Micha Meinderts's Blog, page 5

OTT of OVT?

Ik kreeg het idee om mijn manuscript om te zetten vanuit de onvoltooid verleden tijd naar de onvoltooid tegenwoordige tijd. Waarom? Dat begin ik me nu ook af te vragen

Er komen straks nog een aantal flashbacks in voor (die moet ik nog schrijven) vanuit de derde persoon, verleden tijd. Om het contrast tussen die stukken en de rest van het verhaal nog groter te maken, dacht ik dat het goed zou zijn om dat in de tegenwoordige tijd te zetten.

Ik heb een stukje geprobeerd, maar ik weet het niet. Twee proeflezers waren enthousiast, ikzelf vind het… onnatuurlijk, op de een of andere manier.

Ter illustratie:

“Fijn dat je er bent. Heb je een goede vlucht gehad? Deze kant op.” Hij nam het karretje van me over en ik sjokte achter hem aan. Net als bij elke vorige keer dat ik in Nederland arriveerde, dreunde er onophoudelijk ‘wat doet ik hier’ door mijn hoofd, maar ik wist dat dat over ging als ik geslapen had.

In de Audi van mijn oom zakte ik weg in de leren stoel. Op de achtergrond klonk een Nederlandse radioshow als begeleiding van het gemopper van oom Willem op het verkeer. De banden zoefden op het natte wegdek. Het was een druilerige dag, de zomer moest hier vast nog op stoom komen. Thuis in Massachusetts stond de airco al maanden aan.

“Fijn dat je er bent. Heb je een goede vlucht gehad? Deze kant op.” Hij neemt het karretje van me over en ik sjok achter hem aan. Net als bij elke vorige keer dat ik in Nederland arriveerde, dreunt er onophoudelijk ‘wat doet ik hier’ door mijn hoofd, maar ik weet dat dat over gaat als ik geslapen heb.

In de Audi van mijn oom zak ik weg in de leren stoel. Op de achtergrond klinkt een Nederlandse radioshow als begeleiding van het gemopper van oom Willem op het verkeer. De banden zoeven op het natte wegdek. Het is een druilerige dag, de zomer moet hier vast nog op stoom komen. Thuis in Massachusetts staat de airco al maanden aan.

Het voelt ineens veel beschrijvender, met nadruk op dingen die je in je stream of conscious, het gevoel dat OTT oproept, niet eens zou opmerken.

Maar goed. Ik schik me wel, als anderen het inderdaad beter vinden.

Ingeleverd

Ik heb gisteravond/vannacht mijn manuscript naar de agent gestuurd. Niet dat het al helemaal af is, maar ik neem binnenkort een paar dagen vrij om leuke dingen te doen met een leuke jongen, dus dan komt er van schrijven niks Overigens is het ook niet niet af. Ik moet nog wat losse tussenhoofdstukken schrijven, en ik wil eens proberen hoe het hoofdverhaal eruitziet in de tegenwoordige tijd, maar het hoofdverhaal zelf is zo ver af dat de agent zou moeten kunnen zeggen of het ok is of niet.

In het weekend ga ik nog even werken aan een kort verhaal en aan de eerste 10 pagina’s van mijn bureaula-thriller voor een wedstrijd. En nadenken over de tussenhoofdstukken.

Ik ben wel toe aan vakantie, even niks doen – nou ja, die leuke jongen. Volgend weekend is Pride dus we vermaken ons vast wel!

Say what?

Ik ben bezig met verbeteren, zo veel wat al duidelijk. Ik ga het hele manuscript door en tweak wat zinnen, haal wat weg, schrijf er wat bij. Niks ingrijpends.

Soms kom ik hele mooie zinnen tegen waarvan ik niet meer wist dat ik ze geschreven had. Dan sta ik versteld van mezelf.

Soms lees ik iets waarvan ik blij ben dat ik het kan verbeteren want ik zou me doodschamen als iemand anders het onder ogen kreeg.

En soms staat er iets waarvan ik geen idee heb wat het betekent, wat het in de tekst doet of waarom ik het geschreven heb. Dit is zo’n geval:

Zijn gezicht brak open in een brede lach toen hij me in de gaten kreeg, zijn ogen schitterend achter het donkere montuur. “Hee! Sta je er al lang?” Hij omhelsde me.

“Wat is lang,” mompelde ik, afgeleid door zijn manuscript. “Ik wist niet dat je moest werken vandaag.”

Geen idee hoe dat woord daar komt, noch wat ik eigenlijk had bedoeld. Ik zal er wel nooit achter komen, maar het blijft intrigerend.

Veel te warm

Ik heb echt een grafhekel aan die warmte. Ik kan er simpelweg niet mee omgaan. Concentratie is ver te zoeken, eetlust ook, ik word chagrijnig en alles is me te veel.

Op warmte kun je je simpelweg niet kleden. Zelfs naakt met een ventilator op je tokus is het nog te warm. Ik ben een zeikerd wat betreft temperatuur, want het is me al snel te koud, maar dat is tenminste makkelijk te verhelpen me een extra trui en een beker thee.

Schrijven gaat ook voor geen meter, weet ik uit ervaring, dus ik probeer het niet eens. Ik hoop dan ook dat het snel weer afkoelt, want eind van de maand komt er “iemand” “logeren” en dan komt er van schrijven ook niets meer. Hopelijk daarna wel, over alle leuke nieuwe ervaringen…

Maar goed. Ik wil het manuscript eind augustus naar de agent kunnen mailen, dus dan moet ik nog even aanpoten. Tijd voor normaal weer!

Titels

De titel die ik mijn manuscript graag mee wil geven, is al in gebruik. Niet echt voor een boek in hetzelfde genre, maar wel een recente publicatie, van iemand die voor zover ik kon zien redelijk bekend is bij een bepaald publiek. Dus was moet ik nu? Negeren en hopen dat een geïnteresseerde uitgever het geen probleem vindt? WAchten tot die geïnteresseerde uitgever met een alternatief komt? Zelf alvast iets nieuws bedenken?

Ik had een poosje “Blauwe inkt” als werktitel, maar al mijn proeflezers snapten het niet en vonden de titel die ik al vanaf het begin had de lading veel beter dekken. Ik ook, maar heel literair was het niet. “Blauwe inkt” paste beter in mijn rijtje van Cadans en Oog in oog (Dubbel leven vind ik achteraf een beetje cheesy, zo’n woordgrapje erin).

Misschien krijg ik een brainwave.

Oh ja, valt het op dat ik de huidige titel niet noem? Da’s expres

Klaar!

Versie vier is een feit. Uiteindelijk heb ik zo’n 3600 woorden geschrapt, wat eigenlijk niet heel veel is. De grootste stap was het weggooien van de proloog. Stukken beter nu, je valt meteen in de actie in plaats van dat je je eerst door het verleden moet worstelen. Verder hier en daar een stukje overbodigheid weggehaald.

Nu gauw verder met versie vier punt een, en ik moet nog een kort verhaal schrijven voor september. Geloof niet dat ik veel ga genieten van de zomer (tenzij op het balkon. Hmmmm.

Bijna klaar

Nederland moest zonder mijn aandacht tegen Brazilië spelen gisteren. Ik was aan het herschrijven en ik zat er zo lekker in dat voetbal me even gestolen kon worden. Uiteindelijk redde ik het net niet tot het eind, ik was zo moe, maar dat kan vandaag nog.

Als versie 4.0 af is straks, ga ik meteen verder met het verwerken van de opmerkingen van mijn agent. Die heb ik in de eerste herschrijf niet meteen doorgevoerd, omdat ik al met herschrijven begonnen was voor ik haar uberhaupt had ontmoet. Nu heb ik een heel af document waar ik lekker in kan werken.

Als dat ook gedaan is, versie 4.1 zogezegd, ga ik aan de slag met de extra hoofdstukken die nog op het programma staan, flashbacks naar een ver verleden waar de hoofdpersoon niet graag aan terugdenkt. Ik heb er zin in. Geloof niet dat ik Duitsland-Argentinië ga kijken vanavond.

Voetbal

Ik hou niet zo van voetbal. Vooral het belang dat eraan wordt gehecht stuit me tegen de borst. Het dogmatische gedrag van de die-hard fans, de emoties die veel te hoog oplopen bij een belangrijke wedstrijd, wat vaker wel dan niet tot geweld en vernielingen leidt. Voetbal haalt het dierlijke in mensen boven.

Maar het verbroedert ook, vooral internationale wedstrijden. Dan zitten Ajax-fans en Ado-fans naast elkaar te juichen voor hetzelfde team en vallen ze elkaar om de nek. Hoop ik. Ik heb niet genoeg WK- of EK-wedstrijden gezien om het zeker te weten. Maar ik hoop het van harte.

Tijdens de wedstrijd tussen Duitsland en Brazilië werkte ik aan mijn manuscript. Dat kon wel, dacht ik. Zo veel zou er niet gebeuren, dacht ik.

Ik kon niet geloven wat er op het scherm gebeurde. Vroeg me af of ik me had vergist en naar een samenvatting zat te kijken. Ongelooflijk. Prachtig om te zien. Pijnlijk om te zien ook. Maar vooral prachtig. En dan die ene Braziliaan, die na het laatste fluitsignaal het wel aandurfde om van shirtje te ruilen. Om zich niets aan te trekken van wat zijn 200 miljoen landgenoten, die allang bezig waren Braziliaanse shirtjes in de fik te steken, van hem zouden denken.

Toen hield ik wel even van voetbal.

Afgewezen

Op dezelfde Avond van het Spannende boek als ik kennismaakte met auteursmanager (agent) Heleen Buth, stelde Judith Visser me voor aan Ilse, de uitgever van AW Bruna. Ook zij wilde graag mijn manuscript lezen.

Dat heeft ze nu gedaan, en ook haar collega van het non-fictiefonds. Ze zijn het er echter over eens dat het niet goed bij hun fonds past. Het is niet spannend (als in, thriller-achtig) genoeg voor het literaire fonds en te veel fictie voor het non-fictiefonds.

Kan ik me helemaal in vinden, dus niet getreurd. Ik weet zeker dat Heleen Buth een goede passende uitgever kan vinden als de tijd daar is.