Zeinab > Recent Status Updates

بعضی از داستان‌ها، آخرش «سخن آخر» داره که خود یالوم توضیحات بیشتر و تخصصی‌تری داده راجع‌به موضوع. این قسمت‌هاشو خیلی دوس دارم. خیلی عمیق و پخته‌س.👌

داستان «شوخی» رو دوس داشتم…🤗

دانستن، چقدر کلمه‌ی شگفتی است.
آدم چقدر در زندگی‌اش می‌خواهد بداند،
ولی نمی‌داند بهتر است نداند.
کنجکاوی بشر را پایانی نیست،
ولی دانستن هم همینطور است
و تسلسل دارد و هرگز به انتها نمی‌رسد.

دریغا که بیچارگان به خاطر ثروتمندان به جان هم افتاده بودند و خون هم را می‌ریختند.

چقدر سخت‌خوانه،
مثه کتاب درسی می‌مونه! 😓😵‍💫

داستان شیطان رو دوس داشتم.

داستان "وحشت" رو دوست داشتم.
البته بیشتر داستان‌هاش رو دوس داشتم.
کلا این معمولی بودن همه شخصیت‌ها و ماجراها، در نوع خودش جذابه.
دقیقا زندگی همینه، همین اتفاق‌ها و ماجراها و آدم‌های کاملا معمولی.
و چخوف تو همه داستان‌هاش این معمولی و در عین حال قابل توجه بودن رو به تصویر می‌کشه.

هر ایمان حقیقی به واقع بری از خطاست؛
چیزی را محقق می‌کند که مومن امید دارد در آن بیابد؛
اما کوچک‌ترین پشتوانه‌ای برای بنیان‌نهادنِ حقیقتی عینی ارائه نمی‌کند...
اینجا مسیر انسان‌ها جدا می‌شود.
اگر می‌خواهی به آرامش ذهنی و سعادت برسی مومن باش؛
اگر می‌خواهی مرید حقیقت باشی، جست‌وجو کن.

صد راه برای گوش فرادادن به وجدان وجود دارد...
اما اینکه حس کنی چیزی درست است شاید علتش این باشد که هیچ‌گاه به خویش نیندیشیده‌ای و از کودکی هر آنچه برچسب درست خورده است کورکورانه پذیرفته‌ای.
#دانش_شاد

نیچه در ۴ سپتامبر فریاد برکشید:
"به خوشی تمام شد.
آه، روزهای شکوهمندِ آزادی فرا رسیده‌اند!"
و پفورتا را طبق سنت مجلل و مرسوم مدرسه ترک گفت:
با دست تکان دادن از داخل کالسکه‌ای که به تاج گل آراسته بود و اسب‌ها آن را دنبال خود می‌کشیدند و کالسکه‌چی‌هایی با لباس روشن یکدست آن را همراهی می‌کردند.
پ.ن: کی بشه منم با گفتن همچین جمله‌ای، دانشگاه رو ترک بگم! :))))))

حتی عاشق‌ترین والدها و نزدیکان با لبخند روی چهره‌شان مرتکب قتل می‌شوند.
آن‌ها ما را مجبور می‌کنند خودمان را داغان کنیم و کسی را که هستیم نابود کنیم.
مگر قتلی واضح‌تر و آشکارتر هم داریم؟

وقتی دوازده ساله بودم تثلیثی شگفت‌انگیز برای خویش تصور کردم:
خدای پدر،
خدای پسر
و خدای شیطان.
استدلالم این بود که خدا، با اندیشیدن به خویش،
شخصِ دومِ برخوردار از ذات الهی را خلق کرد،
اما برای اندیشیدن به خود مجبور بود به ضدِ خویش بیندیشد
و از این‌رو خلقش کند.
این‌چنین فلسفیدن را آغاز کردم.

من(نیچه) آن زمان در دو دلی‌ای عاجزانه می‌زیستم،
تنها،
با برخی تجربه‌ها و دلسردی‌های دردناک،
بدون اصولی بنیادین،
بدون امید
و بدون حتی تک خاطره‌ای خوشایند...

چرا من از آن آدم‌ها نیستم که شب‌ها فقط می‌نشینند و بیس‌بال تماشا می‌کنند؟
چی می‌شد اگر فکر و ذکرم نتیجه‌ی بازی بود؟
چرا نمی‌شد آشپز باشم و تخم‌مرغ سرخ کنم و بی‌خیال همه‌چیز باشم؟
چی می‌شد اگر مگسی بودم روی مچ دست یک آدم؟
چرا نمی‌توانستم خروسی باشم در حال دانه چیدن در یک مرغ‌دانی؟
چرا این‌جوری؟

من با استعداد بودم.
یعنی هستم.
بعضی وقت‌ها به دست‌هام نگاه می‌کنم و فکر می‌کنم که می‌توانستم پیانیست بزرگی بشم.
یا یک چیز دیگر.
ولی دست‌هام چه کار کرده‌اند؟
یک جایم را خارانده‌اند،
چک نوشته‌اند،
بند کفش بسته‌اند،
سیفون کشیده‌اند و غیره.
دست‌هایم را حرام کرده‌ام.
همین‌طور ذهنم را.

داستان انگور فرنگی رو دوس داشتم.

یه جاهایی، وسطای داستان دوئل، خسته‌کننده می‌شه و کند پیش میره...

هنوز نفهمیدم چرا اینقد نمره‌ی این کتاب بالاس!!!

تا اینجا دوتا داستان‌ش رو خوندم و باید بگم معمولی بود...

عطرها،
انواع پوست،
جامه‌های زیر،
جواهرات:
نخوت پرتجمل دنیایی که
مرگ را به آن راهی نیست؛
ولی مرگ پشت این درگاه،
در خلوتگاه خاکستری رنگ کلینیک‌ها،
بیمارستان و اتاق‌های دربسته کز کرده بود.
و من حقیقت دیگری نمی‌شناختم.

من چرا چیز زیادی نمی‌فهمم؟!
تا اینجاش که مبهمه...

نمی‌توان برای همیشه از زیر بار امید شانه خالی کرد
چون امید می‌تواند درست مایه آزار همان کسانی شود
که می‌خواستند خود را از آن برهانند.

ما،
خواسته بودیم همیشه پیروز باشیم.
و حال از خود می‌پرسیدیم:
"کدام پیروزی؟!"