“...ქართული კორუფცია, ქართული სიხარბე იმდენად შორს იყო წასული, რომ ამაზე თვალს ვერ დახუჭავდა. ვერ ამჩნევდა, როგორ მყუდროდ გრძნობდა თავს ქართული ელიტა - მათ შორის ინტელიგენციაც - თავის პატარა სამოთხეში ბოლშევიზმის ბატონობის ათწლეულების განმავლობაში. როგორ დაეუფლა თვალის ახვევის ხელოვნებას, როგორ მოერგო რუსების მიერ დაზარალებულის მდგომარეობას. რა იოლია ცხოვრება, როცა ყველაფერს ჩრდილოელ მჩაგვრელს აბრალებ. რუსეთში სწამდათ მთავრობის ძალაუფლების, სულ ამ ძალაუფლების შიშით ცხოვრობდნენ. საქართველოში კი მხოლოდ სიმულირებდნენ ამ შიშს; აქ იმას ენიჭებოდა პრინციპული მნიშვნელობა, რომ ძლიერნი ამა ქვეყნისა მატყუარები და მექრთამეები იყვნენ. ამიტომ თავიდანვე მათ გასაცურებლად, გასაბრიყვებლად ან მოსაქრთამად იყვნენ მომართულნი. არც სისტემის სჯეროდათ და არც რამე იდეოლოგია ჰქონდათ, გარდა საკუთარი ჰედონიზმისა. თავდაპირველი აღშფოთების შემდეგ მიხვდნენ, რომ ჩრდილოელი მეზობლის წყალობით არცთუ ცუდი პოზიცია ერგოთ. და ამის გამოუყენებლობა დიდი შეცდომა იქნებოდა. კულტურით დაინტერესებულ, შემოქმედებით, მუსიკალურ, მოქეიფე, თუნდაც ცოტა ანარქიულ, კი ბატონო, ოღონდ სულ ოდნავ, ლამაზ და მჭერმეტყველ, ზარმაც და ტემპერამენტიან ხალხს მშვენივრად შეეძლო ასეთ პირობებში ცხოვრება. რით იყო ეს ცუდი? ბოლოს და ბოლოს, ეს ის თვისებები იყო, რასაც ეროვნულ იდენტობას მიაწერდნენ და რითაც ფრიად ამაყობდნენ კიდეც. ან იქნებ, რუსული ოცნება შევისისხლხორცეთისე, რომ ჩვენად ვიგულეთ. მერე რა? რა იყო ამაში არასწორი? უარესადაც შეიძლებოდა წაგვსვლოდა საქმე. მთელი ის უზარმაზარი სახელმწიფო შურით უყურებდა ამ პაწაწინა, მზიურ სამოთხეს! რამდენი საბჭოთა რესპუბლიკა, რამდენი ავტონომიური ოლქი, რამდენი დაძმობილებული ხალხი გაგვიცვლიდა ადგილს, დაჩაგრულ, გადასახლებულ უმცირესობებზე რომ აღარაფერი ვთქვათ! რადგან, სანამ დიდი თანამემამულის, გენერალისიმუსის ლანდი გვფარავდა, ქართველებს ვერაფერს დაგვიშავებდნენ. იმას ვერავინ აუვლიდა გვერდს. ვერც რუსეთი და ვერც დანარჩენი მსოფლიო.
მართლა ძალიან ჭკვიანურად განსაჯა მამიკო რუსეთმა, ბრილკა, როცა თავის პატარა, თავნება, ცოტა არ იყოს, თავაშვებულ შვილიკო საქართველოს ყველა სისუსტე წააქეზა და სიძლიერედ შერაცხა, რადგან შვილმა შეიფერა, დაიჯერა , რომ მამას აჯობა ეშმაკობით, მის ძალაუფლებას დაუსხლტა, და ვერც კი შეამჩნია - ისე ცდილობდა, მამის სიყვარული და შექება დაემსახურებინა - როგორ იქცა ნამდვილ მეძავად.”