Η μητέρα του σκύλου Quotes

“Και τότε αμέσως κατάλαβα γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε σέβας και φιλία προς το χώμα, και επιθυμία για γη: επειδή η γη είναι φτιαγμένη από τάφους.
Και αυτό δεν είναι λυπητερό, γιατί να είναι λυπητερό; Έτσι είναι η ζωή: γεμάτη θανάτους. Δεν είναι λυπητερό, φυσικό πράμα είναι.”
― Παύλος Μάτεσις, The Daughter

“Και ούτε με ταράζει πια που άρχισα να λησμονάω τη ματιά της μητέρας μου. Ξέχασα και ποιο χεράκι του Φάνη μας είναι το χαλασμένο. Ούτε και τι χρώμα μαλλιά είχε ο Φάνης μας θυμάμαι. Ξεχνάω και να λυπηθώ. Αυτό, λιγάκι με μελαγχολεί. Που ξεβάφουνε οι λύπες μου.”
― Παύλος Μάτεσις, Η μητέρα του σκύλου

“Πάντως, ας τα έχουμε καλά προς όλες τις κατευθύνσεις τώρα που περάσαμε τα εξήντα. Εγώ μια ζωή δεν έβρισα άνθρωπο, τουλάχιστον μπροστά του. Διότι, έλεγα, αύριο μπορεί να έχω την ανάγκη του τού σκατοκερατά. Να βλαστημήσω αδυνατώ, βλέπεις δεν μού το επιτρέπει και η θηλυκότης μου.
Πάω και σινεμά δωρεάν, ας είναι καλά η ατέλεια. Άσε στα θέατρα, πέρνα μωρή κουφάλα Ραραού μού λένε όλοι τους, όλο δόξα εγώ. Ραραού, μού κάνουν οι κομπάρσοι, εσύ είσαι σαν την Ελλάδα, ποτέ δεν πεθαίνεις.
Πολύ που χέστηκα εγώ αν πεθαίνει η Ελλάς, μη σώσει και πεθάνει, την είδα εγώ την Ελλάδα ποτέ μου, γιατί να τη νοιαστώ; Η Ελλάδα είναι σαν την Παναγία: δεν τη βλέπει κανείς μας ποτέ. Τη βλέπουν μόνο οι μουρλοί και οι απατεώνες. Ενώ τ’ αυγά μου στο ψυγείο τα βλέπω. Τη σύνταξη τη βλέπω. Είμαι επιτυχημένη εγώ.”
― Παύλος Μάτεσις, The Daughter

“Βέβαια, καμιά φορά με πειράζουν κάτι κωλόπαιδα στον δρόμο σαν περνάω, πλην δεν πειράζει, τα παιδιά έχουν μια αγένεια: θέλουν να ζήσουν. Πηγαίνω συχνά και στην εκκλησία. Όχι πως είμαι θρήσκα, πάω όμως και ανάβω κανένα κερί πότε-πότε, εδώ κοτζάμ διακεκριμένοι βουλευτές του κόμματός μας εκκλησιάζονται καθημερινώς. Θα μού πεις, αυτοί ανάβουν λαμπάδα, όχι κεράκι. Άλλο όμως η δική μου σύνταξη, άλλο η βουλευτική. Το κερί το ανάβω για να εκφράσω ένα μερσί προς τον ουρανό, διότι δεν ξέρεις τι μας ξημερώνει μετά θάνατον. Στην προσευχή όμως δεν λέω ποτέ «Κύριε ημών», εγώ κύριο δεν έχω, κορόιδο είμαι να έχω; Κ ά ν ω πως έχω. Και Θεός δεν υπάρχει, το κατάλαβα εγώ, κορόιδο είναι να υπάρχει;”
― Παύλος Μάτεσις, The Daughter

“Τον μοιρολόγησε δύο μέρες και δύο νύχτες. Όχι με λόγια: έβγαζε κάτι ήχους σαν θάλασσα. Έκλεισε τα τζάμια, μπαλκονόπορτα και παράθυρα, άφησε τα παντζούρια ανοιχτά, και μας παράστησε το πένθος της. Δύο μέρες και δύο νύχτες. Μοιρολογούσε με γέλια. Λόγια δεν ακούγαμε, μόνο αυτόν τον ήχο σαν μεγάλης θάλασσας. Τη βλέπαμε όμως… Απ’ τα παράθυρα και την μπαλκονόπορτα, βλέπαμε τη Χρυσάφαινα μια να φαίνεται, μια να χάνεται, σαν περαστική. Υψωνόταν πάνω στα μπαούλα της και στο τραπέζι της, σαν να ήθελε να σπάσει το ταβάνι και να πεταχτεί στον ουρανό. Το σπίτι της μέσα ήταν ασβεστωμένο και τα παράθυρα στενά. Έτσι, τη βλέπαμε ξεκάθαρη αλλά ποτέ ολόκληρη. Μόνο κλάσματα από μια πελώρια μαύρη νυχτερίδα φυλακισμένη που απαιτούσε να εξέλθει.”
― Παύλος Μάτεσις, Η μητέρα του σκύλου

“Ήτανε μεγάλη τους αγένεια αυτωνών που έκαναν έξωση στο βασιλικό μας γένος τότε με το δημοψήφισμα. Έκτοτε, δίχως βασιλείς, αισθάνομαι σαν να έχω βγει στη σκηνή δίχως κυλόττα.”
― Παύλος Μάτεσις, Η μητέρα του σκύλου

“Το εισιτήριο ήτανε φτηνό, γενική είσοδος πέντε εκατομμύρια, πολύ φτηνό αν σκεφτείς πως ένα κουτί σπίρτα είχε τρία εκατομμύρια, αλλά εμείς που να τα βρούμε. Γέμιζα σταφίδα την τσέπη του Φάνη μας και πηγαίναμε πέντε μ’ εφτά. Προτού μπούμε ρωτούσαμε τον μπαρμπα-Γρηγόρη στην είσοδο, φαί έχει; Και μπαίναμε. Διότι διαλέγαμε έργα όπου έδειχναν φαγητό. Στα κοινωνικά, δεν τρώγανε.”
― Παύλος Μάτεσις, Η μητέρα του σκύλου