“Βέβαια, καμιά φορά με πειράζουν κάτι κωλόπαιδα στον δρόμο σαν περνάω, πλην δεν πειράζει, τα παιδιά έχουν μια αγένεια: θέλουν να ζήσουν. Πηγαίνω συχνά και στην εκκλησία. Όχι πως είμαι θρήσκα, πάω όμως και ανάβω κανένα κερί πότε-πότε, εδώ κοτζάμ διακεκριμένοι βουλευτές του κόμματός μας εκκλησιάζονται καθημερινώς. Θα μού πεις, αυτοί ανάβουν λαμπάδα, όχι κεράκι. Άλλο όμως η δική μου σύνταξη, άλλο η βουλευτική. Το κερί το ανάβω για να εκφράσω ένα μερσί προς τον ουρανό, διότι δεν ξέρεις τι μας ξημερώνει μετά θάνατον. Στην προσευχή όμως δεν λέω ποτέ «Κύριε ημών», εγώ κύριο δεν έχω, κορόιδο είμαι να έχω; Κ ά ν ω πως έχω. Και Θεός δεν υπάρχει, το κατάλαβα εγώ, κορόιδο είναι να υπάρχει;”