Ton van 't Hof's Blog: Ton van ’t Hof, page 71

Negentien

Zelfontplooiing is belangrijk, maar niet het belangrijkste. Dingen aanreiken is belangrijker. Omdat ze over me heen liepen vroeg ik me af waar hun naam vandaan kwam: pissebed. Ik zocht het op en las in een oud boek over volksgeneeskunde dat je kinderen bij bedwateren een brij kunt laten eten waarin een paar pissebedden zijn meegekookt. … Lees verder Negentien

Begrenzinkjes

Er was eens een vogel, die op mijn hoofd scheet. De dapperheid van duidelijke taal. Ik stond voor een dilemma: kies ik voor een paar kuub extra waterverbruik of laat ik onze planten versmachten van dorst. Ik koos voor het eerste. Omdat onze verwarmingsketel op ontploffen stond – ‘Wilt u nooit meer zó lang wachten … Lees verder Begrenzinkjes

Bloedlink gat

Vandaag nam ik een houding aan tegenover de toekomst. Vroeg me onder het grasmaaien af wat ik vond van de massale vlucht naar strand en zee, die enige verkoeling moet bezorgen. En hoe ik mijn inzichten dan brengen zou. Ik ben een man van de jaren tachtig en geen enkele ervaring die dit nog veranderen … Lees verder Bloedlink gat

Structuur

Structuur volgt uit feiten. Wat een degelijke openingszin is, een belofte waarin de strekking van dit bericht reeds gevat is. Lang geslapen, laat opgestaan vanochtend. Wat mede het gevolg was van een bovenmatige inspanning: het sjouwen van vierhonderd ‘pakjes’ hooi van 15-20 kilo naar Foppes hooizolder. Wat het bijhouden van een dagboek óók is: selecteren. … Lees verder Structuur

Schuimkoppen

Droomde over vleermuizen, die verdomd veel gelijkenis vertoonden met bonte spechten. Maar het waren vleermuizen. Hakte, achterin de tuin, driemaal een gat in vooroorlogse funderingen, ter plaatsing van een gietijzeren slagershek waaraan ooit gerookte hammen hingen. Nu laten we er een bruidssluier tegenop groeien. Meeuwen, ik zie de laatste weken opvallend veel meeuwen rondom ons … Lees verder Schuimkoppen

Wolkbreuk

We hebben de afgelopen maanden nauwelijks last van ze gehad, maar nu zijn ze tot het offensief overgegaan: steekmuggen. Naar de Coop gefietst, met als hoofddoel: lege flessen inleveren. Daarna, net thuis, een wolkbreuk. Die ik – tuin hing scheef, garage stond blank – tevergeefs los probeerde te zien van klimaatverandering. ‘Waar dingen misgaan, zijn … Lees verder Wolkbreuk

Aanmoediging

Gisteren is Gert [de Jager] bij ons langs geweest. Hij zag er topfit uit. Uiteraard hebben we, goed geluimd en bij vlagen gematigd optimistisch, geboomd over poëzie en verwante zaken. Hij moedigde me aan om weer wat vaker over poëzie te schrijven, ik twijfelde. Ik krijg weer een pens. Actie graag! Mijn betovergrootouders Ludovicus Bartholomeus … Lees verder Aanmoediging

Betrekkingen

Adam Smith was nogal geobsedeerd, hoorde ik, door samenhang. Een van mijn betovergrootvaders heette Daniel, zonder puntjes op de e. Als hij daarentegen zijn handtekening zette, plaatste hij steevast een dubbele punt achter zijn enige voorletter: ‘D: van ’t Hof’. Al om 11.30 u. op mijn luie reet in uitbundige zon. Boek: The Value of … Lees verder Betrekkingen

‘Kijk,’ zei mijn moeder

‘Kijk,’ zei mijn moeder en wees naar een toerende motor. ‘Een Harley-Davidson,’ verduidelijkte ik. ‘O,’ zei mijn moeder, ‘heet-ie man zo?’ Joachim du Bellay (1522-1560) vond dat gedichten niet per se in het Grieks of Latijn hoefden te worden geschreven, maar beschouwde het Frans, mits goed gehanteerd, ook als een optie. ‘Kijk,’ zei mijn moeder … Lees verder ‘Kijk,’ zei mijn moeder

Het wit zo wit

Goed schrijven begint met verontrustende feiten. Opperde ik. Vanaf de geboorte van haar tweede kind begon mijn betovergrootmoeder Maria van de Leur zich opeens Anna Maria van de Leur te noemen. Dit hield ze vol tot haar dood. Wie vergeet te leven, verliest. Dus bracht ik enkele uren op ladders door, in aanwakkerende wind, om … Lees verder Het wit zo wit