Ανδρέας Καπανδρέου's Blog, page 66

Σκιές της νύχτας II. Οι νέες ιστορίες τρόμου του Φοίβου Κυπριανού

Οι «Σκιές της νύχτας ΙΙ» είναι συλλογή διηγημάτων τρόμου του Φοίβου Κυπριανού και αποτελούν τη συνέχεια του βιβλίου «Σκιές της νύχτας» που κυκλοφόρησε ένα χρόνο νωρίτερα.
Κυπριανού, Φοίβος. Σκιές της νύχτας ΙΙ / Φοίβος Κυπριανού. - Λάρισα : Συμπαντικές Διαδρομές, 2018. - (Σκιές · 30)
Οι εννιά ιστορίες του βιβλίου:
Δρ. Θάνατος: Παράξενοι και πρόωροι θάνατοι σε ένα νοσοκομείο στοχοποιούν τον νέο γιατρό του ιδρύματος αφού μετά από κάθε νυχτερινή του βάρδια κάποιος πεθαίνει. Είναι όμως έτσι τα πραγματικά γεγονότα;
Το κτήνος επιστρέφει: Ουσιαστικά πρόκειται για τη συνέχεια της αστυνομικής ιστορίας «Το κτήνος» που συμπεριλαμβάνεται στην πρώτη συλλογή του συγγραφέα, «Σκιές της νύχτας». Μια από τις πιο ανατριχιαστικές ιστορίες με σκηνές ωμής βίας που σε κάποιες περιγραφές ωθεί τον αναγνώστη, αντανακλαστικά, να κλείσει το βιβλίο. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μια από τις πιο καλογραμμένες ιστορίες που με ώθησε να ανατρέξω και να ξαναδιαβάσω  «Το κτήνος» ώστε φρεσκάρω την ιστορία και να την έχω ενιαία μπροστά μου. Το ημερολόγιο ενός δαίμονα: Δύο νεαροί φοιτητές της Αρχαιολογίας ανακαλύπτουν ένα τάφο και μια περγαμηνή με παράξενους ισχυρισμούς, γραμμένη από ένα μοναχό το 1466.
Το πλοίο: Η εκδρομή τεσσάρων φίλων καταλήγει σε παγίδευσή τους σε ένα πλοίο – φάντασμα.
Τρόμος στον αέρα: Μια πτήση για ιατρικούς λόγους που εξελίσσεται σε εφιάλτη.
Οι αδελφές: Θάνατοι, εξαφανίσεις και λουτρό αίματος καταπνίγουν μια οικογένεια.
Το σπίτι: Η περιπέτεια 3 παιδιών μέσα σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι που είχε άδοξο τέλος.
Το πτώμα: Δύο ιατροδικαστές προσπαθούν να εντοπίσουν τα αίτια θανάτου μιας νεαρής όμορφης γυναίκα. Γίνονται όμως οι ίδιοι θύματα μιας φρικιαστικής ιστορίας.
Η σπηλιά του Πάνα: Δύο αστυνομικοί της δίωξης ναρκωτικών κυνηγούν το έγκλημα, αλλά και τη δόξα που θα τους φέρει η εξιχνίασή του, σε μια σπηλιά με αρχαιολογικό ενδιαφέρον και σκοτεινό παρελθόν.
Από το οπισθόφυλλο:Ο Δρ. Θάνατος διεκδικεί το μερίδιό του σε ένα ίδρυμα ιατρικής περίθαλψης, το Κτήνος επιστρέφει να κλείσει παλιούς λογαριασμούς, μια τυχαία ανασκαφή φέρνει στο φως πράγματα που καλύτερα να έμεναν θαμμένα... Μια βόλτα σε ένα πλοίο βαθιά στη θάλασσα, μια πτήση σωτηρίας στην Ευρώπη, δύο παράξενες αδελφές... Ένα σπίτι, σημάδι των καιρών, η ιατροδικαστική εξέταση ενός πτώματος παίρνει αλλόκοτη τροπή και μια σπηλιά με καλά κρυμμένα μυστικά... Μετά την επιτυχία των "Σκιών της νύχτας Ι", η νέα συλλογή αυτοτελών διηγημάτων του κύπριου μετρ του τρόμου Φοίβου Κυπριανού έρχεται για να καθηλώσει και να τρομάξει ακόμα περισσότερο... Εννέα ιστορίες που θα συναρπάσουν και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη του είδους...

Οι μπαλάντες του σκόδρου: ένα μυθιστόρημα του Μο Γιαν

Οι μπαλάντες του σκόρδου είναι ένα μυθιστόρημα του Κινέζου συγγραφέα, βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας (2012) Μο Γιαν.Η υπόθεση του βιβλίου είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά την  εξέγερση που πραγματοποιήθηκε το 1987 από τους καλλιεργητές σκοδρου στην επαρχία Παραδείσου. Το βιβλίο είναι επενδυμένο με τους στίχους του Τζανγκ Κου, ενός πλανόδιου τραγουδιστή στην επαρχία του Παραδείσου που αψηφώντας τις Αρχές τραγουδούσε τα γεγονότα της εξέγερσης.
Όταν το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1988 απαγορεύτηκε στην Κίνα λόγω των επαναστατικών μνημάτων που περιέχει.
Ο με σπουδές Βιβλιοθηκονομίας, συγγραφέας ασκούσε το επάγγελμα του στρατιωτικού όταν έγγραψε τις «Μπαλάντες του σκόρδου» και αναγκάστηκε να παραιτηθεί όταν το βιβλίο του απαγορεύτηκε. Προβλήματα με τη λογοκρισία είχε και με άλλα του βιβλία ο Μο Γιαν, αλλά παρά τις προτάσεις που του έγιναν δεν εγκατέλειψε ποτέ την πατρίδα του.
Στην ιστορία που περιγράφει ο συγγραφέας εμφανίζεται και κάποιος στρατιωτικός ο οποίος εμφανίζεται στο δικαστήριο για να υπερασπιστεί τους σκορδοκαλλιεργητές. Τα λόγια του στρατιωτικού θα μπορούσαν να είναι τα λόγια και οι απόψεις του ίδιου του (επίσης στρατιωτικού) συγγραφέα. 
Το βιβλίο μεταφράστηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά το 1995 (The Garlic Ballads).Στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 2006 από τις εκδόσεις Καστανιώτη.Από το οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης:Με φόντο την επαρχία της διεφθαρμένης σύγχρονης Κίνας, "Oι μπαλάντες του σκόρδου" ισορροπούν ανάμεσα στο δράμα και σε μια κωμωδία τόσο μαύρη, που παύει να είναι κωμωδία. Oι πρωταγωνιστές είναι απλοί χωρικοί, έρμαια μιας βίας που τους σαρώνει και που, στην κινεζική κοινωνία, όπως την περιγράφει το βιβλίο, διαπερνά κάθε σχέση - του κράτους με τον πολίτη, του χωρικού με το συγχωριανό του, του πατέρα με την κόρη, του αδελφού με την αδελφή. Παραληρηματικές σκηνές που εναλλάσσονται με ειδυλλιακές εικόνες φύσης, μια επιμονή στα δεινά του σώματος, και περιστατικά όπως εκείνα στη φυλακή και στο σταθμό των λεωφορείων, που θυμίζουν θέατρο του παραλόγου, χαρακτηρίζουν αυτό το σημαντικό μυθιστόρημα του Μο Γιαν, το οποίο απαγορεύτηκε στην Κίνα ύστερα από τα αιματηρά γεγονότα στην πλατεία Τιεναμέν.
"Αν ήταν να διαλέξω ένα συγγραφέα για να βραβευτεί με Νόμπελ, θα διάλεγα τον Μο Γιαν".
(Κενζαμπούρο Όε, Βραβείο Νόμπελ 1994).
Mo, Yan, 1955-. Οι μπαλάντες του σκόρδου : Μυθιστόρημα / Μο Γιαν · μετάφραση Μιχάλης Μακρόπουλος. - 1η έκδ. - Αθήνα : Εκδόσεις Καστανιώτη, 2006. - 338σ. · 22x13 εκ. - (Συγγραφείς απ' όλο τον Κόσμο)
Το πραγματικό όνομα του συγγραφέα είναι Γκουάν Μογιέ (Guan Moye). Το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Mo Yan που στα κινέζικα σημαίνει «μη μιλας» το επέλεξε επειδή οι γονείς του πάντα τον συμβούλευαν να μην εκφράζει αυτά που είχε στο μυαλό του λόγω της επικίνδυνης πολιτικής κατάστασης που επικρατούσε στην Κίνα. Το ψευδώνυμο σχετίζεται επίσης με το θέμα των γραπτών του Mo Yan, το οποίο ερμηνεύει την κινεζική πολιτική και σεξουαλική ιστορία.
Το σκεπτικό που συνόδευε την βράβευση του Μο Γιαν με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2012 ήταν ότι αυτό απονέμετε στον συγγραφέα: "που με τον παραισθησιοποιημένο ρεαλισμό συγχωνεύει λαϊκές ιστορίες με την ιστορία αλλά και τη σύγχρονη εποχή".

Η αρρώστια της νιότης (θεατρικό έργο του Ferdinand Bruckner)

Ένα όχι και τόσο γνωστό έργο τόλμησε να ανεβάσει η νέα σκηνή του ΘΟΚ την περίοδο Φεβρουάριος – Απρίλιος 2019.Πρόκειται για το εξπρεσιονιστικό έργο του Αυστριακού Φέρντιναντ Μπρούκνερ (Ferdinand Bruckner, 1891-1958) με τίτλο «Η Αρρώστια της Νιότης» (Krankheit der Jugend).Το έργο γράφτηκε το 1926 και ουσιαστικά είναι ένα ψυχογράφημα μιας ομάδας νεαρών φοιτητών της ιατρική, οι οποίοι ακροβατώντας ανάμεσα στην ιδιοφυΐα και στην παράνοια, στις σπουδές και στα πειράματα, ανακαλύπτουν τα όρια τους, φωτίζοντας σκοτεινές πτυχές του υποσυνείδητου τους.Μέσα από τις προσωπικές και ερωτικές ιστορίες των φοιτητών, μεταφερόμαστε στη Βιέννη της δεκαετίας του 20, γνωρίζοντας τα ήθη και τις συνήθειες της εποχής. Γνωρίζουμε τα στερεότυπα και τα ταμπού που υπήρχαν και ξαφνιαζόμαστε με την ευκολία που αυτά καταρρίπτονταν.Ο κάθε χαρακτήρας είναι ξεχωριστός, προερχόμενος από διαφορετική κοινωνική τάξη, διαφορετική πόλη και έχοντας διαφορετικό χαρακτήρα και αξίες.Συλογιζόμενος την εποχή που διαπραγματεύεται το έργο, ο θεατής δεν μπορεί να μην διερωτηθεί την κατάληξη που θα είχε ο καθένας από τους χαρακτήρες της ιστορίας, λίγα χρόνιο αργότερα, σε σχέση με την επερχόμενη καταιγίδα του ναζισμού η οποία συνεπήρε την συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας σε Αυστρία και Γερμανία. Το έργο ανέβηκε σε σκηνοθεσία της Αλίκης Δανέζη-Κνούτσεν η οποία το απογείωσε κυριολεκτικά τοποθετώντας τους ηθοποιούς, την ώρα που δεν έπαιζαν, περιμετρικά της σκηνής, με τα σώματά τους να πάλλονται  και τις αναπνοές τους να συνοδεύουν το παίξιμο των συναδέλφων τους, δίνοντας έτσι τον απαραίτητο παλμό στο έργο.Η μουσική υπόκρουση, ο φωτισμός και τα σκηνικά έδεναν αρμονικά με το έργο.  
Από την περιγραφή του έργου:Σου ρουφάει το αίμα κάτω από το πετσί σαν αρπακτικό. Αυτό δεν είναι πια ηδονή, είναι ντελίριο, πόνος, κτηνώδης τρέλα.Στροβιλισμένοι στη δίνη των αισθήσεων και των ερωτικών ανταγωνισμών, επτά νέοι φοιτητές βιώνουν την αβεβαιότητα της εποχής του μεσοπολέμου και αναζητούν νόημα σε μια φαινομενική ματαιότητα, εκκολάπτοντας, «ακούσια», το αυγό του φιδιού. Ένα σπάνια παιγμένο, αλλά διαχρονικό κείμενο του Φέρντιναντ Μπρούκνερ, σε παγκύπρια πρώτη.Η σημαντική ομάδα συνεργατών της Αλίκης Δανέζη-Κνούτσεν συμπεριλαμβάνει και τους βραβευμένους με Βραβεία Θεάτρου ΘΟΚ Ανδρέα Τσέλεπο και Νιόβη Χαραλάμπους.Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανήλικους θεατές.Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας, Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν, Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρίνα Χατζηλουκά, Μουσική σύνθεση: Monika, Ενορχήστρωση: Άρης Ζέρβας, Κίνηση: Αλέξης Βασιλείου, Σχεδιασμός φωτισμών: Σταύρος Τάρταρης, Βοηθός σκηνοθέτιδος: Εβίτα Ιωάννου, Βοηθός σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Ελένη Ιωάννου.Παίζουν: Δημήτρης Γεωργιάδης, Κίκα Γεωργίου, Νίκη Δραγούμη, Φώτης Καράλης, Βένια Σταματιάδη, Ανδρέας Τσέλεπος, Νιόβη Χαραλάμπους

*Το έργο «Krankheit der Jugend» γράφτηκε το 1925 και παίχτηκε για πρώτη φορά στη Βιέννη το 1926. Το έργο ξεθάφτηκε κυριολεκτικά το 1968 όταν ο γνωστός Γερμανός σκηνοθέτης Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ πρωταγωνίστησε σε έναν από τους βασικούς ρόλους του.Ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας Μάρτιν Κρίμπ το μετέφρασε διασκευάζοντάς το στα αγγλικά με τίτλο «Pains Οf Υouth» και το ανέβασε το 2009, με μεγάλη επιτυχία, στο Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου.
Για τους σκοπούς της παράστασης ο ΘΟΚ εξέδωσε και ένα πολύ ενδιαφέρον τόμο ο οποίος περιλαμβάνει: Σημείωμα του μεταφραστή (Γιώργου Δεπάστα) – Σκηνοθετικό σημείωμα (Αλίκη Δανέζη Knutsen) – Φωτογραφίες, ατάκες και σχόλια για όλους τους χαρακτήρες του έργου – Βιογραφικό σημείωμα για τον Φέρντιναντ Μπρούκνερ (1891-1958) – Στο δωμάτιο-κλουβί της Μαρί [η υπόθεση του έργου σε 3 πράξεις] – Η απτή εμπειρία της γλώσσας του θεάτρου – Στίχοι των τραγουδιών “Nobody tried to be more than one” και “Delirium” (Monika και Σταύρος Ξενίδης) – Μεταξύ δύο πολέμων [ιστορικό χρονολόγιο των ετών 1914-1939] – Ρεύματα ιδεών της εποχής (Εξπρεσεονισμός, Νέα αντικειμενικότητα, Ο κύκλος της Βιέννης και ο λογικός θετικισμός) – Εξαπατημένη γενιά – Υγιή και άρρωστα σώματα – Στα χρόνια του μεσοπολεμικού πληθωρισμού – Ταυτοχρονισμός στην Ευρώπη – Η τοξική δεκαετία του ’20 – Περί αυτοκτονίας.  

Ο άσχημος (θεατρικό έργο του Marius von Mayenburg)

Ο Γερμανός θεατρικός συγγραφέας Μάριους φον Μάγιενμπουργκ (Marius von Mayenburg, 1972- ) έχει γράψει αρκετά θεατρικά έργα.Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί μέχρι σήμερα μόνο ένα, το Der Häßliche (Ο άσχημος) το 2008 και έχει κυκλοφορήσει σε βιβλίο από τις εκδόσεις Νεφέλη.
Ο Άσχημος ανέβηκε σαν θεατρική παράσταση και στην Ελλάδα, στο θέατρο Tempus Verum Εν Αθήναις, από τις 12/12/2018 μέχρι τις 21/4/2019.
Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία που στηλιτεύει τη ματαιοδοξία και την προσπάθεια των σημερινών ανθρώπων να αλλάζουν την εμφάνισή τους για να γίνουν πιο όμορφοι. O ήρωας του έργου αποφασίζει να αλλάξει το πρόσωπό του επειδή είναι άσχημος. Ύστερα από την επέμβαση όλοι θέλουν να του μοιάσουν. Στο τέλος όλη η ανθρωπότητα θα έχει το ίδιο πρόσωπο. Στην Ελλάδα το έργο ανέβηκε σε σκηνοθεσία: Δημήτρη Λάλου με πρωταγωνιστές τους: Θανάση Δόβρη, Βάσω Καβαλιεράτου, Συμεών Τσακίρη, Μιχάλη Βρεττό.(Σκηνικά-Κοστούμια: Μιχάλης Σδούγκος, Πρωτότυπη μουσική: Μίνως Μάτσας).
Ο Λέττε, ο ήρωάς μας είναι άσχημος. Ανείπωτα άσχημος. Αλλά δεν το ξέρει. Ποτέ δεν είχε παρατηρήσει την ασχήμια του, μέχρι τη στιγμή που οι άλλοι του την επισήμαναν. Κάποια στιγμή αποφασίζει ν' αλλάξει το πρόσωπό του. Η συμπεριφορά των γύρω του διαφοροποιείται απρόσμενα μετά την εγχείρηση. Πλέον, όχι μόνο δεν είναι άσχημος, αλλά ακαταμάχητα όμορφος. Τώρα όλοι θέλουν να του μοιάσουν. Όλοι θέλουν να έχουν τη δική του ομορφιά.Στο τέλος, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα εγκιβωτιστεί στο ίδιο πρόσωπο...
Το τρέιλερ της θεατρικής παράστασης:
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Σέφλερ:
Κοιτάξτε, εγώ είμαι κάτι σαν γλύπτης που κοιτάζει μια πέτρα και διακρίνει το δυναμικό που κρύβεται στην πέτρα. Και ύστερα απελευθερώνει την ιδανική μορφή με τη σμίλη του. Αυτό ακριβώς κάνω κι εγώ με τα πρόσωπα. Αλλά στην περίπτωση σας -

Λέττε:
Στην περίπτωση μου;

Σέφλερ:
Στην περίπτωσή σας δεν διακρίνω κανένα δυναμικό. Δεν μπορώ να πω, καλά, τα μάγουλα είναι εντάξει, θα διορθώσω την αποτυχημένη μύτη, για να ταιριάζει με τα μάγουλα και να επαναφέρω την ισορροπία στο εκτροχιασμένο πρόσωπο. Ή η μύτη είναι υποφερτή, και χαράζω πάλι τα χείλη σύμφωνα μ' αυτήν και εξαφανίζω έτσι μια ανωμαλία. Όλα αυτά δεν γίνονται στην περίπτωση σας. Στην περίπτωσή σας θα 'πρεπε να χτίσω ολόκληρο το πρόσωπο από το μηδέν.
Mayenburg, Marius von. Ο άσχημος / Marius Von Mayenburg · μετάφραση Γιώργος Δεπάστας. - 1η έκδ. - Αθήνα : Νεφέλη, 2008. - 140σ. · 20x12εκ. - (Παράσταση)

Γιούγκερμαν (το θεατρικό)

Όταν ο Μ. Καραγάτσης, εξέδιδε το 1938 το μυθιστόρημα, «Γιούγκερμαν», σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί την εκδοτική επιτυχία που αυτό θα είχε. Δεν θα μπορούσε επίσης να υπολογίσει, πως 81 χρόνια μετά, θα παιζόταν σε θεατρικές σκηνές γεμίζοντας τις αίθουσες – αναφερόμαστε πάντα σε ένα έργο που δεν γράφτηκε σαν θεατρικό.
Ο Γιούγκερμαν, σε  διασκευή του Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου ανέβηκε στο θέατρο Πορεία (Νοέμβριος 2018 - Μάιος 2019) με τον Γιάννη Στάγκογλου στον ρόλο του Γιούγκερμαν.
Ο βίος και η πολιτεία ενός γόνου πλούσιας οικογένειας, ιλάρχου στη φρουρά του τσάρου, που οδηγείται στην Ελλάδα μετά τη Ρωσική Επανάσταση, σκιαγραφούν την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της Ελλάδας του Μεσοπολέμου.Από την περιγραφή του θεατρικού:Ο κεντρικός ήρωας, ο Φιλανδός Βασίλης Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν, γόνος πλούσιας οικογένειας, Ίλαρχος της Λευκής Φρουράς του τσάρου, ένας τυχοδιώκτης που παλεύει με τα φαντάσματά του, οδηγείται μετά τη ρωσική επανάσταση στην Ελλάδα. Το παρελθόν του βαραίνει ένας φόνος, μια γυναίκα που μοιραζόταν μ’ έναν Ανθυπολοχαγό, εμπορία ναρκωτικών, κραιπάλες κάθε είδους, το ποτό, η χαρτοπαιξία, οι εκβιασμοί, οι απάτες… Δαιμόνιος και αδίστακτος, στη νέα του πατρίδα ανέρχεται κοινωνικά αποκτώντας μία σημαντική θέση στην τράπεζα, πλούτο και γόητρο, ένας «αλήτης αριστοκράτης» που κάτω απ’ τον αδυσώπητο ελληνικό ήλιο θα έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του, με τον αληθινό έρωτα και με το τραγικό στοιχείο.
Το μυθιστόρημα, το τρίτο του συγγραφέα, γράφτηκε το 1938, δύο χρόνια μετά τη Χίμαιρα και πέντε χρόνια μετά τον Συνταγματάρχη Λιάπκιν, μαζί με τα οποία σχηματίζει την τριλογία με τίτλο Εγκλιματισμός κάτω από το Φοίβο. Πλάι στο ενδελεχές ψυχογράφημα του ήρωα, ο «παραμυθάς από ράτσα» Καραγάτσης στο μυθιστόρημά του αυτό απεικονίζει με γλαφυρότητα την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της μεσοπολεμικής Ελλάδας και καταθέτει την οπτική του γύρω από τη μπολσεβίκικη επανάσταση, τον κομμουνισμό, το τσαρικό καθεστώς.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Δημήτρης Τάρλοου, σημειώνει: «Ο Γιούγκερμαν, αυτός ο θεόθεν αριστοκράτης και αλήτης, θα κυνηγήσει με αυτοκαταστροφική μανία τον πλούτο, τη δόξα, την εξουσία, τις γυναίκες, θα τα κατακτήσει όλα, για να συνειδητοποιήσει μέσω του συγγραφέα Καραμάνου, πως για τον καθένα μας μονάχα ένα κορίτσι υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η σοφή μετατόπιση θα σημάνει και το αναπόφευκτο μας τέλος, όπως λέει και ο Καραμάνος: "Η μοίρα των ανθρώπων είναι ο θάνατος." Το βασικό, το πρωταρχικό τραύμα, ανελέητο, όσο και βασανιστικό, μας στέλνει όλους στην αγκαλιά της μητέρας μας, που μας περιμένει πανέμορφη, παγωμένη κι ακίνητη, για να αναπαυθούμε για πάντα κοντά της.»
Ο διασκευαστής του μυθιστορήματος, Στρατής Πασχάλης, αναφέρει σε σχέση με το έργο του: «Στον "Γιούγκερμαν" η διασκευή ανασυνθέτει τα βιογραφικά γεγονότα του μυθιστορήματος σ’ ένα σκηνικό ονειρόδραμα που συνδυάζει το ρεαλιστικό και το παράδοξο, το ποιητικό και το γκροτέσκο. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Την ιδέα για κάτι τέτοιο μου την έδωσε το τελευταίο μέρος του μυθιστορήματος, "Τα στερνά του Γιούγκερμαν", ένα παραλήρημα εικόνων, γεγονότων και προσώπων όπου η φαντασία δρα ελεύθερα και υπονομεύει την πραγματικότητα. Όλο το έργο είναι ένα τεράστιο φλας μπακ που καταλήγει στην αποκάλυψη ενός γεγονότος από το παρελθόν, το οποίο σε όλη τη διάρκεια της παράστασης λειτουργεί συνεχώς, κάτω και γύρω από τα λόγια των βασικών ηρώων, χωρίς να φανερώνεται απόλυτα στον θεατή… Τάμερφορς, Πειραιάς, Αθήνα, Μυτιλήνη, Ακράτα, Θεσσαλονίκη, Κεντρική Ευρώπη, Γκρενόμπλ… Κοσμοπολιτισμός και ρίζες, μέσα σ’ έναν ξέφρενο μα και ηδονικό εφιάλτη γεμάτο πάθη, μοναξιά, σκληρότητα, μα και βαθιά ανθρωπιά.»
Τρέιλερ του θεατρικού:
Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν στις παραστάσεις είναι: Γιούγκερμαν - Γιάννης Στάνκογλου, Μιχάλης Καραμάνος - Χρήστος Μαλάκης, Ντάινα / Λίλη - Ζέτα Μακρυπούλια, Βούλα - Θάλεια Σταματέλου, Γιώργος Μάζης / Αστυφύλακας - Γιάννης Καπελέρης, Κλεό - Πολύδωρος Βογιατζής, Σκλαβογιάννης / Διευθυντής Τραπέζης / Κάρλ - Χάρης Εμμανουήλ-Αγγουράκης, Θωμάς Παπαδέλης / Σύμβουλος οικονομικών / Ντε Κρεσύ- Γιάννης Νταλιάνης, Αλκμήνη - Δανάη Σαριδάκη, Ασπασία / Μητέρα Καραμάνου / Σάσα - Καίτη Μανωλιδάκη, Λιάπκιν /Μόγιας/Πρίγκηψ Αρκάνωφ - Δημητρής Μπίτος, Γερο-Στρατής/Υπηρέτης - Νίκος Καλαμό, Νίτσα / Γυναίκα που τραγουδά / Αντιόπη / Μουσικός επί σκηνής - Λήδα Μανιατάκου, Παύλος / Νεαρός - Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Έφη/Πόρνη 1/ Συνοδός Γιώργου Μάζη - Μπίλιω Μαρνέλη, Τσιγγάνα / Συνοδός Κλεό - Κορίνα Κόκκαλη, Νάσος / Υπάλληλος - Ανδρέας Νάτσιος, κυρία Αντωνοπούλου / Πόρνη 2 - Ελένη Χαλαστάνη, Μουσικός επί σκηνής - Λένα Χατζηγρηγορίου, Μικρός Γιούγκερμαν - Άγγελος Πιλιτσίδης, Μικρός Γιούγκερμαν - Μάριος Σουλτάτης, Μικρός Γιούγκερμαν - Αντώνης Στάμου, Μικρός Γιούγκερμαν - Φίλιππος Τάρλοου *Από τις 28 Νοεμβρίου μέχρι και τις 23 Δεκεμβρίου στον ρόλο των Σκλαβογιάννη, Διευθυντή Τραπέζης και Καρλ έπαιζε ο Δημήτρης Πετρόπουλος.
Το έργο είναι καλοπαιγμένο και οι ρόλοι πολύ καλά διανεμημένοι. Σκηνοθετικά είναι άψογο και οι μουσικές παρεμβάσεις απογειώνουν το έργο. Ο θεατής, πάντως, που δεν  διάβασε το βιβλίο θεωρώ ότι θα έχει κάποια κενά σε σχέση με την εξέλιξή της ιστορίας αφού είναι αδύνατο να αποτυπωθούν στη σκηνή όλες οι λεπτομέρειες ενός  μεγάλου (δίτομου) μυθιστορήματος το οποίο μάλιστα δεν γράφτηκε σαν θεατρικό.  
Ο Δημήτρης Τάρλοου είχε σκηνοθετήσει και την Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση η οποία ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία την προηγούμενη σεζόν.Διαβάστε επίσης: Ο Μ. Καραγάτσης και ο Βασίλης Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν

Κείμενα για τη θρησκεία του Bertrand Russell [πρόταση στο Bookia.gr]

Βιβλίο Κείμενα για τη θρησκεία
Συγγραφέας Bertrand Russell
Κατηγορία Φιλοσοφία
Εκδότης Scripta
Συντάκτης  Ανδρέας Καπανδρέου
O Βρετανός φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ (Bertrand Russel, 1872-1970) ασχολήθηκε εκτεταμένα, από πολύ νεαρή ηλικία με τη θρησκεία.Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει κείμενα που ο Ράσελ έγραψε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Από αυτά ξεχωρίζουν το δοκίμιο «Γιατί δεν είμαι Χριστιανός» (Why I Am Not a Christian) το οποίο ουσιαστικά είναι μια ομιλία που έκανε ο Ράσελ το Λονδίνο στις 6 Μαρτίου το 1927 καθώς επίσης και το κείμενο «Τι είναι αγνωστικιστής;». 
Σε αυτό ο συγγραφέας λύνει αρκετές απορίες σχετικά με τον αγνωστικισμό και διασαφηνίζει τη διαφορά μεταξύ «Αθεϊσμού» και «Αγνωστικισμού» .Το δοκίμιο «Γιατί δεν είμαι Χριστιανός» κυκλοφόρησε αρχικά ως φυλλάδιο και στη συνέχεια επανεκδόθηκε πολλές φορές στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες. Σε αυτό ο Ράσελ καταπιάνεται με τα θέματα: Τι είναι χριστιανός, Η ύπαρξη του Θεού, Το επιχείρημα της πρώτης αιτίας, Το επιχείρημα του φυσικού νόμου, Το τελεολογικό επιχείρημα, Τα ηθικά επιχειρήματα για την ύπαρξη του Θεού, Το επιχείρημα για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, Ο χαρακτήρας του Χριστού, Αδυναμίες στη διδασκαλία του Χριστού, Το ηθικό πρόβλημα, Ο συναισθηματικός παράγων, Πως οι θρησκείες παρεμπόδισαν την ηθική πρόοδο, Ο φόβος είναι η βάση της θρησκείας, Τι πρέπει να κάνουμε.
Ο Ράσελ ξεκινά δίνοντας το ορισμό του «χριστιανού» και εξηγεί γιατί ο ίδιος δεν «πιστεύει στον Θεό και στην αθανασία» καθώς και γιατί δεν «πιστεύει ότι ο Χριστός ήταν ο καλύτερος και σοφότερος των ανθρώπων». Εξετάζει μια σειρά λογικών επιχειρημάτων για την ύπαρξη του Θεού και εμβαθύνει σε λεπτομέρειες σχετικά με τη χριστιανική θεολογία. Επιχειρηματολογεί γιατί θεωρεί παράλογη την άποψη ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από μια ανώτερη δύναμη και ευνοεί τις θεωρίες του Δαρβίνου.
Ο Ράσελ αμφισβητεί την ηθική της θρησκείας, η οποία, κατά την άποψή του, βασίζεται κυρίως στο φόβο. Καυτηριάζει τη δήλωση που φέρεται να έκανε ο Ιησούς ότι οι αμαρτωλοί θα καούν στην Κόλαση και την αντιπαραβάλλει με μια άλλη αξία του χριστιανισμού, την οικουμενική αγάπη.
Σε ερώτηση που του τέθηκε, ο Ράσελ απαντά πως αν συναντούσε τον Θεό θα τον επίπληττε επειδή δεν έδωσε επαρκείς αποδείξεις για την ύπαρξή του.Θεωρεί τη Βίβλο ως πηγή ηθικής διδασκαλίας αλλά όχι ως πηγή επιστημονικής αλήθειας. Υποστηρίζει πως ένας κόσμος όπου πεθαίνουν αθώα παιδιά, δεν μπορεί να σχεδιάστηκε από έναν πανάγαθο Θεό. Χαρακτηρίζει τη θρησκεία ως πηγή φόβου, έπαρσής και μίσους. Κάνει έκκληση για πνευματική ζωή και δηλώνει πως το να αγαπάς τα μέλη της οικογένειά σου δεν είναι αρκετό, το να αγαπάς τους ομοεθνείς σου είναι λίγο, αυτό που χρειάζεται είναι να αγαπάς όλο τον κόσμο και μαζί και τα ζώα.
Στο κεφάλαιο «Θρησκεία και ηθική» ο Ράσελ υποστηρίζει ότι η θρησκεία, και ιδιαίτερα ο χριστιανισμός, διαχρονικά, έχει προκαλέσει περισσότερο πόνο απ΄ όσο έχει απαλύνει συμπληρώνοντας πως μόνο η σοφία και η νοημοσύνη μπορούν να δημιουργήσουν έναν ευτυχέστερο κόσμο. Ο Ράσελ στο κεφάλαιο «Η θρησκεία και οι εκκλησίες» προτείνει:
«Η θρησκευτική ζωή που πρέπει να αναζητήσουμε δεν θα είναι αυτή των επιβλητικών τελετών και των δεισιδαιμόνων απαγορεύσεων, δεν θα είναι θλιβερή ή ασκητική, δεν θα την απασχολούν τόσο οι κανόνες της συμπεριφοράς. Θα πρέπει να εμπνέεται από ένα όραμα για τη ζωή, θα χαίρεται τη χαρά της δημιουργίας, θα ζει σε ένα πλατύ ελεύθερο κόσμο πρωτοβουλίας και ελπίδας. Θα αγαπά τους ανθρώπους όχι για αυτό που δείχνουν να είναι, αλλά για αυτό που η φαντασία μας δείχνει ότι μπορούν να γίνουν».
Προτείνει επίσης την ισορροπία στη ζωή μας ανάμεσα στο ένστικτο, τον νου και το πνεύμα, φέρνοντας σαν παράδειγμα προς αποφυγή τους απολίτιστους στους οποίους επικρατεί το ένστικτο, αλλά και τους μορφωμένους που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στον νου, υποβαθμίζοντας το ένστικτο και το πνεύμα. Σαν παράδειγμα προς αποφυγή φέρνει και τους ασκητές που υπερτονίζουν το πνεύμα αγνοώντας το ένστικτο και τον νου δημιουργώντας μια αντίληψη που είναι ασύλληπτη για εκείνους που ζουν μια υγιή ζωώδη ζωή και για εκείνους που αγαπούν την ενεργό ζωή της σκέψης.
Η θρησκεία, σύμφωνα με το Ράσελ είναι ένα είδος συναισθήματος γι’ αυτό και η επιστήμη δεν μπορεί να την αγγίξει (παρόλο που η θρησκεία αποδομείται από την επιστήμη για όποιον μελετήσει αντικειμενικά τα στοιχεία).Αδυνατεί να αντιληφθεί πως ένας πανάγαθος Θεός που ελέγχει τα πάντα επιτρέπει να υπάρχει στον κόσμο μας το κακό. Αντικρούει το θεολογικό επιχείρημα ότι το κακό στον κόσμο ίσως είναι αναγκαίο για να προκαλεί μεγαλύτερο καλό λέγοντας πως με την ίδια λογική μπορεί να ισχύει και το αντίστροφό… Αν ένας κόσμος που είναι εν μέρει κακός έχει δημιουργηθεί από έναν πανάγαθο Θεό, ένας κόσμος που είναι εν μέρει καλός μπορεί να έχει δημιουργηθεί από έναν κάκιστο Διάβολο.
Τα περιεχόμενα του βιβλίου:ΕισαγωγήΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Κατάθεση προσωπικών απόψεων. Από το «Η διανοητική μου εξέλιξη» και «Απάντηση σε κριτικές – Η λατρεία του ελεύθερου ανθρώπου – Αυτοβιογραφία: Μυστική φώτιση – Τι είναι αγνωστικιστής;ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: Θρησκεία και φιλοσοφία.Η ουσία της θρησκείας – Η ουσία και η συνέπιες της θρησκείας – Γιατί δεν είμαι χριστιανός – Η ύπαρξη και η φύση του Θεού.ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: Θρησκεία και επιστήμηΜυστικισμός και λογική – Επιστήμη και θρησκεία – Κριτική για το βιβλίο του Άρθουρ Έντινγκτον «Ο χαρακτήρας του φυσικού κόσμου» -- Κριτική για το «Μυστηριώδες Σύμπαν» του Τζέημς Τζηνς – Είναι ασυμβίβαστες θρησκεία και επιστήμη; ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ: Θρησκεία και ηθικήΗ θρησκεία και οι εκκλησίες – Εγγενείς τάσεις του βιομηχανισμού – Έχει πράγματι συμβάλει η θρησκεία εποικοδομητικά στον πολιτισμό; -- Η αίσθηση της αμαρτίας.ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ: Θρησκεία και ιστορίαΕισαγωγή στην Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας – Η θρησκευτική εξέλιξη των Εβραίων – Ο χριστιανισμός στη διάρκεια των πρώτων τεσσάρων αιώνων --  Μωαμεθανικός πολιτισμός και φιλοσοφία – Η Μεταρρύθμιση και η Αντιμεταρρύθμιση
«Δεν γνωρίζω αν ο κόσμος δημιουργήθηκε από μια θεότητα, αλλά αν πράγματι είναι έτσι, δεν μπορώ να θεωρήσω τον Άνθρωπο αποκορύφωμα της δημιουργίας και ειλικρινά ελπίζω ότι σε μια άλλη γωνιά του σύμπαντος υπάρχουν όντα πιο νοήμονα, πιο ελεήμονα και λιγότερο επηρμένα»  (από το κεφάλαιο «Επιστήμη και Θρησκεία»)
Από το οπισθόφυλλο:
Τι είναι ο αγνωστικισμός; 
Ποια είναι η ουσία της θρησκείας; 
Έχει πράγματι συμβάλει η θρησκεία εποικοδομητικά στον πολιτισμό; 
Είναι αντίθετες θρησκεία και επιστήμη; 
Προάγει η θρησκεία την ηθική; 
Αληθεύει ότι αν δεν υπήρχαν οι θρησκείες δεν θα υπήρχε ηθική; 
Τι ρόλο έπαιξε η Εκκλησία στην ευρωπαϊκή ιστορία; 
Τι οδηγό ζωής και ηθικής μπορεί να έχει ο αγνωστικιστής και ο άθεος; 
Μπορεί να υπάρξει θρησκευτική συνείδηση εκτός Εκκλησίας; 

Σε αυτά και άλλα σχετικά ερωτήματα απαντά ο Μπέρτραντ Ράσελ, ο φιλόσοφος που αναζητούσε τη βεβαιότητα και έλπισε ότι θα την βρει στην επιστήμη και στα μαθηματικά, μολονότι, καθώς ο ίδιος είπε κάποτε, "Το πρόβλημα είναι ότι μόνο οι βλάκες και οι φανατικοί είναι πάντα βέβαιοι, ενώ οι συνετοί έχουν πάντα αμφιβολίες". 
Σε αυτή την επιλογή "Κειμένων για τη θρησκεία", περιλαμβάνονται τα σπουδαιότερα από τα σχετικά άρθρα του Ράσελ (μεταξύ αυτών το διάσημο "Γιατί δεν είμαι χριστιανός"). Η προσέγγιση είναι πολύπλευρη και καλύπτει τη σχέση της θρησκείας με την φιλοσοφία, την επιστήμη, την ηθική και την ιστορία. 

Τα κείμενα είναι ιδιαίτερα επίκαιρα σήμερα, με την έντονη παρουσία στην παγκόσμια σκηνή του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, μουσουλμανικού αλλά και χριστιανικού.
Russell, Bertrand, 1872-1970. Κείμενα για τη θρησκεία / Bertrand Russell · μετάφραση Άρης Μπερλής · επιμέλεια Louis Greenspan, Stefan Andersson. - 1η έκδ. - Αθήνα : Scripta, 2006. - 346σ. · 21x14εκ. - (Φιλοσοφία)

Πηγή:  https://www.bookia.gr/index.php?action=Suggestions&book=116936
- Διαβάστε επίσης:  Ο Bertrand Russell για τον αγνωστικισμό (και τον αθεϊσμό)

Ταξίδια στασιμότητας: ποιητική συλλογή της Μαρίας Κούβαρου

Κούβαρου, Μαρία. Ταξίδια στασιμότητας / Μαρία Κούβαρου. - Αθήνα: Συμπαντικές Διαδρομές, 2018. - 108σ. · 21x14εκ. - (Σκιές · 49)
Εσωτερική ποίηση που δίνει την εντύπωση ότι γράφτηκε με στόχο την κάθαρση στη ψυχή της συγγραφέως. Κάθε ποίημα είναι και ένα ταξίδι στον εσωτερικό της κόσμο όπου κυριαρχούν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, οι χαμένες αγάπες και οι απογοητεύσεις. Ταξίδια του μυαλού και του υποσυνείδητου, ταξίδια στον ύπνο αλλά και στον ξύπνιο. Στίχοι για κάποιους που έφυγαν από τη ζωή μας, αλλά και για κάποιους που δεν αξιώθηκαν ποτέ να φτάσουν…
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο «Σε αυτούς που μας στηρίζουν στα ταξίδια, και σε αυτούς που μας μαθαίνουνε να ονειρευόμαστε προορισμούς».Περιλαμβάνει τα ποιήματα: Το ρέκβιεμ της Αλίκης – Μη αναστρέψιμο – Πορεία στην πορεία – Οικογενειακά πρότυπα – Παρών κατά προσέγγιση – Αιώνια ομηρία – Ψάχνοντας για το φως – Αύγουστος – Ίσως αύριο… -- Η μονιμότητα του Πρόσκαιρου – Αγάπη σε εκτροχιασμό – Η ασφάλεια της σιωπής – Ευγνωμοσύνη – Ζωής συμπεράσματα – Ραστώνη – Αγωνία – Ταγκό για έναν – Δύση και Ανατολή – Για ένα “____” – Ωδή στην αυπνία – Επίσκεψη ονείρου (βραδινός διάλογος με τον  William Blake) – Ιταμές αποφάσεις – Μονόλογοι – Στο ειδώλιο – Ονειροπωλήσεις – Με το ίδιο ποτήρι – Ροντό σε δέκα λέξεις – Απουσία – Εντελώς παρούσα – Σαν ιχνηλάτης – Απεταξάμην – Οξύμωρον – Το ταξίδι προϋποθέτει ελευθερία.
Ζωής συμπεράσματα Πλάι στο λείψανοΚάθε αγάπηςΠου δεν άντεξεΚείτονται σάπιαΌσαΚάτω από το χαλίΣκουπίστηκαν

Διαβάστε επίσης:  Στίχοι που κυοφόρησαν μια Σκύλα: "Η γέννηση της Σκύλας" μια ποιητική συλλογή της Μαρίας Κούβαρου

Επιστροφή στο παρόν: Προς μια Εθνική Βιβλιοθήκη

*Άρθρο του Γιώργου Σαββινίδη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στις 14 Ιανουαρίου 2019.
Μονόδρομος η μεταστέγαση της κρατικής βιβλιοθήκης σε σύγχρονο και λειτουργικό κτήριο για να τοποθετηθεί βιβλιοθηκονομικά η Κύπρος στον ευρωπαϊκό χάρτη. Το διαμορφωθέν τοπίο και οι τελευταίες εξελίξεις.
Τον Φεβρουάριο συμπληρώνονται εννιά χρόνια από τότε που το περιλάλητο «Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης της Κυπριακής Βιβλιοθήκης 2010 – 2014» παραδόθηκε από τον τότε διευθυντή της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Κύπρου Φίλιππο Τσιμπόγλου στον πρώην Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού, Ανδρέα Δημητρίου. Κι άλλα πέντε από τότε που υποτίθεται ότι θα ολοκληρωνόταν, για να αναβαθμίσει τον ρόλο της Κυπριακής Βιβλιοθήκης και να την εξελίξει σε σύγχρονο οργανισμό. Με την ενεργό συμβολή και του βιβλιοθηκονόμου Ανδρέα Κ. Ανδρέου, ο Τσιμπόγλου έκανε και με το παραπάνω το χρέος του παραδίδοντας μια πρόταση που θα άλλαζε το βιβλιοθηκονομικό περιβάλλον φέρνοντάς το «από την πραγματικότητα στο ιδεώδες, μέσω του εφικτού».Εδώ και πέντε χρόνια, ο Τσιμπόγλου είναι ο Γενικός Διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, η οποία ζει πλέον στην εποχή της  μετεγκατάστασής της από το Βαλλιάνειο στο υπερσύγχρονο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Την ίδια στιγμή η Κύπρος παραμένει πιο κοντά στο 1962, όταν εμπειρογνώμονας της ΟΥΝΕΣΚΟ εισηγούνταν στο νεοσύστατο κράτος πέντε στάδια για την ανάπτυξη της κρατικής βιβλιοθήκης, παρά στο 2019. Υπερβολή; Ίσως. Διότι σε επίπεδο στελέχωσης και τεχνικού εκσυγχρονισμού έχουν γίνει κάποια βήματα. Αλλά και διότι η πρόσφατη έναρξη λειτουργίας του Κέντρου Πληροφόρησης -Βιβλιοθήκη «Στέλιος Ιωάννου» κέντρισε το διεθνές αρχιτεκτονικό και βιβλιοθηκονομικό ενδιαφέρον κι έδωσε μια πειστική αίσθηση ότι κάτι πάει να αλλάξει. Το στολίδι του Πανεπιστημίου Κύπρου, ωστόσο, δεν παύει να είναι μια πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη παρά τις απόψεις που έχουν εκφραστεί ακόμη και από ειδικούς ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει και υπό το μοντέλο της εθνικής/ πανεπιστημιακής.
Η επίσημη θέση της Κυπριακής Ένωσης Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημόνων Πληροφόρησης (ΚΕΒΕΠ) παραμένει ότι η Εθνική/ Κρατική Βιβλιοθήκη θα πρέπει να παραμείνει μια ανεξάρτητη οντότητα, γιατί αυτό απαιτεί η φύση και ο ρόλος της, για πολλούς διακριτούς λόγους. Την ίδια άποψη έχει και ο Σύνδεσμος Φίλων της Κυπριακής Κρατικής Βιβλιοθήκης, διαχρονικό αίτημα του οποίου είναι η μεταστέγαση της Βιβλιοθήκης σε σύγχρονο και λειτουργικό κτήριο και η αναβάθμισή της ώστε να μπορεί να ενασκεί όλες τις αρμοδιότητες που απορρέουν από το νόμο –του 1987- που τη διέπει.
Οι αρμοδιότητες μιας εθνικής βιβλιοθήκης
Εθνική Βιβλιοθήκη είναι η σημαντικότερη βιβλιοθήκη μιας χώρας, υπεύθυνη για τη συγκέντρωση και διατήρηση της εθνικής πνευματικής, κυρίως εκδοτικής, παραγωγής προς όφελος των μελλοντικών γενιών. Εκτός από καταγραφέας της έντυπης ιστορίας της χώρας, είναι ο επίσημος κρατικός φορέας κατοχύρωσης των πνευματικών δικαιωμάτων και επίσημο κέντρο διαχείρισης και χορήγησης του μηχαναγνώσιμου Διεθνούς Πρότυπου Αριθμού (ISBN, ISSN και ISMN).
Η Κυπριακή Βιβλιοθήκη είναι επίσης ο εκπρόσωπος της Κύπρου στην Europeana, την ψηφιακή βιβλιοθήκη για την ιστορία, την επιστήμη και τον πολιτισμό της Ευρώπης. Έχει παράλληλα την ευθύνη για την καταλογογράφηση κάθε βιβλίου που εκδίδεται στην Κύπρο ή εισάγεται από το εξωτερικό και την εποπτεία όλων των υπόλοιπων βιβλιοθηκών, δημόσιων, σχολικών και ιδιωτικών. Θεωρητικά, στις αρμοδιότητές της είναι και ο καταρτισμός προγραμμάτων φιλαναγνωσίας και η διάδοση της Κυπριακής Γραμματείας.
Οι κρατικές- εθνικές βιβλιοθήκες ανά τον κόσμο δίνουν το στίγμα της εκτίμησης που έχει κάθε λαός για την πνευματική του κληρονομιά. Είναι η ραχοκοκαλιά της πολιτιστικής υποδομής κάθε χώρας και υπό αυτή την έννοια η Κύπρος εξακολουθεί να παραμένει… ασπόνδυλη.
Το κομβικό βήμα
Η «ναυαρχίδα των κυπριακών βιβλιοθηκών» λειτουργεί σήμερα διασπασμένη σε τρία κτήρια. Οι κεντρικές της εγκαταστάσεις βρίσκονται στο κτήριο επί της οδού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, στον προμαχώνα Νταβίλλα όπου πρωτολειτούργησε το 1927 με πρωτοβουλία της Βρετανικής Αποικιακής Κυβέρνησης, το οποίο ντρέπεσαι να δείξεις σε ξένο επισκέπτη. Το δε Πληροφοριακό Τμήμα με το αναγνωστήριο βρίσκονται στην πάλαι ποτέ Βιβλιοθήκη Φανερωμένης.
Τα τελευταία χρόνια το προσωπικό της Κυπριακής Βιβλιοθήκης αυξήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες και πλέον θεωρείται επαρκώς στελεχωμένη. Δεδομένων όμως των υπαρχόντων συνθηκών λειτουργίας και των υφιστάμενων ανεπαρκών εγκαταστάσεων, μέσα στις οποίες οι πραγματικές ανάγκες σήμερα ασφυκτιούν.
Η δημιουργία νέου, αξιοπρεπούς κτηρίου εύλογα θα εκτοξεύσει την ορθολογική λειτουργία της και θα αλλάξει καθοριστικά το τοπίο, τοποθετώντας τη –επιτέλους- στον χάρτη των Ευρωπαϊκών Εθνικών Βιβλιοθηκών. Η προώθηση ενός τέτοιου έργου αποτελεί μονόδρομο για την εξεύρεση αποτελεσματικής λύσης σ’ ένα μείζον πρόβλημα, αφού θα κινήσει τις τροχαλίες, απεγκλωβίζοντας τη διαδικασία εκσυγχρονισμού ενός θεσμού καίριας και πολύπλευρης σημασίας.
Η ανέγερση ενός λειτουργικού κτηρίου είναι ένα καθοριστικό και κομβικό βήμα όχι μόνο για ψυχολογικούς λόγους ή λόγους πρεστίζ. Επί της ουσίας θα μπουν όλα σε μια σειρά. Θα δοθεί ώθηση στον εκσυγχρονισμό των συστημάτων, θα αναβαθμιστεί η ικανότητα εμπλουτισμού της συλλογής αλλά και συντονισμού και καθοδήγησης των άλλων βιβλιοθηκών, θα δοθούν ουσιαστικά κίνητρα σε δωρητές. Η Κυπριακή Βιβλιοθήκη θα μπορεί παράλληλα, να επιτελέσει απρόσκοπτα τον ρόλο της στην προβολή της κυπριακής γραμματείας, αλλά και της κατάρτισης της νέας γενιάς πάνω σε θέματα πληροφοριακής παιδείας, δεδομένου ότι οι μαθητές αποφοιτούν με πολλές ελλείψεις στον τομέα αυτό. Αρκεί να διαπιστώσει κανείς πόσο δυσκολεύονται στη χρήση της βιβλιοθήκης οι νεοεισερχόμενοι Κύπριοι φοιτητές.
Το νέο κτήριο [image error] Το τεμάχιο των 3000 τ.μ. επί της λεωφόρου Βύρωνος, που προορίζεται για την ανέγερση της νέας κρατικής Βιβλιοθήκης. © Στέφανος Κουρατζής. Με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου το 2015, ένα μέρος του κρατικού φιλέτου στο σύμπλεγμα της Αρχιγραμματείας που αποκρατικοποιείται, δεν πωλείται και προορίζεται για την ανέγερση της Κυπριακής Βιβλιοθήκης. Είναι ένα τεμάχιο 3.000 τ.μ. με πρόσοψη στη λεωφόρο Βύρωνος (φωτογραφία), στο οποίο θα προστεθεί κι ένα μικρό κτήριο που ανακαινίστηκε πριν μερικά χρόνια. Η υπόθεση της τιτλοποίησης του τεμαχίου αυτού για το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού από το Τμήμα Κτηματολογίου και Χωρομετρίας εκκρεμούσε για αρκετό καιρό, φαίνεται όμως ότι πριν από μερικές εβδομάδες προέκυψε η θετική εισήγηση, η οποία μένει να επικυρωθεί σε υψηλό επίπεδο.
Σύμφωνα με τον Διευθυντή της Κυπριακής Βιβλιοθήκης Δημήτρη Νικολάου ο σχεδιασμός προβλέπει ότι στο τεμάχιο αυτό θα ανεγερθεί ένα κτήριο με συνολικό εμβαδόν 6000 τ.μ. με τη σχετική πρόταση προς το Τμήμα Προγραμματισμού να μιλά για τέσσερις υπέργειους και δύο υπόγειους ορόφους. Ο ίδιος επισημαίνει ότι οι σχετικές μελέτες συμφωνούν πως σε ορίζοντα 30ετίας και με δεδομένο τον ρυθμό ανάπτυξης της συλλογής και τη μορφή που παίρνει σήμερα το βιβλίο, η πρόταση αυτή είναι ικανοποιητική. Ένα κτήριο κόστους περί των 13 εκατ. ευρώ εκτιμάται ότι θα δώσει την πολυπόθητη λύση. Μάλιστα, στον προϋπολογισμό του ΥΠΠ υπάρχει πρόβλεψη κονδυλίου για να ξεκινήσουν τα προκαταρκτικά σχέδια και η προετοιμασία της διαδικασίας προσφορών για τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Ο σχεδιασμός προβλέπει επίσης τη δημιουργία πρότυπης παιδικής βιβλιοθήκης στο ισόγειο του νέου κτηρίου.
Ο στόχος πάντως είναι με τη δημιουργία της να μετονομαστεί σε Εθνική Βιβλιοθήκη (θέση που βρίσκει σύμφωνη και την ΚΕΒΕΠ) και να περιλάβει τόσο την ελληνοκυπριακή όσο και την τουρκοκυπριακή γραμματεία.
Η θέση της ΚΕΒΕΠ
Η Κυπριακή Ένωση Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημόνων Πληροφόρησης τονίζει ότι η
Κυπριακή Βιβλιοθήκη πρέπει να αναβαθμιστεί σημαντικά, τόσο σε επίπεδο κτηριακών υποδομών, όσο και σε επίπεδο αριθμού προσωπικού και λειτουργιών: «Ως φορέας σημαντικών προσφερόμενων υπηρεσιών, η Κυπριακή Βιβλιοθήκη χρειάζεται να υπερβεί τόσο το κτηριολογικό θέμα, όσο και το θέμα της αναβάθμισης των προσφερόμενων υπηρεσιών της». Σημαντικό ρόλο, φυσικά, σε όλη τη διαδικασία αναβάθμισης διαδραματίζει και η ενίσχυση του προσωπικού, τόσο σε αριθμό όσο και σε συνεχή εκπαίδευση, ούτως ώστε η Εθνική/ Κρατική Βιβλιοθήκη της χώρας, να πάψει να συγκρίνεται αρνητικά με τις αντίστοιχες Βιβλιοθήκες άλλων ευρωπαϊκών και όχι μόνο χωρών.
«Θεωρούμε, ότι η Κυπριακή Βιβλιοθήκη πρέπει να αναβαθμιστεί και να εκσυγχρονιστεί συνολικά, τόσο ως προς τη νομοθεσία που τη διέπει συμπεριλαμβάνοντας για αυτήν τον ρόλο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Κύπρου, όσο και σε υποδομές (υλικοτεχνικές και σε ανθρώπινους πόρους). Καταληκτικά σημειώνουμε πως ακόμη και το όνομα θα πρέπει να υποδηλοί τον σημαντικό ρόλο της που καλείται να διαδραματίσει, όπως όλες οι αντίστοιχες Εθνικές Βιβλιοθήκες του κόσμου».
*Φωτογραφίες: Μιχάλης Κυπριανού
Πηγή:  http://www.philenews.com/downtown/politismos/article/640090/epistrofi-sto-paron-pros-mia-ethniki-bibliothiki 

Διαβάστε επίσης: "Στον μεσαίωνα ήταν καλύτερα"

Η διαφορά μεταξύ του «Παραφυσικού» (Paranormal) και του «Μεταφυσικού» (Metaphysical)

Θανάσης ΒέμποςΟ ερευνητής – δημοσιογράφος Θανάσης Βέμπος (συγγραφέας του βιβλίου "Το πνεύμα του χρόνου: όψεις του παραφυσικού στην Ελλάδα") εξηγεί σε βίντεο τη διαφορά μεταξύ των όρων «Παραφυσικό» (Paranormal) και «Υπερφυσικό» (Metaphysical).

Πριν όμως παρακολουθήσουμε το βίντεο, ας δούμε πως εξηγεί τους δύο όρους ο Γ. Μπαμπινιώτης στο «Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας»:

Παραφυσικό (φαινόμενο) είναι αυτό που δεν εξηγείται με τους γνωστούς φυσικούς νόμους, που αποδίδεται σε δυνάμεις που δεν ερμηνεύονται από την επιστήμη (υπερφυσικό – paranormal).
Μεταφυσικό είναι: 1. Αυτό που σχετίζεται με θέματα έξω από την ανθρώπινη εμπειρία και τις αισθήσεις μας (π.χ. το ερώτημα αν υπάρχει Θεός είναι μεταφυσικό). 2. Αυτό που σχετίζεται με τον φιλοσοφικό κλάδο της μεταφυσικής (από τον τίτλο «Μετά τα Φυσικά», ενός έργου του Αριστοτέλη.[Σημ: Η μεταφυσική είναι: 1. Κλάδος της φιλοσοφίας που πραγματεύεται τις πρώτες αρχές και τις αιτίες των όντων και είναι στενά συνδεδεμένος με την επιστημολογία. 2. Κάθε γενική και αφηρημένη θεωρία που ερμηνεύει κάτι με τρόπο μη ορθολογικό. 3. Οτιδήποτε ανήκει στον χώρο του αφηρημένου, αυτού που βγαίνει έξω από τα όρια της ανθρώπινης εμπειρίας (π.χ. η μετά θάνατον ζωή, η ύπαρξη ή όχι του Θεού και η φύση του κ.λπ.)] 
Από την περιγραφή του βίντεο:
Ακούω συνέχεια για "μεταφυσικά φαινόμενα" και "μεταφυσικές εμπειρίες" και μου ανεβαίνει η πίεση (κι είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία!). Ποια η διαφορά μεταξύ παραφυσικού και μεταφυσικού; Αν την ξέρετε, μην δείτε αυτό το βίντεο. Αν δεν την ξέρετε, δείτε το υπ' ευθύνη σας.
 (κάμερα Χάρης Καραλιώτας, 13.12.2018)

Η διαφορά μεταξύ του «Παραφυσικού» (Paranormal) και του «Υπερφυσικού» (Metaphysical)

Σύμφωνα με το «Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας» του Γ. Μπαμπινιώτη:
Παραφυσικό (φαινόμενο) είναι αυτό που δεν εξηγείται με τους γνωστούς φυσικούς νόμους, που αποδίδεται σε δυνάμεις που δεν ερμηνεύονται από την επιστήμη (υπερφυσικό – paranormal).
Μεταφυσικό είναι: 1. Αυτό που σχετίζεται με θέματα έξω από την ανθρώπινη εμπειρία και τις αισθήσεις μας (π.χ. το ερώτημα αν υπάρχει Θεός είναι μεταφυσικό). 2. Αυτό που σχετίζεται με τον φιλοσοφικό κλάδο της μεταφυσικής (από τον τίτλο «Μετά τα Φυσικά», ενός έργου του Αριστοτέλη.
[Σημ: Η μεταφυσική είναι: 1. Κλάδος της φιλοσοφίας που πραγματεύεται τις πρώτες αρχές και τις αιτίες των όντων και είναι στενά συνδεδεμένος με την επιστημολογία. 2. Κάθε γενική και αφηρημένη θεωρία που ερμηνεύει κάτι με τρόπο μη ορθολογικό. 3. Οτιδήποτε ανήκει στον χώρο του αφηρημένου, αυτού που βγαίνει έξω από τα όρια της ανθρώπινης εμπειρίας (π.χ. η μετά θάνατον ζωή, η ύπαρξη ή όχι του Θεού και η φύση του κ.λπ.)]  Ο ερευνητής – δημοσιογράφος Θανάσης Βέμπος (συγγραφέας του βιβλίου " Το πνεύμα του χρόνου: όψεις του παραφυσικού στην Ελλάδα") εξηγεί σε βίντεο τη διαφορά μεταξύ των όρων «Παραφυσικό» (Paranormal) και «Υπερφυσικό» (Metaphysical).
Από την περιγραφή του βίντεο:
Ακούω συνέχεια για "μεταφυσικά φαινόμενα" και "μεταφυσικές εμπειρίες" και μου ανεβαίνει η πίεση (κι είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία!). Ποια η διαφορά μεταξύ παραφυσικού και μεταφυσικού; Αν την ξέρετε, μην δείτε αυτό το βίντεο. Αν δεν την ξέρετε, δείτε το υπ' ευθύνη σας.
 (κάμερα Χάρης Καραλιώτας, 13.12.2018)