Yanis Varoufakis's Blog, page 9

Brian Eno’s & Yanis Varoufakis’ Open Letter to the Judges of the ICC, on the anniversary of 7th October: Act now or International Law withers forever

OPEN LETTER TO THE JUDGES OF THE INTERNATIONAL CRIMINAL COURT7th October 2024Dear Judges of the International Criminal Court,When we heard in January that the Court on which you sit had decided to hear the case concerning the situation in Israel-Palestine, we were encouraged. Humanity needs an International Criminal Court that upholds the rule of law and is prepared to investigate the most serious allegations of violations of international law.Today, on 7 October 2024, exactly one year after the start of the latest and most brutal phase of the seventy-six-year-old Israeli-Palestinian conflict, we feel the need to address you directly. Not only because of the increasing cruelty of what is happening west of the Jordan River, but also because of the dangerous precedent that would be set if a state could operate so far outside the international consensus of acceptable behaviour in times of conflict. Unless such violations are sanctioned by a court such as yours, states will carry out war crimes with greater impunity in the future.For it is now beyond dispute: Israel’s Government   has set out to eliminate systematically every aspect of Palestinian life in Gaza. We have already seen:The most intensive bombing of a densely populated urban area in living memoryThe most deliberate starvation of a population since the Second World WarThe systematic destruction of health facilitiesAn unprecedented number of journalists and UN personnel killed.The Israeli government has attacked schools, universities, libraries, archives, cultural centres, heritage sites, mosques and churches. Professors and teachers have been killed, along with their students and often their entire families. Meanwhile, under the cover of the Gaza conflict, Israeli settlers, protected by IDF soldiers, are evicting Palestinians from their ancestral homeland in direct violation of every principle of international law.These are not merely violations by a government. The international community has no reason to expect that a change of government will bring the Israeli state back into the fold of international law. On 19 July 2024 the International Court of Justice ruled as unlawful Israel’s occupation of the West Bank, Gaza and East Jerusalem. Five days later, the Israeli Knesset voted 65-9 to ignore the ICJ ruling and provocatively described the West Bank, Gaza and East Jerusalem as part of “the Land of Israel”. To prove further its contempt for international law and the institutions humanity created after the Second World War to support it, last Wednesday Israel’s government banned UN Secretary General Guterres from entering the country.So here is the question: When can we expect indictments from your Court?Today is the anniversary of the beginning of the bleakest chapter of a tragedy that our generation will be answerable for to future generations. Today humanity needs more than ever a court like yours, where impartial legal minds from around the world can reach consensus on standards of legal conduct in war and its aftermath. Your role is vital, and we implore you to act immediately.Thank youBrian Eno and Yanis Varoufakis

If you want to endorse our letter (anonymously also, if that’s your preference), please click here.

For a pdf copy of this letter, click here. 

For Brian Eno’s post, click here.

CONTEXT: WHY WE WROTE THIS LETTER TO THE JUDGES OF THE ICCA year ago, on October 7th, a Hamas-led force attacked and scaled the fence imprisoning 2.3 million Palestinians (mostly refugees from the original 1948 Nakba ethnic cleansing drive) in Gaza, the world’s largest prison. In response to the murder that day of more than a thousand Israeli civilians and the abduction of scores of them, acts that constitute war crimes, Israel retaliated with a year-long military campaign that amounts to a well-planned, fully-fledged genocide.A year on, at least 50 thousand Palestinians have been killed on the spot and more than 200 thousand have succumbed to wounds and disease subsequently – not to mention the tens of thousands of maimed children with no surviving parents.Today, on the anniversary of 7th October, no end to the carnage is in sight. Israel is in the grip of a genocidal far right government which is now escalating its murderous campaign into the West Bank, East Jerusalem, South Lebanon and beyond. Worse still, there is clear evidence that the main opposition supports the government’s general direction, leading not only the Middle East but Israeli society itself to ruin.Brian Eno and I believe that the avalanche of war crimes that is building up daily is not just a catastrophic path for Palestinians and Israelis but also a disastrous development for humanity’s self-image, for its soul. After the last world war, under the auspices of the UN, the world’s nations came together to agree to crucial principles of International Law, including Universal Human Rights and appropriate conduct during war.So, today, on this bleak anniversary, we are appealing to the International Criminal Court to do its duty. To uphold International Law by prosecuting self-evident war crimes in Israel-Palestine, lest war crimes, even genocide become normalised across the world.Yanis Varoufakis

The post Brian Eno’s & Yanis Varoufakis’ Open Letter to the Judges of the ICC, on the anniversary of 7th October: Act now or International Law withers forever appeared first on Yanis Varoufakis.

ΤΕΧΝΟΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ – μια βιντεο-παρουσίαση του βιβλίου

Όπου κι αν κοιτάξουμε, βλέπουμε το Κεφάλαιο να θριαμβεύει. Να κυριαρχεί παντού: στα εργοστάσια, στα γραφεία, στην ύπαιθρο, στα πανεπιστήμια, στις θάλασσες, στα νοσοκομεία, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης – στο Διάστημα, αλλά και στον μικρόκοσμο των γενοτύπων. Πώς τολμώ λοιπόν να ισχυρίζομαι ότι ο καπιταλισμός εξοντώθηκε; Από ποιον;Η απολαυστικά ειρωνική απάντηση είναι ότι ο καπιταλισμός δολοφονήθηκε από το ίδιο του το χέρι… από το κεφάλαιο!Αν έχω δίκιο, το ζήτημα δεν είναι τι θα μας κάνει η τεχνητή νοημοσύνη μελλοντικά, αλλά τι μας έχει ήδη κάνει: Το κεφάλαιο κυριάρχησε σε τέτοιο βαθμό που μεταλλάχθηκε – μια μετάλλαξη τόσο τοξική που, σαν ένας ηλίθιος ιός, σκότωσε τον ξενιστή του, τον καπιταλισμό, αντικαθιστώντας τον με κάτι πολύ, πολύ χειρότερο.Αυτό το νέας μορφής, μεταλλαγμένο κεφάλαιο, που σκότωσε τον καπιταλισμό, ζει στο περίφημο υπολογιστικό νέφος – ας το ονομάσουμε, λοιπόν, νεφοκεφάλαιο.ΤΙ ΕIΝΑΙ ΤΟ ΝΕΦΟΚΕΦAΛΑΙΟ; ΤΙ ΤΟ ΚAΝΕΙ ΤΌΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚO;Το νεφοκεφάλαιο δεν ζει βέβαια στα σύννεφα, στον ουρανό, αλλά, εδώ, στη Γη. Απαρτίζεται από δικτυωμένες μηχανές, απέραντες φάρμες διακομιστών-servers, πύργους κινητής τηλεφωνίας, λογισμικό, αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης – με τα πλοκάμια του, υπό την μορφή αμέτρητων χιλιόμετρων καλώδιων οπτικών ινών, να αναπαύονται στον πυθμένα των ωκεανών.Σε αντίθεση με το παραδοσιακό κεφάλαιο, από τα δίχτυα του ψαρρά μέχρι τις ατμομηχανές της Βιομηχανικής Επανάστασης και τα σημερινά υπερσύγχρονα βιομηχανικά ρομπότ, τα οποία είναι παραχθέντα μέσα παραγωγής – σε αντίθεση δηλαδή με εργαλεία και μηχανές που φτιάχτηκαν για να παράγουν άλλα προϊόντα, το νεφοκεφάλαιο απαρτίζεται από μηχανές που δημιουργήθηκαν, όχι για να παράγουν πράγματα αλλά, για να τροποποιούν την ανθρώπινη συμπεριφορά.Αυτός είναι  Alexa της Amazon, ή του Google Assistant, ή του Siri της Apple: ένα παραχθέν μέσο τροποποίησης της συμπεριφοράς μας – ένα εξάρτημα τεράστιου μηχανικού δίκτυου που φτιάχτηκε για να το εκπαιδεύουμε εμείς, να μας εκπαιδεύει εκείνο, να το εκπαιδεύουμε ώστε, εν τέλει, να καθορίζει τι ποθούμε. Και με το που το ποθούμε, αυτό το ίδιο μηχανικό δίκτυο που μας έκανε να το ποθούμε, μας το πουλάει, απευθείας –  παρακάμπτοντας κάθε αγορά.Σαν να μην έφτανε αυτό, το ίδιο δίκτυο μηχανών, το ίδιο νεφοκεφάλαιο, καταφέρνει να μας κάνει να το εμπλουτίζουμε με την δωρεάν, εθελοντική εργασία μας. Πως; Με κάθε ανάρτηση βίντεο, σχόλιου, φωτογραφίας, κριτικής – με κάθε like ή βαθμολόγηση  προϊόντων, με κάθε καρδούλα – με κάθε μια αντίδρασή μας βοηθάμε στην αναπαραγωγή του νεφοκεφάλαιου χωρίς να παίρνουμε δεκάρα τσακιστή για την εργασία μας. Όπως οι κολλήγοι επί φεουδαρχίας εργάζονταν χωρίς μισθό, έτσι κι εμείς δουλεύουμε αμισθί για το νεφοκεφάλαιο.Στο μεταξύ, οι ίδιοι αλγόριθμοι που τροποποιούν τη συμπεριφορά μας, και μας πουλάνε απευθείας προϊόντα που μας έπεισαν ότι θέλουμε – οι ίδιοι αυτοί αλγόριθμοι επιτηρούν, κατευθύνουν και τρομοκρατούν τους μισθωτούς προλετάριους στα εργοστάσια, στις αποθήκες, στους χώρους μισθωτής εργασίας, από το παπάκι του ντελιβερά μέχρι το εργοστάσιο. Πως; Μέσα από ψηφιακές συσκευές που φοράνε στο χέρι τους οι εργαζόμενοι – συσκευές συνδεδεμένες με το νεφοκεφάλαιο οι οποίες σε πραγματικό χρόνο τους επιτηρούν, τους κατευθύνουν και τους τρέχουν όλο και πιο γρήγορα.Ξεκίνησα λέγοντας ότι, όπου κι αν στραφούμε, βλέπουμε το κεφάλαιο να θριαμβεύει. Αλλά ο πραγματικός θριαμβευτής είναι το νεφοκεφάλαιο. Είναι καταπληκτικό ότι επιτελεί, ταυτόχρονα, πέντε ρόλους που το παραδοσιακό κεφάλαιο ποτέ δεν κατάφερε να επιτελέσει: Το νεφοκεφάλαιο τραβάει την προσοχή μας. Κατασκευάζει τις επιθυμίες μας. Μας πουλάει, απευθείας, έξω από κάθε παραδοσιακή αγορά, αυτό που θα ικανοποιήσει τις επιθυμίες που μας έκανε να έχουμε. Επιτηρεί και «επιταχύνει» την μισθωτή εργασία στους εργασιακούς χώρους. Και αποσπά μαζική δωρεάν εργασία από όλους μας, τους νεφο-κολλήγους του. Όλα αυτά τα πετυχαίνει ένα δίκτυο μηχανών. Ήδη! Τώρα!Δεν είναι φυσικό οι ιδιοκτήτες αυτού του νεφοκεφάλαιου να έχουν αδιανόητες έως τώρα εκμεταλλευτικές δυνατότητες; Πέραν της δυνατότητας να αποσπούν ακόμα περισσότερη υπεραξία από τους μισθωτούς, αποσπούν επί πλέον ανυπολόγιστες ποσότητες δωρεάν εργασίας από σχεδόν όλους μας και, το πιο σημαντικό, χρεώνουν τεράστια «ενοίκια» στις εταιρείες που πουλάνε τα προϊόντα στις πλατφόρμες τους. Δηλαδή, πέραν της εκμετάλλευσης των μισθωτών, μετατρέπουν τους παραδοσιακούς καπιταλιστές σε υποτελείς τους και την υπόλοιπη κοινωνία σε νεο-κολλήγους τους – ή, για την ακρίβεια – σε νεφοκολλήγους τους. Δεν είναι φυσικό να είναι, και να αισθάνονται, πολύ πιο ισχυροί από ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να είναι ο Χένρι Φορντ ή ο Ρούπερτ Μέρντοχ;«Μισό λεπτό!», σε ακούω να λες. «Τα παραλές. Σε τι διαφέρει ένας Τζεφ Μπέζος από έναν Χένρι Φορντ; Μονοπωλιακοί καπιταλιστές δεν είναι όλοι τους;» Όχι! Η amazon.com δεν είναι ένα καπιταλιστικό μονοπώλιο.Την στιγμή που μπαίνεις στο amazon.com έχεις βγει από τον καπιταλισμό! Ναι, εκεί μέσα συνωστίζονται άπειροι αγοραστές και πωλητές. Ναι, η Amazon είναι μια πλατφόρμα συναλλαγών. Αλλά, όχι, αγορά σίγουρα δεν είναι! Ναι, ανήκει σ’ έναν άνθρωπο που λέγεται Jeff. Αλλά, όχι, μονοπώλιο δεν είναι. Είναι κάτι πολύ, πολύ περισσότερο από μια μονοπωλιακή αγορά!Στον Τζεφ δεν ανήκουν τα εργοστάσια που παράγουν τα προϊόντα που αγοράζεις στην πλατφόρμα του. Του ανήκει κάτι πολύ πιο σημαντικό: Ο αλγόριθμος που εσύ εκπαιδεύεις να σε γνωρίζει τέλεια, ώστε να σε «ζευγαρώνει» με κάποιον πωλητή, τον οποίο επίσης γνωρίζει τέλεια, με σκοπό να μεγιστοποιήσει την πιθανότητα ότι κάθε τέτοιο «ζευγάρωμα», κάθε τέτοια συναλλαγή, θα αποφέρει, για τον Τζεφ, την υψηλότερη πρόσοδο που μπορεί να χρεώσει ο Τζεφ στον πωλητή για αυτό που αγοράζεις: έως και το 40% της τιμής που καταβάλεις την τσεπώνει ο Τζεφ!Ο νους εξεγείρεται από το μέγεθος αλλά και τη ριζοσπαστική καινοτομία αυτού του είδους εκμετάλλευσης: Ο ίδιος αλγόριθμος που βοηθάμε να εκπαιδεύεται σε πραγματικό χρόνο για να μας γνωρίζει από μέσα, απ’ έξω κι ανακατωτά – αυτός ο ίδιος αλγόριθμος τροποποιεί τις προτιμήσεις μας και διαχειρίζεται την επιλογή και την παράδοση των εμπορευμάτων που θα ικανοποιήσουν αυτές τις προτιμήσεις.Αν εσείς και εγώ πληκτρολογήσουμε «ηλεκτρικά ποδήλατα» ή «κιάλια» ενώ βρισκόμαστε στο amazon.com, εσείς και εγώ θα λάβουμε εντελώς διαφορετικές συστάσεις. Σε μια παραδοσιακή αγορά, σ’ ένα εμπορικό κέντρο, θα ήταν σαν να περπατάμε δίπλα-δίπλα, με τα μάτια μας στραμμένα προς την ίδια κατεύθυνση, προς την ίδια βιτρίνα, αλλά να βλέπουμε διαφορετικά πράγματα ανάλογα με το τι θέλει ο αλγόριθμος του Τζεφ να δει ο καθένας μας.Καθώς περιηγείσαι στο amazon.com, στην ελληνική skroutz.gr, βρίσκεσαι σε αλγοριθμικά κατασκευασμένη απομόνωση, σαν σ’ ένα Πανοπτικόν, όπου, μη μπορώντας να δούμε ο ένας τον άλλον, βλέπουμε μόνο τον αλγόριθμο που βλέπει τα πάντα. Για την ακρίβεια, βλέπουμε μόνο ό,τι μας επιτρέπει ο αλγόριθμος του Τζεφ να δούμε με σκοπό να μεγιστοποιήσει την νεφοπρόσοδό του – την σημερινή εκδοχή της γεωπροσόδου που οι φεουδάρχες αποσπούσαν από τους υποτελείς και τους κολλήγους τους.Αυτό δεν είναι καπιταλισμός. Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στην τεχνοφεουδαρχία!Πώς όμως αναδύθηκε το νεφοκεφάλαιο; Ποιος χρηματοδότησε την παραγωγή του;Ο καπιταλισμός, μην ξεχνάμε, είχε δύο πυλώνες: τις αγορές και το κέρδος. Φυσικά, οι αγορές και το κέρδος επιβιώνουν μια χαρά. Βρίσκονται παντού. Όμως, το νεφοκεφάλαιο εξοστράκισε τόσο τις αγορές όσο και το κέρδος από το επίκεντρο του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος, σπρώχνοντάς τα στο περιθώριο και αντικαθιστώντας τα:Οι αγορές, το μέσον του καπιταλισμού, έχουν αντικατασταθεί από ψηφιακές πλατφόρμες συναλλαγών όπως η amazon.com, η Alibaba, η Skroutz, η eFood – οι οποίες, όπως είδαμε, μοιάζουν με αγορές, αλλά δεν είναι αγορές, καθώς θυμίζουν περισσότερο φέουδα χτισμένα με νεφοκεφάλαιο – ας τα πούμε νεφοφέουδα.Και το κέρδος; Το καύσιμο του καπιταλισμού; Λοιπόν, αυτό έχει αντικατασταθεί από τον φεουδαρχικό προκάτοχό του: την πρόσοδο ή, ακριβέστερα, την νεφοπροσόδο – ένα ποσό που πληρώνουν οι παραδοσιακοί, υποτελείς πλέον, καπιταλιστές για την πρόσβαση σε αυτές τις ψηφιακές πλατφόρμες, στα νεφοφέουδα.Πώς αναδύθηκε το νεφοκεφάλαιο; Τα πρώτα βήματα τα έκανε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν το Διαδίκτυο, που μέχρι τότε ήταν κοινοκτημοσύνη των χρηστών, το Διαδίκτυο 1.0 αν θέλετε, ιδιωτικοποιήθηκε από την αναδυόμενη Big Tech, την Silicon Valley.Ποιος πλήρωσε τα τρισεκατομμύρια που κόστισε η παραγωγή κι η συσσώρευση τόσου νεφοκεφάλαιου τόσο γρήγορα στα χέρια τόσο λίγων τεχνοφεουδαρχών; Οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης, ως επί το πλείστον! Πώς συνέβη αυτό; Λόγω ατυχήματος, Ή -για να είμαστε πιο ακριβείς- λόγω της τραπεζικής κατάρρευσης του 2008.Μετά το Κραχ του 2008, οι πανικόβλητοι κεντρικοί τραπεζίτες τύπωσαν έως και 35 τρισεκατομμύρια δολάρια για να διασώσουν τους τραπεζίτες, την ώρα που οι κυβερνήσεις υπέβαλαν τους λαούς μας σε σκληρή λιτότητα. Οι καπιταλιστές, ορθά, προέβλεψαν ότι, λόγω της λιτότητας, η πλειοψηφία θα ήταν πολύ απένταροι για να αγοράσουν νέα, ακριβά προϊόντα. Έτσι, πήραν τα χρήματα των κεντρικών τραπεζών και τα πήγαν στα χρηματιστήρια και στις αγορές ομολόγων, όπου αγόρασαν μετοχές, ομόλογα – μαζί με κότερα, έργα τέχνης, bitcoin, NFTs οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο έβρισκαν. Οι μόνοι καπιταλιστές που πραγματικά επένδυσαν σε μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας, σε κεφάλαιο, ήταν οι ιδιοκτήτες της Big Tech. Εννέα στα δέκα δολάρια που δαπανήθηκαν για να υπάρξει η Facebook προήλθαν από αυτά τα χρήματα των κεντρικών τραπεζών! Έτσι χρηματοδοτήθηκε το νεφοκεφάλαιο κι έτσι οι ιδιοκτήτες τους μετατράπηκαν στην Νέα Άρχουσα Τάξη. Σε τεχνοφεουδάρχες.Ως αποτέλεσμα, η πραγματική εξουσία σήμερα δεν ανήκει στους ιδιοκτήτες των βιομηχανικών ρομπότ, των εργοστασίων, των κτιρίων ή των σιδηροδρομικών και τηλεφωνικών δικτύων. Αυτοί οι παραδοσιακοί καπιταλιστές συνεχίζουν να αποσπούν υπέρογκη υπεραξία από τη μισθωτή εργασία, αλλά δεν μπορούν να την κρατήσουν, δεν έχουν πλέον το πάνω χέρι, όπως παλιά. Έχουν γίνει υποτελείς σε σχέση με τους ιδιοκτήτες του νεφοκεφάλαιου. Όσο για εμάς τους υπόλοιπους, παίζουμε πλέον έναν ρόλο που θυμίζει κολλήγους που συμβάλλουν στον πλούτο και την εξουσία της Νέας Άρχουσας τάξης με την απλήρωτη εργασία μας – σε συνδυασμό με την όποια μισθωτή εργασία καταφέρνουμε να διατηρούμε.Ναι, αλλά κεφαλαιοκρατία, καπιταλισμός, δεν είναι όλο αυτό το πράγμα;Δεν έχεις πειστεί ακόμα, έτσι; Ξέρω. Είναι δύσκολο να αποχωριστούμε την λέξη, το όρο «καπιταλισμός». Και δεν είναι μόνο η αστική τάξη που νοείται τον καπιταλισμό όπως τα ψάρια νοούν το νερό – ως δεδομένο, φυσικό, μόνιμο περιβάλλον τους. Κι οι σοσιαλιστές έχουμε γαλουχηθεί να θεωρούμε σκοπό της ζωής μας, ως τον λόγο που υπάρχουμε σε αυτό τον κόσμο, την ανατροπή του καπιταλισμού. Η είδηση που φέρνω ότι το κεφάλαιο μας πρόλαβε, τον σκότωσε το ίδιο, και τον αντικατέστησε με κάτι χειρότερο, μας προκαλεί δυσφορία. Πράγματι, κυρίως οι αριστεροί συνοδοιπόροι μου είναι εκείνοι που προσπαθούν να με μεταπείσουν – να με πείσουν ότι, ναι, μπορεί το νεφοκεφάλαιο να είναι σημαντικό, αλλά «ακόμα στον καπιταλισμό ζούμε, σύντροφε.»Αντιπροτείνουν να μιλάμε για καπιταλισμό των ραντιέρηδων, για ψηφιακό καπιταλισμό, ή για μονοπωλιακό καπιταλισμό. Λάθος. Ο Μπέζος κι ο Ζούκερμπεργκ δεν είναι απλά ραντιέρηδες. Η νεφοπρόσοδός τους διαφέρει ριζικά από την γεωπρόσοδο, καθώς η γη δεν απαιτεί τις γιγάντιες επενδύσεις σε νέα τεχνολογία που απαιτεί η συσσώρευση νεφοκεφάλαιου που γεννά την νεφοπρόσοδό τους. Ούτε έχει σχέση με μονοπωλιακά κέρδη καθώς ο Μπέζος και ο Ζούκερμπεργκ, αντί να μονοπωλούν αγορές για να πουλήσουν τα προϊόντα τους (όπως έκαναν ο Φορντ κι ο Έντισον) και έχουν υποκαταστήσει τις αγορές με νεφοφέουδα και δεν τους νοιάζει να παραγάγουν τα προϊόντα που προωθούν (σε αντίθεση με τον  Φορντ και τον  Έντισον).Μήπως να μιλάγαμε για τον «καπιταλισμό της επιτήρησης», surveillance capitalism; Και πάλι, όχι. Οι τεχνοφεουδάρχες δεν χρησιμοποιούν, απλά, τους αλγόριθμους για να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου για λογαριασμό διαφημιστών σ’ ένα κατά τα άλλα καπιταλιστικό περιβάλλον. Όχι, το νεφοκεφάλαιο αναπαράγεται ταυτόχρονα μέσω της δωρεάν εργασίας μας, εκμεταλλευόμενο άμεσα τη μισθωτή εργασία και αποσπώντας νεφοπροσόδους από υποτελείς καπιταλιστές σε πλατφόρμες συναλλαγών, σε νεφοφέουδα, που δεν είναι αγορές. Αυτό δεν είναι καπιταλισμός, κυρίες και κύριοι! Οποιουδήποτε είδους.Ναι, αλλά δεν αληθεύει ότι η τεχνοφεουδαρχία είναι παρασιτική και χωρίς τον καπιταλιστικό τομέα στο εσωτερικό της να παράγει εμπορεύματα και αξίες θα πεθάνει; Ναι, είναι αλήθεια. Αν οι παραδοσιακές καπιταλιστικές εταιρείες εξαφανιστούν, οι τεχνοφεουδάρχες θα εξαφανίζονταν κι αυτοί, μη μπορώντας να αποσπάσουν νεφοπροσόδους – υπεραξίες από τον παραδοσιακό καπιταλιστικό κλάδο. Και λοιπόν; Ξεχνάμε ότι, αφού ο καπιταλισμός ανέτρεψε τη φεουδαρχία, οι βιομηχανίες τους  ήταν επίσης παρασιτικές στους γαιοκτήμονες, με την έννοια ότι, χωρίς ιδιωτική γη να παράγει τρόφιμα, ο καπιταλισμός θα λιμοκτονούσε; Έτσι και τώρα: Ενώ ο παραδοσιακός καπιταλιστικός τομέας τροφοδοτεί την τεχνοφεουδαρχία, την εξουσία έχουν οι ιδιοκτήτες του νεφοκεφάλαιου που συσσωρεύουν τον περισσότερο πλούτο αποθησαυρίζοντας βουνά νεφοπροσόδων.Έχει σημασία αν το ονομάζουμε τεχνοφεουδαρχία ή κάποια μορφή καπιταλισμού;Σε αυτό το σημείο, αξίζει να θυμηθούμε τη ρήση του Μαρξ ότι το ζητούμενο δεν είναι να ερμηνεύσουμε αλλά να αλλάξουμε τον κόσμο. Επομένως, έχει σημασία αν αυτός εξακολουθεί να είναι καπιταλιστικός ή αν τον ονομάσουμε τεχνοφεουδαρχία; Νομίζω ότι, ναι, έχει σημασία.Η αναγνώριση ότι ο κόσμος μας έχει γίνει τεχνοφεουδαρχικός μας βοηθάει να κατανοήσουμε το μέγεθος του εγχειρήματος – τι θα χρειαστεί για να συνασπιστούν τα θύματα της εκμετάλλευσης που, τώρα, δεν περιλαμβάνουν μόνον τους μισθωτούς αλλά και τις ορδές των νεφοκολλήγων που αναπαράγουν το ίδιο το νεφοκεφάλαιο που τους κρατάει σε μια κατάσταση όλο και βαθύτερης επισφάλειας.Η έννοια της τεχνοφεουδαρχίας αναδεικνύει ότι ο συνδικαλισμός των προλετάριων, των νοσηλευτών, των εργατών της γης αν και εξακολουθεί να είναι αναγκαίος, δεν είναι ικανός. Καταδεικνύει τι θα χρειαστεί για να οργανωθούμε κόντρα στο καρτέλ των ορυκτών καυσίμων, όταν τα μέσα επικοινωνίας μας λειτουργούν με νεφοκεφάλαιο προγραμματισμένο να δηλητηριάζει την κοινή γνώμη, τον δημόσιο διάλογο. Εξηγεί πώς η στροφή στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα προκάλεσε τη γερμανική αποβιομηχάνιση, καθώς τα κέρδη που οφείλονται στην μηχανολογία υποκαταστάθηκαν από τις προσόδους που αποκομίζουν οι τεχνοφεουδάρχες μέσω νεφοκεφάλαιου που καταγράφει τις διαδρομές και τις συνήθειες των οδηγών και επιβατών αυτοκινήτων τύπου Tesla και BYD. Η απόφαση του Ίλον Μάσκ να αγοράσει το Twitter αποκτά, ξαφνικά, νέο νόημα: Για τον Μασκ, το Twitter δεν ήταν παρά μια ευκαιρία παντρέματος του μηχανολογικού του κεφάλαιου (ιδίως της Tesla και της SpaceX) με ιδιόκτητο, δικό του νεφοκεφάλαιο. Ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, ιδίως μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, αποκαλύπτεται ως ο απόηχος της υποβόσκουσας σύγκρουσης μεταξύ δύο τεράστιων νεφοφέουδων, ένα που συσσωρεύει νεφοπροσόδους εκφρασμένους σε αμερικανικά δολάρια, το άλλο σε κινεζικά γουάν.Δεν είναι απίστευτο; Χρειάστηκαν επιστημονικές ανακαλύψεις που ξεπερνούν κάθε φαντασία, φανταστικά νευρωνικά δίκτυα και θαυμαστά προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης για να επιτευχθεί τι; Να δημιουργηθεί ένας κόσμος όπου, ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις και τα φαντς κανιβαλίζουν τα κοινά κι όλο τον φυσικό πλούτο γύρω μας, το νεφοκεφάλαιο κανιβαλίζει τον εγκέφαλό μας.Για να ανακτήσουμε το μυαλό μας, πρέπει να ανακτήσουμε συλλογικά την ιδιοκτησία του νεφοκεφάλαιου. Μόλις επανακτήσουμε το μυαλό μας, μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να βρούμε έναν τρόπο να δημιουργήσουμε, συλλογικά, το νέο κοινόχρηστο νεφοκεφάλαιο. Θα είναι πολύ δύσκολο! Είναι όμως ο μόνος τρόπος για να μετατρέψουμε αυτό το κορυφαίο δημιούργημά μας, το νεφοκεφάλαιο, από παραχθέν μέσο τροποποίησης της συμπεριφοράς μας σε παραχθέν μέσο ανθρώπινης συνεργασίας και χειραφέτησης.Κολλήγοι, προλετάριοι και υποτελείς του νεφοκεφάλαιου ενωθείτε! Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα εκτός από τις αλυσίδες του μυαλού μας.——-Το πιο πάνω αποτελεί περίληψη του βιβλίου «Μιλώντας στον πατέρα μου. Μια εισαγωγή στην τεχνοφεουδαρχία», Εκδόσεις Πατάκη – βλ. εδώ

 

The post ΤΕΧΝΟΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ – μια βιντεο-παρουσίαση του βιβλίου appeared first on Yanis Varoufakis.

Welcome to the Age of Technofeudalism – interviewed by WIRED magazine

The tech giants have overthrown capitalism. That’s the argument of former Greek finance minister Yanis Varoufakis, who became famous trying to defend debt-laden Greece from its German creditors. Varoufakis has never quite regained the notoriety of 2015. But he has remained a prominent left-wing voice. After a failed campaign for a seat in the European Parliament in 2019, he plans to run again this June. This time, his adversary isn’t Berlin or the banks. It’s the tech companies he accuses of warping the economy while turning people against one other.COURTESY OF PENGUIN RANDOM HOUSEVaroufakis is also a prolific author; his 17th book, written as a letter to his techno-curious father, chronicles the evolution of capitalism from the 1960s advertising boom, through Wall Street in the 1980s, to the 2008 financial crisis and the pandemic. In its most compelling stretches,  Technofeudalism argues that Apple, Facebook, and Amazon have changed the economy so much that it now resembles Europe’s medieval feudal system. The tech giants are the lords, while everyone else is a peasant, working their land for not much in return.To Varoufakis, every time you post on X, formerly Twitter, you’re essentially toiling Elon Musk’s estate like a medieval serf. Musk doesn’t pay you. But your free labor pays him, in a sense, by increasing the value of his company. On X, the more active users there are, the more people can be shown advertising or sold subscriptions. On Google Maps, he argues, users improve the product—alerting the system to traffic jams on their route.The feudal comparison isn’t novel. But Technofeudalism attempts to introduce the idea to a wider audience. Its US release, launched the month before regulators in the US and European Union simultaneously initiated antitrust actions against Apple, also had impeccable timing.Over Zoom, I spoke to Varoufakis, from his home near Athens, about how the tech giants have changed the economy—and why we should care about it.

This interview has been edited for length and clarity.

WIRED: That word, technofeudalism, what does it mean? How is the feudal system relevant here?

Yanis Varoufakis: Profit drives capitalism, rent drove feudalism. Now we have moved [from one system to the other] because of this new form of super-duper, all-singing, all-dancing capital: cloud capital, algorithmic capital. If I’m right, that is creating new digital fiefdoms like Amazon.com, like Airbnb, where the main mode of wealth extraction comes in the form not of profit but of rent.

Take the Apple Store. You are producing an app, Apple can withhold 30 percent of your profits [through a commission fee]. That’s a rent. That’s like a ground rent. It’s a bit like the Apple Store is a fiefdom. It’s a cloud fiefdom, and Apple extracts a rent exactly as in feudalism. So my argument is not that we went back from capitalism to feudalism. My argument is that we have progressed forward to a new system, which has many of the characteristics of feudalism, but it is one step ahead of capitalism. To signal that, I added the word techno.

When you’re talking about these digital fiefdoms, the idea is easier to understand in terms of platforms that take a cut of the sales, like the Apple App Store or Amazon. But can you also accuse other platforms of operating these digital fiefs, like Facebook?

Facebook is a classic cloud fief. It creates cloud capital which is attractive to you, to me, to other people who want to communicate with each other—to find friends, or post their views, or news about their dog or their cat. So you’re drawn into this fiefdom, and then the next step for Zuckerberg was to draw into the same fiefdom publishers and advertisers in order to sell them the attention of users. And then immediately after that, as Cory Doctorow so beautifully describes through his concept of enshittification, you’re a publisher, you feel great because your sales go up through Facebook, and then suddenly, you find that you’ve been downgraded. And then you have to pay a higher cloud rent in order to be re-upgraded [paying for ads, for example, for customers to find your product]. That’s typical cloud capitalism, producing technofeudalism.

I understand technofeudalism as affecting three groups of people. Can we boil down who is affected into these groups?

Yes, and I’ve given them names. The company that produces the electric bicycles sold on Alibaba or Amazon.com, this is a vassal capitalist. Most of the profit margin for that company is skimmed off by Jeff Bezos [Amazon’s founder and executive chairman] in the form of cloud rent.

Second is cloud proles, or cloud proletarians. Look at the workers in Amazon warehouses who are monitored by algorithms.

And the third one is you and me. I call us cloud serfs. Because the parallel with the serfs is that we volunteer free labor. It doesn’t matter whether we’re enjoying it or not. Every time you upload a video on Tiktok, on Facebook, on Instagram, you’re adding to the capital stock of these companies. We are adding to it directly through our labor or our movement or our existence. In that way we’re serfs, but we are more than serfs, we’re cloud serfs producing capital. And that has never happened in the history of the world.

A company like Apple might argue that instead of being a fiefdom, maybe the Apple App Store is more like a mall where companies have to rent their stores from whomever owns the building. How is technofeudalism different from the mall dynamic?

Well, hugely. Say you and I were going into partnership together with a fashion brand. We go to the shopping mall and we hire a shop, the rent is fixed. It is not proportional to our sales. The more money we make, the higher our price-to-rent margin. With the Apple Store, they get 30 percent of all sales. That’s not at all the same thing. That is the equivalent of the ground rent that the feudal lord used to extract from vassal capitalists.

What makes cloud capitalism a worse economic system than capitalism?

The first thing is from a macroeconomic perspective. When you have such a large sum of money extracted in the form of cloud rent, that money disappears from a circular flow of income. According to my calculations, between 35 and 40 percent of GDP is being siphoned off the circular flow of income by cloud rent, and that means there is less money in the economy. Investment is low, and that means less good, quality jobs in the rest of the economy.

The second reason is that this cloud capital is designed to reproduce itself through our attention and through our free labor. And platforms discovered that we spend more time doing this, producing free cloud capital for the owners of cloud capital, if we’re angry. So algorithms are primed to poison our conversations. That is highly detrimental to our democracies because consensus is really bad for cloud capital. It doesn’t want it. It wants you and me to be angry and shouting at each other.

Now, as a professor, I have noticed the effect on kids in universities in Britain, in Australia, here in Greece, in America. I find that students today are too scared of having a face-to-face conversation. They want a safe space. They do not want any challenging ideas to be presented to them in class. They protest, they will have you thrown out of university if you say something that upsets them, about anything. But give them a phone and they become toxic and ballistic. Now, that is no way of running a democracy or a civilized society for that matter.

People have already expressed dissatisfaction with capitalism in various protest movements across Europe. Why should they care that there’s been a shift to a slightly different system that’s dominated by a slightly different kind of company?

Ordinary people need to know the reasons behind the discontent. The discontented always ask: Why is this happening? Giving them an answer, in a way that makes sense to them, is hugely empowering. This is the foundation of any possibility of democracy. Because to have democracy, it’s not enough to be able to vote every four or five years. You need people who understand what is going on, who are informed about the causes of their discontent. Because if they don’t understand the causes of their discontent, then it’s easy for them to fall prey to xenophobia, to misogyny, to racism. Then they can say, it’s the Jew. It’s the Muslim. It’s the foreigner. It’s the Brit. It’s the German, whatever. Then people latch on to simple solutions, which is the beginning of fascism.

Are we at the beginning of fascism? And if so, is that really technofeudalism’s fault?

I think that fascism is already on the rise. In France almost 45 percent of the population are supporting a neofascist [Marine Le Pen]. In Italy, we have a neofascist prime minister, Giorgia Meloni. That was not the doing of technofeudalism, because technofeudalism came later. What happened is, the rise of cloud capital and the siphoning off of money from the circular flow of income increases the discontent within people. At the same time you have the algorithms which make money and accumulate cloud capital to the extent that we hate one another. Hate is the fuel of facism. So if you blend discontent, the fact that most people can’t make ends meet, and you throw in there the hatred that is reinforced by the algorithms, that’s fascism.

So if we have this new system that is fueling a new fascism, then what should we do about it?

Well, many things. But to begin with, let’s understand where we are, so we don’t blame the foreigners. We don’t blame women. We don’t blame trans people. A little bit of knowledge goes a long way towards recreating the circumstances for a decent conversation between us.

In economic terms, we need to introduce a cloud tax immediately. Tax Amazon 5 percent for every transaction that takes place on its platform. Then, introduce a capacity for you and me to own a digital identity so we don’t need Google or Facebook to vouch for who we are on the internet. Having a state-issued digital identity will go a long way towards restoring or handing you property rights over your data, because at the moment you do not own your data.

You can introduce interoperability. I am on X. I can’t go to Bluesky. Let’s say that Elon Musk decides to block me because I said something he didn’t like. He has blocked me before for a couple of weeks. Now, I have more than a million followers on X. I cannot leave without losing them. If I go to Bluesky, I have 10 followers. Interoperability would mean that if I go to another platform, to Bluesky, when I post something on Bluesky, then my 1 million followers on X can hear it.

It’s interesting you mention interoperability, because that’s one of the proposals in the EU’s Digital Markets Act, which feels like it’s at least trying to get at some of the problems you’ve outlined. Do you think it goes far enough?

No, it certainly doesn’t go far enough. There are some interesting ideas in there, like interoperability. But nobody in government is actually working on this. This is my problem. Not that it is a hard task, but there is nobody working on it, because they don’t care. They are all in the pockets of the big technofeudal lords, as I call them.

So if you believe no one in government is doing anything, how do you move forward from that?

That’s a very good question. I have no idea. But this is why—against my spirit, against my preferences and my desires—I’m still in politics, because there is no alternative to politics.

Click here for WIRED’s site, where this interview was published

The post Welcome to the Age of Technofeudalism – interviewed by WIRED magazine appeared first on Yanis Varoufakis.

Banned from Germany: Why? How? | Democracy Now! tv interview & an account in The New Statesman

Watch my interview with Amy Goodman on DEMOCRACY NOW! on the German police’s crackdown on pro-Palestinian voices which led to my  being banned in Germany.  Also, below you can read my ‘Diary’ entry in THE NEW STATESMAN on the details and true causes of my ban.FROM THE NEW STATESMAN: As I write these lines, I am banned not only from stepping on German soil but, remarkably, also from connecting via video link to any event in Germany. Why?The solace of solidarityOn 8 October, a day after Hamas attacked Israel, I was in Berlin and found out about the previous day’s events during a TV interview. To the question “Do you condemn Hamas?” I replied:“I condemn every single atrocity, whomever is the perpetrator or the victim. What I do not condemn is armed resistance to an apartheid system designed as part of a slow-burning, but inexorable, ethnic cleansing programme. As a European, it is important to refrain from condemning either the Israelis or the Palestinians when it is us, Europeans, who have caused this never-ending tragedy: after practising rabid anti-Semitism for centuries, leading up to the uniquely vile Holocaust, we have been complicit for decades with the slow genocide of Palestinians, as if two wrongs make one right.”Days later I was disinvited by Vienna’s Academy of Fine Arts from delivering the prestigious Otto Wagner Lecture. Then, on 16 February, at Berlin’s Babylon theatre, it was the premier for In the Eye of the Storm: The Political Odyssey of Yanis Varoufakis, a six-part documentary by the British film-maker and philosopher Raoul Martinez. The police leaned heavily on the Babylon’s proprietor to cancel the event. Asked for their reasons, the authorities simply replied: “Varoufakis.” Defiantly, Babylon’s Jewish proprietor told the police that he wouldn’t budge. It was truly touching to see him, along with Jewish, Palestinian and German supporters, stand together in solidarity and prevent the police from raiding the event.The age of StaatsräsonA month ago, I received an email from my German publisher, Verlag Antje Kunstmann. It warned me that my participation in the Palestine Congress, an event scheduled to take place on the weekend of 13-14 April, and which had been organised by my political party in Germany (MeRA25) along with Germany’s Jewish Voice for Peace, would “overshadow” my next book’s reception in Germany. My association with a publisher that had issued six of my books in Germany over a dozen years came to a sad end.As the body count in Gaza mounted and hearings at the International Court of Justice challenged Germany’s official policy of Staatsräson (Israel’s security is Germany’s raison d’être), the authorities began to lash out. The case of my colleague Iris Hefets is exemplary. Iris, an Israeli psychoanalyst in Berlin, was arrested on charges of anti-Semitism for walking alone on the street with a placard reading: “As an Israeli and as a Jew, stop the genocide in Gaza.”Behind police linesOn 12 April, Ghassan Abu-Sittah, the British-Palestinian rector of the University of Glasgow, was prevented from entering Germany to join us at the Palestine Congress. He was deported to the UK after hours of interrogation at the airport. Meanwhile, 2,500 police mobilised outside the event and harassed attendees. A young Jewish activist holding a placard with the words “Jews against genocide” was arrested. As he was led away, only half-jokingly, he asked the policemen: “Would it have been OK if it read ‘Jews support genocide?’”Our congress started with only the fraction of attendees who managed to get through police lines. Shortly before I was due to address the audience via video link, the police invaded the auditorium, grabbed the microphones and tore out the wires of the live-streaming equipment. I recorded the speech I was unable to deliver and posted it on my personal blog. The authorities were not pleased.On Saturday 13 April, I was issued a Betätigungsverbot – a ban on any political activity that has been used only a few times against Islamic State operatives. Our lawyers reminded the authorities that, besides being an EU citizen, in 2019 I was a candidate in Germany for the European Parliament, winning a respectable 135,000 votes. After a long, embarrassed silence, the Betätigungsverbot was replaced with an Einreiseverbot – a “softer” entry ban. To this day, the German authorities have refused my requests for a written statement on their rationale.Draconian DeutschlandIt is clear that Germany’s Staatsräson is not about protecting Jews. It is about protecting the right of Israel to commit any war crime of its choice. It is also a sad reflection on a waning economic power that is embracing an increasingly farcical authoritarianism.

The post Banned from Germany: Why? How? | Democracy Now! tv interview & an account in The New Statesman appeared first on Yanis Varoufakis.

Naomi Klein & Yanis Varoufakis on Gaza, Fascism & the Wrong Lesson from History

Naomi Klein is the award-winning journalist and New York Times bestselling author. Yanis Varoufakis is an economist, politician, author and the former finance minister of Greece. Raoul Martinez is a philosopher, author and filmmaker. This podcast is released alongside the acclaimed new docuseries ‘In The Eye Of The Storm — The Political Odyssey Of Yanis Varoufakis‘. 

The post Naomi Klein & Yanis Varoufakis on Gaza, Fascism & the Wrong Lesson from History appeared first on Yanis Varoufakis.

Europeans Have No Right to Tell Palestinians How to Escape Their Prison – with Rania Khalek

Rania Khalek was joined by Yanis Varoufakis, economist, political leader, former Finance Minister of Greece and the author of many books including his latest “Technofeudalism: What Killed Capitalism,” to discuss Israel’s genocide in Gaza.

The post Europeans Have No Right to Tell Palestinians How to Escape Their Prison – with Rania Khalek appeared first on Yanis Varoufakis.

Προς μία Ευρωπαϊκή Πολεμική Ένωση; | 247 NEWS

H νέα κυρίαρχη ιδεολογία στην ΕΕ οραματίζεται ένα Λευκό-Χριστιανικό Μπλοκ κλεισμένο μέσα σε Σιδηρό Θόλο, αποτελούμενο από πανάκριβους εκτοξευτές πυραύλων και απάνθρωπους ηλεκτροφόρους φράχτες.

Η Ευρώπη έχει γίνει αγνώριστη. Οι ευρωπαϊστές συνήθιζαν να εξυμνούν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένα Πρότζεκτ Ειρήνης που αντιπαραβάλλει έναν υπέροχο κοσμοπολιτισμό ενάντια στον εθνικισμό – ο οποίος, όπως το έθεσε δραματικά ο πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν το 1995, «ισοδυναμεί με πόλεμο». Όμως, πολύ πριν η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία, το ευρωπαϊστικό όραμα περί ενός ειρηνικού δρόμου προς την κοινή ευημερία είχε ήδη αρχίσει να καταρρέει. Η ρωσική εισβολή απλώς επιτάχυνε τη μετάλλαξη της ΕΕ σε κάτι πολύ πιο δυσώδες.

Ο Ζοζέπ Μπορέλ, ο επικεφαλής των εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ, έδωσε μια γεύση της μετατόπισης της ΕΕ από τον κοσμοπολιτισμό σε μια νέα μορφή περιφερειακού ευρω-εθνικισμού όταν περιέγραψε την ΕΕ ως έναν «όμορφο κήπο» που απειλείται από τη «ζούγκλα» που παραμονεύει έξω από τα σύνορά της. Πιο πρόσφατα, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο Σαρλ Μισέλ, ο πρόεδρος του Συμβουλίου της ΕΕ, κάλεσαν τους ευρωπαίους όχι μόνο να προετοιμαστούμε για πόλεμο αλλά, κυρίως, να οραματιστούμε την ευρωπαϊκή πολεμική βιομηχανία ως το κλειδί για την οικονομική ανάπτυξη και την τεχνολογική πρόοδο της ΕΕ. Μετά από χρόνια ανερμάτιστων προσπαθειών, που απέτυχαν να πείσουν τη Γερμανία (και τα λοιπά «φειδωλά» κράτη που συμπεριφέρονται ως γερμανικότερα της Γερμανίας) για την ανάγκη μιας πραγματικής δημοσιονομικής ένωσης, η απελπισμένη εναλλακτική τους είναι τώρα να επιχειρηματολογήσουν υπέρ μιας… Πολεμικής Ένωσης.

Πρόκειται για κομβική στιγμή στην πολύπαθη ιστορία της ΕΕ. Αφήνοντας κατά μέρος τους ευρωσκεπτικιστές, η κύρια διάσταση απόψεων μεταξύ των «φιλοευρωπαϊκών» πολιτικών δυνάμεων αφορούσε το αν η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα έπρεπε να προχωρήσει με χαμιλτονιανά μέσα (αμοιβαιοποίηση του χρέους που θα επιτάχυνε την ανάδυση μιας πραγματικής ομοσπονδίας) ή με τον παραδοσιακό διακυβερνητικό τρόπο (σταδιακή ολοκλήρωση της αγοράς αλλά με ξεχωριστά χρέη, τράπεζες κλπ). Οι κυβερνήσεις των πλεονασματικών οικονομιών, με ηγέτη το Βερολίνο, τάχθηκαν υπέρ της δεύτερης λύσης, ενώ οι εκπρόσωποι των ελλειμματικών οικονομιών, όπως ήταν λογικό, έτειναν προς την χαμιλτονιανή λύση, την οποία όμως ποτέ δεν προώθησαν γενναία και η οποία, έτσι, βρισκόταν μόνιμα εκτός ημερήσιας διάταξης.

Η κρίση του ευρώ αποκάλυψε ποσό αδύνατο ήταν να συνεχίσουμε να προσποιούμαστε ότι τα χρέη, οι τράπεζες και οι φόροι μπορούν να είναι εθνικά, ενώ το νόμισμα είναι υπερεθνικό κι οι αγορές ενιαίες. Εν τη σοφία της, η ΕΕ επέλεξε να κάνει το ελάχιστο αναγκαίο για να σώσει το ευρώ και κατέληξε με τα χείριστα των δύο «κόσμων»: μια εξαιρετικά αναποτελεσματική οιονεί δημοσιονομική ένωση (π.χ. το κοινό χρέος πίσω από το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο όμως απέτυχε να λειτουργεί ως ένα κατάλληλο εργαλείο κρατικού χρέους, αντίστοιχο των αμερικανικών ή γερμανικών κρατικών ομολόγων) και μια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που αναγκάζεται να παραβιάζει το καταστατικό της ξανά και ξανά (κρυπτόμενη πίσω από όλο και πιο ευφάνταστες δικαιολογίες). Και το χειρότερο από τα χείριστα; Η εγκαθίδρυση μιας σαθρής πολιτικής διαδικασίας διανομής των κοινών πόρων και των κοινών ζημιών η οποία στερείται έστω και ενός ελάχιστου ίχνους δημοκρατικής νομιμοποίησης.

Επί δεκαετίες, κάποιοι από εμάς δουλεύαμε πάνω σ’ ένα ευρωπαϊκό Πράσινο New Deal. Καθώς η ομοσπονδία δεν ήταν εφικτή (ίσως ούτε καν επιθυμητή, και σίγουρα όχι μεσοπρόθεσμα), προτείναμε τρόπους προσομοίωσης ομοσπονδιακού χρέους (όπως ένα ευρωομόλογο που θα εξέδιδε η ΕΚΤ), καθώς κι ένα πρόγραμμα πράσινης αναπτυξιακής ποσοτικής χαλάρωσης μέσω συνεργασίας της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, που θα δημιουργούσε ένα ταμείο τουλάχιστον 500 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως ως επενδυτικό ταμείο Πράσινης Ενέργειας-Τεχνολογίας-Μετάβασης. Αντ’ αυτού, οι ιθύνοντες της ΕΕ υιοθέτησαν ψευτο-λύσεις, τις οποίες μάλιστα ανακοίνωναν με φανφάρες και γελοίους εορτασμούς, όπως π.χ. το ανεκδιήγητο (και σχεδιασμένο να αποτύχει) Σχέδιο Γιούνκερ και, πιο πρόσφατα, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο δημιούργησε κοινό χρέος χωρίς τον παραμικρό θετικό μακροοικονομικό και αναπτυξιακό αντίκτυπο.

Αυτός είναι ο λόγος που η οικονομία της ΕΕ παρακμάζει ραγδαία, με το γερμανικό επιχειρηματικό μοντέλο (που ήταν η καρδιά της) να είναι πλέον… καπούτ. Με τις μεσοβέζικες επιλογές της (ούτε δημοσιονομική ένωση ούτε ξεχωριστά χρέη – και μια ΕΚΤ που ούτε χρηματοδότησε πράσινες επενδύσεις ούτε παρέμεινε πιστή στις φειδωλές πολιτικές της Μπούντεσμπανκ), η ΕΕ καταδίκασε τον εαυτό της σε μια «στάση επενδύσεων» διάρκειας δύο δεκαετιών, αποτυγχάνοντας έτσι να αναπτύξει τις δύο απαραίτητες τεχνολογίες που χρειάζεται σήμερα η Ευρώπη: την πράσινη τεχνολογία (η οποία θα επέτρεπε στην Ευρώπη να αποσυνδεθεί, με τους δικούς της όρους, από το φθηνό φυσικό αέριο του Βλαντίμιρ Πούτιν) και το αλγοριθμικό κεφάλαιο (ή νεφοκεφάλαιο, όπως το ονομάζω). Με τις ΗΠΑ και τη Κίνα να μονοπωλούν πλέον το νεφοκεφάλαιο, το νέο μέσο μαζικής συσσώρευσης πλούτου, και να εμπλέκονται σε Νέο Ψυχρό Πόλεμο που μειώνει την πρόσβαση της γερμανικής βιομηχανίας στις κινεζικές εξαγωγικές αγορές, η οικονομία της ΕΕ βρίσκεται πραγματικά σε κακό, πιθανώς μη αναστρέψιμο, δρόμο.

Στο μεταξύ, οι διάφορες ηγεσίες της ΕΕ αγρόν αγοράζουν. Αν και το γνωρίζουν, τελούν σε άρνηση αρνούμενοι να αναγνωρίσουν πόσο σπασμένο είναι το επιχειρηματικό μοντέλο της ΕΕ και πόσο εκτός θέματος θα αποδειχθούν οι παλιές συνταγές της στις νέες συσκευασίες που τις παρουσιάζουν. Η κοινή γνώμη της Γερμανίας, για παράδειγμα, έχει εγκλωβιστεί σε μια άγονη κουβέντα για το αν, και σε τι βαθμό, θα πρέπει το κράτος να επιδοτεί την ενέργεια και, παράλληλα, για νέους γύρους περιορισμού των μισθών για την ενίσχυση της… «ανταγωνιστικότητας».

Αυτή η συζήτηση αποτελεί επικίνδυνο αντιπερισπασμό από το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης: το γερμανικό και κεντροευρωπαϊκό βιομηχανικό κεφάλαιο δεν συσσωρεύει πλέον τα πλεονάσματα που κάποτε συσσώρευε ώστε να χρηματοδοτεί τις όποιες επιδοτήσεις των φθινουσών βιομηχανιών τους. Στο ίδιο πλαίσιο, κανένας περιορισμός των μισθών (του είδους που κάποτε εισήγαγε ο τότε καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ) δεν θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα μιας αυτοκινητοβιομηχανίας ανίκανης να παράγει τις τεχνολογίες μπαταριών ή τους αλγορίθμους που προσθέτουν σοβαρή αξία στους κατασκευαστές σύγχρονων ηλεκτρικών οχημάτων.

Και τώρα τι; Ο κ. Μισέλ φαίνεται να έχει ανασύρει από το χρονοντούλαπο της πρόσφατης ευρωπαϊκής ιστορίας τις προτάσεις μας για ευρωομόλογο και για επιστράτευση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Πέραν του ότι δεν φαίνεται να καταλαβαίνει τι απαιτεί ένα σοβαρό ευρωομόλογο ή μια αποτελεσματική επιστράτευση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, το τραγικό είναι ότι δεν προτείνει οι νέοι πόροι να χρησιμοποιηθούν για τη χρηματοδότηση της πράσινης τεχνολογίας ή του νεφοκεφάλαιου που έχει μέγιστη ανάγκη η Ευρώπη, αλλά για μια νέα βιομηχανία όπλων που θα αποτελέσει, όπως λέει, «ένα ισχυρό μέσο για την ενίσχυση της τεχνολογικής, καινοτομικής και βιομηχανικής μας βάσης».

Σοβαρολογεί ο κ. Μισέλ; Πώς θα αποσβέσει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων τα δάνειά της στην ευρωπαϊκή πολεμική βιομηχανία; Τι θα συμβεί όταν οι αποθήκες γεμίσουν με οβίδες πυρομαχικά και πυραύλους; Είτε η επενδυτική διαδικασία που οραματίζεται ο κ. Μισέλ θα στερέψει είτε η Ευρώπη θα πρέπει να βρει τρόπους – με άλλα λόγια, νέους πολέμους – για να εξαντλήσει τα αποθέματα.

Οι νοήμονες ευρωπαϊστές, που κάποτε έβλεπαν την ΕΕ ως εγγύηση ειρήνης, θα πρέπει, επομένως, να προσεύχονται το Σχέδιο Μισέλ να ακολουθήσει το δρόμο του Σχεδίου Γιούνκερ στον πάτο του ντενεκέ των απορριμμάτων της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Η ανικανότητα της ΕΕ έχει ξαφνικά γίνει η τελευταία ελπίδα των φιλειρηνικών ευρωπαϊστών.

Θυμάστε, αγαπητές και αγαπητοί αναγνώστες τις εποχές που οι ευρωπαϊστές εξυμνούσαν την ΕΕ, έστω και υποκριτικά, ως ένα σχέδιο για την κατάργηση των συνόρων και τη στήριξη της ανοιχτότητας, της διαφορετικότητας και της ανεκτικότητας; Ε, λοιπόν, εκείνη η ΕΕ έχει τελειώσει, βρίσκεται σε πλήρη υποχώρηση. Μια νέα ιδεολογία έχει επικρατήσει. Στην θέση του (έστω και άπιαστου) οράματος για μια πολύμορφη δημοκρατική ομοσπονδία που απευθύνεται στους λαούς πέρα από τα σύνορά της, η νέα κυρίαρχη ιδεολογία στην ΕΕ οραματίζεται ένα Λευκό-Χριστιανικό Μπλοκ κλεισμένο μέσα σε Ισραηλινού στυλ Σιδηρό Θόλο (Iron Dome) αποτελούμενο από πανάκριβους εκτοξευτές πυραύλων και θεόρατους, απάνθρωπους ηλεκτροφόρους φράχτες.

Αυτή είναι μια επικίνδυνη Ευρώπη με την οποία η νεολαία δεν θέλει να έχει καμία σχέση και την οποία ο υπόλοιπος κόσμος, ιδίως ο Παγκόσμιος Νότος, δεν θα λάβει σοβαρά υπόψη του. Γι’ αυτό, το DiEM25, και το ΜέΡΑ25 Ελλάδας, Γερμανίας, Ιταλίας, κατεβαίνουμε πανευρωπαϊκά στις επερχόμενες ευρωεκλογές – μαζί με συνεργαζόμενες προσωπικότητες σε κάθε χώρα, όπως η Clare Daly στην Ιρλανδία, η Violetta Tomic στην Σλοβενία, η Amineh Kakabaveh στην Σουηδία – και με κοινό σύνθημα, πανευρωπαϊκά, «Ειρήνη-Αξιοπρέπεια-Ελευθερία».

To πιο πάνω άρθρο είναι απόδοση στα ελληνικά της μηνιαίας στήλης του Γ. Βαρουφάκη στο Project Syndicate.

The post Προς μία Ευρωπαϊκή Πολεμική Ένωση; | 247 NEWS appeared first on Yanis Varoufakis.

A European War Union? – Project Syndicate op-ed

Advocates of European unity used to celebrate the European Union as a peace project. But well before Russia invaded Ukraine, the European vision of a peaceful road to shared prosperity had begun to frazzle, and now the invasion has facilitated the EU’s mutation into something much uglier.ATHENS – Europe has become unrecognizable. Advocates of European unity used to celebrate the European Union as a peace project pitting a splendid cosmopolitanism against nationalism – which, as French President François Mitterrand dramatically put it in 1995, “equals war.” But well before Russia invaded Ukraine, the Europeanist vision of a peaceful road to shared prosperity had begun to frazzle. Russia’s invasion merely accelerated the EU’s mutation into something much uglier.Josep Borrell, the EU’s foreign affairs chief, gave us a whiff of the shift from cosmopolitanism to ethno-regionalism when he described the EU as a beautiful “garden” threatened by the non-European “jungle” lurking outside its borders. More recently, French President Emmanuel Macron and Charles Michel, the European Council’s president, asked Europeans not only to prepare for war but, crucially, to rely on its arms industry for the EU’s economic growth and technological advancement. Having failed to convince Germany, and the so-called frugal nation-states, of the need for a proper fiscal union, their desperate fallback position is now to argue for a war union.This is a pivotal moment in the EU’s checkered history. Setting aside a vociferous minority of Euroskeptics, the main difference of opinion between pro-EU political forces concerned whether Europe’s continental consolidation ought to proceed by Hamiltonian means (debt mutualization precipitating the emergence of a proper federation) or in the original intergovernmental way (gradual market integration). The governments presiding over surplus economies favored the latter, whereas the deficit economies’ representatives, understandably, leaned toward a Hamiltonian solution, which was thus placed permanently on the backburner.The euro crisis exposed the impossibility of continuing the pretense that debts, banks, and taxes can be national while the currency is transnational and markets are integrated. Alas, the EU chose to do the minimum necessary to save the euro and ended up with the worst of both worlds: a grossly ineffective quasi-fiscal union (lacking a proper sovereign debt instrument, like US Treasuries), and a European Central Bank forced to violate its charter time and again (hiding behind increasingly creative justifications). Perhaps most damagingly, the rickety political process that distributes common monies and joint burdens lacks even an iota of a smidgeon of democratic legitimacy.For decades, some of us campaigned for a European Green New Deal. With federation infeasible in the near term, we proposed ways to simulate federal debt instruments (such as an ECB-issued eurobond) with which to generate, via the European Investment Bank, a minimum of €500 billion ($539 billion) annually for a Green Energy-Tech-Transition investment fund. Instead, EU decision-makers adopted smoke-and-mirrors alternatives, like the designed-to-fail Juncker Plan and, during the pandemic, a Recovery Fund that created common debt for no good common purpose.This is why the EU’s economy is now broken, with the German business model that used to be its beating heart in a state of rapid decline. By choosing a half-a-loaf strategy (neither a fiscal union nor separate debts and central-bank assets), the EU condemned itself to two decades of minimal investment, thus failing to develop the technologies Europe needs: green tech (which would allow Europe to decouple from Russian President Vladimir Putin’s cheap gas on its terms) and cloud capital. The United States and China, which now monopolize cloud capital, the new instrument for wealth accumulation, also have imposed a new cold war on Europe, with catastrophic repercussions for German industry’s access to Chinese export markets.Europeans in authority are, regrettably, refusing to recognize how broken the EU’s business model is, or how irrelevant old remedies in new packages will prove. Germany, for example, is back to considering tax-funded energy subsidies and new rounds of wage restraint to aid competitiveness.This debate is a dangerous distraction from Europe’s real problem: German industrial capital no longer accumulates the surpluses from which to fund energy subsidies for declining industries. In this context, no wage restraint (of the sort that then-Chancellor Gerhard Schröder once pulled off) will boost the competitiveness of a car industry incapable of producing the battery technologies or the algorithms that add substantial new value to manufacturers of modern electric vehicles.Now what? Michel seems to have retrieved from the dustbin of recent European history our proposals for a eurobond and for invigorating the EIB. But he is not proposing to use the new credits to fund green tech or cloud capital, but for a new arms industry that will, he says, “be a powerful means to strengthen our technological, innovation, and industrial base.”Can Michel be serious? How will the EIB recoup its loans to the defense industry, which by definition is unproductive? What will happen when our warehouses are full of ammunition and missiles? Either the investment drive Michel envisages will dry up or Europe will need to find ways – in other words, new wars – to deplete the stocks.Sensible Europeanists should, therefore, pray that Michel’s plan goes the way of the Juncker Plan. The EU’s incompetence suddenly has become the peace-loving Europeanist’s last hope.I miss the times when pro-Europeans celebrated the EU, however hypocritically, as a project to pull borders down and to sponsor openness, difference, and tolerance. That Europe is finished, broken, in full retreat. A new ideology has taken hold. Instead of a diverse democratic federation that appeals to the peoples beyond its borders, it envisages a white Christian realm ringed by expensive missile launchers and tall electrified fences. This is a Europe that the young cannot feel proud of and that the rest of the world will not take seriously.

For the Project Syndicate site, click here.

The post A European War Union? – Project Syndicate op-ed appeared first on Yanis Varoufakis.

Η ομιλία μου που προσπάθησε να ακυρώσει η γερμανική αστυνομία, και για την οποία μου απαγορεύτηκε η είσοδος στη Γερμανία!

Το γερμανικό Υπ. Εσωτερικών εξέδωσε “Betätigungsverbot” εναντίον μου: απαγόρευση κάθε πολιτικής δραστηριότητας. Όχι μόνο απαγόρευση εισόδου στη Γερμανία, αλλά και απαγόρευση συμμετοχής μέσω Zoom. Εδώ η ομιλία που τους ενόχλησε. Κρίνετε μόνοι σας.

Φίλες, φίλοι,

Συγχαρητήρια και θερμές ευχαριστίες που βρίσκεστε εδώ, παρά τις απειλές, παρά τη σιδερόφρακτη αστυνομία έξω από αυτόν τον χώρο, παρά την πανστρατιά του γερμανικού Τύπου, παρά το γερμανικό κράτος, παρά το γερμανικό πολιτικό σύστημα που σας δαιμονοποιεί επειδή βρίσκεστε εδώ.

«Γιατί ένα Παλαιστινιακό Συνέδριο, κύριε Βαρουφάκη;», με ρώτησε πρόσφατα γερμανός δημοσιογράφος. Επειδή, όπως είπε κάποτε η Hanan Ashrawi: «Δεν μπορούμε να βασιστούμε στους φιμωμένους για να μας πουν για τα βάσανά τους».

Σήμερα, η απάντηση της Ashrawi έχει γίνει καταθλιπτικά ισχυρότερη: Επειδή δεν μπορούμε να βασιστούμε στους φιμωμένους την ώρα που σφαγιάζονται και λιμοκτονούν, για να μας πουν για τις σφαγές και την πείνα που βιώνουν.

Υπάρχει όμως κι ένας άλλος λόγος: Επειδή ένας περήφανος, ένας αξιοπρεπής λαός, ο γερμανικός λαός, παρασύρεται σε έναν ολέθριο δρόμο προς μια άκαρδη κοινωνία καθώς τον υποχρεώνουν να συνδέσει το όνομά του με άλλη μια γενοκτονία που γίνεται στο όνομά του, με τη δική του συνενοχή.

Δεν είμαι ούτε Εβραίος ούτε Παλαιστίνιος. Αλλά είμαι απίστευτα υπερήφανος που βρίσκομαι εδώ ανάμεσα σε Εβραίους και Παλαιστίνιους –για να ενώσω τη φωνή μου για την Ειρήνη και τα Παγκόσμια Ανθρώπινα Δικαιώματα με τις Εβραϊκές Φωνές για την Ειρήνη και τα Παγκόσμια Ανθρώπινα Δικαιώματα– με τις Παλαιστινιακές Φωνές για την Ειρήνη και τα Παγκόσμια Ανθρώπινα Δικαιώματα. Το να είμαστε μαζί, εδώ, σήμερα, είναι η απόδειξη ότι η συνύπαρξη δεν είναι μόνο δυνατή – αλλά ότι είναι εδώ! Ήδη.

«Γιατί όχι ένα Εβραϊκό Συνέδριο, κύριε Βαρουφάκη;», με ρώτησε ο ίδιος γερμανός δημοσιογράφος, νομίζοντας ότι έκανε τον έξυπνο. Καλωσόρισα την ερώτησή του.

Διότι αν απειληθεί έστω κι ένας Εβραίος, οπουδήποτε, μόνο και μόνο επειδή είναι Εβραίος ή Εβραία, θα φορέσω το αστέρι του Δαβίδ στο πέτο μου και θα προσφέρω την αλληλεγγύη μου, όποιο κι αν είναι το κόστος, ό,τι κι αν χρειαστεί.

Ας είμαι λοιπόν ξεκάθαρος: Αν οι Εβραίοι δέχονταν απειλές, οπουδήποτε στον κόσμο, θα ήμουν ο πρώτος που θα ζητούσα να γίνει ένα Εβραϊκό Συνέδριο στο οποίο θα δήλωνα την αλληλεγγύη μου.

Ομοίως, όταν Παλαιστίνιοι σφαγιάζονται επειδή είναι Παλαιστίνιοι –υπό το δόγμα ότι για να είναι νεκροί και Παλαιστίνιοι πρέπει να ήταν… Χαμάς– θα φορέσω το keffiyeh μου και θα προσφέρω την αλληλεγγύη μου με όποιο κόστος, ό,τι κι αν χρειαστεί.

Τα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα, φίλες και φίλοι, είτε είναι οικουμενικά είτε δεν είναι τίποτα.

Έχοντας αυτό κατά νου, απάντησα στην ερώτηση του γερμανού δημοσιογράφου με μερικές δικές μου ερωτήσεις:

  Κρατούνται 2 εκατομμύρια Ισραηλινοί, αφού εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και κλείστηκαν σε τεράστια υπαίθρια φυλακή πριν από 80 χρόνια, ακόμα σε αυτή την υπαίθρια φυλακή, χωρίς πρόσβαση στον έξω κόσμο, με ελάχιστη τροφή και νερό, χωρίς καμία πιθανότητα για μια φυσιολογική ζωή, χωρίς να μπορούν να ταξιδέψουν οπουδήποτε, ενώ βομβαρδίζονται περιοδικά εδώ και 80 χρόνια; Όχι.
  Έχουν οδηγηθεί σκόπιμα εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινοί στον λιμό από έναν στρατό κατοχής, με τα παιδιά τους να σπαρταρούν στο χώμα, ουρλιάζοντας από την πείνα; Όχι.
  Υπάρχουν χιλιάδες τραυματισμένα παιδιά Ισραηλινών χωρίς επιζώντες γονείς που σέρνονται στα ερείπια των σπιτιών τους; Όχι.
  Βομβαρδίζονται σήμερα Ισραηλινοί από τα πιο εξελιγμένα αεροπλάνα και τις πιο σύγχρονες βόμβες του κόσμου; Όχι.
  Βιώνουν Ισραηλινοί την πλήρη οικοκτονία της λίγης γης που μπορούν ακόμα να αποκαλούν δική τους, χωρίς να έχει μείνει ούτε ένα δέντρο κάτω από το οποίο να αναζητήσουν σκιά ή του οποίου τον καρπό να γευτούν; Όχι.
  Σκοτώνονται σήμερα παιδιά Ισραηλινών από ελεύθερους σκοπευτές με εντολή ενός κράτους-μέλους του ΟΗΕ; Όχι.
  Εκδιώκονται σήμερα οι Ισραηλινοί από τα σπίτια τους από ένοπλες συμμορίες; Όχι.
  Το Ισραήλ μάχεται σήμερα για την ύπαρξή του; Όχι.

Αν η απάντηση σε οποιαδήποτε από αυτές τις ερωτήσεις ήταν ναι, θα συμμετείχα σήμερα σε ένα Συνέδριο Εβραϊκής Αλληλεγγύης.

Φίλες και φίλοι,

Σήμερα, θα θέλαμε πολύ να είχαμε μια αξιοπρεπή, δημοκρατική, με αμοιβαίο σεβασμό συζήτηση για το πώς θα φέρουμε την Ειρήνη και τα Παγκόσμια Ανθρώπινα Δικαιώματα για όλους, Εβραίους και Παλαιστίνιους, Βεδουίνους και Χριστιανούς, από τον Ιορδάνη ποταμό μέχρι τη Μεσόγειο Θάλασσα –μια συζήτηση και με ανθρώπους που σκέφτονται διαφορετικά από εμάς.

Δυστυχώς, το σύνολο του γερμανικού πολιτικού συστήματος έχει αποφασίσει να μην το επιτρέψει αυτό. Σε μια κοινή δήλωση που περιλαμβάνει όχι μόνο το CDU-CSU ή το FDP, αλλά και το SPD, τους Πράσινους και, αξιοσημείωτα, δύο ηγέτες του Die Linke, ένωσαν τις δυνάμεις τους για να διασφαλίσουν ότι μια τέτοια πολιτισμένη συζήτηση, στην οποία μπορεί να διαφωνούμε πολιτισμένα, δεν θα διεξαχθεί ποτέ στη Γερμανία.

Τους κοιτάζω στα μάτια και τους λέω: Θέλετε να μας φιμώσετε. Να μας απαγορεύσετε. Να μας δαιμονοποιήσετε. Να μας ενοχοποιήσετε. Επομένως, δεν μας αφήνετε άλλη επιλογή από το να απαντήσουμε στις κατηγορίες σας με τις δικές μας κατηγορίες. Εσείς το επιλέξατε αυτό. Όχι εμείς.

  Μας κατηγορείτε για αντισημιτικό μίσος…

– Σας κατηγορούμε ότι είστε ο καλύτερος φίλος του αντισημίτη, εξισώνοντας το δικαίωμα του Ισραήλ να διαπράττει εγκλήματα πολέμου με το δικαίωμα των Ισραηλινών να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους.

  Μας κατηγορείτε ότι υποστηρίζουμε την τρομοκρατία

– Σας κατηγορούμε ότι εξισώνετε τη νόμιμη αντίσταση σε ένα κράτος Απαρτχάιντ με τις φρικαλεότητες εναντίον αμάχων, τις οποίες πάντα καταδίκαζα και θα καταδικάζω, όποιος κι αν τις διαπράττει –Παλαιστίνιοι, Εβραίοι έποικοι, η ίδια μου η οικογένεια, οποιοσδήποτε.
– Σας κατηγορούμε ότι δεν αναγνωρίζετε το καθήκον του λαού της Γάζας να γκρεμίσει το Τείχος της ανοιχτής φυλακής στην οποία είναι εγκλωβισμένος εδώ και 80 χρόνια– και ότι εξισώνετε αυτή την πράξη του γκρεμίσματος του Τείχους της Ντροπής –το οποίο δεν είναι σίγουρα καλύτερο από το Τείχος του Βερολίνου– με πράξεις τρομοκρατίας.

  Μας κατηγορείτε ότι υποτιμούμε την τρομοκρατία της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου

– Σας κατηγορούμε ότι υποτιμάτε τα 80 χρόνια εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων από το Ισραήλ και την ανέγερση ενός σιδερόφρακτου συστήματος Απαρτχάιντ σε όλο το Ισραήλ-Παλαιστίνη.
– Σας κατηγορούμε ότι ευτελίζετε τη μακροχρόνια υποστήριξη της Χαμάς από τον Νετανιάχου ως μέσο καταστροφής της λύσης των 2 κρατών που ισχυρίζεστε ότι υποστηρίζετε.
– Σας κατηγορούμε ότι ευτελίζετε την πρωτοφανή τρομοκρατία που εξαπέλυσε ο ισραηλινός στρατός στους κατοίκους της Γάζας, της Δυτικής Όχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.

  Κατηγορείτε τους διοργανωτές του σημερινού συνεδρίου ότι, όπως λέτε, «δεν ενδιαφερόμαστε να συζητήσουμε για τις δυνατότητες ειρηνικής συνύπαρξης στη Μέση Ανατολή με φόντο τον πόλεμο στη Γάζα». Μιλάτε σοβαρά; Έχετε χάσει το μυαλό σας;

– Σας κατηγορούμε ότι υποστηρίζετε ένα γερμανικό κράτος που είναι, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο μεγαλύτερος προμηθευτής των όπλων που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση Νετανιάχου για να σφαγιάσει τους Παλαιστίνιους στο πλαίσιο ενός μεγάλου σχεδίου για να καταστήσει αδύνατη τη λύση των 2 κρατών και την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων.
– Σας κατηγορούμε ότι δεν απαντήσατε ποτέ στο σχετικό ερώτημα που κάθε Γερμανός πρέπει να απαντήσει: Πόσο αίμα Παλαιστινίων πρέπει να χυθεί για να ξεπλυθεί η δική σας, δικαιολογημένη, ενοχή για το Ολοκαύτωμα;

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: Βρισκόμαστε εδώ, στο Βερολίνο, με το Παλαιστινιακό μας Συνέδριο επειδή, σε αντίθεση με το γερμανικό πολιτικό σύστημα και τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης, καταδικάζουμε τη γενοκτονία και τα εγκλήματα πολέμου ανεξάρτητα από το ποιος τα διαπράττει. Επειδή αντιτιθέμεθα στο Απαρτχάιντ στη γη του Ισραήλ-Παλαιστίνης, ανεξάρτητα από το ποιος έχει το πάνω χέρι –όπως ακριβώς αντιταχθήκαμε στο Απαρτχάιντ στον Αμερικανικό Νότο ή στη Νότια Αφρική. Επειδή υποστηρίζουμε τα καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία και την ισότητα μεταξύ Εβραίων, Παλαιστινίων, Βεδουίνων και Χριστιανών στην Αρχαία Γη της Παλαιστίνης.

Και για να γίνουμε ακόμη πιο σαφείς ως προς τα ερωτήματα, θεμιτά και κακοήθη, στα οποία πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να απαντήσουμε:

Καταδικάζω τις φρικαλεότητες της Χαμάς;

Καταδικάζω κάθε φρικαλεότητα, όποιος κι αν είναι ο δράστης ή το θύμα. Αυτό που δεν καταδικάζω είναι την ένοπλη αντίσταση σε ένα σύστημα Απαρτχάιντ που σχεδιάστηκε ως μέρος ενός αργοκίνητου, αλλά αδυσώπητου προγράμματος εθνοκάθαρσης. Με άλλα λόγια, καταδικάζω κάθε επίθεση εναντίον αμάχων ενώ, ταυτόχρονα, τιμώ όποιον ρισκάρει τη ζωή του για να γκρεμίσει το Τείχος.

Το Ισραήλ δεν βρίσκεται σε πόλεμο για την ίδια του την ύπαρξη;

Όχι, δεν βρίσκεται. Το Ισραήλ είναι ένα πυρηνικά εξοπλισμένο κράτος με τον πιο προηγμένο ίσως τεχνολογικά στρατό στον κόσμο και με την πανοπλία της αμερικανικής στρατιωτικής μηχανής να το καλύπτει. Δεν υπάρχει καμία συμμετρία με τη Χαμάς, μια ομάδα που μπορεί να προκαλέσει σοβαρή ζημιά στους Ισραηλινούς, αλλά που δεν έχει καμία απολύτως ικανότητα να νικήσει τον στρατό του Ισραήλ, ή ακόμη να εμποδίσει το Ισραήλ να συνεχίσει να εφαρμόζει την αργή γενοκτονία των Παλαιστινίων στο πλαίσιο του συστήματος Απαρτχάιντ που έχει στηθεί με τη μακροχρόνια υποστήριξη των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της ΕΕ.

Δεν είναι δικαιολογημένος ο φόβος των Ισραηλινών ότι η Χαμάς θέλει να τους εξοντώσει;

Φυσικά! Οι Εβραίοι έχουν υποστεί ένα Ολοκαύτωμα, του οποίου προηγήθηκαν πογκρόμ και ένας βαθιά ριζωμένος αντισημιτισμός που διαπερνά την Ευρώπη και την Αμερική εδώ και αιώνες. Είναι φυσικό οι Ισραηλινοί να ζουν με τον φόβο ενός νέου πογκρόμ αν ο ισραηλινός στρατός αναδιπλωθεί. Ωστόσο, επιβάλλοντας το Απαρτχάιντ στους Παλαιστίνιους, αντιμετωπίζοντάς τους ως υπανθρώπους, το ισραηλινό κράτος υποδαυλίζει τη φωτιά του αντισημιτισμού, ενισχύει Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς που θέλουν απλώς να αλληλοεξοντωθούν και, τελικά, συμβάλλει στην τρομερή ανασφάλεια που κατατρώει τους Εβραίους στο Ισραήλ και τη Διασπορά. Το απαρτχάιντ κατά των Παλαιστινίων είναι η χειρότερη αυτοάμυνα των Ισραηλινών.

Τι γίνεται με τον αντισημιτισμό;

Είναι πάντα ένας σαφής και παρών κίνδυνος. Και πρέπει να εξαλειφθεί, ιδιαίτερα στις τάξεις της Παγκόσμιας Αριστεράς και των Παλαιστινίων που αγωνίζονται για τις παλαιστινιακές πολιτικές ελευθερίες σε όλο τον κόσμο.

Γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν επιδιώκουν τους στόχους τους με ειρηνικά μέσα;

Το έκαναν. Η PLO αναγνώρισε το Ισραήλ και απαρνήθηκε τον ένοπλο αγώνα. Και τι πήραν γι’ αυτό; Απόλυτη ταπείνωση και συστηματική εθνοκάθαρση. Αυτό είναι που εξέθρεψε τη Χαμάς και την ανέδειξε στα μάτια πολλών Παλαιστινίων ως τη μόνη εναλλακτική λύση σε μια αργή γενοκτονία υπό το ισραηλινό Απαρτχάιντ.

Τι πρέπει να γίνει τώρα; Τι θα μπορούσε να φέρει την Ειρήνη στο Ισραήλ-Παλαιστίνη;

  Μια άμεση κατάπαυση του πυρός.
  Η απελευθέρωση όλων των ομήρων: της Χαμάς και των χιλιάδων που κρατούνται από το Ισραήλ.
  Μια Ειρηνευτική Διαδικασία, υπό τον ΟΗΕ, υποστηριζόμενη από τη δέσμευση της Διεθνούς Κοινότητας να τερματίσει το Απαρτχάιντ και να διασφαλίσει ίσες πολιτικές ελευθερίες για όλους.
  Όσον αφορά το τι πρέπει να αντικαταστήσει το Απαρτχάιντ, εναπόκειται στους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους να αποφασίσουν μεταξύ της λύσης των 2 κρατών και της λύσης ενός ενιαίου ομοσπονδιακού κοσμικού κράτους.

Φίλες, φίλοι,

Είμαστε εδώ επειδή η εκδίκηση είναι μια οκνηρή μορφή οδύνης.

Είμαστε εδώ για να προωθήσουμε όχι την εκδίκηση αλλά την Ειρήνη και τη Συνύπαρξη σε όλο το Ισραήλ-Παλαιστίνη.

Είμαστε εδώ για να πούμε στους Γερμανούς δημοκράτες, συμπεριλαμβανομένων των πρώην συντρόφων μας του Die Linke, ότι έχουν πέσει σε ηθικό κενό για αρκετό καιρό –ότι δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό– ότι το να επιτρέπουμε στο Ισραήλ να διαπράττει εγκλήματα πολέμου δεν πρόκειται να απαλύνει την ενοχή των εγκλημάτων της Γερμανίας κατά του Εβραϊκού Λαού.

Πέρα από το σημερινό Συνέδριό μας, το οποίο διέλυσε με τη βία η γερμανική αστυνομία, έχουμε καθήκον, ιδίως στη Γερμανία, να αλλάξουμε τη συζήτηση. Έχουμε καθήκον να πείσουμε τη συντριπτική πλειοψηφία των έντιμων Γερμανών εκεί έξω ότι τα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα έχουν σημασία. Ότι «Ποτέ ξανά» σημαίνει «Ποτέ ξανά». Για οποιονδήποτε, Εβραίο, Παλαιστίνιο, Ουκρανό, Ρώσο, κάτοικο Υεμένης, Σουδάν, Ρουάντα – για όλους, παντού.

Σε αυτό το πλαίσιο, είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι το γερμανικό πολιτικό κόμμα MERA25, που ίδρυσε το DiEM25, κατεβαίνει στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον ερχόμενο Ιούνιο –επιδιώκοντας την ψήφο των Γερμανών ανθρωπιστών που επιθυμούν ένα μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που να εκπροσωπεί τη Γερμανία το οποίο να εγκαλεί τη συνενοχή της ΕΕ στη γενοκτονία– μια συνενοχή που είναι το μεγαλύτερο δώρο της ΕΕ στους αντισημίτες στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν.

Σας χαιρετώ όλες και όλους και προτείνω να μην ξεχνάμε ποτέ ότι κανείς μας δεν είναι λέφτερος αν ένας, μία, από εμάς είναι πίσω από το σύρμα.

Carpe DiEM

The post Η ομιλία μου που προσπάθησε να ακυρώσει η γερμανική αστυνομία, και για την οποία μου απαγορεύτηκε η είσοδος στη Γερμανία! appeared first on Yanis Varoufakis.

My Berlin speech on Palestine that German police entered the venue to ban – and whose publication here led to my being banned from Germany!

Watch/read the speech that I could not deliver because German police burst into our Berlin venue to disband our Palestine Congress (1930s style) before I could address the meeting. Today, because I dared publish this speech here, the Ministry of Interior issued a “Betätigungsverbot” against me, a ban on any political activity. Not just a ban on visiting Germany but also from participation via Zoom. Judge for yourselves the kind of society Germany is becoming when its police bans the following words:

Friends,

Congratulations, and heartfelt thanks, for being here, despite the threats, despite the ironclad police outside this venue, despite the panoply of the German press, despite the German state, despite the German political system that demonises you for being here.

“Why a Palestinian Congress, Mr Varoufakis?”, a German journalist asked me recently? Because, as Hanan Ashrawi once said: “We cannot rely on the silenced to tell us about their suffering.”

Today, Ashrawi’s reason has grown depressingly stronger: Because we cannot rely on the silenced who are also massacred and starved to tell us about the massacres and the starvation.

But there is another reason too: Because a proud, a decent people, the people of Germany, are led down a perilous road to a heartless society by being made to associate themselves with another genocide carried out in their name, with their complicity.

I am neither Jewish nor Palestinian. But I am incredibly proud to be here amongst Jews and Palestinians – to blend my voice for Peace and Universal Human Rights with Jewish Voices for Peace and Universal Human Rights – with Palestinian Voices for Peace and Universal Human Rights. Being together, here, today, is proof that Coexistence is Not Only Possible – but that it is here! Already.

“Why not a Jewish Congress, Mr Varoufakis?”, the same German journalist asked me, imagining that he was being smart. I welcomed his question.

For if a single Jew is threatened, anywhere, just because she or he is Jewish, I shall wear the star of David on my lapel and offer my solidarity – whatever the cost, whatever it takes.

So, let’s be clear: If Jews were under attack, anywhere in the world, I would be the first to canvass for a Jewish Congress in which to register our solidarity.

Similarly, when Palestinians are massacred because they are Palestinians – under a dogma that to be dead and Palestinian they must have been… Hamas – I shall wear my keffiyeh and offer my solidarity whatever the cost, whatever it takes.

Universal Human Rights are either universal or they mean nothing.

With this in mind, I answered the German journalist’s question with a few of my own:

Are 2 million Israeli Jews, who were thrown out of their homes and into an open air prison 80 years ago, still being kept in that open air prison, without access to the outside world, with minimal food and water, no chance of a normal life, of travelling anywhere, while bombed periodically for these 80 years? No.Are Israeli Jews being starved intentionally by an army of occupation, their children writhing on the floor, screaming from hunger? No.Are there thousands of Jewish injured children no surviving parents crawling through the rubble of what used to be their homes? No.Are Israeli Jews being bombed by the world’s most sophisticated planes and bombs today? No.Are Israeli Jews experiencing complete ecocide of what little land they can still call their own, not one tree left under which to seek shade or whose fruit to taste? No.Are Israeli Jewish children killed by snipers today at the orders of a member-state of the UN? No.Are Israeli Jews driven out of their homes by armed gangs today? No.Is Israel fighting for its existence today? No.

If the answer to any of these questions was yes, I would be participating in a Jewish Solidarity Congress today.

Friends,

Today, we would have loved to have a decent, democratic, mutually-respectful debate on how to bring Peace and Universal Human Rights for everyone, Jews and Palestinians, Bedouins and Christians, from the Jordan River to the Mediterranean Sea with people who think differently to us.

Sadly, the whole of the German political system has decided not to allow this. In a joint statement including not just the CDU-CSU or the FDP but also the SPD, the Greens and, remarkably, two leaders of Die Linke, Germany’s political spectrum joined forces to ensure that such a civilised debate, in which we may disagree agreeably, never takes place in Germany.

I say to them: You want to silence us. To ban us. To demonise us. To accuse us. You, therefore, leave us with no choice but to meet your ridiculous accusations with our own rational accusations. You chose this. Not us.

You accuse us of anti-Semitic hatredWe accuse you of being the antisemite’s best friend by equating the right of Israel to commit war crimes with the right of Israeli Jews to defend themselves.You accuse us of supporting terrorismWe accuse you of equating legitimate resistance to an Apartheid State with atrocities against civilians which I have always and will always condemn, whomever commits them – Palestinians, Jewish Settlers, my own family, whomever.We accuse you of not recognising the duty of the people of Gaza to tear down the Wall of the open prison they have been encased in for 80 years – and of equating this act of tearing down the Wall of Shame – which is no more defensible than the Berlin Wall was – with acts of terror.You accuse us of trivialising Hamas’ October 7th terrorWe accuse you of trivialising the 80 years of Israel’s ethnic cleansing of Palestinians and the erection of an ironclad Apartheid system across Israel-Palestine.We accuse you of trivialising Netanyahu’s long-term support of Hamas as a means of destroying the 2-State Solution that you claim to favour.We accuse you of trivialising the unprecedented terror unleashed by the Israeli army on the people of Gaza, W. Bank and E. Jerusalem.You accuse the organisers of today’s Congress that we are, and I quote, “not interested in talking about possibilities for peaceful coexistence in the Middle East against the background of the war in Gaza”. Are you serious? Have you lost your mind?We accuse you of supporting a German state that is, after the United States, the largest supplier of the weapons that the Netanyahu government uses to massacre Palestinians as part of a Grand Plan to make a 2-State Solution, and peaceful coexistence between Jews and Palestinians, impossible.We accuse you of never answering the pertinent question that every German must answer: How much Palestinian blood must flow before your, justified, guilt over the Holocaust is washed away?

So, let’ s be clear: We are here, in Berlin, with our Palestinian Congress because, unlike the German political system and the German media, we condemn genocide and war crimes regardless of who is perpetrating them. Because we oppose Apartheid in the land of Israel-Palestine no matter who has the upper hand – just as we opposed Apartheid in the American South or in South Africa. Because we stand for universal human rights, freedom and equality among Jews, Palestinians, Bedouins and Christians in the Ancient Land of Palestine.

And so that we are even clearer on the questions, legitimate and malignant, that we must always be ready to answer:

Do I condemn Hamas’ atrocities?

I condemn every single atrocity, whomever is the perpetrator or the victim. What I do not condemn is armed resistance to an Apartheid system designed as part of a slow-burning, but inexorable, ethnic cleansing program. Put differently, I condemn every attack on civilians while, at the same time, I celebrate anyone who risks their life to TEAR DOWN THE WALL.

Is Israel not engaged in a war for its very existence?

No, it is not. Israel is a nuclear-armed state with perhaps the most technologically advanced army in the world and the panoply of the US military machine having its back. There is no symmetry with Hamas, a group which can cause serious damage to Israelis but which has no capacity whatsoever to defeat Israel’s military, or even to prevent Israel from continuing to implement the slow genocide of Palestinians under the system of Apartheid that has been erected with long-standing US and EU support.

Are Israelis not justified to fear that Hamas wants to exterminate them?

Of course they are! Jews have suffered a Holocaust that was preceded with pogroms and a deep-seated antisemitism permeating Europe and the Americas for centuries. It is only natural that Israelis live in fear of a new pogrom if the Israeli army folds. However, by imposing Apartheid on their neighbours, by treating them like sub-humans, the Israeli state is stoking the fires of antisemitism, is strengthening Palestinians and Israelis who just want to annihilate each other and, in the end, contributes to the awful insecurity consuming Jews in Israel and the Diaspora. Apartheid against the Palestinians is the Israelis’ worst self-defence.

What about antisemitism?

It is always a clear and present danger. And it must be eradicated, especially amongst the ranks of the Global Left and the Palestinians fighting for Palestinian civil liberties –around the world.

Why don’t Palestinians pursue their objectives by peaceful means?

They did. The PLO recognised Israel and renounced armed struggle. And what did they get for it? Absolute humiliation and systematic ethnic cleansing. That is what nurtured Hamas and elevated it the eyes of many Palestinians as the only alternative to a slow genocide under Israel’s Apartheid.

What should be done now? What might bring Peace to Israel-Palestine?

An immediate ceasefire.The release of all hostages: Hamas’ and the thousands held by Israel.A Peace Process, under the UN, supported by a commitment by the International Community to end Apartheid and to safeguard Equal Civil Liberties for All.As for what must replace Apartheid, it is up to Israelis and Palestinians to decide between the 2-state solution and the solution of a Single Federal Secular State.

Friends,

We are here because vengeance is a lazy form of grief.

We are here to promote not vengeance but Peace and Coexistence across Israel-Palestine.

We are here to tell German democrats, including our former comrades of Die Linke, that they have covered themselves in shame long enough – that two wrongs do not one right make – that allowing Israel to get away with war crimes is not going to ameliorate the legacy of Germany’s crimes against the Jewish People.

Beyond today’s Congress, we have a duty, in Germany, to change the conversation. We have a duty to persuade the vast majority of decent Germans out there that universal human rights is what matters. That Never Again means Never Again. For anyone, Jew, Palestinian, Ukrainian, Russian, Yemeni, Sudanese, Rwandan – for everyone, everywhere.

In this context, I am pleased to announce that DiEM25’s German political party MERA25 will be on the ballot paper in the European Parliament election this coming June – seeking the vote of German humanists who crave a Member of European Parliament representing Germany and calling out the EU’s complicity in genocide – a complicity that is Europe’s greatest gift to the antisemites in Europe and beyond.

I salute you all and suggest we never forget that none of us are free if one of us is in chains.

The post My Berlin speech on Palestine that German police entered the venue to ban – and whose publication here led to my being banned from Germany! appeared first on Yanis Varoufakis.