آسيره

“كَان نفسهَا يحضُنهَا أبوهَا
زَى ما بتشُوف البنَات !!
كَان نفسهَا يكُون سندهَا فى ضَهرهَا
يكُون جنبهَا فى وقت خُوفهَا وضعفهَا
كَان نفسهَا تشُوف حنانُه
يُوم ما تقسَى عليهَا الظُروف
كَان نفسهَا بكلامُه ليهَا لقلبهَا
يطٌرد ويبعِد أى خُوف !

كَان نفسهَا تحِس بأمَان لمَا تيجِى تكلمُه
كَان نفسهَا ميكُونِش غيرُه فى قلبهَا
تحكِيله عنهَا تفهمُه
كَان نفسهَا متدورش على حد غِيره
يحسِسهَا فى يوم بأمَان
يحسِسهَا بالإهتمَام
يسمعهَا ويقويهَا ضد الأحزان
كَان نفسهَا فى حاجَات كتيِر
زَى ما بتشُوف البنَات
كَان نفسهَا تقُول دَة بابَا
وهيَا بجد فخُوره بيِه
كَان نفسهَا لما ييِجِى وتَر الوَجع
تبكِى تِفضفَض فى حُضن عنيِه
كَان نفسهَا فى حاجات كتيِر
بَس مِش كُل اللى بنحلَم بيه
بنعرَف دايمَا نوصَل ليِه !!”
― شيرويت أحمد