό είναι και τόσο τεράστιο το μέγεθός τους σε ΜΒ. 

**εδώ να πούμε ότι το “ΜΟΥΣΑ”, που είναι spin-off του Marie Claire, δεν είναι ακριβώς “περιοδικό” αλλά μια ειδική έκδοση που κυκλοφορεί ως ξεχωριστό app, εκτός του newsstand, και στο οποίο δεν μπορεί κάποιος να γραφτεί συνδρομητής. Οπότε μπορεί να πει κανείς ότι είναι άλλη περίπτωση, μεμονωμένη -και χορηγημένη- δοκιμή της φόρμας και της πλατφόρμας. 

***τρίτη φορά το αναφέρω το συγκεκριμένο άρθρο, πάτα το, αξίζει. 

****και βέβαια, αν και οι περισσότεροι συμφωνούν, υπάρχει κι ένας (Έλληνας!) που διαφωνεί: 

This is why American journalism is failing. projects.nytimes.com/2012/snow-fall… Can just imagine the 4 who made it (and 9 who read). (via @fleetstreetfox)

— Milo Yiannopoulos (@Nero) December 20, 2012