Yanis Varoufakis's Blog, page 5

Stand with South Africa against Trump’s wrath – Globe&Mail op-ed

When the powerful punish the principled, we glimpse the unmasked face of empire. Donald Trump’s vindictive executive order denying aid to South Africa — punishment for its support of Palestine and pursuit of land reform — offers precisely such a moment of clarity. The contours of our new global struggle are now etched with brutal exactitude: a struggle between those who bow to imperial diktat and those who defy it. On the questions of Palestine and its right to undertake land reform, South Africa stands on the right side of this divide, and it must not stand alone.South Africa’s so-called “crimes” are acts of courage. First, its steadfast support for Palestine’s struggle against Israel’s genocidal war machine. Second, its determination to redress the inequalities wrought by colonialism and apartheid through land reform. Both are acts of resistance against the imperial order that demands the Global South remain subservient, impoverished and pliant.The parallels with Greece’s humiliation at the hands of the Troika are impossible to ignore. When I served as finance minister in 2015, our democratically elected government was brutally disciplined for daring to challenge austerity orthodoxy. The message was clear: democracy ends where creditor power begins. South Africa now faces a similar lesson — sovereignty ends where solidarity with Palestine and moves towards land reform begin.But let us not mistake this for mere coincidence. What happened to Greece was not an aberration; it was a calculated demonstration of power. The European left, with a few honourable exceptions, stood by as our economy was strangled and our people impoverished. Southern European governments, cowed by the threat of similar treatment, offered little more than sympathetic murmurs. Greece was made an example of, a warning to others who might dare to challenge the neoliberal consensus.This is precisely why South Africa must not face its current predicament alone. Unlike Greece in 2015, it must be encircled by a wall of solidarity from the Global South and from principled forces within the Global North.Palestine remains the great moral clarifier of our time. It represents the ultimate test of our commitment to universal human rights. Either we believe in the equal value and dignity of all human lives, or we accept a world of hierarchical humanity where some lives matter immeasurably more than others. There is no middle ground.The courage of South Africa in taking Israel to the International Court of Justice on charges of genocide exemplifies precisely the moral leadership the world desperately needs. That this action is being aggressively punished reveals the hollowness of Western pretensions to support international law. The empire demands obedience to its power, not adherence to international law.South Africa’s moral authority on this issue is unassailable. Having emerged from the horrors of apartheid, it speaks with a clarity born of lived experience. Even its most vocal domestic critics — trade unions, grassroots movements such as Abahlali baseMjondolo — recognise the gravity of its stance. This is not merely a matter of foreign policy; it is a matter of principle.The West’s claim to moral leadership has always been a grand illusion, sustained by a relentless ideological apparatus that regenerates itself after each catastrophic exposure. From the colonial massacres in Algeria and Vietnam to the destruction of Iraq and Libya, the empire has cloaked its brutality in the language of benevolence. Today, as genocide is livestreamed from Gaza, this illusion lies in tatters. The moral bankruptcy of the West is plain for all to see.Trump’s attack on South Africa reveals something else: the bipartisan nature of imperial logic. While Republicans and Democrats may squabble over domestic policies, they remain united in their commitment to disciplining Global South nations that assert genuine independence. The rhetoric may differ, but the underlying commitment to maintaining Western hegemony never wavers.The mechanics of this punishment should be understood clearly. By weaponising aid, Trump follows the well-established playbook of economic coercion. Aid has never been about altruism; it has always been about leverage. When a nation such as South Africa refuses to align its foreign policy with Washington’s demands, the mask of benevolence slips, revealing the true transactional nature of imperial “generosity”. The hypocrisy is staggering: an administration that professes to champion “democratic values” punishes a democratic nation for making sovereign choices.So, what is to be done? The answer is solidarity — real, practical, material solidarity. The Global South must develop alternative financial mechanisms to reduce its dependence on imperial powers. When Greece faced financial asphyxiation, we lacked such alternatives. We were at the mercy of institutions — the European Central Bank, the International Monetary Fund, the European Commission — that were determined to crush our experiment in economic sovereignty. Had robust alternative structures existed, our story might have been different.The only defence against divide-and-rule tactics is collective resistance. The recent formation of the Hague Group, a collection of nine countries, including South Africa, committed to collective solidarity with Palestine, is an important step forward. But more must be done.Land reform — the other “crime” for which South Africa is being punished — is another arena of necessary solidarity. We must support South Africa’s right to undertake land reform, just as we support the right of Brazil to do the same, and the rights of governments in countries such as Bolivia and Senegal to put resources under national control.The greatest power of the powerful lies in convincing us of our powerlessness. South Africa’s defiance challenges this manufactured fatalism. The question for all of us is simple: will we allow South Africa to be isolated and punished for its moral clarity? Or will we stand with South Africa, recognising that their fight against the arrogance of power is ultimately our fight too?The answer will determine not only South Africa’s future but the possibility of a truly democratic international order. The choice is ours.Yanis Varoufakis is the leader of MeRA25, a former finance minister in Greece and author of Technofeudalism: What Killed Capitalism. He sits on the Council of the Progressive International.

 

The post Stand with South Africa against Trump’s wrath – Globe&Mail op-ed appeared first on Yanis Varoufakis.

Liberals should be outraged by Cǎlin Georgescu’s election ban – UNHERD

Whatever happened to the notion that, faced with the enemies of democracy, we should fight their ideas but, equally, for their right to express them? The answer, unfortunately, is that it died an ignominious death on Sunday, as Romania’s Central Electoral Bureau, with the full support of the European Union’s liberal establishment, banned far-Right candidate Cǎlin Georgescu from running for president.What makes this cherished principle’s death personally unbearable is that I detest the likes of Georgescu, just as I oppose with every sinew of my body the Nationalist International of which he is a part. So, why the pain? Because I cherish my right, and duty, to defeat them at the ballot box — and I shall challenge to my last breath the liberal totalitarians who deny me this right, this duty.Romania’s Central Electoral Bureau justified its ban on Georgescu with the allegation that the candidate “violated the very obligation to defend democracy”. This is preposterous. The right to vote and to stand for election is exactly that: an unearned right automatically afforded to anyone with the correct passport and the capacity to breathe. Unlike a medal or a university degree, it is not an award or a privilege to be earned. The moment anyone — a judge, a commissioner, even a wise philosopher king — acquires the power to limit that right, a new power is created to restrict the franchise which is by definition anti-democratic.Before anyone reaches for the “naïve liberal” or “useful idiot” labels, hear me out. I grew up under a fascist totalitarian regime. I know ultra-Rightists better than most. As a kid, I watched them beat my mother, abduct my father, and imprison my favourite uncle. If given the chance, these people will happily set up authoritarian regimes while luring the masses with toxic delusions of grandeur. Yet nothing reinforces them more than the sights and sounds of liberal totalitarianism at work: ideological judges and electoral commissions banning them as if to prove that everyone is in on it, and that democracy is just a cover for the stealthier form of authoritarianism.To those who are prepared to turn a blind eye because Georgescu is allegedly a Kremlin plant, I have a question: can you really not see what a magnificent gift this ban is to Putin? How he is loving the spectacle of liberal Europe copying his methods of eliminating a political opponent? And to those who fear Trump more than Putin, I have another question: how smart was it for the EU, weeks after JD Vance accused Europe of endorsing the dissolution of Romanian democracy, to vindicate him?

For the UNHERD site, where this comment was originally published, click here.

The post Liberals should be outraged by Cǎlin Georgescu’s election ban – UNHERD appeared first on Yanis Varoufakis.

WTF happened to Europe? Speech at DiEM25’s Brussels Event (National Theatre, 7th March 2025)

Good evening Brussels! We once had a dream. It was a dream of what Europe could have been. A Europe of shared prosperity, dignity, freedom – a Europe of Peace and Hope. That dream is now dead, lost, gone, kaput. Why? What the hell happened to Europe?We know what happened to Europe!We know why politicians from all over are descending on Brussels today like manic drones intent on bombarding to smithereens what is left of Europe as a Peace Project – determined to turn the flailing European Union into a War Union.We know what happened to Europe because we foretold it. When DiEM25 was inaugurated nine years ago at the Volksbühne Theatre in Berlin, we had said it loud and clear: “Europe will be democratised. Or it will disintegrate!” Well, Europe did not democratise and so it is disintegrating – it is degenerating into a Totalitarian War Union.Austerity for the many and money printing for the few begat stagnation mixed with mind-numbing inequality.Every time capitalism stagnates and inequality surges, while the official Left joins the centre in a futile attempt to prop up a Bankrupt Liberal establishment, fascism and war are never too far. Just like in the 1930s, two varieties of totalitarianism began to tussle for power.On the one side, the Radicalised Neofascist Right promises to make us great again not through ending austerity or exploitation but through a moral reckoning – a cultural cleansing that targets the impure foreign bodies within the pure body of the Nation or of an Ethno-White-Christian-Patriarchal Europe: foreigners, trans, lesbians, Muslims and Jews, especially those who oppose the cleansing benefits of genocide are the enemy within.On the other side, the Radicalised Totalitarian Centrists succeeded in retaining their relevance as the only bulwark against the fascists, deepening the crisis that fuels fascism and thus their claim to be our last defence against the fascism that they reinforce – a Perfect Vicious Cycle turbocharging totalitarianism.Like Tweedledum and Tweedledee, the Radicalised Totalitarian Centrists clash with the Radicalised NeoFascist Right, sucking the air out of democratic politics, making totalitarianism great again. Lest we forget:We did not have to wait for the fascists to win government before our magnificent July 2015 referendum in Greece was overturned.We did not have to wait for the fascists to win government before they fired Melanie Schweizer from her civil service job in Germany for not supporting genocide.We did not have to wait for the fascists to win government before they banned me from entering Germany even via Zoom!We did not have to wait for the fascists to win government before the Romanian presidential elections were banned because the Radicalised Totalitarian Centrists did not like the result.The only substantive difference of our times and the 1930s is that Tweedledum (the Radicalised Totalitarian Centrists) and Tweedledee (the Radicalised NeoFascist Right) have traded places when it comes to war: Today, somewhat confusingly, it is Tweedledum (the Radicalised Totalitarian Centrists) who are weaponising Military Keynesianism and demand more war and it is Tweedledee (the Radicalised NeoFascist Right) who proclaim Peace – a chilling, totalitarian Peace.Why did we, DiEM25, fail?Yes, we had foretold all this back in 2015. But that did not stop us from failing to stop it, a cruel reminder that being right is not enough. Why did we fail? Why did we miss the popular wave that favoured our side in 2015, allowing the fascists to exploit the revived thirst for radicalism?Yes, yes, it is true, we were ruthlessly squeezed between Tweedledum (the Radicalised Totalitarian Centrists) and Tweedledee (the Radicalised NeoFascist Right). BUT, we also made some unforced errors:We invested too much in Green Keynesianism, forgetting the timeless lesson that, even when it adopts Keynesianism as a last resort, the ruling class will always ditch it once their bottom line recovers – well before the many taste its fruits. Our Green New Deal was never even adopted, except partially in name. Is it any wonder that, In the mind of the struggling many, ‘green’ became synonymous with even lower living standards?We also proved unable to liberate people from exploitation, giving them only the freedom to choose their pronouns on our web site – which of course would be fine had it not been so pathetically inadequate in the larger scheme of things. Instead of organising the precariat and auto-workers we ended up organising signifiers, appearing as a self-styled intellectual vanguard enjoying the subversive thrill of an imagined revolution with all the comforts and trappings of a ruling class soiree.And last but not least: We thought we could mobilise existing Left and Green parties across Europe, only to discover they were not interested.What must we now do?And now? What must we now do? Let’s begin by acknowledging that we are at the end of a forty-year long vicious austerity-driven class war and at the beginning of a new cycle of military Keynesianism, weaponised xenophobia, totalitarianism within and technofeudalism all around.So: It’s time to be bold. Time to be clear on seven crucial issues:On Peace with Security, and how to end the carnage on the killing fields of Ukraine were lives are devoured with a ruthless, mechanical precision, let us:Reject outright Trump’s predatory seizure of Ukraine’s natural resources.Campaign to get the whole of Europe out of NATO, immediately!Plot a course to a non-aligned, but never neutral, Europe.Offering to relax sanctions and return Russia’s $300 billion in frozen assets, commence negotiations with the Kremlin and Beijing on a comprehensive strategic arrangement within which Ukraine becomes what Austria was during the Cold War: sovereign, neutral, and as integrated with Europe as its citizens desire.On Green Prosperity: Oppose fiercely Military Keynesianism, replacing it with a vast Green Investment Program that combines Development with Degrowth.On Dignity, campaign for a new Monetary Commons that sidelines private banks, offers a trust fund to all, and guarantees a personal dividend – a basic income – to each.On Migration, turn the accusation of us being soft on foreigners into a virtue. Shout it from the rooftops that Europe without mass migration will die – that we want migrants not out of solidarity but out of self-interest.On Combating Technofeudalism, sanction immediately the Cloudalist Tech Lords, restrict Amazon, Uber, Google, Meta, Airbnb, tax them to extinction, impose interoperability, end the ban on European tech companies, like ASML, to export to China, and, above all, develop our own, socialised cloud capital – the stirrings of a magnificent Technosocialism.On Freedom: Dismantle totalitarianism now. Fight for everyone’s freedom to vote, for the freedom of expression of our enemies too – unlike the hypocritical JD Vance who rightly spoke out against Europe’s descent into censoriousness but never defended Julian Assange’s right to journalism or the free speech of opponents to the Palestinians’ genocide.Speaking of Palestine and free speech, it is clear now (is it not?) that what started in Gaza does not stay in Gaza! Such brutality couldn’t be contained. To keep it from our media, from our cultural institutions, from the streets, they had to dissolve basic liberties in the US, in Germany, in France, across the West. That’s why our final, our seventh, campaign must be: Stop the genocide. Get the whole of Europe to Boycott, Divest and Sanction the last Apartheid state – just as we did against South Africa.Friends, fellow-travellers, comrades, we have much to do. The European dream is dead. Long live the new dream we are beginning to dream tonight. Together!

The post WTF happened to Europe? Speech at DiEM25’s Brussels Event (National Theatre, 7th March 2025) appeared first on Yanis Varoufakis.

Trump’s tariff chaos explained – TIMES RADIO

“He wants to reduce the value of the dollar… in order to make American exports more competitive and imports into the United States more expensive. At the same time he wants to maintain the hegemony of the dollar.” Yanis Varoufakis explains the secret behind Trump’s tariff strategy, and his new obsession with cryptocurrency.This interview is best watched in conjunction with the following two articles published in UNHERD:Trump’s crypto time bomb Don’t trust his Bitcoin privateers Donald Trump’s economic masterplanHe is plotting an anti-Nixon shock

The post Trump’s tariff chaos explained – TIMES RADIO appeared first on Yanis Varoufakis.

Ukraine, Europe, China and Technofeudalism – in conversation with Cyrus Janssen

Donald Trump has upended the narrative on the Ukraine War. But what does it mean for the future of Europe? Plus a lot more on NATO, China, the US dollar, technofeudalism and our duty to stop the Palestinian genocide while fighting antisemitism.

0:00 – Intro to Yanis Varoufakis

2:26 – Did Ukraine Lose the War?

3:30 – The Purpose of NATO

3:57 – Why Trump Wants to End Ukraine War

4:48 – Why Containing China is Wrong

5:27 – Why Trump is Talking to Putin

6:28 – Will US Break Up with Europe?

7:48 – The Truth About European Security

8:45 – US Trade Deficit and US Dollar

9:45 – Nordstream Pipeline and Germany

10:48 – Why Europe Move Closer to China?

11:52 – Why Europe is a Vassal State

13:23 – China’s Tech is Changing Everything

15:25 – Tech Companies Ruling the World

18:07 – Difference Between US and China Business

20:12 – Democracy and China’s System

23:23 – Truth About China’s Government

25:00 – Why America Doesn’t Have High Speed Rail

26:40 – BRICS and the Decline of the Dollar

29:10 – One Thing the World MUST Do Now!

31:16 – Conclusion

The post Ukraine, Europe, China and Technofeudalism – in conversation with Cyrus Janssen appeared first on Yanis Varoufakis.

Το απεχθές παράδοξο των γερμανικών ομοσπονδιακών εκλογών του 2025 – Euronews

Αυτές οι γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές μόνο ως ένα αρνητικό παράδοξο μπορούν να χαρακτηριστούν: Ταυτόχρονα ασήμαντες – με την έννοια ότι θα καταλήξουν σε μια άλλη παραλλαγή του ίδιου, σχεδόν μόνιμου, συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, ίσως με μια μικρή δόση ψευδο-Πράσινων – τον ίδιο δηλαδή συνασπισμό που έβαλε τη Γερμανία στο δρόμο προς την συνεχόμενη αποτελμάτωση. Και, ταυτόχρονα, ένα συντριπτικό αποτέλεσμα – με την έννοια ότι σηματοδοτεί την τεράστια άνοδο του ακροδεξιού AfD, το οποίο έχει ήδη εξασφαλίσει την κανονικοποίηση της τοξικής ξενοφοβίας (την οποία οι νικητές, το CDU/CSU, έχουν υιοθετήσει πλήρως).Μεσοπρόθεσμα, τίποτα δεν θα αλλάξει σε μια Γερμανία που δεν έχει την πολυτέλεια να παραμείνει η ίδια.Η νέα κυβέρνηση Μερτς, από φόβο ότι το AfD θα τσιμπολογάει όλο και περισσότερο από τα δεξιά της συντηρητικής εκλογικής της βάσης, δεν θα κάνει τίποτα από τα τρία πράγματα που είναι απελπιστικά αναγκαία:1. Μαζικές επενδύσεις για να ξεπεραστούν οι αρνητικές επιπτώσεις 17 ετών μηδενικών καθαρών επενδύσεων που προκλήθηκαν από τον βλακώδη συνδυασμό λιτότητας για τους πολλούς και μαζικής εκτύπωσης χρήματος για τους λίγους.2. Την ευρωπαϊκή δημοσιονομική ένωση, χωρίς την οποία η ΕΕ, και συνεπώς η Γερμανία, θα συνεχίσει να διολισθαίνει προς την ασημαντότητα.3. Την αντιστροφή της διολίσθησης της Γερμανίας στην ξενοφοβία και τον αυταρχισμό.Με το να μην κάνει τίποτε από αυτά – συνεχίζοντας στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο – ο κ. Μερτς θα καταλήξει μια τραγική φιγούρα που θα ενισχύσει την Ακροδεξιά. (Ακριβώς όπως ο Μακρόν, η μεγάλη φιλελεύθερη ελπίδα, κατέληξε να ενισχύει την Λεπέν στη Γαλλία).Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το DiEM25, με τα κόμματά του MΕΡA25 στη Γερμανία, την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ολλανδία, επιμένουμε!

The post Το απεχθές παράδοξο των γερμανικών ομοσπονδιακών εκλογών του 2025 – Euronews appeared first on Yanis Varoufakis.

The sordid paradox that was the 2025 German federal election – Euronews

This German federal election is a paradox: Simultaneously irrelevant – in the sense that it will result into another variant of the same, quasi permanent, coalition of Christian & Social Democrats, perhaps with a splattering of the pseudo-Greens – the same coalition that put Germany on the road to a secular slump, will continue to rule. And, at once, an utterly transformational election – in the sense that it marks the tremendous rise of the ultra-rightist AfD which has already achieved the normalisation of its toxic xenophobia (that the victors, the CDU/CSU, have fully adopted).In the medium run, nothing will change in a Germany that cannot afford to stay the same. The new Merz government, out of fear that the AfD will be nibbling at his conservative electoral base from the right, will do none of the three things that are desperately needed:1. Massive investment to overcome the ill effects of 17 years of zero net investment caused by the inane combination of austerity for the many and massive money printing for the few2. A European fiscal union without which the EU, and thus, Germany will continue to slide into irrelevance3. The reversal of Germany’s slide into xenophobia and authoritarianism.By not doing any of this – by continuing business as usual when business cannot go on as usual – Mr Merz will end up a tragic figure, unwittingly boosting the ultra right. (Just like Macron, the great big liberal hope, ended up reinforcing Le Pen in France.)This is why DiEM25, with its parties MERA25 in Germany, Greece, Italy and Holland, is persevering. Join us at diem25.org

The post The sordid paradox that was the 2025 German federal election – Euronews appeared first on Yanis Varoufakis.

1974-2024: Επισκόπηση μισού αιώνα του ελληνικού καπιταλισμού – Εφημερίδα των Συντακτών

Η Μεταπολίτευση ήταν καταδικασμένη να διαψεύσει τις υψηλές προσδοκίες ενός λαού που πίστεψε, εύλογα, ότι Ελευθερία και Ανάπτυξη βαδίζουν χέρι-χέρι. Καμία κυβέρνηση από το 1974 και ύστερα δεν μπορούσε να αποτρέψει την κρίση που, καθώς έπεφτε η Χούντα και επέστρεφε ο κοινοβουλευτισμός, ήδη κόχλαζε στα θεμέλια του ελληνικού καπιταλισμού. Όπως η παγκόσμια κρίση του 2008 πυροδότησε την αναπόφευκτη πτώχευση του ελληνικού κράτους δύο χρόνια αργότερα, έτσι κι η κατάρρευση το 1971 του πρώτου μεταπολεμικού παγκόσμιου νομισματικού συστήματος, του Μπρέτον Γουντς, πυροδότησε μετά την Μεταπολίτευση την διαδικασία κατεδάφισης του μεταπολεμικού ελληνικού μίνι βιομηχανικού «θαύματος».Σχέδιο Μάρσαλ και μεταπολεμική βιομηχανίαΤο μίνι ελληνικό βιομηχανικό «θαύμα» της δεκαετίες του ’50 χρηματοδοτήθηκε από το Σχέδιο Μάρσαλ με το οποίο εισήχθη στην Ελλάδα το ουκ ευκαταφρόνητο ποσό των 2 δις δολαρίων, που σε σημερινές τιμές αντιστοιχούν σε 26 δις δολάρια (δηλαδή περίπου επτάμιση φορές το ετήσιο εθνικό εισόδημα του 1954). Αντίθετα με τα πιο πρόσφατα ΕΣΠΑ, που σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν για την οικοδόμηση εκ του μηδενός εργοστασιακών υποδομών, χρήματα του Σχέδιου Μάρσαλ χρηματοδότησαν ένα οικοσύστημα βιομηχανιών που, αν και προβληματικό, κατάφερε να απασχολήσει ως προλετάριους μεγάλο αριθμό εσωτερικών μεταναστών (τέως αγρότες) και, παράλληλα, να υποκαταστήσει με εγχώρια παραγωγή μεγάλο μέρος εισαγωγών (π.χ. χαλυβουργεία, υφαντουργία, εργοστάσια οικιακών συσκευών).Τα νέα εργοστάσια εστίασαν στην εγχώρια αγορά στην οποία ευδοκίμησαν ως ολιγοπώλια πίσω από το τείχος προστασίας που οικοδόμησε το μετεμφυλιακό κράτος γύρω τους χρησιμοποιώντας ως οικοδομικά εργαλεία υψηλούς δασμούς οι οποίοι κατέστησαν τα εισαγόμενα ανταγωνιστικά αγαθά (π.χ. γερμανικά ψυγεία) απαγορευτικά για τους πολλούς και, συνεπώς, σύμβολα «στάτους» των πολύ λίγων.Δύο ήταν οι επιπτώσεις του κρατικού προστατευτισμού, μία πολιτικο-οικονομική και μία συναλλαγματική. Στην σφαίρα της πολιτικής οικονομίας, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, η απόλυτη ανάγκη της αναδύουσας βιομηχανίας για κρατική προστασία «έδενε» απόλυτα με την μορφή του πατερναλιστικού, αυταρχικού, μετεμφυλιακού κράτους (και παρακράτους). Δεν είναι τυχαίο ότι τα «μεγάλα τζάκια» (καμιά εικοσαριά, το πολύ, οικογένειες) που ξεπετάχτηκαν μέσα από τα συντρίμμια της Κατοχής και του Εμφύλιου διέθεταν το καθένα από έναν υπουργό, έναν βιομήχανο και, σε κάποιες περιπτώσεις, και έναν καθηγητή πανεπιστημίου.Όσο για την συναλλαγματική επίπτωση του κρατικού προστατευτισμού, δεδομένου ότι επρόκειτο για βιομηχανίες που υπολείπονταν των πιο σύγχρονων παραγωγικών μεθόδων του διεθνούς καπιταλισμού, δεν μπορούσαν να φιλοδοξούν σε σοβαρές εξαγωγές και, συνεπώς, εστίαζαν στην εγχώρια αγορά. Όσο για την εσωτερική ζήτηση, αυτή στηριζόταν σε δύο πυλώνες.Πρώτον, στις υπεραξίες των νέων εργοστασίων των οποίων τα υψηλά ποσοστά κέρδους αντανακλούσαν μεγάλα ποσοστά εκμετάλλευσης των νέων προλετάριων – και βέβαια την ολιγοπωλιακή ισχύ των εργοστασιαρχών. Δεύτερον, στη γνωστή διαδικασία της Αντιπαροχής που δημιούργησε χρηματικές ροές από τις προσόδους τόσο των εργολάβων όσο και των νέων ιδιοκτητών διαμερισμάτων (τα οποία γίνονταν ανάρπαστα όσο οι τέως αγρότες μετανάστευαν προς τα κέντρα εκβιομηχάνισης, κυρίως στην Αττική).Στο μεταξύ, δεδομένων των ισχνών εξαγωγών, η βασική πηγή ξένου συναλλάγματος στην χώρα ήταν το ναυτιλιακό συνάλλαγμα, τα μεταναστευτικά εμβάσματα και τα σχετικά πενιχρά έσοδα από εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Παρά το ότι αυτές οι συναλλαγματικές εισροές δεν αρκούσαν για να καλύψουν τις συναλλαγματικές εκροές (π.χ., για αγορά πετρελαίου, πρώτων υλών) αυτό δεν ήταν σοβαρό πρόβλημα επειδή, στο πλαίσιο του συστήματος Μπρέτον Γουντς, οι ΗΠΑ κρατούσαν σταθερή την ισοτιμία δολαρίου-δραχμής – συνεπώς, το ελεγχόμενο εμπορικό έλλειμμα της χώρας δεν οδηγούσε σε υποτίμηση της δραχμής και αύξηση του κόστους της εισαγόμενης ενέργειας και των πρώτων υλών.Όλα αυτά όμως άλλαξαν την 15η Αυγούστου του 1971, την σημαδιακή εκείνη μέρα που ο Πρόεδρος Νίξον τίναξε στον αέρα το σύστημα Μπρέτον Γουντς – και μαζί με αυτό τις σταθερές ισοτιμίες των ευρωπαϊκών νομισμάτων με το δολάριο.Το σοκ του ΝίξονΤο 1944 ο εφιάλτης των κυβερνώντων στις ΗΠΑ ήταν ότι, με το τέλος του πολέμου, η μείωση των εξοπλισμών και η επιστροφή των φαντάρων από τα μέτωπα θα έριχνε τις ΗΠΑ ξανά στην ασφυκτική αγκαλιά της Μεγάλης Ύφεσης. Ακόμα και να κατάφερναν να μετατρέψουν τα εργοστάσια τους ώστε αντί για τανκς και αεροπλανοφόρα να παράγουν πλυντήρια και αυτοκίνητα, γνώριζαν ότι η αμερικανική αγορά δεν ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να απορροφήσει όλα τα προϊόντα που τα εργοστάσια μπορούσαν και έπρεπε να παράγουν ώστε να απορροφούν όλο το εργατικό δυναμικό. Έτσι σκέφτηκαν ως μόνη λύση τις καθαρές εξαγωγές στην Ευρώπη και την Ιαπωνία. Ναι, αλλά με τι χρήματα θα αγόραζαν αμερικανικά προϊόντα οι Ευρωπαίοι και οι Ιάπωνες των οποίων τα νομίσματα είχαν εξαϋλωθεί εν μέσω πολέμου; Η απάντηση που έδωσαν οι αμερικανοί κυβερνώντες: «Με δολάρια που θα τους στείλουμε εμείς, είτε ως βοήθεια είτε ως δάνεια!»Αυτός ήταν ο στόχος του συστήματος του Μπρέτον Γουντς:  η «δολαριοποίηση» των νομισμάτων της Ευρώπης και της Ιαπωνίας μέσω της σύνδεσης του δολάριου, του χρυσού, των ευρωπαϊκών νομισμάτων και του γεν με σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες – και, βέβαια, με capital controls (περιορισμούς στη διακίνηση χρημάτων από το ένα νόμισμα στο άλλο – αλλά όχι και με τον χρυσό) ώστε να μπουν όρια στο πόσα δολάρια ήταν διατεθειμένες οι αρχές των ΗΠΑ να παρέχουν με αντάλλαγμα το αδύναμο χρήμα των «ευεργετημένων» τους, π.χ. ελληνικές δραχμές, ιταλικές λιρέτες κλπ.Το σύστημα αυτό λειτούργησε διότι με κάθε Cadillac, κάθε ψυγείο Westinghouse, κάθε αεροσκάφος Boeing που εξήγαγε η Αμερική, τα δολάρια που είχε στείλει η Ουάσιγκτον στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία επαναπατρίζονταν. Όμως, από το 1968 και μετά αυτός ο μηχανισμός ανακύκλωσης των αμερικανικών πλεονασμάτων «στόμωσε» καθώς το εμπορικό πλεόνασμα των ΗΠΑ μετατράπηκε σε μόνιμο εμπορικό έλλειμμα. Έτσι, ένα διαρκές τσουνάμι δολαρίων έφευγε από τις ακτές της Αμερικής για να σχηματίζει όλο και μεγαλύτερες λίμνες δολαρίων στις κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης και της Ιαπωνίας. Με την σειρά τους, αυτές απαιτούσαν από τις ΗΠΑ να τους μετατρέπουν τα δολάριά του σε αμερικανικό χρυσό, αδειάζοντας το Φορτ Νοξ. Αποτέλεσμα; Τον Αύγουστο του 1971 ο Νίξον έσπασε τις ισοτιμίες, αναίρεσε την δέσμευση των ΗΠΑ να μετατρέπουν δολάρια σε χρυσό και, επί της ουσίας, απέβαλε τα ευρωπαϊκά νομίσματα από τη ζώνη του δολαρίου.Αμέσως, το δολάριο υποτιμήθηκε ραγδαία απέναντι στα νομίσματα των πλεονασματικών χωρών (μάρκο και γιεν) τα οποία εκτοξεύτηκαν στα ουράνια. Παράλληλα, οι πετρελαιοπαραγωγικές χώρες είδαν την αγοραστική αξία του κάθε δολάριου που εισέπρατταν για το πετρέλαιό τους να καταβαραθρώνεται. Για να την ανακτήσουν, χρησιμοποίησαν το καρτέλ τους (ΟΠΕΚ) ώστε να εξισορροπήσουν την πραγματική αξία κάθε βαρελιού πετρελαίου αυξάνοντας το ίδιο ραγδαία την τιμή του σε (υποτιμημένα) δολάρια. Έτσι, ελλειμματικές χώρες όπως η Ελλάδα δέχθηκαν ένα βάναυσο διπλό πλήγμα: πιέσεις για υποτίμηση του νομίσματός τους σε σχέση με το δολάριο, και πολλαπλασιασμό των δολαρίων που έπρεπε να πληρώνουν για κάθε βαρέλι πετρελαίου.Ως το 1975, οι κυβερνήσεις των Αθηνών προσπάθησαν, με αυστηρά capital controls, να κρατήσουν την ισοτιμία δολαρίου-δραχμής σταθερή. Όμως αυτό απλά ενίσχυσε την παράνομη μαζική έξοδο συναλλάγματος και, λόγω της μεγάλης αύξησης της ενέργειας, την εκτόξευση του πληθωρισμού πάνω από 20%. Η πετρελαϊκή κρίση μάλιστα έπληξε και το ναυτιλιακό συνάλλαγμα, η οικοδομή αποτελματώθηκε, ακόμα και τα μεταναστευτικά εμβάσματα άρχισαν να φθίνουν. Έτσι, από το 1975 ξεκινά η συστηματική υποτίμηση της δραχμής η οποία ενισχύει τον φαύλο κύκλο του πληθωρισμού-υποτίμησης.Πριν λοιπόν καλά-καλά πέσει η Χούντα, η ελληνική βιομηχανία είχε δεχθεί δύο μεγάλα πλήγματα: Από τη μία, μείωση της εγχώριας ζήτησης καθώς η εργατική και μεσαία τάξη έβλεπε το διαθέσιμο εισόδημα να μειώνεται εν όψει της ενεργειακής ακρίβειας, των μειωμένων συναλλαγματικών εισροών, και της φυγής κεφαλαίων στο εξωτερικό. Δεύτερον, εργοστάσια που ποτέ δεν φημίζονταν για την αποτελεσματική χρήση της ενέργειας, όταν η τιμή του πετρελαίου διπλασιάστηκε έχασαν ό,τι ανταγωνιστικότητα είχαν σε σχέση με ξένους ανταγωνιστές των οποίων το ενεργειακό κόστος ανά μονάδα παραγωγής ήταν χαμηλότερο. Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, ο Κ. Καραμανλής επιλέγει τη στρατηγική επιλογή της ένταξης στην ΕΟΚ – βασικό προαπαιτούμενο της οποίας, βέβαια, ήταν η κατάργηση της κρατικής προστασίας (μέσω δασμών και άλλων παρεμβάσεων). Επρόκειτο για τη χαριστική βολή στην ελληνική βιομηχανία.Εργοστάσια τα οποίααπό τη μία μέρα στην άλλη στερήθηκαν το προστατευτικό τείχος των δασμών (χωρίς το οποίο δεν θα υπήρχαν)είδαν να εξανεμίζεται η όποια ανταγωνιστικότητά τους με την αύξηση της τιμής του πετρελαίουανήκαν σε ολιγάρχες που, ξάφνου, απέκτησαν ισχυρό κίνητρο να εξάγουν συνάλλαγμα (είτε δικό τους είτε δανεικών από τις τράπεζες) αντί να επενδύουν σε μια εγχώρια αγορά με καχεκτική, και ολοένα μειούμενη, συνολική ζήτησηήταν νομοτελειακά δεδομένο ότι θα έκλειναν, μετατρεπόμενα σε αποθήκες μέσα από τις οποίες βορειο-ευρωπαϊκές εταιρείες (που αγόρασαν τα κουφάρια των ελληνικών βιομηχανιών) θα διακινούσαν εισαγόμενα υποκατάστατα των πάλαι ποτέ προϊόντων του μίνι ελληνικού βιομηχανικού «θαύματος».Από την Αλλαγή στην Λιτότητα Η επικρατούσα άποψη ότι για την διόγκωση του δημόσιου χρέους και του κράτους ευθύνεται η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στερείται βάσης. Η μεγέθυνση του κρατικού χρέους οφείλεται κυρίως στην προδιαγεγραμμένη κατάρρευση της βιομηχανίας. Ακόμα κι αν το 1981 ο Γεώργιος Ράλλης δεν είχε ηττηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου, θα αναγκαζόταν – όπως έκανε κι η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – να προσπαθήσει, χωρίς καμία τύχη βέβαια, να κρατήσει εν ζωή κάποιες από τις χρεοκοπημένες βιομηχανίες μεταφέροντας τις ζημιές και τα χρέη τους στα λογιστικά βιβλία του κράτους. Κι όταν πλέον ερχόταν το μοιραίο λουκέτο, εν απουσία έστω και ενός στοιχειώδους δίκτυου κρατικής προστασίας (π.χ., επιδόματα ανεργίας στους απολυμένους προλετάριους) η κοινωνική πίεση στην οποιαδήποτε κυβέρνηση να μεταφέρει απολυμένους και ανέργους στον κρατικό τομέα δεν μπορούσε παρά να είναι ασφυκτική.Η αποτυχία της πρώτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ δεν ήταν, λοιπόν, η μεταφορά ιδιωτικών ζημιών στο δημόσιο χρέος (κάτι το αναπόφευκτο), ούτε και η προσπάθεια αναδιανομής των εισοδημάτων (μέσω της παροχής συντάξεων στις αγρότισσες ή της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής μισθών και συντάξεων) που στόχευε τόσο στην ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης όσο και στην καταπολέμηση σκληρής ανισότητας.  Αλλού έγκειται η αποτυχία του ΠΑΣΟΚ: Δεν κατάφερε να ενισχύσει την εγχώρια παραγωγή υλοποιώντας το όραμα για εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο που, χρηματοδοτούμενο από ευρωπαϊκά προγράμματα (στο ρόλο που παλιά έπαιξε το Σχέδιο Μάρσαλ), θα δημιουργούσε νέες συνεταιριστικές, παραγωγικές επιχειρήσεις. Αντί αυτών, το όραμα της συνεταιριστικής οικονομίας κατέληξε σε κρατικοδίαιτο, εργατοπατερικό, παρασιτικό δήθεν συνδικαλισμό.Από το 1985 και έπειτα (με την ενθρόνιση του Κώστα Σημίτη στο Υπουργείο Οικονομικών) το ελληνικό κράτος εισέρχεται στη λεγόμενη νεοφιλελεύθερη εποχή (η οποία ούτε νέα ήταν ούτε φιλελεύθερη) που αντανακλά πλήρως το Νέο Τρίπτυχο του μετά το Μπρέτον Γουντς αγγλοσαξονικού καπιταλισμού, όπως αυτός σμιλεύτηκε από το δίδυμο Θάτσερ-Ρέιγκαν: Λιτότητα , με στόχο την μακροοικονομική συρρίκνωση της διαπραγματευτικής ισχύος της έμμισθης εργασίας Ιδιωτικοποίηση , με στόχο την μικροοικονομική ενίσχυση της διαπραγματευτικής ισχύος του ιδιωτικού κεφαλαίου Χρηματιστικοποίηση , δηλαδή η τάση της άρχουσας τάξης να πλουτίζει όχι πλέον μέσω της υπεραξίας που προκύπτει από την βιομηχανική παραγωγή αλλά μέσα από την «μόχλευση» του τραπεζικού και χρηματιστηριακού συστήματος.Η αποτυχία της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, και άρα η συντομότατη θητεία της, οφείλεται στο ότι δεν κατανόησε πως το Νέο Τρίπτυχο δεν «δουλεύει» χωρίς τη δημιουργία μιας τεράστιας φούσκας που να αντισταθμίζει την λαϊκή οργή με μια ψευδή υπόσχεση πλουτισμού. Αυτή τη φούσκα την δημιούργησε έντεχνα η πρώτη κυβέρνηση Σημίτη πατώντας πάνω στην διαδικασία ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ.Από τη μία, η Λιτότητα μείωνε την ενεργό ζήτηση με σκοπό την συρρίκνωση του πληθωρισμού τόσο όσο απαιτείτο για τον «εθνικό σκοπό» να πιάσουμε τα κριτήρια εισόδου στο ευρώ, με παράπλευρες «απώλειες» την αύξηση της ανεργίας, τη γενιά που δούλευε με «μπλοκάκι», την απαρχή του πρεκαριάτου. Από την άλλη, όσο διαφαινόταν ότι θα μπούμε στο ευρώ, τα ονομαστικά επιτόκια μειώνονταν (συγκλίνοντας με τα γερμανικά) και πυροδότησαν την ξέφρενη κούρσα του Χρηματιστήριου (καθώς οι αποταμιεύσεις στις τράπεζες δεν απέδιδαν). Μπορεί ένας προλετάριος, ένας ταξιτζής, ένας αγρότης να υπέφερε από την Λιτότητα , αλλά η Χρηματιστικοποίηση του επέτρεπε να ονειρευτεί –  για κάποια φεγγάρια εύλογα – ότι δανειζόμενος, πουλώντας το ταξί του ή το χωράφι του για να αγοράσει μετοχές, ρέπος κλπ. θα πλούτιζε.Να γιατί το ευρώ έγινε το φετίχ της άρχουσας τάξης: Έχοντας αποδεχτεί την πλήρη αποβιομηχάνιση, η διαδικασία σύγκλισης με το ευρώ γέννησε τεράστιες φούσκες (Χρηματιστήριο, ακίνητα) που οι έχοντες μετέτρεψαν σε ευκαιρίες προσοδοφορίας και, βέβαια, στην προοπτική της νόμιμης εξαγωγής των προσόδων τους στο εξωτερικό. Μέσα στον ορυμαγδό αυτόν, η υπόλοιπη κοινωνία, οι μη προνομιούχοι, θαμπώνονταν ως νέοι λωτοφάγοι με την (αντι-) αισθητική πλευρά της Χρηματιστικοποίηση ς , το εμετικό lifestyle που εξέπεμπαν τα  νέα (τότε) ιδιωτικά κανάλια και τα περιοδικά τύπου ΚΛΙΚ-ΝΙΤΡΟ.Το ευρώ και η προδιαγεγραμμένη ερημοποίηση που έφερεΜετά το Σοκ του Νίξον, η τότε ΕΟΚ βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού. Δομημένη ως καρτέλ βαριάς βιομηχανίας, η ΕΟΚ χρειαζόταν σταθερές ισοτιμίες (αλλιώς δεν μπορούσαν να φιξάρουν τις τιμές ώστε να αποφεύγεται ο μεταξύ τους ανταγωνισμός). Μέχρι το 1971, οι ΗΠΑ προσέφεραν στο ευρωπαϊκό καρτέλ τις απαραίτητες σταθερές ισοτιμίες. Όμως το Eurexit του Νίξον (η αποπομπή της Ευρώπης από τη ζώνη του δολαρίου) έβαλε τέλος σε αυτές και ανάγκασε την Ευρώπη να οικοδομήσει το δικό της Μπρέτον Γουντς – κάτι που όσο και να προσπάθησε δεν κατάφερε να το πετύχει, με αποτέλεσμα την δραστική «λύση» του κοινού νομίσματος. Το ευρώ, εν ολίγοις, δημιουργήθηκε για χάρη του βορειοευρωπαϊκού καρτέλ βαριάς βιομηχανίας, μεγαλοτραπεζιτών και τσιφλικάδων. Το εύλογο ερώτημα τότε τίθεται ως εξής: Την Ελλάδα γιατί την ήθελαν στο ευρώ; Γιατί βοήθησαν την κυβέρνηση Σημίτη, με τη αρωγή Goldman Sachs και Σια, να «σμιλέψει» τα μακροοικονομικά μας μεγέθη; Μια τυχαία συνάντηση το 1998 με διευθυντή μεγάλης γερμανικής τράπεζας με είχε προετοιμάσει για την απάντηση στο ερώτημα αυτό.Απορημένος από τη χαρά του που η Ελλάδα είχε προσκληθεί να ενταχθεί στο ευρώ, τον ρώτησα γιατί. Μου εξήγησε ότι οι Έλληνες ήμασταν ιδανικοί πελάτες της τράπεζάς του. Αν και πολύ φτωχότεροι από τους Γερμανούς, μας ανήκαν τα σπίτια μας και δεν είχαμε ιδιωτικά χρέη. «Μόλις οι μισθοί σας πληρώνονται σε μάρκα (SIC)», μου είπε «θα σας πουλάμε στεγαστικά, Volkswagen, οικιακές συσκευές μαζί με τα δάνεια για να τα αγοράζετε». Έντρομος τον ρώτησα τι πίστευε ότι θα συμβεί όταν αυτά τα δάνεια θα δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση της ευημερίας, τροφοδοτώντας χρέη και διογκώνοντας φούσκες που ήταν βέβαιο ότι θα έσκαγαν αφήνοντας τους έλληνες πελάτες του μόνο με ανεξόφλητα χρέη. «Τότε θα σας πάρουμε τα σπίτια σας», απάντησε προφητικά.Η πορεία της ελληνικής οικονομίας προς την ριζοσπαστική μη-βιωσιμότητα ήταν όντως απολύτως προδιαγεγραμμένη. Όταν το 2008 κατέρρευσε το διεθνές τραπεζικό σύστημα, το οποίο είχε εκθρέψει το Νέο Τρίπτυχο ( Λιτότητα-Ιδιωτικοποίηση- Χρηματιστικοποίηση ), το διεθνές διευθυντήριο του Ατλαντικού καπιταλισμού μας «επισκέφτηκε» υπό την μορφή της τρόικας με ένα στόχο: να μην αρχίσει στην Ελλάδα το ξήλωμα του Νέου Τρίπτυχου αλλά, αντίθετα, να εφαρμοστεί με ακόμα μεγαλύτερη σκληρότητα και χυδαιότητα.Σε εκείνη την ιστορική καμπή, τέλη του 2014 αρχές του 2015, το μόνο που μπορούσε να αποτρέψει την ερημοποίηση της χώρας, ήταν μια πολιτική επανάσταση. Προαπαιτούμενό της η συνειδητοποίηση ότι η έξοδος από το ευρώ (όσο και επώδυνη) δεν ήταν η χείριστη εξέλιξη – χείριστη εξέλιξη ήταν η ερημοποίηση που εγγυόταν η εντατικοποίηση του Τρίπτυχου Λιτότητα-Ιδιωτικοποίηση- Χρηματιστικοποίηση . Κι όταν αυτή η εντατικοποίηση έφτασε τον απόγειο της εφαρμογής της στο όνομα της Αριστεράς, η άρχουσα τάξη έτριβε τα μάτια της καθώς άνοιγαν την μία σαμπάνια μετά την άλλη.——————–ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Ένα αποτέλεσμα αυτών των capital controls ήταν πως κράτησαν τους τραπεζίτες σχετικά ανίσχυρους, καθώς τους στέρησαν τη δυνατότητα να κερδοσκοπούν στοιχηματίζοντας στις μεταβολές της συναλλαγματικής αξίας των νομισμάτων, στοιχήματα που απαιτούν μαζικές μετακινήσεις μεγάλων ποσοτήτων χρήματος από το ένα νόμισμα στο άλλο, από τη μια χώρα στην άλλη. Αυτό συνέβη για δύο λόγους: Πρώτον, η παραγωγικότητα των αμερικανικών εργοστασίων άρχισε να υστερεί εκείνης των γερμανικών και ιαπωνικών. Δεύτερον, τα τεράστια ποσά που ξόδευε το Πεντάγωνο για τον πόλεμο του Βιετνάμ κατέληγαν να φουντώνουν την ζήτηση για εισαγωγές.

The post 1974-2024: Επισκόπηση μισού αιώνα του ελληνικού καπιταλισμού – Εφημερίδα των Συντακτών appeared first on Yanis Varoufakis.

Γιατί ΜέΡΑ25 σήμερα; Από την εκδήλωση στον Πειραιά 21η Φλεβάρη 2025

Η ομιλία στον Πειραϊκό Σύνδεσμο του Γραμματέα του ΜέΡΑ25  στην εκδήλωση της ενωτικής πρωτοβουλίας ΜέΡΑ25 – Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά. Θέμα: “Η Αντίσταση δρόμος για τη ζωή και τη δικαιοσύνη”.

The post Γιατί ΜέΡΑ25 σήμερα; Από την εκδήλωση στον Πειραιά 21η Φλεβάρη 2025 appeared first on Yanis Varoufakis.

Europe in the Post-Atlanticist Era – The Guardian

JD Vance, the US Vice President, told Europeans that their values are no longer America’s values. Pete Hegseth, the US Defence Secretary, added that Europeans “can’t make an assumption that America’s presence will last forever.” Keith Kellog, Trump’s special envoy for Ukraine and Russia, confirmed that Europe will not have a seat at the table when the end of the Ukraine war is negotiated.Shellshocked, European leaders are stuck at the first stage of grief – anger. While there and failing to grasp that President Trump has a rational economic-cum-geostrategic plan (albeit one that is detrimental to Europe’s interests), Europe remains adrift.Starting with his economic weaponry, Europeans need to realise that Trump does not naively believe that his tariffs will, magically, eliminate the US trade deficit. He knows that in the short run the dollar will rise. His tariffs are a negotiating tool to get foreigners eventually to revalue their currencies, to swap their holdings of short-term for long-term US debt, and to magnetise European chemical and mechanical engineering conglomerates (e.g. BASF and Volkswagen) from a stagnating Europe to a boisterous America.Moving on to Ukraine, Trump’s team have made two things clear. First, they see Russia as a diminishing power that could never threaten NATO countries but which was given a temporary kiss of life by the transition to a war economy triggered by NATO’s planned expansion right up to the Russian border (through Russian speaking areas in Georgia and Eastern Ukraine). Secondly, they reviled how enthusiastically Europe helped push Russia into China’s embrace.In this light, it is easier to understand why the Trump administration is cutting Europe out. And why it adds an ideological veneer to this by taking Europe to task for betraying its own values, for example the right to free speech and the cancellation of Romania’s elections on, admittedly, shaky grounds. And now?  One option Europe has is to carry on alone, attempting to arm and fund Ukraine’s attempt to push Putin back. It would bankrupt an already insolvent Europe, it would not help Ukraine, and it would inevitably force a humiliated Europe back under America’s thumb.A second option is to out-Trump Trump: To undermine Washington by rejecting any deal that gifts Ukraine’s resources to the US while signalling to Moscow Europe’s openness to a new security architecture that involves a sovereign Ukraine in a role similar to Austria’s during the Cold War. That would be tantamount to turning a dismal crisis into an opportunity for Europe to liberate and to re-energise itself. Alas, I cannot see our present crop of leaders seizing it.

For The Guardian’s site, where this op-ed was originally published, and where you can read the other contributions to the same theme, click here.

The post Europe in the Post-Atlanticist Era – The Guardian appeared first on Yanis Varoufakis.