Yanis Varoufakis's Blog, page 13

Γιατί τέτοια πρεμούρα για ιδιωτικά πανεπιστήμια; – 247 Νews

Σοβαρά ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι αδύνατον να δημιουργηθούν στην Ευρώπη. Αυτό το ξέρουν όσες και όσοι γνωρίζουν τα ελάχιστα περί πανεπιστημίων. Τότε, γιατί η ελληνική άρχουσα τάξη (αντίθετα, π.χ., με την βρετανική ή την γαλλική) θέλει διακαώς ιδιωτικά πανεπιστήμια (στα οποία ποτέ δεν θα στείλει τα παιδιά της); Πέραν της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των κολλεγιαρχών, ο βασικός λόγος είναι ότι η θεσμοθέτηση ιδιωτικών πανεπιστήμιων θα επιταχύνει τη διαδικασία άλωσης της τελευταίας δημόσιας σφαίρας στην οποία η ολιγαρχία δεν κυριαρχεί (ακόμα).Όταν με ρωτούν «γιατί δεν θέλετε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;», απαντώ μ’ ένα δικό μου ερώτημα. «Ξέρετε εσείς κανέναν ιδιώτη που να ήταν διατεθειμένος να πληρώνει κάποιον σαν κι εμένα έναν σοβαρό μισθό για να διδάσκει μόνον έξι ώρες την βδομάδα – και τον υπόλοιπο χρόνο να διαβάζει ή να γράφει κατά το δοκούν πράγματα χωρίς εμπορική αξία για τον ιδιώτη-εργοδότη;» Να γιατί δεν μπορεί να υπάρξει, ποτέ και πουθενά, σοβαρό ιδιωτικό πανεπιστήμιο – δηλαδή, πανεπιστήμιο το οποίο να βγάζει τα έξοδά του από δίδακτρα και άλλες εμπορικές υπηρεσίες.Με το άκουσμα της απάντησής μου, δέχομαι σειρά ενστάσεις, υπό μορφή νέων ερωτημάτων, που αποδεικνύουν πόση σύγχυση επικρατεί όσον αφορά τον χαρακτήρα των πανεπιστημίων. Τα αναφέρω εδώ με την σειρά που τα αντιμετωπίζω:  «Γιατί να διδάσκει ο καθηγητής μόνο έξι ώρες;» «Στην υπόλοιπη Ευρώπη πως υπάρχουν καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια;» «Στις ΗΠΑ;» Ας πάρουμε ένα-ένα αυτά τα ερωτήματα.«Γιατί να διδάσκει ο καθηγητής μόνο έξι ώρες;» Επειδή αλλιώς δεν είναι πανεπιστήμιο! Ο πανεπιστημιακός έχει υποχρέωση, πέραν της μεταφοράς της γνώσης (της διδασκαλίας), να παράγει νέα γνώση (έρευνα, δημοσιεύσεις). Πάρτε για παράδειγμα τους διδάσκοντες στα ιδιωτικά κολλέγια που η εργοδοσία τους αναγκάζει να διδάσκουν 20 και 25 ώρες την εβδομάδα. Αν λάβετε υπ’ όψη  και την προετοιμασία, δεν τους μένει χρόνος να διαβάσουν, να κάνουν έρευνα, να γράψουν. Πολλά από αυτά τα νέα παιδιά έχουν καλές σπουδές, καλά διδακτορικά από ξένα πανεπιστήμια κλπ αλλά, για δικούς τους λόγους (π.χ. έπρεπε να είναι κοντά στους γονείς τους ενώ τα ΑΕΙ μας προκηρύσσουν θέσεις με το σταγονόμετρο), αναγκάζονται να διδάσκουν στα κολλέγια αυτά ολημερίς. Εντός μιας πενταετίας, το πολύ, «καίγονται» – δηλαδή, το βιογραφικό τους είναι κενό σοβαρών δημοσιεύσεων κι οι ίδιοι έχουν πάψει να μπορούν να βρουν θέση σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο σέβεται τον εαυτό του.«Στην υπόλοιπη Ευρώπη πως υπάρχουν καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια;» Είναι απλό: Δεν υπάρχουν! Πάρτε τη Βρετανία. Το μόνο ιδιωτικό πανεπιστήμιο είναι το Buckingham, το οποίο φυτοζωεί και συντηρείται και αυτό από το κράτος. Οξφόρδη, Κέιμπριτζ, LSE, Γιορκ, Σάσσεξ, Έσσεξ είναι όλα δημόσια. Το ίδιο και στη Γαλλία ή την Γερμανία. Όσο για τα ιδιωτικά της Κύπρου, για τα οποία τόσος λόγος γίνεται, πρόκειται για ιδρύματα ιδιαίτερα χαμηλού επίπεδου, αντίστοιχου με τα κολλέγια που ήδη λειτουργούν στην Ελλάδα.«Και το MIT, το Princeton, το Columbia κλπ των ΗΠΑ; Αυτά ιδιωτικά δεν είναι;» Ναι, αυτά είναι ιδιωτικά. Ας δούμε όμως τι σημαίνει αυτό. Πάρτε το Columbia του οποίου τα οικονομικά στοιχεία τα έχω πρόχειρα. Κατ’ αρχάς, μιλάμε για τρομακτικά δίδακτρα. Εβδομήντα χιλιάδες ευρώ το χρόνο για ένα προπτυχιακό πτυχίο κοινωνικών επιστημών (χωρίς έξοδα διαμονής, διαβίωσης κλπ) και εκατό χιλιάδες για πτυχίο Ιατρικής. Κι όμως: Παρόλα αυτά τα τεράστια δίδακτρα, ξέρετε τι ποσοστό του προϋπολογισμού του Columbia καλύπτεται από τα δίδακτρα; Μόνο το 40%. Το υπόλοιπο 60% χρηματοδοτείται κατά 30% από ερευνητικά προγράμματα, που στην ουσία καλύπτονται από το κράτος (π.χ. το Πεντάγωνο, την CIA-NSA, τη φαρμακοβιομηχανία που χορηγείται η ίδια από το υπουργείο κοινωνικής ασφάλισης), και κατά 30% από δωρεές πλούσιων απόφοιτων που έτσι εξασφαλίζουν την εισαγωγή των τέκνων τους.Ιδιωτικά πανεπιστήμια προδιαγραφών Columbia ή Yale στην Ευρώπη δεν μπορούν να υπάρξουν. Άρα;Τέτοια πανεπιστήμια στην Ελλάδα, ή και στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν θα δημιουργηθούν ποτέ. Αυτό το γνωρίζει η άρχουσα τάξη καθώς οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ούτε έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώνουν τόσο εξωφρενικά δίδακτρα ούτε διαθέτουν το κρατικοδίαιτο στρατιωτικό-βιομηχανικό-φαρμακευτικό κατεστημένο των ΗΠΑ έτοιμο να βάλει το χέρι στην τσέπη.Ναι, και βέβαια υπάρχουν έλληνες και ιταλοί μεγιστάνες που έχουν τα χρήματα να κάνουν μεγάλες χορηγίες. Όμως, κι αυτοί προτιμούν να χορηγήσουν μια πανεπιστημιακή έδρα στο Columbia στη Νέα Υόρκη παρά εδώ στην Ελλάδα ή στην Ιταλία. Ακόμα και να «έρθει» το ίδιο το Columbia να ανοίξει franchise στην Ελλάδα ή στην Ιταλία (κάτι που είναι πολύ πιθανόν), ουσιαστικά θα μισθώσει το όνομά του σε ένα από τα υπάρχοντα κολλέγια – όπως χρόνια τώρα κάνουν Βρετανικά πανεπιστήμια – στο οποίο βέβαια οι ντόπιοι «καθηγητές» δεν θα πληρώνονται όπως οι συνάδελφοί τους στο Columbia της Νέας Υόρκης για να διαβάζουν και να γράφουν!Οπότε, γιατί τέτοιος ντόρος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων; Γιατί η ολιγαρχία τα θέλει διακαώς; Ένας λόγος είναι ότι θέλουν να πριμοδοτήσουν τους φίλους τους τους κολλεγιάρχες. Δεν είναι όμως ο βασικός λόγος. Δύο άλλοι λόγοι κάνουν τους υπουργούς του ακραίου κέντρου να ποθούν την κατάργηση, ή την παραγκώνιση, του Άρθρου 16 του Συντάγματος που κατοχυρώνει (στα χαρτιά) την δημόσια ανώτατη εκπαίδευση:Μείωση των δαπανών για δημόσια πανεπιστήμια (στα οποία τα παιδιά της ολιγαρχίας δεν θα πάνε ποτέ), καιΗγεμονία στο μοναδικό μέρος της δημόσιας σφαίρας που η ολιγαρχία δεν ελέγχει.Ας δούμε αυτά τα δύο κίνητρα πιο αναλυτικά.Το οριστικό διαζύγιο της άρχουσας τάξης από το ελληνικό πανεπιστήμιοΤα παιδιά των ολιγαρχών έχουν πάψει από καιρό όχι μόνο να σπουδάζουν στα ελληνικά πανεπιστήμια αλλά ακόμα και να μπορούν να σπουδάσουν σε αυτά. Τι εννοώ; Η απάντηση δίνεται με δύο λέξεις: International Baccalaureate ή ΙΒ. Πρόκειται για το διετές διεθνές πρόγραμμα που αντικαθιστά την Β’ και Γ’ Λυκείου στα καλά ιδιωτικά σχολεία όπου φοιτούν τα παιδιά της άρχουσας τάξης. Αυτό το (κατά τα άλλα, αξιόλογο) πρόγραμμα, το ΙΒ, τα προετοιμάζει για απ’ ευθείας εισαγωγή στα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Β. Αμερικής. Όμως, έχοντας από τα 15 τους χρόνια βγει από το ελληνικό Λύκειο, τα παιδιά αυτά – και να θέλουν – δεν μπορούν να συμμετάσχουν στις Πανελλήνιες εξετάσεις για εισαγωγή στο ελληνικό πανεπιστήμιο.Είναι ως εάν τα παιδιά της άρχουσας τάξης να έχουν μεταναστεύσει μαζικά εκτός Ελλάδας – από τα 15 τους χρόνια! Δεδομένου αυτού του οριστικού διαζύγιου της άρχουσας τάξης από το ελληνικό πανεπιστήμιο (με εξαίρεση ίσως τις Νομικές/Ιατρικές Σχολές, για τώρα), πως μπορεί κανείς να περιμένει ότι ελληνικές κυβερνήσεις (αποτελούμενες από υπουργούς των οποίων τα παιδιά ούτε θέλουν ούτε και μπορούν να πάνε ποτέ στο ελληνικό πανεπιστήμιο) θα εγκρίνουν νέα κονδύλια για  το ελληνικό πανεπιστήμιο; Το αντίθετο: Έχουν κάθε λόγο να αντιμετωπίσουν τον προϋπολογισμό των πανεπιστημίων ως το πρώτο κονδύλι που θα περικόψουν. Ο μόνος τους περιορισμός είναι το πιθανό εκλογικό κόστος καθώς γονείς-ψηφοφόροι θυμώνουν.Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ως μέρος του κοινωνικού συμβόλαιου άρχουσας τάξης και μη προνομιούχων γονέωνΝα που υπεισέρχεται η λύση των ιδιωτικών κολλεγίων και η «αναβάθμισή» τους σε πανεπιστήμια: «Έτσι κι αλλιώς», σηματοδοτεί η κυβέρνηση στους μη προνομιούχους ψηφοφόρους της, «για να σπουδάσει το παιδί σας στην Πάτρα ή στην Κομοτηνή, πληρώνετε ένα κάρο λεφτά. Δώστε από αυτά ένα ποσοστό στο ιδιωτικό κολλέγιο κι εμείς – το κράτος – θα αναγνωρίσουμε το πτυχίο ως ισότιμο των δημόσιων ΑΕΙ. Έτσι, και το παιδί σας θα μείνει κοντά σας και – παρόλα τα δίδακτρα – θα γλυτώσετε και κάποια χρήματα.»Βλέπουμε λοιπόν πως τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αποτελούν την βάση του νέου κοινωνικού συμβόλαιου που προσφέρει η άρχουσα τάξη στους μη προνομιούχους : Το κράτος μειώνει τα κονδύλια για τα δημόσια ΑΕΙ, οι θέσεις στα ΑΕΙ μειώνονται με εξαίρεση τα ΑΕΙ του κέντρου, και οι μη προνομιούχοι αντί να στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσια ΑΕΙ άλλων πόλεων τα στέλνουν σε τοπικά ιδιωτικά «πανεπιστήμια», τα οποία χρηματοδοτούν με δίδακτρα γλυτώνοντας τα νοίκια και τα μεταφορικά. Και στο βάθος, στο παρασκήνιο, πίσω από όλα αυτά, βρίσκεται το διαζύγιο της άρχουσας τάξης (των παιδιών της, δηλαδή) από όλα τα ελληνικά ΑΕΙ, δημόσια και ιδιωτικά.Προς την Τελική Νίκη της ολιγαρχίαςΤο πανεπιστήμιο παραμένει, από την εξέγερση του Πολυτεχνείου έως πρόσφατα (π.χ. με την έξωση της «πανεπιστημιακής αστυνομίας» που πέτυχε το φοιτητικό κίνημα), το γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στην παντοδυναμία της ολιγαρχικής ηγεμονίας. Η άρχουσα τάξη (κι οι εκπρόσωποί τους σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) το φυσάνε και δεν κρυώνει ότι το πανεπιστήμιο παραμένει η μοναδική δημόσια σφαίρα εκτός της ιδεολογικής ηγεμονίας της.Θυμάστε πως η Θάτσερ αποφάσισε ότι ο μόνος τρόπος να καθυποτάξει τους συνδικαλιστές των χαλυβουργείων και των ανθρακωρυχείων ήταν να κλείσει όλα τα  χαλυβουργεία και όλα τα ανθρακωρυχεία; Εμπνευσμένοι από την βαναυσότητα της Θάτσερ, η κυβέρνηση (με συμπαραστάτες ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) σχεδιάζουν κάτι ακόμα πιο πανούργο (από το να κλείσουν όλα τα δημόσια ΑΕΙ και να τα αντικαταστήσουν με ιδιωτικά): Σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια για να «στριμώχνουν» τα δημόσια ΑΕΙ από έξω την ώρα που τα ιδιωτικοποιούν ντε φάκτο εκ των έσω (μια διαδικασία που έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια άλλωστε). Τι ακριβώς εννοώ; Εννοώ τον εξής συνδυασμό ιδεολογικής και οικονομικής επίθεσης στο δημόσιο πανεπιστήμιο.Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, με το που νομιμοποιούνται (κατά παράβαση του Συντάγματος) και γίνονται αποδεκτά από πολλούς μη προνομιούχους γονείς ως μια οδός προς το αναγνωρισμένο πτυχίο των παιδιών τους, θα αλλάξουν άρδην το αφήγημα για την αξία της μόρφωσης υπονομεύοντας την αξία που αναγνωρίζει η ευρύτερη κοινωνία στο δημόσιο χαρακτήρα της ανώτερης μόρφωσης. Η εμπορευματοποίηση των πτυχίων θα έχει ευοδωθεί και επίσημα – ως πρώτο στάδιο.Το δεύτερο στάδιο θα ακολουθήσει εντός του δημόσιου ΑΕΙ. Το ακροκεντρώο αφήγημα θα εστιάσει στην εξής «αδικία»: Φοιτητές των ΑΕΙ του Κέντρου (π.χ. στην ΑΣΟΕΕ ή την Νομική) προέρχονται από οικογένειες πιο ευκατάστατες εκείνων που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά του Κέντρου. «Γιατί να μην συνεισφέρουν», θα πουν, «οι πιο ευκατάστατες αυτές οικογένειες στο δημόσιο πανεπιστήμιο κάποια δίδακτρα;»Το τρίτο στάδιο προβλέπει δίδακτρα για ξένους φοιτητές τα οποία, πολύ γρήγορα, θα δώσουν κίνητρο στους καθηγητές να ζητούν μερτικό σε αυτά – όπως ήδη γίνεται με τα δίδακτρα των μεταπτυχιακών. Αυτό θα δίνει κίνητρο στα μέλη ΔΕΠ να εισηγούνται την εισαγωγή όλο και περισσότερων ξένων φοιτητών. Τότε, θα διαχυθεί περαιτέρω το συναίσθημα της «αδικίας» προς τα ελληνόπουλα των ιδιωτικών και των δημόσιων με αποτέλεσμα το Υπουργείο να προτείνει – έτσι ώστε να αναιρεθεί η «αδικία» – να μπουν δίδακτρα και στους ντόπιους φοιτητές των δημόσιων ΑΕΙ!Κάπως έτσι, το κοινωνικό σύνολο θα έχει «προετοιμαστεί» ψυχολογικά και ηθικά να αποδεχθεί τα δίδακτρα για προπτυχιακά προγράμματα σε κάθε ΑΕΙ και, παράλληλα, το φοιτητικό σώμα θα έχει μοιραστεί σε ομάδες: φοιτητές ιδιωτικών ΑΕΙ με δίδακτρα, φοιτητές δημόσιων ΑΕΙ χωρίς δίδακτρα, φοιτητές δημόσιων ΑΕΙ με δίδακτρα κ.ο.κ. Πριν το καταλάβουμε, θα έχουν συμβεί δύο πράγματα: Πρώτον, θα έχει κατακερματιστεί ό,τι επιβιώνει σήμερα από το πάλαι ποτέ φοιτητικό κίνημα. Δεύτερον, θα έχει εξαερωθεί ό,τι επιβιώνει σήμερα από την ιδέα του πανεπιστήμιου ως χώρος όπου οι αξίες δεν ταυτίζονται με την τιμή κάποιου εμπορεύματος (υλικού ή άυλου).Ουσιαστικά, θα πρόκειται για την Τελική Νίκη της άρχουσας τάξης. Να γιατί, σήμερα, αξίζει να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στον αγώνα κατά των ιδιωτικών «πανεπιστημίων» που αποτελούν τον πολιορκητικό κριό με τον οποίο μια άρχουσα τάξη που έχει πάρει οριστικό διαζύγιο με την ελληνική παιδεία πασχίζει να αλώσει, και να εξευτελίσει, το ελληνικό πανεπιστήμιο.

Για την ιστοσελίδα του 247 News, δείτε εδώ.

The post Γιατί τέτοια πρεμούρα για ιδιωτικά πανεπιστήμια; – 247 Νews appeared first on Yanis Varoufakis.

NATO from the perspective of having grown up under US-sponsored neofascism – UNHERD

It was early September in 1971. My mother had taken me in a taxi to a boutique hotel in a leafy northern Athenian suburb to visit my favourite uncle, her beloved brother. Before we got out the car, she put her arm around me and whispered words of courage in my ear. You see, Hotel Pefkakia had been commandeered by the ESA, the Greek military regime’s version of the Gestapo, which had turned it into a holding cell for VIP dissidents. What I saw inside, including my uncle’s tortured face, ensured that, from the age of 10, I understood what it meant to live in a brutish dictatorship.Everyone remembers that a swathe of Eastern European countries were once communist dictatorships. From the Baltic Sea to Poland to the Black Sea, they lingered under one-party rule, their peoples at the mercy of secret policemen. Less often discussed is the fact that, half a century ago, three of the European Union’s current member-states were fascist dictatorships: Portugal, Spain and Greece. But this history of Western European peoples toiling under Rightist, ultra-nationalist, fascist regimes is relevant, now that we are experiencing a surge of nationalism, a moral panic over migrants and refugees, and a craving for strongmen or women to make our countries “great again”. With this year’s European Parliament elections on the horizon, there are important lessons in this half-forgotten history.I grew up in the supposed cradle of democracy, in a Greece ruled by tyrants swearing allegiance to an ideology not too different to the one making a comeback today across Europe. Establishment figures such as my uncle — who at the time was managing director of Siemens in Greece — rose up against it, and failed. But two years after I visited him that day, in November 1973, students spontaneously occupied Greece’s most prestigious university, the Athens Polytechnic. After five glorious days, during which the city centre was temporarily liberated from the regime, the army entered the city and, with a column of US-built tanks leading the way, liquidated the Polytechnic uprising. Following the tank that crushed the Polytechnic’s front gate, commandos and gendarmes — handpicked for their fascist allegiances — mopped up any remaining resistance. For weeks afterwards, police cells would echo with the screams of the students tortured therein.The uprising was crushed, but the regime never recovered its poise. A couple of days later, a Brigadier General overthrew the Colonels in office and took the Rightist regime even further toward unfettered viciousness. This paroxysm of authoritarianism appeared in its most comical form on our television screens: news bulletins were read by stern, uniformed, be-medalled army officers barking orders at their viewers.Six months later, perhaps in a desperate bid to stabilise their regime, our dictators overreached, with a shambolic attempt to extend their rule over the independent Republic of Cyprus. All they managed to do was trigger a brutal Turkish invasion of the island, which brought Greece and Turkey to the brink of war and resulted in countless dead, wounded and displaced Cypriots — a tragedy whose repercussions are still with us, in the form of the ugly Green Line dividing the island to this day. One might have thought a military regime would lovingly maintain its armed forces, but that episode exposed the weakness of Greece’s. It also crushed our economy just as the demise of Bretton Woods and the oil crisis were putting global capitalism into a tailspin. Within days, the junta crumpled. This year, in July, the nation will mark the 50th anniversary of a version of liberal democracy returning to Greece.Just as well, given that the history of how the Greek junta came to be has largely been forgotten. It was imposed by rogue military officers in April 1967, but it was planned and enabled by various branches of the US government, as far back as the Fifties. Greece’s was part of a long series of coups d’état that the CIA staged around the world — from the 1953 coup that overthrew Mohammad Mosaddegh, Iran’s last democratically elected Prime Minister, to General Augusto Pinochet’s 1973 murder of President Salvador Allende in Chile.What is relevant here is not why Washington felt the need to overthrow the centrist, pro-Western government of George Papandreou in 1965, before giving the green light to the Colonels, two years later, to dissolve Parliament and put Greek society “in plaster, exactly as the surgeon must do with a broken limb” — to quote the inimitable Colonel Geórgios Papadopoulos, the junta’s chief. Given the questions currently swirling round Europe, what I think matters is that, in 1967, the governments of France, Germany, Austria and to some extent Britain were vocally and tangibly opposed to the coup. The arrival of fascism in Greece caused a rift between Europe’s main powers and the United States, even though they were all on the same side of the Iron Curtain. Europe was an ally of Greece’s democrats, who were struggling against the Nato-aligned junta that the US supported.In the summers of this era, my parents would drive us to Vienna or Munich, to “breathe the air of freedom”. The rest of the year, especially during the bleak nights, we would crouch next to the wireless to listen to Deutsche Welle and the BBC — covering ourselves with a red blanket to minimise the chances of being overheard by neighbours eager to inform on us. The Greek-language programmes on these channels, unlike the pro-junta Voice of America, were brimming with support for the democratic resistance.In short, Europe supported a free Greece, while America betrayed it. It was thus not surprising that, once the junta had collapsed, a large cross-section of Greek society — including the conservative Prime Minister Konstantinos Karamanlis — were inimical to Nato but sympathetic, some enthusiastically so, toward the European Common Market, the forerunner of the EU. Contrary to what many Northern Europeans believe, most Greeks did not see the EU as the cash cow it became later on, but as a guarantee that the tanks would stay idle and the secret police at bay — something Eastern Europeans would also long for after the collapse of their dictatorships in 1991.This explains why Greeks who remember our resistance to the junta proudly tend to have a very different view of Nato than Eastern Europeans with memories of their communist dictatorships. When Vladimir Putin ordered his troops to invade Ukraine, I condemned the Kremlin’s invasion as criminal, referred to Putin as a “ruthless killer”, called for all democrats to stand with Ukraine, and advocated for the West to negotiate an immediate end of the Ukraine war by trading the retreat of Russian troops for a pledge to keep Ukraine out of Nato. To me, what mattered most was that the West did whatever it took to push Russia’s troops back to where they were on 22 February 2022, while enabling Ukraine to flourish within liberal democratic Western Europe.Alas, my comrades in Eastern Europe were not impressed. Razem, a Left-leaning Polish party, denounced me for failure to “support Ukrainian sovereignty”. On social media I was labelled a “westsplainer” and Putin’s useful idiot.This split in our pan-European movement saddened me, but I tried to focus on its historical causes. In the eyes of my Eastern European comrades, Nato appears as a club of states that throws a protective shield around liberal democracies. From their perspective, Nato membership is crucial to Ukraine’s independence, and my suggestion that the country should stay out of Nato seemed like a betrayal of its democrats. To me, by contrast, having grown up under fascist regimes that not only had the blessing of Nato but which were largely engineered by CIA and Nato functionaries, seeing Ukraine’s membership as the key to its democratic future seemed absurd.Of all the slogans that they could have written on the Polytechnic’s gate, the heroic Athens Polytechnic students who risked their lives to help restore Greek democracy chose two two-word phrases: OUT USA and OUT NATO. With their blue jeans and their predilection for jazz, they were not anti-American, but they were supremely resistant to the facts of living in a quasi-US colony where our national budget had to have the US Ambassador’s informal approval and in which Nato and the CIA controlled our military, our skies and seas, our secret police.And while it is true that, in many advanced nations — such as the Netherlands and Denmark — Nato membership was fully consistent with liberal democracy, Greece was not the odd country out. The Portuguese, too, lived both under fascism and within Nato. Successive generations of Turkish democrats will tell you that it is utterly feasible to live in a Nato country that is oppressed by mind-numbing levels of authoritarianism. Indeed, no less a Western statesman than General Charles De Gaulle believed that Nato was detrimental to his nation’s sovereignty.And yet, ever since Putin’s regime invaded Ukraine, we have lost our capacity, as Europeans, to have a rational and historically-grounded debate about whether Nato membership is detrimental to, or essential for, European liberal democracies.Of course, some would argue that Nato membership is about defending a country from external threats, rather than guaranteeing democracy. But, arguably, Nato membership is neither necessary nor sufficient for a country’s defence. Greece’s greatest territorial threat is from Turkey, but Nato policy is that it only intervenes when a non-Nato country threatens one of its members. If Turkey, a Nato member,  were to invade a Greek island, Nato would stay out of it. At the other extreme, Jordan, Egypt and, of course, Israel are fully under the US and Nato defence umbrella, even though they are not Nato members.So, what is the point of Nato? A decade or so ago, I enjoyed an informal conversation with a former Chief of Staff of Nato’s forces in Europe. The American, a staunch Republican, was candid when I asked him whether Nato remained fit for purpose. “It depends on how you define its purpose,” he replied with a smile. I asked how he defined it. “It’s three-fold,” he said. “First, to keep us in Europe. Second to keep the Russians out. Third, to keep Germany down.” No analysis of Nato’s role in Europe that I have encountered since has been more accurate or prescient.The question for Europeans today, as the war in Ukraine rolls on and the European Parliament elections loom, is simple: is it wise to assume that our democracies are strengthened when we hand over our foreign policy and defence to Nato — in other words, to the US government? Or did the Athens Polytechnic students, along with General De Gaulle, have a point when they feared that unthinking allegiance to Nato would accelerate Europe’s steady slide into vassal continent status? Personally, I will always side with the students.

For the UNHERD site, click here.

The post NATO from the perspective of having grown up under US-sponsored neofascism – UNHERD appeared first on Yanis Varoufakis.

Wolfgang Schäuble (1942-2023)

Wolfgang Schäuble was the embodiment of the political project of buttressing a monetary union in which he himself did not believe. To do so he had to impose violent austerity even in Germany and to dismantle democratic institutions in countries like Greece. In other words, Schäuble personified the explosive contradiction that gave birth both to the Euro Crisis and to the policies to combat it – policies that led, on the one hand, to the impoverishment of Greece and, on the other, to the current de-industrialisation of Germany and Europe’s slide into geopolitical insignificance. History will judge him harshly, but no more harshly than those who succumbed to his disastrous project and policies.The following two extracts from my ADULTS IN THE ROOM (2017, London: Penguin) may throw some light on the man:“Elections cannot be allowed to change economic policy”As he spoke, Schäuble directed a piercing look at Sapin. ‘Elections cannot be allowed to change economic policy,’ he began. Greece had obligations that could not be reconsidered until the Greek programme had been completed, as per the agreements between my predecessors  and the troika. The fact that the Greek programme could not be completed was apparently of no concern to him. What startled me more than Wolfgang Schäuble’s belief that elections are irrelevant was his total lack of compunction in admitting to this view.2. “As a patriot, no!”Only a move beyond reasoning and rhetoric could break the vicious cycle, I thought, a human gesture. ‘Will you do me a favour, Wolfgang?’ I asked humbly. He nodded warmly. ‘You have been doing this for forty years,’ I said; ‘I have only been doing it for five months. You know from our earlier meetings that I have followed with interest your articles and speeches since the late 1980s. I need to ask you to forget for a few minutes that we are ministers. I want to ask you for your advice. Not to tell me what to do. To advise me instead. Will you do this for me?’Under the watchful eye of his deputies, he nodded again. Taking heart, I thanked him and sought his answer as an elder statesman, not an enforcer. ‘Would you sign the MoU if you were in my place?’ I was expecting him to give me the predictable answer – that, under the circumstances, there was no alternative – along with all the usual, senseless arguments. He didn’t. Instead he looked out of the window. By Berlin standards, it was a hot and sunny day. Then he turned and stunned me with his answer.‘As a patriot, no. It’s bad for your people.’

 

The post Wolfgang Schäuble (1942-2023) appeared first on Yanis Varoufakis.

Βόλφγκανγκ Σόιμπλε 1942-2023

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν η προσωποποίηση της πολιτικής στήριξης (με μέσα βίαιης λιτότητας και κατάλυσης των δημοκρατικών θεσμών) μιας νομισματικής ένωσης στην οποία ο ίδιος δεν πίστευε. Προσωποποιούσε δηλαδή την εκρηκτική αντίφαση που γέννησε την Κρίση του Ευρώ και τις (αναπόφευκτα αποτυχημένες) πολιτικές αντιμετώπισής της που οδήγησαν, από τη μία μεριά, στην φτωχοποίηση της Ελλάδας και, από την άλλη, στην σημερινή αποβιομηχάνιση της Γερμανίας αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης. Η Ιστορία θα τον κρίνει σκληρά, όχι όμως σκληρότερα από εκείνους που υπέκυψαν στις καταστροφικές του πολιτικές.Ακολουθούν δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα, όσον αφορά την πολιτεία του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, από το βιβλίο μου ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ:«Οι εκλογές δεν επιτρέπεται να αλλάζουν την οικονομική πολιτική της ευρωζώνης»Με την έναρξη της τοποθέτησής του ο Σόιμπλε έριξε ένα διαπεραστικό βλέμμα στον Σαπέν. .Δεν μπορούμε., είπε έντονα, να επιτρέψουμε στις εκλογές να αλλάζουν την οικονομική πολιτική. Η Ελλάδα είχε υποχρεώσεις οι οποίες, με βάση τις συμφωνίες μεταξύ των προκατόχων μου και της τρόικας, δεν μπορούσαν να αναθεωρηθούν μέχρι την ολοκλήρωση του μνημονιακού προγράμματος. Το γεγονός ότι τo ελληνικό μνημονιακό πρόγραμμα ήταν αδύνατον να ολοκληρωθεί δε φαινόταν να τον απασχολεί. Αυτό που με εξέπληξε στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε περισσότερο κι από την άποψή του ότι οι εκλογές έπρεπε να αποψιλωθούν από τη δυνατότητα να αλλάζουν κάτι ουσιαστικό, ότι έπρεπε να καταργηθεί η δημοκρατική διαδικασία επί της ουσίας, αν όχι τύποις, ήταν ότι δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να την εκφράσει2. «Ως πατριώτης, όχι!»Μόνο μια κίνηση πέρα από λογικά επιχειρήματα και ρητορική θα μπορούσε να σπάσει τον φαύλο κύκλο. Μια ανθρώπινη κίνηση, σκέφτηκα. Βόλφγκανγκ, μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη;. τον ρώτησα ταπεινά. Έγνεψε καταφατικά. Ενθαρρυμένος προχώρησα:«Είσαι στην πολιτική ζωή εδώ και σαράντα χρόνια. Εγώ μόνο εδώ και πέντε μήνες. Γνωρίζεις από τις προηγούμενες συναντήσεις μας πως παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα άρθρα σου και τις ομιλίες σου από τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Θα ήθελα να ξεχάσεις για μια στιγμή πως είμαστε υπουργοί, ώστε να σε συμβουλευτώ. Όχι να με διατάξεις τι να κάνω. Αλλά να με συμβουλεύσεις. Μπορείς να μου κάνεις αυτήν τη χάρη;Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των σαστισμένων υφυπουργών του ξανάγνεψε καταφατικά. Αναθαρρεύοντας άλλη μία φορά, τον ευχαρίστησα και τον ρώτησα:«Στη θέση μου θα υπέγραφες το μνημόνιο;»Περίμενα πως θα μου έδινε την αναμενόμενη απάντηση ότι, δεδομένων των περιστάσεων, δεν υπήρχε εναλλακτική, συνοδευόμενη από τα συνήθη επιχειρήματα που στερούνταν της οποιασδήποτε οικονομικής λογικής. Δεν το έκανε όμως. Αντ’ αυτού κοίταξε έξω από το παράθυρο. Για τα δεδομένα του Βερολίνου, ο καιρός ήταν ζεστός και ηλιόλουστος. Μετά γύρισε προς το μέρος μου και η απάντησή του με αποσβόλωσε:«Ως πατριώτης, όχι. Είναι κακό για τον λαό σου.»

 

 

The post Βόλφγκανγκ Σόιμπλε 1942-2023 appeared first on Yanis Varoufakis.

Ευχές για το 2024 στα στερνά του σκληρού 2023

Είμαι ο Γιάνης Βαρουφάκης, μ’ ένα μήνυμα εκ μέρους του ΜέΡΑ25 για τη χρονιά που φεύγει και με ευχές για αυτή που έρχεται.Ήταν σκληρή χρονιά το 2023. Τι να θυμηθεί κανείς;Τα άψυχα κορμιά των νέων μας στα Τέμπη;Τους εκατοντάδες των πνιγμένων υπό το ψυχρό βλέμμα της Ελληνικής Ακτοφυλακής στα ανοικτά της Πύλου;Το παρανάλωμα της Ρόδου; Του Έβρου;Την πνιγμένη Θεσσαλία;Την Ακρίβεια που θερίζει οικογένειες και μοναχικούς ανθρώπους αλλά, παρόλα αυτά, δεν αποσόβησε τον θρίαμβο της ολιγαρχίας στις κάλπες;Σκληρό το 2023. Αλλά ακόμα πιο σκληρή η ουρά του – ο τρόπος που φεύγει τρεις μήνες τώρα. Με μια γενοκτονία που θα στιγματίσει τη γενιά μας.Ναι, έχουμε υποχρέωση να φροντίζουμε τους δικούς μας ανθρώπους ιδίως τώρα, χρονιάρες μέρες. Να γιορτάζουμε τα επιτεύγματά τους, μικρά και μεγάλα. Να τους αφιερώνουμε την προσοχή μας. Αλλά με τι καρδιά να γιορτάσουμε φέτος την ώρα που χιλιάδες παιδιά δολοφονούνται – που βρίσκονται, ξαφνικά, ακρωτηριασμένα δίπλα στους νεκρούς γονείς τους, στα άψυχα αδέρφια τους. Ιδίως όταν όλα αυτά γίνονται με την πλήρη κάλυψη της ελληνικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης;Από την von Der Leyen και τον Μητσοτάκη, μέχρι τον Scholz, τον Macron, ακόμα και το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς που μασάει τα λόγια του, ολόκληρη η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι συνένοχη. Αλλά, στο βαθμό που τους το επιτρέπουμε, φέρουμε κι εμείς ευθύνες.Το σύνολο της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας συμπεριφέρονται σαν να είναι ηθικά ανώτεροι – σαν να έχουν το δικαίωμα να καταδικάζουν. Κανένα τέτοιο δικαίωμα δεν έχουν οι εκπρόσωποι της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που ευθύνεται για αιώνες αντισημιτισμού. Για τα πογκρόμ και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Και, από το 1926, για την Νάκμπα – την Καταστροφή των Παλαιστίνιων των οποίων την εθνοκάθαρση και γενοκτονία Βρετανοί, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί στηρίζουν αμέριστα και ξεδιάντροπα έναν αιώνα τώρα.Και δεν είναι μόνο η Παλαιστίνη. Πάρτε τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους. Ευρώπη και Αμερική ποτέ δεν είχαν σκοπό να αποδώσουν ανθρώπινα δικαιώματα σε εκείνους που τα έχουν ανάγκη.Στην Μέση Ανατολή.Στην Αφρική.Στην Ασία.Αλλά και εδώ, στην Ελλάδα της μόνιμης κρίσης.Στις ίδιες τους τις χώρες όπου στερούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα από τους δικούς τους εργαζόμενους, από τις γυναίκες, τους Ρομά, τους μετανάστες, τους διαφορετικούς.Ολόκληρο το δυτικό αφήγημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι παρά ένα πάτημα για να προσποιούνται ότι οι ίδιοι είναι ηθικά ανώτεροι την ώρα που βομβαρδίζουν, σκοτώνουν και εκβιάζουν εκείνους που χρειάζονται απεγνωσμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα.Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα, στην Ουκρανία, στην Υεμένη, στο Κασμίρ, στη Συρία μας αφαιρεί την δυνατότητα να ζούμε ελεύθερα εδώ στην Ελλάδα ως Ελληνίδες και Έλληνες – εδώ στην Ευρώπη ως Ευρωπαίοι. Μας απαγορεύει μια ζωή χωρίς το φόβο της εκμετάλλευσης, της οικολογικής κατάρρευσης, της ταπείνωσης.Όσο ο Τζούλιαν Ασάνζ συνεχίζει να σαπίζει στο Γκουαντάναμο της Βρετανίας επειδή τόλμησε να μας αποκαλύψει τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττουν οι κυβερνήσεις μας πίσω από την πλάτη μας στο όνομά μας, το δικαίωμά σου να γνωρίζεις εξαϋλώνεται.Όσο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι κυβερνήσεις μας συνεχίζουν να χρηματοδοτούν τα αρπακτικά, την ώρα που βαριαστενάζουν οι πολλοί κι η κλιματική καταστροφή καλπάζει, οι κοινωνίες δηλητηριάζονται, κι η επιβίωση του είδους μας γίνεται όλο και πιο επισφαλής.Είναι εύκολο να χάσουμε την ελπίδα, να απέχουμε από το πεδίο της μεγάλης σύγκρουσης. Ποιο πεδίο; Το ευρωπαϊκό πεδίο της σύγκρουσης με τους υπονομευτές Ανθρώπων και Φύσης.Για αυτό, πριν οκτώ χρόνια φτιάξαμε το DiEM25. Επειδή, με την ίδια του την ύπαρξη και τις πανευρωπαϊκές του δράσεις, αποδεικνύει πως μια δημοκρατική, συμμετοχική, ριζοσπαστικά οικολογική Ευρώπη δεν είναι απλά δυνατή – αλλά ότι είναι ήδη εδώ έστω και σε μικρογραφία. Στο DiEM25. Στα κόμματά μας: το ΜέΡΑ25 Ελλάδας, Γερμανίας, Ιταλίας – σύντομα Σουηδίας και βλέπουμε.Τον επόμενο Ιούνιο, στις ευρωεκλογές θα είμαστε παρούσες, θα είμαστε παρόντες. Όχι επειδή το ευρωκοινοβούλιο θα αλλάξει κάτι από μόνο του, αλλά επειδή μέσα από εκεί θα εκθέτουμε τα ψέματα και την υποκρισία της κάθε φον ντερ Λάιεν. Θα είναι ένα πρώτο βήμα για να απελευθερωθούν φιμωμένες φωνές – ώστε αυτές οι φωνές να γίνουν ένα τσουνάμι λογικής και ανθρωπισμού που θα διεκδικήσει από την ολιγαρχία την ήπειρό μας, τις χώρες μας, τις πόλεις μας. Μόνο έτσι θα μπει τέλος στην ατελείωτη λιτότητα, στην ασταμάτητη εκμετάλλευση Ανθρώπων και Φύσης, στους ατέρμονους πολέμους.Αυτό σκοπεύουμε να κάνουμε τη χρονιά που έρχεται: Να μετατρέψουμε τις ευρωεκλογές από ανούσια διαδικασία νομιμοποίησης μιας επαίσχυντης Ευρωπαϊκής Ένωσης σε χρήσιμη καμπάνια υπέρ εκείνων που χρειάζονται στήριξη. Στην Ελλάδα. Στην Ευρώπη. Στην Παλαιστίνη. Παντού.Πολλοί ρωτούν αν υπάρχει πια ελπίδα. Λάθος ερώτημα. Τα παιδιά που ακρωτηριάστηκαν σήμερα στην Γάζα δεν έχουν την πολυτέλεια να αναρωτιούνται αν υπάρχει ελπίδα. Οι εργαζόμενοι που ζουν την εκμετάλλευση στο πετσί τους, που υφίστανται καθημερινές προσβολές της αξιοπρέπειάς τους, που περιθωριοποιούνται, φιμώνονται – δεν έχουν την πολυτέλεια να αναρωτιούνται αν υπάρχει ελπίδα. Κρατιούνται στη ζωή με νύχια και με δόντια. Αγωνίζονται.Έτσι κι εμείς: Τη νέα χρονιά, θα αγωνιστούμε επειδή αλλιώς η ζωή δεν αξίζει τον κόπο. Θα αγωνιστούμε γιατί μόνο έτσι ομορφαίνει η ζωή μας: Βάζοντάς τα με τους ανόητους ισχυρούς που θέτουν το Κέρδος πάνω από τους Ανθρώπους, πάνω από την ίδια την Φύση.Εκ μέρους όλων των αθεράπευτα ρομαντικών του ΜέΡΑ25 εδώ στην Ελλάδα, του DiEM25 πανευρωπαϊκά και της Προοδευτικής Διεθνούς παγκοσμίως, να περάσετε καλά αυτές τις μέρες ως πρώτο βήμα προς μια πολύ καλύτερη χρονιά.

The post Ευχές για το 2024 στα στερνά του σκληρού 2023 appeared first on Yanis Varoufakis.

Wishes for 2024 in the midst of a genocide – a message on behalf of DiEM25

This is Yanis Varoufakis with an end of year message to you all on behalf of DiEM25 – our paneuropean democracy in Europe movement.This year’s festivities come at a time of a genocide that will stigmatise our generation. Yes, we must look after our loved ones, celebrate their achievements, take care of the ones in need of our attention. But, we cannot celebrate freely when thousands of children are being slaughtered in the ‘Holy Land’ with the full complicity of ‘our’ European Union.Our leaders, from Mrs von Der Leyen to Olaf Scholz, Emmanuel Macron, even the European Party of the Left, are being criminally complicit – and we – to the extent that we let them, are guilty by association.Ever since the 7th of October, when Hamas broke out from the Gaza prison camp – as every Palestinian had a duty to but with acts of atrocious violence against civilians that nothing can justify – the entire European political class has behaved as if morally superior to the Palestinians and to the Israelis – when, in truth, it was Europe that is responsible for centuries of antisemitism, for the holocaust and, since the 1920s, for the Nakba – the steady ethnic cleansing of Palestinians which, today, unfolds as a fully-fledged genocide.By not intervening to stop the slaughter in Palestine (also in Yemen, in Ukraine, in Nagorno Karabah, in Syria, in Kashmir) Europe is proving that human rights are to us Europeans what the Bible was to the Spanish Inquisition: A cover. A veneer of ethicality to cover up our European settler societies’ brutality.We, Europeans, have lost sight of a terrible fact: Human rights are that which Europe and the United States never intended to grant the oppressed – to those who needed them in the Middle East, in Africa, in Asia but also in our depressed working-class neighbourhoods in the Americas, in Britain, in continental Europe. The whole Western litany about human rights is a sham – it is only an excuse to bomb, to kill and to violate those who desperately need human rights – and to do this to them while pretending that we are morally superior.What is happening today in Gaza, in Ukraine, in Yemen, in Kashmir, in Syria will determine our own capacity to live freely as Europeans in Europe – to live without the fear of oppression or indignity here in Germany, in France, in Greece, in Portugal, in Spain, in Britain.As Julian Assange continues to rot in Britain’s Guantanamo, because he dared expose to us war crimes committed by our governments in our name, our right to know is shattered.While the European Central Bank and our governments continue to fund the few who have more money than they know what to do with, while starving the many and denying the planet the necessary investment in the green transition, our own societies are poisoned spiritually and our species’ survival becomes less likely.With the toxification of our politics and our planet proceeding ever so speedily, it is easy to lose hope, to give up, no longer to “look up”. But, this is not inevitable.DiEM25 proves, by our very existence and activism, that a democratic, compassionate, and radically progressive Europe is not just possible—that it is here. In DiEM25. In our MERA25 parties in Germany, in Greece, in Italy—soon in other European countries too.Next June, Europe will be staging another sham European Parliament election. We, DiEM25 and MeRA25, will be running. Not because the European Parliament can change anything in itself but because your voice must resonate in its chamber – it must be amplified in there so that it can be heard loud and clear out there, across Europe, to expose our rulers’ lies and hypocrisy –  to resonate in there as a first step to liberate your voices out there so that they, your voices, become a surge of reason and humanism that reclaims our continent, our countries, our towns and cities from the oligarchy that feasts on humanity and nature while exporting war and weapons to its former colonies.In this struggle, to raise hell on behalf of heaven inside the European Parliament, and thus to save our soul, our species and our planet, we need your help.Your support has been vital in keeping DiEM25’s spirit of democracy and solidarity alive. DiEM25 is fueled by uncommon people, people like yourself, people who demand a different, peace-building Europe where prosperity is common and divorced from the logic of profit. Our resolve and your commitment must walk hand in hand.Only so will we turn the bogus June 2024 European elections into a useful campaign. Our political parties, MERA25, are geared to do just that.This holiday season, we ask you to stand with us once again. Your contribution can make a world of difference. Together we can bring DiEM25’s message, your voice, to the floor of the European Parliament. It won’t change Europe by itself. But it will give Europeans a chance, a shot, at reclaiming the right to know, the ability to speak and be heard, and the opportunity to empower the many, not the few.In the process, as DiEM25 proves at every one of our get-togethers, it will be fun trying. JOIN US! Carpe DiEM25.

The post Wishes for 2024 in the midst of a genocide – a message on behalf of DiEM25 appeared first on Yanis Varoufakis.

Europe’s Bad China Bluff – Project Syndicate op-ed

Against the backdrop of the new cold war between the United States and China, the European Union’s top brass seems to be adding to the pressure on China by issuing credible threats in response to four grievances. Alas, the Chinese authorities are probably more amused than alarmed.ATHENS – On the December 7, the presidents of the European Council and the European Commission, Charles Michel and Ursula von der Leyen, respectively, attended the 24th European Union-China Summit to convey a stern message to Chinese President Xi Jinping. In the eyes of European and American public opinion, and against the backdrop of the new cold war between the United States and China, the EU’s top brass seemed to be adding to the pressure on China by issuing credible threats in response to four grievances. Alas, the Chinese authorities were probably more amused than alarmed by what they heard.The EU’s first grievance concerns “unbalanced trade.” Von der Leyen put it colorfully claiming that “for every three containers that go from China to Europe, two containers return empty.”There is, of course, no doubt that sustained trade imbalances may well reflect a mercantilist strategy for permanent surpluses. But the EU accusing China of mercantilism is a bit rich. Over the past decade, China’s current-account surplus averaged 1.65%, while that of the eurozone averaged 2.24%. In the same period, the main engine of Europe’s economy, Germany, recorded an eye-watering 7.44% surplusThe EU’s second grievance is that China’s state aid amounts to dumping Chinese exports into Europe’s markets. Undoubtedly, such a grievance made considerable sense in the late 1990s and early 2000s, when, far from complaining about Chinese dumping, the EU – along with the US – were waxing lyrical about China’s induction into the West’s circuits of trade and capital. But why raise this grievance now that the charge of mercantilism has lost its basis in reality?After all, Chinese batteries or electric vehicles (EVs) are competitive in Europe not because of subsidies but because of massive Chinese investment in their development. Today, Chinese solar panels have achieved a quality that Europe simply cannot match – with or without state aid.Volkswagen, one of China’s largest domestic automakers, used to import German parts as well as industrial robots. Today, Volkswagen sources all the parts and capital goods it needs to produce cars in China from China, adding to Europe’s trade woes.And it is not just the trade surplus that has been reversed. After relying for decades on German engineers to design its cars, Volkswagen is in the process of hiring up to 3,000 Chinese engineers for the next generation of all-electric cars that it plans to sell in China and in Europe. More broadly, since 2008, while the EU was imposing severe austerity across Europe, crushing investment in its industries in the process, China was boosting its investments to a world record ratio of almost 50% of its national income.Blaming Chinese mercantilism only raises eyebrows, especially among German industrialists who spent the past 50 years arguing that Germany’ persistent trade surplus with the rest of the world reflected global demand for high-quality German products. Whatever von der Leyen says to China’s leaders, these same industrialists know that their Chinese counterparts making solar panels, batteries, and EVs have earned the right to make a similar claim.Michel and von der Leyen’s third grievance is that European firms find it hard to secure Chinese government contracts. Together with the previous two grievances, these are the grounds on which EU officials have built their case for punitive measures against China’s exporters – in particular, high tariffs on EVs (and green tech more generally). But, while officials cite the formal investigation of Chinese EVs that is already underway in Brussels, it all seems unconvincing.European industrial leaders to whom I have spoken privately admit that they view these threats as evidence of EU leaders’ panic at the realization that Europe has lost competitiveness in crucial fields. One rhetorically asked: “Does von der Leyen truly believe that the threat of tariffs on BYD’s EVs will boost [European] exports to China?”To be sure, European firms complain about a skewed playing field in China, especially when it comes to government procurement. But they cannot see how this will change if, as a result of enormous US pressure, EU governments increasingly bar Chinese companies from their own procurement. “Not to mention,” one of them confided to me, “the fact that, ever since the pandemic, EU governments have themselves embraced state aid as if there is no tomorrow.”The fourth grievance that Michel and von der Leyen laid at Xi’s door is that China was insufficiently supportive of the EU’s sanctions on Russia as part of a common front to end the Russian army’s brutality in Ukraine. Setting aside the question of the efficacy of sanctions, this charge merely exposes hypocrisy: Lambasting Putin’s bombardment of hospitals and targeting of Ukraine’s water, electricity, and food supply (as we all should) while staying silent as Israel does the same, and arguably much worse, in Gaza.Of course, it is not hypocrisy that is causing Europe to hemorrhage capital and lose its current-account surplus. The EU’s inane handling of the inevitable euro crisis a decade ago saw to that. Record-breaking levels of austerity, coupled with massive money printing and a chronic failure to establish a banking and capital-markets union, ensured that for the next 13 years, Europe would have an unprecedented amount of money in its financial circuits and unprecedentedly low investment in the technologies of the future. This is why Europe is falling behind both the US and China. Responding with subordination to America and empty threats aimed at China is both sad and futile. 

For the Project Syndicate site, please click here.

The post Europe’s Bad China Bluff – Project Syndicate op-ed appeared first on Yanis Varoufakis.

Working toward snatching humanist hope from the jaws of the unfolding genocide in Gaza. In conversation with Owen Jones

Owen Jones kindly invited me back to his show to discuss, what else, Gaza. We talk about the peculiarity of this genocide (i.e., that its perpetrators do not even care to hide their intent), the forgotten readiness of Western governments to brutalise not only foreign peoples (like the Palestinians) but also their own working classes, the hypocrisy of the West’s invocation of human rights and international law, Joe Biden’s motives and role, the history of settler imperialism (of which Palestine is a tragic repercussion), the brave resistance to Israel’s apartheid by humanist Israeli Jews, and, last but not least, the last source of hope there remains for the end of the slaughter and the granting of human rights to a people that have none – the Palestinians.

Please like, subscribe – and help us take on the pro-war media here: https://www.Patreon.com/owenjones84

The post Working toward snatching humanist hope from the jaws of the unfolding genocide in Gaza. In conversation with Owen Jones appeared first on Yanis Varoufakis.

Why Europe is not free to relate to China – China Daily op-ed

As the 24th EU-China Summit concluded on Thursday, it is natural to want to look behind the declarations and official speeches to identify the deeper forces shaping the European Union’s relationship with China and its policies toward China. But to understand the nature of these forces, it is crucial to go back to the very beginning, August 1971, when the United States ended the Bretton Woods international financial system designed by itself. The reason we need to go that far back in time is that the EU’s business model was shaped in response to that tumultuous transition from a fixed exchange rate system to the era of financialized capitalism. Similarly, China’s momentous rise, and its evolving links to Europe, need to be examined under the same light.Under the Bretton Woods system, fixed exchange rates between European currencies and the dollar (i.e., Europe’s dollarization) worked well as long as the US maintained a trade surplus with the European countries and Japan — in the sense that the dollars pumped into Europe would migrate back to US soil — courtesy of US net exports to Europe. However, once the US became a deficit country, sometime in the late 1960s, Bretton Woods was no longer sustainable and was speedily replaced by what I call a Dark Deal that Washington surreptitiously offered Europe and Japan.The Dark Deal was rather simple: “We shall keep demand for your products high, using our trade deficit. In return, you will voluntarily invest your profits in our FIRE — finance, insurance and real estate sectors.” Thus, the US dollar became a glorified IOU. The US could use it to buy more or less everything that Europe’s and Japan’s factories could produce, paying in dollars that European and Japanese capitalists had no alternative but to invest in the US’ FIRE.Why call this Dark Deal? Because, along with fabulous riches for US and European capitalists, it yielded permanent wage repression in net exporting countries, such as Germany, a slow burning recession in the rest of Europe, and a massive industrial decline in the heartlands of the US.China’s momentous rise in the 1990s found the US and the EU in this strange relationship. China’s economy benefited from Washington’s Dark Deal which was now extended to export entire factory lines from the US to China, whose output would then be exported to the US, with US citizens paying for it in dollars that their Chinese recipients would then invest in Wall Street, for example, in US treasury bills. And what would Wall Street do with these savings? They would invest much of European, Japanese and Chinese profits into new capital equipment around the world. In short, the US recycled other people’s moneys and kept a significant portion of the resulting profits and rents.This US-centered global recycling mechanism broke down in 2008 once and for all. What had happened was that, on the back of the billions of dollars of European and Asian profits rushing into Wall Street on a daily basis, the US and UK financiers built tsunamis of unsustainable bets (also called structured derivatives) which, inevitably, crashed and burned, first when Lehman Brothers collapsed and then in a vicious domino effect that brought down the entire North Atlantic and European banking system.At that point, the West practiced universal austerity for the majority and huge money printing on behalf of finance and its Big Business clients. The result was a superb recovery for financial markets, but a collapse of productive capital investments (as business could see that the majority could not afford pricey new goods), depression for the West’s working class, soulcrushing levels of inequality, and the rise of the racist ultraright both in Europe and the US.Two things saved Western capitalism: the Western central banks’ money printing already mentioned and … China. Immediately after Lehman’s collapse, the Chinese government wisely boosted investment to replace the anticipated loss of foreign demand with domestic investment. Thus, China was immunized from the Western financial crisis virus. In the process, China’s investment spree played a major role in stabilizing both the US and the problematic eurozone.This is the historical background against which to understand the current relationship between China and the EU: The EU needs China much more than China needs the EU, but it is restrained by the US in its relationship with China. To see this, note that before the 2008 crisis hit Europe, emanating from Wall Street, the very foundations of the EU were faulty, for unlike the US, which has a Federal Treasury, a fully unified banking system and a federal aggregate investment program (which, of course, includes the large budget of its mighty military-industrial complex), Europe has none of that. As a result, after 2008, with Greece being the canary in the coal mine, as European populations were being immersed in harsh austerity, most European governments were allowed to sink into unpayable debt, leading to investment levels lower than the already low levels of the US and far lower than those of China.Fifteen years later, we can see the results. In 2008, Europeans earned, in aggregate, 10 percent more than the US citizens. By 2022, the US citizens were earning 26 percent more than Europeans. Moreover, Europeans are becoming poorer not just collectively but also privately. What is worse is that for fifteen years, since 2009, Europe has failed to invest, unlike China or the US, into the technologies of the future: batteries, solar power, microchips and artificial intelligence. Most importantly, while the US and China have invested massively in the new cloud-based capital that grants its owners great power over the emerging nexus of Big Tech and digital financial transactions, Europe has not.The above explains why Europe, despite its wealth and riches, is a fading economic bloc caught up in the mounting new Cold War that Washington has unleashed against China in order to stem the growth of China’s agglomeration of Big Tech and digital payment systems which pose a danger to the global dollar-based payments system. By adding an East-West divide to Europe’s existing North-South divide, and by boosting inordinately its energy costs, the crisis in Ukraine has diminished even further Europe’s autonomy to choose its own policies vis-a-vis China independently of the will of the US.In conclusion, when the European and Chinese officials meet at the 24th EU-China Summit, Europe’s representatives will have far fewer degrees of freedom to choose their negotiating position than they once had. Europe is not what it used to be. And that is good for the peoples of neither Europe nor China.

The author is leader of MeRA25, former Greek finance minister and professor of economics at the University of Athens.  The author contributed this article to China Watch, a think tank powered by China Daily.

The views do not necessarily reflect those of China Daily. Contact the editor at editor@chinawatch.cn 

For the China Daily site, where this article was originally published, please click here.

The post Why Europe is not free to relate to China – China Daily op-ed appeared first on Yanis Varoufakis.

By continuing the persecution of Julian Assange, Biden jetissons the 1st Amendment – The Nation

In early 2024, a new, grim chapter may be written in the annals of journalistic history. Julian Assange, the publisher of Wikileaks, could board a plane for extradition to the United States, where he faces up to 175 years in prison on espionage charges for the crime of publishing newsworthy information.The persecution of Assange is clear evidence that the Biden administration is overseeing the silent death of the First Amendment—with global consequences.Bob Woodward and Carl Bernstein’s exposé during the Watergate scandal is seen as a triumph of truth over power. Their investigative reporting led to the downfall of President Nixon, cementing their status as champions of press freedom. However, what if this tale had taken a dark turn, with the journalists prosecuted for espionage and silenced under the guise of national security? While this is mere fiction, Assange’s plight is all too real.Assange, the standard-bearer of our era’s investigative journalism, awaits extradition in a British cell in Belmarsh Prison, a fate that could stifle the beacon of transparency he represents. At a time when the world grapples with the erosion of press freedom, with journalists imprisoned and killed, Assange’s case raises profound questions about the consequences of challenging power and unveiling uncomfortable realities.The legacy of WikiLeaks goes beyond exposing government misconduct; it pierces the veil of secrecy shrouding global affairs. The release of  Collateral Murder , the haunting camera footage from a 2007 Apache helicopter attack in Baghdad showing the murder of several civilians, including two Reuters journalists, shocked the world. As we’ve seen in the past two months, the killing of civilians and journalists in war continues. In the last two months, Israel’s bombardment of Gaza has killed dozens of journalists, according to the Committee to Protect Journalists. On Thursday, human rights groups determined that Israel had deliberately fired on a Reuters journalist in southern Lebanon—a blatant war crime.The aim of targeting journalists is to keep information where governments want it—under lock and key. That is why Wikileaks is such a threat—because, since its founding, it has fearlessly worked to wrest that information out of the hands of the powerful and put it in the hands of the people.Wikileaks exposed not only civilian casualties, torture, and other human rights abuses through projects such as the Iraq War Logs, but also published documents that offer invaluable insight into conflicts still raging today. For example, cables released by Wikileaks in the 2010 Cablegate leaks show Israel’s policy towards Gaza in the years following Hamas’s election victory in 2006 and the group’s 2007 takeover of the strip. According to the cable, Israel determined that Hamas’s rise in Gaza would benefit them as it would allow the Israeli military to “deal with Gaza as a hostile state” and so turned down a Palestinian Authority request for assistance in defeating Hamas. Israeli policy to blockaded Gaza was to “keep the Gazan economy functioning at the lowest possible level consistent with avoiding humanitarian crisis.”This information is essential, and we need more of it. That’s why the three of us, as members of the Belmarsh Tribunal—a group of experts that gathers together at regular intervals to present evidence about Assange’s persecution—are raising our voices together to free the truth and free Assange.The extradition case against Assange is now entering its final phase, with his final UK court hearing expected in early 2024. He could then be brought to the US to face charges under the Espionage Act. The potential ramifications for power-challenging, truth-seeking journalism cannot be overstated.The application of the Espionage Act in the US sets a chilling precedent that reverberates far beyond Assange’s individual fate. The silencing of a truth-seeker sends a dangerous message, signaling a decline in the resilience of a free press against the forces of authoritarianism.The latest meeting of the tribunal is taking place in Washington, D.C., on Saturday. (The Nation is a cosponsor of the event.) One of us, Lina Attalah, the chief editor of the Egyptian publication Mada Masr, is unable to attend in person. Her publication’s reporting of the ongoing assault on Gaza has raised the ire of the US-allied Egyptian state. If the US can imprison those who reveal torture and persecute journalists who reveal truths, what’s to stop the US government’s authoritarian allies?In defending Assange, we defend the right to know, to question, and to challenge power. The echoes of history remind us that the struggle for press freedom is ongoing, and the fate of Julian Assange is a litmus test for the resilience of truth in the face of oppression. The world needs more journalism that fearlessly confronts power, not less.The pressure is mounting on the Biden administration to free Julian Assange. It’s not only one man’s life that is at stake, but the First Amendment and freedom of the press itself. As long as the Espionage Act is deployed to imprison those who exposed war crimes, no publisher and no journalist will be safe. Yanis Varoufakis

Yanis Varoufakis is the former finance minister of Greece and a cofounder of the Democracy in Europe Movement 2025.

Lina Attalah

Lina Attalah is a cofounder and the chief editor of Mada Masr, an independent online Egyptian newspaper.

John Kiriakou John Kiriakou is a former CIA officer who blew the whistle on the agency’s use of torture.

For The Nation site, where this article was originally printed, please click here.

The post By continuing the persecution of Julian Assange, Biden jetissons the 1st Amendment – The Nation appeared first on Yanis Varoufakis.