Femke Dekker's Blog, page 4

Een pittig soepje is er!

De wording van Verhalen uit de Heksenkeet, deel 11

Ja! Hij is er! En wat is hij mooi geworden!

Gisteren ontving ik Een pittig soepje met de post. Ik heb heerlijk zitten bladeren, de geweldige tekeningen van Marieke goed bekeken, het masker uitgeknipt…

Het duurt nog een paar weken voor het boek in de winkel ligt, dus dat is nog even spannend. Ik ben in ieder geval superblij met dit geweldige boek!

Met mijn kapmes door de jungle

Schrijven is een ontdekkingsreis. Vooral in het begin kan het verhaal nog alle kanten op.

De belangrijkste dingen zijn wel duidelijk: of het over een jongen of meisje gaat, hoe oud hij of zij is, wat ze ongeveer gaat beleven.

Al schrijvend komen steeds meer details boven. Er zijn broers en zussen of juist niet, er is lang geleden iets gebeurd dat nog steeds invloed heeft, er is een ander heel belangrijk personage, dat de hoofdpersoon helpt of juist tegenwerkt.

Hoe meer er wordt ingevuld, hoe meer vragen er komen. Wat is er precies in het verleden gebeurd? Op welke manier heeft dat nu nog steeds invloed? Maar ook praktische zaken: hoe ziet de omgeving eruit, het huis van de hoofdpersoon, wat doet ze de hele dag? Wonen ze in een stad of in een dorp, zijn ze arm of rijk?

Bij iedere zin die ik schrijf, kan ik links- of rechtsaf gaan, en alles daar tussenin. Als ik linksaf ga, waar kom ik dan over een tijdje uit? En wat ik laat ik dan rechts liggen?

Vooruit denken, beslissingen nemen. Wat ik in het vorige hoofdstuk schreef, wat betekent dat voor de rest van het verhaal? Hoe ga ik daar nu mee verder?

Het is een ontdekkingsreis, maar wel één door de jungle. Met mijn kapmes hak ik mij een weg door de mogelijkheden. Kies ik welke ik laat liggen en welke ik benut. Onderweg bestookt door gifslangen, gevaarlijke spinnen en bloedzuigers. Zij dwingen mij terug te keren, een ander pad te kiezen dan ik van plan was of juist het gevaar te overwinnen en stug door te gaan.

Zo kom ik, hakkend en snijdend, steeds verder. Tot ik die grote open vlakte bereik waar alle paden samenkomen. Waar alle mogelijkheden samenvloeien tot één geheel. Dan is alles opeens duidelijk. Alle vragen zijn in één klap beantwoord en de eindbestemming is in zicht.

Maar zover is het nog lang niet.

Tussentijd

Ik ben er weer beland: in de Tussentijd, het schemergebied tussen twee boeken.

Het niemandsland. De periode van wachten op wat de uitgever vindt van het boek dat af is, en van het rijpen van het volgende boek.

Ogenschijnlijk een tijd van nietsdoen. Van wandelen, boeken van anderen lezen, rondhangen, kopjes koffie drinken.

Ogenschijnlijk, want onder de oppervlakte gebeurt wel degelijk iets. Aan de ene kant het loslaten van het boek dat af is. Door er niet meer aan te denken, raak ik het verhaal een beetje ‘kwijt’. Ik vergeet details, ik raak er een beetje uit. Dan kan ik het over een tijdje met een frisse blik weer lezen en eventueel verbeteren.

Anderzijds is er het nieuwe verhaal. Meestal zit dat er al een tijdje, sluimerend, fluisterend. Zodanig dat ik weet dat dat het volgende verhaal zal zijn. Hoe meer ik het boek dat af is kwijtraak, hoe aanweziger het nieuwe verhaal wordt.

Bij al die kopjes koffie, dat wandelen en rondhangen, zingt dat nieuwe verhaal rond in mijn hoofd. Laat het steeds meer zien wie nu precies het personage is. Kristalliseert zich meer en meer een plot uit. Soms zie ik scènes of delen daarvan als een film in mijn hoofd.

Tot het tijd is om de pen te pakken en het verhaal in woorden, in een structuur te vangen.

Regelmatig gebeurt dat op ongeveer hetzelfde moment dat de redacteur me mailt over het vorige verhaal. Maar dat is weer een heel ander probleem.

Ondersteboven in de boom

De wording van Verhalen uit de Heksenkeet, deel 10

Mijn eerste gevoel klopte. (Zoals altijd, natuurlijk.) Het tweede heksenboek, Keet met bubbels, is niet helemaal je-dat.

Nou ja, zo erg is het nou ook weer niet. Redacteur zegt dat er wat wijzigingen moeten plaatsvinden, dat er wat meer van die keet in moet. Maar het wordt zeker weten weer een leuk verhaal.

Hm. Ik mail terug dat het een ander soort verhaal is dan het eerste boek. Dat een andere heks de hoofdpersoon is, en dat het hele verhaal dan vanzelf anders wordt. En dat ik niet een serie wil schrijven met allemaal dezelfde soort verhalen.

Daar heb ik gelijk in, natuurlijk. Maar toch wringt het. Zo’n verhaal dat onder druk geschreven is, kan nooit een lekker verhaal zijn. De druk die ik voelde tijdens het schrijven, zit er gewoon in. Dat is nu eenmaal zo.

Maar opeens weet ik het. Hoe het komt weet ik niet, maar ik heb de druk los kunnen laten. Nu ga ik gewoon weer lekker schrijven. En het wordt helemaal anders. Nee, niet hetzelfde als het eerste boek. Maar wel meer keet. Meer lol. In een andere vorm.

Dat betekent vanaf het tweede hoofdstuk helemaal opnieuw beginnen. De boel lekker omgooien, een echt gaaf verhaal schrijven! Niet nadenken, maar het verhaal schrijven zoals het wil zijn.

Voor ik het weet, hangt er een heks ondersteboven in de boom en heeft een andere heks een goed gesprek met een pompoen. Kijk, daar zijn we weer. En ik kan best grappig schrijven.

 

Ik ben niet grappig

De wording van Verhalen uit de Heksenkeet, deel 9

Mail van de uitgever: of we alvast gaan nadenken over het tweede heksenboek.

Zo. Die had ik niet zien aankomen. De tekst voor Een pittig soepje is nog maar net af. Ik had gedacht dat ze eerst wilden zien of dat eerste boek goed zou lopen.

Maar nee. Voor de continuïteit van de serie moet het tweede boek in november verschijnen. En dan moet het al in de komende brochure staan. Dus of we even de ruwe tekst willen maken en de omslagillustratie…

Hartstikke leuk natuurlijk! Ze willen nu al aan de slag met het tweede boek! Maar dat betekent wel dat er flinke druk op ligt. Over een paar weken moet de eerste, ruwe tekst klaar zijn. Het zijn geen dikke boeken, geen lange verhalen, maar toch. Ook over een kort verhaal moet je nadenken. Als je het goed wil doen tenminste. En dat wil ik.

En dan is er nog dat andere. Een pittig soepje is grappig. De heksen zijn grappig. De hele serie moet grappig zijn. En ik ben niet grappig. Dat Een pittig soepje grappig is geworden, is puur toeval. Dat gaat me echt niet nog een keer lukken.

Maar: het moet. Dus ik ga schrijven. Ideeën hadden we al, ik hoef er alleen maar eentje te kiezen.

Natuurlijk lukt het niet. Juist omdat het moet. Juist omdat het grappig móet zijn. Juist omdat het al snel af moet zijn. Dagen loop ik gefrustreerd rond. Weet ik niet hoe het verhaal verder moet. Begin ik maar weer opnieuw met dat hoofdstuk.

Met wat ik uiteindelijk heb, ben ik niet helemaal tevreden. Maar de kinderen vinden het leuk. Marieke vindt het leuk. En ik weet van mezelf dat ik nooit erg moet lachen als ik grappige dingen lees.

Vóór ik het naar de uitgever stuur, lees ik het nog één keer. Het valt best mee. Het is best een leuk verhaal. Dus. Verzenden maar.

Opeens is het er niet meer

Afgelopen zaterdag was ik bij de crematie van mijn uitgever.

Wat?

Afgelopen zaterdag was ik bij de crematie van mijn uitgever. Hij is er niet meer. Jos Weijmer van uitgeverij Zilverspoor is overleden.

Dat is raar. Dat is vreselijk. Dat is triest. Hij laat een vrouw en twee jonge kinderen achter. En een uitgeverij met een aantal boeken die bijna af waren.

Waaronder dat van mij. Fyrrlannor, het vervolg op Argadwyn, was (bijna) klaar om naar de drukker te gaan. Klaar om op Elfia gepresenteerd te worden.

Dat kan dus niet meer. Hoe het verder gaat met de uitgeverij, met de boeken, weet nog niemand.

Ik hoop natuurlijk dat Zilverspoor verder gaat. Dat ze nog heel veel mooie fantasyboeken uitgeven. Dat nog heel veel Nederlandse schrijvers van fantasy een kans krijgen. Want dat deed Jos. Schrijvers een kans geven. Fantasy in Nederland op de kaart zetten. Het zou jammer zijn als dat met Jos mee verdwijnt.

Sybil, Luna, Lidwien en Stella MEGA GROOT!

Gisteren heb ik de laatste illustratie gemaakt voor Een pittig soepje.

Huh? Een illustratie gemaakt? Nee, ik niet. Natuurlijk niet. Ik kan toveren met woorden, maar daar blijft het dan ook bij.

Nee, dit is Mariekes blog over de heksen.

Het was een monsterklus, schrijft ze, maar o, wat heb ik er een plezier aan beleefd!

Verder lezen op Mariekes eigen website.

Heksen, heksen, overal heksen

De wording van Verhalen uit de Heksenkeet, deel 7

Een boek maken is leuk, heel leuk zelfs.

Nog leuker is het als daarna veel lezers het kopen. Daar moet dus ook voor gezorgd worden! Heel veel mensen moeten weten dat het boek er is. En liefst op zo’n manier dat ze het leuk genoeg vinden om het te kopen.

Daar zijn ze op de uitgeverij druk mee bezig. We krijgen mail van de pr-afdeling: Wat vinden jullie van deze actie? Er zit een geweldig leuke foto bij van een heksenselfie. Maak een heksenselfie en win een superleuke prijs!

Marieke en ik zijn allebei meteen enthousiast. Wat een leuke actie! Later blijkt dat dit nog (lang) niet alles is. Als we met zijn vieren om tafel zitten, de pr-dame, de redacteur, Marieke en ik, horen we dat er nog meer leuke plannen zijn. Blijkbaar vinden ze ons boek zo leuk dat het extra aandacht verdient. Zoals de column die de heksen vlak voordat het boek verschijnt zullen krijgen. Een aantal weken lang hun eigen column in een bekend kindertijdschrift!

Maar er is meer. De pr-dame heeft echt fantastische ideeën, waarover ze met nog meer partijen aan het praten is. Partijen die ook allemaal enthousiast worden als ze over het boek horen! En geen kleine acties, nee, het wordt groots aangepakt. Vergeet de posters en bladwijzers maar. (Nou ja, die zullen er vast ook wel komen.) Denk aan… Nee, ik ga nog niks verklappen. Maar over een tijdje zul je de heksen op allerlei plaatsen tegenkomen. Wacht maar af!

Het boek moet dikker

De wording van Verhalen uit de Heksenkeet, deel 6

Yes! Toen was het dus zover. Een pittig soepje wordt een boek, het eerste deel van een serie!

Marieke moet heel hard aan het werk voor de illustraties. De tekst gaat nog een paar keer heen en weer tussen de redacteur en mij, voor de laatste aanpassingen en verbeteringen. Dan zit het werk voor mij erop.

Totdat… er weer een mail van de uitgever komt. Ze hebben besloten dat het boek dikker moet worden. En niet een beetje dikker: veertien pagina’s maar liefst! Voor een deel worden die gevuld met tekeningen en krijgt nu iedere heks haar eigen introductiepagina. Maar daarmee zijn we er nog niet. Er moet meer tekst bij.

Dat is leuk! Nu kan ik over sommige dingen wat meer uitweiden, ik kan meer details toevoegen, wat meer laten zien. Zo maak ik een paar hoofdstukken iets langer. Maar dat is nog niet genoeg. Gelukkig kan er op een paar plekken nog wel wat verhaal bij. Er kan nog iets gebeuren, de heks Sybil kan nog wat meer doen. Zo krijgt het verhaal twee hoofdstukken meer, en wordt het boek nog leuker dan het al was.

Hoera!

Is het echt? Ja, echt!

En dan is daar de mail met die verlossende zin: “Nou, we zouden heel graag een serie over de heksen met jullie beginnen!”

HOERAAA!!!

Blij, blij, blij appen Marieke en ik weer met elkaar. Is dit niet supertof? En meteen een oplage van 3000. Dríeduizend! Dat is veel, voor een eerste boek bij een uitgeverij die ons nog niet kent. En er staat echt “serie” hè?

En toch. Ik ben dan zo iemand die het pas echt van de daken durft te schreeuwen als het contract getekend is. Als er geen weg meer terug is. Wie weet bedenken ze zich nog wel.

Maar natuurlijk gebeurt dat niet. Marieke moet zelfs al hard aan het werk voor het omslag. Want ze willen het boek dan wel in de eerstvolgende aanbiedingsfolder hebben, en het beeld daarvoor moet algauw binnen zijn. En Marieke wil graag nog wat dingen verbeteren. En niet alleen dat: we hebben nog geen titel voor de serie. We piekeren ons al wekenlang suf, maar we vinden niets waar we echt enthousiast van worden.

We piekeren dus nog even verder, en ja hoor, dan hebben we het! Het moet Heksenheisa worden! We mailen de titel naar de uitgever, samen met nog een paar suggesties. Algauw hebben we reactie: Heksenheisa bestaat al… Maar dan komen we op Heksenkeet. Een keet is ook een huis, en de heksen wonen in een grote, krakkemikkige villa. Dat past dus mooi!

Verhalen uit de Heksenkeet is geboren.