“Բաղերը լեցւել էին կանանց ձայներով։ Ամէն անգամ որ հրհռում էին՝ ճիւղերի վրայից դող էր անցնում ։ Իսկ ճիւղերը ծանրաբեռնված էին մեծ, հիւթեղ, արեւի բիւրեղէ արիւն ամբարած ողկոյզներով։
Խաղողը Հայաստանի երգն է։
Անուշ, փարթամ, հարբեցուցիչ։ Սարսռուն՝ աջիկների կրծքերի նման։ Հմայիչ՝ լուսնի լոյսի տակ փայլփլող բուի աչքերի նման։”