مهدی قزلی's Blog, page 2

July 1, 2014

روزه‌داری روی چاه نفت

وقتی هواپیما چرخ‌هایش را روی باند فرودگاه خارگ گذاشت می‌دانستم که برای چندمین بار بوی مخصوص خلیج فارس را روی پله‌کان هواپیما احساس خواهم کرد. موقع پیاده شدن ولی فهمیدم گرما و شرجی هوای تیرماه اینجا با کسی شوخی ندارد.


برای دیدن سکوهای نفتی دریایی رفتیم سمت اسکله. از اسکله تا سکوی ابوذر 79 مایل دریا بود. بعد از چند ساعت وقتی سرعت قایق کم شد، از اتاقک قایق بیرون آمدیم و در برابر خودمان اژدهایی عظیم از لوله‌های پیچیده در هم دیدیم که در نور لامپ‌ها و مهم‌تر از آن در نور فلر خودش نمایان بود. آتش فلر هم همان آتش دهان اژدها بود که زبانه می‌کشید و دریا را روشن می‌کرد.


قایق به آرامی پهلو گرفت و ما هم از روی همان لوله‌ها و پله‌های سکو بالا رفتیم تا رسیدیم به اتاق‌های ستاد. عده‌ای در اتاق تلویزیون نشسته بودند و کانال‌ها را بالا و پایین می‌کردند. بعضی هم در نمازخانه مشغول خواندن دعا و قرآن بودند. نماز خواندیم و رفتیم برای شام، هرچند ما مسافر بودیم و روزه نداشتیم ولی گرسنه بودیم و تا توانستیم خوردیم.


بالای سر کارکنان سکو همیشه آفتاب و مهتاب است و پایین پای‌شان همیشه دریا. معروف است بین کارکنان سکوها که بچه‌های‌شان تا چند ماهگی با پدران‌شان غریبگی می‌کنند از بس نمی‌بینندشان. بعضی از کارکنان در مراسم عزا و شادی بستگان درجه یکشان هم گاهی غایب بوده اند. بوده کسی که به مراسم خاکسپاری مادرش نرسیده. دوستی و رفاقت خوبی بین کارکنان سکو وجود دارد. یکی شان می‌گفت: من سالی 3-4 بار برادرهایم را می‌بینم ولی در ماه 14 روز با این همکارها زندگی می‌کنم، دیگر اینها برادرهای من حساب می‌شوند. همکارها و برادرها در دو شیفت کار می‌کنند؛ یک عده از 6 صبح تا 6 بعداز ظهر و یک عده از 6 بعد از ظهر تا 6 صبح، یک هفته روز کار و یک هفته شب کار. ساعت کار در ماه رمضان عوض نمی‌شود ولی استراحت در حین کار برای آنهایی که امکان داشته باشد کمی بیشتر است.


سکوت و خلوت سکو محیط آرامی را برای فکر کردن و توجه به خود ایجاد می‌کند. دوری از خانواده و زندگی روزمره مخصوصا در ماه رمضان کارکنان سکو را هل می‌دهد سمت آغوش خدا. آنها که هر روز صبح و عصر فرو رفتن خورشید و برآمدنش را در شرق و غرب خیلج فارس تماشا می‌کنند بهتر و بیشتر از ما شهرنشینها عظمت خدا را درک می‌کنند. در ماه رمضان یک روحانی هم به جمع کارکنان اضافه می‌شود و نمازهای جماعت صبح و ظهر و مغرب رونق بیشتری پیدا می‌کند. حتی مراسم شبهای قدر هم طبق برنامه برگزار می‌شود. هرچند احیا روی سکو خیلی طولانی نیست ولی از آنچه شنیدیم فهمیدیم دست کمی از احیاهای مساجد خوب هم ندارد.


مسابقات فرهنگی و حتی مسابقات ورزشی مثل پینگ پنگ هم به برنامه‌های عادی اضافه می‌شود و جو دوستانه بین بچه‌ها را بیشتر می‌کند.


عید فطر هم همه کارکنان سکوهای اطراف جمع می‌شوند روی سکوی اصلی ابوذر و روی باند بالگرد نماز عید می‌خوانند (به شرط مساعد بودن هوا) و جشن می‌گیرند. بعد از یک ماه همراهی روحانی سکو که دیگر خیلی هم چهره مهمان ندارد، دل نمی‌کَند برای برگشت چرا که او هم احساس اخوت و صمیمیت زیادی با بچه‌ها پیدا کرده.


آن شب فرصت شد تا بنشینیم پای صحبت‌های رییس سکو. از او پرسیدم ماه رمضان و روزه داری روی کار کارکنان تاثیر منفی نمی‌گذارد. خندید و جواب داد: اینجا بعضی‌ها روزه دوشنبه و پنجشنبه‌شان در ماه‌های غیر از رمضان هم فراموش نمی‌شود. با دهان روزه کار کمی سخت می‌شود ولی مثل همیشه همه به بهترین شکل وظایفشان را انجام می‌دهند.


به نظرم هر کسی را که ادعا کرد شغلش سخت است، باید چند روزی برد روی سکوی نفتی، مخصوصا در ماه رمضان وسط تابستان. بچه‌های سکو صبح سحری می‌خورند و کلاه ایمنی بر سر تا ساعت 6 بعد از ظهر زیر آفتاب و میان شرجی دریا مشغول کار هستند. همه البته با خوشرویی می‌گویند آنچنان سخت نیست و تحمل می‌کنند ولی این حرفهای از روی نجابت چیزی از سختی کار کم نمی‌کند.


در خراسان


 

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on July 01, 2014 17:11

June 18, 2014

�������������� ������ �������� ����������

������ �������������� �������� ������ 14 ���������� 1393 �� �������������� ������ ���� ������ �������� ���������� ������. ���� �������� ���� ������������ ���������� �������� ���������� ���� ������ ������������ ���� �������������������� ��������! �������� ���� ���� ���������� ���� ���� ������������ ������.


«������������ ������ �������� ������‌���������� ��������». ���� ���������������� �������� ������������ ���� ����‌������ ������ ������ �������� ������ �������� ���� �������� ������ ����������. ������ �������� �������� ������������ ���� �������� �������� ������ ������ �������� �� �������� �������������� ������‌�������� �� ���������� ������ ���������� �������� ������ ���� ���� ������ ������������.
������ ���� �������� ���������� ������ �������� ���� �������� ���� ������������ ���������� �������� ���� �������� �������� ������ �� ������������ ���������� ‌���������� ����­‌����. ���� ������ ���� ���������� ���� �������� ������ �� ������ ������ ���� �������������� ������ �������� «��������».

���� �������� �������� ���� �������� �������� ������ �������� �������� ���������� ���� ���� ���� ����‌������ ���� ������ �������� ���� ������ ������ ������������ ���������� ������. ���������� ����‌‌�������� ������������ ������������ �������� ������. �������� �������� ���� �������������� ������������ ���������� �������� ����‌�������� �� ������������ �������������� ������. �������� �������� �������� �������� �������� ����‌�������� �������� ���������� ���� ������ ����‌������. �������� ���� ���� �� ������������ ���������� ������ ���������� ����‌���������� ���� �������� �������������� �� ���������� �������� ������ ����������. ������������ ������������ ���� ������ ����‌��������: ������������/ ���� ������.
�������� ������ ���������� ������ ���������� ������ ������ �� ������������ ����������‌���� ���� ������ ������������ �������� ������ ������������ ���� ������ ������������ ������ ���� ���������� �������� ���������� ���� ��������‌�������� ���� ������ ���������� ���������� �������� �������� ���� �������� ������ �������� ������������������������ ��������‌������������: ������ ������/ ���� ������.
���� ���������� ������ ������ ������ ������ �� �������� �������� ����‌������������ ������ ���� �������� �������� �������� ���������� ������. �� ���������� �������� ������ �������� ���� ���� ������. �� ���� ���� ���� ������ ������������ �������� ������ ������ ���� ���������� �������� ���������� ���� ����������. ���� ���� �������� ������������ �������� ���� �������� �������� �������� ������ ������������ ��������. �� ������ �������� ���������� �������� ���� �������� ������ ������ �������� ���� ���� ���� ���� ���� ������ ������ ���� ���������� ����. �� ������ ������ �������� ���� ������ �������������� �������� ���������� ����‌����������: ������ ������ �������� ��������/ ���� ������ �������� ��������.

������ ������������ ������������������ ���� ���� �������� ���������� ������������ �������� ������������ ����������. ������ ���� ������ �������� �� ������������ �������� ���������� ����������. ���������� ���� ��������‌�������� ������ ���� �������� �������������� ���� ������������ �������� ������������ ������ ���������� ����‌������������ ���� ���� ������������. ���� ���������� ������������ ������ ���� �������� ���� ������ �������������� ����‌������ ������ ������������ ���������������� �� �������������� �������� �� ����������. ���������� ��������‌������ �������������� ���� ���������� ��������. ������ �������� ���� �������� ������������ ������‌���� ���� �������������� ������.
���������� �������� ������������ �������� ����������: «... ���� ���� ������������ �������� �������� ������ ������������ ���� ������������...» �� �������� ���� ���� ������ ������������ �������� ���������� �� ������ ������ ������������ «��������» ������������ ���������� ���� ����������. ���������� ������ ������ ���� �������� ������ ���� ���� ���� ���� �������� ����‌�������� ���� ������ �������� �������������� ���������� ��������‌������ �������� ������ ��������������. ���� �������� ���� ������ �������� �� �������� �������� ���������� ����‌������ ���� ���������� ���������� ������ ������������ ��������‌������.

������‌�������������� ������ ������ ���������� ������ ���� ������‌������ �������� �� ���������� ����������. �������� ������ ����������: ������ ������ ���������� ������ ���������� ������ �� ������ ������: �������� ���� ���� ���� ���������� �������� ���� �������� ��������.
���������� ������ ���������� ���� �������������� �� ���������������� ������ ���� �������� ���������������� �������� �� �������� ���� ���������� ������������ ��������.
����������‌������ ���������� ���� ������ �������� ������������ ���������� ���������� �� ������ ���� �� ���������� �� ���������� �������������� ������ ������������ ���� �������� ������ �� �������� ���� �������� ���� ��������. �������� �������� ���� �������� ������ ���� ������������ ������������ ������������ �������� ������ ���� ������ �������� �������� �������� ���� ���������� �������������� ���������� ���� ����������‌�������� ������ �� ���� �������� �� ���������� �������� ���� ���� �������� ������������ ������������ ������������.

������ ���� ���������� ������ �������������� ���������� �������� �������� �� ������ ������ �� �������� ���������� �� ������ ���������� ������: ���� �������� ����������/ ���������� ������ ����������. ������ ������ ������ ������������ �������� ���� ���� ������ ������ ���� ������ �������� ������. ���������� �������� �������� ���� ���� ���������� ������������ ������ �� ������ �������������� ���� �������� ������ ������ �� �������� ����‌�������� ���� �������� ������. �������� ������‌�������� ������ �������� �������� ������ ������ ���� ������ �� �������� ���� ���� ���������� ������ ������ ������ ���� �������� ���� ���� �� ���������� ���� ���������� ���������� �������� ��������.
���� ���������� ���� ���� ���� �������� ������ ������ ������‌�������� ���������� �������� �������� ����‌��������. �� ���������� �������� ���������� �������� ���� ��������‌�������� �� �������������� ���������������� ���������� ������ �������� �������� �� ������ ���� ������������ �� ���������� ������ �� ���������� �������� ���������� ������ ���������� �������� ������‌�������� ���������� ���� ���������� ������ �������� ������������ ���������� ��������.

�������������� ���������� ���������� ���������� ������ ����‌���������� ���������� �������� �������� �������� ������������ ���� ������ �������� ������������ ������������ ���������� ���� �������� ���� �������� ���������� ������. �� �������� ������ ���� �������� ���� ���� �������� ���� ���� �������������� ������. ���������� ���������� �� ������������ ������ ���� �������� �������������� ���������� �������������� ���������� �� ������ ������ ������ ����������‌���� �������� �� ������������ ��������������. ���������� �������� �������� ���� ������ �������� �� �������������� �������� ���� ������ ������ ������ ���������� ������ ������������ ���� ������ ������ ��������������. ���������� ���������� ������������ �������� �� ���������� �������� ���������� �������� ���������� ������������ �������� �� ���������� ������‌�������� �������� ���������� �� ���������� �������� ���������� ���������� ���� ������ ��... ��.
������‌�������� �������� ���� ���� ���������� ���������� �� �������� �������� �������� �� ���������� �������� ����‌���������������� ������������ ������ ���� ���� ������ ������ �������� ������ �������� ���������� �������������� ���������� ���� ������������ �������������� ���� ������������ �� ���� ������ ���������� ���� : ���� ������ �������� ������������ ������ �������� ����������.


���� ���������� ���� ������ ���� ����

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on June 18, 2014 11:52

استمرار راه امام خمینی

این یادداشت برای روز 14 خرداد 1393 و سخنرانی آقا در حرم امام خمینی است. یک نکته هم درباره احمدی نژاد داشتم از این برنامه که خودسانسوری کردم! باشد که در آینده به آن اشارتی شود.


«آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند». در بالاترین نقطه جایگاه که می‌شد، زیر پای آقا، این جمله را بزرگ زده بودند. هیچ کجای دنیا آمریکا در فضای رسمی این قدر ضعیف و حقیر پنداشته نمی‌شود، و معلوم است ایران جایی غیر از هر جای دنیاست.
اگر از امام خمینی فقط همین یک جمله به یادگار مانده بود، به نظرم امام قدر و منزلتش گرامی ‌داشته می­‌شد. چه رسد به اینکه او هادی امت و ملت بود به رستگاری زیر پرچم «الله».

۲۵ سال، یعنی یک عمر، یعنی ربع قرن، یعنی زمانی که در آن می‌شود دو نسل دیگر به نسل اول انقلاب اضافه شود. امسال ۲۵‌‌امین سالگرد ارتحال امام است. مردم هنوز که رهبرشان نیامده دارند شعار می‌دهند و شعارها پراکنده است. وقتی صدای شعار دادن بلند می‌شود، طنین جوانی به گوش می‌رسد. آنها که سن و سالشان بیشتر بود ترجیح می‌دادند که آرام بنشینند و منتظر آمدن آقا باشند. جوانها شعرشان را عوض می‌کنند: سیدعلی/ یا علی.
درست مثل اینکه سنگ بیفتد وسط حوض و موجهای دایره‌ای از جای افتادن سنگ، راه بیفتند به سمت دیواره حوض یا اینکه آتشی بیفتد به گندم‌زاری که خشک باشد، جمعیت خروش گرفت به بردن نام نامی امیرالمؤمنین علیه‌السلام: سید علی/ یا علی.
با اینکه این بار همه پیر و جوان شعار می‌دادند، باز هم صدای مردم صدای جوانی بود. و جوانی یعنی سنی کمتر از ۳۰ سال. و کم از ۳۰ سال داشتن، یعنی این کسی که آمده، امام خمینی را ندیده. یا به دنیا نیامده بوده یا خیلی کودک بوده وقت ارتحال امام. و این یعنی امام، راهی را نشان این ملت داده که پس از او هم این راه طی خواهد شد. و اگر این معنا را ملت بخواهند شعار بدهند می‌گویند: این همه لشکر آمده/ به عشق رهبر آمده.

پشت جایگاه خبرنگارها که ما رویش نشسته بودیم، مردم ننشسته بودند. چون ما بین آنها و جایگاه قرار گرفته بودیم. اینها که آمده‌اند، بیش از آنکه بخواهند به حرفهای رهبر انقلاب گوش کنند، می‌خواهند او را ببینند. چه اینکه حرفهای آقا را بهتر از این ازدحام، می‌شود پای گیرنده تلویزیون و اینترنت شنید و خواند. اینها آمده‌اند حضورشان را اقامه کنند. مثل نماز که برپا داشتنش مهم‌تر از خواندنش است.
استاد کریم منصوری قرآن خواند: «... قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی...» و مردم به آن همه ازدحام سکوت کردند و وقت وقف منصوری «الله» هماهنگ گفتند به تشویق. انگار این چند ده هزار نفر که من از آن بالا می‌دیدم در صحن حرم، مدتهاست تمرین کرده‌اند برای این هماهنگی. در حالی که رنگ چهره و لباس آنها معلوم می‌کرد از جاهای مختلف این سرزمین آمده‌اند.

حجت‌الاسلام سید حسن خمینی آمد به خوش‌آمد گویی و صحبتی کوتاه. مردم اول گفتند: صلی علی محمد، بوی خمینی آمد و کمی بعد: خونی که در رگ ماست، هدیه به رهبر ماست.
تولیت حرم امام، از محرومین و مستضعفین گفت که امام نگرانشان بوده و حالا هم نباید فراموش شوند.
مهمان‌های خارجی که سمت راست جایگاه نشسته بودند و همه کت و شلوار و کروات پوشیده، گاه رویشان به خطیب بود و گاهی با تعجب به مردم. برای آنها هم روشن بود که برنامه سالروز ارتحال امام بعد از ربع قرن، دیگر صرفا یک مراسم عزاداری نیست، یک گرامی‌داشت است و یک محفل و مانور بزرگ در خط زمان سالانه جمهوری اسلامی.

آقا که آمدند روی جایگاه، جمعیت بلند شدند و اول هرج و مرجی طبیعی و چند ثانیه بعد: ای رهبر آزاده/ آماده ایم آماده. بین این همه جمعیت، برای من یک نفر بیش از همه جالب بود. جوانی سیاه پوست که به تکاپو افتاده بود و روی انگشتان پا بلند شده بود و گردن می‌کشید به دیدن آقا. جوان نمی‌دانم مال کدام کشور بود ولی با شوق و اشکی که او داشت، این آقا بیش از آنکه به من و امثال من متعلق باشد، رهبر اوست.
ته جمعیت هم دو سه پرچم زرد رنگ حزب‌الله لبنان تکان تکان می‌خورد. و برایم تعجب نداشت وقتی در مرزی‌ترین و دورترین روستاهای لبنان عکس بزرگ امام و آقا در خیابان و میدان هست و البته خانه مردم، چرا نباید پرچم حزب‌الله لبنان در مراسم حرم امام اهتزاز داشته باشد.

کارشناس تحلیل محتوا نیستم ولی می‌توانم تشخیص بدهم آنچه رهبر انقلاب در حرم امام گفتند، محتوای لااقل سه منبر با همین ظرفیت بود. و ارزش این را دارد که به خوبی به آن پرداخته شود. اینکه ایران و ایرانی باج به محور زورگویی عالم، آمریکا، نداده و علی رغم همه دشمنی‌ها سرپا و استوار ایستاده. اینکه برای دشمن هم جای تعجب و کنجکاوی دارد که چرا این همه فشار، اثر مبنایی بر این ملت نگذاشته. اینکه تحلیل برنامه مدنی و سیاسی امام خمینی برای کشوری اسلامی چیست و اینکه مهم‌ترین چالش خارجی و داخلی کشور چگونه تبیین می شود و... و.
نمی‌دانم مردم در آن وضعیت شلوغی و گاهی صدای شعار و خستگی چقدر می‌توانستند حرفهای آقا را با دقت گوش دهند ولی وقتی ایشان والسلام پایان را گفتند، جوابشان را هماهنگ و یک دست دادند که : ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند.


در خامنه ای دات ای ار

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on June 18, 2014 11:52

June 9, 2014

�������� ���� ������������

�������� ���������� ������������������ ���� ���������� ���� ���������� ����������. ������������ �� �������� ������ ���� ������ �������� ������ ������ ���� ���� ������ ������ �������� ������ ������������ �� ���� ���������� �� �������� ������������ �� ������ �� ������������ ������ �������� �� ������ ���������� ���� ���������� ������ �� ���� ���� ���� �������������� ���� ���������� �� �������� ������������ �� ....


���� ������ ���� ������ ������������ ���� ���� �������� ���������� ���� ������������ ���� �������� ���� ��������. �������������� ���� ���� ���������� ���� ���� ������ ���������� ������������ �������� ���� ���������� �� ���������� �������� ���� �������� ������ ���� ��������. ���������� ���� ���� ���������������� ���� ���������� ���������� ���� ������������ ���������� ���� �������������� ���� ���������� �� �������������� ���� ���� ������ ���� ���������� �������� ������������ ���� ���������� ���� ���������� ���� �������� ��������.


�������� �������� ���� ���� ���������� ���� ���� ������ ������ �������������� ���������� �������� ���� �������� ������ �� ������ �� ���������� �������������� �� ������ ���������� ���� ���� ������ ���� �������� ���� �������� ���� �������� ���������� ���� ������ ���������� ������������.


�������������� �� �������������� �������� ���� ���� ���������� ���� ���� ������ �� ���������� ���������� ���� �������������� �� ���������� ���� ���� ���� ���� ���������� �������� ���� ������ «������������» �������� ���� �������� ���� ���� ������ �� ������������ ������������ ������ ���� ������������ �������� ���������� ������ �������� �� ������ �������������������� �� ������������������ ������ ���� ������������ �� �������� ���� ������ ���� �������� ���� �������� ���� �������� �������� �������� ���������������� ���� ������ ���� ������ ���� �������� ������ ��������. �������� ������ ������ ���������������������� �������� ������ ������ �������� ������ ���������� ������ ���� ������ �� �������������� ������������ ������������ ����������- �������� �������� ���� ������ �� ���������� ������ ���������� ������������������ ���� �������� �������� ������.


���� ������������ ���� ���� ���� �������� ������������ ���������� ���� �������� ���������� ������ �������� ������������ ���������� �������� �� ���������� �� ���������� �������� �������� ������������ ���������� �������� �������� ��������������. ���� �������� ���� ������ �������� ���������� ���������� ���� ������������ �������� �������� ���� �������� �� ������ �� ������ ������ ���� �������� �������� ������ ���� ���������� �������� ���� ������������ �������� ��������


�������� ������ �������� �������� ���������� ���������� ���������� ���� ���� ���� ���� ������ ���� 2000 �������������� �������� ������ ���� ������ ����������. ���� �������� ���������� ���� ���� ������ ���� 4 ������������ 300 �������������� �������� ������ �� ������ ���� ����������. ���� ������ �������� ��������


�������� ������ �� ���� �������� ���������� �� ���������� �������� �������� ������������ �������� �� �������������� ���� 2000 ������ ���������� ���� ���� ������������ �������������� ���� 1200 ������ ������ ������ �������� ���� ������ ������ ���� ���� ������ �������� ���������� ���� 2000 ���������� ���� ������������ ������������ �������� �������� �������� ���� ���� �������� ������������ ����������. ���� ������ ������ ���������� ���� ������ �������������� ���� ���� ���������� ������. ���� ���� �������� ���� ���������� ���� 3-4 �������� ���� ������ ���� ������ �������� �������� �������� ���� ���� ���� ���� ������. ������ �������� �������������� ���� ������ ���� ���� ���� �������� �������������������� �� ������ ���� �� ���������� ���� ������������ ���� ������ ���� ������ �� ���������� ���������� ���� ���� �������� ������ ��������! ������ �������� ������������ ���������� �� �������� ���� ������������������ ������ �� ������ ������.


�������� ���������� �������� ���� �������� ���������� ���������� ������. ������ ���������� �� ��������������. �������� ���������� ���� �������������� ������ ���� ���� ���������� �������� ���������� ������ ���������� ������ ���� �� �������� ���� �������� ������ ������ ���� ���� ���� ��������. �������� �������� �������� ���� �������� ���������� �� ���������� �� ������������ ���� �������� ������ ������ ���������������� ���������� ������ ������������ �� ... ���������� ������ ������ ���������� ���������� ���� ���� ������������


���� ������������

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on June 09, 2014 23:07

رفاه یا عدالت؟

رفته بودیم کوهپیمایی به گذشتن از البرز مرکزی. دوروزه و معنی این دو روز بودن این است که از عرض این رشته کوه گذشتیم و از مدنیت و آنتن موبایل و شهر و آلودگی دور شدیم و غور کردیم در طبیعت بکر و از آن سو درآمدیم به مدنیت و آنتن موبایل و ....


هر سال که این برنامه را می رویم سرشار از سوالات بی جواب می شویم. مردمانی را می بینیم که در طول زندگی روزمره کمتر می بینیم و لاجرم کمتر به آنها فکر می کنیم. مردمی که با احشامشان از اواسط خرداد در چادرها زندگی می گذرانند تا پاییز و امکانات کم را تاب می آورند برای تولیدی که نتیجه اش خوراک ما شهری هاست.


جاده هایی را می بینیم که هر بار چند کیلومتر بیشتر پنجه به دامن کوه و دشت و طبیعت انداخته و فقط کسانی را به گذر از خودش می بیند که نسبت وثیقی با این مناطق ندارند.


روستاها و روستایی هایی را می بینیم که در صفا و سادگی زندگی می گذرانند و البته به ما که می گذریم گاهی به چشم «دیگران» نگاه می کنند که از جنس و جنمشان نیستیم چون در زمستان جلوی بخاری های گازی و پای رادیاتورها و هواسازهای گرم می نشینیم و سرما را دور می زنیم در حالی که آنها باید توشه گرمایشان را روز به روز از جنگل جمع کنند. جاده های بین روستاهایشان خراب است ولی وقتی پای تهران وسط می آید و تهرانی، یکدفعه اتوبان چالوس- مرزن آباد می شود و البته این تبلور ناکارآمدی هم دردی دیگر است.


در ماشینی که ما را برمی گرداند تهران با رفقا مشغول بحث شدیم درباره موضوع رفاه و عدالت و اینکه کدام باید اولویت داشته باشد برای مسئولین. ما باید به فکر رفاه عمومی باشیم که مفهومی قابل سنجش با کمیت و عدد و رقم است یا باید توجه مان به عدالت باشد که مفهومی کیفی است؟


مثلا فرض کنید مبلغ مشخصی بودجه داریم که با آن می شود به 2000 خانواده شهری گاز یا برق رساند. با همین بودجه هم می شود به 4 روستای 300 خانواری همین گاز و برق را رساند. چه کار باید کرد؟


وقتی کمی و با منطق اعداد و ارقام نگاه کنیم رساندن رفاه و امکانات به 2000 نفر منطقی تر از رساندن امکانات به 1200 نفر است ولی نکته اش این است که با این منطق همیشه آن 2000 نفرها در اولویت خواهند بود، یعنی شهری ها که تجمع بیشتری دارند. می شود وضع تهران که همه امکانات در آن فراهم است. با یک تلفن به شماره ای 3-4 رقمی یک نفر می آید چاله جلوی خانه را هم پر می کند. ولی فلان روستایی یک بچه اش را به خاطر سرماخوردگی و بعد تب و عفونت در زمستان از دست می دهد و فرزند دیگرش را به خاطر نیش عقرب! چون مرکز بهداشت ندارد و راهش تا بیمارستان صعب و دور است.


نگاه عدالت محور می گوید انسان انسان است. همه برابر و برادریم. معنی ندارد که امکانات همه اش به بهانه مرکز نشینی سُر بخورد سمت ما و آنکه از دیده دور است از دل هم برود. نگاه رفاه محور می گوید اعداد و ارقام و درصدها را درست کن؛ رشد اقتصادی، تورم، نرخ بیکاری و ... راستی اگر شما مسئول بودید چه می کردید؟


در خراسان

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on June 09, 2014 23:07

June 7, 2014

������ ������ ������ ���������� ������

���� ������������ ���� ������ ���� ������ «������������ ������ ���� ������». ���������������� ������������ ���������� ������������ ���� �������� ���������� �������������� �������������� ������. �������� ���� ���������� ������ ������������ ���� ���� ������ �������������� ���� ������ ���������� ���������� ������������ ���������� ���� ������ ��������������. �������� ���� ������ �������� ������ ������������ �� ������������������ ���� �������� ������ ��������. ���������� �������� ��������.

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on June 07, 2014 06:47

آیا کسی کمک خواهد کرد

یک برنامه ای هست به اسم «مادران چشم به راه». بزرگداشت مادران شهدای گمنامی که هنوز جنازه شهیدشان برنگشته است. برای تک نگاری این برنامه ها به کمک دوستانی که اهل نوشتن هستند احتیاج دارم، به چند جوانمرد. هرکس با دلش برای این مادران و انتظارشان می آید، بسم الله. منتظر تماس هستم.

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on June 07, 2014 06:47

May 27, 2014

������������ �������� �� �������� ������!

�������� ���������� ������������. ���������������� ���� ������ �� ���� �������� ������ ����‌������ �� ���������� ���������� ������ ���������� ������ �� ���������� �� ������������‌����. �������� �������� ���� ���������� ���� ���������� ������ ������ ������������ ����‌������. �������� �������� ���� ������ ����‌�������� �� ������������ ���� ������������ ����������. ������������ �������� �������� ����‌������ ���� ������������ ���� ���� �������� ������ ����������. ������ ���������� ���� �������� �� �������� �������� ��������. ������������ ���� ���������������� ������������ ��������‌�������� ���� ���������� ������ �� ���� ���������� ������ �������� ������������. ���� ������ ������ ������������ ���� ������ �������� �� ���������������� ���� �������� ���� ����������. ������ ���� ��������‌�������� ����������������‌���� ���� ���� ���������� ���������� �������������� ����������. ���������� ���� ������ ������ ���� �� �������� ���������� ���� ���� �������� �������� �������� ������. ������ ������ ���� ���������� ������: ����������! �������� ������������ ���� ������������ ����������!


������ ���������� ���� ���� �������� �� ���������� ������ ������. ���������� ������ ������ �������������� ����������. �������� ���������� ���� ������ ���������� ���� ���� �������� ������ �� ������ ���� �������������� �� ������ �������� ������ �� ������ �� �������� ���� ������ ������ ������ ����‌������ ���� �������� ���� ���� ���������� ���� ���� ���������� ���������� ���������� ���� ���������� ���������� ������������ ������ ������ �������� �� ���� ������������ ���� ������������ ����������. ������: �������� ����������... ����‌�������� ���������� ���� �������� �������� ������ �������� ���������� �������� �������� ... ������ ������ �������������� ������������ ���� ���� ������ �������� �������� ������ ����������.


�������� ���������� ������ ���� �������� ������������‌���� ���� ���� �������� ������ ������������ ���� �������� ������ �� ���� ���������� ����‌�������� ���������� �������� ���� ������ ������ �� ���������� �������� ������ ���������� ���� �������� ������ ���� ����. ������ ���������� ���� ������������. �� ���������� ������ �������������� ������ ���� ���� ������������ ������ ���� ���� �������� ������ ����������.


���������������� ���� ������ �������� ���������� ���������������� ������������ ������. ��������: ���� ����������. ������ �������������� ���� ���� �������� ����������. ������ ���� ���������� ���� ���������� �������� �������� �� ���������� ��������: ������������ ��������������! ���������� ���� ���������� �������� ������������ �������� ���������������� ����������. �������� ���������� ���������� ���� ������ ������ ���� ������ ������ ���� ���������� ��������. ���� ������ �������� ���������� �������� �� ���� ���� ���������� ������ ����������.


�������� ���� ���������� ������������ �������� ������ �� ����‌���������� ������ ������ ���� �������� ���� ���������� ���� ���������� ���������� �������� ������������ ������. ������ ���������� ����‌������������ ������������ �������� ������ ������ ������������ ���� �������� ���� ���� �������������� ����������. �������� �������� ������ ������������ ���������� ������������ �������� �� ������������ ���� ���� �������� ���� ������ ��������������. �������� ������ �������� ���������� �� �������������� ��������.


�������� ���������� ������ ����‌������ ���������� �������������� ���������� ���� ���������� �������� ������ ������ ������ �� �������� ���� ������ ������ ������������ ���� �������� ������ ���� �������� �� ���� �������� �������� �� ������������ ������. �� ���� ���������������� ������ �������� ���� ���������� ���������� ���� ���� ������ �� ������ ���� �������� �������� �������� ���� ���������������� �������������� �������� �������� ���� ������ ����������.


���������� ���� ������ �������� ������ ����‌�������� �� �������� ������������ �� ���������������� ����������. ���������� ���������� ���� ������������������ ���� ���� ������������ �� �������������� ����‌���������� ������ ������ �������� �������� �������� ���� ���� ������������! ���� ������ ���� �������� �������� �� ������������ ���� ����‌���������� ���� �������� �������� ������ �� ������������ ������ ������ ������ ������ �������� �������� �� ������ ������‌������. �� ������ ���� ������������ ������ ��������������


���� ������������

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on May 27, 2014 13:48

مصلحت، دروغ و دیگر هیچ!

رفته بودیم مسافرت. ماشینمان در پیچ و خم جاده جلو می‌رفت و حواسم حسابی پیش رادیو بود و اخبار و گوینده‌اش. همین موقع هم دخترم از صندلی عقب طلب خوراکی می‌کرد. باید بسته را باز می‌کردم و خوراکی را میدادم بخورد. گوینده داشت خبری می‌داد از مسوولی که از خبرش خبر داشتم. خبر آنطور که باید و شاید درست نبود. گوینده هم اشتباهات معمولی جمله‌سازی را اضافه کرد و در مجموع چیز خوبی نشندیم. در این بین خوراکی را باز کردم و محتویاتش را دادم به دخترم. بعد هم بسته‌بندی پلاستیکی‌اش را از پنجره ماشین انداختم بیرون. دخترم که پشت سرم سر و صدای زیادی به پا کرده بود، سکوت کرد. کمی بعد به مادرش گفت: مامان! بالا آشغالش را انداخت بیرون!


همه کلمات را با تعجب و کشیده ادا کرد. معلوم بود ازم انتتظار نداشت. همسر گرامی هم چند ثانیه به من نگاه کرد و بعد به دخترمان و این نگاه رفت و آمد و لابد در این مدت فکر می‌کرد چه باید به او بگوید که هم بیرون ریختن آشغال از پنجره ماشین همچنان کار بدی باشد و هم اعتبار من پابرجا بماند. گفت: چیزه دخترم... می‌دونی ماشین که سرعت داره باد کنار پنجره درست میشه ... بعد باد پلاستیک خوراکی را از دست بابا کشید برد بیرون.


نفسی بیرون داد از دروغ مصلحتی‌ای که به خاطر حفظ احترام من گفته بود و از آیینه می‌دیدم دخترم هنوز در بهت است و تردید دارد این توجیه را قبول کند یا نه. یاد اخبار گو افتادم. و حواسم پیش ناراستی خبر او از مسوولی رفت که از خبرش خبر داشتم.


نتوانستم در این حرکت مصلحت اندیشانه مشارکت کنم. گفتم: نه مامان. باد پلاستیک را از دستم نکشید. بعد از آیینه به دخترم نگاه کردم و ادامه دادم: ببخشید باباجان! حواسم به رادیو بود، اشتباه کردم انداختمش بیرون. باید بیشتر حواسم را جمع کنم که این کار را تکرار نکنم. یخ بهت چهره دخترم شکست و کم کم طبیعی شد، طبیعی.


دیگر با مفهوم اشتباه آشنا شده و می‌تواند درک کند که پدرش به مثابه یک انسان امکان دارد اشتباه کند. همه آدمها می‌توانند اشتباه کنند حتی اگر بزرگتر یا رییس تر یا مسوولتر باشند. لازم نیست وقت اشتباه آسمان ریسمان کنند و خودشان را از ظاهر آن خظا برهانند. کافی است صادق باشند و مسوولیت پذیر.


حالا دخترم فکر می‌کند بیرون انداختن زباله از ماشین هنوز کار بدی است و پدرش هر چند این اشتباه را کرده اما با خودش و او صادق بوده و پشیمان است. و من امیدوارم این رویه را ادامه بدهیم تا او بیش و پیش از آنکه دروغ گفتن را بیاموزد، مسوولیت پذیر بودن را یاد بگیرد.


امروز ما همه جایی کار می‌کنیم و شاید زیردست و بالادستی داریم. بیشتر مواقع در گزارشهایی که از زیردست و بالادست می‌بینیم همه چیز مرتب است، مرتب تر از واقعیت! من اما به شخصه رییس و مسوولی را می‌پسندم که شاید گاهی خطا و اشتباه کند ولی هیچ وقت سراغ دروغ و دغل نمی‌رود. و آیا ما خودمان این چنینیم؟


در خراسان

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on May 27, 2014 13:48

May 19, 2014

فوتبال و زندگی

وقتی وارد زمین فوتبال محل مسابقه شدیم احساس کردم خیلی بزرگتر از زمینی است که ما در آن بازی می‌کردیم. شاید به خاطر اینکه اطراف زمین همه باز بود و هیچ نشانه دیداری ای برای انتهای زمین وجود نداشت. حتی چوب پرچمهای نقطه کرنر پارچه پرچم نداشتند. معلم ورزشمان که حالا نقش مربی تیم مدرسه را بازی می‌کرد جمعمان کرد و با هیجان از بازی برایمان صحبت کرد. با آن قد کوتاه و شکم برآمده و لهجه شیرین مازنی، بیشتر شبیه ماهی فروشها بود تا مربی فوتبال. معلوم بود او هم خودش را باخته. قد و هیکل بچه های تیم حریف همه یک دست بود و بزرگ و ورزشکاری. عوضش ما بیشتر شبیه برادران دالتون بودیم، مثل قابلمه هایی که در سایزهای مختلف در ظرف فروشی ها می‌چینند. به هر حال او را در کسوت مربی بیشتر دوست داشتم تا کسوت معلم ورزش. وقتی معلم ورزش بود یک بند سرمان غر می‌زد که توپ را جوری شوت نکنیم که برود توی شالیزار پشت مدرسه. اما وقتی مربی مان بود، مثل پدرمان می‌شد. انگار بخواهد درس زندگی مان بدهد. می‌گفت: ما یک خانواده ایم و این زمین محل مبارزه حیثیت ماست. درست که آنها درشت تر هستند و تمرین کرده تر. درست که آنها همه استوک دارند و شما کتانی پارچه ای و چشمش به پاهای برهنه تقی افتاد و ادامه داد حتی بدون کتانی، ولی این دلیل نمی شود از اول مبارزه وا بدهیم. ما امده ایم برای حیثیتمان بجنگیم. مهم این است که خوب بجنگیم، برد و باخت مساله بعدی است. مهم این است که خودمان از خودمان راضی باشیم.


بعد از این صحبتها انگار همه مان دوپینگ کرده بودیم. مربی سیستم تیم را 4-2-4 بست، از بین بچه ها  4 تا درشت‌تر سوا کرد برای دفاع، 4 نفردر حمله و دونفر ریزه تر در وسط زمین. من جزو آن ریزه ترها بودم. آن موقع فکر می‌کردیم سیستم تیم علی اصغری است. یعنی 4 نفر در دفاع وظیفه داشتند توپ را از تیم حرف بگیرند و بلند بفرستند جلو تا آن 4 نفر جلو یک جوری زور چپان گلش کنند. اما حالا می‌دانم این 4-2-4 سیستم رایج فوتبال دنیا در دهه 70 میلادی بوده.


آن روزها ما فوتبال بازی می‌کردیم به تفنن اما بعد از این مسابقه فهمیدم فوتبال میدان زندگی است. باید در این میدان جدی بود، اخلاق داشت، تمرین داشت، تمرکز داشت. آن روز ما بازی را باختیم، در پنالتی. تیم حریف دست کم گرفتمان و تا نیم ساعت نمایشی بازی کرد. مربی ما آنقدر کنار زمین بالا و پایین پرید که شاید چند کیلو وزن کم کرد. اما بیشتر از او مربی تیم حرف حرص خورد که او هم مرد باتجربه ای بود و فهمیده بود ما بازی را جدی تر گرفته ایم. نیم ساعت دوم، ما آنها را به بازی گرفتیم با پاسکاری خوب و نیم ساعت سوم آنها به در و دیوار زدند و تازه فهمیدند توان ندارند از پس جدیت ما بربیایند. بازی که قرار بود وقت اضافه نداشته باشد به پنالتی کشید و ما در پنالتی به تجربه حریف باختیم.


بعد از بازی حریف به چشم بزرگی به ما نگاه می‌کرد. در نظرشان دیگر شبیه قابلمه های سایزهای مختلف نبودیم. مربی مان هم گریه کرد. گریه شوق. می‌گفت از مبارزه مان راضی بوده. این مهمترین تجربه فوتبالی ام در زندگی بود. تجربه ای که از آن راضی بودیم. دیگران هم راضی بودند.


حدود 20 سال از آن دوران می‌گذرد. هرچند هنوز از بعضی بازیکنان تیم ملی جوانتر هستم ولی دیگر از بازی کردن دورم. حالا با این 32 کتابی که دارم، بیشتر به این شناخته می‌شوم که می‌نویسم، با این حال می‌دانم درکم از فوتبال به مثابه مبارزه و زندگی مثل یک حرفه ای است.


پیشنهاد دادم و مقبول افتاد که همراه تیم باشم در برزیل به نوشتن این مبارزه و زندگی. کاری که در سه حضور قبلی تیم کشورمان در جام جهانی نیفتاد. این دومین اتفاق مهم فوتبالی ام خواهد بود هرچند در این بار بیرون از مستطیل سبز. امیدوارم بعد از اتمام بازی های ایران در جام جهانی، وقتی از پلکان هواپیما قدم روی باند فرودگاه امام خمینی می‌گذارم، همان حس غرور و رضایتی را داشته باشم که 20 سال پیش داشتم وقتی با کتانی پاره و پای کبود از مینی بوسی که ما را از مسابقه برگردانده بود، پیاده می‌شدم. ان شاءالله.


در خراسان

 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on May 19, 2014 00:39

مهدی قزلی's Blog

مهدی قزلی
مهدی قزلی isn't a Goodreads Author (yet), but they do have a blog, so here are some recent posts imported from their feed.
Follow مهدی قزلی's blog with rss.