Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 78

Ολόκληρος Ο Τζέημς Μποντ Σε Δύο Ώρες

Να κάτι πολύ ενδιαφέρον: Κάποιος έκατσε και πήρε ένα πεντάλεπτο από κάθε ταινία Τζέιμς Μποντ από το Δρ. Νο του 1962 μέχρι το Quantum of Solace του 2008 και τα έβαλε στη σειρά. Ξεκινά με τα πρώτα 5 λεπτά του Δρ. Νο, προχωρά με τα λεπτά 5-10 του «Από τη Ρωσία με αγάπη» και φτάνει στα 5 τελευταία λεπτά του Quantum of Solace (που δε θυμάμαι πως λέγεται στα Ελληνικά). Το αποτέλεσμα, μια συρραφή που διαρκεί δύο ώρες, είναι πάρα πολύ ωραίο, δείχνει πόσο σφιχτή και συγκεκριμένη είναι η δομή αυτών των ταινιών και σχεδόν βγάζει νόημα σαν ταινία. Βεβαίως το δίδαγμα μοιάζει να είναι πως όλες αυτές οι ταινίες είναι ίδιες.

Αλλά από την άλλη, καλό είναι στη ζωή μερικά πράγματα να μένουν σταθερά.

via

Οι Πιγκουίνοι Στο Γαλάζιο Παγόβουνο

Μόλις πέρασα περίπου δέκα λεπτά χαζεύοντας αυτή την εκπληκτική φωτογραφία που δείχνει πιγκουίνους πάνω σε ένα -πολύ σπάνιο- γαλάζιο παγόβουνο. Την τράβηξε αυτός. Να πώς:

Πώς Γίνεται Viral Ένα Βίντεο

Όλη η αλήθεια.

Η Νικητήρια Ομιλία Του Μπαράκ Ομπάμα

Ο Μπαράκ Ομπάμα κέρδισε μόλις τις αμερικανικές εκλογές και θα συμπληρώσει την οκταετία του, και σ’ αυτή την υποδειγματική ομιλία δημιουργεί στους ψηφοφόρους του μια (έστω πρόσκαιρη και τεχνητή) αίσθηση ελπίδας και της προοπτικής.

Και Τώρα, Ένα Γλυκό Ταινιάκι Της Pixar: La Luna

Κάνε ένα διάλειμμα και δες αυτό το μικρό αριστούργημα. Μετά συνέχισε αυτό που έκανες πριν, αλλά με ένα χαμόγελο στα χείλη, έστω για λίγο.

UPDATE: Δυστυχώς ο κύριος που το ανέβασε δεν είχε το δικαίωμα να το κάνει, οπότε η Disney το κατέβασε το βιντεάκι, και πάει. Δες ένα άλλο.

Μια Ανοιχτή Επιστολή Προς Αυτούς Που Νοσταλγούν Το Κρύο

Καλησπέρα.

Προς όλους τους φίλους που διαμαρτύρονται στα σόσιαλ μύδια για τη συνεχιζόμενη καλοκαιρία και νοσταλγούν το χειμώνα, δυο λόγια:

Ετούτη η χώρα δεν έχει τίποτα το ωραίο. Έχει άσχημες πόλεις, κακότροπους ανθρώπους, μηδαμινή κοινωνική συνοχή, κατεστραμμένη οικονομία. Δεν έχει τίποτα να προσφέρει στους πολίτες της. Είναι άδεια. Είναι το τίποτα. Είναι μια χώρα μαύρη-τρύπα. Με μία εξαίρεση: Τον καιρό.

Ετούτη η χώρα έχει πολύ καλό καιρό. Αυτό σημαίνει ότι έχει πολύ συχνά ήλιο και σχετικά υψηλές θερμοκρασίες. Δεν είναι τυχαίο που το καλοκαίρι το λέμε «καλοκαίρι». Είναι καλός καιρός. Ζέστη=καλό. Ήλιος=πολύ καλό. Έτσι είναι τα πράγματα. Τώρα με την υπερθέρμανση του πλανήτη, εξάλλου, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Μπορεί τροπικές καταιγίδες να πνίγουν τη Νέα Υόρκη, αλλά εδώ είμαστε πιο τυχεροί, εδώ μας έχει βολέψει η φάση. Οι εποχές επέστρεψαν, κι εκεί που κάποτε είχαμε χειμώνα, τώρα έχουμε άνοιξη. Ο φετινός Μάρτιος, αν θυμάσαι, ήταν γεμάτος λιακάδες και 20+ βαθμούς. Καθόλου γδάρτης. Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα έχουμε και φθινόπωρο. Μπορεί το Δεκέμβριο. Αλλά δεν βιάζομαι.

Αν βιάζεσαι εσύ, αν νοσταλγείς το κρύο και θες μια φθινοπωρινή μπόρα για soundtrack των υπαρξιακών αναζητήσεων της ευαίσθητης ψυχούλας σου, φύγε. Μετανάστευσε.

Με αγάπη το λέω. Και το εννοώ.

Ποτέ δεν ήταν καλύτερη εποχή για να φύγεις απ’ την Ελλάδα -καθώς εδώ δεν υπάρχει πια τίποτα- κι ο πλανήτης μας είναι γεμάτος με μέρη που βρέχει και κάνει κρύο. Στην Αγγλία. Στον Καναδά. Στη Σουηδία. Πήγαινε εκεί.

Αυτή τη συμβουλή δεν τη δίνω σε κανέναν, ποτέ, ούτε σ’ αυτούς που γκρινιάζουν για την κρίση, ούτε στον εαυτό μου, ούτε καν σε ανθρώπους που, αν έφευγαν, η χώρα θα γινόταν αποδεδειγμένα καλύτερη.

Αλλά τη δίνω σε εσένα.

Γιατί αν δεν μπορείς να εκτιμήσεις και να εκτιμάς συνέχεια, κάθε μέρα, το μόνο καλό πράγμα που έχει να δώσει αυτή εδώ η γωνιά της Γης στους ανθρώπους που ζουν πάνω της, τότε δεν έχεις απολύτως κανένα λόγο να μένεις εδώ. Ούτε έναν*. Μηδέν λόγους. Φύγε.

Όλοι όσοι θα μείνουμε εδώ θα δυστυχήσουμε, και κάποιοι από εμάς το ξέρουμε. Το νιώθουμε στο πετσί μας. Αυτό δεν είναι καλό.

Ξέρεις τι είναι καλό να νιώθουμε στο πετσί μας; Τον ήλιο.

Ευχαριστώ πολύ

Θοδωρής

Υ.Γ. Α, και φεύγοντας άφησε σε κάποιον συμπολίτη μας το πολυτελές και πανάκριβο πετρέλαιο θέρμανσης που έχεις προφανώς ήδη αγοράσει. Έχεις αγοράσει, ε; Γιατί πώς αλλιώς θα άντεχες το πολυπόθητο πολικό σου ψύχος, όταν ο Γκάνταλφ στον ουρανό θα διάβαζε το τουίτ σου και θα μας το ‘στελνε;

*Φίλοι; Συγγενείς; Skype.

Φωτογραφίες Από Μια Σκοτεινή Νέα Υόρκη

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

To dezeen ανέβασε ένα θαυμάσιο slideshow με φωτογραφίες του Ίγουαν Μπάν (ελπίζω να το γράφω σωστά), του φωτογράφου που, μεταξύ άλλων, τράβηξε και την φωτογραφία που έκανε το εξώφυλλο του περιοδικού New York viral. Όλες οι φωτογραφίες δείχνουν το ημίφως του ημισκοτεινού Μανχάταν μετά την έλευση του τυφώνα Σάντι, αφού στέγνωσαν κάπως οι δρόμοι, αλλά πριν επιστρέψει το ρεύμα σε πολλές περιοχές.

UPDATE: Το ίδιο το New York ανέβασε ένα ακόμα καλύτερο slideshow, με περισσότερες λήψεις του Μανχάταν από ψηλά. Πρόσθεσα φωτογραφίες στην παραπάνω συλλογή.

Τα Αεροπλάνα Μπαίνουν Στην Ουρά: Δυο Βίντεα

Εδώ βλέπεις ένα υπνωτικό timelapse με αεροπλάνα που ευθυγραμμίζονται για την προσέγγιση στο αεροδρόμιο Χίθροου του Λονδίνου. Κι από κάτω, άλλο ένα:

Στο δεύτερο κάποια στιγμή ένα αεροπλάνο ακυρώνει την προσγείωση, και τα επόμενα κατευθύνονται σε άλλο διάδρομο -στο τέλος το βλέπεις και σε αργή κίνηση.

Ο Κόσμος Πριν Απ’ Το Μνημόνιο ΙΙΙ

Μια νέα εβδομάδα ξεκινά, μια εβδομάδα γεμάτη, αναμφίβολα, με πάθος και οργή και αντιδικίες και φασαρίες και άγχος και φόβο και τρομολαγνεία και νεύρα και πάρα πολλά αρνητικά πράγματα και, απ’ ό,τι φαίνεται, και ήλιο.

Ας δούμε τι έγινε τις προηγούμενες ημέρες, συμβάντα που οδηγούν σε τούτη την εβδομάδα τη δραματική και κρίσιμη.

Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς (δε θα το συνηθίσω ποτέ) μίλησε στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του και δήλωσε ότι »πρέπει να χτυπήσουμε 2 εχθρούς: τη δημόσια σπατάλη και τη φοροδιαφυγή» σκορπώντας ξέφρενο ενθουσιασμό στα πλήθη καθώς είναι προφανές ότι πλέον έχουν διοριστεί στο δημόσιο όλοι οι Μεσσήνιοι πολίτες, και έχουν μετατεθεί σε οργανισμούς που δεν θα υποστούν καμία μείωση όλα τα γαλάζια βύσματα, και έτσι ήρθε η ώρα να αρχίσει ο πόλεμος κατά της δημόσιας σπατάλης.

Εν τω μεταξύ, στη Σαλαμίνα, ο ιδιοκτήτης ενός φούρνου που πίστευε ότι ο Αιγύπτιος υπάλληλός του τον έκλεβε αντέδρασε όπως κάθε σωστός επιχειρηματίας, έδεσε τον υπάλληλο με αλυσίδα σε ένα δέντρο και τον πλάκωσε στο ξύλο. Κάθε σωστός επιχειρηματίας σε μια ζούγκλα με άγρια ζώα, εννοώ.

Παράλληλα, μπροστά στις εξελίξεις ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας ζήτησε εκλογές για να μιλήσει ο λαός. Έτσι το είπε, «εκλογές για να μιλήσει ο λαός«. Βεβαίως, όπως καλά θυμόμαστε, ο λαός μίλησε μόλις πριν από κάτι λιγότερο από πέντε μήνες και επίσης μίλησε πάλι και πριν από έξι. Αλλά προφανώς δεν άρεσαν στον κύριο Τσίπρα αυτά που είπε τότε, ή δεν τα άκουσε καλά, και του ζητάει να τα επαναλάβει.

Εγώ συμφωνώ απόλυτα με την ιδέα των διαρκών εκλογών. Να μιλάει συνέχεια ο λαός, ακατάσχετα. Γιατί όχι. Αν μιλάει συνέχεια ο λαός, μπορεί να πάρουμε κάποια στιγμή απόφαση ότι αυτά που λέει δεν είναι και πολύ σόι.

Μπορεί τότε να συνειδητοποιήσουμε την αξία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στην ανάπτυξη του δυτικού πολιτισμού και την εξέλιξη της ανθρωπότητας, μια αξία που έχει γίνει προφανής σε άλλα σημεία του κόσμου εδώ και αιώνες, αλλά εντάξει, εδώ εμείς τα παίρνουμε λίγο πιο αργά τα γράμματα.

Εν τω μεταξύ, ο δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης έγραψε ένα πύρινο άρθρο κατά ομάδας πρώην μελών του ΠΑΣΟΚ, ένα άρθρο που δεν άρεσε καθόλου στο πρώην μέλος του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Ραγκούση, ο οποίος απάντησε με ένα πύρινο άρθρο κατά των μεγαλοδημοσιογράφων πρώην κρατικοδίαιτων media. Και οι δύο έχουν δίκιο, και οι δύο είχαν άδικο.

Εν τω μεταξύ, πολύ απογοητευμένος από τη θεαματική συμμετοχή των καθηγητών στις εκλογές των νέων διοικητικών συμβουλίων των Πανεπιστημίων, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε μια πύρινη ανακοίνωση κατά της τεχνολογίας (μάλλον). Οι εκλογές έγιναν με ηλεκτρονικό σύστημα ώστε να μην μπορούν μέλη αριστερών παρατάξεων να κλέψουν τις κάλπες ή να χτίσουν δωμάτια ή να προπηλακήσουν καθηγητές, κι αυτό φυσικά κατά τη γνώμη του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ αντιδημοκρατικό. «Τεχνοφασισμός» είναι η λέξη που χρησιμοποίησε στην ανακοίνωση, καθώς στις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και στα ελληνικά πανεπιστήμια, πάντα βρίσκει αφορμή και χώνεται λίγος φασισμός.

Παράλληλα, ένας Νεοζηλανδός τουρίστας κατήγγειλε πως Έλληνες αστυνομικοί τον απήγαγαν καθώς έκανε διακοπές στην Κρήτη, τον μετέφεραν στο τμήμα, τον έδειραν, του έκλεψαν τα λεφτά, και τον άφησαν μόνο όταν επενέβη η Ιντερπόλ. Έτσι, τουλάχιστον, γράφει εφημερίδα του Σάιρ. Αν ήμασταν στο 2005, ας πούμε, εμείς οι κομιλφό αστοί θα το διαβάζαμε και θα λέγαμε, πιφ, αν είναι δυνατό, μας διαβάλλουν βελανιδοφάγοι ξένοι, δεν γίνονται τέτοια πράγματα στην Ελλάδα μας, αίσχος, πλήττουν τον τουρισμό μας. Σήμερα απλά δαγκώνουμε το χειλάκι και σκύβουμε λίγο το κεφάλι. Τίποτα δεν μας φαίνεται αδύνατο, πια.

Και πώς να μας φαίνεται, άλλωστε. Τις προάλλες ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης δήλωσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κοροϊδεύει τον κόσμο και δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει (you don’t say) και μετά δήλωσε πως δεν εννούσε αυτό, τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να κυβερνήσει και, προφανώς, κοροϊδεύει τον κόσμο και ότι διαστρεβλώθηκαν δηλώσεις που έκανε live στην τηλεόραση. Δηλώσεις που έκανε ο ίδιος. Live, προφορικά στην τηλεόραση. Διαστρεβλώθηκαν. Τι «από ποιον;» Αφού ο ίδιος μιλούσε. Βλέπαμε τα χείλη του που κουνιούνταν. Οι δηλώσεις του Λαφαζάνη διαστρεβλώθηκαν από το Λαφαζάνη. Το ίδιο είχε πει λίγες μέρες πριν και ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Παναγιώταρος. Εκείνου τις δηλώσεις τις είχε διαστρεβλώσει ο ίδιος ενώ μιλούσε στο BBC.

Τι να μας κάνει εντύπωση από όλα αυτά; Τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση. Ο καθένας μας πια φτιάχνει μια αυτοσχέδια πραγματικότητα μέσα στο μυαλό του όταν η κανονική πραγματικότητα δεν του αρέσει, κι όλα καλά. Η πραγματικότητα ξαφνικά γίνεται κάτι άλλο, κάτι εύπλαστο και βολικό, ένα ζεστό κουκούλι μέσα στο οποίο έχουμε πάντα δίκιο, όποιος κι αν είμαστε, ο Λαφαζάνης κι ο Παναγιώταρος κι ο Μεϊμαράκης κι ο Βενιζέλος κι ο πρωθυπουργός κι ο Τσίπρας κι ο φούρναρης από τη Σαλαμίνα και έντεκα εκατομμύρια μπουρδουκλωμένα ανθρωπάκια, στριμωγμένα σε μια γλώσσα ξηράς στην άκρη της Ευρώπης, στο χείλος του γκρεμού.

Κι είναι ακόμα Δευτέρα.

Η Τέταρτη Έκπληξη

Δεν ξέρω αν θυμάσαι τι είναι η «Έκπληξη«. Η «Έκπληξη» είναι μια έκθεση μυστικής ζωγραφικής που διοργανώνεται κάθε χρόνο με ένα ενδιαφέρον κόνσεπτ: Εκατοντάδες πινακάκια μεγέθους 18x24cm φτιαγμένα από εκατοντάδες δημιουργούς συγκεντρώνονται και εκτίθενται στα ίντερνετς και στην Τεχνόπολη. Το φιλοθεάμον και φιλότεχνο κοινό τα κοιτάζει, αλλά δεν ξέρει ποιος δημιουργός ζωγράφισε τι. Είναι έκπληξη. Μια συγκεκριμένη μέρα του χρόνου, κι έχοντας διαλέξει αυτά που του αρέσουν, ο ενδιαφερόμενος πηγαίνει στην Τεχνόπολη και αγοράζει όποιο προλάβει. Τότε -και μόνο τότε- κοιτάζει το τελαράκι από πίσω, και βλέπει ποιος ζωγράφισε αυτό που διάλεξε. Όλα έσοδα από τις πωλήσεις (κάθε πινακάκι κοστίζει 50 ευρώ) πηγαίνουν στην Κλίμακα.

Φέτος η «Έκπληξη IV» λαμβάνει χώρα στο κτίριο Δ10 της Τεχνόπολης στο Γκάζι από 16 ως 18 Νοεμβρίου. Τα έργα θα εκτίθενται από τα εγκαίνια το απόγευμα της Παρασκευής, 16 του μήνα, μέχρι το βράδυ του Σαββάτου. Η πώληση ξεκινά την Κυριακή, 18/11 στις 12 το πρωί (ή, όπως το αποκαλούν οι περισσότεροι άνθρωποι, μεσημέρι).

Όπως κάθε χρόνο, ένα από τα έργα είναι δικό μου. Αλλά δε σου λέω ποιο.

(Όχι, δεν είναι κανένα από τα επτά παραπάνω)

Διάβασε περισσότερες πληροφορίες και δες τα έργα που προστίθενται στη συλλογή -και διάλεξε ποιο θέλεις- εδώ.

Θυμήσου:

Την Έκπληξη 2011

Την Έκπληξη 2010

Την Έκπληξη 2009