Ton van 't Hof's Blog: Ton van ’t Hof, page 72

Het wit zo wit

Goed schrijven begint met verontrustende feiten. Opperde ik. Vanaf de geboorte van haar tweede kind begon mijn betovergrootmoeder Maria van de Leur zich opeens Anna Maria van de Leur te noemen. Dit hield ze vol tot haar dood. Wie vergeet te leven, verliest. Dus bracht ik enkele uren op ladders door, in aanwakkerende wind, om … Lees verder Het wit zo wit

Goochelen met geuren

Dit dagboek wordt bijgehouden omdat de ik-figuur te lui is om personages te verzinnen, of een plot. Schrijver David Markson bewaarde zijn aantekeningen op indexkaartjes. Met kundigheid en verve haalde ik een goeddeels ijzeren keukenblok uit elkaar, van IKEA. Met de jaren bouw je IKEA-ervaring op. Het ijzer ging naar Rindert van de overkant, die … Lees verder Goochelen met geuren

Haarscherp

Hennie en ik wonen links van de ‘Drooglijn’, leerde ik vanochtend, waar het water, de zee, in steeds hogere mate de agenda zal gaan bepalen. Ons huis staat nu nog op een terp, straks eiland. Schrijvers zijn exhibitionisten, beweert Thomas Rosenboom. Op deze grijze ochtend hing ik een televisietoestel op in onze slaapkamer en sloot … Lees verder Haarscherp

Bevrijding

Gisteravond bevrijdde ik een spin met zeer lange poten uit een benarde positie door hem of haar over mijn hand omhoog te laten lopen. Nog geen uur later hing het diertje al weer loerend in een nieuw web. Wat een plensbuien vannacht! Een oudere broer van mijn overgrootvader Wilhelmus van ’t Hof stapte tweemaal in … Lees verder Bevrijding

De Kleine Berg

Een oudere zus van mijn overgrootvader Wilhelmus van ’t Hof stierf, ruim een jaar getrouwd, op haar 29ste. Aan complicaties tijdens een zwangerschap, dacht ik op de gis. Hun vader woonde in de eerste helft van de negentiende eeuw in een huis aan de Kleine Berg, hartje Eindhoven. Een straat die nog altijd bestaat. Online … Lees verder De Kleine Berg

Wie?

Mijn moeder, die eindelijk weer eens bij ons op bezoek was, zag een babyfoto van me en zei glunderend: ‘Ja, dat was het leukste beestje wat er was.’ Langzaam maar zeker kom ik achter de identiteit van mijn voorouders. Genealogisch onderzoek heeft iets weg van een whodunit. Terwijl ik naar mijn betovergrootvader Daniel van ‘t … Lees verder Wie?

Manifestatie

Ik moet het zo goed mogelijk verwoorden. Dat is mijn taak. Nog voor zevenen vanochtend lag er al 1500 kg grind op me te wachten, die ik met groot gemak verplaatste. Kapot was ik, naderhand. Daarop: ‘Verkeersboete, beschikking. Door u te betalen: € 69,00.’ En ik wilde nog iets vastleggen over Augustinus, van Hippo. Dat … Lees verder Manifestatie

Gespleten

Hoe de wereld zich openbaart aan mijn bewustzijn en dat helder verwoorden. Mijn mensbeeld? Gespleten. Intuïtief tuinieren, noemde ze het. Ze had honderden tuinboeken gelezen, er enkele basisprincipes uit afgeleid – planten hebben grond, licht en water nodig – en alle andere, veelal tegenstrijdige adviezen overboord gegooid. Sindsdien tuinierde ze op gevoel, en veertig jaar … Lees verder Gespleten

Nergens gedonder

‘Een groenling of een tjiftjaf,’ zei Albert gedecideerd. Ik had hem een foto gestuurd van enkele minuscule veertjes die Bo gisteren van de vogel had overgelaten.‘Je moet haar een kattebelletje omdoen,’ voegde hij toe.‘Maar,’ wierp ik op, ‘als het om muizen gaat is ze onmisbaar.’‘Last van muizen? Hang een kerkuilenkast op!’ was Alberts oplossing. Wat … Lees verder Nergens gedonder

Op gezette tijden

Er werd vannacht een vogel verorberd. Naast me. Toen ik vanochtend uit bed stapte lagen er nog wat veertjes op de grond. ‘Dichters moeten hun liefde voor iets zichtbaar maken,’ zei Charles Altieri. Langs vergezichten gefietst, die in Noordoost-Friesland uit voorraad leverbaar zijn. Dingen van niets, waarvan ik innig hou. Op gezette tijden ga ik … Lees verder Op gezette tijden