Zeinab > Recent Status Updates

آه!
فقط دارم سعی میکنم تمومش کنم!!!🤦‍♀️

دل می‌تپد،
و پاها قدم برمی‌دارند.
راه‌ها به پایان نمی‌رسند.
پ.ن: اونقدر برام جذابه که نمیتونم بذارمش کنار...

داستان هفتمشو دوس داشتم،
داستانی که مردم کاملا غریبه،
جلو خود نویسنده،
ادعا می‌کنن که از بچگی این نویسنده رو می‌شناختن و کلی هم ازش بد میگن! :))))))

احساسات...
احساساتمون به نظرم موجودات مجزایی هستند:
رنج، عشق، لطافت، مهربونی.
برای خودشون زندگی مجزایی دارند،
به ما وابسته نیستند.
نمیدونی چه اتفاقی می‌افته و برای چی،
مثلا یهو این آدم رو انتخاب می‌کنی نه اون یکی رو،
با این‌که اون یکی شاید بهتر هم باشه.
یا مثلا،
بدون اینکه خودت متوجه بشی و بخوای،
جزئی از زندگیِ یکی دیگه می‌شی.
اما دیگه تو رو پیدا کرده‌ند...
علامت داده‌ند به‌ت...

ما...
ما زندگی عادلانه‌ای برای خودمون تصور می‌کردیم،
بدون اختلاف طبقاتی،
بدون پول‌دارها و هیچی‌ندارها.
حاضر بودیم در راه انقلاب بمیریم،
وفادار به آرمان‌ها و ایده‌های انقلاب می‌مردیم...
بی هیچ طمعی...

می‌خواهم یک مورخ خونسرد باقی بمانم و مورخ هیجان‌زده‌ای نباشم.
بگذار زمان خودش قضاوت کند.
زمان عدالت و انصاف دارد،
البته زمانِ دور، نه زمانِ نزدیک؛
زمانی که ما در آن نباشیم و اثری از نظرات و تمایلات ما در آن نباشد.

بزرگترین توانایی مرگ میراندنِ آدم‌ها نیست،
بزرگترین توانایی‌اش این است که می‌تواند کاری کند بازمانده‌ها آرزو کنند زندگی‌شان متوقف شود.

هرچی بیشتر می‌خونم،
بیشتر از خودم می‌رنجم...
از اینکه قدر زنده بودن عزیزانم رو نمی‌دونم!

کودکی صلح را به زمین آورد
و ستاره‌ای آن را خبر داد.

وقتی توی آسانسور گیر می‌افتی،
فقط یه آرزو داری،
این‌که درِ آسانسور باز شه.
وقتی درِ آسانسور رو باز می‌کنند،
تو احساس خوشبختی می‌کنی.
خوشحالی مطلق!
به این فکر نمی‌کنی الآن باید یه کاری انجام بدی...
مهم اینه که بالاخره می‌تونی با خیال راحت و با تمام وجود نفس بکشی...
دیگه خوشبختی!

الان همه چی برعکسه،
کارمندهای علمی دون‌پایه و رئیس آزمایشگاه‌ها دارند مملکت رو می‌گردونند،
رئیس یه کالخوز یا یه فنی‌کار ساده رئیس‌جمهور می‌شن
جای اینکه طرف توی کالخوز کار کنه،داره کشور رو می‌گردونه!
چنین اتفاقی فقط موقع انقلاب می‌افته...

به اندازه ی مردی به نام اوه جذابیت نداره برام...

واقعا چطور میشه داستان‌های مصطفی مستور رو دوست نداشت؟!

داستان بندر انزلی...
این داستان فوق‌العاده‌س!👌

رستگاری بشر برای من کلمه‌ی بسیار بزرگی‌ است.
من این همه دور نمی‌روم،
سلامت بشر مورد علاقه‌ی من است،
سلامت او در وهله‌ی اول.

وقتی کسی دستخوش یک بیماری بزرگ و یا دلهره‌ی عمیق باشد، از بیماری‌ها و دلهره‌های دیگر معاف است.

چیزی را که خودمان انتخاب نمی‌کنیم،
نمی‌توانیم مزیت یا عیب بدانیم.

وقتی یک قوی آنقدر ضعیف است که یک ضعیف را آزار می‌دهد، آنگاه ضعیف باید آنقدر قوی باشد که عرصه را ترک کند.

ما بی‌قرار در حال،
دشمن گذشته
و محروم از آینده،
کاملا شبیه کسانی بودیم
که عدالت یا کینه‌ی بشری
آنان را در پشت میله‌های آهنی
زندانی می‌سازد.

شاید امروز هیچ چیزی طبیعی‌تر از این نیست که ببینیم مردم از صبح تا شب کار می‌کنند تا باقی وقتی را که برای زندگی دارند در قمار و کافه و وراجی از دست بدهند.

اتفاقا چیزهای احمقانه خیلی هم مهمه برای اینکه به احتمال زیاد مردم حرف‌های احمقانه رو باور می‌کنن، تکرار می‌کنن، تاجایی که عادی بشه و حقیقت به حساب بیاد.

برای تسخیر مردم،
نخست می‌باید ذهن و گمان مردم را تسخیر کرد.
که نخست می‌باید اندیشه و خیال انبوه مردمان را به تسخیر کشید
و سپس هم از آن بر ایشان سود و بهره گرفت.

خرهای بی‌عقل...
خیال می‌کنند آنچه را که آدم به دل دارد باید به زبان هم بیاورد!
خرهای کم‌عقل!
خیال می‌کنند.
اصلا متلفت معجزه‌ی دروغ نیستند!
این را نمی‌دانند که آدم در این مملکت فقط با دروغ می‌تواند روی پاهای خودش بایستد!

کاش می‌شد این ۲۰صفحه‌ی اولِ جلدِ ۹کلیدر رو،
واژه به واژه،
سطر به سطر،
بنویسم رو در و دیوار خونه!
اصن همه ترس‌های وجودی رو
خلاصه کرده تو دیالوگ‌های ستار و نادعلی!
نکن با ما همچین جناب دولت آبادی!❤
#کلیدر
#محمود_دولت_آبادی
#نادعلی
#ستار
#اگزیستانسیالیسم
#ترس_های_وجودی

کاش می‌شد این ۲۰صفحه‌ی اولِ جلدِ ۹کلیدر رو،
واژه به واژه،
سطر به سطر،
بنویسم رو در و دیوار خونه!
اصلا همه ترس‌های وجودی رو
خلاصه کرده تو دیالوگ‌های ستار و نادعلی!
نکن با ما همچین جناب دولت آبادی!❤
#کلیدر
#محمود_دولت_آبادی
#نادعلی
#ستار
#اگزیستانسیالیسم
#ترس_های_وجودی

...حتی برگ،
یک برگ‌ همان دم که می‌روید یعنی که زنده می‌شود.
و همان دم که زنده می‌شود،
یعنی که مرگ را هم با خود به دنیا می‌آورد
و آن را با خودش حمل می‌کند؛
و مرگ را همه جا و همه دم با خودش همراه دارد!
برگهای این درخت و... مرگ.
چیست این مرگ که عیان‌تر از خود زندگانی می‌بینمش؟!
چیست این مرگ؟!

آدمها عمدتا دو جور هستند،
یا دست‌کم من دو جور دیده‌ام.
یک جورش آدمهایی هستند که بدون یقین و ایمان نمی‌توانند زندگانی بکنند؛
و یک جور دیگرش آدمهایی هستند که با یقین و ایمان نمی‌توانند زندگانی بکنند.
راست اینکه بعضی از ایمان هراس دارند و بعضی از بی‌ایمانی دچار وحشت می‌شوند.
آن‌که ایمان می‌آورد،از پوک بودن وحشت دارد.
و آن‌که ایمان پیدا نمی‌کند،
از بار سنگین آن وحشت دارد؛
وحشت پابند شدن دارد.

بخت و خطر دو بال یک شاهینند، برادر!
‎