Πολυχρόνης Κουτσάκης's Blog, page 3

Ψάχνοντας σπονδυλικές στήλες

Όσο πιο πολύ παρατηρώ την κεντρική και τοπική πολιτική σκηνή στην Ελλάδα, τόσο περισσότερο εντυπωσιάζομαι με την έλλειψη σπονδυλικής στήλης τόσων πολλών ανθρώπων που καθορίζουν τις τύχες μας.Κι επειδή δεν φτάνει να παρατηρείς ένα πρόβλημα αλλά πρέπει να προτείνεις και λύσεις, η μόνη λύση που σκέφτομαι είναι η υποχρεωτική εκλογή ενός ποσοστού 18άρηδων στις εθνικές και τοπικές εκλογές, με μοναδικό όρο ότι απαγορεύεται ο 18χρονος να έχει υπάρξει μέλος πολιτικής νεολαίας πριν κατέβει υποψήφιος.Δεν είναι ουτοπικό – είναι η λύση. Μοιάζει με την υποχρεωτική ποσόστωση γυναικών υποψήφιων στις εκλογές, απλώς πηγαίνει λίγο παραπέρα την λογική αυτή. Δεν θα είναι μόνο υποψήφιοι οι 18άρηδες, αλλά υποχρεωτικά θα εκλέγεται ένα ποσοστό αυτών. Είναι ρατσιστικό αυτό εις βάρος των μεγαλύτερων; Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Αν ένα είδος, το ανθρώπινο(;) είδος του πολιτευτή έχει αποδείξει και αποδεικνύει καθημερινά την εξευτελιστική έλλειψη ήθους του, δεν πρέπει να γίνει κάτι γι’ αυτό; Και, όλοι οι πολιτικοί δεν λένε πως κάνουν ότι κάνουν «για τα παιδιά μας»; Ε, ας αποκτήσουν αυτά τα παιδιά άμεσα δύναμη για να επηρεάσουν το μέλλον τους. Έχοντας μιλήσει εκτεταμένα με εκατοντάδες εφήβους τα τελευταία χρόνια, είμαι βέβαιος πως θα τα κατάφερναν καλύτερα από αρκετούς πολιτικούς μας επειδή: α) έχουν περισσότερες γνώσεις από κάμποσους από αυτούς, β) έχουν τσίπα.Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα ανθρώπους που διαθέτουν ακόμα σπονδυλική στήλη. Οι έφηβοι δεν έχουν εμπειρία, ναι – αλλά οι περισσότεροι από τους εκλεγμένους μεγαλύτερους, που έχουν εμπειρία, αποδεικνύουν καθημερινά ότι μπορούν να καταπιούν τα πάντα, μπορούν να κάνουν πίσω σε οτιδήποτε είχαν υποσχεθεί, σε οτιδήποτε είχαν ψηφίσει ή υπογράψει, αρκεί να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα προνόμιά τους. Οι έφηβοι δεν έχουν εμπειρία – αλλά διαθέτουν ακόμα, στα 18 τους, αίσθηση ντροπής και ευθύνης. Ας τους βάλουμε στο παιχνίδι πριν προλάβουμε να τους διαφθείρουμε.   

Τα κωλόπαιδα δεν γεννιούνται, γίνονται

Δύο διαφορετικά περιστατικά, ένα στην Δανία και ένα στις ΗΠΑ, θα διεκδικούσαν εύκολα το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό σιχαμάρας και δείχνουν πόσο σκοτεινό φεγγάρι περνάει η πολιτική διεθνώς αλλά και οι κάθε λογής εξουσίες.Στις ΗΠΑ, σε μια από τις «αδελφότητες» (φοιτητικές οργανώσεις) του πανεπιστημίου Κορνέλ, τα νέα μέλη έλαβαν οδηγία από τα παλιότερα να κάνουν σεξ με όσες περισσότερες γυναίκες μπορούσαν, διαλέγοντάς τις με βάση το βάρος τους – όσο μεγαλύτερο το βάρος, τόσο περισσότερους πόντους θα έπαιρναν. Φυσικά, η εντολή ήταν να κρύψουν τον λόγο της σεξουαλικής συνεύρεσης από την κοπέλα/γυναίκα με την οποία θα βρίσκονταν. Το «παιχνίδι» το είχαν ονομάσει «το ψήσιμο του γουρουνιού». Όλο κι όλο το πειθαρχικό μέτρο που έλαβε η διοίκηση του πανεπιστημίου ήταν απλώς να τιμωρήσει με δύο χρόνια στενή παρακολούθηση την φοιτητική οργάνωση και τα μέλη της με υποχρεωτική παρακολούθηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Ποινές-χάδια δηλαδή, από εκείνες που κλείνουν το μάτι στον κωλοπαιδισμό για να γιγαντωθεί.Στη Δανία, ένα βίντεο που δείχνει δύο έφηβους να κάνουν σεξ σε ένα πάρτι πριν τρία χρόνια, όταν και το αγόρι και το κορίτσι ήταν δεκαπέντε χρονών, διχάζει αυτές τις μέρες την χώρα. Το βίντεο το τράβηξαν κρυφά από το ζευγάρι δύο αγόρια από το πάρτι, και στην συνέχεια το διέρρευσαν μέσω του Facebook Messenger με συνέπεια να αρχίσει το βίντεο να κυκλοφορεί ευρέως μεταξύ εφήβων που το έστελναν ο ένας στον άλλο.Σύμφωνα με τον νόμο, στην Δανία, οι έφηβοι και έφηβες που μοιράστηκαν το βίντεο τότε, είναι κατηγορούμενοι για διακίνηση παιδικής πορνογραφίας και θα δικαστούν. Περίπου χίλια άτομα που διακίνησαν το βίντεο κατηγορούνται, στην δίκη που μόλις ξεκίνησε. Θεωρητικά κινδυνεύουν με είκοσι μέρες φυλακή, αλλά πρακτικά θεωρείται απίθανο να καταδικαστούν σε φυλάκιση. Όμως όσοι καταδικαστούν θα έχουν την καταδίκη στο ποινικό τους μητρώο για τουλάχιστον δέκα χρόνια με συνέπεια να μην μπορούν να πάρουν ένα πιστοποιητικό που απαιτείται στην Δανία για όσους θέλουν να εργασθούν ως δάσκαλοι, αστυνομικοί, στελέχη στους προσκόπους ή προπονητές για παιδιά.Ο επικεφαλής της αστυνομίας στην Δανία για θέματα σεξουαλικών εγκλημάτων στο διαδίκτυο δήλωσε ότι χαίρεται για την προβολή του θέματος από τα ΜΜΕ διότι επιτέλους οι έφηβοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι είναι έγκλημα να διακινείς σεξουαλικά βίντεο χωρίς να υπάρχει έγκριση εκείνων που εμφανίζονται στο βίντεο. Η αστυνομία είχε κάνει πολλές καμπάνιες για το θέμα χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς και ξαφνικά, υπό την απειλή της ποινής, όλοι ασχολούνται με το θέμα.Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή για να μπορεί ένας νόμος να σε αποτρέψει από το να κάνεις ένα έγκλημα, πρέπει να ισχύουν τρεις συνθήκες: α) να φοβάσαι την τιμωρία που σχετίζεται με το έγκλημα, β) να ξέρεις ότι είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα να σε πιάσουν και γ) να ξέρεις ότι όταν σε πιάσουν είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα να εφαρμοστεί η ποινή. Αν δεν ισχύουν και τα τρία, τότε είναι βέβαιο πως κάποιοι θα παραβούν τον νόμο. Γι’ αυτό τον λόγο, σε πολλές χώρες της Ευρώπης έχει εμφανιστεί το φαινόμενο της διακίνησης μεταξύ εφήβων σεξουαλικών βίντεο συμμαθητών τους, επειδή δεν αισθάνονται τον κίνδυνο τιμωρίας.Και τι λέτε ότι υποστηρίζουν ξαφνικά σήμερα τέσσερα κόμματα στην Δανία, μεταξύ των οποίων και το κυβερνητικό; Ότι αν τελικά προχωρήσει η δίκη, πρέπει να αλλάξει ο νόμος ώστε να μην τιμωρηθούν «τα παιδιά» που ήταν τότε έφηβοι και διακινούσαν το βίντεο επειδή «παιδιά ήταν» και επειδή «πολλοί γονείς των κατηγορούμενων διαμαρτύρονται» και επειδή «το βίντεο δεν το είδαν μόνο αυτοί οι 1000, άρα γιατί μόνο αυτοί οι 1000 που το διακίνησαν να τιμωρηθούν» και, και, και.Όλα τα παραπάνω δείχνουν πως αρκετοί πολιτικοί, διεθνώς, μάλλον ζηλεύουν τους πολιτικούς της Ελλάδας από το 1980 μέχρι σήμερα. Έτσι, έχουν βάλει στόχο να δημιουργήσουν όσο περισσότερους πολίτες-κωλόπαιδα μπορούν, για να κερδίσουν το μόνο που τους νοιάζει – ψήφους, ακόμα και εις βάρος των ψυχών αδύναμων ανθρώπων.

Εφηβικά μυθιστορήματα και αυτολογοκρισία

Το περιοδικό "Αναγνώστης" ζήτησε από έξι εξαιρετικούς συγγραφείς και από εμένα να συζητήσουμε το θέμα της αυτολογοκρισίας των Ελλήνων συγγραφέων στα εφηβικά βιβλία.Ευχαριστώ πολύ το περιοδικό για την πρόσκληση. Το κείμενό μου βρίσκεται εδώ:http://bit.ly/2EDqO2V

H απέχθεια για το συλλαλητήριο είναι κόντρα στην λογική

Μπορεί εγώ να μην είμαι συλλαλητηριακός τύπος, γιατί πιστεύω πως οι μόνες αληθινές επαναστάσεις είναι αυτές που γίνονται μέσα μας. Αλλά προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που ενοχλεί πολλούς σχετικά με το συλλαλητήριο. Βγάζω έξω από την συζήτηση τους φανατικούς Συριζαίους, αυτούς ξέρω ότι τους ενοχλεί επειδή φανερώνει την γύμνια τους. Οι υπόλοιποι όμως, τι ζόρι τραβάνε; Να δούμε λίγο ορθολογικά αν στέκουν τα επιχειρήματά τους;1.     «Στο συλλαλητήριο πήραν μέρος οι ναζί της Χρυσής Αυγής και ένα πολύ οπισθοδρομικό κομμάτι της εκκλησίας».Ε, και; Αυτό το επιχείρημα μοιάζει με την περίπτωση του γονιού που θέλει να απαγορεύσει στο παιδί του να πάει σε συναυλία με επιχείρημα ότι θα υπάρχουν εκεί και κάποιοι που θα κάνουν ναρκωτικά. Όντως, μέσα σε πολλές χιλιάδες κόσμου βρίσκει κανείς κάθε λογής φυντάνια. Αυτό τι σημαίνει; Σε οποιαδήποτε μαζική εκδήλωση ξέρει κανείς τι φρούτο είναι ο διπλανός του; Στις μεγάλες συγκεντρώσεις των κομμάτων που γέμιζαν δρόμους και πλατείες, ήξερε ο καθένας γιατί ήταν εκεί οι υπόλοιποι; Μοιράζονταν μήπως όλοι ακριβώς τις ίδιες αγωνίες και είχαν τα ίδια συμφέροντα; Άλλος πήγαινε επειδή πίστευε στην ιδεολογία του κόμματος, άλλος επειδή ήθελε να διοριστεί, άλλος για να βγάλει γκόμενα, άλλος για χαβαλέ. Οι χρυσαυγίτες ήταν και ανάμεσα στους «Αγανακτισμένους» στις πλατείες πριν λίγα χρόνια. Εκεί βρίσκονταν και κάποιοι που ήθελαν γενικώς να τα σπάσουν, εκεί βρίσκονταν και συριζοτρόλ που ανταμείφθηκαν όπως έχει αποδειχθεί με θέσεις και λεφτά μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση. Η ερώτηση είναι η ίδια. Ε, και; Αμφισβητεί κανείς ότι υπήρχαν και άνθρωποι που όντως ένιωθαν αγανακτισμένοι και ήθελαν να εκφράσουν την διαμαρτυρία τους τότε; Το να βρεθείς για μια στιγμή στο ίδιο μετερίζι με κάποιον δεν σε ταυτίζει μαζί του. 2.     «Το συλλαλητήριο ήταν γελοίο επειδή υπήρχαν άνθρωποι ντυμένοι σαν αρχαίοι Έλληνες».Ε, και; Και στον δρόμο υπάρχουν άνθρωποι που ντύνονται με μη «ορθόδοξο» τρόπο. Να μην συζητήσουμε πόσο ενθουσιασμένοι είναι οι περισσότεροι Έλληνες και πόσο σοβαρά συμμετέχουν στις Απόκριες, για να περάσουν καλά. Επειδή μια-δυο χούφτες άνθρωποι επιλέγουν να εκφραστούν έτσι, αυτό καθορίζει τις εκατοντάδες χιλιάδες των υπόλοιπων;3.     «Το συλλαλητήριο υποσκάπτει την εθνική προσπάθεια για επίλυση στο πρόβλημα».Πρώτον, ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Μια σοβαρή κυβέρνηση θα το χρησιμοποιούσε ως επιχείρημα για να πιέσει στο εξωτερικό για τις θέσεις της. Δεύτερον, ποια εθνική προσπάθεια; Ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του, χωρίς καν τον Καμμένο σε αυτή την περίπτωση, προσπαθεί να «λύσει» το ζήτημα. Υπήρχε πουθενά το θέμα στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Ζήτησε λαϊκή εντολή για να το λύσει με τον τρόπο που θέλει; Η απάντηση είναι όχι. Αρα θα έπρεπε, για να προχωρήσει, να έχει την συναίνεση της αντιπολίτευσης. Το μόνο κόμμα που φαίνεται να συμφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το Ποτάμι, όλη η υπόλοιπη αντιπολίτευση διαφωνεί, για διάφορους λόγους, με τους κυβερνητικούς χειρισμούς. Πού είναι λοιπόν η εθνική προσπάθεια;4.     «Εκατόν τριάντα χώρες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία, εμείς τι παριστάνουμε; Ιδιαίτερα από τη στιγμή που τους έχουμε αναγνωρίσει ως FYROM, που περιλαμβάνει την λέξη Μακεδονία στο ακρωνύμιο. Επίσης δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από ένα μικρό κράτος όπως τα Σκόπια και το θέμα πρέπει να λυθεί γιατί υπάρχουν προβλήματα εντός των Σκοπίων με τους διαφορετικούς πληθυσμούς που αποτελούν τον λαό της χώρας, οπότε δεν πρέπει να γίνει κάποιο «μπαμ» στα Βαλκάνια, αυτό μας έλειπε τώρα με τόσα προβλήματα που έχουμε».Καταρχάς, οι εκατόν τριάντα χώρες δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα με τα Σκόπια. Εμείς είμαστε οι άμεσα θιγόμενοι από τις αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπίων τις οποίες δεν σταματούν ακόμα και σήμερα να προβάλλουν βασικά στελέχη της σκοπιανής κυβέρνησης. Ναι, τα Σκόπια είναι πολύ μικρή χώρα για να μας κάνει ζημιά. Αλλά έχουν ήδη ισχυρούς προστάτες και μπορεί να αποκτήσουν κι άλλους, στην περιοχή. Οπότε σε 10, 20 ή 50 χρόνια θα μπορούν συνεργαζόμενοι με την παρέα τους να διεκδικήσουν, εν δυνάμει, ελληνικά εδάφη. Η ελληνική κυβέρνηση μόνο μετά από τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και του λαού άρχισε να μιλάει για αλλαγές στο σύνταγμα και στα σύμβολα των Σκοπίων, μέχρι τότε ετοιμαζόταν για «πατ κιουτ» λύση στο όνομα, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Λογικό άλλωστε, οι περισσότεροι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν δηλώσει πως και σκέτα Μακεδονία να ονομαστούν τα Σκόπια δεν έχουν πρόβλημα. Το όνομα FYROM ήταν εξαιρετική επιλογή ως προσωρινή ονομασία, διότι απλώς αναγνωρίζει ότι όταν ήταν κομμάτι της Γιουγκοσλαβίας τα Σκόπια αυτο-ονομάζονταν Μακεδονία. Τίποτα παραπάνω. Το να πέσει μπουρλότο στα Βαλκάνια πάντα δυστυχώς είναι μια απειλή, βάσει της Ιστορίας της περιοχής, αλλά δεν θα πέσει παρά μόνο αν το θέλουν οι μεγάλες δυνάμεις. Και αν το θέλουν, θα πέσει μπουρλότο ακόμα και με λυμένο το ζήτημα των Σκοπίων. Το να κάνεις ως χώρα διαρκώς πίσω με τον φόβο μήπως δεν είσαι το «καλό παιδί» σε όλα, είναι αυτοκτονικό.Και επειδή βλέπω αρκετές αναφορές στον Ελευθέριο Βενιζέλο, την τελευταία εβδομάδα, να θυμίσω μια φράση που λέει συχνά ο φίλος μου ο Μίμης ο Ανδρουλάκης γι’ αυτόν: η πολιτική του Βενιζέλου ήταν πάντα «τουφέκι και παζάρι». Δηλαδή σε όλη του την διαδρομή προσπαθούσε όταν ήταν «από κάτω» στην διαπραγμάτευση να βρει τρόπο να αποκτήσει ισχύ (είτε με πόλεμο είτε με άλλο τρόπο) και να διαπραγματευτεί μετά, χρησιμοποιώντας το μεγάλο ταλέντο του στις διαπραγματεύσεις. Δεν διαπραγματευόταν όταν δεν μπορούσε να κερδίσει τίποτα. Δεν διαπραγματευόταν όταν δεν είχε καν να κερδίσει κάτι. Σήμερα, χωρίς να έχουμε να κερδίσουμε κάτι και με την διαπραγματευτική μας ισχύ στο ναδίρ λόγω της οικονομικής μας καταστροφής, ποιο το νόημα να κάνουμε το «καλό παιδί» ξανά; Δεν φτάνει η σπουδαία διαπραγμάτευση του Τσίπρα που μας κόστισε 85 δις και την παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στους ξένους για 99 χρόνια; Το «στοπ» πού το λέμε;

Φανταστρουμφική απόφαση

Νομίζω ότι η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών στις 30 ώρες την εβδομάδα εντός σχολείου (δηλαδή πραγματικός φόρτος γύρω στις 50) είναι μια ακόμα φανταστρουμφική ιδέα του Κώστα του Γαβρόγλου, αλλά είναι ημίμετρο. Όταν έχεις μια καλή ιδέα για να κάνεις οικονομία πρέπει να την εφαρμόζεις πλήρως: να πάει το ωράριο στις 45 ώρες υποχρεωτική παραμονή στο σχολείο, με υποχρεωτικό σφουγγάρισμα και πλύσιμο τουαλετών από τους δασκάλους/καθηγητές, για να γλιτώσει ο Κώστας όχι μόνο τους νέους διορισμούς αλλά και τα λεφτά για τις καθαρίστριες, και με μείωση μισθού κάτω από τα 600 Ευρώ για τους πρωτοδιόριστους ώστε να έχουν λεφτά μόνο για να τρώνε από την καντίνα του σχολείου - έτσι θα τους αρέσει που ζουν όλη τους τη ζωή εκεί.Πέρα από την πλάκα: για όποιον κάνει ευσυνείδητα την δουλειά του, οι 23 ώρες στο σχολείο, συν την προετοιμασία του/της για να μπει στην τάξη, συν το πήγαινε-έλα για πολλούς εκπαιδευτικούς που διδάσκουν σε περισσότερα από ένα σχολεία, συν τις εξωδιδακτικές δράσεις τις οποίες διοργανώνουν ή στις οποίες συνοδεύουν τα παιδιά, είναι μια χαρά ωράριο. Για όποιον ξύνεται, και οι 30 ώρες υποχρεωτικής παραμονής στο σχολείο είναι λίγες. Οπότε, για να λυθεί το πρόβλημα, υπάρχει μια λέξη: αξιολόγηση. Μόνο που στο άκουσμα της λέξης ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει σπυράκια, και βρίσκει την λύση να "χώσει" 30% αύξηση ωραρίου σε όλους.

Βενιζέλος - Ο άνθρωπος, ο ηγέτης

Το 2017 έκλεισε με ένα πολύ σπουδαίο εκδοτικό γεγονός στην Ελλάδα. Από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» και τις εκδόσεις Εστία εκδόθηκε η πλήρης, δίτομη βιογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου που περιλαμβάνει και σπάνιο εικονογραφικό υλικό από τα αρχεία του Ιδρύματος. Είναι ένα έργο ζωής από τον Γενικό Διευθυντή του Ιδρύματος κ. Νίκο Παπαδάκη και, κυρίως, είναι ένα πολύ χρήσιμο και κρίσιμο βιβλίο για την εποχή μας.Γιατί ο αναγνώστης δεν διαβάζει μόνο μια πολύ καλογραμμένη βιογραφία, που κυλάει σαν ιστορικό μυθιστόρημα – μια και η ζωή του Βενιζέλου έμοιαζε με μυθιστόρημα και η προσωπική του ιστορία ταυτίστηκε για πολλά χρόνια με την Ιστορία της Ελλάδας. Μέσα από τις μεγάλες, καλές και κακές, στιγμές της Ελλάδας του τότε φαίνονται πεντακάθαρα οι συσχετισμοί με την Ελλάδα του σήμερα. Τα λάθη που δεν είμαστε διατεθειμένοι να σταματήσουμε να ξανακάνουμε, εκατό χρόνια αργότερα και οι τρόποι με τους οποίους θα μπορούσαμε να υπερκεράσουμε τους εαυτούς μας για να αλλάξει η χώρα.

Αφού δεν είσαι νέος

Μιλούσα πριν λίγες μέρες με μια Αυστραλή φίλη και με ρώτησε για τα νέα μου και πώς πέρασα τις διακοπές (εδώ στην άλλη άκρη της Γης είναι καλοκαίρι), αφού είχαμε λίγο καιρό να τα πούμε. Ανάμεσα στα νέα μου, της ανέφερα πως ήμουν χαρούμενος και επειδή πήρα στην Ελλάδα το κρατικό βραβείο εφηβικού βιβλίου – στα αγγλικά η λογοτεχνία για εφήβους ονομάζεται Young Adult Literature. Είχε φασαρία εκεί που μιλούσαμε και δεν άκουσε καλά, νόμιζε ότι της είπα ότι πήρα το βραβείο για νεαρό συγγραφέα (young author). Και μου είπε: «Μπράβο! Συγχαρητήρια, αλλά... είσαι 43 χρονών, δεν είσαι νέος».Πέρα από το αστείο της υπόθεσης, υπάρχει και το πολύ σοβαρό κομμάτι επειδή σε αυτό που εννοούσε η φίλη μου είχε απόλυτο δίκιο. Πριν 12 χρόνια, όταν έφυγα από την Ελλάδα για να ζήσω στον Καναδά, έψαξα τις δυνατότητες που υπήρχαν σε Καναδά και ΗΠΑ για να προωθήσει ένας συγγραφέας την δουλειά του (μυθιστορήματα, θέατρο, κινηματογραφικά/τηλεοπτικά σενάρια) και ήταν σοκαριστικό σχεδόν το πόσοι διαγωνισμοί και προγράμματα προώθησης συγγραφέων υπήρχαν για ηλικίες που ξεκινούσαν από 14-15 χρονών. Η λογική είναι ότι ψάχνουν να βρουν τα ταλέντα (σε όλες τις τέχνες) από πολύ μικρές ηλικίες και να τα βοηθήσουν με διάφορους τρόπους ώστε να αναδειχθούν. Μετά, επέστρεφα στην Ελλάδα, και άκουγα σε συνεντεύξεις να μου λένε οι δημοσιογράφοι πως έχω γράψει πολλά πράγματα παρόλο που είμαι πολύ νέος και προσπαθούσα να τους εξηγήσω πως δεν ήμουν.Όχι επειδή στα 35, στα 40 ή λίγο παραπάνω δεν είσαι νέος βιολογικά και πνευματικά (καλούτσικος είσαι ακόμα), αλλά επειδή σίγουρα δεν είσαι νέος επαγγελματικά. Αν θες να αντιμετωπίσεις το γράψιμο ως δουλειά, όχι ως χόμπι, θα πρέπει ήδη στα 40 σου να συμπληρώνεις περίπου είκοσι χρόνια στο επάγγελμα (άντε, δεκαπέντε, αν ανακάλυψες την κλίση σου μεγάλος). Όπως δηλαδή ισχύει και με οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική κατεύθυνση επιλέξει κανείς. Έχοντας λοιπόν 15-20 χρόνια δουλειάς πίσω σου, είναι αστείο να αντιμετωπίζεσαι ως «νεαρός».Νομίζω ότι η αδιανόητη υπερπροστατευτικότητα των οικογενειών στην Ελλάδα, που οδηγεί συχνά τα παιδιά να μένουν στο σπίτι με τους γονείς τους ακόμα και μετά τα 30 τους, έχει διαστρεβλώσει την έννοια του «νέου» στα μάτια μας. Ιδιαίτερα μάλιστα στους συγγραφείς, μέχρι πρόσφατα αν κάποιος ήταν 30άρης στην Ελλάδα θεωρείτο μπέμπης/μπέμπα, έπρεπε να έχει καβατζώσει τα 50-55 και να έχει ασπρίσει (ή καραφλιάσει) ώστε να αρχίσουν κριτικοί και κοινό να τον παίρνουν στα σοβαρά – οι εξαιρέσεις μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Λες και οι νεότεροι άνθρωποι δεν έχουν να καταθέσουν εμπειρίες ζωής και τρόπο ανάγνωσης της πραγματικότητας, λες και μόνο οι πολύ μεγαλύτερες ηλικίες δικαιούνται να ομιλούν, να φαντάζονται και να καταθέτουν την σοφία τους. Βλέπω με χαρά πως βγαίνουν σιγά-σιγά αρκετοί νεότεροι συγγραφείς που, χάρη στα κοινωνικά δίκτυα κυρίως, αρχίζουν να αποκτούν αναγνωρισιμότητα και κοινό. Αυτό θα βοηθήσει ώστε όσοι παραμείνουν στο χώρο να έχουν στα 50 τους, που παντού στον κόσμο θα θεωρούνταν μεσήλικες, ένα αξιόλογο έργο πίσω τους αντί να αρχίσουν μόλις τότε να νιώθουν ότι κάποιος τους δίνει σημασία.

Χωρίς αίμα

Σε προχθεσινές του δηλώσεις ο Γ. Βαρουφάκης αποκάλυψε πως όταν ο Α. Τσίπρας δέχτηκε το εξωφρενικό αίτημα των δανειστών να έχουμε ετήσια πλεονάσματα 3.5%, ο Βαρουφάκης τον ρώτησε αν είναι εντελώς ηλίθιος (και ότι το ηλίθιος δεν ήταν η πραγματική λέξη που χρησιμοποίησε, του είπε κάτι πιο βαρύ). Η απάντηση του πρωθυπουργού της χώρας ήταν «Α, έκανα βλακεία; Εντάξει, θα το πάρουμε πίσω». Φυσικά δεν το πήρε πίσω, αλλά το θέμα είναι πώς ο ελληνικός λαός ψήφισε για πρωθυπουργό αυτόν τον άνθρωπο, που κατάφερε μετά από χρόνια να βάλει μια ελληνική λέξη ξανά (μετά τις τόσες των αρχαίων Ελλήνων) στα διεθνή λεξικά. Την λέξη kolotoumba. Όλες αυτές οι συζητήσεις για πολιτικούς που εξαπατούν τον λαό αλλά και τους πάντες γύρω τους καταλήγουν πάντα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε μια συζήτηση για την αξία της δημοκρατίας. Είχα γράψει σχετικά και σε παλιότερο post για νέα βιβλία που προτείνουν την αντικατάσταση της δημοκρατίας από κλήρωση ή από σύστημα όπου μόνο όσοι έχουν ευρύ πεδίο γνώσεων θα επιτρέπεται να εκλέγονται.Η συζήτηση έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά, και δεν είναι λίγα τα εξαιρετικά μυαλά που έχουν ταχθεί ενάντια στη δημοκρατία. Για παράδειγμα, ένας από τους πιο διάσημους κριτικούς της δημοκρατίας, ο σατιρικός συγγραφέας H. L. Mencken, έχει γράψει πριν πολλές δεκαετίες φοβερές ατάκες εναντίον της, όπως: «Η δημοκρατία είναι η λατρεία των τσακαλιών από τα χαϊβάνια» (στα αγγλικά η ατάκα είναι ακόμα καλύτερη, αφού οι δύο λέξεις ξεκινούν με την ίδια συλλαβή, “jackals”, “jackasses”), «Καθώς η δημοκρατία τελειοποιείται, η θέση του Προέδρου αναπαριστά όλο και καλύτερα την ψυχή του λαού, κι έτσι θα έρθει μια σπουδαία μέρα όπου οι απλοί άνθρωποι θα κατακτήσουν αυτό που λαχταρά η καρδιά τους: στον Λευκό Οίκο θα εγκατασταθεί ένας απόλυτος ηλίθιος», «Δημοκρατία είναι η αξιολύπητη πεποίθηση ότι αν αθροίσεις τις ατομικές άγνοιες θα προκύψει συλλογική σοφία». Μόνο που ο Μένκεν δεν είχε να προτείνει καμία καλύτερη λύση – έκραζε την δημοκρατία, ήταν υπέρ του πολέμου γιατί πίστευε ότι ταιριάζει στην ανθρώπινη φύση και στο ημερολόγιό του που δημοσιεύτηκε πολύ μετά τον θάνατό του φανερώθηκε ότι ήταν βαθιά ρατσιστής.Εντός Ελλάδας, είχα ακούσει σε συνέντευξη πριν τις εκλογές του 2015 τον Τζίμη Πανούση να λέει πόσο σιχαίνεται όλους τους πολιτικούς, πως ο ΣΥΡΙΖΑ που θα ερχόταν να κυβερνήσει είναι ο χειρότερος όλων (μάλιστα έλεγε πως από συριζαϊκό site είχαν απειλήσει, για τις δηλώσεις του, τον ίδιο και τα παιδιά του) αλλά παραδεχόταν πως η εξουσία είναι που διαφθείρει και πως ακόμα και ο ίδιος αν την αναλάμβανε θα γινόταν ένας από τους διεφθαρμένους, γι’ αυτό δεν έμπαινε στην πολιτική. Και συνέχιζε λέγοντας πως όταν έβλεπε έναν γέρο να ψάχνει στα σκουπίδια, αυτό δεν μπορούσε να λυθεί δίνοντας στον γέρο μια ελεημοσύνη για να φάει, και πως η μόνη λύση είναι το αίμα – εννοούσε κάποιου είδους επανάσταση στην οποία θα σκοτωνόταν πολύς κόσμος (την λύση του αίματος απέναντι σε μορφές εξουσίας την είχε πρωτοεμφανίσει τριάντα χρόνια νωρίτερα, με τους στίχους και το σχετικό σοκαριστικό βίντεο του: «όλο εμένανε σηκώνει να πω μάθημα η δασκάλα, θα την σφάξω σαν κουνέλι και θα βγω να παίξω μπάλα»).Ο Μένκεν και ο Πανούσης (και πολλοί άλλοι) ανήκουν στην κατηγορία των καλλιτεχνών/διανοούμενων που εμένα ποτέ δεν με άγγιξαν παρά την ευφυΐα τους και τα πολλά πετυχημένα πράγματα που έγραψαν. Γιατί η ευφυΐα δεν αρκεί. Ούτε η καθαρή προσωπική στάση (στην περίπτωση του Πανούση) αρκεί. Πρέπει να μπορείς να προτείνεις με το έργο σου και μια λύση η οποία να μην οδηγεί στο αίμα.Σε επίπεδο πολιτεύματος, η δημοκρατία κρατάει ακόμα παρά τα μεγάλα προβλήματά της και παρά τις απογοητευτικές εκλογικές επιλογές πολλών λαών τα τελευταία χρόνια, επειδή απλούστατα οποιαδήποτε άλλη λύση δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αίμα.  

Γενική Γραμματεία Κολοκυθόπιτας

Και από όλους τους υποκριτές αυτής της χώρας, που δεν είναι και λίγοι, το Όσκαρ πηγαίνει... (τύμπανα χτυπούν, ο φάκελος ανοίγει) στην Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων.Ανοίγει κανείς την ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας (www.isotita.gr) και ενθουσιάζεται. Πρώτο-πρώτο, ένα άρθρο της Γενικής Γραμματέα για το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης. Εκεί που τονίζει πόσο σημαντικό είναι να ενθαρρυνθούν χιλιάδες γυναίκες να σπάσουν τη σιωπή τους, να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνες, να καταγγείλουν εκείνους που τις παρενοχλούν και τις καταπιέζουν. Συγκινητικό πραγματικά το άρθρο, θα ένιωθα τα δάκρυα να κυλούν καυτά στα μάγουλά μου διαβάζοντάς το αν δεν τύχαινε να θυμάμαι το εξής: Πριν λίγα χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας, αρχηγός της αντιπολίτευσης τότε, έστειλε μια επιστολή στον «σύντροφο Μαδούρο». Τότε, κάποιες γυναίκες υπάλληλοι της πρεσβείας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα διαμαρτυρήθηκαν επειδή ο πρέσβης τις χούφτωνε όποτε γούσταρε, τις ρωτούσε αν είναι υγρές ή στεγνές, εμφανιζόταν ημίγυμνος και απαιτούσε να του κάνουν μασάζ, προσπάθησε να βιάσει μία από αυτές και τις απειλούσε πως θα τις απολύσει όταν έφτασαν στο σημείο να κάνουν και γραπτές καταγγελίες εις βάρος του. Και ο Τσίπρας έστειλε επιστολή στον Μαδούρο ζητώντας του απλώς να αποσύρει τον πρέσβη, γράφοντας: «Μέχρι στιγμής το προσωπικό της πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα και δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας που θα δημοσιοποιούσαν το πρόβλημα, γεγονός που θα το εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα». Ας πάθουν ότι θέλουν οι γυναίκες, μόνο η Αριστερά να μην πάθει ζημιά. Περιέργως, όταν το θέμα δημοσιοποιήθηκε και ο κ. Τσίπρας ήταν πια πρωθυπουργός, η Γενική Γραμματεία Ισότητας δεν είχε κάτι να πει για την στήριξη του πρέσβη που βασάνιζε τις γυναίκες υπαλλήλους του. Συμπτωματικά, επίσης, πρώτη μούρη στο website της Γενικής Γραμματείας είναι μια φωτογραφία της Γενικής Γραμματέα να χαμογελάει στον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα.Κατεβαίνω λίγο πιο κάτω και διαβάζω δελτίο τύπου της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, με τίτλο: «Η γυναίκα του πρωθυπουργού έχει στόμα και μιλιά». Σε ένα ακόμα πύρινο κείμενο υποστήριξης του δικαιώματος της κυρίας Μπαζιάνα να εκφράζει την γνώμη της, διαβάζω: «Μέχρι ο γυναικείος λόγος να μπορεί να αρθρωθεί δημόσια και να αντιμετωπιστεί στη βάση των  θέσεων που εκφράζει και όχι του φύλου του, η γυναίκα του Πρωθυπουργού, η γυναίκα της διπλανής πόρτας, η κάθε γυναίκα, οφείλει να συνεχίσει να μιλά. Η Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων στέκεται στο πλάι όλων αυτών των γυναικών, ενθαρρύνοντάς τες με το έργο της να μιλούν κάθε φορά δυνατά και καθαρά, μήπως και η φωνή τους σκεπάσει τους λεβέντες που θορυβούν, προσπαθώντας να καλύψουν το λόγο τους». Μα τι ωραία που τα γράφουν, σκέφτηκα, τι υπέροχο που είναι να έχει κανείς ταλέντο στο γράψιμο, να μην γράφει αηδίες που να μπορεί κάποιος εύκολα να τις χαρακτηρίσει «κολοκύθια με τη ρίγανη». Μετά όμως (και να με συγχωρήσετε για όσα θα διαβάσετε παρακάτω, δεν είναι δικά μου) θυμήθηκα τα εξής:«Νεόπλουτο τσουλί», «ασήμαντη και άχρηστη η ύπαρξή σου».«Γαμήσου να στρώσεις τσόλι», «σίχαμα», «τα θηλαστικά της μπόχας σου δεν με απασχολούν βρωμιάρα», «τώρα σε είδα στις φωτογραφίες σου και κατάλαβα γιατί εκφράζεσαι έτσι, άντε να φτιαχτείς ξέβγαλμα».Τις πρώτες ατάκες τις έγραψε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης για την Βίκυ Σταμάτη, σύζυγο του Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας αποφάνθηκε ότι η ΥΠΑΡΞΗ μιας γυναίκας (όποια κι αν είναι αυτή) που είναι μάνα ενός παιδιού δεν έχει σημασία και χρησιμότητα. Στα 54 χρόνια που ζει η Βίκυ Σταμάτη, κακώς ζει! Αυτό έγραψε υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης.Τον καταιγισμό από τις δεύτερες ατάκες τον έγραψε (με πολύ χειρότερη ορθογραφία) ο κάτοικος του μεγάρου Μαξίμου, σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού της κυβέρνησης Νίκος Καρανίκας, σε μια γυναίκα η οποία έκανε το έγκλημα να διαφωνήσει με σχόλιό του στο Facebook, χωρίς στο δικό της σχόλιο να τον βρίσει.Έψαξα τα δελτία τύπου της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων και μυστηριωδώς δεν βρήκα κάποιο σχόλιο για τα παραπάνω. Είμαι σίγουρος ότι είναι τυχαίο, απλώς δεν έχουν ακούσει εκεί στην Γενική Γραμματεία Ισότητας τίποτα για αυτά τα περιστατικά ώστε να γράψουν κάποιο πύρινο άρθρο ενάντια και σε αυτούς τους «λεβέντες που θορυβούν». Γιατί αν είχαν ακούσει και έκαναν τουμπεκί, αυτό θα σήμαινε πως η Γενική Γραμματεία Ισότητας με την στάση της εξευτελίζει στην πράξη τις γυναίκες και τον αγώνα τους για πραγματική ισότητα.

Τον παπατζή

Βλέπω διαφήμιση ότι μαζί με την εφημερίδα Τα Νέα Σαββατοκύριακο θα δοθεί το άγνωστο βιβλίο του Ανδρέα Παπανδρέου "Στρατηγική Οικονομικής Αναπτύξεως της Ελλάδος", του 1962, όπου μέσα δήλωνε υπέρμαχος της ένταξης στην ΕΟΚ, "στην οποία ο ελληνικός λαός θα αναλάμβανε ενεργό ρόλο μετά από κάποια αρχική θυσία". O ίδιος άνθρωπος στις αρχές του ’80 εξελέγη με σύνθημα την έξοδο από την ΕΟΚ, από την οποία δεν βγήκε ποτέ βέβαια, πετώντας αριστερά-δεξιά τα λεφτά που μας έδιναν ώστε να μην υπάρξει ποτέ καμία θυσία, που έλεγε τάχα πως χρειαζόταν. Σιγά τ’ αυγά, τις θυσίες θα τις έκαναν τελικά γενιές και γενιές Ελλήνων πολύ μετά απ’ αυτόν. Και όταν ο Σαββόπουλος έγραψε τους παρακάτω στίχους το 1989, αποκαλώντας τον "παπατζή" έπεσε όλο το "σύστημα ΠΑΣΟΚ" να τον φάει:
Για δες και τους ηγέτες σου δίχως παραμύθι
να χάσουν την ισχύ τους,
ν’ αλλάξει η τακτική τους
Τον κάθε τεχνικό της εξουσίας τον χρήστη
εγώ τον αντιμετωπίζω δίχως πίστη
Άλλον μαραγκό, άλλον φαναρτζή, άλλον συνθέτη
τώρα και ηγέτη
Το νόμισμα είναι πάντως τόσο ξεπεσμένο
διαλέγω ότι μπορώ
που να ᾿ναι και φτηνό
και να ᾿ναι κι αγαθό
προπάντων ικανό να βγάλει από τη μέση
το κνώδαλο αυτό
τον παπατζή