Yanis Varoufakis's Blog, page 66
March 27, 2020
Κορωνοϊός: Η οικονομική κρίση | Συζήτηση στο BBC μεταξύ του Γ. Βαρουφάκη, της S. Flanders (Bloomberg), της L.Yueh & της Veronique de Rugy (George Mason University)
Κορωνοϊός: Η οικονομική κρίση – Πόσο άσχημη θα είναι και τι μπορεί να γίνει για να αμβλυνθεί; Συζητούν: Η Stephanie Flanders – επικεφαλής του Bloomberg Economics. Ο Γιάνης Βαρουφάκης – γραμματέας του ΜέΡΑ25 . Η Linda Yueh – οικονομολόγος και συγγραφέας του βιβλίου “The Great Economists”. Η Veronique de Rugy – ανώτερος ερευνητής στο Κέντρο Mercatus στο Πανεπιστήμιο George Mason στην Ουάσιγκτον. Επίσης συμμετέχει ο Alistair Darling – Βρετανός Υπουργός Οικονομικών κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2008.
March 26, 2020
What should the EU do NOW: DiEM25’s 3-Point Plan for averting a Covid-19 Depression
With Lives, Livelihoods and the Union on the brink, the COVID-19 pandemic is the greatest test of the European project in the history of the Union — and
we are failing
.
Solidarity was meant to be a foundational principle of the EU. But solidarity is missing at the moment it is most needed .
COVID-19 has revealed a fundamental truth: Europe is only as healthy as its sickest resident, only as prosperous as its most bankrupted.
But the EU’s leadership is paralysed by its beggar-thy-neighbour – and now sicken-thy-neighbour – mindset.
The price of this failure will not merely be lives lost and livelihoods destroyed. It will be the disintegration of the Union itself.
In line with its Green New Deal for Europe, DiEM25 offers a 3-point plan to protect all European residents, avert an economic depression, and prevent the collapse the Union.
Four Facts
Our plan is premised on four basic facts.
Public debt will, and must, rise: The precipitous fall in private sector incomes must be replaced by government expenditure. If not, bankruptcies will destroy much of Europe’s productive capacity and, thus, deplete the tax base even further.
The wholesale rise in public debt must not divide us: The last euro crisis wrecked some member-states’ fiscal position while improving the fiscal position of others. The results are wildly different fiscal absorption capacities across the eurozone. If the rise in public debt is not a shared burden, the new euro crisis will destroy the last chance to hold the European Union together once the virus itself has been defeated.
A Eurobond is essential, but the devil is in its details: Nine eurozone governments have rightly demanded the issue of a Eurobond so that the burden of rising public debt is shared. But the most important questions remain: Which institution should issue it? And who will back it? DiEM25 believes there is only one answer: an ECB-Eurobond backed solely by the ECB.
A Eurobond is essential, but it is not enough: Two more interventions are needed. During the pandemic, Europe must inject directly cash into every citizen’s bank account immediately so as to prevent as many bankruptcies and lost livelihoods as possible. Once the pandemic recedes, Europe must embark upon a sizeable, effective and common green investment program so as to improve Europe’s overall capacity to bounce back.
Three Steps to Unify Europe & Avert a COVID-19 Depression
Step 1: The ECB must issue €1 trillion ECB-Eurobonds
Those calling for a Eurobond are right: it is the only way the rise in public debt can be shouldered without breaking the Union. The question is: Who should issue it? And, who will back it?
Europe has three institutions that could issue the much-needed Eurobond: The European Stability Mechanism (ESM). The European Investment Bank (EIB). And the European Central Bank (ECB). However, two of these institutions are ill-suited to the urgent task at hand.
European Stability Mechanism: The ESM should not be the issuing institution for two reasons. First, its charter insists that all lending must come with conditionalities that no government will accept. Second, even if these conditionalities are waived, the ESM’s ‘synthetic’ bonds contain the seeds of Europe’s fragmentation.
European Investment Bank : The EIB should be used to issue investment bonds, not Eurobonds for shouldering public debt. (See Step 3 below)
We are left with the ECB: The only EU institution able to issue non-synthetic, therapeutic Eurobonds.
In view of the above, DiEM25 proposes that:
The ECB issues a long-maturity, 30-year, Eurobond for €1 trillion euros solely backed by the ECB, with the possibility of further issuance in needs be.
The €1 trillion collected by the ECB will then be used to replace national debt, in proportion to the coronavirus-induced national recessions & public health costs.
Given the three-decade maturity of these ECB-Eurobonds, the EU will have three decades to decide how to reimburse its central bank. DiEM25 believes that only a democratically elected federal government in Europe can make these decisions. Without it, the ECB’s emergency measures only deepen Europe’s democratic deficit, threatening the survival of the Union all over again.
Step 2: The ECB must inject a €2000 European Solidarity Cash Payment to every European resident
Countless Europeans are currently locked up without a capacity to earn. They need cash immediately , not loans or benefits that involve excessive bureaucracy.
For this reason, we call upon the ECB to fund immediately Europe’s commercial banks with €2000 per European citizen to be credited directly into their account .
As for the unbanked, the ECB must provide cash to one bank per member-state that issues numbered, anonymous debit cards to be disbursed by local and national authorities to all residents without bank accounts .
Let no one tell you it can’t be done! In response to COVID-19, Hong Kong authorities credited US$1250 to the account of every resident. In response to the 2008 financial crisis, the Australian government did the same, sparing the country the same recession that spread viciously through Europe.
Let no one tell you we cannot pay for it! The total cost of the €2000 European Solidarity Cash Payment to every European citizen will cost the ECB €750bn – precisely the sum that the ECB just announced will go to more quantitative easing: the same quantitative easing that failed, prior to the pandemic, to help Europe exit its stagnation.
Let no one tell you it is not ‘sustainable’! At the end of the year, states can tax individuals in proportion to their overall income, recouping some of those cash payments, if the needs be.
Step 3: The EU must create a European Green Recovery & Investment Program
When Europe’s lockdown ends, entire industries will be facing bankruptcy, in desperate need of re-investment and re-orientation.
Europe cannot afford to waste this crisis as it did the last.
The euro crisis left Europe with a lower green growth potential and with less capacity to compete with China and the United States on the technologies of the future. We cannot afford to respond to this crisis with more austerity, stronger divergence, less investment, and a dearth of quality jobs.
That is why the European Union needs a permanent post-pandemic European Green Recovery & Investment Program, funded by an alliance of the EIB and the ECB and implemented by a new European Green Recovery Agency.
DiEM25 proposes that the European Council:
Directs the European Investment Bank (EIB), and its subsidiary the European Investment Fund (EIF), to issue EIB-EIF bonds approximately equal to 5% of the EU’s GDP, to be backed in the bond markets by the ECB.
Establishes the European Green Recovery Agency (EGRA) with a remit to direct the funds raised by the EIB-ECB alliance toward the green energy union and the provision of public health, public education and other public goods across the Union.
Conclusion: Europe will unify or it will perish.
The creation of the euro set the EU on a forked path that led either to unification or disintegration. No third endpoint ever existed.
The euro crisis was put on ice, but never cured, by the interventions of the ECB. But the COVID-19 emergency now makes it impossible for the euro crisis to remain frozen.
The EU will either unify to confront this unprecedented crisis, or it will perish.
DiEM25’s 3-Point Action Plan offers the only path toward unification. The three policies we propose are immediately implementable and consistent with the letter of the EU Treaties.
They promise:
To share the debt burden between EU member-states
To deliver the large discretionary stimulus Europe needs
To correct the EU’s category error in mistaking a crisis of insolvency for a crisis of liquidity
To protect European residents from incomes lost to COVID-19
To deliver the public green investments to help Europe bounce back sustainably.
Once DiEM25’s 3-Point Action Plan is implemented, Europe will have a chance to become a genuine, democratic Union. The only other option is disintegration.
Solidarity was meant to be a foundational principle of the EU. But solidarity is missing at the moment it is most needed .
COVID-19 has revealed a fundamental truth: Europe is only as healthy as its sickest resident, only as prosperous as its most bankrupted.
But the EU’s leadership is paralysed by its beggar-thy-neighbour – and now sicken-thy-neighbour – mindset.
The price of this failure will not merely be lives lost and livelihoods destroyed. It will be the disintegration of the Union itself.
In line with its Green New Deal for Europe, DiEM25 offers a 3-point plan to protect all European residents, avert an economic depression, and prevent the collapse the Union.
Four Facts
Our plan is premised on four basic facts.
Public debt will, and must, rise: The precipitous fall in private sector incomes must be replaced by government expenditure. If not, bankruptcies will destroy much of Europe’s productive capacity and, thus, deplete the tax base even further.
The wholesale rise in public debt must not divide us: The last euro crisis wrecked some member-states’ fiscal position while improving the fiscal position of others. The results are wildly different fiscal absorption capacities across the eurozone. If the rise in public debt is not a shared burden, the new euro crisis will destroy the last chance to hold the European Union together once the virus itself has been defeated.
A Eurobond is essential, but the devil is in its details: Nine eurozone governments have rightly demanded the issue of a Eurobond so that the burden of rising public debt is shared. But the most important questions remain: Which institution should issue it? And who will back it? DiEM25 believes there is only one answer: an ECB-Eurobond backed solely by the ECB.
A Eurobond is essential, but it is not enough: Two more interventions are needed. During the pandemic, Europe must inject directly cash into every citizen’s bank account immediately so as to prevent as many bankruptcies and lost livelihoods as possible. Once the pandemic recedes, Europe must embark upon a sizeable, effective and common green investment program so as to improve Europe’s overall capacity to bounce back.
Three Steps to Unify Europe & Avert a COVID-19 Depression
Step 1: The ECB must issue €1 trillion ECB-Eurobonds
Those calling for a Eurobond are right: it is the only way the rise in public debt can be shouldered without breaking the Union. The question is: Who should issue it? And, who will back it?
Europe has three institutions that could issue the much-needed Eurobond: The European Stability Mechanism (ESM). The European Investment Bank (EIB). And the European Central Bank (ECB). However, two of these institutions are ill-suited to the urgent task at hand.
European Stability Mechanism: The ESM should not be the issuing institution for two reasons. First, its charter insists that all lending must come with conditionalities that no government will accept. Second, even if these conditionalities are waived, the ESM’s ‘synthetic’ bonds contain the seeds of Europe’s fragmentation.
European Investment Bank : The EIB should be used to issue investment bonds, not Eurobonds for shouldering public debt. (See Step 3 below)
We are left with the ECB: The only EU institution able to issue non-synthetic, therapeutic Eurobonds.
In view of the above, DiEM25 proposes that:
The ECB issues a long-maturity, 30-year, Eurobond for €1 trillion euros solely backed by the ECB, with the possibility of further issuance in needs be.
The €1 trillion collected by the ECB will then be used to replace national debt, in proportion to the coronavirus-induced national recessions & public health costs.
Given the three-decade maturity of these ECB-Eurobonds, the EU will have three decades to decide how to reimburse its central bank. DiEM25 believes that only a democratically elected federal government in Europe can make these decisions. Without it, the ECB’s emergency measures only deepen Europe’s democratic deficit, threatening the survival of the Union all over again.
Step 2: The ECB must inject a €2000 European Solidarity Cash Payment to every European resident
Countless Europeans are currently locked up without a capacity to earn. They need cash immediately , not loans or benefits that involve excessive bureaucracy.
For this reason, we call upon the ECB to fund immediately Europe’s commercial banks with €2000 per European citizen to be credited directly into their account .
As for the unbanked, the ECB must provide cash to one bank per member-state that issues numbered, anonymous debit cards to be disbursed by local and national authorities to all residents without bank accounts .
Let no one tell you it can’t be done! In response to COVID-19, Hong Kong authorities credited US$1250 to the account of every resident. In response to the 2008 financial crisis, the Australian government did the same, sparing the country the same recession that spread viciously through Europe.
Let no one tell you we cannot pay for it! The total cost of the €2000 European Solidarity Cash Payment to every European citizen will cost the ECB €750bn – precisely the sum that the ECB just announced will go to more quantitative easing: the same quantitative easing that failed, prior to the pandemic, to help Europe exit its stagnation.
Let no one tell you it is not ‘sustainable’! At the end of the year, states can tax individuals in proportion to their overall income, recouping some of those cash payments, if the needs be.
Step 3: The EU must create a European Green Recovery & Investment Program
When Europe’s lockdown ends, entire industries will be facing bankruptcy, in desperate need of re-investment and re-orientation.
Europe cannot afford to waste this crisis as it did the last.
The euro crisis left Europe with a lower green growth potential and with less capacity to compete with China and the United States on the technologies of the future. We cannot afford to respond to this crisis with more austerity, stronger divergence, less investment, and a dearth of quality jobs.
That is why the European Union needs a permanent post-pandemic European Green Recovery & Investment Program, funded by an alliance of the EIB and the ECB and implemented by a new European Green Recovery Agency.
DiEM25 proposes that the European Council:
Directs the European Investment Bank (EIB), and its subsidiary the European Investment Fund (EIF), to issue EIB-EIF bonds approximately equal to 5% of the EU’s GDP, to be backed in the bond markets by the ECB.
Establishes the European Green Recovery Agency (EGRA) with a remit to direct the funds raised by the EIB-ECB alliance toward the green energy union and the provision of public health, public education and other public goods across the Union.
Conclusion: Europe will unify or it will perish.
The creation of the euro set the EU on a forked path that led either to unification or disintegration. No third endpoint ever existed.
The euro crisis was put on ice, but never cured, by the interventions of the ECB. But the COVID-19 emergency now makes it impossible for the euro crisis to remain frozen.
The EU will either unify to confront this unprecedented crisis, or it will perish.
DiEM25’s 3-Point Action Plan offers the only path toward unification. The three policies we propose are immediately implementable and consistent with the letter of the EU Treaties.
They promise:
To share the debt burden between EU member-states
To deliver the large discretionary stimulus Europe needs
To correct the EU’s category error in mistaking a crisis of insolvency for a crisis of liquidity
To protect European residents from incomes lost to COVID-19
To deliver the public green investments to help Europe bounce back sustainably.
Once DiEM25’s 3-Point Action Plan is implemented, Europe will have a chance to become a genuine, democratic Union. The only other option is disintegration.
Do you want to be informed of DiEM25’s actions? Sign up here.
Τι πρέπει να κάνει η Ευρώπη τώρα: Το Σχέδιο 3-Σημείων του ΜέΡΑ25-DiEM25
Η πανδημία είναι το σκληρότερο τεστ στο οποίο έχει υποβληθεί η ΕΕ – και, δυστυχώς, βαθμολογείται πολύ κάτω της βάσης. Η αλληλεγγύη υποτίθεται είναι ιδρυτική αρχή της ΕΕ. Κι όμως, ποτέ η αλληλεγγύη δεν ήταν τόσο απούσα από την Ευρώπη σε μια φάση που είναι τόσο αναγκαία. Ο κορωνοϊός αποκάλυψε μια θεμελιώδη αλήθεια: Η Ευρώπη είναι όσο υγιής είναι ο πιο άρρωστος πολίτης της, και τόσο οικονομικά δυνατή όσο ο πιο πτωχευμένος λαός της.
Δυστυχώς, η ηγεσία της ΕΕ τελεί υπό παράλυση λόγω της προσπάθειας των ισχυρών να απεμπολήσουν το κόστος διάσωσης των ανίσχυρων.
Το αντίτιμο της αποτυχίας της ΕΕ δεν είναι μόνο οι χαμένες ζωές και η φτώχεια των πολλών αλλά και η διάλυση της ίδιας της ΕΕ.
Η σημερινή απειλή είναι μοναδική και απαιτεί μοναδική αντίδραση. Το ΜέΡΑ25-DiEM25 παρουσιάζει Σχέδιο 3 Σημείων για την προστασία των ευρωπαίων πολιτών, για την αντιμετώπιση της οικονομικής κατάρρευσης, και για την αποφυγή της διάλυσης της Ένωσης.
Τέσσερα Δεδομένα
Το Σχέδιό μας θεμελιώνεται σε τέσσερα δεδομένα:
1. Το Δημόσιο Χρέος θα αυξηθεί, και πρέπει να αυξηθεί: Η κατακόρυφη πτώση των ιδιωτικών εισοδημάτων πρέπει να αναπληρωθεί από δημόσιες δαπάνες. Αν αυτό δεν γίνει, οι χρεοκοπίες θα καταστρέψουν μεγάλο μέρος της παραγωγικής δύναμης της Ευρώπης, με αποτέλεσμα την καταστροφή της φοροδοτικής ικανότητας του ιδιωτικού τομέα.
2. Η μεγάλη αύξηση του Δημόσιου Χρέους δεν πρέπει να μας διχάσει: Η Κρίση του Ευρώ κατέστρεψε την δημοσιονομική θέση κάποιων κρατών-μελών την ώρα που την βελτίωνε για άλλα κράτη-μέλη. Το αποτέλεσμα είναι τεράστιες διαφορές στην δυνατότητα κρατών-μελών να αποσβέσουν το νέο δημοσιονομικό σοκ. Αν η αύξηση του Δημόσιου Χρέους δεν διαμοιραστεί μεταξύ όλων των κρατών-μελών, το βάθεμα της Κρίσης του Ευρώ θα καταστρέψει την τελευταία ευκαιρία διάσωσης της ΕΕ όταν ο ιός θα έχει νικηθεί.
3. Το ευρωομόλογο είναι απαραίτητο, αλλά ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: Εννέα κυβερνήσεις, σωστά, απαίτησαν την έκδοση ευρωομολόγου έτσι ώστε το βάρος της αύξησης του Δημόσιου Χρέους να επιμεριστεί δίκαια. Όμως τα πιο σημαντικά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα: Ποιος ευρωπαϊκός θεσμός θα εκδώσει το ευρωομόλογο; Και ποιοι θα το στηρίξουν ως εγγυητές της αποπληρωμής του; Η απάντηση του ΜέΡΑ25-DiEM25 είναι η μοναδική λογικά συνεπής: Η ΕΚΤ θα πρέπει και να το εκδώσει και να το εγγυηθεί.
4. Το ευρωομόλογο είναι απαραίτητο, αλλά δεν αρκεί: Χρειάζονται άλλες δύο παρεμβάσεις. Όσο διαρκεί η πανδημία, η Ευρώπη πρέπει να καταθέσει μετρητά στον λογαριασμό κάθε πολίτη ώστε να αποφευχθούν οι χρεοκοπίες. Όταν ξεπεραστεί η πανδημία, η Ευρώπη πρέπει να έχει ήδη προχωρήσει σε μεγάλο, αποτελεσματικό, κοινό και πράσινο επενδυτικό πρόγραμμα ώστε να βελτιωθεί η ικανότητα της οικονομίας της να ανακάμψει.
Τρία Βήματα Ενοποίησης της Ευρώπης και Αποτροπής μιας Μεγάλης Νέας Ύφεσης
Βήμα 1ο: Η ΕΚΤ να εκδώσει €1 τρις Ευρωομολόγων
Όσοι απαιτούν Ευρωομόλογο έχουν δίκιο: Είναι ο μόνος τρόπος η αύξηση του Δημόσιου Χρέους να μην διαλύσει την Ένωση. Το ερώτημα είναι: Ποιος θα το εκδώσει; Και ποιος θα το εγγυηθεί;
Η ΕΕ διαθέτει τρεις θεσμούς που θα μπορούσαν να εκδώσουν το απαραίτητο Ευρωομόλογο: Τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΣΜ). Την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ). Και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).
Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας: Ο ΕΣΜ δεν πρέπει να εκδώσει το Ευρωομόλογο για δύο λόγους. (1) Το καταστατικό του απαιτεί Μνημόνιο για όποια χώρα δανειστεί από αυτό. (2) Ακόμα και να μην απαιτούσαν υπογραφή Μνημονίου, η Ευρώπη δεν πρέπει να δανειστεί μέσω των ομολόγων του ΕΣΜ επειδή αυτά είναι «συνθετικά», δηλαδή τοξικά, και θα θέσουν την ΕΕ σε κίνδυνο διαδικασίας ντόμινο. (1)
Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων: Η ΕΤΕπ πρέπει να συνεχίζει να εκδίδει επενδυτικά ομόλογα, όχι Ευρωομόλογα που στόχο έχουν την μετατροπή των εθνικών χρεών σε ευρωπαϊκό χρέος. (Βλ. Βήμα 3 πιο κάτω)
Μας μένει λοιπόν η ΕΚΤ: Ο μόνος θεσμός της ΕΕ ικανός να εκδίδει μη-τοξικά, θεραπευτικά Ευρωομόλογα
Με αυτά τα δεδομένα, το ΜέΡΑ25-DiEM25 προτείνουμε:
Η ΕΚΤ να εκδώσει 30ετές Ευρωομόλογο €1 τρις εγγυημένο αποκλειστικά από την ίδια την ΕΚΤ , με την προοπτική και περαιτέρω εκδόσεων αν αυτό κριθεί σκόπιμο.
Το €1 τρις αυτό να αντικαταστήσει Εθνικό Δημόσιο Χρέος αναλογικά με την νέα ύφεση και τις υγειονομικές ανάγκες κάθε κράτους-μέλους.
Έχοντας 30ετή διάρκεια, τα Ευρωομόλογα της ΕΚΤ θα δώσουν στην πολιτική ηγεσία της ΕΕ τρεις δεκαετίες για να αποφασίσουν τον τρόπο που θα αποζημιωθεί η ΕΚΤ για την έκδοση του Ευρωομόλογου. Το ΜέΡΑ-DiEM25 θεωρεί ότι μόνο μια δημοκρατικά εκλεγμένη κοινή (π.χ. ομοσπονδιακή) ευρωπαϊκή κυβέρνηση μπορεί να πάρει αυτή την απόφαση. Χωρίς μια τέτοια εξέλιξη, τα μέτρα έκτακτης ανάγκης της ΕΚΤ μόνο θα βαθύνουν το δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ, οδηγώντας την ΕΕ στη διάλυση.
Βήμα 2ο: Η ΕΚΤ να εφοδιάσει με €2000 κάθε κάτοικο της ευρωζώνης
Εκατομμύρια ευρωπαίοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους σήμερα, ανήμποροι να κερδίσουν χρήματα. Έχουν άμεση ανάγκη μετρητών, όχι δάνεια ή επιδόματα που απαιτούν χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Για αυτό το λόγο, καλούμε την ΕΚΤ να εγγυοδοτήσει άμεσα τις εμπορικές τράπεζες με €750 δις που αρκούν ώστε να πιστωθούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί κάθε κάτοικου της ευρωζώνης με €2000.
Όσο για πολίτες χωρίς τραπεζικό λογαριασμό, καλούμε την ΕΚΤ να επιλέξει μία τράπεζα ανά κράτος-μέλος και να την εξουσιοδοτήσει να εκδώσει ανώνυμες (αλλά αριθμημένες) χρεωστικές κάρτες που, κατόπιν, θα μοιραστούν σε άστεγους, περιθωριακούς, αχαρτογράφητους πολίτες.
Μην αφήσετε κανέναν να σας πει ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει: Η κυβέρνηση του Hong Kong πίστωσε το λογαριασμό του κάθε πολίτη με 1250 δολάρια ΗΠΑ πριν μερικές μέρες. Το ίδιο έκανε και η κυβέρνηση της Αυστραλίας νωρίτερα.
Μην αφήσετε κανέναν να σας πει ότι δεν υπάρχουν τα χρήματα: Το κόστος των €2000 ανά κάτοικο της Ευρωζώνης ισοδυναμεί με €750 δις, που είναι ακριβώς το ποσό που πρόσφατα ανακοίνωσε η ΕΚΤ ότι θα «τυπώσει» ώστε να αγοράσει ομόλογα από τις τράπεζες και τα ταμεία.
Μην αφήσετε κανέναν να σας πει ότι είναι άδικο να τα πάρουν και οι έχοντες: Στο τέλος του χρόνου, η εφορία μπορεί κάλλιστα να πάρει μεγάλο μέρος (και ή και όλο το ποσό) των €2000 πίσω από έχοντες που δεν τα είχαν ανάγκη.
Βήμα 3: Η ΕΕ να εγκαθιδρύσει Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανάκαμψης & Πράσινων Επενδύσεων
Όταν η ευρωπαϊκή οικονομία έχει κατεβάσει ρολά, ολόκληροι κλάδοι αντιμετωπίζουν χρεοκοπία και διψούν για νέες επενδύσεις και νέα κατεύθυνση.
Η Ευρώπη δεν δικαιούται να αφήσει και αυτή την Κρίση να πάει χαμένη.
Η Κρίση του Ευρώ άφησε την Ευρώπη με μικρότερη πράσινη αναπτυξιακή δυναμική και την κατέστησε ανίκανη να ανταγωνιστεί την Κίνα και τις ΗΠΑ στις τεχνολογίες του μέλλοντος. Δεν έχει την πολυτέλεια, άλλη μια φορά, να αντιδράσει με περισσότερη λιτότητα, μεγαλύτερη απόκλιση, χαμηλότερες επενδύσεις, δημιουργώντας ελάχιστες καλές θέσεις εργασίας.
Για αυτό, η ΕΕ έχει ανάγκη για την μετά τον ιό εποχή ενός μόνιμου Ευρωπαϊκού Προγράμματος Ανάκαμψης & Πράσινων Επενδύσεων, το οποίο θα χρηματοδοτηθεί από σύμπραξη της ΕΤΕπ με την ΕΚΤ και θα εφαρμοστεί από έναν νέο οργανισμό – τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πράσινης Ανάκαμψης.
Εμείς στο ΜέΡΑ25-DiEM25 προτείνουμε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να:
Δώσει εντολή στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) να εκδώσει ομόλογα περίπου στο 5% του ΑΕΠ της ΕΕ ετησίως, την αξία των οποίων θα στηρίζει στις αγορές ομολόγων η ΕΚΤ
• Δημιουργήσει τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πράσινης Ανάκαμψης με εντολή να χρησιμοποιήσει από την έκδοση των ομολόγων της ΕΤΕπ ώστε να οικοδομήσει το Πανευρωπαϊκό Δίκτυο Ανανεώσιμης Ενέργειας καθώς και να επενδύσει στην Δημόσια Υγεία, την Δημόσια Παιδεία και άλλα Δημόσια Αγαθά σε όλη την Ένωση.
Συμπερασματικά: Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ενοποιηθεί ή δια διαλυθεί
Η δημιουργία του ευρώ έβαλε την ΕΕ σε μονοπάτι που οδηγεί είτε στην ενοποίηση είτε στη διάλυση. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Η Κρίση του Ευρώ μπήκε στον πάγο, χωρίς να γιατρευτεί, λόγω των παρεμβάσεων της ΕΚΤ. Ο κορωνοϊός σήμερα καθιστά αδύνατη την συνέχιση του παγώματος της Κρίσης του Ευρώ.
Η ΕΕ είτε θα αντιμετωπίσει την νέα τροπή της Κρίσης του Ευρώ ενωμένη είτε θα καταργηθεί στην πράξη.
Το Σχέδιο 3-Σημείων του ΜέΡΑ-DiEM25 είναι ο μόνος δρόμος προς την ενοποίηση. Τα τρία βήματα-παρεμβάσεις που προτείνουμε είναι άμεσα εφαρμόσιμα και συνεπή με το γράμμα των Ευρωπαϊκών Συνθηκών.
Θα πετύχουν:
Τον επιμερισμό των βαρών δημόσιου χρέους ανά την Ευρώπη
Την μεγάλη δημοσιονομική τονωτική ένεση που έχει ανάγκη η Ευρώπη
Την διόρθωση του εγκληματικού λάθους της Ευρώπης να αντιμετωπίζει ακολουθία χρεοκοπιών ως εάν να ήταν προβλήματα έλλειψης ρευστότητας
Την προστασία των ευρωπαίων πολιτών από την απώλεια εισοδημάτων λόγω της πανδημίας
Τις αναγκαίες επενδύσεις στην πράσινη μετάβαση και τα δημόσια αγαθά που θα επιτρέψουν στους ευρωπαίους να ανακάμψουν βιώσιμα.
Μόλις εφαρμοστεί το Σχέδιο 3-Σημείων του ΜέΡΑ-DiEM25, η Ευρώπη θα έχει κερδίσει την ευκαιρία να μετατραπεί σε πραγματική. Δημοκρατική Ένωση. Η μόνη εναλλακτική είναι η διάλυση.
Δυστυχώς, η ηγεσία της ΕΕ τελεί υπό παράλυση λόγω της προσπάθειας των ισχυρών να απεμπολήσουν το κόστος διάσωσης των ανίσχυρων.Το αντίτιμο της αποτυχίας της ΕΕ δεν είναι μόνο οι χαμένες ζωές και η φτώχεια των πολλών αλλά και η διάλυση της ίδιας της ΕΕ.
Η σημερινή απειλή είναι μοναδική και απαιτεί μοναδική αντίδραση. Το ΜέΡΑ25-DiEM25 παρουσιάζει Σχέδιο 3 Σημείων για την προστασία των ευρωπαίων πολιτών, για την αντιμετώπιση της οικονομικής κατάρρευσης, και για την αποφυγή της διάλυσης της Ένωσης.
Τέσσερα ΔεδομέναΤο Σχέδιό μας θεμελιώνεται σε τέσσερα δεδομένα:
1. Το Δημόσιο Χρέος θα αυξηθεί, και πρέπει να αυξηθεί: Η κατακόρυφη πτώση των ιδιωτικών εισοδημάτων πρέπει να αναπληρωθεί από δημόσιες δαπάνες. Αν αυτό δεν γίνει, οι χρεοκοπίες θα καταστρέψουν μεγάλο μέρος της παραγωγικής δύναμης της Ευρώπης, με αποτέλεσμα την καταστροφή της φοροδοτικής ικανότητας του ιδιωτικού τομέα.
2. Η μεγάλη αύξηση του Δημόσιου Χρέους δεν πρέπει να μας διχάσει: Η Κρίση του Ευρώ κατέστρεψε την δημοσιονομική θέση κάποιων κρατών-μελών την ώρα που την βελτίωνε για άλλα κράτη-μέλη. Το αποτέλεσμα είναι τεράστιες διαφορές στην δυνατότητα κρατών-μελών να αποσβέσουν το νέο δημοσιονομικό σοκ. Αν η αύξηση του Δημόσιου Χρέους δεν διαμοιραστεί μεταξύ όλων των κρατών-μελών, το βάθεμα της Κρίσης του Ευρώ θα καταστρέψει την τελευταία ευκαιρία διάσωσης της ΕΕ όταν ο ιός θα έχει νικηθεί.
3. Το ευρωομόλογο είναι απαραίτητο, αλλά ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: Εννέα κυβερνήσεις, σωστά, απαίτησαν την έκδοση ευρωομολόγου έτσι ώστε το βάρος της αύξησης του Δημόσιου Χρέους να επιμεριστεί δίκαια. Όμως τα πιο σημαντικά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα: Ποιος ευρωπαϊκός θεσμός θα εκδώσει το ευρωομόλογο; Και ποιοι θα το στηρίξουν ως εγγυητές της αποπληρωμής του; Η απάντηση του ΜέΡΑ25-DiEM25 είναι η μοναδική λογικά συνεπής: Η ΕΚΤ θα πρέπει και να το εκδώσει και να το εγγυηθεί.
4. Το ευρωομόλογο είναι απαραίτητο, αλλά δεν αρκεί: Χρειάζονται άλλες δύο παρεμβάσεις. Όσο διαρκεί η πανδημία, η Ευρώπη πρέπει να καταθέσει μετρητά στον λογαριασμό κάθε πολίτη ώστε να αποφευχθούν οι χρεοκοπίες. Όταν ξεπεραστεί η πανδημία, η Ευρώπη πρέπει να έχει ήδη προχωρήσει σε μεγάλο, αποτελεσματικό, κοινό και πράσινο επενδυτικό πρόγραμμα ώστε να βελτιωθεί η ικανότητα της οικονομίας της να ανακάμψει.
Τρία Βήματα Ενοποίησης της Ευρώπης και Αποτροπής μιας Μεγάλης Νέας Ύφεσης
Βήμα 1ο: Η ΕΚΤ να εκδώσει €1 τρις Ευρωομολόγων
Όσοι απαιτούν Ευρωομόλογο έχουν δίκιο: Είναι ο μόνος τρόπος η αύξηση του Δημόσιου Χρέους να μην διαλύσει την Ένωση. Το ερώτημα είναι: Ποιος θα το εκδώσει; Και ποιος θα το εγγυηθεί;
Η ΕΕ διαθέτει τρεις θεσμούς που θα μπορούσαν να εκδώσουν το απαραίτητο Ευρωομόλογο: Τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΣΜ). Την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ). Και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).
Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας: Ο ΕΣΜ δεν πρέπει να εκδώσει το Ευρωομόλογο για δύο λόγους. (1) Το καταστατικό του απαιτεί Μνημόνιο για όποια χώρα δανειστεί από αυτό. (2) Ακόμα και να μην απαιτούσαν υπογραφή Μνημονίου, η Ευρώπη δεν πρέπει να δανειστεί μέσω των ομολόγων του ΕΣΜ επειδή αυτά είναι «συνθετικά», δηλαδή τοξικά, και θα θέσουν την ΕΕ σε κίνδυνο διαδικασίας ντόμινο. (1)
Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων: Η ΕΤΕπ πρέπει να συνεχίζει να εκδίδει επενδυτικά ομόλογα, όχι Ευρωομόλογα που στόχο έχουν την μετατροπή των εθνικών χρεών σε ευρωπαϊκό χρέος. (Βλ. Βήμα 3 πιο κάτω)
Μας μένει λοιπόν η ΕΚΤ: Ο μόνος θεσμός της ΕΕ ικανός να εκδίδει μη-τοξικά, θεραπευτικά Ευρωομόλογα
Με αυτά τα δεδομένα, το ΜέΡΑ25-DiEM25 προτείνουμε:
Η ΕΚΤ να εκδώσει 30ετές Ευρωομόλογο €1 τρις εγγυημένο αποκλειστικά από την ίδια την ΕΚΤ , με την προοπτική και περαιτέρω εκδόσεων αν αυτό κριθεί σκόπιμο.
Το €1 τρις αυτό να αντικαταστήσει Εθνικό Δημόσιο Χρέος αναλογικά με την νέα ύφεση και τις υγειονομικές ανάγκες κάθε κράτους-μέλους.
Έχοντας 30ετή διάρκεια, τα Ευρωομόλογα της ΕΚΤ θα δώσουν στην πολιτική ηγεσία της ΕΕ τρεις δεκαετίες για να αποφασίσουν τον τρόπο που θα αποζημιωθεί η ΕΚΤ για την έκδοση του Ευρωομόλογου. Το ΜέΡΑ-DiEM25 θεωρεί ότι μόνο μια δημοκρατικά εκλεγμένη κοινή (π.χ. ομοσπονδιακή) ευρωπαϊκή κυβέρνηση μπορεί να πάρει αυτή την απόφαση. Χωρίς μια τέτοια εξέλιξη, τα μέτρα έκτακτης ανάγκης της ΕΚΤ μόνο θα βαθύνουν το δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ, οδηγώντας την ΕΕ στη διάλυση.
Βήμα 2ο: Η ΕΚΤ να εφοδιάσει με €2000 κάθε κάτοικο της ευρωζώνης
Εκατομμύρια ευρωπαίοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους σήμερα, ανήμποροι να κερδίσουν χρήματα. Έχουν άμεση ανάγκη μετρητών, όχι δάνεια ή επιδόματα που απαιτούν χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Για αυτό το λόγο, καλούμε την ΕΚΤ να εγγυοδοτήσει άμεσα τις εμπορικές τράπεζες με €750 δις που αρκούν ώστε να πιστωθούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί κάθε κάτοικου της ευρωζώνης με €2000.
Όσο για πολίτες χωρίς τραπεζικό λογαριασμό, καλούμε την ΕΚΤ να επιλέξει μία τράπεζα ανά κράτος-μέλος και να την εξουσιοδοτήσει να εκδώσει ανώνυμες (αλλά αριθμημένες) χρεωστικές κάρτες που, κατόπιν, θα μοιραστούν σε άστεγους, περιθωριακούς, αχαρτογράφητους πολίτες.
Μην αφήσετε κανέναν να σας πει ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει: Η κυβέρνηση του Hong Kong πίστωσε το λογαριασμό του κάθε πολίτη με 1250 δολάρια ΗΠΑ πριν μερικές μέρες. Το ίδιο έκανε και η κυβέρνηση της Αυστραλίας νωρίτερα.
Μην αφήσετε κανέναν να σας πει ότι δεν υπάρχουν τα χρήματα: Το κόστος των €2000 ανά κάτοικο της Ευρωζώνης ισοδυναμεί με €750 δις, που είναι ακριβώς το ποσό που πρόσφατα ανακοίνωσε η ΕΚΤ ότι θα «τυπώσει» ώστε να αγοράσει ομόλογα από τις τράπεζες και τα ταμεία.
Μην αφήσετε κανέναν να σας πει ότι είναι άδικο να τα πάρουν και οι έχοντες: Στο τέλος του χρόνου, η εφορία μπορεί κάλλιστα να πάρει μεγάλο μέρος (και ή και όλο το ποσό) των €2000 πίσω από έχοντες που δεν τα είχαν ανάγκη.
Βήμα 3: Η ΕΕ να εγκαθιδρύσει Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανάκαμψης & Πράσινων Επενδύσεων
Όταν η ευρωπαϊκή οικονομία έχει κατεβάσει ρολά, ολόκληροι κλάδοι αντιμετωπίζουν χρεοκοπία και διψούν για νέες επενδύσεις και νέα κατεύθυνση.
Η Ευρώπη δεν δικαιούται να αφήσει και αυτή την Κρίση να πάει χαμένη.
Η Κρίση του Ευρώ άφησε την Ευρώπη με μικρότερη πράσινη αναπτυξιακή δυναμική και την κατέστησε ανίκανη να ανταγωνιστεί την Κίνα και τις ΗΠΑ στις τεχνολογίες του μέλλοντος. Δεν έχει την πολυτέλεια, άλλη μια φορά, να αντιδράσει με περισσότερη λιτότητα, μεγαλύτερη απόκλιση, χαμηλότερες επενδύσεις, δημιουργώντας ελάχιστες καλές θέσεις εργασίας.
Για αυτό, η ΕΕ έχει ανάγκη για την μετά τον ιό εποχή ενός μόνιμου Ευρωπαϊκού Προγράμματος Ανάκαμψης & Πράσινων Επενδύσεων, το οποίο θα χρηματοδοτηθεί από σύμπραξη της ΕΤΕπ με την ΕΚΤ και θα εφαρμοστεί από έναν νέο οργανισμό – τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πράσινης Ανάκαμψης.
Εμείς στο ΜέΡΑ25-DiEM25 προτείνουμε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να:
Δώσει εντολή στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) να εκδώσει ομόλογα περίπου στο 5% του ΑΕΠ της ΕΕ ετησίως, την αξία των οποίων θα στηρίζει στις αγορές ομολόγων η ΕΚΤ
• Δημιουργήσει τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πράσινης Ανάκαμψης με εντολή να χρησιμοποιήσει από την έκδοση των ομολόγων της ΕΤΕπ ώστε να οικοδομήσει το Πανευρωπαϊκό Δίκτυο Ανανεώσιμης Ενέργειας καθώς και να επενδύσει στην Δημόσια Υγεία, την Δημόσια Παιδεία και άλλα Δημόσια Αγαθά σε όλη την Ένωση.
Συμπερασματικά: Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ενοποιηθεί ή δια διαλυθεί
Η δημιουργία του ευρώ έβαλε την ΕΕ σε μονοπάτι που οδηγεί είτε στην ενοποίηση είτε στη διάλυση. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Η Κρίση του Ευρώ μπήκε στον πάγο, χωρίς να γιατρευτεί, λόγω των παρεμβάσεων της ΕΚΤ. Ο κορωνοϊός σήμερα καθιστά αδύνατη την συνέχιση του παγώματος της Κρίσης του Ευρώ.
Η ΕΕ είτε θα αντιμετωπίσει την νέα τροπή της Κρίσης του Ευρώ ενωμένη είτε θα καταργηθεί στην πράξη.
Το Σχέδιο 3-Σημείων του ΜέΡΑ-DiEM25 είναι ο μόνος δρόμος προς την ενοποίηση. Τα τρία βήματα-παρεμβάσεις που προτείνουμε είναι άμεσα εφαρμόσιμα και συνεπή με το γράμμα των Ευρωπαϊκών Συνθηκών.
Θα πετύχουν:
Τον επιμερισμό των βαρών δημόσιου χρέους ανά την Ευρώπη
Την μεγάλη δημοσιονομική τονωτική ένεση που έχει ανάγκη η Ευρώπη
Την διόρθωση του εγκληματικού λάθους της Ευρώπης να αντιμετωπίζει ακολουθία χρεοκοπιών ως εάν να ήταν προβλήματα έλλειψης ρευστότητας
Την προστασία των ευρωπαίων πολιτών από την απώλεια εισοδημάτων λόγω της πανδημίας
Τις αναγκαίες επενδύσεις στην πράσινη μετάβαση και τα δημόσια αγαθά που θα επιτρέψουν στους ευρωπαίους να ανακάμψουν βιώσιμα.
Μόλις εφαρμοστεί το Σχέδιο 3-Σημείων του ΜέΡΑ-DiEM25, η Ευρώπη θα έχει κερδίσει την ευκαιρία να μετατραπεί σε πραγματική. Δημοκρατική Ένωση. Η μόνη εναλλακτική είναι η διάλυση.
Υποσημειώσεις
(1) Κάθε ομόλογο έκδοσης του ΕΣΜ αποτελείται από μέρος χρέους που εγγυάται η Γερμανία, άλλο μέρος χρέους που εγγυάται η Γαλλία, άλλο μέρος χρέους που εγγυάται η Ιταλία κλπ. Κάθε μέρος έρχεται με το δικό του επιτόκιο και πιθανότητα αθέτησης, που αφορά την διαφορετική χώρα που το εγγυάται. Τη στιγμή που ένα κράτος-μέλος από εγγυητής γίνεται δανειολήπτης του ΕΣΜ, το δικό του μέρος χρέους μεταφέρεται στις υπόλοιπες χώρες αυξάνοντας το επιτόκιό τους και φέρνοντας την επόμενη επιρρεπή χώρα πιο κόντα στο σημείο να πρέπει κι εκείνη να δανειστεί από τον ΕΣΜ. Συνεπώς, τα ομόλογα του ΕΣΜ εμπεριέχουν τον σπόρο, τη δυναμική, της αποδόμησης της ευρωζώνης.
March 24, 2020
Last night Julian Assange called me. Here is what we talked about
Last night, immediately after our first DiEM25 TV event, my phone rang. It was Julian. From prison. It was not that first time that he honoured me deeply by using the few phone calls prison allows him to make to call me. Like every other such occasion, when I unexpectedly recognise his voice a torrent of emotions comes flooding in. Guilt, primarily, at the thought that, the moment the line is disconnected, he will remain there – in the exceedingly dark place to which he has been confined because of a decision he made long ago to help the rest of us grasp what the powers-that-be have been doing on our behalf without our knowledge or consent.
Julian wanted to talk about the effects of Covid-19 on the world we live in and, of course, on his case. He remarked that Jeremy Corbyn’s election manifesto, that the establishment had lambasted for being too radical, now seems unreasonable moderate. We laughed at the audacity of those who were telling the people of Britain that it was irresponsible to spend a few tens billions on providing proper funding to the NHS and social care for all, on turning broadband into a public utility, and on taking the railways into public ownership to make them work properly – the very same people who, now that big business and capitalism more generally, are in serious trouble seem to have discovered the money tree, announcing trillions to be pumped into the economy. Julian did not know (how could he, when the prison authorities deny him access to newspapers, the internet, even to BBC Radio 4?) that Boris Johnson had, earlier yesterday, announced the temporary nationalisation of the railways – seeing that privateers can never provide a decent service in the midst of a national emergency.
After a few minutes during which we allowed ourselves to bask in the neoliberals’ Waterloo, in the hands of some RNA that the system could simply not cope with without abandoning all its certainties, we discussed what this means for the future. Julian said, quite correctly, that this new phase of the crisis is, at the very least, making it clear to us that anything goes – that everything is now possible. To which I added that anything ranges from the best to the worst possible developments. Whether the epidemic helps deliver the good or the most evil society will depend, of course, on us – on whether progressives manage to band together. For if we do not, just like in 2008 we did not, the bankers, the spivs, the oligarchs and the neofascists will prove, again, that they are the ones who know how not to let a good crisis go to waste.
Will we succeed? Julian had a hopeful comment on this: At the very least, transnational organisations like Wikileaks and DiEM25 had honed the digital tools for online debates and campaigns well before Covid-19 came on the scene. In some measure, we are better prepared than others.
Then we talked about his case. His prison conditions are deteriorating. Now that visits have stopped, his isolation is getting worse. His lawyers are about to petition the court for bail. If any prisoner’s health at Belmarsh High Security prison is in jeopardy from Covid-19 infection, it is Julian’s. Will the court grant him bail? Unlikely. Will the new crisis change the odds of his extradition? We agreed that the answer to the last question is: probably, but only a little – now that the national security complex in the US and in the UK have things to worry about that did not feature a few weeks ago.
Our conversation lasted ten minutes and one second. Then the prison warden cut the line. The one man who knows the perils and pains of isolation better than all of us, had emerged from it to give me, us, a ten-minute lesson in how not to lose it while in confinement.
Make no mistake dear reader: Julian is struggling to keep his faculties, not to lose his mind. For hours every day in solitary he fights the darkness and the despair. When he sounds lucid, funny even, on the phone it is so because he has worked for 20 hours in anticipation of the moment when he will have to communicate his side of the story, his thoughts, to the outside world. No one should have to live that way.
And so it is that, now that we are all in some state of isolation, Julian’s plight – as well as insights – must give us pause, and cause, to discover in ourselves the power, and the solidarity, necessary to ensure that this crisis is not wasted – that the inane and corrupt powers-that-be do not end up, once again, the beneficiaries.
Julian wanted to talk about the effects of Covid-19 on the world we live in and, of course, on his case. He remarked that Jeremy Corbyn’s election manifesto, that the establishment had lambasted for being too radical, now seems unreasonable moderate. We laughed at the audacity of those who were telling the people of Britain that it was irresponsible to spend a few tens billions on providing proper funding to the NHS and social care for all, on turning broadband into a public utility, and on taking the railways into public ownership to make them work properly – the very same people who, now that big business and capitalism more generally, are in serious trouble seem to have discovered the money tree, announcing trillions to be pumped into the economy. Julian did not know (how could he, when the prison authorities deny him access to newspapers, the internet, even to BBC Radio 4?) that Boris Johnson had, earlier yesterday, announced the temporary nationalisation of the railways – seeing that privateers can never provide a decent service in the midst of a national emergency.
After a few minutes during which we allowed ourselves to bask in the neoliberals’ Waterloo, in the hands of some RNA that the system could simply not cope with without abandoning all its certainties, we discussed what this means for the future. Julian said, quite correctly, that this new phase of the crisis is, at the very least, making it clear to us that anything goes – that everything is now possible. To which I added that anything ranges from the best to the worst possible developments. Whether the epidemic helps deliver the good or the most evil society will depend, of course, on us – on whether progressives manage to band together. For if we do not, just like in 2008 we did not, the bankers, the spivs, the oligarchs and the neofascists will prove, again, that they are the ones who know how not to let a good crisis go to waste.
Will we succeed? Julian had a hopeful comment on this: At the very least, transnational organisations like Wikileaks and DiEM25 had honed the digital tools for online debates and campaigns well before Covid-19 came on the scene. In some measure, we are better prepared than others.
Then we talked about his case. His prison conditions are deteriorating. Now that visits have stopped, his isolation is getting worse. His lawyers are about to petition the court for bail. If any prisoner’s health at Belmarsh High Security prison is in jeopardy from Covid-19 infection, it is Julian’s. Will the court grant him bail? Unlikely. Will the new crisis change the odds of his extradition? We agreed that the answer to the last question is: probably, but only a little – now that the national security complex in the US and in the UK have things to worry about that did not feature a few weeks ago.
Our conversation lasted ten minutes and one second. Then the prison warden cut the line. The one man who knows the perils and pains of isolation better than all of us, had emerged from it to give me, us, a ten-minute lesson in how not to lose it while in confinement.
Make no mistake dear reader: Julian is struggling to keep his faculties, not to lose his mind. For hours every day in solitary he fights the darkness and the despair. When he sounds lucid, funny even, on the phone it is so because he has worked for 20 hours in anticipation of the moment when he will have to communicate his side of the story, his thoughts, to the outside world. No one should have to live that way.
And so it is that, now that we are all in some state of isolation, Julian’s plight – as well as insights – must give us pause, and cause, to discover in ourselves the power, and the solidarity, necessary to ensure that this crisis is not wasted – that the inane and corrupt powers-that-be do not end up, once again, the beneficiaries.
March 20, 2020
How deep will the Depression occasioned by Covid-19 be? Debate on BBC World Service’s THE REAL STORY
Coronavirus: The economic crisis – Just how bad will the downturn be and can anything be done to soften the blow?
Contributors
Contributors
Stephanie Flanders – head of Bloomberg Economics
Yanis Varoufakis – Greek economist, politician, secretary-general of DiEM25 who also served as Greek finance minister during 2015Linda Yueh – economist and author of the book: ‘The Great Economists’
Veronique de Rugy – a senior research fellow at the Mercatus Center at George Mason University in Washington DC
Also featuring … Alistair Darling – British Chancellor of the Exchequer during the 2008 financial crisis
Monetising misery & the future of capitalism – ABC Radio National, BIG IDEAS program
Enormous global corporations and financial institutions are now, some say, more powerful than governments. Rules that once constrained and regulated capitalism have gone. And when their power causes massive destruction, the captains of Big Capital find ways to profit from the destruction. So, is modern capitalism, itself, a threat to capitalism? Or will corporations always be able to monetise misery?
Paul Barclay speaks to Yanis Varoufakis and Antony Loewenstein
Recorded on March 4, 2020 at Adelaide Writers Week
Speakers
Yanis Varoufakis – economist; co-founder of DiEM25; Greek politician, former Greek Finance Minister; author
Antony Loewenstein – journalist; author
Paul Barclay speaks to Yanis Varoufakis and Antony Loewenstein
Recorded on March 4, 2020 at Adelaide Writers Week
Speakers
Yanis Varoufakis – economist; co-founder of DiEM25; Greek politician, former Greek Finance Minister; author
Antony Loewenstein – journalist; author
For the ABC Radio National’s site, click here.
March 17, 2020
Γιατί απαιτούνται άμεσα δημοσιονομικά μέτρα χωρίς διαπραγμάτευση με το Eurogroup – Συνέντευξη τύπου για το μάθημα των Euroleaks
Το κύριο μάθημα των Euroleaks για την αντιμετώπιση της διπλής επιδημίας που φέρνει ο κορωνοϊός:
ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ!
ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ!
ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ «ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ» ΣΤΟ Eurogroup
Η επιδημία του κορωνοϊού έχει δύο διαστάσεις: την υγειονομική και την οικονομική. Στο υγειονομικό σκέλος έχουμε υποχρέωση ως πολίτες την πλήρη τήρηση των κανόνων και των συμβουλών του Υπουργείου Υγείας – δεν παίζουμε με την υγεία των φίλων, των συμπολιτών, των συνανθρώπων μας. Το ΜέΡΑ25 στέκεται στο πλευρό των κυβερνητικών προσπαθειών να καθυστερήσουν την εξάπλωση του ιού μέσα από πολιτικές κοινωνικής αποστασιοποίησης, βασικούς κανόνες υγιεινής κλπ.
Ως προς το οικονομικό σκέλος, το ΜέΡΑ25 καταγγέλλει την εγκληματική ολιγωρία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το 2020 θα ήταν, έτσι κι αλλιώς, έτος νέας ύφεσης – στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Ο κορωνοϊός μετέτρεψε αυτή την επερχόμενη κρίση σε κατάρρευση. Οι αναβολές καταβολής κάποιων φόρων και η αναιμική χρηματοδότηση κάποιων πολιτών/επιχειρήσεων θυμίζουν την χορήγηση ασπιρίνης στον ετοιμοθάνατο.
Τί απαιτείται; ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ 2% του ΑΕΠ
Πότε; ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Είναι το απόλυτο προαπαιτούμενο:
1. Για την χρηματοδότηση του εθνικού υγειονομικού αγώνα εναντίον του ιού και υπέρ των ανθρώπων μας
2. Για την ανάσχεση της πολλαπλασιαστικής/επιταχυνόμενης οικονομικής ύφεσης
Ήδη από την 10η Μαρτίου, από το βήμα της Βουλής, καταθέσαμε τα απολύτως απαραίτητα 7+1 μέτρα.
Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Ως τώρα, η κυβέρνηση είναι απούσα από τον αγώνα εναντίον της νέας υφεσιακής λαίλαπας.
Οι έως τώρα εξαγγελίες του ΥπΟικ είναι προσβλητικά ασήμαντες από δημοσιονομικής και οικονομικής άποψης. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι κινούνται στην λάθος κατεύθυνση. Απαιτείται:
ΑΜΕΣΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΦΟΡΩΝ (προπληρωμής, ΦΠΑ κλπ)
ΟΧΙ ΑΝΑΒΟΛΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΦΟΡΩΝ
ΟΧΙ ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
Η κυβέρνηση δηλώνει ότι συμφωνεί πως προαπαιτούμενο για ουσιαστική ανάσχεση της Νέας Ύφεσης είναι η μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος.
Για αυτό, λένε, θα ζητήσουν την μείωσή τους στο Eurogroup…
ΕΘΝΙΚΟ ΣΦΑΛΜΑ Η ΑΙΤΗΣΗ ΣΤΟ EUROGROUP ΝΑ ΡΙΧΤΕΙ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΦΕΣΗΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ – ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.
ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΤΑ EUROLEAKS
Ακολουθούν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:
1. Δεν τους ενδιαφέρει αν τα χρήματα που ζητάς να χρησιμοποιήσεις υπέρ του λαού σου είναι δικά σου ή δανεικά. Απόδειξη: Η κυνική δήλωση του Β. Σόιμπλε στη συνεδρίαση του Eurogroup της 24ης Ιουνίου 2015 ότι δεν θα επιτρέψει την επιστροφή στην Ελλάδα των δικών της χρημάτων από τα κέρδη της ΕΚΤ επειδή τα θέλει (άκουσον-άκουσον) για τον προϋπολογισμό του – μια θρασύτατη δήλωση πρόθεσης κλοπής.
2. «Το Eurogroup δεν διαπραγματεύεται» & «Το Eurogroup δεν αξιολογεί προτάσεις υπουργών». Τάδε έφη ο Πρόεδρος του Eurogroup, κ. Ντάιζελμπλουμ, μετά την κατάθεση εμπεριστατωμένων προτασεών μας την 11η Μαΐου 2015.
Σε αυτό το φόρουμ ελπίζει ο κ. Σταϊκούρας να τους πείσει;
Βασική αρχή: Αν ζητήσεις την άδεια του EUROGROUP να χρησιμοποιήσεις τα χρήματά σου υπέρ του λαού σου (και όχι υπέρ τραπεζιτών ή ολιγαρχών) η απάντηση είναι ένα πλατύ-φαρδί, τεράστιο ΝΕΙΝ.
Για αυτό το λόγο ο Ιταλός Πρωθυπουργός προέβη, ως όφειλε, στην μονομερή ανακοίνωση μέτρα δημοσιονομικής επέκτασης €25 δις – χωρίς να πάει στο Eurogroup να παρακαλέσει.
Για αυτό το λόγο η κυβέρνηση έπρεπε/πρέπει να νομοθετήσει τα 7+1 Μέτρα που προτείνει το ΜέΡΑ25 χωρίς καμία ενημέρωση του άτυπου και θεσμικά μη υπαρκτού Eurogroup.
Επί πλέον μαθήματα από τα Euroleaks:
Μαύρη, κατευθυνόμενη προπαγάνδα: Μου απαγόρευαν να καταθέτω γραπτές προτάσεις. Μου απαντούσαν ότι δεν μπορούν να αξιολογήσουν τις προτάσεις που, αναγκαστικά, έκανα προφορικά και, την ίδια ώρα, διέρρεαν ότι πήγαινα στα Eurogroup με άδεια χέρια, χωρίς προτάσεις!
Στις ιδιαίτερα μετριοπαθείς προτάσεις που τους έκανα αρνούνταν να απαντήσουν αλλά απειλούσαν συνεχώς με capital controls και Grexit αν δεν αποδεχόμουν ένα δάνειο που ο ίδιος ο Σόιμπλε έλεγε ότι θα απορρίψει.
Ποιος λοιπόν απειλούσε με capital controls και Grexit, ποιος ήταν κυνικός και επιθετικός; Και ποιος απαντούσε μετριοπαθώς, διπλωματικά και τους εγκαλούσε κάθε φορά που μιλούσαν για Plan B, capital controls και Grexit;
Έχει σημασία να ακούσετε μόνοι σας, πολίτες και δημοσιογράφοι, και να κρίνετε. Όχι μόνο για την Ιστορία. Αλλά και για να κρίνετε την απόφαση της κυβέρνησης να μην νομοθετήσει δημοσιονομικά μέτρα στήριξης της χώρας μας σε αυτή τη δύσκολη στιγμή αλλά να πάει στο… Eurogroup.
ΠΕΡΙ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ: Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΑ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ
1. Το Eurogroup είναι εκείνο που παρανομεί όταν δεν τηρούνται πρακτικά
• Το επιχείρημα ότι χωρίς πρακτικά μιλάνε πιο άνετα οι ΥπΟικ είναι η αποθέωση του κυνισμού των ισχυρών που καταργούν τη δημοκρατία με όπλο την αδιαφάνεια
• Κάθε δημοκρατική χώρα ή θεσμός υποχρεούται να κρατά πρακτικά – τόσο για την αναδρομή σε περίπτωση διαφωνίας όσο και για τον ιστορικό του μέλλοντος. Σε 10, 20, 30 χρόνια τί θα αφήσει πίσω το EG; Μόνο την ιστορία που έγραψαν οι νικητές;
2. Η τρόικα καταστρατηγούσε την εμπιστευτικότητα μέσω ψευδών διαρροών
• Π.χ. Η περίπτωση της Ρήγα: Τα ηχητικά αποδεικνύουν ότι οι χαρακτηρισμοί που υποτίθεται μου πρόσαψαν υπουργοί οικονομικών σε εκείνη τη σημαντική συνεδρίαση ποτέ δεν ειπώθηκαν – FAKE NEWS, με άλλα λόγια
3. Η τρόικα αθέτησε συμφωνία που είχε γίνει στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου
• Στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου συμφωνήσαμε, μετά από επεισοδιακή συνεδρίαση, την αντικατάσταση του Μνημονίου με τον κατάλογο μεταρρυθμίσεων του ελληνικού ΥπΟικ. Τέσσερις μέρες μετά οι τροϊκανοί θα προσποιούνταν ότι αυτή η συμφωνία δεν είχε γίνει ποτέ και ξαναέβαλαν το Μνημόνιο στο τραπέζι.
4. Γνώριζαν ότι ηχογραφούσα και κανείς τους δεν ζήτησε να σταματήσω
Πως το γνώριζαν; Επειδή το δήλωσα στους New York Times. Μάλιστα ο Μάριο Ντράγκι – ακούστε τα ηχητικά – αναφέρεται στο γεγονός ότι ηχογραφούσα, χωρίς να ζητήσει κανείς τους να σταματήσω.
Δεδομένων των 1,2 &3, είχα ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ – τόσο εθνική όσο και ευρωπαϊκή – να κρατήσω αυτό το ηχητικό αρχείο. Μάλιστα, δεδομένου του 4, δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή νομική σκιά ως προς την νομιμότητα των ηχογραφήσεων. Υπό αυτό το πρίσμα, Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΥΠΟΚΛΑΠΕΙΣΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τα Euroleaks αποτελούν συνεισφορά στην υπόθεση:
του εκδημοκρατισμού της ΕΕ
της μετατροπής της ΕΕ σε μια πραγματική ένωση που διέπεται από αρχές λογοδοσίας και διαφάνειας
των Ιστορικών του Μέλλοντος που θα στραφούν στα γεγονότα του 2015 ως έτος-σταθμός στην αποδόμηση της ΕΕ. Ήδη βλέπουμε αυτή την αποδόμηση στο προσφυγικό, στην απαράδεκτη αντιμετώπιση του κορωνοϊού, στην κατάρρευση κάθε έννοιας ευρωπαϊκής αλληλεγγύης κλπ
Πέραν όμως τούτου, σήμερα, με τον κόσμο μας, τους συνανθρώπους μας να βρίσκονται αντιμέτωποι
με ένα ΕΣΥ εξουθενωμένο μετά από 10 χρόνια περικοπών που αποφασίστηκαν στο Eurogroup, και
με μια οικονομία που, την αναπόφευκτη νέα ύφεση (λόγω Eurogroup, π.χ. 4ου Μνημονίου) την βιώνει ως κατάρρευση
με μια φοβική, ενδοτική κυβέρνηση που, αντί να νομοθετήσει την χρησιμοποίηση του πλεονάσματός μας θα πάει στο Eurogroup να παρακαλέσει να την αφήσουν να το χρησιμοποιήσει
Σε αυτή την συγκυρία, η δημοσιοποίηση των κρίσιμων εκείνων Eurogroup, τα Euroleaks όπως τα ονομάζουμε, αποτελούν απαραίτητο εργαλείο πίεσης προς την κυβέρνηση να ρίξει αυτή τη στιγμή τουλάχιστον 3,5 δις στον αγώνα κατά της νέας κοινωνικής καταστροφής.
Αυτή η κυβέρνηση δεν θα το κάνει, βέβαια. Τον πατριωτισμό της ξέρει να τον αφήνει έξω από την πόρτα του Eurogroup.
Το ΜέΡΑ25 καλεί όλους, ανεξάρτητα κομματικής τοποθέτησης, έχοντας ακούσει τα ηχητικά, κι έχοντας γνώση του τι παίζεται εκεί μέσα, να απαιτήσουμε:
Άμεση, μονομερή νομοθέτηση των απαραίτητων, τα οποία το ΜέΡΑ25 κατέγραψε στα 7+1 μέτρα του, και
Άμεση νομοθέτηση των προτάσεών μας για την προστασία της 1ης κατοικίας, των ΜΜΕ και μέσω δημιουργίας Δημόσιας Εταιρείας Διαχείρισης των κόκκινων δανείων.
Επειδή εξαρτάται η ζωή και το βιός των ανθρώπων μας. Επειδή του Eurogroup δεν του καίγεται καρφάκι για αυτούς.
March 16, 2020
The Eurogroup fails Europe once again. Brace for a hideous EU recession
The Eurogroup met yesterday, Monday 16th March, to hammer out its coordinated fiscal response to the massive recession already in progress following the lockdown of much of Europe’s society. The task they faced is enormous: If sales, tourism, services etc. fall by 50% for just one month (which is certain), and then by 25% for only two more months (i.e. the best-case scenario), then annual growth will be -10%. Across Europe!
So, what was the Eurogroup’s duty to announce? An immediate massive fiscal boost, its purpose being to reassure people that they will not be poorer. E.g. the government of Hong Kong that ploughed $10 billion immediately into the economy by ordering the tax office to credit every household’s bank account with $1250 immediately.
Not expecting such swift action from the Eurogroup, the fact remains that nothing short of a 5% fiscal injection was needed to reduce the calamity from -10% of GDP to, say, -3% (assuming a very large multiplier effect).
So, what did the Eurogroup decide?
Here is their official communique, announcing some impressive numbers. Commentators spoke of a bazooka aimed at the recession. In reality, the bazooka was a pathetic water pistol. Once again, the Eurogroup proved itself to be, not just dysfunctional, but a clear and present danger for Europeans.
WANT TO KNOW HOW THE EUROGROUP DECIDES? CLICK HERE TO LISTEN TO EUROLEAKS
The first thing to note is what they did not do. As everyone knows, eurozone governments live in the straitjacket of the so-called fiscal compact that allows next to zero room for fiscal expansion. This fiscal compact does, however, contain a clause that can be activated in times of emergency that released, temporarily, governments and allows them to throw money at an unexpected crisis. Before yesterday’s meeting, almost everyone expected the Eurogroup to announce the triggering of this clause. THEY DID NOT!
What they did do was to announce two things: First, a bevy of loans for the private sector. Secondly, they referred to the utilisation of the so-called automatic stabilisers and also on unspecified measures of 1% of GDP. Let’s take these two separately:
LOANS
The European Investment Bank will offer €8 billion of working capital lending for 100,000 European firms, promising to try to this sum to €20bn
The Eurogroup toyed with the idea of calling upon the bailout fund (the European Stability Mechanism) to use its unused lending capacity of €410 billion
Before losing ourselves in the detail of this €430 billions of potential loans, it is crucial that we stick to the important point: Loans are useless when the problem is, not illiquidity but, insolvency. It is a pointless gift to lend money to a firm whose customers have disappeared and which know that, when the customers return, it will be next to impossible to repay the new and old debts. What companies need now is either the government to act as a buyer of last resort or a haircut of their liabilities – not new loans.
Looking now at the particulars, the EIB loans are a drop in the ocean. Moreover, they fail the speed test, as anyone who has had to apply to the EIB loan knows. As for the ESM, this would be a joke if the situation were not so serious. Why a joke? Because any loan by the ESM comes with so-called ‘conditionalities’. What are these? The government receiving it will need to sign an MoU (like Greece did in 2010) that involves massive future austerity and, thus, become even more of a vasal state of Brussels. Can anyone seriously see the Italian government signing up to its own decapitation by signing such an MoU?
TAX DEFERMENTS plus a 1% of GDP FISCAL ADJUSTMENT
The headline number that newspapers today lead with is a 1% of EU GDP fiscal measures. But when we look at these measures, we find that they lack any detail. The only tangible thing they mention is tax deferments: letting businesses and households not pay VAT and other taxes until the end of the year. But this is also, like the loans to business, a failed policy. Even when the lockdown ends, and business-as-almost-usual returns, Europeans will not earn enough to pay belatedly the deferred taxes plus the new ones. Especially given that many businesses and jobs will have disappeared by then.
In short, Europeans needed a tax haircut. Instead they got a deferment, a kind of state loan by which to repay their taxes later. Yet more spectacular proof that the Eurogroup has not learned its lesson from the 2010 euro crisis: Loans to the bankrupt do not help!
DiEM25’s answer to: What should they have done?
At the very least, the Eurogroup should have recommended to the European Council that the European Investment Bank is given the green light to issue EIB bonds worth €600 billion with the stipulation that, as part of its ongoing and recently enhanced quantitative easing program, the European Central Bank will support the value of these bonds in the bond markets. That €600 billion should be spent directly to support national health services and also be invested in sectors of the economy badly hit by the lockdown – while also nudging our economy toward greener forms of transport, energy generation etc. Additionally, the fiscal compact should be immediately side-lined and governments should effect a tax haircut for small and medium sized firms, households etc.
The above would probably be enough not to avert but to contain the recession to something like between -1% and -2% of GDP. To avert it completely, the Eurogroup should have decided to mimic Hong Kong and have the European Central Bank mint an emergency fund from which every European household is given between €1000 and €2000.
SUMMARY
Those of us who know how the Eurogroup works were not holding much hope yesterday. Nevertheless, Europe’s finance ministers managed to do even less than what we feared: They failed to use the fiscal compact’s proviso for loosening up fiscal policy across the euro area. They continued with the tragic error of treating a crisis of insolvency as a crisis of liquidity. And they failed to recognise that some countries, in particular those savaged by the never-ending euro crisis, need a great deal more support than others.
In short, the Eurogroup’s bazooka is no more than a pathetic waterpistol. It is time that Europeans pushed for something better than this. It is time that we organise at a transnational, paneuropean level to replace this instrument of austerity-driven recession, the Eurogroup, with an institution that can work for a majority of Europeans everywhere.
APPENDIX: The Eurogroup’s telling reference to “automatic stabilisers”
The Eurogroup communique referred to the “full use of automatic stabilisers”. What did they mean?
Here is an example of an ‘automatic stabiliser’: When people lose their job, they go on unemployment benefit. This means a transfer of money from the better off to the worse off. As the worse off, who are now unemployed, save nothing and, therefore, more of the money of the better off enters the markets. That’s what economists refer to as an ‘automatic stabiliser’ (‘automatic’ because no government decision was needed to activate it – the loss of jobs does it automatically | and ‘stabiliser’ because the higher portion of spending relative to savings boosts GDP ).
Can you see dear reader what the Eurogroup are really saying when confessing to relying to the ‘automatic stabilisers’ in the absence of concerted fiscal expansion? They are saying: Don’t worry folks. While it is true we, the finance ministers, are doing almost nothing to avert the disaster, when the disaster comes your job losses and poverty will trigger some automatic mechanism that will break the economy’s fall. A little like consoling the victims of the plague with their thought that their death will, through shrinking the labour supply, boost future wages…
So, what was the Eurogroup’s duty to announce? An immediate massive fiscal boost, its purpose being to reassure people that they will not be poorer. E.g. the government of Hong Kong that ploughed $10 billion immediately into the economy by ordering the tax office to credit every household’s bank account with $1250 immediately.
Not expecting such swift action from the Eurogroup, the fact remains that nothing short of a 5% fiscal injection was needed to reduce the calamity from -10% of GDP to, say, -3% (assuming a very large multiplier effect).
So, what did the Eurogroup decide?
Here is their official communique, announcing some impressive numbers. Commentators spoke of a bazooka aimed at the recession. In reality, the bazooka was a pathetic water pistol. Once again, the Eurogroup proved itself to be, not just dysfunctional, but a clear and present danger for Europeans.
WANT TO KNOW HOW THE EUROGROUP DECIDES? CLICK HERE TO LISTEN TO EUROLEAKS
The first thing to note is what they did not do. As everyone knows, eurozone governments live in the straitjacket of the so-called fiscal compact that allows next to zero room for fiscal expansion. This fiscal compact does, however, contain a clause that can be activated in times of emergency that released, temporarily, governments and allows them to throw money at an unexpected crisis. Before yesterday’s meeting, almost everyone expected the Eurogroup to announce the triggering of this clause. THEY DID NOT!
What they did do was to announce two things: First, a bevy of loans for the private sector. Secondly, they referred to the utilisation of the so-called automatic stabilisers and also on unspecified measures of 1% of GDP. Let’s take these two separately:
LOANS
The European Investment Bank will offer €8 billion of working capital lending for 100,000 European firms, promising to try to this sum to €20bn
The Eurogroup toyed with the idea of calling upon the bailout fund (the European Stability Mechanism) to use its unused lending capacity of €410 billion
Before losing ourselves in the detail of this €430 billions of potential loans, it is crucial that we stick to the important point: Loans are useless when the problem is, not illiquidity but, insolvency. It is a pointless gift to lend money to a firm whose customers have disappeared and which know that, when the customers return, it will be next to impossible to repay the new and old debts. What companies need now is either the government to act as a buyer of last resort or a haircut of their liabilities – not new loans.
Looking now at the particulars, the EIB loans are a drop in the ocean. Moreover, they fail the speed test, as anyone who has had to apply to the EIB loan knows. As for the ESM, this would be a joke if the situation were not so serious. Why a joke? Because any loan by the ESM comes with so-called ‘conditionalities’. What are these? The government receiving it will need to sign an MoU (like Greece did in 2010) that involves massive future austerity and, thus, become even more of a vasal state of Brussels. Can anyone seriously see the Italian government signing up to its own decapitation by signing such an MoU?
TAX DEFERMENTS plus a 1% of GDP FISCAL ADJUSTMENT
The headline number that newspapers today lead with is a 1% of EU GDP fiscal measures. But when we look at these measures, we find that they lack any detail. The only tangible thing they mention is tax deferments: letting businesses and households not pay VAT and other taxes until the end of the year. But this is also, like the loans to business, a failed policy. Even when the lockdown ends, and business-as-almost-usual returns, Europeans will not earn enough to pay belatedly the deferred taxes plus the new ones. Especially given that many businesses and jobs will have disappeared by then.
In short, Europeans needed a tax haircut. Instead they got a deferment, a kind of state loan by which to repay their taxes later. Yet more spectacular proof that the Eurogroup has not learned its lesson from the 2010 euro crisis: Loans to the bankrupt do not help!
DiEM25’s answer to: What should they have done?
At the very least, the Eurogroup should have recommended to the European Council that the European Investment Bank is given the green light to issue EIB bonds worth €600 billion with the stipulation that, as part of its ongoing and recently enhanced quantitative easing program, the European Central Bank will support the value of these bonds in the bond markets. That €600 billion should be spent directly to support national health services and also be invested in sectors of the economy badly hit by the lockdown – while also nudging our economy toward greener forms of transport, energy generation etc. Additionally, the fiscal compact should be immediately side-lined and governments should effect a tax haircut for small and medium sized firms, households etc.
The above would probably be enough not to avert but to contain the recession to something like between -1% and -2% of GDP. To avert it completely, the Eurogroup should have decided to mimic Hong Kong and have the European Central Bank mint an emergency fund from which every European household is given between €1000 and €2000.
SUMMARY
Those of us who know how the Eurogroup works were not holding much hope yesterday. Nevertheless, Europe’s finance ministers managed to do even less than what we feared: They failed to use the fiscal compact’s proviso for loosening up fiscal policy across the euro area. They continued with the tragic error of treating a crisis of insolvency as a crisis of liquidity. And they failed to recognise that some countries, in particular those savaged by the never-ending euro crisis, need a great deal more support than others.
In short, the Eurogroup’s bazooka is no more than a pathetic waterpistol. It is time that Europeans pushed for something better than this. It is time that we organise at a transnational, paneuropean level to replace this instrument of austerity-driven recession, the Eurogroup, with an institution that can work for a majority of Europeans everywhere.
APPENDIX: The Eurogroup’s telling reference to “automatic stabilisers”
The Eurogroup communique referred to the “full use of automatic stabilisers”. What did they mean?
Here is an example of an ‘automatic stabiliser’: When people lose their job, they go on unemployment benefit. This means a transfer of money from the better off to the worse off. As the worse off, who are now unemployed, save nothing and, therefore, more of the money of the better off enters the markets. That’s what economists refer to as an ‘automatic stabiliser’ (‘automatic’ because no government decision was needed to activate it – the loss of jobs does it automatically | and ‘stabiliser’ because the higher portion of spending relative to savings boosts GDP ).
Can you see dear reader what the Eurogroup are really saying when confessing to relying to the ‘automatic stabilisers’ in the absence of concerted fiscal expansion? They are saying: Don’t worry folks. While it is true we, the finance ministers, are doing almost nothing to avert the disaster, when the disaster comes your job losses and poverty will trigger some automatic mechanism that will break the economy’s fall. A little like consoling the victims of the plague with their thought that their death will, through shrinking the labour supply, boost future wages…
March 15, 2020
March 13, 2020
Yanis Varoufakis's Blog
- Yanis Varoufakis's profile
- 2351 followers
Yanis Varoufakis isn't a Goodreads Author
(yet),
but they
do have a blog,
so here are some recent posts imported from
their feed.
