Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 20

Ένα Drone Πάνω Από Την Κατεστραμμένη Γάζα

Απερίγραπτη καταστροφή.

Όλες Οι Δανειστικές Βιβλιοθήκες Της Ελλάδας

Ένα από τα πρώτα σχόλια που είχαμε όταν πρωτοφτιάξαμε το νέο bookworm.gr, αυτή τη λέσχη ανάγνωσης, ήταν το προφανές: Πώς θα αγοράζουμε τόσα βιβλία; Ο σκοπός της λέσχης ανάγνωσης (και κάθε λέσχης ανάγνωσης) είναι να προτρέπει τα μέλη του να διαβάζουν μαζί επιλεγμένα βιβλία, την ώρα που πιθανότατα δεν θα διάβαζαν τίποτα. Ο χρόνος και η διάθεση, όμως, είναι μόνο δύο από τα εμπόδια στην ανάγνωση: Το κόστος είναι άλλο ένα, και είναι σημαντικό. Γι' αυτό φτιάξαμε το εξής εργαλείο: Μια λίστα με όλες τις δανειστικές βιβλιοθήκες της Ελλάδας. Μ' αυτό το μικρό web app μπορείτε εύκολα να αναζητήσετε τα στοιχεία των βιβλιοθηκών που βρίσκονται κοντά στην περιοχή σας, να πάτε να γίνετε μέλη, και να αποκτήσετε έτσι έναν άλλο τρόπο να βρίσκετε πράγματα για διάβασμα. Φτιάξαμε και σχετικό χάρτη:

Όπως γίνεται μ' αυτά τα πράγματα (τρεις άνθρωποι τη φτιάξαμε), η λίστα είναι πολύ πιθανό να έχει παραλείψεις και λάθη -τυχόν διορθώσεις μπορείτε να τις στείλετε συμπληρώνοντας την αντίστοιχη φόρμα.

Καλή ανάγνωση!

Μια Μικρή Κριτική Για Το "Boyhood" (Xωρίς Spoilers)

Είδα το "Boyhood" (βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες με τίτλο "Μεγαλώνοντας") πριν από μια εβδομάδα στην πρεμιέρα του Flix.gr, με τρομερή ανυπομονησία και ενθουσιασμό. Το concept της ταινίας, στην περίπτωση που δεν το ξέρετε, είναι η εξής: Ο σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ, έχοντας στο μυαλό του μόνο ένα γενικό σενάριο, μάζευε κάθε χρόνο και για δύο εβδομάδες ένα συνεργείο ηθοποιών και συνεργατών και έκανε γυρίσματα. Αυτό συνέβη για 12 χρόνια. Στο κέντρο της ιστορίας που γυρίστηκε μ' αυτό τον τρόπο είναι η ζωή ενός αγοριού από την ηλικία των έξι μέχρι την ηλικία των δεκαοκτώ. Το αγόρι λέγεται Μέισον και το υποδύεται ο ηθοποιός Έλαρ Κολτρέιν (τι όνομα!), ο οποίος όταν άρχισαν τα γυρίσματα ήταν ένα παιδάκι, και όταν τελείωσε ήταν ενήλικας. Κάθε χρόνο, όταν γίνονταν γυρίσματα, ο φωτογράφος Ματ Λάνκις του τράβαγε κι ένα πορτρέτο. Νάτος ο Μέισον, χρόνο με το χρόνο, ξεκινώντας από πάνω αριστερά και καταλήγοντας κάτω αριστερά (clockwise που λέμε):

Εδώ τώρα θα σας γράψω χωρίς κανένα spoiler πώς μου φάνηκε η ταινία και γιατί, αλλά θα σας εξηγήσω και γιατί πολλοί άνθρωποι πρόκειται να τη χαρακτηρίσουν βαρετή. Όχι τόσο κριτικοί, που αγαπάνε το κινηματογραφικό μέσο καθ' αυτό και έτσι λαχταράνε οτιδήποτε πειραματικό ή καινούριο μοιάζει να το ανανεώνει, αλλά κανονικοί άνθρωποι που πάνε και βλέπουν ταινίες για τις εικόνες και τις ιστορίες.

Πρώτα, ας δούμε το τρέιλερ:

Το Boyhood δεν είναι μια ταινία με υπόθεση, αρχή μέση και τέλος, τις τυπικές τρεις πράξεις των περισσότερων προϊόντων οπτικοακουστικού πολιτισμού που βλέπουμε. Είναι περισσότερο μια απεικόνιση στιγμιοτύπων ζωών, φαινομενικά χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Δεν είναι ότι δεν γίνονται πράγματα στην ταινία, απλά κανένας τρομοκράτης δε βάζει βόμβα στο Λος Άντζελες. Δεν υπάρχει ούτε μία έκρηξη -πλην των συναισθηματικών. Πώς ήταν εκείνες οι ταινίες του Λινκλεϊτερ με το Τζέσι και τη Σελίν που περπατάνε και μιλάνε και δε γίνεται τίποτα άλλο, και παρ' όλα αυτά είναι γλυκούλες και πολύ ωραίες; Έτσι. Αλλά με πολύ μεγαλύτερο καμβά.

Η ιστορία παρακολουθεί κυρίως τη ζωή του μικρού Μέισον, έτσι γράφει τουλάχιστον η υπόθεση κι αυτό υποννοεί και ο τίτλος, αλλά αυτό δεν είναι ιδιαίτερα ακριβές. Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε εξίσου προσεκτικά και τη ζωή της αδερφής του και -κυρίως- της μαμάς του. Από πολλές απόψεις ο χαρακτήρας της αδερφής, που περνάει και πιο ενδιαφέρουσες φάσεις επανάστασης και εξέλιξης μεγαλώνοντας (έτσι γίνεται συνήθως με τα κορίτσια) είναι πολύ πιο συναρπαστικός, και το κοριτσάκι/κοπέλα/γυναίκα που τον παίζει είναι και πολύ καλύτερη ηθοποιός (είναι η κόρη του σκηνοθέτη, μάλιστα). Η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται "Childhood", θα ήταν ένας τίτλος εξίσου ακριβής. Κι ο χαρακτήρας της αδερφής είναι κατά τη γνώμη μου ο δεύτερος πιο ενδιαφέρων στην ταινία. Αλλά εδώ είναι μια καλή ευκαιρία να κάνω την απαραίτητη παρένθεση για να σας εξηγήσω γιατί πολύς κόσμος θα βρει το "Boyhood" βαρετό:

Είναι μία από εκείνες τις ταινίες κατά τη διάρκεια των οποίων ο κάθε θεατής σκέφτεται τα δικά του πράγματα.

Το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η ιστορία της μάνας. Κανονικά δεν θα έπρεπε να λέγεται ούτε "Boyhood" ούτε "Childhood". Θα έπρεπε να λέγεται "Motherhood".

Το "Boyhood" δεν είναι ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα το οποίο το κοινό παρακολουθεί αφιερώνοντας όλη του την προσοχή και τη διανοητική συγκέντρωση. Όχι. Αποτελείται κυρίως από σκηνές στις οποίες άνθρωποι μιλάνε και ελάχιστα πράγματα "γίνονται" κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο θεατής να έχει το χρόνο και την άνεση να σκεφτεί τα δικά του πράγματα. Οπότε το πώς εκλαμβάνει ο καθένας μια ταινία σαν αυτή εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τα πράγματα που σκέφτεται καθώς βλέπει την ταινία, όχι από την ταινία καθ' αυτή. Αν κάποιος δεν έχει και πολλά να σκεφτεί με αφορμή τους χαρακτήρες και τις ζωές τους όπως εκτυλίσσονται στην οθόνη, θα βαρεθεί. Το "Boyhood" κρατάει δύο ώρες και σαράντα λεπτά (περισσότερα γι' αυτό παρακάτω) κι αν αυτοί οι άνθρωποι που βλέπεις να μεγαλώνουν στην οθόνη δε σε βάζουν να κάνεις σκέψεις συναρπαστικές για τη δικιά σου τη ζωή ή για τους ανθρώπους που ξέρεις, αναπόφευκτα θα βαρεθείς. Επίσης αν είσαι άνθρωπος που γενικά δεν σκέφτεται πάρα πολύ, καλύτερα να μην πας καθόλου. Δες το τρασφόρμερς.

Εγώ, λοιπόν, σ' αυτή την ταινία σκεφτόμουν τις ζωές των μεγάλων.

Για εμένα ο κεντρικός χαρακτήρας του "Boyhood" δεν ήταν ούτε το αγοράκι ούτε η πολύ πιο ενδιαφέρουσα αδερφή του. Ήταν η μαμά τους. Η ταινία είναι ουσιαστικά η ιστορία μιας μικροαστής μάνας (την υποδύεται καταπληκτικά η Πατρίσια Αρκέτ) που μεγαλώνει μοναχή της δυο παιδιά και κάνει γενναίες και τιτάνιες προσπάθειες να βελτιώσει τη ζωή της και τη δικιά τους. Αν δεν ήταν τόσο καθημερινός και ταπεινός και τετριμμένος ο τρόπος με τον οποίο απεικονίζεται αυτό στην ταινία (κι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται αυτά τα πράγματα στην πραγματική ζωή), θα την αποκαλούσα πιο εύκολα ηρωίδα. Η ταινία είναι δικιά της, είναι ένας ύμνος στη μαμά, στην έννοια της μαμάς. Δεν είναι τυχαίο αυτό, δεν προκύπτει σαν παραπροϊόν της ιστορίας του μικρού Μέισον, ίσα ίσα, αυτή είναι η ιστορία, η ζωή της μάνας, και η εξέλιξη και το μεγάλωμα των παιδιών είναι που είναι το παραπροϊόν της. Και οι άντρες; Όλοι οι άντρες της ιστορίας είναι losers, μειράκια, ελαττωματικά προϊόντα. Άλλοι εξιλεώνονται -οι περισσότεροι όχι-, άλλα όλοι είναι περιφερειακοί, δεύτεροι ρόλοι. Έχουν επίδραση στο "boyhood" ή το "childhood", αλλά έμμεση. Προσφέρουν γέλιο, φέρνουν δώρα στα γενέθλια, προσθέτουν τραύματα, και μετά εξαφανίζονται, είτε για μερικούς μήνες, είτε για πάντα. Μόνο η μάνα μένει.

Εμένα επίσης με ενδιέφερε και η ιστορία του πατέρα των παιδιών (τον υποδύεται ο Ήθαν Χοκ με τον τρόπο που υποδύεται όλους τους ρόλους του -σαν Ήθαν Χοκ), ο οποίος έχει αρκετά μεγάλη και ενδιαφέρουσα εξέλιξη που δίνει τροφή για σκέψη σε θέματα επιλογών, ωρίμανσης, ενηλικίωσης, βολέματος, συμβιβασμών, κι άλλα τέτοια, αλλά αυτά είναι δικές μου σκέψεις, μη σας τις λέω τώρα δε σας ενδιαφέρουν. Το κεντρικό θέμα της ταινίας, κι αυτό νομίζω ισχύει για όλους τους ενήλικες, παραμένει η ιστορία της μάνας. Κανονικά δεν θα έπρεπε να λέγεται ούτε "Boyhood" ούτε "Childhood". Θα έπρεπε να λέγεται "Motherhood".

Δεν έχω άλλα που μπορώ να σας πω χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες γεμάτες spoilers. Μόνο δύο:

Ένα άλλο πράγμα που έχει ενδιαφέρον είναι το περίγραμμα των ζωών των ανθρώπων που παρακολουθούμε, τα πολιτισμικά και τεχνολογικά παραφερνάλια στις παρυφές της υπόθεσης που, σε άλλες ταινίες που διαδραματίζονται σε παλιότερα χρόνια, αναπαριστώνται με κόπο και δυσκολίες, ενώ εδώ ήταν οργανικό κομμάτι των γυρισμάτων. Κάθε χρόνο ο Λίνκλέιτερ δεν αποτύπωνε μόνο ένα χρόνο μεγαλύτερες μούρες και συμπεριφορές, αλλά και το πολιτισμικό περιτύλιγμα της ζωής εκείνη τη στιγμή του χρόνου. Από το Gameboy και τους Coldplay και το iPod στον Χάρι Πότερ και τα smartphones και τους Arcade Fire, παρακολουθούμε αυτή την εξέλιξη με έναν τρόπο (έμμεσο, αλλά ευκρινή και) πρωτόγνωρο.

Ένα εξαιρετικά ευπρόσδεκτο χαρακτηριστικό είναι ότι δεν υπάρχει κανένα "σημάδι" μετάβασης από τη μία χρονιά στην άλλη. Ποτέ δε γράφει "2006" στο κάτω μέρος της οθόνης για να καταλάβεις ότι περάσαμε σε άλλη χρονιά. Αυτό είναι πολύ ωραίο, θολώνει λίγο και τη μετάβαση, καθώς κάθε χρονιά βλέπουμε περισσότερες από μία σκηνές. Ωστόσο, μια μικρή γκρίνια που έχω έχει να κάνει με την κατανομή των σκηνών. Θα περίμενα και θα προτιμούσα σε ένα φιλμ που αυτοαποκαλείται "Boyhood" περισσότερη έμφαση στα στάδια που ο πρωταγωνιστής είναι αγόρι. Στην ταινία δίνεται πολύ μεγαλύτερη έμφαση στην ύστερη εφηβεία, στα τελευταία χρόνια δηλαδή. Ίσως γι' αυτό να φταίει το ότι στα τελευταία χρόνια ο Λινκλέιτερ είχε καλύτερη εικόνα της ιστορίας και των χαρακτήρων και ίσως και περισσότερο χρόνο ή άνεση να γυρίσει υλικό. Αλλά έτσι η ταινία γίνεται κάπως οπισθοβαρής, ρίχνοντας προς το τέλος όλο και περισσότερο βάρος στον έφηβο Μέισον που, όπως είπαμε, είναι μόλις ο τρίτος πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας της ταινίας. Πιστεύω ότι όλο αυτό το κομμάτι θα έπρεπε να κρατάει λιγότερο, κι έτσι θα περιοριζόταν και η διάρκεια της ταινίας που στα 160 λεπτά δοκιμάζει σοβαρά αντοχές.

Δεν χρειάζονται τόσα λεπτά για να βάλεις τον άλλο να σκεφτεί τη ζωή του και τις επιλογές του και τους συμβιβασμούς και το μέλλον. Το "Boyhood" το καταφέρνει από πολύ πιο νωρίς, εύκολα.

Να πάτε να το δείτε και να μου πείτε αν σας άρεσε.

Το Φοιτητικό Χρέος Και Τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια Στις ΗΠΑ

Πολύς κόσμος δεν ξέρει ότι στην πατρίδα της "ιδιωτικής παιδείας" τα πανεπιστήμια που λειτουργούν από κερδοσκοπικές εταιρείες δεν είναι πάρα πολλά, και δεν περιλαμβάνουν κανένα από τα διάσημα πανεπιστήμια που ξέρουμε οι περισσότεροι. Τα μεγάλα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι μη κερδοσκοπικά και στηρίζονται στη φιλανθρωπία, ενώ τα περισσότερα κολέγια είναι κρατικά και χρηματοδοτούνται από τις πολιτείες. Μόνο το 13% των φοιτητών πηγαίνουν σε "κερδοσκοπικά" σχολεία, τα οποία είναι κυρίως τεχνικά κολλέγια και είναι δυσανάλογα πανάκριβα. Στο αποκάτω απολαυστικό βίντεο ο Τζον Όλιβερ ξεφτιλίζει τους επονείδιστους τρόπους με τους οποίους αυτές οι εταιρείες προσπαθούν να απομυζήσουν όσο το δυνατό περισσότερα χρήματα από τους -όλο και πιο απροστάτευτους από το κράτος- φοιτητές, διογκώνοντας το τεράστιο πρόβλημα των φοιτητικών δανείων στη χώρα.

Το τηλεφώνημα του Λίντον Τζόνσον που παραγγέλνει παντελόνια ευρύχωρα στον καβάλο είναι ένα απίστευτο αριστούργημα, και είναι αληθινό.

Ο Μισός Πληθυσμός Του Κόσμου Ζει Σ' Αυτές Τις Έξι Χώρες

Λοιπόν ακούστε, είμαστε πλέον επισήμως 7,2 δισεκατομμύρια νοματαίοι. 2,7 δις από εμάς ζουν σε δύο χώρες, την Κίνα και την Ινδία, και οι μισοί ζουν σε μόλις έξι. Περισσότερα στοιχεία εδώ.

Κάθε Φορά Που Βγαίνει Καινούριο iPhone, Τα Παλιά Γίνονται Χειρότερα: Μια Συνομωσία

Λοιπόν κοιτάχτε, δε θα με βγάλετε εμένα τρελό. Το βλέπω, το έχω εδώ μπροστά μου. Σε δύο μέρες ανακοινώνεται η κυκλοφορία του iPhone 6. Εδώ και λίγες ημέρες το iPhone 5S που χρησιμοποιώ είναι πιο αργό, πιο δύστροπο και πιο ασταθές από οποτεδήποτε άλλοτε στους οκτώ μήνες που το χρησιμοποιώ.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο σε iPhone λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει το επόμενο iPhone.

Και δεν είμαι ο πρώτος που το προσέχει.

Υπάρχει η εξής θεωρία συνομωσίας: Μήπως η Apple κάνει επίτηδες κάτι στα παλιά της μοντέλα κάθε φορά που βγάζει ένα καινούριο, ξέρω γω, για να αγοράσει περισσότερος κόσμος το καινούριο;

Ακούγεται βλακώδες, το ξέρω. Οπωσδήποτε υπάρχει κάποια εξήγηση για το φαινόμενο. Αλλά υπάρχει φαινόμενο. Καθηγητής έγραψε σχετικά στους New York Times, παρουσιάζοντας και το εξής γράφημα που δείχνει τις αναζητήσεις για "iphone slow" στο Google σε σχέση με την κυκλοφορία όλων των iPhones από το 3GS και μετά. Είναι απίστευτο:

Το φαινόμενο αυτό δεν εμφανίζεται καθόλου σε κυκλοφορίες αντίστοιχων Android τηλεφώνων (υπάρχει και το αντίστοιχο γράφημα στο άρθρο). Οπότε τι συμβαίνει; Μια εξήγηση που δίνει το άρθρο είναι ότι με κάθε κυκλοφορία νέου iPhone βγαίνει και νέο iOS, που ενδέχεται να κάνει τις παλαιότερες συσκευές να λειτουργούν πιο αργά. Αυτό όμως εξηγεί το φαινόμενο μόνο εν μέρει -στο γράφημα τα περισσότερα spikes ξεκινούν λίγο πριν από την κυκλοφορία, πριν ακόμα βγει το νέο λειτουργικό -και τώρα που μιλάμε δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη το iOS 8, αλλά το δικό μου iPhone είναι σίγουρα πιο αργό από πριν.

Επειδή και τη συνομωσιολογική εκδοχή την αποκλείω, προτείνω μια άλλη εξήγηση: Μπορεί, όντως, κάπου στους 8-10 μήνες τα iPhones να τα φτύνουν. Όπως γίνεται με τα Androids (σε εκείνα ενίοτε και πιο νωρίς), κάποια στιγμή παύουν να είναι σβέλτα και αλάνθαστα, αρχίζουν να εμφανίζουν μικροκαθυστερήσεις και shut downs μόνο και μόνο εξαιτίας της φυσικής φθοράς.

Ή κάτι τέτοιο.

Δεν ξέρω.

Ποιος ξέρει;

Λινξ 156: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Είναι εφικτό να χτιστεί ένας "ringworld";

2. Γιατί το περπάτημα μας βοηθά να σκεπτόμαστε;

Because we don’t have to devote much conscious effort to the act of walking, our attention is free to wander—to overlay the world before us with a parade of images from the mind’s theatre. This is precisely the kind of mental state that studies have linked to innovative ideas and strokes of insight.

3. Μήπως έχουμε ήδη φτάσει σε μια "οικονομική singularity"; 

Σύμφωνα με αυτή την τοποθέτηση, πλέον οι παγκόσμιες χρηματοοικονομικές αγορές πρακτικά ελέγχονται από τις μηχανές -και έχουν πολύ συγκεκριμένη ατζέντα.

But complex systems are not entirely controllable--even with the amassed intelligence of thousands of trading bots and HFT machines. The only way to control the markets is to own all the assets, and perhaps that is the end-game of the Financial Singularity.

4. Είναι χρήσιμη η φυσική, αυθόρμητη απαισιοδοξία των ανθρώπινων όντων;

Of all the cognitive biases, the negative bias might have the most influence over our lives. Yet times have changed. No longer are we roaming the savannah, braving the harsh retribution of nature and a life on the move. The instinct that protected us through most of the years of our evolution is now often a drag – threatening our intimate relationships and destabilising our teams at work.

5. Πώς (και γιατί) μεταγλωττίζουν όλες τις ταινίες στη Γερμανία;

Ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα.

Πώς Θα Εμφανιστεί Η Τεχνητή Νοημοσύνη Και Γιατί Μπορεί Τελικά Να Μας Εξολοθρεύσει

Η κυρία Νελ Γουότσον δίνει εδώ μια απλή, αναλυτική και αρκετά τρομακτική ομιλία για το παρόν και το μέλλον της τεχνολογικής εξέλιξης και την εμφάνιση της τεχνητής νοημοσύνης στον κόσμο. Καταλήγει στην υπόθεση:

A truly kind intelligence might decide that the kindest and best thing for humanity is to end us.

Σχετικά αναγνώσματα:

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι οι άνθρωποι

και

Superintelligence, του Νικ Μπόστρομ (το διάβασα, θα σας γράψω σύντομα σχετικά)

Η Υπόθεση Των Fitness Bands

Έχω δοκιμάσει καμιά σαρανταριά smartphones τα τελευταία χρόνια, τα χρησιμοποιώ από το 2007 και μου αρέσουνε πολύ. Τώρα τελευταία δοκίμασα και κάτι smartwatches που μου έστειλαν, τα οποία δεν μου άρεσαν καθόλου και δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουν. Αφού έχουμε τα smartphones για να βλέπουμε notifications -για ποιο λόγο να φοράμε κι ένα βαρύ ρολόι στο χέρι; Να όμως που υπάρχει και κάτι άλλο, μια άλλη κατηγορία προϊόντων που κάνει ακόμα λιγότερα από τα smartwatches -δεν έχουν καν οθόνη- αλλά, με διαβεβαίωσαν, έχουν πολύ περισσότερο νόημα. Η Sony μου έστειλε να δοκιμάσω το Sony Smartband, ένα μικροσκοπικό βραχιολάκι που μετράει πράγματα και στέλνει τις σχετικές πληροφορίες στο συνδεδεμένο κινητό. Ήξερα, βεβαίως, ότι υπάρχουν αυτά τα βραχιολάκια (τα Fitbit και τα Jawbone UP αυτού του κόσμου) αλλά δεν είχα δοκιμάσει μέχρι τώρα κανένα, επειδή μεταξύ άλλων δεν με ενδιαφέρει καθόλου να ξέρω πόσα βήματα έχω κάνει σήμερα, δεν τρέχω, και δεν μου είναι, γενικά, χρήσιμα. Ετούτο εδώ, όμως, έχει κάποια χαρακτηριστικά που μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον. Συγκεκριμένα, δύο:

1) Κάνει αυτό το κόλπο που καταλαβαίνει τον κύκλο του ύπνου στον οποίο βρίσκεσαι και σε ξυπνά τη σωστή στιγμή για να είσαι πιο ξεκούραστος και

2) Είναι αδιάβροχο, οπότε (ίσως να) μπορώ να το πάρω στην πισίνα.

Οπότε φόρεσα το Sony Smartband για μερικές εβδομάδες, και να τα πράγματα που κατάλαβα:

Το Sony Smartband είναι ένα πολύ πολύ καλοφτιαγμένο πραγματάκι. Είναι ένα καμπυλόμορφο λευκό πλαστικό κουτάκι, πάρα πολύ μικρό και ελαφρύ, το οποίο χώνεται στο εσωτερικό ενός λαστιχένιου λουριού. Αυτό είναι. Το κουτί έχει μέσα δύο λαστιχένια λουριά, ένα μεγάλο και ένα μικρό, και τα δυο τους καλύπτουν λίγο-πολύ κάθε μέγεθος καρπού. Βάζεις το λευκό κουτάκι μέσα στη θηκούλα που έχει το λουράκι, φοράς το λουράκι, κι αυτό ήταν. Είναι πάρα πολύ ελαφρύ και άνετο, περίπου σα να φοράς εκείνα τα βραχιολάκια του Λανς Άρμστρονγκ, απλά χωρίς τις μεταχρονολογημένες τύψεις.

Το Smartband από μόνο του δεν κάνει σχεδόν τίποτε, βεβαίως. Έχει ένα κουμπάκι που όταν το πατάς ανάβει κάτι μικροσκοπικά λαμπάκια με δύο διαφορετικούς τρόπους -για να καταλάβεις τι πάτησες, υποτίθεται- και επίσης δονείται όταν υπάρχουν notifications ή του έχεις βάλει ξυπνητήρι, αλλά βασικά πρόκειται για ένα παθητικό κουτάκι με αισθητήρες. Για να βγάλεις οποιοδήποτε νόημα από όσα κάνει, πρέπει να το ζευγαρώσεις με ένα Android κινητό -οποιοδήποτε Android κινητό. Εγώ χρησιμοποίησα ένα LG G3. Έχοντας φορτισμένο το Smartband και ενεργοποιημένο το NFC στο κινητό, ακουμπάς το Smartband στην πλάτη του κινητού και το κινητό κάνει το συχρονισμό μόνο του. Η διαδικασία, βεβαίως, δεν είναι όσο ανώδυνη μοιάζει από την προηγούμενη πρόταση. Περιλαμβάνει πολλές αμήχανες παύσεις κατά τις οποίες δεν καταλαβαίνεις αν γίνεται κάτι ή αν πρέπει να κάνεις κάτι άλλο, Google searches για να βρεις αν έχεις κάνει κάτι λάθος ή αν κάτι άλλο θα έπρεπε να συμβεί, αλλά τελικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το κινητό κατεβάζει όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία apps της Sony, εκ των οποίων το ένα είναι σχεδόν άχρηστο, το άλλο υποτυπώδες και μόνο το τρίτο μας αφορά πραγματικά. Δεν είναι μια περίπλοκη διαδικασία, αλλά δεν είναι όσο ανώδυνη και αυτόματη θα έπρεπε, αλλά τέλος πάντων, μία φορά θα την κάνεις. Μετά από αυτήν το Smartband πια είναι ζευγαρωμένο με το κινητό, και το κινητό έχει μέσα το app Lifelog, το οποίο δείχνει ό,τι μετράει το Smartband, και μερικά πράγματα επιπλέον.

Να διευκρινήσουμε το λοιπόν κάτι εδώ: Το review ετούτο αφορά στο Smartband, αλλά στην πραγματικότητα αφορά και στο app Lifelog, το οποίο δεν είναι μόνο δέκτης των σημάτων που καταγράφει το Smartband, αλλά καταγράφει και δικά του πράγματα, μόνο του, από το κινητό μέσα.

Επιτρέψτε μου να το εξηγήσω αυτό λιγάκι.

Το Lifelog λοιπόν είναι μια οθόνη που αποτελείται από ένα timeline (με μια φιγούρα στο κέντρο του η οποία υποτίθεται πως είστε σεις), και κουτάκια με νούμερα. Κάθε φορά που συγχρονίζεται με το Smartband δείχνει, για παράδειγμα, πόσα βήματα έχεις κάνει, πόση ώρα έχεις περπατήσει ή τρέξει, πόσες ώρες έχεις κοιμηθεί και πόσες θερμίδες έχεις καταναλώσει. Όπως αντιλαμβάνεσαι, καμία απολύτως από αυτές τις μετρήσεις δεν είναι πάρα πολύ ακριβής. Αν στις ώρες τρεξίματος πέφτει λίγο-πολύ μέσα, στον αριθμό των βημάτων πέφτει 20-30% έξω (μετράει πολύ λιγότερα από τα πραγματικά -κάτι που κάνουν τα περισσότερα fitness bands, βέβαια), στις ώρες του ύπνου πρακτικά γράφει ό,τι του λες χειρωνακτικά, ενώ στις θερμίδες μοιάζει να γράφει τυχαία νούμερα που αλλάζουν με μόνο κριτήριο το χρόνο. Αλλά αυτό δεν είναι αυτό που λέμε dealbreaker.  Αν το νουμεράκι που σε ενδιαφέρει καταγράφεται λίγο-πολύ σωστά (αν είσαι δρομέας, ας πούμε), μπορεί να σου κάνει.

(Σημείωση: Από την άλλη, δρομείς μου έχουν πει ότι τα data του Smartband δεν είναι αρκετά αναλυτικά για να είναι χρήσιμα).

Το ενδιαφέρον είναι ότι το Lifelog καταγράφει πολλά ακόμα νουμεράκια τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με το Smartband. Σου καταγράφει επιπλέον όλα όσα κάνεις με το ίδιο το κινητό, οπότε υπάρχουν κουτάκια που λένε πόση ώρα άκουσες μουσική, πόση ώρα έκανες social media, πόσες φωτογραφίες τράβηξες, κι όλα αυτά εμφανίζονται και με εικονίδια στο timeline στο πάνω μέρος, ως μια καταγραφή της ζωής σου στο κινητό και εν μέρει και στον φυσικό κόσμο.

Ακούγεται πολύ καλύτερο από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

Δεδομένου ότι πολλοί από εμάς περνάμε πολλή ώρα κάθε ημέρα κοιτάζοντας μιαν οθόνη, θεωρητικά ένα app που σου δείχνει ότι, φίλε μου, σήμερα περπάτησες για τριανταπέντε λεπτά και έκανες Facebook δυόμισι ώρες, θα έπρεπε να σε κάνει να νιώθεις κάτι (τύψεις;), να σε διδάσκει κάτι, να σε προκαλεί να αλλάξεις τη ζωή σου και να γίνεις κάτι καλύτερο. Εγώ δεν έπαθα τίποτα τέτοιο, επειδή την περισσότερη βλαβερή καθιστική ζωή δεν την κάνω στο κινητό αλλά στον υπολογιστή του σπιτιού ή του γραφείου, πράγματα που δεν μετράει το Lifelog. Το κινητό το χρησιμοποιώ για ώρα κυρίως όταν είμαι ξαπλωμένος (οπότε αν έχω βάλει night mode και είμαι λίγο πολύ ακίνητος το Smartband νομίζει ότι κοιμάμαι) ή όταν είμαι εκτός σπιτιού ή γραφείου, άρα περπατάω (κάνοντας 20-30% περισσότερα βήματα από αυτά που μου μετράει). Οπότε κοιτάζοντας την εικόνα του Lifelog, βλέποντας τα νουμεράκια του, ξέρω καλά ότι δεν πρόκειται για πλήρη ή έστω ενδεικτική εικόνα. Είναι απλά μια οθόνη με νούμερα. Στην πραγματικότητα δεν σημαίνουν τίποτα.

Υποθέτω ότι οι μόνοι άνθρωποι για τους οποίους ο συνδυασμός Smartband/Lifelog θα μπορούσε να είναι πραγματικά χρήσιμος είναι άνθρωποι που δεν έχουν υπολογιστή και ζουν όλη τους την ψηφιακή ζωή μέσα σε ένα Android smartphone, οι οποίοι είναι δρομείς, αλλά όχι πολύ απαιτητικοί.

Εγώ δεν εμπίπτω σ' αυτή την αρκετά στενή κατηγορία, προφανώς, αλλά τι γίνεται με εκείνα τα δύο στοιχεία που ανάφερα στην αρχή; Μου δούλεψαν;

Όχι και περίπου.

Το πρώτο πράγμα που έψαχνα ήταν αυτό το κόλπο με τον ύπνο. Λειτουργεί ως εξής: Λες στη συσκευή (μέσα από το σχετικό app -όχι το Lifelog) περίπου ποια ώρα θέλεις να ξυπνήσεις το πρωί, αφήνοντας ένα εύρος μισής ώρας (ή περισσότερο -όσο θες). Το Smartband καταλαβαίνει από τις κινήσεις σου σε ποια φάση του ύπνου βρίσκεσαι, και σε ξυπνά τη στιγμή εντός του ημιώρου κατά την οποία πιστεύει δεν βρίσκεσαι σε βαθύ ύπνο, και έτσι μπορείς να ξυπνήσεις ευκολότερα και πιο ξεκούραστος.

Το εύκολο και ξεκούραστο ξύπνημα είναι κάτι που λείπει από τη ζωή μου, το ζηλεύω και το θέλω. Δυστυχώς δεν το βρήκα στο Smartband. Το μαραφέτι έτρεμε και με ξυπνούσε πάντα με την έναρξη του ημιώρου. Του είχα βάλει να με ξυπνήσει κάπου ανάμεσα στις 9 και τις 9:30; 9 νταν χτύπαγε. Του είχα βάλει να με ξυπνήσει ανάμεσα στις 9:30 και 10:00; 9:30 χτύπαγε. Είτε εγώ ήμουν διαρκώς σε ελαφρύ ύπνο έτοιμος να σηκωθώ και να καταχτήσω τον κόσμο, είτε το κόλπο στον καρπό μου δε δούλευε σωστά.

Τουλάχιστον δούλευε όχι-σωστά και κάτω απ' το νερό.

Το Smartband είναι λέει water resistant, κι αυτές τις λέξεις τις ξέρουμε καλά, είναι η δικαιολογία που είχαν τα παλιά πλαστικά Swatch για να χαλάνε κάθε φορά που έπεφτε μια σταγόνα νερό πάνω τους. Η συγκεκριμένη συσκευή βέβαια είναι φτιαγμένη με αρκετά γερές προδιαγραφές, υποτίθεται ότι αντέχει μέχρι και μισή ώρα κάτω από το νερό μέχρι βάθος ενός μέτρου ή κάτι τέτοιο, δεν πρόσεξα πολύ καλά, γιατί ήμουν πολύ βιαστικός να κάνω τα εξής τεστ:

Τη φορούσα στο ντους.

Τη φορούσα στην πισίνα.

Τη φορούσα στη θάλασσα.

Έτσι που λέτε. Κολύμπι κανονικό, μέχρι και μια ώρα, πλάτσα πλούτσα μέσα έξω, και το Smartband δεν σταμάτησε να λειτουργεί ποτέ. Ενθουσιασμένος ήμουν μ' αυτό το γεγονός, έβγαινα από τη θάλασσα και αυτό το πράγμα εξακολουθούσε να μετράει τα βήματά μου 70-80% σωστά σα να μην τρέχει τίποτα. Το πρόβλημα ήταν το εξής: Δεν είχε καμία σημασία.

Το Smartband δε μετράει πόσο κολυμπάς. Το νουμεράκι των θερμίδων δεν ανέβαινε περισσότερο μετά από μία ώρα κολύμπι από ό,τι ανέβαινε μετά από μία ώρα διάβασμα. Η συσκευή λειτουργούσε στο νερό, λειτουργούσε μέρα νύχτα, λειτουργούσε ελαφριά, ήσυχη και αθόρυβη στον καρπό μου μέχρι και για τρεις συνεχόμενες ημέρες (μετά χρειαζόταν φόρτιση) και σ' όλο αυτό το διάστημα δεν μετρούσε τίποτε στη ζωή μου που να με ενδιαφέρει.

Κι εδώ βεβαίως τίθεται το ερώτημα στη ζωή του καθενός: Τι μετράει; Τι είναι αυτό που μετράει στ' αλήθεια; Το Sony Smartband κοστίζει 100 ευρώ στα καταστήματα και ζητά αρκετή φροντίδα και αφοσίωση, φόρτιση κάθε τρεις ημέρες, πάτημα του κουμπιού πριν τον ύπνο και μετά τον ξύπνιο, σαν pet είναι, οπότε είναι σαφές ότι απευθύνεται σε ανθρώπους που πραγματικά το έχουν ανάγκη. Αυτό υποθέτω ότι ισχύει για όλα τα fitness bands. Αλλά δεν έχω καταλάβει ποιος τα έχει πραγματικά ανάγκη. Ο Ντέιβιντ Σεντάρις ίσως. Ή οι δρομείς.

Εσείς;

Όλες Οι Συσκευές Που Είναι Συνδεδεμένες Στο Ίντερνετ

Σύμφωνα με αυτό εδώ το tweet, ετούτος ο χάρτης δείχνει την πυκνότητα των συσκευών που είναι συνδεδεμένες στο ίντερνετ απάνω στον πλανήτη μας.

Εκείνες οι μοναχικές βουλίτσες καταμεσής της Σαχάρας, της Σιβηρίας, της Γροιλανδίας.

Τι να είναι;

 

Pinged all devices on the Internet, here's a map of where they're located :) pic.twitter.com/G3fiNcKCul

— John Matherly (@achillean) August 28, 2014