“Τον μοιρολόγησε δύο μέρες και δύο νύχτες. Όχι με λόγια: έβγαζε κάτι ήχους σαν θάλασσα. Έκλεισε τα τζάμια, μπαλκονόπορτα και παράθυρα, άφησε τα παντζούρια ανοιχτά, και μας παράστησε το πένθος της. Δύο μέρες και δύο νύχτες. Μοιρολογούσε με γέλια. Λόγια δεν ακούγαμε, μόνο αυτόν τον ήχο σαν μεγάλης θάλασσας. Τη βλέπαμε όμως… Απ’ τα παράθυρα και την μπαλκονόπορτα, βλέπαμε τη Χρυσάφαινα μια να φαίνεται, μια να χάνεται, σαν περαστική. Υψωνόταν πάνω στα μπαούλα της και στο τραπέζι της, σαν να ήθελε να σπάσει το ταβάνι και να πεταχτεί στον ουρανό. Το σπίτι της μέσα ήταν ασβεστωμένο και τα παράθυρα στενά. Έτσι, τη βλέπαμε ξεκάθαρη αλλά ποτέ ολόκληρη. Μόνο κλάσματα από μια πελώρια μαύρη νυχτερίδα φυλακισμένη που απαιτούσε να εξέλθει.”