Paradoxe > Paradoxe's Quotes

“Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.”
― Kavafis, Kavafis. Antología Poética

“Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.”
― Kavafis, Kavafis. Antología Poética

“Even if all the experts agree, they may well be mistaken.”
― Bertrand Russell

“Posséder n'est rien, c'est jouir qui fait tout.”
― Stendhal

“There is
By my leaning over the precipice
Of your presence and your absence in hopeless fusion
My finding the secret
Of loving you
Always for the first time”
― André Breton

“Πώς; Υπάρχει και άλλος θεός; Ε! Δεν έχεις τον θεό σου.
Αν θες να ξέρεις υπάρχει. Και όχι μόνο ένας. Υπάρχουν πολλοί. Υπάρχει ο θεός των δυνατών. Ο θεός των ηγεμόνων. Ο θεός των φτωχών. Της πόρνης κάτω από το φανάρι. Ο θεός των ασθενών. Ο θεός των εμπόρων. Ο θεός των ψευτών, των ληστών και των απατεώνων. Ο θεός των ευσυγκίνητων και των ερωτευμένων. Ο θεός των απατημένων και των πατημένων. Ο θεός των ζώων και ο θεός των φυτών. Ο θεός των λαμπρών αστεριών και των χαμένων κομητών.”
― Βλάσσης Τρεχλής, Hotel New York

“What we see in a democracy governed by “representatives” is not a government “for the people” but an organized conflict of interests that only results in the setting up of unstable balances of power.”
― Ananda K. Coomaraswamy

“Σαν απόμεινε μόνος και ξεμάκρυνε ο θόρυβος και τα γέλια της συντροφιάς, ένιωσε με ευχαρίστηση τη σιωπή της νυχτωμένης Αθήνας να τον τυλίγει με την ησυχία της. Από τα φοιτητικά του χρόνια του άρεσε να περπατά τις μικρές ώρες μέσα στα έρημα σοκάκια, ν’ ακούει τα βήματά του ένα – ένα. Έβλεπε δεξά – ζερβά σε παράταξη τα σπίτια να σωπαίνουν τυλιγμένα στον ίσκιο τους, τα ένιωθε στέρεα και στοργικά πάνω από τον ύπνο των απροστάτευτων ανθρώπων. Σαν σωπάσουν και ακινητήσουν οι άνθρωποι, τότε είναι που ξυπνάνε τα σπίτια, ξαναβρίσκουν όλη τη συγκινητική τους υπόσταση και ζουν την προσωπικότητά τους μέσα στη νύχτα και τη σιωπή.

Από πάνω του οι αστερισμοί βλεφάριζαν γυαλιστεροί, ψυχροί μέσα στο ξάστερο στερέωμα.

Από παιδί την αγαπούσε τη νύχτα. Το κλίμα της ψυχής του ήτανε στην πνευματικότητα, την ησυχία και την περισυλλογή της. Η μέρα σέρνει μέσα στον ασυνάρτητο θόρυβό της όλες τις υψωμένες φωνές της δημοκοπίας, το αλαλητό της μάχης για το κέρδος. Εκφράζεται με τα μεγάφωνα της δημοσιογραφίας, που είναι η «λαϊκή αγορά» της Ιδέας και του Στοχασμού. Το ίδιο θορυβούν μέσα στο αδιάντροπο φως της τα χρώματα και οι γραμμές. Ο παραλογισμός και το απρόσωπο κοπάδι τη γεμίζει με το θρίαμβο του αριθμού.

Όμως η νύχτα ξαναδίνει το άτομο στον εαυτό του, τον άγιο και πολύτιμον εαυτό του, που τον είχε χαμένο μέσα στο σπρώξιμο της αγοράς. Μόνο τη νύχτα μπορεί να βρεθεί κανείς καταπρόσωπο με τον έναστρον ουρανό του Θεού, να τόνε δει κατάματα, ν’ ανεσάνει τη δροσερή και αγνήν αναπνοή του Απείρου.”
― Στρατής Μυριβήλης, Τα παγανά

“«Όποιος ρίχνεται με τα μούτρα στο διάβασμα και διαβάζει σχεδόν ολόκληρη την ημέρα αλλά περνά τον ενδιάμεσο χρόνο του χωρίς διόλου να στοχάζεται, χάνει με τον καιρό την ικανότητα να σκέφτεται μόνος του – όπως κάποιος που, κυκλοφορώντας μονίμως καβάλα στο άλογο, ξεχνά στο τέλος πως να βαδίζει. Τέτοια είναι, όμως, η περίπτωση ουκ ολίγων λογίων: από το πολύ διάβασμα έχουν αποβλακωθεί.
( Από το Uber lesen und bucher )”
― Schopenhauer, Arthur

“Έτσι κάθε βράδι, σὰ μαγείρευε κανένα ψαράκι μὲς στὴ βάρκα του καὶ τραβοῦσε καὶ τὴν τσότρα του, ἔβαζε κέφι ὁ Στρατὴς μὲ τὸν Στρατή, καὶ ξαπλωμένος ἀπάνω στὸ πρυμνιὸ σκαμνὶ ἀνάσκελα, κοίταζε τ᾿ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ κι ἄρχιζε τὴν κουβέντα μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ τὶς ἔγνοιες του. Περνούσανε οἱ ὦρες, χωρὶς νὰ τὶς καταλαβαίνει. Κι ὅταν κατέβαινε γλυκὰ ὁ ὕπνος ἀπὸ τ᾿ ἄστρα καὶ τοῦ γλυκοσφαλοῦσε τὰ μάτια, ἔκανε τὸ σταυρό του κι ἀποχαιρετοῦσε τὸ φίλο του: «Πολλὰ εἴπαμε, Στρατή. Ὥρα γιὰ ὕπνο, καληνύχτα». Ἔπαιρνε μία βαθειὰ ἀναπνοὴ κι ἔχανε τὸν κόσμο. Τὰ κυματάκια τὸν νανουρίζανε μὲ τὰ φιλιά τους: «Καληνύχτα, Στρατή, καληνύχτα...»”
― Παύλος Νιρβάνας

“It was not simply that I frenziedly desired what I could not have. That was but a blunt and unrefined kind of suffering. I was condemned to be with her even in her very rejection of me. And how long and how slow and how long-drawn-out that rejection would be. Still temptation would follow where she was. Endlessly she would give herself to others taking me with her. Like an obscene puny familiar I would sit in the corners of bedrooms where she kissed and loved. She would make consort with my foes, she would adore those that mocked me, she would drink contempt for me from alien lips. And all the time my very soul would travel with her, invisible and crying soundlessly with pain.”
― Iris Murdoch, The Black Prince

“Τ' αντικείμενα έχουν στερεότητα, ο άνθρωπος το ίδιο, παντού υπάρχει όγκος, βάρος, ιδιότητες, η καθημερινή πείρα μας λέει πως έτσι ν' απλώσουμε το χέρι κάτι θα συναντήσουμε, κάποιο έρεισμα θα βρούμε, η καθημερινή χρήση μας κάνει να το πιστεύουμε. Ο κόσμος είναι υλικός, πείθει. Και ξάφνου να! Μέσα στον ίδιο τον χώρο, εμείς οι ίδιοι βρισκόμαστε μια μέρα εξόριστοι. Κάτι γλίστρησε, λάκισε, σε μια δύναμη μες' από τα πράγματα, ένα άρωμα που δεν το νιώθεις μέσα στο παρόν, αλλά μόνο σα θύμηση, όταν έχει πετάξει. Και βλέπεις τότε πως το μύρο τούτο της στιγμής ήταν η μοναδική γεύση των πραγμάτων, η άπιαστη κι αληθινή τους υπόσταση. Ότι απομένει γύρω είναι χαλάσματα, σχήματα δίχως νόημα, συλλαβές χωρίς ήχο. Έτσι καθώς τα ροκανισμένα μάρμαρα του χαμένου κόσμου εδώ γύρω στο συνοικιακό καφενεδάκι, έρημα, άναυδα μέσα στο βράδυ και στην βροχή.

( Απόσπασμα από τον Προσανατολισμό στον αιώνα )”
― Άγγελος Τερζάκης

“Ο αιώνιος άνθρωπος πιστεύει με την καρδιά ό,τι ο νους του αποκρούει. Αποκρούει με την καρδιά του ό,τι ο νους του παραδέχεται.

Από την ''Ανάγκη του στοχασμού”
― Άγγελος Τερζάκης

“εκείνοι που ποτέ δεν τους επισκέφθηκε η τύχη είναι πιο χαρούμενοι από εκείνους που τους έχει εγκαταλείψει. Συ μπορείς αυτή την κατάσταση να την αποκαλέσεις φτώχεια, έλλειψη , ανέχεια, μπορείς να δώσεις σ’ αυτή την αίσθηση ασφάλειας όποια υποτιμητική ονομασία θέλεις. Εγώ πάντως είμαι έτοιμος να αρνηθώ ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ευτυχής , αν μπορέσεις να μου βρεις έστω και έναν που να μην έχει τίποτα να χάσει . Αν δεν είναι βασιλική η κατάσταση να είσαι ο μόνος που να μην μπορεί να υποστεί ζημιά ανάμεσα σε όλους τους φιλάργυρους, τους απατεώνες, τους ληστές και τους ανδραποδιστές, τότε εγώ κάνω λάθος.

( Από το De tranquillitate animi )”
― Σενέκας

“Νά οργανώνεσαι για τήν ειρήνη δεν είναι τό ϊδιο μέ τό νά οργανώνεσαι γιά πόλεμο. Οί θεσμοί πού χρειάζονται στήν πάλη γιά τήν ύπαρξη δεν μπορούν νά χρησιμεύσουν και γιά τήν ειρήνευση της ύπαρξης. Ή ζωή - σκοπός εΐναι μιά έννοια ποιοτικά διαφορετική από τήν έννοια ζωή - μέσο.”
― Herbert Marcuse, One-Dimensional Man: Studies in the Ideology of Advanced Industrial Society

“Οι μεγάλες λύπες όπως και οι μεγάλες ευτυχίες μπορούν να βρίσκονται στην αρχή ενός συλλογισμού. Είναι μεσολαβητές. Δε μπορούμε όμως να τις ξαναβρούμε και να τις διατηρήσουμε στο μάκρος των συλλογισμών.”
― Albert Camus

“Η φιλοσοφία εκλαϊκεύει το ιδανικό. Αλλά δεν αργούν να έρθουν οι τύραννοι που εκλαϊκεύουν γρήγορα τις φιλοσοφίες που τους παρέχουν δικαιώματα.”
― Albert Camus

“Δεν πρέπει να κατηγορεί κανείς το παράδοξο, που είναι το πάθος της σκέψης: ο στοχαστής χωρίς παράδοξο, μοιάζει με εραστή χωρίς πάθος, μια ωραία μετριότητα. Αλλά σύμφυτη με κάθε πάθος που φτάνει στο αποκορύφωμα του, είναι πάντα η θέληση της αυτοκαταστροφής του: έτσι και το ύψιστο πάθος της λογικής είναι να θέλει ένα εμπόδιο, το οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να προκαλεί την απώλεια της. Το ύψιστο παράδοξο της σκέψης είναι, κατ’ αντιστοιχία, η θέληση ν’ ανακαλύψει κάτι που ξεφεύγει απ’ την επιρροή της.”
― Soren Kierkeggard

“-όπου της αιτίας απολείπει ο λόγος, εκείθεν άρχεται το απορείν-”
― Πλούταρχος

“Τι είναι σιωπή και φωνή ταυτοχρόνως; Είναι ο χρόνος. Ναι ο χρόνος είναι και μολονότι μας εμπεριέχει και μας διαπερνά, παραμένει για μας άφωνος και σιωπηλός. Όταν όμως γεράσουμε και μάθουμε ν’ ακούμε προς την αντίστροφη πορεία, τότε θα αντιληφθούμε ένα ελαφρύ μουρμούρισμα κι αυτό είναι ο χρόνος που έχουμε αφήσει. Κι όσο περισσότερο ακούμε προς την αντίστροφη φορά, τόσο γινόμαστε και πιο ικανοί στην ακοή, τόσο σαφέστερα αντιλαμβανόμαστε τη φωνή των χρόνων, τη σιωπή του χρόνου”
― Hermann Broch, The Guiltless

“Spinoza says that if a stone which has been projected through the air, had consciousness, it would believe that it was moving of its own free will. I add this only, that the stone would be right. The impulse given it is for the stone what the motive is for me, and what in the case of the stone appears as cohesion, gravitation, rigidity, is in its inner nature the same as that which I recognise in myself as will, and what the stone also, if knowledge were given to it, would recognise as will.”
― Arthur Schopenhauer, The World as Will and Representation, Volume I