Micha Meinderts's Blog, page 4

Goed gesprek

Na een flink lange e-mail en een manuscript met bijna 500 opmerkingen was het tijd om alles eens even grondig door te spreken met Heleen Buth, “mijn” agent. Ik zet dat tussen aanhalingstekens omdat ik het nog een beetje pretentieus vind klinken. Ik heb ook nog geen contract getekend, overigens.

Maar goed, dat gesprek dus. Vantevoren had ik al haar punten bekeken en desgewenst becommentarieerd, meer voor mezelf dan voor haar, en een mail teruggestuurd met mijn antwoord op haar punten. Dus we konden beiden goed voorbereid aan het gesprek beginnen.

Om met de deur in huis te vallen (of kan dat niet meer als je al twee alinea’s hebt geschreven?): het ging fantastisch. Ik snapte wat zij wilde en bedoelde, ik kon duidelijk maken wat ik zelf nog had bedacht, en ze vond het verhaal op zich veel beter dan je zou denken door het aantal opmerkingen. Ik heb nu duidelijk voor ogen wat er moet gebeuren. In principe komt het neer op een aantal personages een wat duidelijkere vorm geven, en hier en daar wat kreukels glad trekken.

Dat klinkt niet al te rigoureus en dat is het ook niet, maar het betekent wel dat elke scene op de schop moet om de personages beter uit de verf te laten komen. Er hoeven niet veel wielen opnieuw uitgevonden te worden, maar ze moeten wel wat ronder allemaal.

Ik kan niet wachten. Helaas moet dat wel want er zitten eerst twee weken “vakantie” aan te komen. Wel met veel treinreizen dus ik wil dan alvast wat doen, maar echt erin duiken kan pas als ik weer terug ben.

Nooit gedacht dat ik uit zou kijken naar weer een herschrijfronde. Hah. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

*Slik*

En zo gaat het dus alle 250 pagina’s…

Vandaag kreeg ik mijn geredigeerde manuscript terug van “mijn” agent, Heleen Buth. Mijn stille hoop dat deze versie precies was wat ze wilde lezen, werd in het mailtje al vakkundig de grond in geboord en toen ik het bestand opende, werd dat niet beter.

Vijf minuten later vond ik het wel weer ok. Het wordt er immers beter van en tijdens het schrijven doe ik ook maar wat. Er zitten niet altijd evenveel gestructureerde gedachten achter. Alledrie mijn eerdere boeken zijn losse korte verhalen. Wel met een sterke cohesie, maar in essentie zijn het verhalenbundels. Makkelijker in stukken op te delen, makkelijker om steeds opnieuw een begin, een midden en een eind te bedenken. Bij een langer verhaal is het anders, moeilijker. Het zwabbert sneller. Sommige personages komen niet uit de verf, anderen hebben juist weer de overhand terwijl dat niet moet.

Ik kwam er ook weer eens achter (ik weet het eigenlijk wel maar vergeet het tijdens het schrijven weer) dat functie heel belangrijk is, voor personages, scenes, achtergrond, en dat “het is leuk” geen functie is. Persoonlijk word ik nogal moe van die verhalen waarin alles ook echt functioneel is, dat gaat ten koste van wat “couleur locale” vind ik, maar mooier zou natuurlijk zijn dat zelfs de “couleur locale” ergens symbool voor staat of zo. Ga ik bij het herschrijven zeker op letten (aan de andere kant ben ik ook redelijk goed in functies toe te kennen aan een parkbankje of ballon. Uiteindelijk kun je overal betekenis aan toekennen).

Maar het komt goed. Binnenkort op gesprek en alles goed doorspreken en brainstormen en dan weer aan het werk. Nog maar even snel mijn computerspelletje uitspelen, voor ik geen tijd meer heb. Oh, en chapeau voor Heleen, die al zo veel tijd, moeite en expertise in mijn manuscript stopt zonder zeker te weten of het überhaupt ooit een boek wordt.

Geïnterviewd

Het interview in boekhandel Vrolijk: zo lang naar uitgekeken en nu is het alweer voorbij. Gelukkig was het supertof.

Ten eerste was het prachtig weer. Even bang dat dat er juist voor zou zorgen dat er niemand kwam opdagen, maar dat viel mee. Toen kwam er ook nog een of andere Rave-optocht voorbij die zo’n lawaai maakte dat de mensen van Vrolijk het al over afgelasten/verzetten hadden, maar dat was uiteindelijk niet nodig.

Ten tweede waren er allemaal leuke mensen, bekende en onbekende. Aantal collega’s van adidas (wat ook wel weer eng is want die ken je toch op een andere manier) en een aantal mede-auteurs, en verder vooral belangstellenden. Na een flinke radiostilte was het leuk om met mijn werk, mijn passie, weer even in de schijnwerpers te staan. En ik moet zeggen dat ik door het praten over Arthur merkte dat ik hem miste. Die ouwe brombeer die het allemaal zo moeilijk voor zichzelf maakt. Ga toch eens wat beter nadenken over het afsluitende deel…

Het interview zelf ging goed, voor zover ik dat kon beoordelen. Lulde me nog even vast terwijl ik Arthur probeerde te beschrijven maar geloof dat niemand dat gemerkt heeft. Paul Hofman is een goede interviewer, die me niet zomaar weg liet komen met een aantal gemeenplaatsen. Moest ik nog gaan nadenken ook, waarom het schrijven van mijn verhaal voor Goesting anders was dan de seksscenes in Cadans.

Na afloop fijn nagepraat, wat handtekeningen uitgedeeld en weer naar huis gefietst. Met dit mooie weer geen straf.

Moet maar gauw weer een nieuw boek uitbrengen, dan kan ik nog wat vaker genieten van dit soort aandacht!

Live interview – Zaterdag

Zaterdag is het zover, dat word ik live geïnterviewd door Paul Hofman, journalist voor de Winq. Het is alweer een poosje geleden dat ik iets omtrent schrijven in het openbaar deed (vorig jaar augustus, bij ‘t Verschil, geloof ik), en ik heb er zin in. Hoe langer ik kan terugkijken op die eerste publicatie, van Cadans in 2008, hoe frappanter de verschillen tussen toen en nu. Ik heb zo veel geleerd in de tussentijd.

Iedereen is van harte uitgenodigd natuurlijk, maar voor degenen die niet kunnen komen zal ik hier verslag doen als het achter de rug is. Linkje naar de Facebook-uitnodiging. Ze verkopen er ook mijn boeken, wat wel handig is voor een boekwinkel, zodat je een gesigneerd exemplaar kunt aanschaffen. Tot zaterdag!

Kort of lang

Ik heb meer korte verhalen (Arthur Hartman-trilogie een kort verhaal is. Verder nog een handvol fanfiction en wat los spul, tegenover slechts twee van meer dan 75.000 woorden.

Toch denk ik dat verhalen van boeklengte me beter liggen. Ik kan er meer in kwijt. Meer ontwikkeling, een betere balans tussen actie en reflectie.

In mijn ervaring schrijf ik actie, een scene waarin iets gebeurt, een scene waarin iets verandert, en dan wat dat met een personage doet. Bij een kort verhaal is er te veel actie en te weinig ruimte voor reflectie. Ik vind korte verhalen ook niet zo leuk om te lezen, zelf. Je leert de personages kennen en daarna is het alweer uit. Fanfictie of verhalen die bij een bepaalde wereld horen zijn dan fijner, maar van de eerste is weinig te vinden dat boven “mwah” uitkomt, zeker in de fandoms die mij aanspreken, en voor het tweede geval lees ik te weinig genrefictie.

Toch zal ik het blijven doen, korte verhalen schrijven, al was het alleen maar omdat ik hou van snelle resultaten

Duimen

Vorige week heb ik de eerste tien pagina’s van mijn zorgenkindje De Nachtmerriemoorden ingestuurd voor de wedstrijd Schrijf & Huiver, van Uitgeverij de Fontein. Geen idee of ik een kans maak, maar kon het allicht proberen.

Verder heb ik net mijn vers herschreven (versie 4.3) manuscript van mijn … ja, hoe zal ik het eens noemen… Het begon ooit als autobiografie maar na twee pagina’s wist ik al dat dat geen goed boek ging opleveren. Hoe heet dat dan? Mijn “schaamteloos geput uit eigen ervaringen omdat ik te lui was om iets te verzinnen”-roman?

Anyhow. Dat manuscript heb ik opgestuurd naar Heleen Buth om te kijken of ze hem zo wel goed genoeg vindt om mee te gaan leuren.

Dus als jullie nog een duimpje of twee overhebben, graag.

Hey mam

Ik heb een hetero gevangen

Roofvogelshow in het Muiderslot

Homoboeken

Gisteren was ik jarig op Manuscripta, de Uitmarkt voor de boekenwereld. Of zo. Heel lang geleden ben ik met school een keer geweest, toen was het nog binnen, samen met Vers voor de Pers. Dit was anders. Kleiner, in mijn beleving. Buiten. Vrijblijvender.

Ik heb er vooral met collega’s staan praten en ik bleef aan Marcel van Driel plakken tot een uur of vijf, omdat het een toffe gast is en ik nog nooit zo’n ontzettend heteroseksuele man heb ontmoet En da’s in zijn geval een compliment.

Ook had ik een interessant gesprek met de hoofdredacteur van Hebban.nl, dat de Nederlandse Goodreads moet worden, over een subportal voor LGBT-boeken. Er zijn immers al portals voor YA, Thrillers, Chicklit etc, waarom niet voor “anders-geaarden”?

Er zijn vast redenen te bedenken waarom niet. Te weinig animo zal er eentje zijn. Lang niet alle homo’s lezen, en als ze wel lezen, willen ze misschien lang niet altijd over andere homo’s lezen. Er zijn toch al gespecialiseerde sites en boekhandels voor?

Maar ik vraag me toch af… als LGBT-boeken nou eens wat zichtbaarder worden op mainstream websites, in plaats van alleen op sites die al bij de directe doelgroep bekend zijn? Als de gemiddelde lezer ziet dat er heel wat interessante literatuur is om over te lezen die toevallig voor homo’s geschreven is?

Ik heb van heteroseksuele mensen positieve reacties gehad op mijn trilogie. Dat ze nooit nagedacht hadden over het leven van een homoman, en dat ze nu meer begrip hadden voor de homoseksuele medemens. Maar dat waren voornamelijk mensen uit mijn omgeving, veelal uit mijn moeders sociale kring. Zou het niet ook zo werken als mijn, en andermans, boeken op een literaire site als Hebban geprofileerd worden?

Of werkt het vooral als “deze boeken moet je niet lezen want er zitten homo’s in” en komen mensen nog minder in aanraking met de thematiek, omdat ze de boeken die ze anders nietsvermoedend zouden zijn gaan lezen nu actief vermijden?

Wat is belangrijker voor zichtbaarheid? De frontale aanval, of een guerilla-oorlog?

Ik ben er nog niet uit.

Worstelen

Tussenstukjes, losse kleine hoofdstukjes, glimpjes van het leven dat mijn hoofdpersoon leefde voor het eigenlijke verhaal begint. Aantonen hoe anders alles nu is. Ik heb niet drie boeken zoals bij Arthur, waarbij de lezer van begin tot eind meegaat met zijn moeizame tocht.

Ik vind het moeilijk. Moeilijk te besluiten hoe ik bepaalde dingen laat zien zonder dat het de overhand gaat nemen, zonder dat het veel te lang wordt. Moeilijk om te beslissen welke scenes het sterkst zijn, het beste zijn leven vroeger definieren.

Gelukkig gaat auteursmanager (literair agent) Heleen Buth het straks lezen en hopelijk vertellen wat er niet goed aan is zodat ik het kan fixen, want zelf zie ik het even niet meer. Sowieso is het raar om straks stukjes te hebben die ik minder vaak gelezen heb dan de rest van mijn manuscript. Ik heb het gevoel dat ze dan toch een beetje achter lopen, net een ronde minder gepolijst zijn of zo.

Nou ja. Nog een half stuk, en dan alles op z’n plek zetten. Nog zoiets dat moeilijk is.

Happy pride

Afgelopen week was het Pride in Amsterdam, waar ik woon. De eerste keer dat ik Pride vanuit mijn thuisbasis kon vieren en ik deed het meteen met iemand samen. Niet alleen op zaterdag, toen we hand in hand, gekleed in matchende outfits, naar de boten keken en natregenden, maar dagen daarvoor al.

Zo veel ervaring met scharrels en vriendjes als Arthur heb ik absoluut niet. Integendeel. Daarom was dit voor mij extra speciaal. Hand in hand lopen op straat, zoenen op Schiphol (hij kwam met het vliegtuig), dicht tegen elkaar aan op een bankje: we waren heerlijk “aan het provoceren”. En trots dat ik was.

Van schrijven is er natuurlijk niet veel terecht gekomen, dat haal ik nu in terwijl ik het verdriet om het afscheid onderdruk, maar al deze ervaringen komen vroeger of later vast wel terug in een verhaal of twee. Het is anders schrijven als je uit je eigen leven kunt putten, merk ik sinds ik bezig ben met dit manuscript. Het prikkelt in ieder geval tot het opdoen van meer ervaringen.