“Τ' αντικείμενα έχουν στερεότητα, ο άνθρωπος το ίδιο, παντού υπάρχει όγκος, βάρος, ιδιότητες, η καθημερινή πείρα μας λέει πως έτσι ν' απλώσουμε το χέρι κάτι θα συναντήσουμε, κάποιο έρεισμα θα βρούμε, η καθημερινή χρήση μας κάνει να το πιστεύουμε. Ο κόσμος είναι υλικός, πείθει. Και ξάφνου να! Μέσα στον ίδιο τον χώρο, εμείς οι ίδιοι βρισκόμαστε μια μέρα εξόριστοι. Κάτι γλίστρησε, λάκισε, σε μια δύναμη μες' από τα πράγματα, ένα άρωμα που δεν το νιώθεις μέσα στο παρόν, αλλά μόνο σα θύμηση, όταν έχει πετάξει. Και βλέπεις τότε πως το μύρο τούτο της στιγμής ήταν η μοναδική γεύση των πραγμάτων, η άπιαστη κι αληθινή τους υπόσταση. Ότι απομένει γύρω είναι χαλάσματα, σχήματα δίχως νόημα, συλλαβές χωρίς ήχο. Έτσι καθώς τα ροκανισμένα μάρμαρα του χαμένου κόσμου εδώ γύρω στο συνοικιακό καφενεδάκι, έρημα, άναυδα μέσα στο βράδυ και στην βροχή.

( Απόσπασμα από τον Προσανατολισμό στον αιώνα )”