Yanis Varoufakis's Blog, page 4

Should Le Pen be barred? What is the Left’s right answer on this conundrum?

This is a crucial conversation to have in general, not particularly about Marine Le Pen. It is about the principled position that the democratic Left must take on the question of who has the right to remove the political rights (the right to vote and to seek votes) of whom.We know what can happen when political rights can be rescinded by the courts en masse – just look at the distortions in the American political system caused by the loss of political rights of ex-convicts, a huge portion of America’s working class – especially of Black Americans.We know how progressive Presidents in Latin America have been targeted with lawfare, from Rafael Corea to Lula, with catastrophic effects for their people.And we have seen how the pathetic legal efforts to prevent Trump from running made a terrible thing grow impossibly worse.But let me narrow this down by looking at Le Pen’s case in some detail. Three different questions arise in her case:1st Question: What do we, the Left, want to see happen to Le Pen?The obvious answer: We want to see her get crushed at the ballot box, in the polling stations. We want the masses to turn away from her and her merry authoritarian xenophobes. We want the likes of Le Pen, Trump, Musk and Orban to lose the discursive battle, politically, ethically – to fall from grace in the eyes of all decent, sensible people. We should be enjoying watching her hypocritical law-and-order policies being exposed: lest we forget, her party ran on an authoritarian law & order policy agenda of banning ankle bracelets in favour of incarcerating everyone at the drop of a hat – including Ms Le Pen, last week!To recap, here is the gist of my first question: Does banning Ms Le Pen from participating in the next presidential elections help do any of this? Quite the opposite: the ban turns her into a pseudo-hero, it helps her portray herself as a victim and of democracy as a game that only the Radical Centre is allowed to win.Of course, the fact that Le Pen and her mates of the global Nationalist International may benefit politically and morally from her ban does not, on its own, suggest that her ban is unjustified. More questions need to be answered before we get to that verdict. So, here is a second question:2nd Question: Was Le Pen guilty of the charges? Did she improperly funnel resources from the European Parliament to her national headquarters?I have no doubt she did. But, let me put this in context. MEPs are given dazzling sums of money to employ staff plus additional monies to fund political work in their home countries. To be precise, the staff allowance per MEP last year was set at €30,769 monthly. It is enough to hire an assistant, a researcher and a local constituency worker, and still have many thousands of euros left over. The residual monies are routinely sent to the national parties whose funding from the national parliament is always tighter. Cash strapped party leaders are known to oblige MEPs to do this. And, yes, some MEPs find ways to channel that excess to their relatives. I recall a centrist MEP once boasting that it was “common to employ one’s wife while sleeping with one’s staff”!So, yes, Le Pen is probably guilty but of a crime so widespread in the European Parliament that singling her out, and only after she began leading opinion polls, smacks of a selective justice of the type that a genuine democrat will find hard to defend.But, for argument’s sake, let’s agree that, even if it is selective justice, it must be carried out – that this was the case in front of the judges and that, therefore, they had no choice but to deliver a guilty verdict.Two further issues arise: One concerns the indefensible use of so-called “provisional execution” clauses. In short, Le Pen was banned from the election before her appeals were heard. That’s how Lula was prevented from running in Brazil so that a rightist businessman could win (Nb. Plans that came to naught as the fascist Bolsonaro surprised both the Left and the Right to win). When, later, Lula’s appeal was heard and the charges dismissed when it was too late to stop Bolsonaro. Does the Left really want to say that the use of “provisional execution” is bad when used against ‘our’ people but quite alright when they are used against someone like Le Pen? That would be an inexcusable own goal.The second issue is this: Should a conviction for any crime mean the loss of political rights? I think not. Political rights should never, under any circumstances, be suspended. This is, I am convinced, imperative. A principle worth fighting for. And one that, so far, is respected in most Anglosaxon jurisdictions. Who can forget Bobby Sands, the convicted IRA man, running for Parliament – and winning a House of Commons seat – from his Maze High Security Prison cell? Even Trump could have run for President in the United States had he been sent to jail by that New York judge. I think this is right and proper – and something that Europeans must embrace as a worthwhile principle.Which leads me to my third and last question:3rd Question: Should politicians be exempt from criminal charges just because they are running high in the polls?Of course we should not. If Le Pen’s judges had guts, short of waiting for her appeals to be exhausted before removing her political rights, they should have thrown her in jail but not ban her from running in the elections. Letting her out of jail but banning her from running is a political gift to the enemies of democracy who can now claim, with some legitimacy, that democracy is a sham.But what of a convicted murderer, you may ask. Should he or she be allowed to run for President from prison? Yes, I say, they should! “What if they win?”, you may then ask. “What do we do then? Let them take office?” Good question. Here is my answer: If, despite one’s conviction, one is elected, then the voters, the people – we – will have ended up with the delicious constitutional crisis that we deserve. No judge can, or should, resolve that.****To conclude, political rights should never be left to judges. Anywhere. Ever. The moment you let the judiciary decide who can seek our votes, our oligarchies are bound to distort what little prospects of a democracy we have. No sensible progressive can “trust the courts” in an exploitative system for which the so-called separation of powers is at best a heroic assumption and at worst a ruse. It is as naïve as it is to believe in an independent central bank!Anyone who cares about the democratic idea should be deeply worried with the ease with which the panicking Radical Centre bans an ultra-right opponent they think may beat them at the polls. Progressives, understandably, fear that the same courts and the same means will be used tomorrow to ban us. I agree. They will! In 2015 they shut down our banks to overthrow people like me, here in Greece. If that hadn’t worked, they would have tried to ban us from running for office – indeed, rightist lawyers tabled charges against me at Greece’s Parliament, just when I resigned the finance ministry. The charges? High Treason – the allegation being that I “undermined the national currency” which, comically, they identified as the… euro.So, yes, we, the Left, have every reason to fear that what they are doing to Le Pen today they will most definitely do to us if we rise sufficiently in the polls. However, that should NOT be the principal reason why we oppose Le Pen’s ban, or of that clownish Georgescu’s ban in Romania. We should oppose these bans for deeper reasons: Because no one’s political rights should be rescindable. For any reason. Anywhere. Ever!Having the guts to say that, especially in defence of the political rights of an abominable politician we should want to crush at the polls, is the litmus test for a radical democrat, for a Left worth its salt.

The post Should Le Pen be barred? What is the Left’s right answer on this conundrum? appeared first on Yanis Varoufakis.

Ο αντίκτυπος της πτώσης των χρηματιστηρίων στην πραγματική οικονομία. Πως θα αντιδράσει η ΕΕ; Η Ελλάδα; – 8η Απριλίου 2025

Τέσσερα ερωτήματα για όσους ανησυχούν για τον αντίκτυπο της κατάρρευσης των χρηματιστηρίων στο διεθνές εμπόριο και τη διεθνή οικονομία, και αναρωτιούνται πώς πρέπει να αντιδράσει η Ευρώπη, πως πρέπει να αντιδράσει η Ελλάδα…

1ο Ερώτημα: Πώς θα επηρεάσει η πτώση των τιμών των μετοχών το διεθνές εμπόριο;

Κατ΄αρχάς, οι τιμές των μετοχών έχουν ελάχιστη σχέση με το πραγματικό εμπόριο αγαθών. Η κατακόρυφη πτώση τους αντικατοπτρίζει περισσότερο τον τρόμο χρηματιστών (οι οποίοι χρησιμοποίησαν υπερτιμημένες μετοχές ως εχέγγυα για να δανειστούν περίπου $1 τρις με σκοπό τον τζόγο) παρά τις πραγματικές επιπτώσεις στο εμπόριο. Βέβαια, αν η πτώση των μετοχών γίνει αυτοτροφοδοτούμενη (κάτι που δεν διαφαίνεται) μπορεί να επιφέρει ανασφάλεια που συρρικνώνει τις επενδύσεις και επιβραδύνει την παραγωγή. Πρόβλεψή μου είναι ότι οι αρνητικές επιπτώσεις θα είναι πραγματικές, αλλά όχι τόσο δραματικές όσο οι πρόσφατες πτώσεις των τιμών στα χρηματιστήρια. Και κάτι άλλο: Η καραμπίνα του Τραμπ είναι δίκανη. Η μία κάννη εκτόξευσε δασμούς. Η δεύτερη θα πυροδοτήσει, κάποια στιγμή, υπέρογκες φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους. Όταν γίνει αυτό, να μην εκπλαγείτε όταν οι χρηματαγορές εκτοξευθούν και πάλι στα ουράνια σε μια θεαματική επίδειξη μαζικής ανακούφισης.

2ο Ερώτημα: Οι δασμοί του Τραμπ θα σταματήσουν το παγκόσμιο εμπόριο να λειτουργεί όπως θα έπρεπε;

Πρόκειται για ερώτηση που θεμελιώνεται σε μια πλάνη: την πλάνη ότι το διεθνές εμπόριο λειτουργούσε ικανοποιητικά πριν το πλήξει ο Τραμπ με τους δασμούς του στις 2 Απριλίου. Δεν ισχύει! Από το 1971 ζούμε σ’ ένα απελπιστικά ανισόρροπο οικονομικό σύστημα που βασιζόταν, για τη σταθερότητά του, σε μη βιώσιμα, όλο και μεγαλύτερα,  αμερικανικά ελλείμματα: ένα έλλειμμα εμπορικό κι ένα έλλειμμα κρατικού προϋπολογισμού. Το γεγονός ότι το Σοκ του Τραμπ μπορεί να ήταν άκομψο, πράγματι σοκαριστικό και προβληματικό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά πριν από τις 2 Απριλίου. Οι ανισορροπίες που επικρατούσαν έπρεπε να ανατραπούν όχι με τους τεράστιους δασμούς του Τραμπ αλλά με κατάργηση της λιτότητας και μεγάλες καθαρές επενδύσεις στην ΕΕ (και, παράλληλα, αύξηση εισοδημάτων στην Κίνα). Δεδομένης όμως της καθήλωσης μιας ταξικά άτεγκτης Ευρώπης στη λιτότητα για τους πολλούς και τον «σοσιαλισμό» για τους λίγους, μας προέκυψε ένας Τραμπ που με τους δασμούς του βάζει τέλος στον γερμανικό μερκαντιλισμό – κι όποιον πάρει ο Χάρος!

3ο Ερώτημα: Πώς πρέπει να αντιδράσει η Ευρώπη;

Τα αρχικά νταϊλίκια της Ούρσουλα φον ντερ Λάγιεν γρήγορα ξεφούσκωσαν, όπως ήταν αναμενόμενο. Όταν έχεις πλεόνασμα 240 δισεκατομμυρίων δολαρίων με την Αμερική ετησίως, δεν μπορείς να κερδίσεις έναν εμπορικό πόλεμο. Τελεία και παύλα. Το μόνο πράγμα που μπορείς και ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις είναι να εγκαταλείψεις το δικό σου μερκαντιλιστικό μοντέλο. Η μόνη εναλλακτική είναι η στασιμότητα και η συνεχής κατρακύλα στην ασημαντότητα. Το μόνο που μπορεί να κάνει η Ευρώπη απέναντι στον Τραμπ είναι εκείνο που έχει καταστήσει τον εαυτό της ανίκανο να κάνει: να εξισορροπήσει τη δική της, την ευρωπαϊκή, οικονομία, ώστε να σταματήσει να βασίζεται για την ζήτηση προϊόντων της στα τεράστια πλεονάσματα προς την Αμερική – πλεονάσματα που απαιτούσαν χαμηλούς μισθούς, άρα χαμηλή εγχώρια ζήτηση, άρα χαμηλές επενδύσεις. Με απλά λόγια, η Ευρώπη χρειάζεται πρόσθετες εγχώριες επενδύσεις ύψους τουλάχιστον 700 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως – κάτι που, ωστόσο, απαιτεί από την Ευρώπη να κάνει εκείνο που το Βερολίνο αρνήθηκε σταθερά να κάνει όταν ήταν πολιτικά δυνατό με αποτέλεσμα να μην είναι πλέον πολιτικά δυνατό: μια δημοσιονομική και μια πολιτική ένωση.4ο Ερώτημα: Κι εμείς; Η Ελλάδα;Δεδομένης της αποδεδειγμένης ανικανότητας της ΕΕ να ξεφύγει από την σκοτοδίνη που την οδηγεί στην μόνιμη στασιμότητα και την όλο και βαθύτερη κρίση, καθήκον μας είναι η απαγκίστρωση από την ευρωζωνική οικονομία και η χάραξη δική μας οικονομικής πολιτικής. Ένα πρόταγμα που μόνο το ΜέΡΑ25 τολμά να συζητήσει και για το οποίο, συστηματικά, δαιμονοποιούμαστε – κάτι για το οποίο είμαστε περήφανοι!

The post Ο αντίκτυπος της πτώσης των χρηματιστηρίων στην πραγματική οικονομία. Πως θα αντιδράσει η ΕΕ; Η Ελλάδα; – 8η Απριλίου 2025 appeared first on Yanis Varoufakis.

How will Europe, Britain & China react to the Trump shock: On TIMES Radio & Unherd’s Undercurrents

In this interview, I argue that how Trump’s Shock pans out will largely depend on whether Europe and China will act in concert or turn against one another. As for the UK, Trump has given Brexit a major boost.And here is another interview with Emily Jeshinsky of Unherd’s Undercurrents on the same subject: Trump’s Shock

 

 

 

 

The post How will Europe, Britain & China react to the Trump shock: On TIMES Radio & Unherd’s Undercurrents appeared first on Yanis Varoufakis.

Will the Trump Shock prove as momentous as the Nixon Shock? UNHERD op-ed & on BBC tv

“My philosophy, Mr President, is that all foreigners are out to screw us and it’s our job to screw them first.” With these words, the US Treasury Secretary convinced the President to deliver a colossal shock to the global economy. In the words of one of the President’s men, the objective was to trigger “a controlled disintegration of the world economy”.No, those words were not spoken by members of President Trump’s team in advance of their “Liberation Day” tariff splurge. While the “foreigners are out to screw us” certainly has a Trumpian ring, it was uttered in the summer of 1971 by then Treasury Secretary John Connally, who succeeded in convincing his President to unleash the infamous Nixon Shock a couple of days later.Commentators should know better than to pretend that the shock Trump is now delivering is both “unprecedented” and bound to fail like all “reckless” assaults on the prevailing order. The Nixon Shock  was more devastating than the one delivered today, especially for Europeans. And precisely because of the economic devastation caused, its architects achieved their main long-term objective: to ensure American hegemony grew alongside America’s twin (trade and government budget) deficits.The success of the Nixon Shock in no way guarantees the success of Trump’s version, but it does remind us that what is good for America’s rulers is not necessarily good for most Americans or, indeed, for the world. One of the smartest Nixon advisers, who helped to convince Connally of the need for a shock, articulated this point with brilliant clarity:“It is tempting to look at the market as an impartial arbiter. But balancing the requirements of a stable international system against the desirability of retaining freedom of action for national policy, a number of countries, including the US, opted for the latter.”Then with one additional phrase he undermined all of the assumptions on which Western Europe and Japan had erected their post-war economic miracles: “A controlled disintegration in the world economy is a legitimate objective for the Eighties.”And 10 months after giving this lecture, the man in question, Paul Volcker, rose to the Presidency of the Federal Reserve. Soon, US interest rates were doubled, then trebled. The controlled disintegration of the world economy, which had started when President Nixon was convinced by Connally and Volcker to dismantle the hitherto stable exchange rates regime, was now being completed with interest rate hikes that were far more devastating than Trump’s tariffs can ever be today.Trump is therefore not the first President to seek the controlled disintegration of the world economy by means of a devastating blow. Nor is he the first to purposely damage America’s allies to renew and prolong US hegemony. Nor the first who was prepared to hurt Wall Street in the short run in the process of strengthening US capital accumulation in the long term. Nixon had done all that half a century earlier.And the irony is that the world the Western liberal establishment is grieving over today came into being as a result of the Nixon Shock. While admonishing the idea of a US President delivering a rude shock to the world economy, they are lamenting the passing of what only came into being because of another President’s readiness to deliver an even ruder shock. That is, the Nixon Shock gave birth to the darlings of today’s liberal establishment: neoliberalism, financialisation and globalisation.“The irony is that the world the Western liberal establishment is grieving over today came into being as a result of the Nixon Shock.”The Nixon team’s fundamental question was: how could America remain hegemonic once it became a deficit country? Was there an alternative to belt-tightening which would risk a recession and curtail America’s military might? The only alternative, they surmised, was to do the very opposite of belt-tightening: to boost the US trade deficit and make foreign capitalists pay for it. (This was the “Screw them before they screw us” strategy that Connally convinced Nixon to adopt).Their audacious strategy to make foreigners pay for the US twin deficits relied on creating circuits of capital by which foreign dollars could be repatriated and then recycled. That meant unshackling Wall Street from all the constraints placed upon it under the New Deal, the War Economy and the Bretton Woods system. After four decades of controlling the bankers so they would not inflict another 1929, Nixon’s team liberated them. But doing so required a new economic theory wrapped up in a suitable political ideology.Under neoliberalism’s ideological and pseudo-scientific cover, bankers found themselves with billions of foreign dollars to play with in a deregulated environment: financialisation. The more this new world system relied on US deficits that generated the necessary demand for European and Asian exports, the greater the volume of trade necessary to stabilise this purposely imbalanced globalised system. And thus globalisation was born.Many refer to this world — the one in which Gen X grew up —  as the neoliberal era, others associate it with globalisation, some identify it with financialisation. It’s all the same thing — the world the Nixon Shock begat and which the 2008 financial crash shook to its foundations. After the 2009 bailouts, although US hegemony continued unabated, it lost much of its dynamism. Today, the Nixon Shock has run out of steam — at least from the perspective of the Trumpists who want to give US hegemony a second (or is it a third?) wind. This is the whole point of the Trump Shock and its masterplan, including tactical moves such as enlisting crypto to their cause.But there are differences between the two shocks. While both aimed substantially to devalue the dollar, while also strengthening its status of being be the world’s reserve currency, the means were different. The Nixon Shock relied on letting money markets devalue the dollar’s exchange rates, adding further pain to America’s allies through the explosion in the price of oil – which damaged Europe and Japan significantly more than US producers. Trump might be taking a (small-ish) leaf out of Nixon’s book regarding oil prices, but he is trying to make his tariffs do for him what the Volcker-led Federal Reserve used interest rates for: as a weapon that inflicts more pain on European and Asian capitalists than it does on American ones.The outcome of the Trump Shock will depend on whether it has staying power, for which it will probably need bipartisan support. After all, Nixon’s equivalent worked because President Carter appointed Volcker to the Federal Reserve and allowed him to continue the Nixon project unhindered; before President Reagan turbocharged it further with the help of Alan Greenspan whom he appointed in 1987 to succeed Volcker. Is the US political system still capable of that degree of bipartisanship? It seems unlikely but, then again, who would have imagined that Biden would embrace Trump’s China tariffs and escalate the New Cold War his predecessor started?And if the Trump Shock has anything like the success of the Nixon Shock, what will this world look like? Perhaps it is too early to tell, but neoliberalism is already being contested by the technofeudal creed of neoreactionaries such as Peter Thiel. Cloud capital is displacing financial capital and replacing the divine role of the market with the holy grail of the transhuman condition (the merger of cloud capital, AI and the biological individual). Financialisation will soon be under similar pressure. As AI develops, Wall Street will not be able to continue resisting the merging of cloud capital and finance, as seen in Elon Musk’s ambition to turn X into an “everything app”. Such developments will do to payments what the internet did to fax machines, with serious repercussions for financial stability, including any future role for the Federal Reserve. And in place of the dream of a Global Village, we will have the Walled Nation. Nevertheless, that globalisation recedes does not mean that autarky is possible. The Trump Shock is pushing us into a Bisected Planet, one part of it comprising vassal countries that have yielded to the Trump Plan and a second part where the BRICS experiment is allowed to take its course.Every generation likes to think it is on a cusp of some historic transformation. But ours is cursed enough to actually be on such a cusp. So rather than focusing too much on the character of the man in the White House, we would do well to recall that the Nixon Shock was much more important than Nixon. If Nixon reshaped the world once, leaving it nastier and more unbalanced, Trump can certainly do it again.

For the UNHERD site, where this article was first published, click here

The post Will the Trump Shock prove as momentous as the Nixon Shock? UNHERD op-ed & on BBC tv appeared first on Yanis Varoufakis.

Το ευρωπαϊκό όνειρο είναι νεκρό. Απόψε ξεκινά ένα νέο όνειρο – Εθνικό Θέατρο Βρυξελλών, DiEM25 7-3-2025

Κάποτε είχαμε ένα όνειρο. Ένα όνειρο για το πώς θα μπορούσε να είναι η Ευρώπη. Μια Ευρώπη της κοινής ευημερίας, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας – μια Ευρώπη της Ειρήνης και της Ελπίδας. Αυτό το όνειρο εξαϋλώθηκε, διαλύθηκε, είναι νεκρό. Γιατί; Τι στα κομμάτια συνέβη στην Ευρώπη;

Ξέρουμε τι συνέβη στην Ευρώπη!

Ξέρουμε γιατί πολιτικοί καταφθάνουν από παντού αυτές τις μέρες εδώ στις Βρυξέλλες σαν μανιακά ντρόουνς αποφασισμένοι να αποτελειώσουν ό,τι απέμεινε από την Ευρώπη ως Πρότζεκτ Ειρήνης – αποφασισμένοι να μετατρέψουν την παραπαίουσα Ευρωπαϊκή Ένωση σε σιδερόφραχτη Πολεμική Ένωση.

Ξέρουμε τι συνέβη στην Ευρώπη γιατί το είχαμε προβλέψει. Όταν το DiEM25 εγκαινιαζόταν πριν από εννέα χρόνια στο θέατρο Volksbühne του Βερολίνου, το είχαμε πει δυνατά και καθαρά: «Η Ευρώπη είτε θα εκδημοκρατιστεί είτε θα διαλυθεί!» Η  Ευρώπη δεν εκδημοκρατίστηκε και γι’ αυτό διαλύεται – εκφυλίζεται σε ολοκληρωτική Πολεμική Ένωση.

Η λιτότητα για τους πολλούς και το τύπωμα βουνών χρήματος για τους λίγους έφεραν την αποτελμάτωση και ιλιγγιώδη ανισότητα. Κάθε φορά που ο καπιταλισμός αποτελματώνεται κι η ανισότητα θριαμβεύει, ενώ η «επίσημη» Αριστερά συνεργάζεται με το Ακραίο Κέντρο σε μια μάταιη προσπάθεια διάσωσης ενός χρεοκοπημένου φιλελεύθερου κατεστημένου, φουντώνει ο φασισμός και ελλοχεύει ο πόλεμος. Ακριβώς όπως στη δεκαετία του 1930, δύο είδη ολοκληρωτισμού άρχισαν να διαγκωνίζονται για την εξουσία.

Από τη μία πλευρά, η Ριζοσπαστικοποιημένοι Ακροδεξιοί υπόσχονται να κάνουν τους κατατρεγμένους περήφανους ξανά, όχι τερματίζοντας την Λιτότητα ή περιορίζοντας την Εκμετάλλευση, αλλά μέσω ενός «ηθικού εξαγνισμού» – μιας «πολιτισμικής κάθαρσης» που  αφαιρεί τις «ακαθαρσίες», τα μιάσματα, από το σώμα του Έθνους ή μιας εθνο- κεκαθαρμένης, λευκής, χριστιανικής, πατριαρχικής Ευρώπης: οι ξένοι, οι τρανς, οι λεσβίες, οι μουσουλμάνοι και οι εβραίοι, ιδίως όσοι αντιτίθενται στη γενοκτονία.

Από την άλλη πλευρά, οι Ακραίοι Κεντρώοι κατάφεραν να μείνουν στα πράγματα ως το βασικό προπύργιο ενάντια στους Ριζοσπαστικοποιημένους Ακροδεξιούς, βαθαίνοντας την κρίση που τροφοδοτεί τον φασισμό και, έτσι, ενισχύοντας τον ψευδή ισχυρισμό τους ότι εκείνοι αποτελούν την τελευταία γραμμή άμυνας ενάντια στον φασισμό που οι ίδιοι… ενισχύουν – το άκρον άωτον του Φαύλου Κύκλου που υπερτροφοδοτεί τον Ολοκληρωτισμό.Στην σύγκρουσή τους με τους Ριζοσπαστικοποιημένους Ακροδεξιούς οι ριζοσπαστικοποιημένοι Ακραίοι Κεντρώοι ενστερνίζονται όλο και περισσότερο ολοκληρωτικές μεθόδους, στερώντας το οξυγόνο ακόμα και από την αστική δημοκρατία, εγκαθιδρύοντας τον Ολοκληρωτισμό. Για να μην ξεχνιόμαστε:

– Δεν χρειάστηκε να πάρουν την κυβέρνηση οι φασίστες στην Αθήνα πριν ανατραπεί το υπέροχο ελληνικό Δημοψήφισμα του 2015
– Δεν χρειάστηκε να πάρουν την κυβέρνηση οι φασίστες στο Βερολίνο πριν απολύσουν την συνοδοιπόρο Melanie Schweizer από το γερμανικό Δημόσιο επειδή καταφέρθηκε εναντίον της γενοκτονίας των Παλαιστίνιων
– Δεν χρειάστηκε να πάρουν την κυβέρνηση οι φασίστες στη Γερμανία πριν μου απαγορεύσουν την είσοδο στη χώρα – ακόμη και μέσω Zoom!
– Δεν χρειάστηκε να πάρουν την κυβέρνηση οι φασίστες στο Βουκουρέστι για να ακυρωθούν οι προεδρικές εκλογές στη Ρουμανία όταν το αποτέλεσμά τους ξένισε τους ολοκληρωτικούς κεντρώους της ΕΕ.

Η μόνη ουσιαστική διαφορά της σημερινής κατάστασης από τη δεκαετία του 1930 είναι ότι ο «καλός μπάτσος» (οι Ακραίοι Κεντρώοι) και ο «κακός μπάτσος» (οι Ριζοσπαστικοποιημένοι Ακροδεξιοί) έχουν κάνει τράμπα τις θέσεις τους για τον πόλεμο: Σήμερα, κάτι που μπερδεύει τον κόσμο απίστευτα, ο «καλός μπάτσος» (οι Ακραίοι Κεντρώοι) είναι εκείνος που ενστερνίζεται τον Μιλιταριστικό Κεϋνσιανισμό και απαιτεί περισσότερο πόλεμο ενώ ο «κακός μπάτσος» (η Ριζοσπαστικοποιημένη Ακροδεξιά Δεξιά) διακηρύσσει την Ειρήνη – μια ανατριχιαστική, είναι αλήθεια, ολοκληρωτική Ειρήνη.

Ναι, τα είχαμε προβλέψει όλα αυτά το 2015. Αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να αποτύχουμε να τα αποτρέψουμε – μια σκληρή υπενθύμιση ότι το να έχεις δίκιο δεν αρκεί. Γιατί αποτύχαμε; Γιατί χάσαμε το λαϊκό κύμα που το 2015 ευνοούσε την δική μας πλευρά, επιτρέποντας στους φασίστες να εκμεταλλευτούν την αναζωπυρωμένη δίψα για ριζοσπαστισμό;

Ναι, ναι, είναι αλήθεια, ήμασταν βρεθήκαμε στρυμωγμένοι μεταξύ του «καλού μπάτσου» (των Ακραίων Κεντρώων) και του «κακού μπάτσου» (της Ακροδεξιάς). Αλλά, κάναμε και κάποια αβίαστα λάθη:

– Επενδύσαμε πάρα πολύ στον Πράσινο Κεϋνσιανισμό, ξεχνώντας το διαχρονικό μάθημα ότι, ακόμη και όταν υιοθετεί τον Κεϋνσιανισμό ως έσχατη λύση, η άρχουσα τάξη πάντα τον εγκαταλείπει μόλις ανακάμψει η ίδια – πολύ πριν οι πολλοί γευτούν τους καρπούς του. Το δικό μας Πράσινο New Deal δεν υιοθετήθηκε ποτέ, παρά μόνο εν μέρει και κατ’ όνομα. Να γιατί που, στο μυαλό των πολλών που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα, ταύτισαν ο,τιδήποτε «πράσινο» με την περαιτέρω μείωση του βιοτικού τους επίπεδου;
– Αποδειχθήκαμε ανίκανοι να πείσουμε ότι μπορούμε να απελευθερώσουμε τους ανθρώπους από την εκμετάλλευση, προσφέροντάς τους μόνο την ελευθερία να επιλέγουν τον τρόπο προσφώνησής του στην ιστοσελίδα μας – κάτι που φυσικά θα ήταν μια χαρά αν δεν ήταν τόσο αξιοθρήνητα ανεπαρκές. Αντί να οργανώνουμε το πρεκαριάτο, τους προλετάριους ή το νοσηλευτικό προσωπικό, κινδυνεύσαμε να μας βλέπουν ως μια αυτοϊκανοποιούμενη διανοητική πρωτοπορία που απολαμβάνει την συγκίνηση μιας φανταστικής επανάστασης μέσα σε συνθήκες που θύμιζαν σουαρέ της καλής κοινωνίας.

– Και, τέλος, νομίσαμε ότι θα μπορούσαμε να κινητοποιήσουμε, να ριζοσπαστικοποιήσουμε τα υπάρχοντα αριστερά και πράσινα κόμματα σ’ όλη την Ευρώπη, πριν ανακαλύψουμε ότι δεν ενδιαφέρονταν.

Και τώρα; Τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Πρέπει, καταρχάς, να αναγνωρίσουμε ότι βρισκόμαστε στο τέλος ενός σαραντάχρονου ταξικού πολέμου με άκρη του δόρατος την Λιτότητα και στην αρχή ενός νέου κύκλου Μιλιταριστικού Κεϋνσιανισμού, εργαλειοποιημένης ξενοφοβίας, ολοκληρωτισμού στο εσωτερικό και τεχνοφεουδαρχίας παντού.

Λοιπόν: Ήρθε η ώρα να τολμήσουμε. Ώρα να ξεκαθαρίσουμε τις θέσεις μας για επτά κρίσιμα ζητήματα, θέσεις που πρέπει να μετατραπούν σε δράσεις, σε καμπάνιες:

Για την Ειρήνη με Ασφάλεια, και για το πώς θα τερματιστεί το μακελειό στα Ουκρανικά πεδία των μαχών όπου ζωές καταβροχθίζονται με ανελέητη, μηχανική ακρίβεια,

– να απορρίψουμε ευθέως την ξεδιάντροπη αρπαγή των φυσικών πόρων της Ουκρανίας από τον Τραμπ
– να παλέψουμε ώστε ολόκληρη η Ευρώπη να βγει από το ΝΑΤΟ. Άμεσα!
– να χαράξουμε πορεία προς μια Αδέσμευτη, αλλά ποτέ επαμφοτερίζουσα, Ευρώπη
– με το καρότο του τερματισμού των κυρώσεων και της επιστροφής των 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων της κεντρικής τράπεζας της Ρωσίας, να ξεκινήσουμε άμεσα διαπραγματεύσεις με το Κρεμλίνο – και το Πεκίνο – για μια συνολική στρατηγική συμφωνία, στο πλαίσιο της οποίας η Ουκρανία θα γίνει ό,τι ήταν η Αυστρία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου: κυρίαρχη, ουδέτερη και τόσο ενσωματωμένη με την υπόλοιπη Ευρώπη όσο επιθυμούν οι πολίτες της.

Για την Πράσινη Ευημερία: Σθεναρή αντίσταση στον Μιλιταριστικό Κεϋνσιανισμό, και καμπάνια υπέρ ενός τεράστιου Προγράμματος Πράσινων Επενδύσεων που συνδυάζει την Ανάπτυξη με την Απομεγέθυνση (Degrowth).

Για την Αξιοπρέπεια: εκστρατεία τώρα για το Δημόσιο Νομισματικό Σύστημα που θα παραγκωνίσει τις ιδιωτικές τράπεζες και θα προσφέρει προσωπικό μέρισμα – ένα βασικό εισόδημα – στην καθεμία, στον καθένα.

Για την Μετανάστευση: να μετατρέψουμε την κατηγορία ότι είμαστε υπερβολικά επιεικείς με τους ξένους σε δύναμη. Να φωνάξουμε από τις ταράτσες ότι Ευρώπη χωρίς μαζική μετανάστευση ίσον με φθίνουσα, φτωχή, δυστυχή Ευρώπη – ότι θέλουμε τους μετανάστες όχι από αλληλεγγύη αλλά επειδή είναι προς το συμφέρον μας.

Για την Καταπολέμηση της Τεχνοφεουδαρχίας: περιορισμοί τώρα στον Μπέζος, τον Μασκ, τον Ζούκερμπεργκ, σε κάθε τεχνοφεουδάρχη, φραγμούς και εμπόδια στην Amazon, στην Uber, στην Google, στην Meta, στην Airbnb, να τους φορολογήσουμε μέχρι εξαφάνισης, να τους θέσουμε το δίλημμα πως είτε θα προσφέρουν διαλειτουργικότητα στους χρήστες είτε θα εκδιωχθούν από την Ευρώπη, να απελευθερώσουμε τις ευρωπαϊκές εταιρείες τεχνολογίας, όπως η ASML, από την απαγόρευση εξαγωγών στην Κίνα, και, πάνω απ’ όλα, να αναπτύξουμε το δικό μας, κοινωνικοποιημένο νεφοκεφάλαιο – το σκίρτημα ενός υπέροχου μελλοντικού Τεχνοσοσιαλισμού.

Για την ελευθερία: ανατροπή του Ολοκληρωτισμού τώρα! Αγώνας για τον σεβασμό της  ψήφου όλων, για την ελευθερία έκφρασης ακόμα και των εχθρών μας – σε αντίθεση με τον υποκριτή JD Vance που ορθώς μίλησε κατά της διολίσθησης της Ευρώπης στην λογοκρισία, αλλά ποτέ δεν υπερασπίστηκε το δικαίωμα του Julian Assange στη δημοσιογραφία ή την ελευθερία του λόγου των αντιπάλων της γενοκτονίας των Παλαιστινίων.

Μιλώντας για την Παλαιστίνη και την ελευθερία του λόγου, είναι πλέον σαφές (δεν είναι;) ότι αυτό που ξεκίνησε στη Γάζα δεν μπορούσε να μείνει στη Γάζα! Τέτοια κτηνωδία δεν θα μπορούσε να περιοριστεί εκεί. Για να την αποσιωπήσουν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από τα πολιτιστικά μας ιδρύματα, στους δρόμους και τις πλατείες μας, έπρεπε να καταργήσουν βασικές ελευθερίες στη Γερμανία, στη Γαλλία, στις ΗΠΑ σε όλη τη Δύση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η τελευταία, η έβδομη εκστρατεία μας πρέπει να είναι: Τερματισμός της γενοκτονίας. Ολόκληρη η Ευρώπη να μποϊκοτάρει, να επιβάλει κυρώσεις στο τελευταίο κράτος Απαρτχάιντ – όπως κάναμε με τη Νότια Αφρική.

Φίλοι, συνοδοιπόροι, σύντροφοι, έχουμε πολλά να κάνουμε. Το ευρωπαϊκό όνειρο είναι νεκρό. Ζήτω το νέο όνειρο που αρχίζουμε να ονειρευόμαστε απόψε. Μαζί!

Carpe DiEM25!

The post Το ευρωπαϊκό όνειρο είναι νεκρό. Απόψε ξεκινά ένα νέο όνειρο – Εθνικό Θέατρο Βρυξελλών, DiEM25 7-3-2025 appeared first on Yanis Varoufakis.

Αντίο Die Linke! – ThePressProject

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν ιστορική: Το γερμανικό Κοινοβούλιο τροποποίησε το Σύνταγμα εξαιρώντας από συνταγματικό φρένο χρέους τους εξοπλισμούς ώστε να επιτρέπονται απεριόριστες στρατιωτικές δαπάνες – όσο βαθιά στο κόκκινο και να σπρώξουν τον προϋπολογισμό της ομοσπονδιακής κυβέρνησης! Στο μεταξύ, καμιά αντίστοιχη δημοσιονομική γενναιοδωρία δεν αφορά στις επενδύσεις σε νοσοκομεία, εκπαίδευση, πυροσβέστες, παιδικούς σταθμούς, συντάξεις, πράσινες τεχνολογίες κ.λπ. Εν ολίγοις, όταν πρόκειται για τη χρηματοδότηση της ζωής, η λιτότητα ζει και βασιλεύει στη συνταγματική τάξη της Γερμανίας. Μόνο οι επενδύσεις στον θάνατο έχουν απελευθερωθεί από τα συνταγματικά δεσμά της λιτότητας.Ο βαθύτερος λόγος για την εισαγωγή αυτής της εντυπωσιακής αλλαγής στο Σύνταγμα της Γερμανίας είναι απλός: Οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες δεν είναι πλέον ανταγωνιστικές. Δεν μπορούν να κερδίζουν πουλώντας τα αυτοκίνητά τους. Έτσι, απαιτούν από το γερμανικό κράτος να αγοράζει τανκς που η Rheinmetall θα κατασκευάζει στις παροπλισμένες γραμμές παραγωγής της Volkswagen. Όμως, για να πληρώνει το κράτος για αυτά τα τανκς, έπρεπε να παρακαμφθεί το συνταγματικό φρένο των κρατικών ελλειμμάτων. Πάντα πρόθυμα να εξυπηρετήσουν τα μεγαλοεπιχειρηματικά αφεντικά τους, τα κεντρώα κόμματα (Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι) ήταν έτοιμα να υπερψηφίσουν αυτή την κυνική συνταγματική αλλαγή που ακυρώνει τον μεταπολεμικό προσανατολισμό της Γερμανίας προς την ειρήνη και τον αφοπλισμό.Για να αλλάξουν όμως το Σύνταγμα, τα κεντρώα κόμματα χρειάζονταν πλειοψηφία δύο τρίτων και στα δύο σώματα του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου της Γερμανίας: την κάτω βουλή, την Μπούντεσταγκ, αλλά και την άνω βουλή, την Μπούντεσρατ, όπου κάθε κρατίδιο εκπροσωπείται με βάση το μέγεθός του και μέσω της κυβέρνησης συνασπισμού που το κυβερνά. Ενώ τα κεντρώα κόμματα εξασφάλισαν την πλειοψηφία των δύο τρίτων στην απερχόμενη Μπούντεσταγκ, αντιμετώπισαν ένα σοβαρό πρόβλημα στο Bundesrat. Το Die Linke, το «αριστερό κόμμα», το οποίο συγχαίραμε για το καλό εκλογικό του αποτέλεσμα πρόσφατα, είχε την ευκαιρία να προκαλέσει την αποχή των κυβερνήσεων των κρατιδίων στις οποίες συμμετείχε από την ψηφοφορία στο Bundesrat. Αυτό θα είχε μπλοκάρει τη συνταγματική τροποποίηση και θα είχε επιφέρει θανατηφόρο πλήγμα στην ύπουλη επιστροφή του μιλιταριστικού κεϋνσιανισμού. Δυστυχώς, η ηγεσία του Die Linke επέλεξε να μην χρησιμοποιήσει τη δύναμή της, την ψήφο της στη Bundesrat. Εν ολίγοις, οι βουλευτές του Die Linke ένωσαν τις δυνάμεις τους με το πολεμοκάπηλο Ακραίο Κέντρο για να πέσουν οι συνταγματικοί περιορισμοί στην ξέφρενη κούρσα του εξαιρετικά δαπανηρού και επικίνδυνου επανεξοπλισμού της Γερμανίας.Οι ψηφοφόροι του Die Linke είναι, δικαίως, εξοργισμένοι, με ορισμένους από αυτούς να ζητούν ακόμη και τη διάλυση των πολιτειακών συνασπισμών στους οποίους συμμετέχει το κόμμα καθώς και την αποπομπή των εμπλεκόμενων στελεχών του. Ήδη η αποτυχία του Die Linke να ξεσηκωθεί ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστίνιων, και τον ολοκληρωτισμό με τον οποίο το γερμανικό κράτος αντιμετώπισε όσους από εμάς στραφήκαμε κατά της γενοκτονίας, έχει αμαυρώσει το Die Linke στα μάτια των προοδευτικών όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και διεθνώς.Τίποτα δεν εξαφανίζει την ηθική υπόσταση ενός πολιτικού κόμματος της Αριστεράς πιο αποτελεσματικά από μια ηγεσία που επιθυμεί διακαώς να γίνει «αποδεκτή» από ένα Ακραίο Κέντρο που κινείται συνεχώς προς την ξενοφοβική, πολεμοκάπηλη Ακροδεξιά. Σα να μην έφτανε το ότι οι ηγέτες του Die Linke έκαναν τα στραβά μάτια στο γενοκτονικό σχέδιο απαρτχάιντ του Ισραήλ, τώρα, αυτή την εβδομάδα, έκαναν το επόμενο βήμα προς την πολιτική απαξία: χρησιμοποίησαν τις ψήφους τους στο Bundesrat για να κατοχυρώσουν, για πρώτη φορά μετά το 1945, τον μιλιταριστικό κεϋνσιανισμό στο γερμανικό σύνταγμα.Καληνύχτα Die Linke. Και καλή τύχη.ΣΗΜΕΙΩΣΗΜετά την δημοσίευση του πιο πάνω στο ThePressProject, κάποιοι της Νέας Αριστεράς και του Σύριζα, που δεν χάρηκαν την αποκάλυψη του ΜέΡΑ25 του τρόπου με τον οποίο πως το αδελφό τους Die Linke ξεδιάντροπα επέτρεψε να περάσει η συνταγματική αλλαγή υπέρ των ξέφρενων εξοπλισμών στην Άνω Βουλή της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, έβαλαν τα δυνατά τους να μας διαψεύσουν. Τα γεγονότα όμως είναι αδιαμφισβήτητα: το Die Linke επέλεξε, με τρόπο κρυφό και υποχθόνιο, να επιτρέψει τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας προσποιούμενο ότι τον καταψήφισε. Οι φίλοι της Νέας Αριστεράς και του Σύριζα καλό θα κάνουν να πάψουν να εθελοτυφλούν.Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Στη Σαξονία κυβερνά κυβέρνηση μειοψηφίας. Στην ψηφοφορία στο κοινοβούλιο της Σαξονίας για το πώς θα έπρεπε να ψηφίσουν στην Άνω Βουλή (Bundesrat), το ΟΧΙ του die Linke θα υποχρέωνε το κρατίδιο αυτό είτε να ψηφίσει ΟΧΙ στην είτε να απέχει. Τότε δεν θα πέρναγε η συνταγματική αναθεώρηση που επιτρέπει τους αχαλίνωτους εξοπλισμούς. Δεν το έκαναν και έτσι πέρασε. Τόσο απλά.Το πραγματικά θλιβερό της υπόθεσης είναι η διπλοπροσωπία, η υποκρισία και η δειλία της ηγεσίας του Die Linke. Μη ξεχνάμε ότι το Ακραίο Κέντρο αναγκάστηκε να προβεί στην βαθιά αντιδημοκρατική πρακτική να περάσει άρον άρον την συνταγματική αναθεώρηση από την απερχόμενη (καταψηφισμένη) Βουλή ώστε να υπερκεράσει την εκπεφρασμένη αντίθεση του Die Linke – το οποίο στη νέα Βουλή είχε τις ψήφους που χρειαζόταν για να μπλοκάρει την αναθεώρηση. Κι όμως. Η ηγεσία του Die Linke της επέτρεψε να περάσει με τον θλιβερό τρόπο που περιγράφτηκε πιο πάνω.Κρίμα. Το ΜέΡΑ25, αμέσως μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές, συγχαρήκαμε το Die Linke για τις καλές του επιδόσεις προσθέτοντας ότι θα παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τον τρόπο με τον οποίο θα προωθεί το ζήτημα της υπεράσπισης όσων αντιστέκονται στη γενοκτονία των Παλαιστίνιων και της πολεμοκαπηλείας που φέρνει εξοπλισμούς. Δεν πέρασε μήνας και το Die Linke απέδειξε ότι δεν άξιζε τα συγχαρητήρια μας.Όσο για τους φίλους της Νέας Αριστεράς – Σύριζα που απεγνωσμένα προσπαθούν να καλύψουν την υποκρισία του Die Linke, δεν μας εκπλήσσουν. Εδώ ακόμα θεωρούν ότι το Χρηματιστήριο Ενέργειας, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, η πώληση του ΟΣΕ στους Ιταλούς, το «μαξιλαράκι» από τα ματωμένα πλεονάσματα και ολόκληρο το 3ο (και το 4ο) Μνημόνιο έσωσαν την Ελλάδα και προώθησαν την υπόθεση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Στην υποστήριξη της συνθηκολόγησης του Die Linke στο νέο μιλιταριστικό Κεϊνσιανισμό θα κολλήσουν;

 

The post Αντίο Die Linke! – ThePressProject appeared first on Yanis Varoufakis.

The Case Against European Rearmament – Project Syndicate op-ed

If we truly want to strengthen Europe, the first step is not to rearm. It is to forge the democratic union without which stagnation will continue to erode Europe’s capacities, rendering it unable to rebuild what is left of Ukraine once Vladimir Putin is finished with it.ATHENS – Inducting Ukraine into NATO after forcing Russia back behind its pre-2014 borders has been the only strategic aim EU leaders have allowed themselves to contemplate since Russia’s invasion three years ago. Alas, well before US President Donald Trump’s re-election, this aim slipped into the realm of infeasibility. The writing had been on the wall for a while.First, Russian President Vladimir Putin’s war economy proved a godsend to his regime. Second, even Trump’s predecessor, Joe Biden, was terminally unwilling to push for Ukraine’s NATO membership, leading the country down the garden path with vague promises. And, third, there was strong bipartisan opposition in the United States to the idea of NATO troops fighting alongside Ukrainians.So, in a display of breathtaking hypocrisy, the many “Putin is the new Hitler” speeches never resulted in a commitment to fight alongside the Ukrainians until Putin’s army was defeated on the ground. Instead, a cowardly West kept sending weapons to the exhausted Ukrainians so that they could defeat the “new Hitler” on its behalf – but on their own.Inevitably, and despite gallant fighting by increasingly outgunned and outnumbered Ukrainian soldiers, European leaders’ sole strategic aim turned to dust – a reality that would have become undeniable regardless of who won the US presidency last November. Trump merely brought it forward with a brutality reflecting his long-held contempt not just for Ukrainian President Volodymyr Zelensky but also for the EU itself. And so, lacking any Plan B, a Europe weakened by a two-decades-long economic slump is now struggling to respond to Trump’s Ukraine policy.After the Munich Agreement in 1938, Winston Churchill famously proclaimed that Neville Chamberlain had been “given the choice between war and dishonor. You chose dishonor, and you will have war.” In their angst not to make the same mistake, EU leaders are about to repeat it, in reverse: their war-until-victory approach will give way to the humiliating peace that Trump will gleefully impose on them, and on Zelensky’s government, when they eventually come begging.While it is undoubtedly true that Europe must either rise to the occasion or disintegrate, the question is: Rise how? What’s really wrong with Europe? What is the EU missing the most?It beggars belief that Europeans cannot recognize the answer staring us in the face: Europe is missing a proper Treasury, the equivalent of the State Department, and a Parliament with the power to dismiss what passes as its government (the European Council). Even worse, there is still no discussion of how to plug these gaping holes in Europe’s institutional architecture.The EU has always dreaded the beginning of any Ukraine peace process precisely because it would expose the bloc’s nakedness. Who would represent Europe at the negotiating table, even if Trump invited us to join? Even if the European Commission and Council could wave a magic wand to conjure a large, well-armed EU army into existence, who would have the democratic authority to send it into battle to kill and be killed?Moreover, who can raise enough taxes to ensure the EU army’s permanent combat-readiness? The EU’s intergovernmental decision-making means that no one has the democratic legitimacy to make such decisions.When Ursula von der Leyen, the President of the European Commission, recently announced her new ReArm Europe initiative, sad memories of the incompetent Juncker Plan, Green Deal, and Recovery Plan came flooding back. Large headline figures were again being tossed about, only to be exposed on closer scrutiny as smoke and mirrors. Does anyone seriously expect France to increase its already-unsustainable public-finance deficit to fund weaponry?Absent the institutions to enact military Keynesianism, the only way Europe can rearm is by shifting funds from its crumbling social and physical infrastructure – further weakening a Europe already reaping the bitter harvest of popular discontent, which is fueling the rise of far-right forces across the continent. And for what? Does anyone believe that Putin will be deterred by a Europe that may have a few more shells and howitzers but is drifting further away from the prospect of the federal governance needed to decide matters of war and peace?ReArm Europe will do nothing to win the war for Ukraine. It will, however, almost certainly drive the EU deeper into its pre-existing economic slump – the underlying cause of Europe’s weakness. To keep Europeans safe in the face of the twin challenges posed by Trump and Putin, the EU must embark on its own multipronged Peace Now process.First, the EU must reject outright Trump’s predatory effort to grab Ukraine’s natural resources. Then, after floating the prospect of relaxing sanctions and returning $300 billion in frozen assets (which cannot simultaneously be used as a bargaining chip and for Ukraine’s reconstruction), the EU should commence negotiations with the Kremlin, offering the prospect of a comprehensive strategic arrangement within which Ukraine becomes what Austria was during the Cold War: sovereign, armed, neutral, and as integrated with Western Europe as its citizens desire.Third, instead of a permanent stand-off between two large armies along the agreed border, the EU should propose a demilitarized zone at least 500 kilometers (310 miles) deep on each side, the right of return of all displaced people, a Good Friday-style agreement for the governance of disputed areas, and a Green New Deal for the war-torn areas, jointly financed by the EU and Russia. All outstanding issues should be addressed in negotiations held under the auspices of the United Nations.Lastly, the EU should use the prospect of relaxing tariffs on Chinese goods (green tech, in particular) and sanctions on technology exports to open negotiations with China with a view to a new security arrangement that reduces tensions and enlists the Chinese to the goal of safeguarding Ukraine’s sovereignty.If we truly want to strengthen Europe, the first step is not to rearm. It is to forge the democratic union without which stagnation will continue to erode Europe’s capacities, rendering it unable to rebuild what is left of Ukraine once Putin is finished with it.

For the Project Syndicate site where this op-ed first appeared, click here.

The post The Case Against European Rearmament – Project Syndicate op-ed appeared first on Yanis Varoufakis.

Ο επικίνδυνος ρόλος των κρυπτονομισμάτων στο ηγεμονικό σχέδιο του Τραμπ – 247 News

Κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας στον Λευκό Οίκο ο Τραμπ απέρριπτε το Bitcoin ως απάτη. Από τότε έχει κάνει στροφή 180 μοιρών. Η αρχή έγινε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας επανεκλογής του, την οποία στήριξαν φανατικοί θιασώτες των κρυπτονομισμάτων. Η μεταστροφή αυτή έφτασε τον απόγειό της όταν την 6η Μαρτίου, ως Πρόεδρος πια, υπέγραφε προεδρικό διάταγμα για τη δημιουργία από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, την γνωστή Φεντ, ενός «στρατηγικού αποθεματικού Bitcoin κι ενός αποθέματος ψηφιακών περιουσιακών στοιχείων των ΗΠΑ».Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών δικαιολογημένα αποθηκεύει μια σειρά από χρήσιμα υλικά σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, όπως πετρέλαιο, στρατιωτικό εξοπλισμό, ιατρικές προμήθειες και χρυσό. Ποια όμως η λογική της συσσώρευσης κρυπτονομισμάτων που στερούνται οποιασδήποτε εγγενούς χρησιμότητας; Ειδικά αν έχεις αυτοπεριοριστεί, όπως έκανε ο Τραμπ στο διάταγμά του, να μην πουλήσεις ποτέ τα κρυπτονομίσματα που συσσωρεύεις;Όπως κάθε αναπάντεχη κίνηση του Τραμπ, το διάταγμά του με το οποίο επέβαλε στην Φεντ τα κρυπτονομίσματα είχε τρία κίνητρα: εν μέρει την γνωστή ιδιοτελή καυχησιολογία του Τραμπ, εν μέρει την χαρά που του δίνει το τρολάρισμα των αντιπάλων του, αλλά και εν μέρει μια ενδιαφέρουσα στρατηγική που εντάσσεται στο συνολικό του σχέδιο για την επέκταση της παγκόσμιας Αμερικανικής ηγεμονίας.Το κίνητρο της ιδιοτελούς καυχησιολογίας έγινε φανερό τρεις ημέρες πριν την πρόσφατη ορκωμοσία του όταν ο ίδιος και η σύζυγός του Μελάνια εξέδωσαν παντελώς άχρηστα κρυπτο-meme coins από τα οποία τσέπωσαν στο άψε-σβήσε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Όσο για την έφεση του Τραμπ να τρολάρει τους αντιπάλους του, κι αυτή φάνηκε την στιγμή που, μπροστά στις κάμερες, έβαζε πανηγυρικά την πληθωρική υπογραφή του στο εν λόγω διάταγμα. Όποιοι πρόσεξαν την έκφρασή του δεν θα διαφωνήσουν ότι ακτινοβολούσε με το χαμόγελο του αναιδή χωρικού που, έχοντας μόλις εισβάλει στην απαστράπτουσα έπαυλη του φεουδάρχη, περπατάει επιδεικτικά στα πανάκριβα περσικά χαλιά με τις λασπωμένες του μπότες. Κάπως έτσι πρέπει να ένιωσαν οι Δημοκρατικοί και παραδοσιακοί Ρεπουμπλικάνοι αντίπαλοί του βλέποντάς τον να αναγάγει τα κρυπτονομίσματα – τα οποία οι ίδιοι θεωρούν εργαλεία του υπόκοσμου και των παλαβών υπερ-φιλελεύθερων – στην περίοπτη θέση που προηγουμένως επιφυλάσσονταν για τον χρυσό και τα ομόλογα του αμερικανικού κράτους.Ωστόσο, μέσα σε αυτή την κακοφωνία της ανατριχιαστικής κερδοσκοπίας, του θριάμβου και της απόγνωσης, είναι εύκολο να μας διαφύγει ο σοβαρός στρατηγικός ρόλο που παίζει το νεοϊδρυθέν στρατηγικό απόθεμα κρυπτονομισμάτων του Τραμπ στο ευρύτερο οικονομικό του πλάνο. Και αυτό θα ήταν λάθος μας.Βασικός στόχος του οικονομικού επιτελείου του Τραμπ είναι το γκρέμισμα της σημερινής παγκόσμιας νομισματικής τάξης και η επανα-οικοδόμησή της σε νέες βάσεις που θα εξασφαλίσουν την αμερικανική ηγεμονία στο διηνεκές. Το Μεγάλο Σχέδιο της κυβέρνησης Τραμπ βασίζεται σε δύο φαινομενικά αντιφατικούς στόχους: να υποτιμήσει το δολάριο διατηρώντας, παράλληλα, την παγκόσμια κυριαρχία του. Ενισχύοντας τις αμερικανικές εξαγωγές (καθώς το δολάριο γίνεται φθηνότερο) και πιέζοντας ταυτόχρονα προς τα κάτω το κόστος δανεισμού της αμερικανικής κυβέρνησης (καθώς ο ξένος πλούτος θα συσσωρεύεται στο μακροπρόθεσμο χρέος των ΗΠΑ), ο Τραμπ επιδιώκει να επεκτείνει την ηγεμονία των ΗΠΑ, φέρνοντας παράλληλα πίσω στις ΗΠΑ βιομηχανικές μονάδες που την εγκατέλειψαν τα τελευταία πενήντα χρόνια. Σε αυτό το πλαίσιο, οι δασμοί που επιβάλει τόσο «απλόχερα» αριστερά και δεξιά, αποτελούν το όπλο με το οποίο ο Τραμπ ασκεί πιέσεις σε φίλους και εχθρούς να ξεφορτωθούν τα δολάρια από τα χαρτοφυλάκιά τους και, παράλληλα, να αγοράσουν περισσότερα αμερικανικά ομόλογα μακράς διάρκειας (10 ετών ή και 30 ετών).Αλλά τι σχέση έχουν τα κρυπτονομίσματα με όλα αυτά;Ας πάρουμε ως παράδειγμα την περίπτωση του ιαπωνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος το οποίο κατέχει πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια, προϊόν δεκαετιών καθαρών ιαπωνικών εξαγωγών προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Τραμπ θέλει να εκφοβίσει το Τόκιο ώστε είτε να επενδύσει στις ΗΠΑ είτε να ρίξει το μεγαλύτερο μέρος των δολαρίων του στις χρηματαγορές (οδηγώντας έτσι το δολάριο προς τα κάτω) χωρίς όμως να τα μετατρέπει είτε σε ευρώ είτε στο κινέζικο ρενμίνμπι (κάτι που θα καθιστούσε το ευρώ και το ρενμίνμπι δελφίνους του ρόλου του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος που σήμερα παίζει το δολάριο).Γίνονται όμως και τα δύο; Και να ξεφορτωθούν τα δολάρια τους οι ιάπωνες και να μην αγοράσουν περιουσιακά στοιχεία σε κάποιο νόμισμα ανταγωνιστικό με το δολάριο; Κάπου εδώ αρχίζουμε να διακρίνουμε τον ρόλο που επιφυλάσσει το επιτελείο του Τραμπ για τα κρυπτονομίσματα: Αν πείσουν (και με τις απειλές των δασμών) τους ιάπωνες να ανταλλάξουν τα δολάριά τους με κρυπτονομίσματα (ειδικά αν η Φεντ, συσσωρεύοντας κρυπτονομίσματα, τους δίνει τις «ευλογίες» της), ο στόχος θα έχει επιτευχθεί! Το ότι αυτό είναι το σκεπτικό του Τραμπ φαίνεται ήδη στο προαναφερθέν προεδρικό του διάταγμα εκεί που λέει ότι, ως τώρα, οι ΗΠΑ «δεν έχουν μεγιστοποιήσει το στρατηγικό τους πλεονέκτημα χρησιμοποιώντας τα κρυπτονομίσματα ως μοναδικό μέσο αποθήκευσης αξίας στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα».Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι, τέσσερις ημέρες μετά την έκδοση αυτού του διατάγματος, την 10η Μαρτίου, ο Τραμπ προχώρησε πέραν του Bitcoin, και αντίστοιχων κρυπτονομισμάτων, εγκρίνοντας τα λεγόμενα stablecoins (σταθερονομίσματα). Πρόκειται για νέα συναρπαστική διάσταση στην στρατηγική εξαναγκασμού των ξένων επενδυτών σε κινήσεις που εξυπηρετούν το ευρύτερο οικονομικό του σχέδιο.Τι είναι αυτά τα stablecoins και γιατί είναι πολλά υποσχόμενα εργαλεία που εξυπηρετούν την οικονομική στρατηγική του Τραμπ;Κατ’ αρχάς, τα stablecoins, όπως το Tether, το USD Coin και το Binance προωθούνται από τις εταιρείες που τα εκδίδουν ως κρυπτονομισματικές εκδοχές του δολαρίου. Για να το πω διαφορετικά, τα stablecoins είναι μια κατασκευασμένη αντίφαση: Η αρχική ιδέα των κρυπτονομισμάτων (αρχής γενομένης με το Bitcoin που ήταν και το πρώτο από αυτά) ήταν η ρήξη με το υπάρχον, κρατικό χρήμα – ένα όπλο εναντίον των κεντρικών τραπεζιτών, των ιδιωτικών τραπεζών και, βέβαια, του δολάριου το οποίο οι κρυπτο-θιασώτες παρουσίαζαν ως το εργαλείο της ολιγαρχίας. Όμως, κι εδώ έγκειται η αντίφαση, τα stablecoins διαφημίζονται ως κρυπτονομίσματα με πλήρη ισοτιμία με το… δολάριο. Το βασικό τους ατού, λοιπόν, είναι ότι επιτρέπουν τις ανώνυμες διασυνοριακές πληρωμές συνδυάζοντας την ανωνυμία, την ευελιξία και την καθολικότητα του Bitcoin με την εξασφάλιση ότι η αξία τους σε δολάρια παραμένει σταθερή (καθώς εγγυώνται την αυτόματη μετατρεψιμότητα τους σε δολάρια με ισοτιμία ένα προς ένα). Ήδη, πολύ πριν ο Τραμπ «εγκρίνει» τα stablecoins, πολλές από τις μεγαλύτερες τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα παγκοσμίως άρχιζαν να εκδίδουν τα δικά τους stablecoins καθώς παρατηρούν ότι είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στις αναδυόμενες αγορές. Π.χ. Bank of America, PayPal, Revolut, Stripe και άλλες.Το αμείλικτο ερώτημα όμως τίθεται ως εξής: Μπορούν οι εκδότες stablecoins να υποσχεθούν ότι θα διατηρήσουν την αξία τους συνδεδεμένη με το δολάριο; Είναι αξιόπιστη μια τέτοια υπόσχεση; Θεωρητικά ναι, εφόσον ο εκδότης του stablecoin αποθηκεύει, σε κάποιο θησαυροφυλάκιο, ένα δολάριο για κάθε μονάδα του stablecoin που εκδίδει. Όμως, το να αποθηκεύει σε κάποιο χρηματοκιβώτιο δολάρια με μηδενικό επιτόκιο είναι ο εφιάλτης του κάθε τραπεζίτη. Αντί για αυτό, προτιμά τα δολάρια που αποθηκεύει (ώστε να στηρίζουν το stablecoin που εκδίδει) να τα ανταλλάσσει με έντοκα ομόλογα του αμερικανικού κράτους. Με αυτόν τον τρόπο ο εκδότης του stablecoin και είναι πιστός στον λόγο του (ότι καλύπτει τα token του με πραγματικά δολάρια) και εισπράττει τόκους. Πρόκειται για μια κατάσταση που ενθουσιάζει τον Ντόναλντ Τραμπ και, πιστεύω, βρίσκεται στο επίκεντρο του στρατηγικού ρόλου τον οποίο επιφυλάσσει το επιτελείο του για το στρατηγικό αποθεματικό κρυπτονομισμάτων που ίδρυσε την 6η Μαρτίου.Φυτεύοντας αυτό το στρατηγικό αποθεματικό διάφορων stablecoins στα έγκατα Φεντ, οι αμερικανικές αρχές σηματοδοτούν στους ξένους κατόχους δολαρίων ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ επικροτεί την μετατροπή των δολάριών τους σε αυτά τα stablecoins. Κατά τη διάρκεια των επικείμενων διαπραγματεύσεων με διάφορες κυβερνήσεις, με τους δασμούς να επικρέμανται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι τους, ο Τραμπ θα αφήνει διακριτικούς υπαινιγμούς για το πόσο ευχαριστημένος θα ήταν αν οι ξένοι επενδυτές αγόραζαν αυτά τα stablecoins χρησιμοποιώντας τα δολάριά τους. Να δούμε γιατί;Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, η προσφορά δολαρίων θα αυξηθεί, η συναλλαγματική ισοτιμία του δολαρίου με τα υπόλοιπα νομίσματα θα βυθιστεί, κανένα άλλο κρατικό νόμισμα δεν θα εμφανιστεί ως πιθανός μνηστήρας του ρόλου του δολάριου ως το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και τα stablecoins (που υπόσχονται ισοτιμία ένα-προς-ένα με το δολάριο) θα αυξηθούν σε αξία. Έτσι, η αξία της κάθε μονάδας των stablecoins θα ξεπεράσει το ένα δολάριο. Τότε, η εταιρεία που εκδίδει το κάθε ανατιμημένο stablecoin θα εκδώσει περισσότερες μονάδες αυτού ώστε να αποκαταστήσει την ισοτιμία ένα-προς-ένα με το δολάριο. Με τα έσοδα από την πώληση αυτών των μονάδων του stablecoin της, θα αγοράσει περισσότερα δεκαετή (ίσως και τριακονταετή) αμερικανικά ομόλογα. «Τέλεια!», σκέφτεται το επιτελείο του Τραμπ. Μ’ ένα σμπάρο δυο τριγώνια: το δολάριο υποτιμάται ενώ η ζήτηση για μακροπρόθεσμο κρατικό χρέος των ΗΠΑ αυξάνεται, πιέζοντας έτσι προς τα κάτω τις αποδόσεις των αμερικανικών κρατικών ομολόγων και το μακροπρόθεσμο κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου αμερικανικού χρέους!Στο άκουσμα όλων αυτών, εκκωφαντικός συναγερμός θα πρέπει να ηχήσει στον νου μας. Διότι αν αυτή η στρατηγική πετύχει και τα stablecoins γίνουν πυλώνας της αμερικανικής ηγεμονίας, ο Τραμπ θα έχει φυτέψει μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος. Η νομισματική ιστορία είναι διάσπαρτη με τα κουφάρια συστημάτων που εγγυώνται τη μετατρεψιμότητα κάποιου νεόκοπου νομίσματος σε κάποια σταθερή, ασφαλή αξία. Φαεινά παραδείγματα ο προπολεμικός Κανόνας του Χρυσού ή το μεταπολεμικό σύστημα Μπρέτον Γουντς.Ας πάρουμε το παράδειγμα του Μπρέτον Γουντς, το οποίο συνέπεσε με τη Χρυσή Εποχή του καπιταλισμού – τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Η ιδέα πίσω από το σύστημα Μπρέτον Γουντς ήταν τα νομίσματα της Δύσης να είναι προσδεμένα στο δολάριο με σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες ενώ το ίδιο το δολάριο «αγκυρώθηκε» στον χρυσό με διαχρονικά σταθερή ισοτιμία 35 δολαρίων ανά ουγκιά του μαγικού μετάλλου. Όσο οι ΗΠΑ παρέμεναν πλεονασματική οικονομία, εξάγοντας στην Ευρώπη και την Ιαπωνία αγαθά και υπηρεσίες αξίας σε δολάρια μεγαλύτερης από εκείνη των εισαγωγών τους, το σύστημα λειτουργούσε άψογα: Τα πλεονασματικά δολάρια της Αμερικής στέλνονταν στην Ευρώπη και την Ιαπωνία (με τη μορφή δανείων, ενισχύσεων ή άμεσων επενδύσεων) και στη συνέχεια ανακυκλώνονταν πίσω στις ΗΠΑ με κάθε αεροπλάνο Boeing ή ψυγείο Westinghouse που αγόραζαν οι ευρωπαίοι και ιάπωνες πελάτες.Όμως, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, αυτό το σύστημα ανακύκλωσης έπνεε τα λοίσθια. Ο λόγος ήταν ότι οι ΗΠΑ είχαν μετατραπεί σε ελλειμματική οικονομία, πλημμυρίζοντας την Ευρώπη και την Ιαπωνία (αργότερα και την Κίνα) με όλο και περισσότερα δολάρια που ήταν αναγκαία για να χρηματοδοτούν τις καθαρές εισαγωγές των ΗΠΑ. Υπό την προϋπόθεση ότι οι ευρωπαίοι και ασιάτες καπιταλιστές ήταν ευτυχείς να μαζεύουν και να διατηρούν περιουσιακά στοιχεία σε δολάρια, δεν υπήρχε πρόβλημα. Αλλά, όσο περισσότερα δολάρια συσσώρευαν, τόσο πιο δύσπιστοι γίνονταν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα μπορούσε να τηρεί την υπόσχεσή της να παραδίδει μια ουγκιά χρυσού σε όποιον της έφερνε 35 δολάρια. Πολύ γρήγορα, άρχισαν να τεστάρουν αυτή την ικανότητα ζητώντας χρυσό για τα δολάριά τους. Όταν το πράγμα παράγινε, και υπό τον φόβο να αδειάσει το Φορτ Νοξ από αμερικανικό χρυσό, τον Αύγουστο του 1971 ο Πρόεδρος Νίξον τίναξε στο σύστημα Μπρέτον Γουντς στον αέρα, καταργώντας την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε αμερικανικό χρυσό και στέλνοντας το πολύ «Τραμπικό» μήνυμα στους ευρωπαίους κυβερνώντες: «Το δολάριο είναι το δικό μας νόμισμα και το δικό σας πρόβλημα».Οπότε, να το αμείλικτο ερώτημα: Αν η πανίσχυρη αμερικανική αυτοκρατορία, στον απόγειο της παγκόσμιας ηγεμονίας της, δεν μπόρεσε να διατηρήσει την «άγκυρα» του περιβόητου μεταπολεμικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλαδή τη σταθερή ισοτιμία δολάριου-χρυσού, τι μας δίνει την πεποίθηση να φανταστούμε ότι μια ιδιωτική επιχείρηση, όπως η Tether ή η Binance, μπορεί να εγγυηθεί την σταθερή ισοτιμία του stablecoin της με το δολάριο; Τίποτα! Μάλιστα, η λογική υπαγορεύει το αντίθετο δεδομένης της δομής των κινήτρων που έχουν ενσωματωθεί στο στρατηγικό απόθεμα κρυπτονομισμάτων του Τραμπ.Αν το καλοσκεφτούμε, καθώς περισσότερα δολάρια ανταλλάσσονται με αυτά τα stablecoins, τα επιτόκια των αμερικανικών ομολόγων θα μειώνονται και οι εκδότες stablecoins θα αποκτούν όλο και ισχυρότερο κίνητρο να επενδύουν σε πιο προσοδοφόρα αλλά και πιο επισφαλή περιουσιακά στοιχεία. Πράγματι, μπορεί ακόμη και να διακινδυνεύσουν να εκδίδουν πρόσθετες μονάδες του κρυπτονομίσματός τους χωρίς να τα στηρίζουν με πρόσθετα αμερικανικά ομόλογα. Όσο περισσότερο συνεχίζεται αυτό, τόσο θα αυξάνεται η εξάρτηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ και του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος από ιδιώτες, τα κίνητρα των οποίων είναι να ενεργούν όλο και πιο… ανεύθυνα. Σας θυμίζει τίποτα όλο αυτό; Αν όχι, σας συνιστώ να παρακολουθήσετε ξανά την ταινία «Το Μεγάλο Σορτάρισμα» (The Big Short)…Για την σελίδα του 247 News όπου πρωτοδημοσιεύτηκε το πιο πάνω, βλ. εδώ.Για το αρχικό αγγλικό άρθρο που πρωτοδημοσιεύτηκε στο UNHERD, στο οποίο βασίζεται, βλ. εδώ

The post Ο επικίνδυνος ρόλος των κρυπτονομισμάτων στο ηγεμονικό σχέδιο του Τραμπ – 247 News appeared first on Yanis Varoufakis.

Goodbye, LINKE!

In its quest to become a ‘normal’, ‘acceptable’ party, Die Linke has joined the warmongering radical centrists in their rearmament follyThis past week was one for the history books. The German parliament  amended the constitutional debt brake so as to enable unlimited military spending, irrespectively of how deeply into the red it will push the federal government’s budget. Meanwhile, none of that fiscal generosity is to be extended to investment in hospitals, education, firefighters, kindergartens, pensions, green technologies etc. In brief, when it comes to funding life, austerity remains part of Germany’s constitutional order. Only investments in death have been released from austerity’s constitutional clutches.The underlying reason for introducing this stunning change to Germany’s constitution is simple: German automakers are now too uncompetitive. They can’t profitably sell their cars to civilians in Germany or abroad. So, they demand that the German state buys tanks that Rheinmetall will be making on Volkswagen’s disused production lines. To get the state to pay for this, the constitutional brake of government deficits had to be bypassed. Always eager to serve their Big Business masters, parties of permanent centrist governments were deployed to usher in this cynical constitutional change, one that annuls Germany’s post-war commitment to peace and disarmament.To change the constitution, the centrist parties needed a two-thirds majority in both houses of Germany’s federal parliament: the lower house, the Bundestag, but also the upper chamber, the Bundesrat where each state is represented by its size and via the coalition state government ruling over it. While the centrist parties secured their two-thirds majority in the outgoing Bundestag, they faced a serious problem in the Bundesrat. Die Linke, the “left Party”, whom we congratulated for their good election result recently, had the opportunity to cause the state governments in which it was party to (as part of a state-level coalition) to abstain in the Bundesrat vote. That would have blocked the constitutional amendment and would have dealt a lethal blow to military Keynesianism’s insidious return. Alas, the leadership of Die Linke chose not to use their power, their vote in the Bundesrat, to do this. They, in short, joined the warmongering radical centrists in their dangerous, extremely costly rearmament folly.The voters of Die Linke are, rightly, enraged, with some of them even calling for breaking up the state coalitions in which the party participates and expelling the officials involved. Already Die Linke’s failure to rise up against the genocide in Palestine, and the subsequent totalitarian treatment by the German state of those protesting the genocide, has tarnished Die Linke in the eyes of progressives not just in Germany but beyond too.Nothing obliterates the ethical standing of a political party of the left more efficiently than a leadership overly keen to be ‘accepted’ by a radicalised centre constantly moving towards the xenophobic, warmongering ultra-right. It was terrible enough that the leaders of Die Linke felt the need to turn a blind eye to Israel’ genocidal apartheid project. Now, this week, they have taken the next step to political oblivion: they have used their votes in the Bundesrat to ensconce, for the first time since 1945, military Keynesianism in the German constitution.Good night Die Linke. And good luck.

The post Goodbye, LINKE! appeared first on Yanis Varoufakis.

Crypto’s role in Trump’s economic masterplan (with special emphasis on stablecoins) – UNHERD

After dismissing Bitcoin as a scam during his first White House stint, Trump warmed to cryptocurrencies during his re-election campaign. To complete his conversion, on the 6th of March the 47th President signed an executive order to set up a “Strategic Bitcoin Reserve and a US Digital Asset Stockpile”.The United States government sensibly stockpiles a number of materials that it may need during an emergency, including oil, military gear, medical supplies and, of course, gold. But, if you own the printing presses of the world’s reserve currency, what’s the point of hoarding – on some government owned hard drive – crypto currencies lacking any intrinsic utility? Especially if you have constrained yourself, as Trump has done in the aforementioned executive order, never to sell the crypto you stashed away? The logic of strongarming the Federal Reserve to create a crypto stash, as in the case of every Trump pronouncement, is one part self-serving bluster, one part trolling of his opponents but, also, one part strategy.The self-serving bluster part was made painfully obvious as Donald and Melania Trump pocketed tens of millions of dollars from the otherwise pointless meme-coins they issued three days before his inauguration. The trolling of his opponents part was also on display as he was signing the executive order forcing the Fed to hold and maintain a cryptocurrency reserve. While ceremoniously putting his exorbitant signature on the order’s dotted line, he beamed with the grin of a cheeky peasant who had just broken into the Baron’s pristine drawing room, spoiling the splendour of its Persian rugs with his muddied boots. That’s how Democrats and mainstream Republicans felt watching Trump elevate the crypto currencies favoured by libertarians, cranks and criminals to the lofty status previously reserved for solid gold and US Treasury bills.However, in the midst of this cacophony of creepy profiteering, triumph and despair, it is easy to lose sight of the interesting role that Trump’s strategic crypto reserve plays in his broader economic masterplan. And that would be our mistake. Trump’s economic team has a two-pronged strategy by which to recast the global economic order in America’s long-term interests: To devalue the dollar while maintaining its global dominance.This seemingly contradictory strategy, that would boost US exports (as the dollar becomes cheaper) while pushing down the US government’s borrowing costs (as foreign wealth piles into US long-term debt) is intended to extend US hegemony while also bringing back manufacturing to America. Tariffs, in this context, are the chief weapon by which to pressurise America’s friends and foes to unload their dollar speculative holdings while also buying even more long-dated US Treasury bills.Be that as it may, what does crypto have to do with any of this? To get a whiff of the answer, take the case of Japanese institutions that hold in excess of $1 trillion of dollars, the result of decades of Japanese net exports to the United States. To drive the dollar down, but avoid strengthening the pretensions to reserve currency status of either the euro or China’s renminbi up, Trump would like to bully Tokyo to dump most of these dollars in the money markets but not convert them into euros or renminbi. What could do the trick? How about convincing, with an element of strongarming, the Japanese to swap their dollars for crypto? That would work, especially if the Federal Reserve dominated the crypto scene. What else could Trump have meant, in the text of his 6th March executive order, when commenting that, while the US already owns considerable crypto assets (the result of confiscations), it “has not maximized its strategic position as a unique store of value in the global financial system”?More intriguingly, four days later, on the 10th of March, Trump endorsed stablecoins, going out of his way to express his “strong support for the efforts of lawmakers in Congress as they work on bills to provide regulatory certainty for dollar-backed stablecoins and the digital assets market.” In so doing, he added a fascinating new dimension to the idea of forcing non-American institutional investors into moves that serve his economic masterplan.What are these stablecoins and why does Trump’s economic team look at them as particularly promising tools in the pursuit of their twin strategy? Stablecoins are, by design, a contradiction in terms. The whole point of Bitcoin, the first cryptocurrency, was to stick it to the man – to central bankers and their fiat currencies, the dollar chiefly. But, confusingly, stablecoins are marketed as crypto versions of the dollar. For example, Tether (USDT), USD Coin (USDC) and Binance USD (BUSD) are dollar-denominated crypto currencies that offer you the anonymity, versatility and universality of Bitcoin while also claiming to guarantee full convertibility to the dollar on a one-for-one basis. Indeed, some of the world’s largest banks and non-bank financial institutions are scrambling to launch stablecoins, hoping to capture a slice of a cross-border payments market. Last month, Bank of America signalled it was working on such a stablecoin, following the example of PayPal, Revolute, Stripe and many others.What makes stablecoins of particular interest to Trump is their promise to keep their value tethered to the dollar. But, how can they promise this and is their promise credible? In theory, this promise can be met if the stablecoin issuer holds, in some vault, one dollar for every token it issued. But, of course, holding zero-interest bearing dollars in a vault would be anathema to any self-respecting financier. So, even if the stablecoin issuer truly owns an equal amount of dollars to the tokens it has issued, it will immediately trade these dollars for some safe, interest-bearing, dollar-denominated asset – like 10-year US Treasury Bills. This way the issuer is true to their word of backstopping their tokens with real bucks while, at the same time, earning interest. It is an arrangement after Donald Trump’s heart and, I believe, at the centre of the idea of his strategic crypto reserve.By setting up a US crypto reserve containing dollar-backed stablecoins, the US authorities are signalling to dollar-holding foreign dollar holders that the US government is endorsing their ownership of these coins. During the negotiations that Trump plans to have with various governments, with tariffs dangling like a Damocles sword above their head, subtle hints will be dropped that the President will be mightily pleased were foreign investors to buy these stablecoins using their own dollars. If they do buy them, the dollar supply will increase, the dollar exchange rate will dip, no other fiat currency will emerge as a potential suitor to the dollar’s reserve currency status, and dollar-denominated stablecoins will rise in value. As these tokens will now be worth more than a dollar, their issuer will have an incentive to issue more tokens to restore the one-to-one exchange rate with the dollar. In the process, they will buy, with proceeds from the additional tokens they issue and sell, more long-dated US Treasuries to backstop their increased token supply. Bingo! Trump’s twin strategy is served: the dollar will have devalued while demand for long-term US government debt will rise, thus pushing down US Treasury yields and his government’s debt servicing costs.Upon hearing this, deafening alarm bells should be sounding in our heads. For if this strategy works, and stablecoins become a pillar of the New Hegemony Trump envisages, a timebomb will have been planted in the foundations of the global monetary system. Monetary history is littered with the corpses of outfits guaranteeing the convertibility of some newfangled currency with a time-honoured store of value. The Gold Standard itself was such a scheme, the post-war Bretton Woods system another.Take Bretton Woods as an example, the Gold Standard’s last evolution and a system whose functioning coincided with capitalism’s Golden Age – the 1950s and 1960s. The idea was that the West’s currencies would be tethered, with fixed exchange rates to the dollar. Moreover, the dollar itself would be anchored to gold at a fixed conversion rate of $35 to an ounce of the magic metal. As long as the US remained a surplus economy, exporting to Europe and Japan goods and services of great dollar value than that of its imports, the system worked fine: America’s surplus dollars were sent to Europe and Japan (in the form of aid, direct investment and loans) and were recycled back to the US with every Boeing jet or Westinghouse refrigerator that European and Japanese customers purchased using the dollars that had come their way.Alas, by the late 1960s, this recycling system broke down irreparably. The US had turned into a deficit economy, which meant that it began continually to flood Europe and Japan (later China too) with more and more dollars minted to finance US net imports. As long as non-Americans were happy to hoard their dollars, there was no problem. But, the more dollars they had the more sceptical they became that the US government would honour its promise to hand over an ounce of gold to anyone with $35: the makings of a run on gold. Indeed, when several runs on America’s gold took place (the most famous of which involved a French naval vessel arriving in New Jersey laden with greenbacks, to be converted into Fort Knox gold), President Nixon tore up the Bretton Woods agreement, ended the dollar’s convertibility to US government gold and messaged the Europeans, in Trumpian style, “the dollar is our currency but it is your problem”.So, here is the point: If the mighty US Empire, at the height of its world hegemony, could not honour the fixed conversion rate (of $35-to-one-ounce-of-gold) that was the feted postwar financial system’s anchor, what gives us the confidence to imagine that a private outfit, like Tether or Binance, can do it sustainably? Nothing! Indeed, logic dictates the opposite because of the structure of the incentives Trump is planting with his strategic crypto reserve. Think about it: The more dollars go into stablecoins, the lower the yields on US Treasury bills and the stronger the stablecoin issuers’ incentives to invest in riskier assets – even to issue additional tokens without backing them with additional dollar-denominated safe assets. The more this goes on, the greater the reliance of the US government, and of the global monetary system, on privateers acting responsibly when their incentives are to act less responsibly. Does this classic case of moral hazard remind you of anything? If not, watch The Big Short again!

Note: The above article is best read in conjunction with my earlier op-ed on Trump’s Economic Masterplan

For the UNHERD site where it was first published, click here.

 

 

 

The post Crypto’s role in Trump’s economic masterplan (with special emphasis on stablecoins) – UNHERD appeared first on Yanis Varoufakis.