Is het echt? Ja, echt!

En dan is daar de mail met die verlossende zin: “Nou, we zouden heel graag een serie over de heksen met jullie beginnen!”

HOERAAA!!!

Blij, blij, blij appen Marieke en ik weer met elkaar. Is dit niet supertof? En meteen een oplage van 3000. Dríeduizend! Dat is veel, voor een eerste boek bij een uitgeverij die ons nog niet kent. En er staat echt “serie” hè?

En toch. Ik ben dan zo iemand die het pas echt van de daken durft te schreeuwen als het contract getekend is. Als er geen weg meer terug is. Wie weet bedenken ze zich nog wel.

Maar natuurlijk gebeurt dat niet. Marieke moet zelfs al hard aan het werk voor het omslag. Want ze willen het boek dan wel in de eerstvolgende aanbiedingsfolder hebben, en het beeld daarvoor moet algauw binnen zijn. En Marieke wil graag nog wat dingen verbeteren. En niet alleen dat: we hebben nog geen titel voor de serie. We piekeren ons al wekenlang suf, maar we vinden niets waar we echt enthousiast van worden.

We piekeren dus nog even verder, en ja hoor, dan hebben we het! Het moet Heksenheisa worden! We mailen de titel naar de uitgever, samen met nog een paar suggesties. Algauw hebben we reactie: Heksenheisa bestaat al… Maar dan komen we op Heksenkeet. Een keet is ook een huis, en de heksen wonen in een grote, krakkemikkige villa. Dat past dus mooi!

Verhalen uit de Heksenkeet is geboren.