Ανδρέας Καπανδρέου's Blog, page 93

Ο θάνατος στο περιβάλλον του Οράσιο Κιρόγα

Ο θάνατος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή του Λατιονοαμερικάνου συγγραφέα Οράσιο Κιρόγα (Horacio Quiroga, 1878-1937) και φυσικά επηρέασε και το έργο του.
Ο συγγραφέας δεν γνώρισε πατέρα αφού όταν ακόμα ήταν βρέφος  αυτοπυροβολήθηκε με την κυνηγετική του καραμπίνα και σκοτώθηκε (1879).
Κατά τη διάρκεια της εφηβείας του, ο πατριός του (δεύτερος άντρας της μητέρας του)  με τον οποίον ο Οράσιο ήταν πολύ συνδεδεμένος αυτοκτόνησε με κυνηγετική καραμπίνα όταν μετά από ένα εγκεφαλικό έμεινε παράλυτος. Τον νεκρό αντίκρυσε πρώτος ο συγγραφέας (1896).
Όταν ήταν 22 ετών έχασε δύο από τα τρία του αδέρφια από τυφώδη πυρετό (1901).Στα 23 του χρόνια σκότωσε κατά λάθος με ένα δίκαννο πιστόλι τον αδερφικό του φίλο Φεδερίκο Φερράντο, όταν προσπαθούσε να τον μάθει πώς να το χρησιμοποιήσει σε μια μονομαχία στην οποία είχε προκληθεί (1902).

Η πρώτη του σύζυγος μετά από ένα άγριο μεταξύ τους καυγά αυτοκτόνησε στα 22 της χρόνια (μετά από 6 χρόνια γάμου) καταπίνοντας διχλωριούχο υδράργυρο (1915).
Χρόνια αργότερα (1933) η δεύτερη σύζυγός του τον εγκατέλειψε ολομόναχο στη δασώδη περιοχή του Σαν Ιγνάτιο όπου επέλεξε να κατοικήσει, στερώντας του την παρουσία της μικρής τους κόρης, προκαλώντας του με αυτό τον τρόπο ακόμα μια «απώλεια».
Εξάλλου και ο ίδιος ο συγγραφέας αυτοκτόνησε με κυάνιο στα 58 του χρόνια όταν έμαθε ότι έπασχε από μη ιάσιμο καρκίνο (1937).
Οι αυτοχειρίες οικείων του προσώπων συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του και εννοείται ότι δεν επηρέασαν τον συγγραφέα, αξίζει όμως να αναφερθούν ως επίλογος της ζωής του: η μεγαλύτερη κόρη του Εγκλέ και ο γιος του Δαρίο αυτοκτόνησαν. Το ίδιο τέλος επέλεξαν και οι φίλοι του λογοτέχνες ο Λεοπόλδο Λουγόνες (αυτοκτόνησε επίσης με κυάνιο, έναν ακριβώς χρόνο μετά τον θάνατο του Κιρόγα) και η Αλφονσίνα Στόρνι (αυτοκτόνησε με πνιγμό ενάμιση χρόνο μετά τον θάνατο του Κιρόγα).
Πηγή: Διηγήματα έρωτα, τρέλας και θανάτου / Κιρόγα ; μετ. Δήμητρα Παπαβασιλείου. Αθήνα: Ροές, 2014.

Τρελά γατομπερδέματα που οδηγούν σε παρελθοντικό ταξίδι στην αρχαία Ελλάδα

Τρελά γατομπερδέματα : Ο Γατρούλης και η παρέα του στην αρχαία Ελλάδα / Μιχάλης Νικολάου. Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2015.
Γνωρίσαμε τον Μιχάλη Νικολάου, κυρίως, σαν ένα πολύ καλό συγγραφέα ιστοριών τρόμου και φαντασίας*. Αντιλαμβάνεστε την έκπληξή μου όταν πληροφορήθηκα ότι η νέα του δουλειά που κυκλοφόρησε το 2015 από τις Συμπαντικές Διαδρομές ήταν ένα παιδικό παραμύθι.
Τα «Τρελά γατομπερδέματα» είναι η ιστορία τεσσάρων ζώων, ενός γάτου, μιας πάπιας, μιας κουκουβάγιας και ενός λαγού οι οποίοι ψάχνοντας ένα θησαυρό καταλήγουν σε μια χρονομηχανή η οποία τους μεταφέρει σε διάφορες χρονικές περιόδους του παρελθόντος. Εκεί βιώνουν την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, βλέπουν από κοντά τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, τους λυρικούς ποιητές, τον Αρχιμήδη κ.α.Επιστρέφοντας πίσω στη σύγχρονη εποχή οι τέσσερις φίλοι αντιλαμβάνονται ότι ο πραγματικός θησαυρός ήταν το ταξίδι και όλες οι εμπειρίες που απέκτησαν κατά τη διάρκειά του. Κατά κάποιο τρόπο η ιστορία του Μιχάλη Νικολάου έχει Καβαφικό δίδαγμα (η αξία του ταξιδιού προς την Ιθάκη) ενώ η όλη ιστορία θυμίζει κάπως μύθους του Αισώπου (με τα ζώα και τα πουλιά να έχουν δική τους φωνή και προσωπικότητα).Ο συγγραφέας προσπάθησε αναφερόμενος σε πολλά ονόματα και γεγονότα να κεντρίσει το ενδιαφέρον του παιδιού - αναγνώστη ώστε να το κάνει να διερωτηθεί για αυτά και να ψάξει να μάθει περισσότερα. Δεν είμαι σίγουρος αν το καταφέρνει πάντα αφού τα ονόματα και τα γεγονότα που αναφέρει είναι μερικές φορές τόσο κοντά το ένα στο άλλο με κίνδυνο να μην τους δίνεται πάντα η πρέπουσα σημασία από τον αναγνώστη. Το κείμενο έχει χιούμορ και σαρκασμό ενώ οι ατάκες και τα λογοπαίγνια του, τολμώ να πω ότι μερικές φορές μου θύμισαν τη γραφή του Ευγένιου Τριβιζά.
Από το οπισθόφυλλο: Η περιστροφή του μηχανήματος επιταχυνόταν διαρκώς μέχρι που έγινε μια πύρινη σφαίρα. Εκείνη τη στιγμή ένας δεύτερος κεραυνός τράνταξε το υπόγειο εργαστήρι, έπεσαν αρκετά μπουκάλια από τα ράφια κι ένα βρήκε το δείκτη του ρολογιού. Αυτό άρχισε να κινείται το ίδιο γρήγορα με το μηχάνημα μέχρι που σταμάτησε σε κάποια ημερομηνία. Μια φωτεινή έκρηξη έγινε στο εσωτερικό της και στη συνέχεια άρχισε να επιβραδύνει την κίνηση της μέχρι που σταμάτησε τελείως. Η πόρτα άνοιξε αυτόματα και μέσα δεν υπήρχε κανείς!Τι θα συμβεί όταν μια αλλόκοτη παρέα αποφασίζει να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο αναζητώντας ένα χαμένο θησαυρό; Θα τα καταφέρουν τελικά να τον βρουν ή θα χαθούν στην μετάφραση και… στον χρόνο; 
Τραγελαφικά, απρόοπτα και παράδοξα τους περιμένουν. Ένα βιβλίο για μικρούς και μεγάλους που υπόσχεται γέλιο, συγκινήσεις, περιπέτειες και… γνώσεις!
[image error] Το βιβλίο θα παρουσιαστεί από τον ίδιο τον συγγραφέα κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων Όψεις του Φανταστικού 2016 που θα πραγματοποιηθούν σε Λευκωσία, Λάρνακα και Λεμεσό 23-25 Σεπτεμβρίου 2016: http://universepaths.wixsite.com/fantasyfestivalcy







*Δημοσιευμένα διηγήματα του Μιχάλη Νικολάου:
«Το πρόσωπο του θανάτου» στον συλλογικό τόμο Συμπαντικές Διαδρομές ΙΙ (2012).
«Ο Άλλος» στο  Περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές(2013).
«Το πρόσωπο του θανάτου» στον ιστοχώρο One:Story.
«Η κοιμωμένη Αφροδίτη» στις Microstory.
«Το πρόσωπο» στο One:Story.
«Μοιραίο Λάθος» στο περιοδικό λόγου και τέχνης Άνευ.
«Ψυχικά δώρα» στην ανθολογία ελληνικού διηγήματος ιστορικής φαντασίας Θύελλα στον χρόνο.
«Το Λάθος» στον συλλογικό τόμο Ιστορίες της Πόλης μας - Λάρισα.
«Το ημερολόγιο» στον συλλογικό τόμο "Το πρόσωπο της κρίσης" από τις εκδόσεις Μολύβι. 

Ο σολίστ του Δημήτρη Στατήρη και άλλα μικροσκοπικά διηγήματα

 Ο σολίστ και άλλα πεζά / Δημήτρης Στατήρης. Λάρισα: Θράκα, 2016.


Ο Σολίστ και άλλα πεζά είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του Δημήτρη Στατήρη. Αφού πρώτα γνωρίσαμε τον Στατήρη ως συγγραφέα φανταστικού τρόμου (Απρόσκλητοι επισκέπτες από την άβυσσο (2012),  Η μάσκα της εξιλέωσης (2013), Αμείληκτη κατάρα (2014), όλα εκδόσεις των Συμπαντικών Διαδρομών) τώρα ήρθε η ώρα να μας συστηθεί και ως συγγραφέας πολύ μικρών mainstream διηγημάτων. Το νέο εγχείρημα του συγγραφέα, πάντως, κρίνεται άκρως πετυχημένο και απολαυστικό.Στη συλλογή περιλαμβάνονται 9 διηγήματα:
Ο σολίστ: Η ιστορία ενός μουσικού που ήθελε να παίζει μουσική μόνο μπροστά σε κοινό που εκτιμούσε πραγματικά τη μουσική του.
Θλιμμένη κούκλα: Μια όμορφη μπαργούμαν με ψεύτικο χαμόγελο που αναζητά μια αληθινή ανθρώπινη επαφή. Είναι καταδικασμένη όμως να υποκύπτει στις επιθυμίες του αφεντικού της.
Διακοπή ρεύματος: Μια διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος κάνει τον πρωταγωνιστή της ιστορίας να συνειδητοποιήσει πόσο πολύ εξαρτημένη είναι η ζωή του από αυτό.
Ο φίλος: Δύο φίλοι καπνίζουν τσιγαριλίκι σε μια εγκαταλειμμένη οικοδομή και ανακαλύπτουν τυχαία, μέσα σε ένα μπαούλο ένα γράμμα που έγραψε ο μετανάστης αποστολέας του από την Νυρεμβέργη προς ένα φίλο του.
Το χαρτάκι: Μας περιγράφει τι σύγχρονες κοινωνικές σχέσεις και τα φλερτ μέσα σε ένα μπαράκι.
Το διαμέρισμα: Οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων του ήρωα από την πρώτη του κατοικία.
Αιφνιδιασμός: Ένας φυσιοδίφης περπατά μέσα στη ζούγκλα απολαμβάνοντας το τοπίο και τη φύση όταν ξαφνικά αιφνιδιάζεται από κάτι που δεν περίμενε να του συμβεί, ειδικά στον συγκεκριμένο χώρο. 
Χαράκωμα: Σκηνές πολέμου και τρόμου στα χαρακώματα ενός πεδίου μάχης. 
Το πέρασμα: Ο ήρωας της ιστορίας προσπαθεί να εξισορροπήσει και να πορευθεί ανάμεσα από επικίνδυνα και φονικά γρανάζια…

Από το οπισθόφυλλο:Απ` τις πρώτες νότες, ο χώρος ξεχείλισε από μια συγκινησιακή μελωδία. Ο σολίστας θα ακολουθούσε μια λυπητερή μουσική κατεύθυνση, με δραματικές κορυφώσεις και μετριοπαθή περάσματα (όπως έγραψαν αργότερα οι εφημερίδες). Όσο η ώρα κυλούσε, οι προσδοκίες επιβεβαιώνονταν. Το δοξάρι χόρευε στο βιολί γεννώντας θλίψη, πόνο, λησμονιά, οδηγώντας προς μια ψυχική κάθαρση. Οι νότες πετούσαν ελεύθερες και παντοδύναμες στην ψηλοτάβανη αίθουσα, παρασέρνοντας το ακροατήριο σ` ένα ταξίδι μαγευτικό.
*Η εικόνα στο εξώφυλλο είναι του Edgar Degas και έχει τίτλο “The violinist”.

Διαβάστε επίσης παλιότερη συνέντευξη του συγγραφέα:  Ανακρίνοντας τον συγγραφέα Δημήτρη Στατήρη

Στην οδό Κουμανδαρίας με τη Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου

Οδός Κουμανδαρίας: διηγήματα / Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου. Λευκωσία: Αρμίδα, 2015.
Η Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου μας παρουσιάζει 25 νέα, μικρά, αυτοβιογραφικά της διηγήματα συνοδευόμενα από 10 οδοδείκτες (σταχυολογήματα από τα διαβάσματα της που η ίδια κρίνει άξια λόγου ώστε να τα μοιραστεί μαζί μας). Τα κείμενα συνοδεύονται από 57 ενδιαφέρουσες υποσημειώσεις οι οποίες έχουν σαν στόχο να δώσουν επιπρόσθετες πληροφορίες στον αναγνώστη.
Από το βιβλίο ξεχώρισα το διήγημα “Ο πρόσφυγας Μακεδονομάχος και η στολή του” που αναφέρεται στον Κύπριο Μακεδονομάχο Χατζηαντώνη Πούλουρο. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η περιγραφή με τις νυχτερίδες που κατοικούν στη Βιβλιοθήκη του Παλατιού ντέ Μάρφα στη Λισσαβόνα (από το διήγημα “Ταξιδεύοντας στο Καφενείο «Ο Εναέριος» παρά θίν’ άλός”).Τα διηγήματα: 1. Διπλές ζαριές -- 2. Ο πρόσφυγας Μακεδονομάχος και η στολή του -- 3. Φεντόρ ο έννατος -- 4. Οι συστάσεις -- 5. Το τατουάζ -- 6. Το μήλο -- 7. Ο ανέστιος ανδριάντας -- 8. Το πορτρέτο -- 9. Το πένθος -- 10. Ο φόβος -- 11. Το οικόπεδο -- 12. Δικαιωματικά -- 13. Το κονσέρτο του Αρανχουέθ -- 14. Η επίσκεψη -- 15. Ο δρόμος με τους αγίους -- 16. Οδός Κουμανδαρίας -- 17. Η παρεξήγηση -- 18. Μια κηδεία αλλιώτικη -- 19. Παράπλευρες επιπλοκές -- 20. «Κράτησα τα κλειδιά». Ένα γράμμα για το σπίτι -- 21. Θυμήσου ’74, η κατοχή εξακολουθεί να υφίσταται -- 22. Ταξιδεύοντας στο Καφενείο «Ο Εναέριος» παρά θιν’ αλός -- 23. Σαντορίνη -- 24. Το τηλεφώνημα ΙΙ -- 25. Πως γράφεται ένα διήγημα.
*Ο τίτλος του βιβλίου (και ενός από τα διηγήματα) αναφέρεται στην ομώνυμη οδό Κουμανδαρίας στη Λεμεσό η οποία πήρε το όνομά της λόγω των μαγαζιών που υπήρχαν σε αυτή και πωλούσαν κρασί [κουμανδραρία = κυπριακό παραδοσιακό γλυκό κρασί].
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Πως γράφεται ένα διήγημα; Ή γιατί γράφεται; Η αγάπη για το βιβλίο και τους συγγραφείς, η αγάπη για την τέχνη και τους καλλιτέχνες, ζωγράφους, μουσικούς, αγιογράφους, και γλύπτες, η αγάπη για την ιστορία, οι αδυσώπητες μνήμες της, τα τραγικά πρόσωπ, οδηγούν στις «Χίλιες και μια νύχτες» και στον Ντοστογιέφσκι, στον Πάουλ Τσέλαν και στον Φερνάντο Πεσσόα, στον Χαρούκι Μουρακάμι και τον Λευκάδιο Χέρν, στον Πούσκιν τον Καμύ και τον Βασίλη Μιχαηλίδη, στον Παπαδιαμάντη και τον Χαλεπά, στον Ίψεν και τον Στρίνμπεργκ, στον Μούνχ και τον Ντεγκά, στον Ελ Γκρέκο και τον Θεόδουλο Θεοδούλου, αλλά και στον Χρυσόστομο Σμύρνης και τον Χατζηαντώνη Πούλουρο, στον Καποδίστρια, τον Αρχιμήδη, την Έλενα Λουκριτία Κορνάρο και τόσους άλλους. Σε πρόσωπα επώνυμα, γνώριμα αλλά και ανώνυμα της καθεμέρας, που η πλησμονή της παρουσίας τους ή το κενό της απώλειάς τους σφραγίζει στιγμές, που γίνονται διαχρονικές και οικουμενικές.
Ακόμα και οι τόποι, Μικρασία, Αλεξάνδρεια, κατεχώμενη Κύπρος, Σαντορίνη, Λισσαβώνα, Όσλο, Λεμεσός κ.α. περνούν μέσα από τα 24 διηγήματα και τους 10 οδοδείκτες – σταχυολογήματα της συλλογής «Οδός Κουμανδαρίας». Δρόμοι ψυχής και δρόμοι χωρίς επιστροφή, δρόμοι αποκαλύψεων και βιωμάτων ανεξίτηλων. Στην ανάμνησή τους, καταθέτει η συγγραφέας άλλοτε με θαυμασμό, άλλοτε με κατάκριση, ειρωνεία ή νοσταλγία και χιούμορ την πραγματικότητά της.

Το μίσος και η μισή εκδίκηση του Αιμίλιου Σολωμού

Το μίσος είναι η μισή εκδίκηση / Αιμίλιος Σολωμού. Αθήνα: Ψυχογιός, 2015.
Μετά το «Ημερολόγιο μιας απιστίας» (Ψυχογιός, 2012), ο Αιμίλιος Σολωμού επιστρέφει με ένα νέο μυθιστόρημα, «Το μίσος είναι η μισή εκδίκηση» το οποίο έχει μερικά χαρακτηριστικά από την προηγούμενη πετυχημένη συνταγή: Μια παλιά ιστορία η οποία βγαίνει στην επιφάνια επηρεάζοντας το παρόν, πολλά φλας μπακ, παράθεση πραγματικών ιστορικών στοιχείων και λεπτομερειών που φανερώνουν την έρευνα που έκανε ο συγγραφέας και όλα αυτά με φόντο μια ερωτική ιστορία.Το μυθιστόρημα είναι ταυτόχρονα αστυνομικό – ιστορικό – κοινωνικό και πολιτικό και αποτελείται από τη συρραφή πέντε διαφορετικών ιστοριών:1. Αυτή του Κύπριου φοιτητή Αλέξη Σοκαρδή (του δολοφόνου των Τροϊκανών), η καταγωγή του και η συγγένειά του με τον παλιό ληστή Δράκο, τα παιδικά του χρόνια που στιγματίστηκαν από την αυτοκτονία – λόγω οικονομικών προβλημάτων – του πατέρα του, ο έρωτάς του με τη μυστηριώδη Ρουμπίνη και η απόφασή του να εκδικηθεί αυτούς που κατά την άποψή του κατέστρεψαν οικονομικά τη χώρα και ευθύνονται για τη δυστυχία των Ελλήνων.  2. Του καθηγητή ιστορίας Ρωμανού Στεργίδη, ο οποίος συλλαμβάνεται ως κατηγορούμενος για τον φόνο. Τα δικά του παιδικά χρόνια, η ακαδημαϊκή του καριέρα και το ενδιαφέρον του για τις ληστείες του 19ου αιώνα και η διασύνδεσή τους με τη σημερινή πραγματικότητα και την πολιτική διαφθορά, καθώς και η δική του ερωτική ζωή.3. Η ιστορία του αστυνόμου Αποστόλου, η οικογενειακή και επαγγελματική του ζωή και η προσπάθειά του να διαλευκάνει το έγκλημα. 4. Η πραγματική ιστορία των Αρβανιτάκιδων και της ομάδας τους οι οποίοι το 1870 απήγαγαν τους  Άγγλους ευγενείς, την καταδίωξή τους που είχε ως τραγική συνέπια την «σφαγή στο Δήλεσι».5. Διάφορες πραγματικές ιστορίες αυτοκτονιών της εποχής μας, λόγω της οικονομική δυσπραγίας στη οποία επήλθε η χώρα.  Οι σκόρπιες αυτές ιστορίες αποτελούν μια ξεχωριστή ενότητα.Οι πέντε ιστορίες, παρόλο που είναι μπλεγμένες η μία με την άλλη, έχουν δική τους αρίθμηση και θα μπορούσαν να διαβαστούν και αυτόνομα.
Το μυθιστόρημα ως αστυνομική ιστορία είναι από μόνο του συναρπαστικό, ενώ οι περιγραφές του Σολωμού και η συσχέτισή του με κοινωνικοπολιτικά δεδομένα το κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρον. Η συσχέτισή του με τη σφαγή στο Δελήσι και η ενσωμάτωση σε αυτό όλων αυτών των ιστορικών στοιχείων θεωρώ ότι απογειώνουν το βιβλίο.  Το βιβλίο του Αιμίλιου Σολωμού μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα. Αυτό που με προσγείωσε κάπως ανώμαλα είναι ακριβώς αυτή: η τελευταία σελίδα και ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας επιλέγει να ολοκληρώσει την ιστορία.  Παρόλο που κι εγώ έχω χρησιμοποιήσει παρόμοιες τεχνικές για το φινάλε δικών μου ιστοριών, στη συγκεκριμένη περίπτωση ένιωσα ότι ήθελα κάτι παραπάνω, κάτι πιο ξεκάθαρο…
Ανακεφαλαιώνοντας, θεωρώ «Το Μίσος» ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τα τελευταία χρόνια και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε αναγνώστη!
"Ρατσισμός είναι το μέγιστο μίσος για τον ελάχιστο λόγο. Ωστόσο για ένα πράγμα τους βγάζω το καπέλο. Το μίσος, το απέραντο και ανεξέλεγκτο μίσος. Ένα τέτοιο μίσος είναι ικανό να οπλίσει το χέρι της εκδίκησης".
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:21 Απριλίου 1870
Η δολοφονία τεσσάρων επιφανών Ευρωπαίων από τη συμμορία των Αρβανιτάκηδων θα συνταράξει συθέμελα την Ελλάδα. Η Σφαγή στο Δήλεσι, όπως έμεινε γνωστή στην Ιστορία, θα στρέψει την Ευρώπη κατά της χώρας και θα αποκαλύψει τη βαθύτατη διαφθορά του πολιτικού συστήματος και τη σχέση του με το φαινόμενο της ληστείας. Ταυτόχρονα, θα αναδείξει τις παθογένειες του ελληνικού κράτους από τη σύστασή του, τα οικονομικά συμφέροντα που δρουν στο παρασκήνιο, αλλά και την απροκάλυπτη επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων στη χώρα.
21 Απριλίου 2013
Η φρικτή δολοφονία δύο απεσταλμένων της τρόικας σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών θα στρέψουν και πάλι την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη κατά της χώρας. Εν μέσω μιας πολύπλευρης κρίσης, η Ελλάδα θα καταστεί ξανά το μαύρο πρόβατο. Το σημείωμα που θα αφήσει ο δολοφόνος στη σκηνή του εγκλήματος θα συνδέσει το γεγονός με τη Σφαγή στο Δήλεσι. Η συμμορία των Αρβανιτάκηδων θα ξαναζωντανέψει 143 χρόνια μετά.
Ένα μυθιστόρημα που κινείται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, την εκδίκηση και το καθήκον, την αγάπη και το μίσος.

Διαβάστε επίσης: «Το μίσος είναι η μισή εκδίκηση», του Αιμίλιου Σολωμού [η παρουσίαση που έγινε στο Rivergate]

Το Pulp του Τσαρλς Μπουκόφσκι

Το πρώτο εξώφυλλο
(Black Sparrow Press, 1994) Το Pulp είναι το τελευταίο μυθιστόρημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι (Charles Bukowski) - εκδόθηκε το 1994, την ίδια χρονιά που πέθανε ο συγγραφέας.  Το βιβλίο διακωμωδεί την λεγόμενη Pulp λογοτεχνία (η οποία πήρε το όνομά της από τα φτηνά αστυνομικά περιοδικά [pulp magazines ή εν συντομία "the pulps"] που κυκλοφορούσαν στις ΗΠΑ από το 1896 μέχρι τη δεκαετία του 50). Στο βιβλίο ο συγγραφέας σατιρίζει τα στερεότυπα και τις εμμονές που είχαν οι συγγραφείς του είδους.Ήρωας της ιστορίας αυτή τη φορά δεν είναι ο αυτοβιογραφικός χαρακτήρας του συγγραφέα Χένρι Τσινάσκι (Henry Chinaski) που συναντούμε στα άλλα του έργα, αλλά ο παρόμοιας ηθικής και χαρακτήρα, ιδιωτικός ντετέκτιβ, Νίκι Μπιλέιν (Nicky Belane). Και ο Μπιλέιν πάντως θυμίζει σε πολλά τον Μπουκόφσκι (είναι και αυτός όπως και ο συγγραφέας, γυναικάς, εξαιρετικά κυνικός, δεινός πότης, και απροσάρμοστος).Ο ήρωας σε αυτή την ιστορία προσπαθεί να εντοπίσει τον Γάλλο συγγραφέα Σελίν (Louis-FerdinandCéline, 1894-1961), παρόλο που αν ζούσε θα ήταν αιωνόβιος), μπλέκει σε μια αλλόκοτη ιστορία με εξωγήινους και κυνηγά ένα άφαντο κόκκινο σπουργίτι.Σύμφωνα με πολλούς κριτικούς ο Μπουκόφσκι σε αυτό το μυθιστόρημα χρησιμοποιεί με την πέννα του βία, κυνικότητα, σαρκασμό και προσπαθεί να σοκάρει τον αναγνώστη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Συμπρωταγωνίστρια στην ιστορία είναι η πανέμορφη και μυστηριώδης Λαίδη Θάνατος (Lady Death) η οποία προσλαμβάνει τον Μπελίν αναθέτοντάς του να εντοπίσει τον Γάλλο συγγραφέα Σελίν (ο οποίος όλοι γνωρίζουμε ότι ήταν νεκρός όταν γραφόταν το βιβλίο).  Πολλοί θεωρούν επίσης ότι με αυτό του το έργο ο συγγραφέας είναι σαν να αποδέχεται τον επερχόμενο θάνατό του και ότι ακριβώς η Λαίδη Θάνατος είναι μια αλληγορική αναφορά σε αυτόν (τον θάνατο).
Στα ελληνικά το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1996 (εκδόσεις Απόπειρα, μετ. Γιώργος Μπλάνας) και ακολούθησε η έκδοση του Μεταίχμιου (2015, μετ. Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης). Add caption
Από το οπισθόφυλλο του Μεταίχμιου:
:Ο Νίκι Μπιλέιν είναι ένας αλκοολικός ιδιωτικός ντετέκτιβ με πολλά προβλήματα. Σαν να μην έφταναν οι γκόμενες, το ποτό, η έλλειψη ρευστού και το μανιασμένο του εγώ, οι υποθέσεις που αναλαμβάνει είναι τουλάχιστον σουρεαλιστικές. Καλείται να εντοπίσει τον κλασικό γάλλο συγγραφέα Σελίν, ο οποίος κατά γενική ομολογία είναι νεκρός, καθώς και το Κόκκινο Σπουργίτι, το οποίο μπορεί να υπάρχει μπορεί και όχι.
Σουρεαλιστικό, ευρηματικό, πνευματώδες, μια ωδή στην αστυνομική λογοτεχνία, το Pulp είναι το τελευταίο μυθιστόρημα ενός από τους πλέον απολαυστικούς και επιδραστικούς καλτ συγγραφείς του 20ού αιώνα.

Ανακρίνοντας τον συγγραφέα Αντώνη Γεωργίου

Ο συγγραφέας Αντώνης Γεωργίου μιλάει στον Ανδρέα Καπανδρέου για το Bookia

Ο Αντώνης Γεωργίου γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1969. Σπούδασε νομικά στη Μόσχα και εργάζεται ως δικηγόρος.  Βιβλία του που κυκλοφορούν είναι: η ποιητική συλλογή «Πανσέληνος παρά μία» (Γαβριηλίδης, 2006), η συλλογή διηγημάτων «Γλυκιά bloody life» (Το Ροδακιό, 2006), και το μυθιστόρημα «Ένα αλπούμ ιστορίες» (Το Ροδακιό, 2014). Έχει επίσης γράψει τα θεατρικά έργα: «Αγαπημένο μου πλυντήριο», «Η νόσος», «Ο κήπος μας», «La Belote», «Ήμουν η Λυσιστράτη». Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Άνευ» και ασχολήθηκε με επιμέλεια θεατρικών ημερολογίων.  Αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε αυτή τη συνέντευξη με τον Κύπριο συγγραφέα Αντώνη Γεωργίου, με αφορμή την πρόσφατη βράβευση (Βραβείο Λογοτεχνίας Ευρωπαϊκής Ένωσης 2016)  του νέου του βιβλίου «Ένα αλπούμ* ιστορίες» (Το Ροδακιό, 2014).
Αντώνη μίλησε μας λίγο για το τελευταίο βραβευμένο σου βιβλίο «Ένα αλπούμ ιστορίες». Από πού είναι εμπνευσμένο;
Η ιδέα για το βιβλίο ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2008 με αφορμή τις ιστορίες ενός φίλου για τη γιαγιά του που μόλις είχε πεθάνει. Και από τη γιαγιά πέρασε στην οικογένεια αλλά και στο χωριό και όχι μόνο. Ιστορίες που μου θύμιζαν ιστορίες της δικής μου οικογένειας ή άλλων φίλων ή που είχα ακούσει ή διαβάσει, η μια έφερνε την άλλη και το κουβάρι ξετυλιγόταν και άρχισε να γράφεται. Η πρώτη εκδοχή ήταν ένα εκτενές διήγημα με τον τίτλο «Ένα κουβάρι ιστορίες» για μια συλλογή που ετοίμαζα τότε.Όμως παρόλο που το διήγημα γράφτηκε, το κουβάρι συνέχισε να ξετυλίγεται και να μεγαλώνει και διεκδίκησε αυτόνομη πορεία. Ταυτόχρονα ένιωσα πως οι πρώτες αυτές ιστορίες ήταν σαν μια «μικρογραφία» του τόπου, τα θέματα αφορούσαν όχι απλά μια οικογένεια ή ένα χωριό αλλά την Κύπρο γενικότερα. Προστέθηκαν κι άλλες ιστορίες, αποσπάσματα από εφημερίδες, συνταγές, μοιρολόγια, δημοτικά, ποιητάρικα, άλλα ποιήματα και πολλές, πολλές φωτογραφίες και έγινε τελικά Ένα αλπούμ ιστορίες.
Το «Ένα αλπούμ ιστορίες» είναι ουσιαστικά ένα ψηφιδωτό από κείμενα, φωτογραφίες και αποκόμματα εφημερίδων που νοητικά φτιάχνουν μια ιστορία. Τελικά πρόκειται για μια ενιαία ιστορία; Για ένα μυθιστόρημα; Για ένα μετά - μυθιστόρημα (όπως αναφέρεται στην περιγραφή του βιβλίου) ή για κάτι άλλο; H αλήθεια είναι πως δεν είμαι πολύ υπέρ των διαφόρων «μετά» αλλά και των όρων γενικά. Ούτε και της αυστηρής κατάταξης των λογοτεχνικών έργων σε είδη αφού και οι  έννοιες αυτές αλλάζουν. Δεν είμαι ειδικός αλλά για παράδειγμα το μυθιστόρημα του Κούντερα  διαφέρει από των κλασσικών του είδους, ή υπάρχουν συλλογές διηγημάτων   ή σπονδυλωτά αφηγήματα που θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα  ότι είναι μυθιστορήματα. Για μένα η διαφορά ίσως  αν υπάρχει είναι στην εστίαση που δίνει κάθε είδος, το διήγημα σαν να εστιάζεται σε ένα σημείο ενός μεγάλου πίνακα με ένα τρόπο πιο συμπυκνωμένο ενώ το μυθιστόρημα μας παρουσιάζει τον μεγάλο πίνακα, μια τοιχογραφία ολόκληρη. Αν το  μυθιστόρημα είναι μια προσπάθεια να καταγραφεί πιο "πλατειά» ένας τόπος, μια κοινωνία (έστω και μέσα από μια ιστορία μιας οικογενείας κάποτε) αν έχει βάθος χρόνου και τόπου … αν είναι μια «τοιχογραφία» και όχι ένας μικρός πινάκας  … το βιβλίο αυτό είναι μυθιστόρημα. Στο βιβλίο χρησιμοποιήσαμε επίσης τον όρο "μια ιστορία" επειδή θεωρούσαμε και με την εκδότρια πως όλες αυτές οι ιστορίες συνιστούν μια ιστορία ίσως, την ιστορία όλων μας. Ο όρος μετά-μυθιστορημα αντιλαμβάνομαι ότι χρησιμοποιείται για το μυθιστόρημα που συμπεριλαμβάνει και άλλα στοιχεία μη μυθοπλαστικού χαρακτήρα, όπως αποκόμματα από εφημερίδες, ιστορική αφήγηση, επιστολές όπως και άλλα στοιχειά που συνυπάρχουν σε αυτό το βιβλίο καμωμένο από ένα παλιό υλικό, την αφήγηση, την εξιστόρηση…
Μέσα στο βιβλίο, σαν άλμπουμ που είναι - το λέει άλλωστε και ο τίτλος -  συμπεριέλαβες αρκετές φωτογραφίες οι οποίες, η κάθε μια από μόνη της, διηγούνται και μια ιστορία. Συμμερίζεσαι την άποψη ότι «μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις»;
Χωρίς φωτογραφίες δεν υπάρχει αλπούμ! Οι φωτογραφίες όπως και τα άλλα παραθέματα,  είναι μέρος του βιβλίου. Κάποτε συνοδεύουν, κάποτε είναι μέρος της ίδιας της ιστορίας, κάποτε περιγράφουν ή περιγράφονται. Η φωτογραφία είναι ένα είδος ιστορίας από μόνη της. Μπορεί να διηγηθεί τόσα χωρίς λέξεις και αυτό θέλω, οι ιστορίες μου να ξεδιπλώνονται όχι μόνο με τον καθ’ αυτόν γραπτό λόγο, αλλά και με τα αποσπάσματα από εφημερίδες, τα ποιήματα, τα ποιητάρικα, τα παιδικά σχέδια, τις συνταγές και φυσικά τις φωτογραφίες. Τώρα η άποψη πως «μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις» … κάθε άποψη έχει πάντα ένα μέρος της αλήθειας, άλλα σίγουρα όχι ολόκληρη. Υπάρχουν εικόνες που λένε τόσα από μονές τους, φωτογραφίες που αν  παρατηρήσεις τα πρόσωπα, το στήσιμο, το ντύσιμο, ο τρόπος που κοιτάζουν το φακό, λένε τόσα, τώρα είναι 1000 οι λέξεις ή πιο λίγες, δεν ξέρω.  
Σε μια πρόσφατη συνομιλία μου με τον Μάκη Πανώριο μου ανάφερε ότι διαφωνεί με την πιο πάνω ρήση. Αντίθετα, μου τόνισε, «μια λέξη ισούται με χίλιες εικόνες». Σκέψου για παράδειγμα τη λέξη «ηλιοβασίλεμα» και φαντάσου πόσες διαφορετικές εικόνες μπορεί να δημιουργήσει σε διαφορετικούς αναγνώστες, κάποιος μπορεί να την φανταστεί με φόντο τη θάλασσα, κάποιος άλλος με φόντο το βουνό, τον ήλιο ολόκληρο ή ένα μέρος αυτού κτλ.  Παρακαλώ σχολίασε…
Πάλι δεν θα διαφωνήσω, ναι υπάρχουν λέξεις που για τον καθένα μας σημαίνουν πολλά και διαφορετικά πράγματα … άρα μόνο να τις αναφέρει κάποιος γεννιούνται, πετάγονται δεκάδες εικόνες. Ξέρουμε την δύναμη των λέξεων. Υπάρχουν λέξεις, υπάρχουν βιβλία που σε πλημμυρίζουν αισθήματα και εικόνες. Αλλά ας μην αποφασίσουμε τώρα  ποιες είναι οι πιο δυνατές, οι λέξεις ή οι εικόνες.
Γιατί επέλεξες στο συγκεκριμένο βιβλίο να χρησιμοποιήσεις μαζί με την κοινή ελληνική και την κυπριακή διάλεκτο; Και πόσο αυτό σε δυσκόλεψε δεδομένου ότι δεν υπάρχει κάποιος επίσημος τρόπος γραφής της διαλέκτου ούτε καν καθιερωμένες λέξεις (οι οποίες συχνά διαφέρουν από περιοχή σε περιοχή);
Η απόφαση ήταν εύκολη η εφαρμογή της δύσκολη. Εύκολη διότι ουσιαστικά δεν γινόταν αλλιώς. Δεν ήταν επιλογή. Δεν μπορούσα να μιλήσω για την Κύπρο σε πρώτο πρόσωπο, να ακουστούν ιστορίες και να μην χρησιμοποιηθεί η διάλεκτος. Θα ήταν ψεύτικο νομίζω το αποτέλεσμα . Κατά κάποιο τρόπο με διάλεξε η διάλεκτος δεν την διάλεξα. Βέβαια ενώ ένα μεγάλο μέρος, είναι στην κυπριακή διάλεκτο, υπάρχει μεγάλο μέρος στην κοινή ελληνική. Πιστεύω ότι η χρήση της κυπριακής στην λογοτεχνία δεν πρέπει να γίνεται με κανένα «πρέπει» ούτε να αποκλείεται για παράδειγμα για γελοίους λόγους περί αφελληνισμού και σχετικά.  Πιστεύω ότι οι λογοτέχνες του τόπου πρέπει ίσως καθαροί από «έξωθεν» παρεμβάσεις να μπορούν να νιώθουν πώς να γράψουν και να γράφουν, αν αφεθούν θα την ακούσουν να φωνάζει μέσα στο μυαλό μας, την ώρα που πάμε να γράψουμε. Η δυσκολία είναι να γραφτεί. Κακά τα ψέματα τα διαβάσματα μας, οι επιρροές μας οι λογοτεχνικές  είναι γραμμένα στην κοινή ελληνική, να γράψεις στην κυπριακή έχει δυσκολίες. Δεν ξέρω αν μπορώ να πω ότι μπορώ να εκφραστώ πλήρως λογοτεχνικά στα κυπριακά. Σε αυτό το βιβλίο …  μεγάλο μέρος του έχει μια προφορικτητα όποτε ήταν πιο εύκολη η χρήση της κυπριακής. Είχε άλλες δυσκολίες όμως.  Προσπάθησα, δεν ξέρω πόσο πέτυχε να διαφοροποιώ την κυπριακή αναλόγως και της ηλικίας αυτού που μιλά.  Χρειάστηκε να διαβάσω και να ακούσω αλλά και να ανασύρω από την μνήμη μου παλιές φωνές.  Μετά ήταν η τυποποίηση της γραφής. Προσπάθησα με την βοήθεια του Σπύρου του Αρμοστή που είχε την επιμέλεια της κυπριακής να υπάρχει μια  ομοιομορφία της γραφής, διότι υπάρχουν κάποιοι κανόνες, ακόμα και αν δεν συμφωνούν όλοι.
Ποια ήταν ακριβώς η διαδικασία που ακολουθήθηκε από την επιλογή του βιβλίου σου να εκπροσωπήσει την Κύπρο στον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Λογοτεχνίας μέχρι και την βράβευσή του; Περιέγραψε μας την εμπειρία αλλά και τα συναισθήματά σου από τη συμμετοχή σου στον διαγωνισμό. Ο διαγωνισμός αυτός είναι ένας θεσμός από το 2009 που έχει θεσμοθετηθεί από τους συγγραφείς, βιβλιοπώλες, εκδότες και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ήδη έχουν βραβευτεί ακόμα 2 κύπριοι συγγραφείς, όπως ξέρεις, η Μυρτώ Αζίνα και ο Αιμίλιος Σολωμού. Από όσο γνωρίζω υπάρχουν εθνικές επιτροπές  που επιλεγούν τα βιβλία, αν δεν κάνω λάθος, των τελευταίων 5 χρονών. Η πρόταση της επιτροπής αποστέλλεται και είναι  κατά κάποιο τρόπο η πρόταση της προς την Ευρώπη για κάποιο βιβλίο να μεταφραστεί και να κυκλοφορήσει και εκτός της χώρας της. Αυτό είναι νομίζω το σημαντικό αυτού του βραβείου που φέτος δόθηκε σε 12 συγγραφείς. Η δυνατότητα να μεταφραστεί το βιβλίο και να φτάσει σε αναγνώστες από άλλες χώρες. Όχι τόσο για να κάνουμε διεθνή καριέρα όσο για να διαβαστεί και αλλού. Σίγουρα κάθε βραβείο φέρνει μια χαρά και ικανοποίηση. Και όχι μόνο σε μένα τελικά, αλλά και σε γνωστούς, φίλους και όχι μόνο.  Υπήρξαν , στη εποχή των social media αναμενόμενο, διάφορες υπερβολές άλλα είναι ευχάριστο που έγινε αφορμή να ακουστεί η κυπριακή λογοτεχνία, να συζητηθεί, να έρθει στο προσκήνιο έστω για λίγο. Κάτι τέτοιο όπως μου είπαν και άλλοι συγγραφείς που συναντηθήκαμε στην απονομή, έγινε και στις δίκες τους χώρες. Αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο για το βραβείο. Για τις μεταφράσεις έχουμε ήδη κάποιες προτάσεις από 7-8 χώρες και αυτό είναι θετικό. Η εμπειρία του Αιμίλιου Σολωμού που έχει ήδη μεταφραστεί δείχνει τις δυνατότητες. Είναι σημαντικό λοιπόν να συνεχίσει και ο θεσμός και αφού θα βραβευτούν και άλλοι Κύπριοι να βρεθεί τρόπος να βγει η λογοτεχνία και προς τα έξω. Να γνωρίσει και να γνωριστεί.
Έχεις γράψει μέχρι τώρα ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα και θεατρικό. Ποια φόρμα πιστεύεις ότι σου ταιριάζει καλύτερα;Η κάθε φόρμα γραφής έχει τις δυσκολίες της και ταυτόχρονα τη γοητεία της. Κυρίως γράφω πεζογραφία και θέατρο, αγαπώ τόσο την ποίηση, που δεν μπορώ να ισχυριστώ πως με κάποιους στίχους που έγραψα, είμαι ποιητής. Άρχισα με πεζογραφία, το θέατρο προέκυψε, αλλά φαίνεται πως δεν ήταν περαστικό, ήταν εκεί, δυνατή, αυτή η ανάγκη έκφρασης μέσω του.Συνειδητά δεν διαλέγω από πριν τη φόρμα γραφής, αν και παρατηρώντας το εαυτό μου η ποίηση για μένα είναι το όχημα για κάτι πολύ προσωπικό, η πεζογραφία μού δίνει την ευκαιρία για μια ευρύτητα και ένα πλάτος στη γραφή, ενώ το θέατρο είναι συχνά πιο άμεσο. Δεν πιστεύω και πολύ στο «μήνυμα» ενός έργου. Ερωτήματα θέτουμε γράφοντας, απορίες δικές μας για τη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα, την κοινωνία, το άδικο του κόσμου. Και ελπίζουμε πως αυτά τα ερωτήματα αφορούν και άλλους εκτός από μας. Είναι δευτερεύον ζήτημα ποια μορφή θα πάρουν αυτά τα ερωτήματα, σημασία έχει να τεθούν, αν και όταν γράφουμε το λαμβάνουμε υπόψη, αφού αλλιώς είναι ο θεατρικός λόγος, αλλιώς ο ποιητικός και ο πεζογραφικός. 
Γράφεις κάτι αυτή την περίοδο;Αυτή τη περίοδο προσπαθώ να κλείσω κάποιους κύκλους, κάποια πράγματα σε εκκρεμότητα. Ίσως να μαζέψω τα θεατρικά σε ένα τόμο, κάποια ποιήματα που μαζεύτηκαν, κάποια διηγήματα που ήταν έτοιμα να εκδοθούν αλλά προηγήθηκε το «Ένα αλπούμ ιστορίες», θέλω να δω τι θα κάνω με αυτά.  Το ευχάριστο είναι πως έχω μια ιδέα για κάτι καινούργιο, ένα μυθιστόρημα και αυτό με συνεπαίρνει. Χρόνο δεν έχω ακόμα να καθίσω να αρχίσω, αλλά ελπίζω πως θα βρεθεί και θα αρχίσει. Δεν ξέρω πολλά πράγματα, συνήθως δεν ξέρω από πριν, έχω στο μυαλό μου κάποιους χαρακτήρες, τον τόπο λίγο τον χρόνο, πρέπει να καθίσω κάτω και θα έρθει.
Τι σου αρέσει να διαβάζεις;Διαβάζω πολλή ποίηση, θέατρο και διηγήματα. Μου λείπει καιρός για τα μεγάλα μυθιστορήματα αλλά το προσπαθώ και άμα πετύχω κάτι κάλο χάνομαι κυριολεκτικά μαζί του.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας και από ποιόν συγγραφέα ή λογοτεχνικό είδος θεωρείς ότι έχεις επηρεαστεί;Έχω διαβάσει πολλούς και σίγουρα θα έχω επηρεαστεί από πολλούς, συνειδητά ή κυρίως υποσυνείδητα. Πολλές φορές νιώθω να έχω επηρεαστεί και από αναγνώσματα που ίσως δεν τους έδωσα τόση σημασία ή που δεν είναι τόσο σημαντικά.  Θεωρώ πως από όλα έχουμε επιρροές. Από τις αφηγήσεις της μάνας μου, τα παραμύθια, τους ποιητάρηδες που έφτασα κάποιους, από τα κόμικς που διάβαζα παιδί ίσως και από βιβλία που δεν είναι τόσο σημαντικά ίσως, αλλά για κάποιο λόγο με άγγιξαν.  Κυρίως όμως νομίζω επηρεάζομαι από πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις. Από ένα βλέμμα, μια έκφραση του προσώπου, μια φράση. Γενικά νομίζω οι άλλοι μπορούν πιο εύκολα από μένα να ανιχνεύσουν τις όποιες επιρροές. Αγαπημένος συγγραφέας δεν ξέρω. Έχω διαβάσει τους κλασσικούς και τους λιγότερους κλασσικούς. Ενθουσιάστηκα με πολλά βιβλία, και πολλούς συγγραφείς, όπως και όλοι μας. Μπορώ να αναφέρω αρκετούς, έχω διαβάσει αρκετά. Με ενθουσίασαν, αγαπώ, νιώθω να με άλλαξαν, σαν άτομο, βιβλία του Ντοστογιέφσκι, του Κάφκα, του Κούντερα, του Μαρκές, του Ντον Ντελίλο, του Φόκνερ, ο Δημήτρης Χατζής λέω ενδεικτικά κάποια ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό, από διαφορετικές εποχές ο καθένας, του Τσέχωφ, της Αναγνωστάκης, του Πίντερ, του Μπέκετ κ.α. Δεν είναι αυτονόητο να έχει γίνει αυτό όμως με τέτοιους μεγάλους συγγραφείς;
Ποια η γνώμη σου για το Bookia.gr; Είναι σημαντικό να υπάρχουν σελίδες σαν το Βοοkia gr που δίνουν την δυνατότητα να συναντούνται αναγνώστες και συγγραφείς, συγγραφείς που τελικά είναι και οι ίδιοι αναγνώστες, να βρισκόμαστε και να μιλούμε για βιβλία. Και μαζί τους εκδότες, βιβλιοπώλες, κριτικοί. Είναι ωραίο που χρησιμοποιείται η τεχνολογία για αυτό το συναπάντημα.
Θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα στους αναγνώστες του Bookia.gr; Σκάφτομαι κάποτε πως πρέπει να νιώθω ευγνώμων που διάβασα βιβλία, πολλά βιβλία, που έχω, εκπαιδευτεί, μόνος μου βασικά, να διαβάζω βιβλία και  ακόμα να μπορώ διαβάζω, να μην με παρασύρει εντελώς αυτός ο ξέφρενος ρυθμός που νιώθω να δυσκολεύει πολλούς να συγκεντρωθούν σε ένα βιβλίο. Ένιωσα χαρά, πολλή χαρά με ένα βιβλίο, νομίζω με καταλαβαίνουν πολλοί αναγνώστες, και εύχομαι σε όλους μας καινούργια καλά βιβλία, καινούργιες χαρές.
Σε ευχαριστούμε για τον χρόνο που μας διέθεσες και σου ευχόμαστε περισσότερες εμπνεύσεις και μεγαλύτερες επιτυχίες.
*Αλπούμ ονομάζεται στην κυπριακή καθομιλουμένη το άλμπουμ.


(Συνέντευξη που δόθηκε στον Ανδρέα Καπανδρέου, αποκλειστικά για το Bookia.gr)

1ο Φεστιβάλ Βιβλίου Λευκωσίας (Nicosia Book Fest 2016)

Στις 12 Ιουνίου 2016 στο πάρκο Ακρόπολης διοργανώθηκε για πρώτη φορά στην Κύπρο το 1ο Φεστιβάλ Βιβλίου Λευκωσίας (Nicosia Book Fest).


Σαν στόχος του φεστιβάλ τέθηκε η προώθηση του βιβλίου στο κυπριακό κοινό, κάθε ηλικίας. Η διοργάνωση θέλησε να φέρει κοντά τους αναγνώστες με τους συγγράφεις και να αναδείξει το έργο των κυπρίων συγγραφέων, σε μια εποχή που το βιβλίο αντιμετωπίζει ιδιαίτερες προκλήσεις.Το  Ινστιτούτο Ερευνών Προμηθέας , ως ο βασικός διοργανωτής του Φεστιβάλ, αποτελεί οργανισμό πρωτοπόρων ερευνητικών αναζητήσεων στα πεδία της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικονομίας, του πολιτισμού και της παιδείας στην Κύπρο.Συνδιοργάνωνες της εκδήλωσης ήταν το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Οργανισμός Νεολάιας Κύπρου και ο Δήμος Στροβόλου ενώ σε αυτή συμμετείχαν ή και υποστήριζαν άλλοι 30 περίπου οργανισμοί.Σε αυτή τη γιορτή του βιβλίου οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να δουν και να αγοράσουν
βιβλία διαφόρων θεματικών κατηγοριών και να παρακολουθήσουν βιβλιοπαρουσιάσεις. Ειδικά για τα παιδιά διοργανώθηκε παιχνίδι βιβλιοανάγνωσης, βιωματικό εργαστήρι, θεατρική αναπαράσταση, μουσική βιλιοπαρουσίαση και θεατρικό παιχνίδι επικοινωνίας. Στον χώρο λειτούργησε επίσης παζαράκι μεταχειρισμένων βιβλίων καθώς και ανταλλακτήριο βιβλίων. Υπήρχαν επίσης χώροι φαγητού και ποτού καθώς και υπαίθρια καφετέρια.Στην εκδήλωση συμμετείχαν οργανωμένοι σύνδεσμοι συγγραφέων, μενονομένοι συγγραφείς, πανεπιστήμια, εκδοτικοί οίκοι, εκδότες περιοδικών, ερευνητικά ιδρύματα, η Κυπριακή Ένωση Βιβλιοθηκονόμων – Επιστημόνων πληροφόρησης κ.α.Το φεστιβάλ στέφθηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία, τόσο όσο αφορά τις συμμετοχές όσο και την προσέλευση του κόσμου η οποία ήταν αθρόα, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη γιορτή, μάλλον θα γίνει θεσμός στην Κυπριακή πρωτεύουσα. Λειτούργησε επίσης παζαράκι μεταχειρισμένου βιβλίου καθώς και ανταλλακτήριο βιβλίων. Τα παιδιά θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν διαδραστικές αφηγήσεις παραμυθιών από συγγραφείς και θεατρικές ομάδες καθώς και άλλες πολλές εκπλήξεις. Στο Φεστιβάλ θα λειτουργήσουν επίσης χώροι φαγητού και ποτού καθώς και υπαίθρια καφετέρια.

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε  Facebook άλμπουμ .Όλες οι πληροφορίες για το Ο  «1ο Φεστιβάλ Βιβλίου Λευκωσίας» .

Δημοσιεύτηκε:http://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=44af8072-757f-4464-82fa-f21d6103b835

Παρουσιαση Κυπριων Λογοτεχνων Και Εκθεση Βιβλιου (Δήμος Λιβαδιών, Λάρνακα, 22 Ιουλ. 2016)

Πρόσκληση για την πρώτη παρουσίαση Κυπρίων λογοτεχνών και έκθεση βιβλίου που γίνεται σε συνεργασία και στα πλαίσια του πολιστικού μήνα δήμου Λιβαδιών (Λάρνακα). Παρασκευή, 22 Ιουλίου 2016 στις 8:30 μ.μ. - 10:30 μ.μ., στο πολιτιστικό κέντρο Δήμου Λιβαδιών (Λαρνακα).
Η λογοτεχνική  παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 22 Ιούλη 2016 στο Πολιτιστικό Κέντρο Λιβαδιών. Στον κλειστό χώρο του πολιτιστικού κέντρου θα διεξαχθεί η εκδήλωση / παρουσίαση των λογοτεχνών. 

Συμμετέχουν οι συγγραφείς: ΜΥΡΟΥΛΛΑ ΜΑΠΠΟΥΡΑ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ, KΟΥΛΑ ΓΕΝΑΡΗ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, ΜΑΡΛΕΝ ΛΟΝΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΓΙΑΝΝΟΣ ΛΑΜΠΗΣ, ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΜΕΤΟΧΗ, ΑΘΩΣ ΧΑΤΖΗΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΕΦΗ ΤΑΜΠΟΥΡΙΔΟΥ, ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΟΛΓΑ ΡΟΥΒΗΜ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΡΟΔΟΥΛΑΣ ΤΣΙΑΗΛΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ, ΙΣΑΒΕΛΑ ΜΑΥΡΑ, ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΒΕΡΙΑΔΟΥ. 
Εισαγωγική ομιλία με θέμα "Η λογοτεχνία ως εργαλείο στην πνευματική και ψυχική ανάπτυξη του ανθρώπου" από την Μιράντα Σιδερά. 
Στην ανάγνωση κειμένων συμμετέχει η ΝΑΤΑΣΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ.
Α) Παρουσίαση λογοτεχνώνΑνάγνωση βιογραφικών των συγγραφέων από την παρουσιάστρια της εκδήλωσης Μαρίνα Σαβεριάδου. 

Β) Ανάγνωση κειμένων – 5 λεπτά Ο κάθε λογοτέχνης θα έχει στη διάθεσή του 5 λεπτά κατά τα οποία θα μπορεί είτε να παρουσιάσει το σύνολο των βιβλίων του, είτε συνδυασμό με ανάγνωση ενός κειμένου / ποιήματος που ο ίδιος έχει επιλέξει. 
Γ) Προβολή φωτογραφιώνΠαράλληλα με την ανάγνωση κειμένων θα προβάλλονται σε μεγάλη οθόνη φωτογραφίες από τα βιβλία των συγγραφέων ή/και από παλαιότερες παρουσιάσεις (υπεύθυνη για τις παρουσιάσεις θα είναι η Όλγα Ρουβήμ). 
Δ) Πώληση βιβλίωνΠέραν της παρουσίασης εντός του κλειστού χώρου, έξω από το πολιτιστικό κέντρο θα διατεθούν προς πώληση στο κοινό βιβλία των συγγραφέων. 
Η εκδήλωση στο Facebook: https://www.facebook.com/events/153192475090153/

“ΘΑ”: το μελλοντολογικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Κυριάκου Δ. Παπαδόπουλου

ΘΑ / Κυριάκος Δ. Παπαδόπουλος. Αθήνα: Όστρια, 2016.
Ο πολυγραφότατος Kύπριος συγγραφέας Κυριάκος Παπαδόπουλος επιστρέφει στο προσκήνιο, αυτή τη φορά,  με ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Το βιβλίο είναι γραμμένο στον μέλλοντα χρόνο χρησιμοποιώντας το μόριο «Θα», ενώ ο ήρωας, ο Αλέξης, εκδίδει μια πρωτότυπη εφημερίδα η οποία γράφει για μελλοντικά γεγονότα και ονομάζεται «ΘΑ».
Ένας συγγραφέας δέχεται την επίσκεψη ενός ταξιδιώτη του χρόνου, ο οποίος ζητά τη βοήθειά του για να πείσουν έναν απόγονό του να φανερώσει την τεχνική με την οποία προβλέπει το μέλλον. Ο ταξιδιώτης από το μέλλον διηγείται την κατάσταση που θα επικρατεί στη Γη μετά από εκατοντάδες χρόνια, μετά τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, οπόταν ένας απόγονος του συγγραφέα, ο Αλέξης εκδίδει μια εφημερίδα με ειδήσεις της επόμενης ημέρας, οι οποίες επαληθεύονται συνεχώς.  Ο Αλέξης είναι ένας ιδιόμορφος νέος, που είχε μια αποτυχημένη αγάπη, ποιητής και εκδότης εφημερίδας. Η επιτυχία του Αλέξη να γράφει ειδήσεις από το μέλλον διχάζει τον κόσμο σε εκείνους που υποστηρίζουν τον Αλέξη και σε εκείνους που τον κατηγορούν για τσαρλατάνο και μάγο. Ο Αλέξης τελικά συλλαμβάνεται και δικάζεται. Κατά τη διάρκεια της δίκης οι δικαστές του ζητούν να κάνει μια τελευταία πρόβλεψη. Αυτός προβλέπει ότι θα φυλακιστεί και ότι βρισκόμενος στη φυλακή θα δολοφονηθεί. Οι δικαστές, για να αποτρέψουν τη δολοφονία, αποφασίζουν να τον φυλακίσουν σε αυστηρά ελεγχόμενη φυλακή, όπου δεν μπορεί να μπει κανένας άλλος, εκτός από ένα ρομπότ που τον υπηρετεί, κατασκευασμένο σύμφωνα με τους νόμους της ρομποτικής (βλέπε Ισαάκ Ασίμοφ), ότι δηλαδή κανένα ρομπότ δεν μπορεί να κάνει κακό σε άνθρωπο.  Ενόσω είναι στη φυλακή δέχεται ένα μήνυμα από συγγενή του, συγγραφέα, από το παρελθόν με το οποίο τον παροτρύνει να φανερώσει, για το καλό της ανθρωπότητας,  τον τρόπο με τον οποίο προβλέπει το μέλλον. Λίγο μετά δέχεται την επίσκεψη ενός δημοσιογράφου, στον οποίο παραδίδει την επιστημονική εξήγηση των προβλέψεων και τους μεθόδους εφαρμογής. Την καθορισμένη ώρα της δολοφονίας τα μέτρα ασφάλειας εντείνονται, όλα είναι σφραγισμένα και ελεγχόμενα, όλα παρακολουθούνται. Κι όμως ακριβώς τη ώρα που έληγε η προθεσμία, ο Αλέξης δολοφονείται με ένα απρόβλεπτο και σατανικό τρόπο.
Από το οπισθόφυλλο: Όπου το παρόν εισχωρεί στο μέλλον το μέλλον υποχωρεί στο παρόν και το παρελθόν συρρικνώνεται σε μια σταγόνα.Η στιγμή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια χρονική  σταγόνα  που περικλείει ταυτόχρονατο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.Σε μια τέτοια σταγόνα διαδραματίζεται η ιστορία μας, που θα σας κάνει να αναλογιστείτε, να απορήσετε, να προβληματιστείτε και να ελπίσετε…