Femke Dekker's Blog, page 3

Prachtig omslag

En daar is-ie dan: het werkelijk prachtige omslag van De legende van de Vuurvogel!

Ik vind het echt een cadeautje, zo’n mooi omslag, bij een boek dat eerder maar niet uitgegeven wilde worden.

De omslagillustratie van Els van Egeraat had ik eerder al gezien, en die vond ik al helemaal geweldig. En nu heeft mijn uitgever Dutch Venture Publishing er ook nog zo’n mooi ontwerp van gemaakt.

Dit is alvast het begin van wat een prachtig boek gaat worden. Want ook de andere illustraties van Els, die voor in het boek, zijn heel mooi. Ik ben dan ook erg blij dat Els haar tekentalent voor dit boek weer wilde inzetten. Zij illustreerde eerder al een aantal boeken van mij.

In oktober ligt het boek in de winkels, dus je kunt er nog lekker lang naar uitkijken

Het was dus een grap

“Nee! Wow, wauw! Een uitgever die eerder mijn manuscript afwees, gaat het nu toch uitgeven! Blij!”

Dit bericht plaatste ik op 1 april op facebook. 1 april hè. Het was dus een grap. Maar ik kreeg zoveel enthousiaste reacties en felicitaties, dat ik zelf haast ging geloven dat het waar was.

En als je zelf gelooft dat iets waar is …

Tien dagen later ontving ik een mail. Daarin stond: “Ik heb je verhaal over de Vuurvogel in een ruk uitgelezen. Het is  een prachtig geschreven verhaal. (…) te mooi om ergens onder in een la stof te laten vergaren, of slechts als PDF te bestaan.”

Deze mail kwam van een kleine uitgeverij. We mailden wat heen en weer en ik werd blijer en blijer. Al gauw wist ik: dit gaat lukken! De legende van de Vuurvogel wordt een echt boek! Een heel mooi boek, dat veel lezers een paar heel mooie leesmomenten gaat bezorgen.

En dat, jongens en meisjes, is geen grap.

Onbetaalbare reacties

Vorige maand zette ik mijn verhaal De legende van de Vuurvogel op mijn website – als gratis download.

Ik schreef er dit blog over: Een onbetaalbaar verhaal.

Inmiddels komen de eerste reacties van lezers binnen. Onbetaalbare reacties. Met woorden als: weergaloos, prachtig en krachtig. En dat ze het onbegrijpelijk vinden dat er geen uitgever is die het wil publiceren.

Ik ben heel blij met deze reacties – natuurlijk ben ik dat! Ik heb dit verhaal niet voor niets geschreven. Er zijn mensen die ervan genieten. En ik ben heel blij dat ik deze weg heb gekozen. Dat dit verhaal niet in mijn donkere la ligt, maar toegankelijk is voor iedereen die het lezen wil. Want het is gewoon een mooi verhaal.

Benieuwd naar de reacties? Je leest ze hier.

Wil je De legende van de Vuurvogel ook lezen? Download het verhaal.

Heksenkeet in de Kinderjury

En dan… zie je jezelf opeens terug bij de nominaties voor de Kinderjury! Nou ja, niet mezelf natuurlijk, maar wel mijn boek.

Tussen de lange lijst van pareltjes van kinderboeken, staat ook Een pittig soepje. Wat is dat gaaf! Je kunt stemmen op Een pittig soepje! Daar ben ik echt superblij mee. Nog nooit eerder was een boek van mij genomineerd voor de Kinderjury.

Nu is het afwachten. Een pittig soepje staat tussen een heleboel andere mooie en populaire kinderboeken waarop je kunt stemmen. Natuurlijk zullen er heel veel stemmen naar Paul van Loon gaan, of Jan Paul Schutten of Marcel van Driel.

Ik zou zeggen: ga vooral stemmen (als je dat nog niet hebt gedaan). De prijs voor de Nederlandse Kinderjury is een belangrijke prijs voor het kinderboek. En jij kunt dus mee bepalen welk boek de prijs krijgt! Hoe meer kinderen stemmen, hoe beter.

En vind je toevallig Een pittig soepje een geweldig boek en stem je daarop? Dan vind ik je superlief!

Stemmen doe je hier.

Een onbetaalbaar verhaal

Ik weet het niet meer.

Wat beweegt uitgevers, wat willen ze, waar lopen ze warm voor? Een echte schrijver of een goed verhaal is het niet. In ieder geval is dat niet genoeg.

Neem die redacteur van die grote uitgeverij van (bekende) kinderboeken, die zei:

“Dit is nou echt zo’n verhaal dat ik als kind had willen lezen, maar dat er niet was.”

Ik werd uitgenodigd aan het bureau van de uitgever, we spraken over het boek. De redacteur bleef onverminderd enthousiast, de uitgever had bedenktijd nodig. Een half jaar later (ja, je leest het goed: een half jaar later) kreeg ik te horen dat het boek er niet kwam. Het is te veel fantasy.

Pas geleden stuurde ik het naar een andere grote uitgever. Zij mailde me:

“Je bent wel een echte schrijver.”

Maar ze wilde mijn boek niet uitgeven.

Ik schrijf mijn verhalen niet voor onder in de bureaula. Ik schrijf ze omdat ze gelezen willen worden. Omdat het mooie verhalen zijn van een echte schrijver.

Daarom ga jij dit verhaal lezen.

Hoe jammer ik het ook vind dat het niet in de boekwinkel ligt, dat je het niet lekker kunt doorbladeren, de bladzijden door je vingers laten gaan. Dat er niet een mooie kaft omheen zit, waarop in prachtige letters de titel van het boek staat (en mijn naam, natuurlijk) met een geweldige illustratie erbij.

Maar jij gaat het lezen. Je laat je meevoeren in die winterse wereld, waarin de jongen Ravian een prachtig avontuur beleeft. Een magisch avontuur dat voor de meeste mensen alleen maar onmogelijk is. Maar jij laat je erdoor vervoeren, om heel even in die magische wereld te zijn die voor veel mensen onbereikbaar is.

Download De legende van de Vuurvogel. Het is onbetaalbaar, en daarom gratis.

Waar ben ik aan begonnen?!

In mijn vorige blog schreef ik al dat verhalen eigenwijze mormels zijn. Dat ze hun eigen gang gaan en zich niets aantrekken van de schrijver.

Nou, dit verhaal heeft het allemaal in zich, kan ik je vertellen. Dit verhaal gaat het mij bepaald niet gemakkelijk maken.

Het begin ging lekker. Het schreef echt heerlijk weg, de woorden vloeiden uit mijn pen, de zinnen regen zich aaneen. Ik schreef en ik bleef schrijven. Meestal  schrijf ik een hoofdstuk, lees het daarna, verbeter het hier en daar, en dan ga ik pas verder met het volgende hoofdstuk.

Dit verhaal is anders. Na het eerste hoofdstuk schreef ik het tweede. En het derde, en het vierde. Ik las niet eens wat ik geschreven had, ik ging gewoon door.

Halverwege het derde hoofdstuk gebeurde er iets raars. Iets wat ik nog nooit eerder had meegemaakt: ik was opeens in een andere tijd aan het schrijven. Het verhaal begon in de verleden tijd, maar opeens merkte ik dat ik al een tijdje in de tegenwoordige tijd bezig was. De hoofdpersonen zeiden niets meer, maar zeggen nu alles. Ze fietsten, lachten en praatten niet meer, maar ze fietsen, lachen en praten.

Prima hoor, verhaal, mij goed. Maar ik moet nu wel al het voorafgaande veranderen! Alles wat ze eerst zeiden, moeten ze nu zeggen. Overal waar ze liepen, daar lopen ze nu. En dat vergt iets meer dan alleen maar het veranderen van de werkwoordsvorm. Hele zinnen moeten omgebouwd worden om het verhaal nog lekker leesbaar te houden, en de gebeurtenissen voorstelbaar.

Prima hoor, ik pas het wel aan. Ik ben de schrijver maar, ik sta in dienst van het verhaal.

Ik zal het verhaal dan ook maar niet laten weten dat op dit soort momenten de twijfel toeslaat. Ik zal nooit in bijzijn van het verhaal uitroepen: Waar ben ik aan begonnen?! Ik zal gewoon lekker doorgaan met schrijven. Of niet lekker. In ieder geval: doorgaan met schrijven. Ik zal ook niet klagen over de veelheid aan ideeën, de ingewikkeldheid van concepten, of de scènes die ik nu al voor me zie, maar pas veel later in het verhaal voorkomen. Ik schrijf gewoon. En hou mezelf maar voor dat dit een ge-wel-dig boek gaat worden.

Een heel dik boek. Misschien blijkt het allemaal heel anders te lopen, maar ik heb zo’n vermoeden dat dit een boek van zo’n 400 pagina’s wordt. Ik ben dus nog wel even bezig…

Een verrassend begin

Verhalen luisteren niet. Nooit. Het zijn eigenzinnige mormels die hun eigen plan trekken en die het geen zier kan schelen wat de schrijver al bedacht had.

Er is altijd wel een hoofdpersoon die de andere kant uitloopt, er gebeuren dingen die de schrijver van tevoren nooit had kunnen verzinnen en dingen die de schrijver wel had bedacht, gebeuren nooit.

En soms overrompelen ze je totaal. Zoals gisteren.

Al dagen zat ik te broeden op een nieuw verhaal. Het begin had ik al, en dat was veelbelovend, maar dan? Ik wist wel ongeveer hoe het verder moest, maar welke woorden hoorden daarbij? Het lukte me maar niet om iets op papier te zetten. Ik zat vast.

Tot gisteren. Net toen ik naar bed wilde gaan (dat zal je altijd zien), vormden zich de eerste zinnen in mijn hoofd. Die zinnen werden al gauw alinea’s, en toen ik ze ging opschrijven, had ik voordat ik het wist twee pagina’s.

Heel fijn natuurlijk, dat ik eindelijk weer verder kon, maar op zich is het niets bijzonders, dat zo’n verhaal opeens te voorschijn komt. En extreem al helemaal niet. Nee, waar ik echt door verrast was, was dat deze woorden, deze pagina’s niets, maar dan ook echt helemaal niets te maken hadden met het verhaal waar ik al dagen op broedde. Het was een totaal ander verhaal dat zich ontvouwde.

Die drakenserie voor 8-jarigen moet dus nog even wachten. Eerst maar eens deze magisch-realistische Young Adult roman (vanaf 15 jaar) schrijven.

Bijna in de soep…

De wording van Verhalen uit de Heksenkeet, deel 14

Hadden we het zo mooi bedacht, gaat het toch mis!

Ons middagje toveren bij boekwinkel Paagman in Den Haag begon goed. De kinderen zaten er klaar voor, wij waren er klaar voor. We hadden de toverketel gevuld met alle benodigde ingrediënten, zoals dode vliegen, vogelveren, een kikker. En ja, ook die kaars die ik er per ongeluk bij gooide. De kinderen hadden een geweldige toverspreuk bedacht, we hadden hem goed geoefend. En toch hield Marieke per ongeluk het verkeerde bordje omhoog.

Het was dus niet zo gek dat er een verbrand boek uit de toverketel te voorschijn kwam … We schrokken ons kapot!

Gelukkig hadden de kinderen goed opgelet en wezen ze ons op de enorme stapel boeken die voor ons op een tafeltje stond. Zo konden we toch nog voorlezen uit Een pittig soepje. Daarna hebben de kinderen heerlijk en vol enthousiasme zitten tekenen.

Uiteindelijk was het een heel geslaagde tovermiddag en gingen de kinderen naar huis met een prachtige tekening en een gesigneerd boek.

Zelf ging ik ook naar huis met een prachtige tekening, wat een verrassing was dat! Dankjewel, Anouk!

Wauw, wat een mensen!

Wat een fantastische middag was het, met onze presentatie van Een pittig soepje! Een mooi aangeklede boekwinkel Nooitgenoeg en zoveel publiek dat er zelfs mensen buiten moesten staan. We waren werkelijk overdonderd door zoveel belangstelling.

Blij en trots

Jet Huigsloot van uitgeverij Gottmer was er ook. Zij begon met te vertellen hoe blij en trots ze bij de uitgeverij zijn met Een pittig soepje en met de serie die Verhalen uit de Heksenkeet gaat worden.

Suikerspinkapsel

Daarna was het woord aan Marieke. Zij begon met het voorlezen van het gedicht Four silly witches van Josie Whitehead. Dat gedicht bracht haar op het idee van de vier heksen. Ze vertelde hoe ze Lidwien met haar lange harmonicanek had bedacht en hoe het suikerspinkapsel van Stella was ontstaan.

Een grote chaos

Ook vertelde ze dat ze een hilarisch verhaal had bedacht over heksen die door de ruimte vlogen waar allemaal gekke dingen gebeurden. Maar bij de uitgeverij snapten ze er niets van en vonden ze het veel te chaotisch. Misschien kon ze er beter een schrijver bij halen.

Andere namen

Die schrijver werd ik! Ik vertelde hoe het was om een verhaal te schrijven dat ik niet zelf had bedacht. Hoe ik, om het verhaal van Marieke beter te maken, de namen had veranderd en het verhaal uit elkaar had getrokken en opgehakt in kleinere avonturen. Zou Marieke dat wel leuk vinden? Wilde ze nog steeds met mij dit verhaal maken? (
Gelukkig vond Marieke het helemaal niet erg en Verhalen uit de Heksenkeet was geboren, met Een pittig soepje als eerste deel.

Kundige voorlezers

Om een kleine indruk te geven van het verhaal, lazen mijn oudste zoon en de dochter van Marieke een stukje voor dat ze zelf hadden uitgekozen. Dat deden ze allebei hartstikke goed!

Uitverkocht

En toen was het tijd om te gaan signeren. Dat hebben we geweten! Stapels boeken kregen we onder onze neus geschoven, want heel wat mensen kochten meer dan één exemplaar. Een aantal ging zelfs teleurgesteld weg, toen Een pittig soepje helemaal uitverkocht bleek te zijn.

Het was een bijzonder leuke middag waar we met veel plezier op terugkijken! Meer foto’s van de middag kun je bekijken op onze facebookpagina Verhalen uit de Heksenkeet.

Nog meer heksendagen

Wil je ook een keer bij zo’n gezellige heksenmiddag zijn? Dat kan! De komende tijd zijn we nog op verschillende plaatsen, en dan mét heksenketel en toverspreuken.

20 september bij Paagman in Den Haag

7 oktober bij Boek en Buro en Zutphen

10 oktober bij Van Piere in Eindhoven

Heksengekte

De wording van Verhalen uit de Heksenkeet, deel 12

Zo hé, wat gaat het goed met Een pittig soepje! Het boek ligt nu een paar weken in de winkel en er lijkt een ware heksengekte te ontstaan. We krijgen zulke leuke reacties!

Boekwinkels zijn enthousiast, lezers zijn enthousiast en ik krijg steeds superleuke foto’s toegestuurd van mensen met het boek of mooie etalages in de winkel. De facebookpagina van Verhalen uit de Heksenkeet heeft al bijna 300 likes en er komen er steeds meer bij!

Marieke en ik zijn nu druk met de voorbereidingen voor de officiële presentatie op 5 september. Die wordt hartstikke leuk! Daarna gaan we nog een aantal andere boekwinkels langs voor leuke tovermiddagen (zie de agenda hieronder).

Zo geweldig allemaal, dat ik bijna vergeet dat er ook nog geschreven moet worden… Want deel 1 ligt nu in de winkel, Marieke is hard aan het werk met de illustraties voor deel 2 en ik ben aan het nadenken over deel 3. Want dat moet natuurlijk minstens zo leuk worden!

Wil je ook een middag toveren met Marieke en mij? Dat kan!

20 september bij Paagman in Den Haag

7 oktober bij Boek en Buro in Zutphen

10 oktober bij Van Piere in Eindhoven.

Je bent welkom om mee te doen!