Reza

“له به ر چاومه دواجار من و ته نیایی
پیکه وه ده مینینه وه
ئه و ئاگری جگه ره که ی ده کوژیته وه و
منیش بو هه تا هه تایه
ئیتر ئه نووم"
می دانم که در نهایت،من و تنهایی
با هم خواهیم ماند
او آتشِ سیگارش خاموش می شود
و من نیز تا همیشه
دیگر خواهم خوابید”
― شیرکو بیکس

“اگر باید زخمی داشته باشم
که نوازشم کنی
بگو تا تمام دلم را
شرحه شرحه کنم

زخم‌ها زیبایند
و زیباتر آن‌که
تیغ را هم تو فرود آورده باشی
تیغت سـِحر است و
نوازشت معجزه
و لبخندت
تنظیفی از فواره‌ی نور
و تیمار داری‌ات
کرشمه‌ای میان زخم و مرهم

عشق و زخم
از یک تبارند
اگر خویشاوندیم یا نه
من سراپا همه زخمم
تو سراپا
همه انگشت نوازش باش”
― حسين منزوي / Hosein Monzavi, مجموعه اشعار حسین منزوی

“امروز،احساس میکنم که تنها هستم
همانند آخرین روز خزان
و همچون دیارم
بعد از به خاک سپاری ترانه ی جوانی؛
تنهایم
امروز همه چیز تنهاست
همانند غربت مادرم
و همچون پیکر پدرم
و جسد یک قربانی شناخته نشده
تنها و تنهایم ...”
― شیرکو بیکس

“تهران بر درختان حجاب اجباری پوشاند
تهران بر تن آبها عبا دوخت
تهران بر روی جاده ها جبه انداخت
تهران بر سر باغچه عمامه گذاشت

تهران به زور آواز را مجبور کرد تا ریش بگذارد
تهران بر تنِ شعر لباس عاشورا پوشاند
تهران موسیقی را بیوه کرد
و از زندگی، مجلس عزایی ساخت

تهران به روی کسی نمی خندد
جز به روی مرگ
تهران از هیچ چیز خوشش نمی آید
به غیر مرگ
نام تمامِ زنان و دختران و پسرانِ تهران
مرگ است

و آن چه در تهران هرگز از مادر زاده نمی شود
زندگی ست”
― Sherko Bekas