Yanis Varoufakis's Blog, page 5

Ο επικίνδυνος ρόλος των κρυπτονομισμάτων στο ηγεμονικό σχέδιο του Τραμπ – 247 News

Κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας στον Λευκό Οίκο ο Τραμπ απέρριπτε το Bitcoin ως απάτη. Από τότε έχει κάνει στροφή 180 μοιρών. Η αρχή έγινε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας επανεκλογής του, την οποία στήριξαν φανατικοί θιασώτες των κρυπτονομισμάτων. Η μεταστροφή αυτή έφτασε τον απόγειό της όταν την 6η Μαρτίου, ως Πρόεδρος πια, υπέγραφε προεδρικό διάταγμα για τη δημιουργία από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, την γνωστή Φεντ, ενός «στρατηγικού αποθεματικού Bitcoin κι ενός αποθέματος ψηφιακών περιουσιακών στοιχείων των ΗΠΑ».Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών δικαιολογημένα αποθηκεύει μια σειρά από χρήσιμα υλικά σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, όπως πετρέλαιο, στρατιωτικό εξοπλισμό, ιατρικές προμήθειες και χρυσό. Ποια όμως η λογική της συσσώρευσης κρυπτονομισμάτων που στερούνται οποιασδήποτε εγγενούς χρησιμότητας; Ειδικά αν έχεις αυτοπεριοριστεί, όπως έκανε ο Τραμπ στο διάταγμά του, να μην πουλήσεις ποτέ τα κρυπτονομίσματα που συσσωρεύεις;Όπως κάθε αναπάντεχη κίνηση του Τραμπ, το διάταγμά του με το οποίο επέβαλε στην Φεντ τα κρυπτονομίσματα είχε τρία κίνητρα: εν μέρει την γνωστή ιδιοτελή καυχησιολογία του Τραμπ, εν μέρει την χαρά που του δίνει το τρολάρισμα των αντιπάλων του, αλλά και εν μέρει μια ενδιαφέρουσα στρατηγική που εντάσσεται στο συνολικό του σχέδιο για την επέκταση της παγκόσμιας Αμερικανικής ηγεμονίας.Το κίνητρο της ιδιοτελούς καυχησιολογίας έγινε φανερό τρεις ημέρες πριν την πρόσφατη ορκωμοσία του όταν ο ίδιος και η σύζυγός του Μελάνια εξέδωσαν παντελώς άχρηστα κρυπτο-meme coins από τα οποία τσέπωσαν στο άψε-σβήσε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Όσο για την έφεση του Τραμπ να τρολάρει τους αντιπάλους του, κι αυτή φάνηκε την στιγμή που, μπροστά στις κάμερες, έβαζε πανηγυρικά την πληθωρική υπογραφή του στο εν λόγω διάταγμα. Όποιοι πρόσεξαν την έκφρασή του δεν θα διαφωνήσουν ότι ακτινοβολούσε με το χαμόγελο του αναιδή χωρικού που, έχοντας μόλις εισβάλει στην απαστράπτουσα έπαυλη του φεουδάρχη, περπατάει επιδεικτικά στα πανάκριβα περσικά χαλιά με τις λασπωμένες του μπότες. Κάπως έτσι πρέπει να ένιωσαν οι Δημοκρατικοί και παραδοσιακοί Ρεπουμπλικάνοι αντίπαλοί του βλέποντάς τον να αναγάγει τα κρυπτονομίσματα – τα οποία οι ίδιοι θεωρούν εργαλεία του υπόκοσμου και των παλαβών υπερ-φιλελεύθερων – στην περίοπτη θέση που προηγουμένως επιφυλάσσονταν για τον χρυσό και τα ομόλογα του αμερικανικού κράτους.Ωστόσο, μέσα σε αυτή την κακοφωνία της ανατριχιαστικής κερδοσκοπίας, του θριάμβου και της απόγνωσης, είναι εύκολο να μας διαφύγει ο σοβαρός στρατηγικός ρόλο που παίζει το νεοϊδρυθέν στρατηγικό απόθεμα κρυπτονομισμάτων του Τραμπ στο ευρύτερο οικονομικό του πλάνο. Και αυτό θα ήταν λάθος μας.Βασικός στόχος του οικονομικού επιτελείου του Τραμπ είναι το γκρέμισμα της σημερινής παγκόσμιας νομισματικής τάξης και η επανα-οικοδόμησή της σε νέες βάσεις που θα εξασφαλίσουν την αμερικανική ηγεμονία στο διηνεκές. Το Μεγάλο Σχέδιο της κυβέρνησης Τραμπ βασίζεται σε δύο φαινομενικά αντιφατικούς στόχους: να υποτιμήσει το δολάριο διατηρώντας, παράλληλα, την παγκόσμια κυριαρχία του. Ενισχύοντας τις αμερικανικές εξαγωγές (καθώς το δολάριο γίνεται φθηνότερο) και πιέζοντας ταυτόχρονα προς τα κάτω το κόστος δανεισμού της αμερικανικής κυβέρνησης (καθώς ο ξένος πλούτος θα συσσωρεύεται στο μακροπρόθεσμο χρέος των ΗΠΑ), ο Τραμπ επιδιώκει να επεκτείνει την ηγεμονία των ΗΠΑ, φέρνοντας παράλληλα πίσω στις ΗΠΑ βιομηχανικές μονάδες που την εγκατέλειψαν τα τελευταία πενήντα χρόνια. Σε αυτό το πλαίσιο, οι δασμοί που επιβάλει τόσο «απλόχερα» αριστερά και δεξιά, αποτελούν το όπλο με το οποίο ο Τραμπ ασκεί πιέσεις σε φίλους και εχθρούς να ξεφορτωθούν τα δολάρια από τα χαρτοφυλάκιά τους και, παράλληλα, να αγοράσουν περισσότερα αμερικανικά ομόλογα μακράς διάρκειας (10 ετών ή και 30 ετών).Αλλά τι σχέση έχουν τα κρυπτονομίσματα με όλα αυτά;Ας πάρουμε ως παράδειγμα την περίπτωση του ιαπωνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος το οποίο κατέχει πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια, προϊόν δεκαετιών καθαρών ιαπωνικών εξαγωγών προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Τραμπ θέλει να εκφοβίσει το Τόκιο ώστε είτε να επενδύσει στις ΗΠΑ είτε να ρίξει το μεγαλύτερο μέρος των δολαρίων του στις χρηματαγορές (οδηγώντας έτσι το δολάριο προς τα κάτω) χωρίς όμως να τα μετατρέπει είτε σε ευρώ είτε στο κινέζικο ρενμίνμπι (κάτι που θα καθιστούσε το ευρώ και το ρενμίνμπι δελφίνους του ρόλου του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος που σήμερα παίζει το δολάριο).Γίνονται όμως και τα δύο; Και να ξεφορτωθούν τα δολάρια τους οι ιάπωνες και να μην αγοράσουν περιουσιακά στοιχεία σε κάποιο νόμισμα ανταγωνιστικό με το δολάριο; Κάπου εδώ αρχίζουμε να διακρίνουμε τον ρόλο που επιφυλάσσει το επιτελείο του Τραμπ για τα κρυπτονομίσματα: Αν πείσουν (και με τις απειλές των δασμών) τους ιάπωνες να ανταλλάξουν τα δολάριά τους με κρυπτονομίσματα (ειδικά αν η Φεντ, συσσωρεύοντας κρυπτονομίσματα, τους δίνει τις «ευλογίες» της), ο στόχος θα έχει επιτευχθεί! Το ότι αυτό είναι το σκεπτικό του Τραμπ φαίνεται ήδη στο προαναφερθέν προεδρικό του διάταγμα εκεί που λέει ότι, ως τώρα, οι ΗΠΑ «δεν έχουν μεγιστοποιήσει το στρατηγικό τους πλεονέκτημα χρησιμοποιώντας τα κρυπτονομίσματα ως μοναδικό μέσο αποθήκευσης αξίας στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα».Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι, τέσσερις ημέρες μετά την έκδοση αυτού του διατάγματος, την 10η Μαρτίου, ο Τραμπ προχώρησε πέραν του Bitcoin, και αντίστοιχων κρυπτονομισμάτων, εγκρίνοντας τα λεγόμενα stablecoins (σταθερονομίσματα). Πρόκειται για νέα συναρπαστική διάσταση στην στρατηγική εξαναγκασμού των ξένων επενδυτών σε κινήσεις που εξυπηρετούν το ευρύτερο οικονομικό του σχέδιο.Τι είναι αυτά τα stablecoins και γιατί είναι πολλά υποσχόμενα εργαλεία που εξυπηρετούν την οικονομική στρατηγική του Τραμπ;Κατ’ αρχάς, τα stablecoins, όπως το Tether, το USD Coin και το Binance προωθούνται από τις εταιρείες που τα εκδίδουν ως κρυπτονομισματικές εκδοχές του δολαρίου. Για να το πω διαφορετικά, τα stablecoins είναι μια κατασκευασμένη αντίφαση: Η αρχική ιδέα των κρυπτονομισμάτων (αρχής γενομένης με το Bitcoin που ήταν και το πρώτο από αυτά) ήταν η ρήξη με το υπάρχον, κρατικό χρήμα – ένα όπλο εναντίον των κεντρικών τραπεζιτών, των ιδιωτικών τραπεζών και, βέβαια, του δολάριου το οποίο οι κρυπτο-θιασώτες παρουσίαζαν ως το εργαλείο της ολιγαρχίας. Όμως, κι εδώ έγκειται η αντίφαση, τα stablecoins διαφημίζονται ως κρυπτονομίσματα με πλήρη ισοτιμία με το… δολάριο. Το βασικό τους ατού, λοιπόν, είναι ότι επιτρέπουν τις ανώνυμες διασυνοριακές πληρωμές συνδυάζοντας την ανωνυμία, την ευελιξία και την καθολικότητα του Bitcoin με την εξασφάλιση ότι η αξία τους σε δολάρια παραμένει σταθερή (καθώς εγγυώνται την αυτόματη μετατρεψιμότητα τους σε δολάρια με ισοτιμία ένα προς ένα). Ήδη, πολύ πριν ο Τραμπ «εγκρίνει» τα stablecoins, πολλές από τις μεγαλύτερες τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα παγκοσμίως άρχιζαν να εκδίδουν τα δικά τους stablecoins καθώς παρατηρούν ότι είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στις αναδυόμενες αγορές. Π.χ. Bank of America, PayPal, Revolut, Stripe και άλλες.Το αμείλικτο ερώτημα όμως τίθεται ως εξής: Μπορούν οι εκδότες stablecoins να υποσχεθούν ότι θα διατηρήσουν την αξία τους συνδεδεμένη με το δολάριο; Είναι αξιόπιστη μια τέτοια υπόσχεση; Θεωρητικά ναι, εφόσον ο εκδότης του stablecoin αποθηκεύει, σε κάποιο θησαυροφυλάκιο, ένα δολάριο για κάθε μονάδα του stablecoin που εκδίδει. Όμως, το να αποθηκεύει σε κάποιο χρηματοκιβώτιο δολάρια με μηδενικό επιτόκιο είναι ο εφιάλτης του κάθε τραπεζίτη. Αντί για αυτό, προτιμά τα δολάρια που αποθηκεύει (ώστε να στηρίζουν το stablecoin που εκδίδει) να τα ανταλλάσσει με έντοκα ομόλογα του αμερικανικού κράτους. Με αυτόν τον τρόπο ο εκδότης του stablecoin και είναι πιστός στον λόγο του (ότι καλύπτει τα token του με πραγματικά δολάρια) και εισπράττει τόκους. Πρόκειται για μια κατάσταση που ενθουσιάζει τον Ντόναλντ Τραμπ και, πιστεύω, βρίσκεται στο επίκεντρο του στρατηγικού ρόλου τον οποίο επιφυλάσσει το επιτελείο του για το στρατηγικό αποθεματικό κρυπτονομισμάτων που ίδρυσε την 6η Μαρτίου.Φυτεύοντας αυτό το στρατηγικό αποθεματικό διάφορων stablecoins στα έγκατα Φεντ, οι αμερικανικές αρχές σηματοδοτούν στους ξένους κατόχους δολαρίων ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ επικροτεί την μετατροπή των δολάριών τους σε αυτά τα stablecoins. Κατά τη διάρκεια των επικείμενων διαπραγματεύσεων με διάφορες κυβερνήσεις, με τους δασμούς να επικρέμανται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι τους, ο Τραμπ θα αφήνει διακριτικούς υπαινιγμούς για το πόσο ευχαριστημένος θα ήταν αν οι ξένοι επενδυτές αγόραζαν αυτά τα stablecoins χρησιμοποιώντας τα δολάριά τους. Να δούμε γιατί;Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, η προσφορά δολαρίων θα αυξηθεί, η συναλλαγματική ισοτιμία του δολαρίου με τα υπόλοιπα νομίσματα θα βυθιστεί, κανένα άλλο κρατικό νόμισμα δεν θα εμφανιστεί ως πιθανός μνηστήρας του ρόλου του δολάριου ως το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και τα stablecoins (που υπόσχονται ισοτιμία ένα-προς-ένα με το δολάριο) θα αυξηθούν σε αξία. Έτσι, η αξία της κάθε μονάδας των stablecoins θα ξεπεράσει το ένα δολάριο. Τότε, η εταιρεία που εκδίδει το κάθε ανατιμημένο stablecoin θα εκδώσει περισσότερες μονάδες αυτού ώστε να αποκαταστήσει την ισοτιμία ένα-προς-ένα με το δολάριο. Με τα έσοδα από την πώληση αυτών των μονάδων του stablecoin της, θα αγοράσει περισσότερα δεκαετή (ίσως και τριακονταετή) αμερικανικά ομόλογα. «Τέλεια!», σκέφτεται το επιτελείο του Τραμπ. Μ’ ένα σμπάρο δυο τριγώνια: το δολάριο υποτιμάται ενώ η ζήτηση για μακροπρόθεσμο κρατικό χρέος των ΗΠΑ αυξάνεται, πιέζοντας έτσι προς τα κάτω τις αποδόσεις των αμερικανικών κρατικών ομολόγων και το μακροπρόθεσμο κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου αμερικανικού χρέους!Στο άκουσμα όλων αυτών, εκκωφαντικός συναγερμός θα πρέπει να ηχήσει στον νου μας. Διότι αν αυτή η στρατηγική πετύχει και τα stablecoins γίνουν πυλώνας της αμερικανικής ηγεμονίας, ο Τραμπ θα έχει φυτέψει μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος. Η νομισματική ιστορία είναι διάσπαρτη με τα κουφάρια συστημάτων που εγγυώνται τη μετατρεψιμότητα κάποιου νεόκοπου νομίσματος σε κάποια σταθερή, ασφαλή αξία. Φαεινά παραδείγματα ο προπολεμικός Κανόνας του Χρυσού ή το μεταπολεμικό σύστημα Μπρέτον Γουντς.Ας πάρουμε το παράδειγμα του Μπρέτον Γουντς, το οποίο συνέπεσε με τη Χρυσή Εποχή του καπιταλισμού – τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Η ιδέα πίσω από το σύστημα Μπρέτον Γουντς ήταν τα νομίσματα της Δύσης να είναι προσδεμένα στο δολάριο με σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες ενώ το ίδιο το δολάριο «αγκυρώθηκε» στον χρυσό με διαχρονικά σταθερή ισοτιμία 35 δολαρίων ανά ουγκιά του μαγικού μετάλλου. Όσο οι ΗΠΑ παρέμεναν πλεονασματική οικονομία, εξάγοντας στην Ευρώπη και την Ιαπωνία αγαθά και υπηρεσίες αξίας σε δολάρια μεγαλύτερης από εκείνη των εισαγωγών τους, το σύστημα λειτουργούσε άψογα: Τα πλεονασματικά δολάρια της Αμερικής στέλνονταν στην Ευρώπη και την Ιαπωνία (με τη μορφή δανείων, ενισχύσεων ή άμεσων επενδύσεων) και στη συνέχεια ανακυκλώνονταν πίσω στις ΗΠΑ με κάθε αεροπλάνο Boeing ή ψυγείο Westinghouse που αγόραζαν οι ευρωπαίοι και ιάπωνες πελάτες.Όμως, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, αυτό το σύστημα ανακύκλωσης έπνεε τα λοίσθια. Ο λόγος ήταν ότι οι ΗΠΑ είχαν μετατραπεί σε ελλειμματική οικονομία, πλημμυρίζοντας την Ευρώπη και την Ιαπωνία (αργότερα και την Κίνα) με όλο και περισσότερα δολάρια που ήταν αναγκαία για να χρηματοδοτούν τις καθαρές εισαγωγές των ΗΠΑ. Υπό την προϋπόθεση ότι οι ευρωπαίοι και ασιάτες καπιταλιστές ήταν ευτυχείς να μαζεύουν και να διατηρούν περιουσιακά στοιχεία σε δολάρια, δεν υπήρχε πρόβλημα. Αλλά, όσο περισσότερα δολάρια συσσώρευαν, τόσο πιο δύσπιστοι γίνονταν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα μπορούσε να τηρεί την υπόσχεσή της να παραδίδει μια ουγκιά χρυσού σε όποιον της έφερνε 35 δολάρια. Πολύ γρήγορα, άρχισαν να τεστάρουν αυτή την ικανότητα ζητώντας χρυσό για τα δολάριά τους. Όταν το πράγμα παράγινε, και υπό τον φόβο να αδειάσει το Φορτ Νοξ από αμερικανικό χρυσό, τον Αύγουστο του 1971 ο Πρόεδρος Νίξον τίναξε στο σύστημα Μπρέτον Γουντς στον αέρα, καταργώντας την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε αμερικανικό χρυσό και στέλνοντας το πολύ «Τραμπικό» μήνυμα στους ευρωπαίους κυβερνώντες: «Το δολάριο είναι το δικό μας νόμισμα και το δικό σας πρόβλημα».Οπότε, να το αμείλικτο ερώτημα: Αν η πανίσχυρη αμερικανική αυτοκρατορία, στον απόγειο της παγκόσμιας ηγεμονίας της, δεν μπόρεσε να διατηρήσει την «άγκυρα» του περιβόητου μεταπολεμικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλαδή τη σταθερή ισοτιμία δολάριου-χρυσού, τι μας δίνει την πεποίθηση να φανταστούμε ότι μια ιδιωτική επιχείρηση, όπως η Tether ή η Binance, μπορεί να εγγυηθεί την σταθερή ισοτιμία του stablecoin της με το δολάριο; Τίποτα! Μάλιστα, η λογική υπαγορεύει το αντίθετο δεδομένης της δομής των κινήτρων που έχουν ενσωματωθεί στο στρατηγικό απόθεμα κρυπτονομισμάτων του Τραμπ.Αν το καλοσκεφτούμε, καθώς περισσότερα δολάρια ανταλλάσσονται με αυτά τα stablecoins, τα επιτόκια των αμερικανικών ομολόγων θα μειώνονται και οι εκδότες stablecoins θα αποκτούν όλο και ισχυρότερο κίνητρο να επενδύουν σε πιο προσοδοφόρα αλλά και πιο επισφαλή περιουσιακά στοιχεία. Πράγματι, μπορεί ακόμη και να διακινδυνεύσουν να εκδίδουν πρόσθετες μονάδες του κρυπτονομίσματός τους χωρίς να τα στηρίζουν με πρόσθετα αμερικανικά ομόλογα. Όσο περισσότερο συνεχίζεται αυτό, τόσο θα αυξάνεται η εξάρτηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ και του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος από ιδιώτες, τα κίνητρα των οποίων είναι να ενεργούν όλο και πιο… ανεύθυνα. Σας θυμίζει τίποτα όλο αυτό; Αν όχι, σας συνιστώ να παρακολουθήσετε ξανά την ταινία «Το Μεγάλο Σορτάρισμα» (The Big Short)…Για την σελίδα του 247 News όπου πρωτοδημοσιεύτηκε το πιο πάνω, βλ. εδώ.Για το αρχικό αγγλικό άρθρο που πρωτοδημοσιεύτηκε στο UNHERD, στο οποίο βασίζεται, βλ. εδώ

The post Ο επικίνδυνος ρόλος των κρυπτονομισμάτων στο ηγεμονικό σχέδιο του Τραμπ – 247 News appeared first on Yanis Varoufakis.

Goodbye, LINKE!

In its quest to become a ‘normal’, ‘acceptable’ party, Die Linke has joined the warmongering radical centrists in their rearmament follyThis past week was one for the history books. The German parliament  amended the constitutional debt brake so as to enable unlimited military spending, irrespectively of how deeply into the red it will push the federal government’s budget. Meanwhile, none of that fiscal generosity is to be extended to investment in hospitals, education, firefighters, kindergartens, pensions, green technologies etc. In brief, when it comes to funding life, austerity remains part of Germany’s constitutional order. Only investments in death have been released from austerity’s constitutional clutches.The underlying reason for introducing this stunning change to Germany’s constitution is simple: German automakers are now too uncompetitive. They can’t profitably sell their cars to civilians in Germany or abroad. So, they demand that the German state buys tanks that Rheinmetall will be making on Volkswagen’s disused production lines. To get the state to pay for this, the constitutional brake of government deficits had to be bypassed. Always eager to serve their Big Business masters, parties of permanent centrist governments were deployed to usher in this cynical constitutional change, one that annuls Germany’s post-war commitment to peace and disarmament.To change the constitution, the centrist parties needed a two-thirds majority in both houses of Germany’s federal parliament: the lower house, the Bundestag, but also the upper chamber, the Bundesrat where each state is represented by its size and via the coalition state government ruling over it. While the centrist parties secured their two-thirds majority in the outgoing Bundestag, they faced a serious problem in the Bundesrat. Die Linke, the “left Party”, whom we congratulated for their good election result recently, had the opportunity to cause the state governments in which it was party to (as part of a state-level coalition) to abstain in the Bundesrat vote. That would have blocked the constitutional amendment and would have dealt a lethal blow to military Keynesianism’s insidious return. Alas, the leadership of Die Linke chose not to use their power, their vote in the Bundesrat, to do this. They, in short, joined the warmongering radical centrists in their dangerous, extremely costly rearmament folly.The voters of Die Linke are, rightly, enraged, with some of them even calling for breaking up the state coalitions in which the party participates and expelling the officials involved. Already Die Linke’s failure to rise up against the genocide in Palestine, and the subsequent totalitarian treatment by the German state of those protesting the genocide, has tarnished Die Linke in the eyes of progressives not just in Germany but beyond too.Nothing obliterates the ethical standing of a political party of the left more efficiently than a leadership overly keen to be ‘accepted’ by a radicalised centre constantly moving towards the xenophobic, warmongering ultra-right. It was terrible enough that the leaders of Die Linke felt the need to turn a blind eye to Israel’ genocidal apartheid project. Now, this week, they have taken the next step to political oblivion: they have used their votes in the Bundesrat to ensconce, for the first time since 1945, military Keynesianism in the German constitution.Good night Die Linke. And good luck.

The post Goodbye, LINKE! appeared first on Yanis Varoufakis.

Crypto’s role in Trump’s economic masterplan (with special emphasis on stablecoins) – UNHERD

After dismissing Bitcoin as a scam during his first White House stint, Trump warmed to cryptocurrencies during his re-election campaign. To complete his conversion, on the 6th of March the 47th President signed an executive order to set up a “Strategic Bitcoin Reserve and a US Digital Asset Stockpile”.The United States government sensibly stockpiles a number of materials that it may need during an emergency, including oil, military gear, medical supplies and, of course, gold. But, if you own the printing presses of the world’s reserve currency, what’s the point of hoarding – on some government owned hard drive – crypto currencies lacking any intrinsic utility? Especially if you have constrained yourself, as Trump has done in the aforementioned executive order, never to sell the crypto you stashed away? The logic of strongarming the Federal Reserve to create a crypto stash, as in the case of every Trump pronouncement, is one part self-serving bluster, one part trolling of his opponents but, also, one part strategy.The self-serving bluster part was made painfully obvious as Donald and Melania Trump pocketed tens of millions of dollars from the otherwise pointless meme-coins they issued three days before his inauguration. The trolling of his opponents part was also on display as he was signing the executive order forcing the Fed to hold and maintain a cryptocurrency reserve. While ceremoniously putting his exorbitant signature on the order’s dotted line, he beamed with the grin of a cheeky peasant who had just broken into the Baron’s pristine drawing room, spoiling the splendour of its Persian rugs with his muddied boots. That’s how Democrats and mainstream Republicans felt watching Trump elevate the crypto currencies favoured by libertarians, cranks and criminals to the lofty status previously reserved for solid gold and US Treasury bills.However, in the midst of this cacophony of creepy profiteering, triumph and despair, it is easy to lose sight of the interesting role that Trump’s strategic crypto reserve plays in his broader economic masterplan. And that would be our mistake. Trump’s economic team has a two-pronged strategy by which to recast the global economic order in America’s long-term interests: To devalue the dollar while maintaining its global dominance.This seemingly contradictory strategy, that would boost US exports (as the dollar becomes cheaper) while pushing down the US government’s borrowing costs (as foreign wealth piles into US long-term debt) is intended to extend US hegemony while also bringing back manufacturing to America. Tariffs, in this context, are the chief weapon by which to pressurise America’s friends and foes to unload their dollar speculative holdings while also buying even more long-dated US Treasury bills.Be that as it may, what does crypto have to do with any of this? To get a whiff of the answer, take the case of Japanese institutions that hold in excess of $1 trillion of dollars, the result of decades of Japanese net exports to the United States. To drive the dollar down, but avoid strengthening the pretensions to reserve currency status of either the euro or China’s renminbi up, Trump would like to bully Tokyo to dump most of these dollars in the money markets but not convert them into euros or renminbi. What could do the trick? How about convincing, with an element of strongarming, the Japanese to swap their dollars for crypto? That would work, especially if the Federal Reserve dominated the crypto scene. What else could Trump have meant, in the text of his 6th March executive order, when commenting that, while the US already owns considerable crypto assets (the result of confiscations), it “has not maximized its strategic position as a unique store of value in the global financial system”?More intriguingly, four days later, on the 10th of March, Trump endorsed stablecoins, going out of his way to express his “strong support for the efforts of lawmakers in Congress as they work on bills to provide regulatory certainty for dollar-backed stablecoins and the digital assets market.” In so doing, he added a fascinating new dimension to the idea of forcing non-American institutional investors into moves that serve his economic masterplan.What are these stablecoins and why does Trump’s economic team look at them as particularly promising tools in the pursuit of their twin strategy? Stablecoins are, by design, a contradiction in terms. The whole point of Bitcoin, the first cryptocurrency, was to stick it to the man – to central bankers and their fiat currencies, the dollar chiefly. But, confusingly, stablecoins are marketed as crypto versions of the dollar. For example, Tether (USDT), USD Coin (USDC) and Binance USD (BUSD) are dollar-denominated crypto currencies that offer you the anonymity, versatility and universality of Bitcoin while also claiming to guarantee full convertibility to the dollar on a one-for-one basis. Indeed, some of the world’s largest banks and non-bank financial institutions are scrambling to launch stablecoins, hoping to capture a slice of a cross-border payments market. Last month, Bank of America signalled it was working on such a stablecoin, following the example of PayPal, Revolute, Stripe and many others.What makes stablecoins of particular interest to Trump is their promise to keep their value tethered to the dollar. But, how can they promise this and is their promise credible? In theory, this promise can be met if the stablecoin issuer holds, in some vault, one dollar for every token it issued. But, of course, holding zero-interest bearing dollars in a vault would be anathema to any self-respecting financier. So, even if the stablecoin issuer truly owns an equal amount of dollars to the tokens it has issued, it will immediately trade these dollars for some safe, interest-bearing, dollar-denominated asset – like 10-year US Treasury Bills. This way the issuer is true to their word of backstopping their tokens with real bucks while, at the same time, earning interest. It is an arrangement after Donald Trump’s heart and, I believe, at the centre of the idea of his strategic crypto reserve.By setting up a US crypto reserve containing dollar-backed stablecoins, the US authorities are signalling to dollar-holding foreign dollar holders that the US government is endorsing their ownership of these coins. During the negotiations that Trump plans to have with various governments, with tariffs dangling like a Damocles sword above their head, subtle hints will be dropped that the President will be mightily pleased were foreign investors to buy these stablecoins using their own dollars. If they do buy them, the dollar supply will increase, the dollar exchange rate will dip, no other fiat currency will emerge as a potential suitor to the dollar’s reserve currency status, and dollar-denominated stablecoins will rise in value. As these tokens will now be worth more than a dollar, their issuer will have an incentive to issue more tokens to restore the one-to-one exchange rate with the dollar. In the process, they will buy, with proceeds from the additional tokens they issue and sell, more long-dated US Treasuries to backstop their increased token supply. Bingo! Trump’s twin strategy is served: the dollar will have devalued while demand for long-term US government debt will rise, thus pushing down US Treasury yields and his government’s debt servicing costs.Upon hearing this, deafening alarm bells should be sounding in our heads. For if this strategy works, and stablecoins become a pillar of the New Hegemony Trump envisages, a timebomb will have been planted in the foundations of the global monetary system. Monetary history is littered with the corpses of outfits guaranteeing the convertibility of some newfangled currency with a time-honoured store of value. The Gold Standard itself was such a scheme, the post-war Bretton Woods system another.Take Bretton Woods as an example, the Gold Standard’s last evolution and a system whose functioning coincided with capitalism’s Golden Age – the 1950s and 1960s. The idea was that the West’s currencies would be tethered, with fixed exchange rates to the dollar. Moreover, the dollar itself would be anchored to gold at a fixed conversion rate of $35 to an ounce of the magic metal. As long as the US remained a surplus economy, exporting to Europe and Japan goods and services of great dollar value than that of its imports, the system worked fine: America’s surplus dollars were sent to Europe and Japan (in the form of aid, direct investment and loans) and were recycled back to the US with every Boeing jet or Westinghouse refrigerator that European and Japanese customers purchased using the dollars that had come their way.Alas, by the late 1960s, this recycling system broke down irreparably. The US had turned into a deficit economy, which meant that it began continually to flood Europe and Japan (later China too) with more and more dollars minted to finance US net imports. As long as non-Americans were happy to hoard their dollars, there was no problem. But, the more dollars they had the more sceptical they became that the US government would honour its promise to hand over an ounce of gold to anyone with $35: the makings of a run on gold. Indeed, when several runs on America’s gold took place (the most famous of which involved a French naval vessel arriving in New Jersey laden with greenbacks, to be converted into Fort Knox gold), President Nixon tore up the Bretton Woods agreement, ended the dollar’s convertibility to US government gold and messaged the Europeans, in Trumpian style, “the dollar is our currency but it is your problem”.So, here is the point: If the mighty US Empire, at the height of its world hegemony, could not honour the fixed conversion rate (of $35-to-one-ounce-of-gold) that was the feted postwar financial system’s anchor, what gives us the confidence to imagine that a private outfit, like Tether or Binance, can do it sustainably? Nothing! Indeed, logic dictates the opposite because of the structure of the incentives Trump is planting with his strategic crypto reserve. Think about it: The more dollars go into stablecoins, the lower the yields on US Treasury bills and the stronger the stablecoin issuers’ incentives to invest in riskier assets – even to issue additional tokens without backing them with additional dollar-denominated safe assets. The more this goes on, the greater the reliance of the US government, and of the global monetary system, on privateers acting responsibly when their incentives are to act less responsibly. Does this classic case of moral hazard remind you of anything? If not, watch The Big Short again!

Note: The above article is best read in conjunction with my earlier op-ed on Trump’s Economic Masterplan

For the UNHERD site where it was first published, click here.

 

 

 

The post Crypto’s role in Trump’s economic masterplan (with special emphasis on stablecoins) – UNHERD appeared first on Yanis Varoufakis.

Stand with South Africa against Trump’s wrath – Globe&Mail op-ed

When the powerful punish the principled, we glimpse the unmasked face of empire. Donald Trump’s vindictive executive order denying aid to South Africa — punishment for its support of Palestine and pursuit of land reform — offers precisely such a moment of clarity. The contours of our new global struggle are now etched with brutal exactitude: a struggle between those who bow to imperial diktat and those who defy it. On the questions of Palestine and its right to undertake land reform, South Africa stands on the right side of this divide, and it must not stand alone.South Africa’s so-called “crimes” are acts of courage. First, its steadfast support for Palestine’s struggle against Israel’s genocidal war machine. Second, its determination to redress the inequalities wrought by colonialism and apartheid through land reform. Both are acts of resistance against the imperial order that demands the Global South remain subservient, impoverished and pliant.The parallels with Greece’s humiliation at the hands of the Troika are impossible to ignore. When I served as finance minister in 2015, our democratically elected government was brutally disciplined for daring to challenge austerity orthodoxy. The message was clear: democracy ends where creditor power begins. South Africa now faces a similar lesson — sovereignty ends where solidarity with Palestine and moves towards land reform begin.But let us not mistake this for mere coincidence. What happened to Greece was not an aberration; it was a calculated demonstration of power. The European left, with a few honourable exceptions, stood by as our economy was strangled and our people impoverished. Southern European governments, cowed by the threat of similar treatment, offered little more than sympathetic murmurs. Greece was made an example of, a warning to others who might dare to challenge the neoliberal consensus.This is precisely why South Africa must not face its current predicament alone. Unlike Greece in 2015, it must be encircled by a wall of solidarity from the Global South and from principled forces within the Global North.Palestine remains the great moral clarifier of our time. It represents the ultimate test of our commitment to universal human rights. Either we believe in the equal value and dignity of all human lives, or we accept a world of hierarchical humanity where some lives matter immeasurably more than others. There is no middle ground.The courage of South Africa in taking Israel to the International Court of Justice on charges of genocide exemplifies precisely the moral leadership the world desperately needs. That this action is being aggressively punished reveals the hollowness of Western pretensions to support international law. The empire demands obedience to its power, not adherence to international law.South Africa’s moral authority on this issue is unassailable. Having emerged from the horrors of apartheid, it speaks with a clarity born of lived experience. Even its most vocal domestic critics — trade unions, grassroots movements such as Abahlali baseMjondolo — recognise the gravity of its stance. This is not merely a matter of foreign policy; it is a matter of principle.The West’s claim to moral leadership has always been a grand illusion, sustained by a relentless ideological apparatus that regenerates itself after each catastrophic exposure. From the colonial massacres in Algeria and Vietnam to the destruction of Iraq and Libya, the empire has cloaked its brutality in the language of benevolence. Today, as genocide is livestreamed from Gaza, this illusion lies in tatters. The moral bankruptcy of the West is plain for all to see.Trump’s attack on South Africa reveals something else: the bipartisan nature of imperial logic. While Republicans and Democrats may squabble over domestic policies, they remain united in their commitment to disciplining Global South nations that assert genuine independence. The rhetoric may differ, but the underlying commitment to maintaining Western hegemony never wavers.The mechanics of this punishment should be understood clearly. By weaponising aid, Trump follows the well-established playbook of economic coercion. Aid has never been about altruism; it has always been about leverage. When a nation such as South Africa refuses to align its foreign policy with Washington’s demands, the mask of benevolence slips, revealing the true transactional nature of imperial “generosity”. The hypocrisy is staggering: an administration that professes to champion “democratic values” punishes a democratic nation for making sovereign choices.So, what is to be done? The answer is solidarity — real, practical, material solidarity. The Global South must develop alternative financial mechanisms to reduce its dependence on imperial powers. When Greece faced financial asphyxiation, we lacked such alternatives. We were at the mercy of institutions — the European Central Bank, the International Monetary Fund, the European Commission — that were determined to crush our experiment in economic sovereignty. Had robust alternative structures existed, our story might have been different.The only defence against divide-and-rule tactics is collective resistance. The recent formation of the Hague Group, a collection of nine countries, including South Africa, committed to collective solidarity with Palestine, is an important step forward. But more must be done.Land reform — the other “crime” for which South Africa is being punished — is another arena of necessary solidarity. We must support South Africa’s right to undertake land reform, just as we support the right of Brazil to do the same, and the rights of governments in countries such as Bolivia and Senegal to put resources under national control.The greatest power of the powerful lies in convincing us of our powerlessness. South Africa’s defiance challenges this manufactured fatalism. The question for all of us is simple: will we allow South Africa to be isolated and punished for its moral clarity? Or will we stand with South Africa, recognising that their fight against the arrogance of power is ultimately our fight too?The answer will determine not only South Africa’s future but the possibility of a truly democratic international order. The choice is ours.Yanis Varoufakis is the leader of MeRA25, a former finance minister in Greece and author of Technofeudalism: What Killed Capitalism. He sits on the Council of the Progressive International.

 

The post Stand with South Africa against Trump’s wrath – Globe&Mail op-ed appeared first on Yanis Varoufakis.

Liberals should be outraged by Cǎlin Georgescu’s election ban – UNHERD

Whatever happened to the notion that, faced with the enemies of democracy, we should fight their ideas but, equally, for their right to express them? The answer, unfortunately, is that it died an ignominious death on Sunday, as Romania’s Central Electoral Bureau, with the full support of the European Union’s liberal establishment, banned far-Right candidate Cǎlin Georgescu from running for president.What makes this cherished principle’s death personally unbearable is that I detest the likes of Georgescu, just as I oppose with every sinew of my body the Nationalist International of which he is a part. So, why the pain? Because I cherish my right, and duty, to defeat them at the ballot box — and I shall challenge to my last breath the liberal totalitarians who deny me this right, this duty.Romania’s Central Electoral Bureau justified its ban on Georgescu with the allegation that the candidate “violated the very obligation to defend democracy”. This is preposterous. The right to vote and to stand for election is exactly that: an unearned right automatically afforded to anyone with the correct passport and the capacity to breathe. Unlike a medal or a university degree, it is not an award or a privilege to be earned. The moment anyone — a judge, a commissioner, even a wise philosopher king — acquires the power to limit that right, a new power is created to restrict the franchise which is by definition anti-democratic.Before anyone reaches for the “naïve liberal” or “useful idiot” labels, hear me out. I grew up under a fascist totalitarian regime. I know ultra-Rightists better than most. As a kid, I watched them beat my mother, abduct my father, and imprison my favourite uncle. If given the chance, these people will happily set up authoritarian regimes while luring the masses with toxic delusions of grandeur. Yet nothing reinforces them more than the sights and sounds of liberal totalitarianism at work: ideological judges and electoral commissions banning them as if to prove that everyone is in on it, and that democracy is just a cover for the stealthier form of authoritarianism.To those who are prepared to turn a blind eye because Georgescu is allegedly a Kremlin plant, I have a question: can you really not see what a magnificent gift this ban is to Putin? How he is loving the spectacle of liberal Europe copying his methods of eliminating a political opponent? And to those who fear Trump more than Putin, I have another question: how smart was it for the EU, weeks after JD Vance accused Europe of endorsing the dissolution of Romanian democracy, to vindicate him?

For the UNHERD site, where this comment was originally published, click here.

The post Liberals should be outraged by Cǎlin Georgescu’s election ban – UNHERD appeared first on Yanis Varoufakis.

WTF happened to Europe? Speech at DiEM25’s Brussels Event (National Theatre, 7th March 2025)

Good evening Brussels! We once had a dream. It was a dream of what Europe could have been. A Europe of shared prosperity, dignity, freedom – a Europe of Peace and Hope. That dream is now dead, lost, gone, kaput. Why? What the hell happened to Europe?We know what happened to Europe!We know why politicians from all over are descending on Brussels today like manic drones intent on bombarding to smithereens what is left of Europe as a Peace Project – determined to turn the flailing European Union into a War Union.We know what happened to Europe because we foretold it. When DiEM25 was inaugurated nine years ago at the Volksbühne Theatre in Berlin, we had said it loud and clear: “Europe will be democratised. Or it will disintegrate!” Well, Europe did not democratise and so it is disintegrating – it is degenerating into a Totalitarian War Union.Austerity for the many and money printing for the few begat stagnation mixed with mind-numbing inequality.Every time capitalism stagnates and inequality surges, while the official Left joins the centre in a futile attempt to prop up a Bankrupt Liberal establishment, fascism and war are never too far. Just like in the 1930s, two varieties of totalitarianism began to tussle for power.On the one side, the Radicalised Neofascist Right promises to make us great again not through ending austerity or exploitation but through a moral reckoning – a cultural cleansing that targets the impure foreign bodies within the pure body of the Nation or of an Ethno-White-Christian-Patriarchal Europe: foreigners, trans, lesbians, Muslims and Jews, especially those who oppose the cleansing benefits of genocide are the enemy within.On the other side, the Radicalised Totalitarian Centrists succeeded in retaining their relevance as the only bulwark against the fascists, deepening the crisis that fuels fascism and thus their claim to be our last defence against the fascism that they reinforce – a Perfect Vicious Cycle turbocharging totalitarianism.Like Tweedledum and Tweedledee, the Radicalised Totalitarian Centrists clash with the Radicalised NeoFascist Right, sucking the air out of democratic politics, making totalitarianism great again. Lest we forget:We did not have to wait for the fascists to win government before our magnificent July 2015 referendum in Greece was overturned.We did not have to wait for the fascists to win government before they fired Melanie Schweizer from her civil service job in Germany for not supporting genocide.We did not have to wait for the fascists to win government before they banned me from entering Germany even via Zoom!We did not have to wait for the fascists to win government before the Romanian presidential elections were banned because the Radicalised Totalitarian Centrists did not like the result.The only substantive difference of our times and the 1930s is that Tweedledum (the Radicalised Totalitarian Centrists) and Tweedledee (the Radicalised NeoFascist Right) have traded places when it comes to war: Today, somewhat confusingly, it is Tweedledum (the Radicalised Totalitarian Centrists) who are weaponising Military Keynesianism and demand more war and it is Tweedledee (the Radicalised NeoFascist Right) who proclaim Peace – a chilling, totalitarian Peace.Why did we, DiEM25, fail?Yes, we had foretold all this back in 2015. But that did not stop us from failing to stop it, a cruel reminder that being right is not enough. Why did we fail? Why did we miss the popular wave that favoured our side in 2015, allowing the fascists to exploit the revived thirst for radicalism?Yes, yes, it is true, we were ruthlessly squeezed between Tweedledum (the Radicalised Totalitarian Centrists) and Tweedledee (the Radicalised NeoFascist Right). BUT, we also made some unforced errors:We invested too much in Green Keynesianism, forgetting the timeless lesson that, even when it adopts Keynesianism as a last resort, the ruling class will always ditch it once their bottom line recovers – well before the many taste its fruits. Our Green New Deal was never even adopted, except partially in name. Is it any wonder that, In the mind of the struggling many, ‘green’ became synonymous with even lower living standards?We also proved unable to liberate people from exploitation, giving them only the freedom to choose their pronouns on our web site – which of course would be fine had it not been so pathetically inadequate in the larger scheme of things. Instead of organising the precariat and auto-workers we ended up organising signifiers, appearing as a self-styled intellectual vanguard enjoying the subversive thrill of an imagined revolution with all the comforts and trappings of a ruling class soiree.And last but not least: We thought we could mobilise existing Left and Green parties across Europe, only to discover they were not interested.What must we now do?And now? What must we now do? Let’s begin by acknowledging that we are at the end of a forty-year long vicious austerity-driven class war and at the beginning of a new cycle of military Keynesianism, weaponised xenophobia, totalitarianism within and technofeudalism all around.So: It’s time to be bold. Time to be clear on seven crucial issues:On Peace with Security, and how to end the carnage on the killing fields of Ukraine were lives are devoured with a ruthless, mechanical precision, let us:Reject outright Trump’s predatory seizure of Ukraine’s natural resources.Campaign to get the whole of Europe out of NATO, immediately!Plot a course to a non-aligned, but never neutral, Europe.Offering to relax sanctions and return Russia’s $300 billion in frozen assets, commence negotiations with the Kremlin and Beijing on a comprehensive strategic arrangement within which Ukraine becomes what Austria was during the Cold War: sovereign, neutral, and as integrated with Europe as its citizens desire.On Green Prosperity: Oppose fiercely Military Keynesianism, replacing it with a vast Green Investment Program that combines Development with Degrowth.On Dignity, campaign for a new Monetary Commons that sidelines private banks, offers a trust fund to all, and guarantees a personal dividend – a basic income – to each.On Migration, turn the accusation of us being soft on foreigners into a virtue. Shout it from the rooftops that Europe without mass migration will die – that we want migrants not out of solidarity but out of self-interest.On Combating Technofeudalism, sanction immediately the Cloudalist Tech Lords, restrict Amazon, Uber, Google, Meta, Airbnb, tax them to extinction, impose interoperability, end the ban on European tech companies, like ASML, to export to China, and, above all, develop our own, socialised cloud capital – the stirrings of a magnificent Technosocialism.On Freedom: Dismantle totalitarianism now. Fight for everyone’s freedom to vote, for the freedom of expression of our enemies too – unlike the hypocritical JD Vance who rightly spoke out against Europe’s descent into censoriousness but never defended Julian Assange’s right to journalism or the free speech of opponents to the Palestinians’ genocide.Speaking of Palestine and free speech, it is clear now (is it not?) that what started in Gaza does not stay in Gaza! Such brutality couldn’t be contained. To keep it from our media, from our cultural institutions, from the streets, they had to dissolve basic liberties in the US, in Germany, in France, across the West. That’s why our final, our seventh, campaign must be: Stop the genocide. Get the whole of Europe to Boycott, Divest and Sanction the last Apartheid state – just as we did against South Africa.Friends, fellow-travellers, comrades, we have much to do. The European dream is dead. Long live the new dream we are beginning to dream tonight. Together!

The post WTF happened to Europe? Speech at DiEM25’s Brussels Event (National Theatre, 7th March 2025) appeared first on Yanis Varoufakis.

Trump’s tariff chaos explained – TIMES RADIO

“He wants to reduce the value of the dollar… in order to make American exports more competitive and imports into the United States more expensive. At the same time he wants to maintain the hegemony of the dollar.” Yanis Varoufakis explains the secret behind Trump’s tariff strategy, and his new obsession with cryptocurrency.This interview is best watched in conjunction with the following two articles published in UNHERD:Trump’s crypto time bomb Don’t trust his Bitcoin privateers Donald Trump’s economic masterplanHe is plotting an anti-Nixon shock

The post Trump’s tariff chaos explained – TIMES RADIO appeared first on Yanis Varoufakis.

Ukraine, Europe, China and Technofeudalism – in conversation with Cyrus Janssen

Donald Trump has upended the narrative on the Ukraine War. But what does it mean for the future of Europe? Plus a lot more on NATO, China, the US dollar, technofeudalism and our duty to stop the Palestinian genocide while fighting antisemitism.

0:00 – Intro to Yanis Varoufakis

2:26 – Did Ukraine Lose the War?

3:30 – The Purpose of NATO

3:57 – Why Trump Wants to End Ukraine War

4:48 – Why Containing China is Wrong

5:27 – Why Trump is Talking to Putin

6:28 – Will US Break Up with Europe?

7:48 – The Truth About European Security

8:45 – US Trade Deficit and US Dollar

9:45 – Nordstream Pipeline and Germany

10:48 – Why Europe Move Closer to China?

11:52 – Why Europe is a Vassal State

13:23 – China’s Tech is Changing Everything

15:25 – Tech Companies Ruling the World

18:07 – Difference Between US and China Business

20:12 – Democracy and China’s System

23:23 – Truth About China’s Government

25:00 – Why America Doesn’t Have High Speed Rail

26:40 – BRICS and the Decline of the Dollar

29:10 – One Thing the World MUST Do Now!

31:16 – Conclusion

The post Ukraine, Europe, China and Technofeudalism – in conversation with Cyrus Janssen appeared first on Yanis Varoufakis.

Το απεχθές παράδοξο των γερμανικών ομοσπονδιακών εκλογών του 2025 – Euronews

Αυτές οι γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές μόνο ως ένα αρνητικό παράδοξο μπορούν να χαρακτηριστούν: Ταυτόχρονα ασήμαντες – με την έννοια ότι θα καταλήξουν σε μια άλλη παραλλαγή του ίδιου, σχεδόν μόνιμου, συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, ίσως με μια μικρή δόση ψευδο-Πράσινων – τον ίδιο δηλαδή συνασπισμό που έβαλε τη Γερμανία στο δρόμο προς την συνεχόμενη αποτελμάτωση. Και, ταυτόχρονα, ένα συντριπτικό αποτέλεσμα – με την έννοια ότι σηματοδοτεί την τεράστια άνοδο του ακροδεξιού AfD, το οποίο έχει ήδη εξασφαλίσει την κανονικοποίηση της τοξικής ξενοφοβίας (την οποία οι νικητές, το CDU/CSU, έχουν υιοθετήσει πλήρως).Μεσοπρόθεσμα, τίποτα δεν θα αλλάξει σε μια Γερμανία που δεν έχει την πολυτέλεια να παραμείνει η ίδια.Η νέα κυβέρνηση Μερτς, από φόβο ότι το AfD θα τσιμπολογάει όλο και περισσότερο από τα δεξιά της συντηρητικής εκλογικής της βάσης, δεν θα κάνει τίποτα από τα τρία πράγματα που είναι απελπιστικά αναγκαία:1. Μαζικές επενδύσεις για να ξεπεραστούν οι αρνητικές επιπτώσεις 17 ετών μηδενικών καθαρών επενδύσεων που προκλήθηκαν από τον βλακώδη συνδυασμό λιτότητας για τους πολλούς και μαζικής εκτύπωσης χρήματος για τους λίγους.2. Την ευρωπαϊκή δημοσιονομική ένωση, χωρίς την οποία η ΕΕ, και συνεπώς η Γερμανία, θα συνεχίσει να διολισθαίνει προς την ασημαντότητα.3. Την αντιστροφή της διολίσθησης της Γερμανίας στην ξενοφοβία και τον αυταρχισμό.Με το να μην κάνει τίποτε από αυτά – συνεχίζοντας στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο – ο κ. Μερτς θα καταλήξει μια τραγική φιγούρα που θα ενισχύσει την Ακροδεξιά. (Ακριβώς όπως ο Μακρόν, η μεγάλη φιλελεύθερη ελπίδα, κατέληξε να ενισχύει την Λεπέν στη Γαλλία).Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το DiEM25, με τα κόμματά του MΕΡA25 στη Γερμανία, την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ολλανδία, επιμένουμε!

The post Το απεχθές παράδοξο των γερμανικών ομοσπονδιακών εκλογών του 2025 – Euronews appeared first on Yanis Varoufakis.

The sordid paradox that was the 2025 German federal election – Euronews

This German federal election is a paradox: Simultaneously irrelevant – in the sense that it will result into another variant of the same, quasi permanent, coalition of Christian & Social Democrats, perhaps with a splattering of the pseudo-Greens – the same coalition that put Germany on the road to a secular slump, will continue to rule. And, at once, an utterly transformational election – in the sense that it marks the tremendous rise of the ultra-rightist AfD which has already achieved the normalisation of its toxic xenophobia (that the victors, the CDU/CSU, have fully adopted).In the medium run, nothing will change in a Germany that cannot afford to stay the same. The new Merz government, out of fear that the AfD will be nibbling at his conservative electoral base from the right, will do none of the three things that are desperately needed:1. Massive investment to overcome the ill effects of 17 years of zero net investment caused by the inane combination of austerity for the many and massive money printing for the few2. A European fiscal union without which the EU, and thus, Germany will continue to slide into irrelevance3. The reversal of Germany’s slide into xenophobia and authoritarianism.By not doing any of this – by continuing business as usual when business cannot go on as usual – Mr Merz will end up a tragic figure, unwittingly boosting the ultra right. (Just like Macron, the great big liberal hope, ended up reinforcing Le Pen in France.)This is why DiEM25, with its parties MERA25 in Germany, Greece, Italy and Holland, is persevering. Join us at diem25.org

The post The sordid paradox that was the 2025 German federal election – Euronews appeared first on Yanis Varoufakis.