Zeinab > Recent Status Updates

که هزار دوست کم است و یک دشمن، بسیار!

درد اینجاست که درد را نمی‌شود به هیچکس حالی کرد!

عمر،عموجان!اعتباری به عمر نیست.
آن هم در حال و روزی که ما داریم.
هروقتی که فکر خودمان دچارم می‌کند،
به یاد رعد و برق می‌افتم،
رعد و برق!
رعد ناگهان آسمان را پاره می‌کند،
صدایش عالم و آدم را می‌لرزاند،
شب را یک آن به روز می‌گرداند و در دم...می‌میرد!

ما را مثل گوسفند سلاخی می‌کشانند پای صندوق‌های رای!
این چه معنایی می‌دهد؟
اصلا ما چه می‌شناسیمشان؟
تازه،گیرم که بشناسیمشان!
آنها کجا و ما کجا؟
ما را سنگ پله می‌کنند تا از روی پشتمان بالا بروند و چه و چه و چه.
معنای همچین کاری چیست که ما می‌کنیم؟ها؟
معنایش ملعبه‌ی دست دیگران شدن نیست؟
به جای اینکه بشویم مایه‌ی دست این حقه‌بازها،
چرا برای کارهای خودمان قدم پیش نگذاریم؟!

ما به آدم‌هایی محتاج هستیم که به زندگانی عشق داشته باشند،نه کینه.
به آدمهایی محتاج هستیم که به آینده‌ی بچه‌هایشان فکر کنند، نه به گذشته‌ی پدرهایشان.
ما از فرومایگی‌ها استقبال نباید بکنیم،
بلکه میخواهیم اول چنین روحیه‌های بیماری را در هم بشکنیم.

در این دنیا یک چیز عجیب و غریبی هست که ما از آن خبر نداریم.
یک چیز عجیب و غریبی هست که بر همه‌ی جانورهای مثل من سوار است‌.
یک چیز عجیب و غریبی هست که آدم را به جنایت وادار می‌کند.
آن چیز عجیب و غریب چیست؟
آن چیست که چنان در آدم حلول می‌کند،
چنان آدم را تابع خودش می‌کند،
چنان عقل آدم را راه می‌برد که آدم حتی به جنایت‌های خودش هم افتخار می‌کند؟
در این دنیا خواهر من،
آدم یا مجنون است یا جانی!

راهی به گذشته نیست، گل محمد!
آنچه هست،در پیش است.
و آنچه در پیش است، هست.
هست و هست.
حقیقت همین است.
شادی که در چشمت می‌نشیند.
راه آمده را باز نتوان گشت.
راهی اگر‌ هست، در پیش است.
دیروز برگذشت،
اکنون فردا را سینه سپر کن!
فردا، خم‌پشت و سینه خیز می‌رسد تا تورا، اگر نه به غفلت در رباید، پنجه در پنجه بیفکند.
کار گذشته‌ی تو، فردا دشوارتر می‌شود‌.
بار گذشته‌ی تو، فردا سنگین‌تر، پیچیده‌تر، آشفته‌تر.
این هنوز اول عشق است!

چقدر فکر کرده‌ام به این همه ستاره،
به این همه آسمان.
چقد فکر کرده‌ام!
چه ذره‌ی خرد و کوچکی هستم، من!
چه می‌گویم...
و چه می‌خواهم؟

ترس.
ترس از سخن.
ترس از سکوت.
ترس از نوسان میان سخن و سکوت.
نجاتی!

بلاها در حقیقت شباهت‌ها و وجوه مشترکی با هم دارند،
ولی موقعی که نازل می‌شوند،
آدم‌ها به دشواری آن‌ها را قبول می‌کنند.

همه‌ی ما برای اینکه آزاد باشیم، خطر کرده‌ایم.
حالا به حق نیست که یکیمان بخواهد این آزادی را از دیگری بگیرد.
بگذار هرکس به راه خودش برود!

چطور باشم خوبست؟
خوبم!
دنیا که لنگ ما‌ نمی‌شود.
می‌گذرد.
من هم به همچنو؛
می‌گذرم!

مرد و مرگ،
دو خصمند که زیر یک سقف زندگانی می‌کنند.
درون یک کالبد.

بسا که آدم به دانستن قانع نمی‌شود.
می‌داند کاری ناگزیر روی خواهد داد،
و این بیرون از دست و اراده‌ی اوست؛
می‌داند که چاره‌ایش نیست،
می‌داند که رویداد حتمی است؛
با این همه نمی‌تواند خود را آرام کند.
عقلش گردن می‌نهد،
اما روحش تمکین نمی‌کند.
دمادم و بی‌اختیار،
چیزی از درونش شعله می‌کشد،
غریو و خروش می‌کند،
برمی‌آشوبد،
آشفته می‌کند.
بدکردار،
آرام نمی‌گذارد تا به جنون نکشاند!
پریشانی!
نمک بر زخم!
نمک بر زخم!

مگر ما در همه‌ی عمرمان کاری غیر از کشتن و کشته‌شدن داشته‌ایم؟چه گرگ ما را بخورد، چه ما گرگ را بخوریم!چه ترکمن‌ها بر ما بتازند،چه گرسنه و پاپتی میان یک کمر برف،در کوه‌های آذربایجان بجنگیم،چه بر سر آب‌بها بجنگیم و بمیریم،چه از خشکسالی تلف بشویم.مگر ما به دنیا آمده‌ایم که عمرمان را روی تخت روان تمام کنیم؟ما که فرشمان خاک است و بالش‌مان خشت،که رواندازمان آسمان است و آذوقه‌مان ارزن و گیاه بیابان،پروای چی باید داشته باشیم؟

بیشتر مردم ما دروغهای آشکار یکدیگر را می‌بینند و در پوششی از لبخند_دروغی دیگر_از نگاه هم پنهان می‌دارند.
کردار حساب شده و اگر بشود گفت خردمندانه‌شان در داد و ستدها مایه ای از دروغ دارد که در لابه‌لای عواطف و احساسات گذرا لاپوشانی می‌شود.
گویی نیازهای معیشتی دروغهای دوسویه را موجه می‌نماید.

گاه چنین است که جهنم هم دلچسب می‌نماید.
فریب پیچ و تاب شعله،به خود می‌کشاندت.
می‌بلعدت.
کدام کس توانسته آتش را زشت بشمرد؟
عشق سودایی،همان آتش است.
به خود می‌کشاندت،
فرو می‌بلعدت،
آتشت می‌زند،
آتشت می‌کند.
به آنکه درافتی،خود آتشی.
خودِ آتش.
بسوزد این خرمن.

قلچماق و دلپاک و سربراه و دل به کار بود.
مرد را همین بس!

اگر زنی در مورد پذیرش درخواست ازدواج مردی تردید داشته باشد، حتما باید آن را رد کند.
اگر در اینکه "بله" بگوید شک داشته باشد، باید با صراحت بگوید "نه".
این وضعی نیست که بشود با احساسات مبهم، تردیدآمیز و نیمه‌کاره بپذیری و در آن احساس امنیت کنی.

مامان‌بزرگ انگشت‌های السا را می‌گیرد و
تو دست‌هایش فشار می‌دهد، مثل همیشه،
و وقتی کسی این کار را می‌کند آدم دیگر از چیزی نمی‌ترسد.

اگر نخواهیم با گذشته آشتی کنیم،
ناامیدی و خشممان را با خود به آینده می‌کشانیم.

چطور با این آگاهی زندگی کنیم که ما فقط پیکره‌های زنده ای هستیم که به درون جهانی کاملا بی اعتنا به ما و بدون هدفی از پیش تعیین شده پرتاب شده‌ایم؟

آنچه از پدر به ارث برده‌ام،
اضطرابی است که نفرینش می‌کنم و با همه‌ی اراده‌ام با آن به ستیز برمی‌خیزم...

بدون کتاب‌ها،
من
مدت‌ها پیش
گرفتار نومیدی شده بودم.

ما می‌خواهیم،
می‌خواهیم،
می‌خواهیم
و می‌خواهیم.
هرکس‌ که به آگاهی می‌رسد،
در گوشه‌ی صحنه‌ی ناخودآگاه،
ده نیاز را در انتظار خود می‌بیند.
اراده ما را بی‌امان به جلو می‌رانَد
زیرا وقتی یک نیاز برآورده شد،
نیاز دیگری جایش را می‌گیرد
و بعدی و بعدی
و این وضع سراسر زندگی‌مان ادامه دارد.

باید برای آرزوهایمان مرزی قائل شویم،
اشتیاقمان را مهار کنیم،
بر خشممان چیره شویم و
همواره این واقعیت را در نظر داشته باشیم
که هرکس قادر است تنها به سهم بسیار کوچکی
از آنچه ارزشِ داشتن را دارد،
دست یابد...